Protokół zmian strony TransgranicznePostepowanieUpadlosciowe
Dodane:
Natomiast skutki wszczęcia postępowania upadłościowego (otwarcia) w zakresie indywidualnych środków egzekucyjnych i zabezpieczających określa InsO. Zgodnie z nim:
Usunięte:
Dodane:
Otwarcie postępowania upadłościowego następuje z chwilą określoną w postanowieniu o otwarciu postępowania ([[http://www.gesetze-im-internet.de/inso/__27.html § 27 InsO]]). W Polsce jest to postanowienie o ogłoszeniu upadłości (art. 51 PrUp).
>> Zob także Wyrok TSUE z dnia 21 stycznia 2010 r., sygn. C‑444/07 (MG Probud Gdynia sp. z o.o.), [[http://curia.europa.eu/juris/document/document.jsf?text=&docid=74661&pageIndex=0&doclang=PL&mode=req&dir=&occ=first&part=1&cid=1410980 ECLI:EU:C:2010:24]] >> Orzeczenie o wszczęciu postępowania upadłościowego wywołuje w każdym innym państwie członkowskim, bez potrzeby dopełnienia jakichkolwiek formalności, skutki, które wynikają z prawa państwa wszczęcia postępowania (art. 20 ust. 1 rozp. 848/2015). Zatem z chwilą otwarcia postępowania upadłościowego w Niemczech w państwach, w których stosuje się rozp. 84/2015, dochodzi do powstania skutków określonych w prawie niemieckim, tzn.:
Z chwilą otwarcia postępowania upadłościowego dochodzi do zahamowania (Unterbrechung) postępowania cywilnego ([[http://www.gesetze-im-internet.de/zpo/__240.html § 240 ZPO]]), jeżeli jednocześnie ustanowiono zarządcę masy upadłości (Insolvenzverwalter). Skutki określone w § 240 ZPO odnoszą się do postępowania egzekucyjnego, ale tylko w zakresie postępowań cywilnych (kontradyktoryjnych) typu: Klauselerteilungs- und -abwehrklagen (§§ 731, 768 ZPO), Vollstreckungsabwehrklagen (§ 767 ZPO), Drittwiderspruchsklagen (§§ 771 f. ZPO), Klagen auf vorzugsweise Befriedigung (§ 805 ZPO) und Widerspruchsklagen gegen einen Teilungsplan (§ 878 ZPO) ([[https://beck-online.beck.de/?vpath=bibdata/komm/GottwaldHdbInsR_5/cont/GottwaldHdbInsR.glsect33.glI.gl3%2Ehtm Eckardt w: Gottwald, Insolvenzrechts-Handbuch, 2015, § 33 nb. 10]]).
Natomiast skutki wszczęcia postępowania padłościowego (otwarcia) w zakresie indywidualnych środków egzekucyjnych i zabezpieczających określa InsO. Zgodnie z nim
1) odpadają wszelkie zabezpieczenia dokonane miesiąc lub - w przypadku upadłości konsumenckiej - do trzech miesięcy przed otwarciem postępowania upadłościowego ([[http://www.gesetze-im-internet.de/inso/__88.html § 88 InsO]]).
1) niedopuszczalne staje prowadzenie postępowania egzekucyjnego ([[http://www.gesetze-im-internet.de/inso/__89.html § 89 InsO]]). Komornik **z urzędu** nie uwzględnia wniosków a wszczęte już postępowanie egzekucyjne **z urzędu** zawiesza ([[https://beck-online.beck.de/Dokument?vpath=bibdata%2Fkomm%2Fmuekoinso_3_band2%2Finso%2Fcont%2Fmuekoinso.inso.p89.glvii.htm&anchor=Y-400-W-muekoinso-G-inso-P-89-RN-59 MüKoInsO/Breuer InsO § 89 Rn. 59]]).
>> Zob także Wyrok TSUE z dnia 21 stycznia 2010 r., sygn. C‑444/07 (MG Probud Gdynia sp. z o.o.), [[http://curia.europa.eu/juris/document/document.jsf?text=&docid=74661&pageIndex=0&doclang=PL&mode=req&dir=&occ=first&part=1&cid=1410980 ECLI:EU:C:2010:24]] >> Orzeczenie o wszczęciu postępowania upadłościowego wywołuje w każdym innym państwie członkowskim, bez potrzeby dopełnienia jakichkolwiek formalności, skutki, które wynikają z prawa państwa wszczęcia postępowania (art. 20 ust. 1 rozp. 848/2015). Zatem z chwilą otwarcia postępowania upadłościowego w Niemczech w państwach, w których stosuje się rozp. 84/2015, dochodzi do powstania skutków określonych w prawie niemieckim, tzn.:
Z chwilą otwarcia postępowania upadłościowego dochodzi do zahamowania (Unterbrechung) postępowania cywilnego ([[http://www.gesetze-im-internet.de/zpo/__240.html § 240 ZPO]]), jeżeli jednocześnie ustanowiono zarządcę masy upadłości (Insolvenzverwalter). Skutki określone w § 240 ZPO odnoszą się do postępowania egzekucyjnego, ale tylko w zakresie postępowań cywilnych (kontradyktoryjnych) typu: Klauselerteilungs- und -abwehrklagen (§§ 731, 768 ZPO), Vollstreckungsabwehrklagen (§ 767 ZPO), Drittwiderspruchsklagen (§§ 771 f. ZPO), Klagen auf vorzugsweise Befriedigung (§ 805 ZPO) und Widerspruchsklagen gegen einen Teilungsplan (§ 878 ZPO) ([[https://beck-online.beck.de/?vpath=bibdata/komm/GottwaldHdbInsR_5/cont/GottwaldHdbInsR.glsect33.glI.gl3%2Ehtm Eckardt w: Gottwald, Insolvenzrechts-Handbuch, 2015, § 33 nb. 10]]).
Natomiast skutki wszczęcia postępowania padłościowego (otwarcia) w zakresie indywidualnych środków egzekucyjnych i zabezpieczających określa InsO. Zgodnie z nim
1) odpadają wszelkie zabezpieczenia dokonane miesiąc lub - w przypadku upadłości konsumenckiej - do trzech miesięcy przed otwarciem postępowania upadłościowego ([[http://www.gesetze-im-internet.de/inso/__88.html § 88 InsO]]).
1) niedopuszczalne staje prowadzenie postępowania egzekucyjnego ([[http://www.gesetze-im-internet.de/inso/__89.html § 89 InsO]]). Komornik **z urzędu** nie uwzględnia wniosków a wszczęte już postępowanie egzekucyjne **z urzędu** zawiesza ([[https://beck-online.beck.de/Dokument?vpath=bibdata%2Fkomm%2Fmuekoinso_3_band2%2Finso%2Fcont%2Fmuekoinso.inso.p89.glvii.htm&anchor=Y-400-W-muekoinso-G-inso-P-89-RN-59 MüKoInsO/Breuer InsO § 89 Rn. 59]]).
Usunięte:
Orzeczenie o wszczęciu postępowania upadłościowego wywołuje w każdym innym państwie członkowskim, bez potrzeby dopełnienia jakichkolwiek formalności, skutki, które wynikają z prawa państwa wszczęcia postępowania (art. 20 ust. 1 rozp. 848/2015). Zatem z chwilą otwarcia postępowania upadłościowego w Niemczech w państwach, w których stosuje się rozp. 84/2015, dochodzi do powstania skutków określonych w prawie niemieckim. Prawo niemieckie o postępowaniu sądowym mówi m.in., że z chwilą otwarcia postępowania upadłościowego dochodzi do zahamowania (Unterbrechung) postępowania cywilnego ([[http://www.gesetze-im-internet.de/zpo/__240.html § 240 ZPO]]), jeżeli jednocześnie ustanowiono zarządcę masy upadłości (Insolvenzverwalter). Skutki określone w § 240 ZPO odnoszą się wprawdzie do postępowania egzekucyjnego, ale tylko wobec postępowań typu: Klauselerteilungs- und -abwehrklagen (§§ 731, 768 ZPO), Vollstreckungsabwehrklagen (§ 767 ZPO), Drittwiderspruchsklagen (§§ 771 f. ZPO), Klagen auf vorzugsweise Befriedigung (§ 805 ZPO) und Widerspruchsklagen gegen einen Teilungsplan (§ 878 ZPO) ([[https://beck-online.beck.de/?vpath=bibdata/komm/GottwaldHdbInsR_5/cont/GottwaldHdbInsR.glsect33.glI.gl3%2Ehtm Eckardt w: Gottwald, Insolvenzrechts-Handbuch, 2015, § 33 nb. 10]]).
Ponadto odpadają wszelkie zabezpieczenia dokonane miesiąc lub - w przypadku upadłości konsumenckiej - do trzech miesięcy przed otwarciem postępowania upadłościowego ([[http://www.gesetze-im-internet.de/inso/__88.html § 88 InsO]]). Z chwilą otwarcia postępowania upadłościowego niedopuszczalne jest także prowadzenie postępowania egzekucyjnego ([[http://www.gesetze-im-internet.de/inso/__89.html § 89 InsO]]). Wnioski kierowane do komornika nie są rozatrywane a wszczęte już postępowanie egzekucyjne zawiesza się z urzędu ([[https://beck-online.beck.de/Dokument?vpath=bibdata%2Fkomm%2Fmuekoinso_3_band2%2Finso%2Fcont%2Fmuekoinso.inso.p89.glvii.htm&anchor=Y-400-W-muekoinso-G-inso-P-89-RN-59 MüKoInsO/Breuer InsO § 89 Rn. 59]]).
>> Zob także Wyrok TSUE z dnia 21 stycznia 2010 r., sygn. C‑444/07 (MG Probud Gdynia sp. z o.o.), [[http://curia.europa.eu/juris/document/document.jsf?text=&docid=74661&pageIndex=0&doclang=PL&mode=req&dir=&occ=first&part=1&cid=1410980 ECLI:EU:C:2010:24]] >>
Dodane:
Ponadto odpadają wszelkie zabezpieczenia dokonane miesiąc lub - w przypadku upadłości konsumenckiej - do trzech miesięcy przed otwarciem postępowania upadłościowego ([[http://www.gesetze-im-internet.de/inso/__88.html § 88 InsO]]). Z chwilą otwarcia postępowania upadłościowego niedopuszczalne jest także prowadzenie postępowania egzekucyjnego ([[http://www.gesetze-im-internet.de/inso/__89.html § 89 InsO]]). Wnioski kierowane do komornika nie są rozatrywane a wszczęte już postępowanie egzekucyjne zawiesza się z urzędu ([[https://beck-online.beck.de/Dokument?vpath=bibdata%2Fkomm%2Fmuekoinso_3_band2%2Finso%2Fcont%2Fmuekoinso.inso.p89.glvii.htm&anchor=Y-400-W-muekoinso-G-inso-P-89-RN-59 MüKoInsO/Breuer InsO § 89 Rn. 59]]).
Usunięte:
Dodane:
Otwarcie postępowania upadłościowego następuje z chwilą określoną w postanowieniu o otwarciu postępowania ([[http://www.gesetze-im-internet.de/inso/__27.html § 27 InsO]]).
Usunięte:
Dodane:
Orzeczenie o wszczęciu postępowania upadłościowego wywołuje w każdym innym państwie członkowskim, bez potrzeby dopełnienia jakichkolwiek formalności, skutki, które wynikają z prawa państwa wszczęcia postępowania (art. 20 ust. 1 rozp. 848/2015). Zatem z chwilą otwarcia postępowania upadłościowego w Niemczech w państwach, w których stosuje się rozp. 84/2015, dochodzi do powstania skutków określonych w prawie niemieckim. Prawo niemieckie o postępowaniu sądowym mówi m.in., że z chwilą otwarcia postępowania upadłościowego dochodzi do zahamowania (Unterbrechung) postępowania cywilnego ([[http://www.gesetze-im-internet.de/zpo/__240.html § 240 ZPO]]), jeżeli jednocześnie ustanowiono zarządcę masy upadłości (Insolvenzverwalter). Skutki określone w § 240 ZPO odnoszą się wprawdzie do postępowania egzekucyjnego, ale tylko wobec postępowań typu: Klauselerteilungs- und -abwehrklagen (§§ 731, 768 ZPO), Vollstreckungsabwehrklagen (§ 767 ZPO), Drittwiderspruchsklagen (§§ 771 f. ZPO), Klagen auf vorzugsweise Befriedigung (§ 805 ZPO) und Widerspruchsklagen gegen einen Teilungsplan (§ 878 ZPO) ([[https://beck-online.beck.de/?vpath=bibdata/komm/GottwaldHdbInsR_5/cont/GottwaldHdbInsR.glsect33.glI.gl3%2Ehtm Eckardt w: Gottwald, Insolvenzrechts-Handbuch, 2015, § 33 nb. 10]]).
Otwarcie postępowania upadłościowego następuje z chwilą określoną w postanowieniu o otwarciu postępowania ([[ http://www.gesetze-im-internet.de/inso/__27.html § 27 InsO]]).
Otwarcie postępowania upadłościowego następuje z chwilą określoną w postanowieniu o otwarciu postępowania ([[ http://www.gesetze-im-internet.de/inso/__27.html § 27 InsO]]).
Usunięte:
Dodane:
>> Zob także Wyrok TSUE z dnia 21 stycznia 2010 r., sygn. C‑444/07 (MG Probud Gdynia sp. z o.o.), [[http://curia.europa.eu/juris/document/document.jsf?text=&docid=74661&pageIndex=0&doclang=PL&mode=req&dir=&occ=first&part=1&cid=1410980 ECLI:EU:C:2010:24]] >>
Dodane:
((1)) Skutki otwarcia postępowania upadłościowego w Niemczech dla postępowania egzekucyjnego w Polsce
>> Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/848 z dnia 20 maja 2015 r. w sprawie postępowania upadłościowego ([[http://data.europa.eu/eli/reg/2015/848/oj Dz.U. L 141 z 5.6.2015, str. 19-72]]), dalej jako "rozp. 848/2015" >> Sądem właściwym dla wszczęcia postępowania upadłościowego jest sąd państwa, na którego terytorium znajduje się główny ośrodek podstawowej działalności dłużnika (art. 3 ust. 1 rozp. 848/2015). Sąd wszczynający postępowanie stosuje własne przepisy prawa o upadłości, w szczególności własne przepisy o postępowaniu egzekucyjnym (art. 7 ust. 1 rozp. 848/2015). W postępowaniu upadłościowym w Niemczech sąd stosuje więc prawo niemieckie. Te przepisy określają m.in. jaki jest wpływ postępowania upadłościowego na środki dochodzenia praw przez poszczególnych wierzycieli (art. 7 ust. 2 lit. f) rozp. 848/2015).
Orzeczenie o wszczęciu postępowania upadłościowego wywołuje w każdym innym państwie członkowskim, bez potrzeby dopełnienia jakichkolwiek formalności, skutki, które wynikają z prawa państwa wszczęcia postępowania (art. 20 ust. 1 rozp. 848/2015). Zatem z chwilą otwarcia postępowania upadłościowego w Niemczech w państwach, w których stosuje się rozp. 84/2015, dochodzi do powstania skutków określonych w prawie niemieckim. Prawo niemieckie o postępowaniu sądowym mówi m.in., że z chwilą otwarcia postępowania upadłościowego dochodzi do zahamowania (Unterbrechung) postępowania cywilnego ([[http://www.gesetze-im-internet.de/zpo/__240.html § 240 ZPO]]), jeżeli jednocześnie ustanowiono zarządcę masy upadłości (Insolvenzverwalter). Otwarcie postępowania upadłościowego następuje z chwilą określoną w postanowieniu o otwarciu postępowania ([[ http://www.gesetze-im-internet.de/inso/__27.html § 27 InsO]]).
Ponadto odpadają wszelkie zabezpieczenia dokonane miesiąc lub - w przypadku upadłości konsumenckiej - do trzech miesięcy przed otwarciem postępowania upadłościowego ([[http://www.gesetze-im-internet.de/inso/__88.html § 88 InsO]]). Z chwilą otwarcia postępowania upadłościowego niedopuszczalne jest także prowadzenie postępowania egzekucyjnego ([[http://www.gesetze-im-internet.de/inso/__89.html § 89 InsO]]).
>> Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/848 z dnia 20 maja 2015 r. w sprawie postępowania upadłościowego ([[http://data.europa.eu/eli/reg/2015/848/oj Dz.U. L 141 z 5.6.2015, str. 19-72]]), dalej jako "rozp. 848/2015" >> Sądem właściwym dla wszczęcia postępowania upadłościowego jest sąd państwa, na którego terytorium znajduje się główny ośrodek podstawowej działalności dłużnika (art. 3 ust. 1 rozp. 848/2015). Sąd wszczynający postępowanie stosuje własne przepisy prawa o upadłości, w szczególności własne przepisy o postępowaniu egzekucyjnym (art. 7 ust. 1 rozp. 848/2015). W postępowaniu upadłościowym w Niemczech sąd stosuje więc prawo niemieckie. Te przepisy określają m.in. jaki jest wpływ postępowania upadłościowego na środki dochodzenia praw przez poszczególnych wierzycieli (art. 7 ust. 2 lit. f) rozp. 848/2015).
Orzeczenie o wszczęciu postępowania upadłościowego wywołuje w każdym innym państwie członkowskim, bez potrzeby dopełnienia jakichkolwiek formalności, skutki, które wynikają z prawa państwa wszczęcia postępowania (art. 20 ust. 1 rozp. 848/2015). Zatem z chwilą otwarcia postępowania upadłościowego w Niemczech w państwach, w których stosuje się rozp. 84/2015, dochodzi do powstania skutków określonych w prawie niemieckim. Prawo niemieckie o postępowaniu sądowym mówi m.in., że z chwilą otwarcia postępowania upadłościowego dochodzi do zahamowania (Unterbrechung) postępowania cywilnego ([[http://www.gesetze-im-internet.de/zpo/__240.html § 240 ZPO]]), jeżeli jednocześnie ustanowiono zarządcę masy upadłości (Insolvenzverwalter). Otwarcie postępowania upadłościowego następuje z chwilą określoną w postanowieniu o otwarciu postępowania ([[ http://www.gesetze-im-internet.de/inso/__27.html § 27 InsO]]).
Ponadto odpadają wszelkie zabezpieczenia dokonane miesiąc lub - w przypadku upadłości konsumenckiej - do trzech miesięcy przed otwarciem postępowania upadłościowego ([[http://www.gesetze-im-internet.de/inso/__88.html § 88 InsO]]). Z chwilą otwarcia postępowania upadłościowego niedopuszczalne jest także prowadzenie postępowania egzekucyjnego ([[http://www.gesetze-im-internet.de/inso/__89.html § 89 InsO]]).
Usunięte:
((1)) UWAGI OGÓLNE
W niniejszym opracowaniu zajmuję się zagadnieniem prawa właściwego dla ustalania nieważności, zaskarżania lub względnej bezskuteczności czynności prawnych dokonanych z pokrzywdzeniem wierzycieli ({{pu przepis="art. 4 ust. 2 lit. m) RozpWEPostUp"}} w zw. z {{pu przepis="art. 13 RozpWEPostUp"}}). Generalnie o ta sfera postępowania upadłościowego podlega statutowi upadłościowemu, którym jest prawo państwa, w którym zostało wszczęte postępowanie upadłościowe ({{pu przepis="art. 4 ust. 1 RozpWEPostUp"}}). Jednakże podmiot, który dokonał czynności z dłużnikiem, może bronić się zarzutem, że na podstawie przepisów innego prawa czynność nie podlega zaskarżeniu. Warunkiem uwolnienia się od prawa prawa państwa wszczęcia postępowania jest wykazanie przez ten podmiot, że zaskarżona czynność podlega prawu innego państwa członkowskiego niż prawo państwa wszczęcia postępowania. Ponadto musi także przedstawić dowód, że w regulacjach tego innego porządku prawnego zaskarżona czynność prawna w żaden sposób nie podlega zaskarżeniu ({{pu przepis="art. 13 RozpWEPostUp"}}).
((1)) PRZESŁANKI SKUTECZNEGO ZGŁOSZENIA ZARZUTU
Obrona oparta na zarzucie z {{pu przepis="art. 13 RozpWEPostUp"}} będzie skuteczna, gdy:
1) spór dotyczy sprawy o stwierdzenie nieważności, względnej bezskuteczności lub zaskarżanie czynności prawnej dokonanej z pokrzywdzeniem ogółu wierzycieli (({{pu przepis="art. 4 ust. 2 lit. m) RozpWEPostUp"}}),
1) dokonana została czynność z pokrzywdzeniem ogółu wierzycieli,
1) czynność podlega prawu innego państwa członkowskiego niż państwa wszczęcia postępowania,
1) według tego prawa czynność nie podlega zaskarżeniu,
1) zarzut zgłasza osoba, która odniosła korzyść z czynności (legitymacja czynna).
((2)) Czynność dokonana z pokrzywdzeniem ogółu wierzycieli
Przede wszystkim jednak należy ustalić, czy w danym wypadku mamy w ogóle do czynienia z czynnością dokonaną z pokrzywdzeniem ogółu wierzycieli w rozumieniu {{pu przepis="art. 13 RozpWEPostUp"}}.
Wykładni tej przesłanki należy dokonywać w sposób autonomiczny (MüKoInsO/Reinhart, 2008, Art. 13 EuInsVO Rn. 3). Chodzi w tym wypadku o czynności dokonane z pokrzywdzeniem wierzycieli (por. {{pu przepis="art. 127 PrUpNapr"}}). Nie wymaga się natomiast uzyskania korzyści przez podmiot, który dokonał czynności z dłużnikiem. Czynność musi być dokonana przed otwarciem postępowania upadłościowego (Nerlich/Römermann, Insolvenzordnung, 2011, Art. 13 EuInsVO Rn. 10).
Ponadto chodzi tu wyłącznie o czynności prawne.
((2)) Czynność podlega prawu innemu niż legis fori concursus
Postępowanie upadłościowe prowadzone jest co do zasady wg przepisów prawa państwa członkowskiego, w którym wszczęto postępowanie upadłościowe - //lex fori concursus// ({{pu przepis="art. 4 ust. 1 RozpWEPostUp"}}). Jego zakres wyznacza {{pu przepis="art. 4 ust. 2 RozpWEPostUp"}}. W szczególności prawo państwa, w którym wszczęto postępowanie upadłościowe decyduje o nieważności, zasadach zaskarżania lub względnej bezskuteczności czynności prawnych dokonanych z pokrzywdzeniem wierzycieli ({{pu przepis="art. 4 ust. 2 lit. m) RozpWEPostUp"}}). Syndyk zaskarża więc czynności dłużnika z reguły wg regulacji przewidzianych w prawie państwa wszczęcia postępowania (np. {{pu przepis="art. 127 PrUpNapr"}}).
{{pu przepis="Art. 13 RozpWEPostUp"}} nie zawiera żadnych wskazówek co do łącznika, przy pomocy którego należałoby ustalić prawo właściwe. Możliwe jest ustalenie prawa właściwego dla czynności (lex causae) wg prawa kolizyjnego państwa głównego postępowania upadłościowego albo wg prawa kolizyjnego sądu, przed którym toczy się postępowanie. Przeważa raczej to drugie rozwiązanie.
Ustalanie prawa właściwego dla zobowiązań wynikających z czynności prawnych podlega co do reguły przepisom {{pu akt="RozpUERzymI"}}.
((3)) wybór prawa dla czynności prawnej
Prawem właściwym dla czynności prawnej, z której wynika obowiązek zapłaty, jest z reguły prawo wybrane przez strony ({{pu przepis="art. 3 RozpUERzymI"}}). Wybór prawa może być - wbrew obiekcjom zgłaszanym w doktrynie - miarodajny (tak zdecydowanie [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?vpath=bibdata/komm/HassHuberKoEuInsVO_1/EWG_VO_1346_2000/cont/HassHuberKoEuInsVO.EWG_VO_1346_2000.a13.glII.htm Gruber w: Haß/Huber/Gruber/Heiderhoff, EU-Insolvenzverordnung (EuInsVO), 2005, Art. 13 EuInsVO Rn. 3]]). Ewentualnym nadużyciom można bowiem przeciwdziałać przy pomocy regulacji o obejściu prawa (zob. [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?vpath=bibdata/komm/MuekoBGB_5_Band10/cont/MuekoBGB.Einl_IPR.glK.glIII.gl4.htm MüKoEGBGB/Sonnenberger, 2010, Einleitung IPR Rn. 769]]).
((3)) łącznik obiektywny
W razie braku wyboru prawa zastosowanie mają łączniki obiektywne. Ponieważ obowiązek zapłaty wynika w tym wypadku z umowy sprzedaży, właściwe będzie prawo ustalone wg art. 4 ust. 1 lit. a) RozpUERzymI. Zgodnie z nim umowa sprzedaży podlega prawu państwa, w którym sprzedawca ma miejsce zwykłego pobytu. To wskazywałoby na właściwość prawa polskiego.
Jeżeli jednak uznać za czynność dokonaną z pokrzywdzeniem wierzycieli zawarcie umów o rozłożeniu zadłużenia na raty (moratoria), to prawo właściwe ustala się wg reguły ustanowionej w {{pu przepis="art. 4 ust. 2 RozpUERzymI"}}. Swiadczeniem charakterystycznym jest w tym wypadku uznanie długu przez dłużnika. Z tego wynikałaby właściwość prawa obowiązującego w miejscu siedziby dłużnika, a więc w tym wypadku prawa niemieckiego.
Jeżeli moratorium przyjęło formę (kauzalnego) uznania długu (kausales Schuldanerkenntnis), miarodajne jest wówczas prawo właściwe dla wierzytelności, która została uznana ({{pu przepis="art. 4 ust. 3 RozpUERzymI"}}) ([[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?vpath=bibdata/komm/MuekoBGB_5_Band10/EWG_VO_593_2008/cont/MuekoBGB.EWG_VO_593_2008.a4.glE.glIII.gl5.htm MüKommEGBGB/Martiny, 2010, Art. 4 Rom I-VO, Rn. 259]]; [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?vpath=bibdata/komm/BeckOK_ZivR_21/EWG_VO_593_2008/cont/beckok.EWG_VO_593_2008.a4.glII.gl3.glb.htm BeckOK-BGB/Spickhoff, 2011, Art. 4 Rom I-VO Rn. 75]]). Dla wierzytelności właściwe jest prawo polskie, albowiem wynika ona z umowy sprzedaży,dla której statutem kontraktowym jest - na podstawie art. 4 ust.1 lit. a) RozpUERzymI - prawo polskie.
O umowach mieszanych zob. Martiny w Festschrift von Hoffmann, 2011, s. 283-303.
((2)) Niezaskarżalność czynności według prawa obcego
Kolejnym krokiem musi być wykazanie, że przedmiotowa czynność nie byłaby w żaden sposób zaskarżalna według przepisów prawa obcego. Jeżeli prawem obcym miałoby być prawo polskie, to należy sprawdzić, czy przedmiotowa czynność może zostać zaskarżina na podstawie:
- {{pu przepis="art. 127 PrUpNapr"}},
- {{pu przepis="art. 527 KC"}} i nast. (zob. SkargaPaulianska) i
- {{pu przepis="art. 59 KC"}} (zob. BezskutecznoscWzgledna).
((2)) Legitymacja czynna
Legitymowanym czynnie do podniesienia zarzutu jest osoba, która odniosła korzyść z czynności dokonanej z pokrzywdzeniem ogółu wierzycieli.
((1)) SKUTEK PRAWNY
{{pu przepis="Art. 13 RozpWEPostUp"}} stanowi dla strony podstawę do zgłoszenia zarzutu (Prager/Keller, NZI 2011, 701). Zarzut ma charakter zarzutu procesowego, albowiem jego przedmiotem jest twierdzenie obronne strony mające prowadzić do oddalenia żądania procesowego przeciwnika (por. RadwanskiCzescOgolna, 2002, str. 92 nb. ???), które w tym wypadku zmierza do stwierdzenie nieważności, względnej bezskuteczności lub zaskarżanie czynności prawnych dokonanych z pokrzywdzeniem ogółu wierzycieli.
Natomiast w systemie prawa materialnego stwierdzenie nieważności, względnej bezskuteczności lub zaskarżanie czynności prawnych dokonanych z pokrzywdzeniem ogółu wierzycieli w inny sposób jest jedynie przesłanką incydentalną roszczenia zmierzającego np. do uzyskania zwrotu świadczenia spełnionego przez upadłego. W tym wypadku zarzut niewłaściwości //legis fori consursus// powoduje trwałe obezwładnienie roszczenia.
((1)) ROZKŁAD CIężARU DOWODU
Z brzmienia {{pu przepis="art. 13 RozpWEPostUp"}} wynika, że zobowiązanym do wykazania powyższych przesłanek zarzutu jest osoba, która odniosła korzyść z czynności dokonanej z pokrzywdzeniem ogółu wierzycieli ("(...) gdy osoba, która odniosła korzyść (...) wykaże, że (...)").
---
((1)) Literatura:
- M. Bogdan, Insolvency Law in European Union, [w:] B. von Hoffman, European International Law, Nijmegen 1998, s. 188.
- DackowRadcaPrawny2011
- Hanna Rosiak, Zagadnienie forum shopping z perspektywy transgranicznej upadłości, Europejski Przegląd Sądowy, 2/2013, str. 27 i nast-
Dodane:
((1)) Literatura:
- Hanna Rosiak, Zagadnienie forum shopping z perspektywy transgranicznej upadłości, Europejski Przegląd Sądowy, 2/2013, str. 27 i nast-
- Hanna Rosiak, Zagadnienie forum shopping z perspektywy transgranicznej upadłości, Europejski Przegląd Sądowy, 2/2013, str. 27 i nast-
Usunięte:
Usunięte:
Polskie przedsiębiorstwo (P) dostarczyło w latach 2006-2007 niemieckiej firmie do Niemiec towary za kwotę 500.000 €. W listopadzie 2008 r niemieckie przedsiębiorstwo (N) poinformowało kooperantów o trudnościach finansowych. Z uwagi na te trudności N i P zawarły w grudniu 2008 r. moratorium o rozłożeniu płatności na raty. Po spłaceniu części rat w maju 2009 r. strony zawarły nowe porozumienie, gdyż N nie była w stanie wykonać swoich zobowiązań z poprzedniego moratorium. Łącznie N zapłaciła większość długu tj. ok. 400.000 €.
1.9.2010 otworzono w Niemczech postępowanie upadłościowe wobec N.
Syndyk masy (S) domaga się od P zwrotu wypłaconych 400.000 € na podstawie przepisów niemieckiej ustawy o postępowaniu upadłościowym (Insolvenzordnung): §§ 130, 131, 133 ust. 1, 143 ust. 1 InsO (zaskarżenie czynności dokonanych przez upadłego z pokrzywdzeniem wierzycieli - Gläubigerbenachteiligung).
P pyta, czy S ma wobec niej roszczenie o zwrot 400.000 €?
Dodane:
CategoryPostepowanieUpadlosciowe CategoryPrawoEuropejskie CategoryOpiniePrawne CategoryMiedzynarodowePostepowanieCywilne
Usunięte:
Dodane:
==rozważania o przesłankach i skutkach zastosowania {{pu przepis="art. 13 RozpWEPostUp"}}==
Usunięte:
Dodane:
- M. Bogdan, Insolvency Law in European Union, [w:] B. von Hoffman, European International Law, Nijmegen 1998, s. 188.
- DackowRadcaPrawny2011
- DackowRadcaPrawny2011
Usunięte:
Dodane:
((1)) ROZKŁAD CIężARU DOWODU
Z brzmienia {{pu przepis="art. 13 RozpWEPostUp"}} wynika, że zobowiązanym do wykazania powyższych przesłanek zarzutu jest osoba, która odniosła korzyść z czynności dokonanej z pokrzywdzeniem ogółu wierzycieli ("(...) gdy osoba, która odniosła korzyść (...) wykaże, że (...)").
---
Z brzmienia {{pu przepis="art. 13 RozpWEPostUp"}} wynika, że zobowiązanym do wykazania powyższych przesłanek zarzutu jest osoba, która odniosła korzyść z czynności dokonanej z pokrzywdzeniem ogółu wierzycieli ("(...) gdy osoba, która odniosła korzyść (...) wykaże, że (...)").
---
Dodane:
- {{pu przepis="art. 127 PrUpNapr"}},
- {{pu przepis="art. 527 KC"}} i nast. (zob. SkargaPaulianska) i
- {{pu przepis="art. 59 KC"}} (zob. BezskutecznoscWzgledna).
- {{pu przepis="art. 527 KC"}} i nast. (zob. SkargaPaulianska) i
- {{pu przepis="art. 59 KC"}} (zob. BezskutecznoscWzgledna).
Usunięte:
- {{pu przepis="art. 527 KC"}} i nast. (zob. SkargaPaulianska) i
- {{pu przepis="art. 59 KC"}} (zob. BezskutecznoscWzgledna).
Dodane:
1) spór dotyczy sprawy o stwierdzenie nieważności, względnej bezskuteczności lub zaskarżanie czynności prawnej dokonanej z pokrzywdzeniem ogółu wierzycieli (({{pu przepis="art. 4 ust. 2 lit. m) RozpWEPostUp"}}),
{{pu przepis="Art. 13 RozpWEPostUp"}} nie zawiera żadnych wskazówek co do łącznika, przy pomocy którego należałoby ustalić prawo właściwe. Możliwe jest ustalenie prawa właściwego dla czynności (lex causae) wg prawa kolizyjnego państwa głównego postępowania upadłościowego albo wg prawa kolizyjnego sądu, przed którym toczy się postępowanie. Przeważa raczej to drugie rozwiązanie.
Ustalanie prawa właściwego dla zobowiązań wynikających z czynności prawnych podlega co do reguły przepisom {{pu akt="RozpUERzymI"}}.
((3)) wybór prawa dla czynności prawnej
Prawem właściwym dla czynności prawnej, z której wynika obowiązek zapłaty, jest z reguły prawo wybrane przez strony ({{pu przepis="art. 3 RozpUERzymI"}}). Wybór prawa może być - wbrew obiekcjom zgłaszanym w doktrynie - miarodajny (tak zdecydowanie [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?vpath=bibdata/komm/HassHuberKoEuInsVO_1/EWG_VO_1346_2000/cont/HassHuberKoEuInsVO.EWG_VO_1346_2000.a13.glII.htm Gruber w: Haß/Huber/Gruber/Heiderhoff, EU-Insolvenzverordnung (EuInsVO), 2005, Art. 13 EuInsVO Rn. 3]]). Ewentualnym nadużyciom można bowiem przeciwdziałać przy pomocy regulacji o obejściu prawa (zob. [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?vpath=bibdata/komm/MuekoBGB_5_Band10/cont/MuekoBGB.Einl_IPR.glK.glIII.gl4.htm MüKoEGBGB/Sonnenberger, 2010, Einleitung IPR Rn. 769]]).
((3)) łącznik obiektywny
W razie braku wyboru prawa zastosowanie mają łączniki obiektywne. Ponieważ obowiązek zapłaty wynika w tym wypadku z umowy sprzedaży, właściwe będzie prawo ustalone wg art. 4 ust. 1 lit. a) RozpUERzymI. Zgodnie z nim umowa sprzedaży podlega prawu państwa, w którym sprzedawca ma miejsce zwykłego pobytu. To wskazywałoby na właściwość prawa polskiego.
Jeżeli jednak uznać za czynność dokonaną z pokrzywdzeniem wierzycieli zawarcie umów o rozłożeniu zadłużenia na raty (moratoria), to prawo właściwe ustala się wg reguły ustanowionej w {{pu przepis="art. 4 ust. 2 RozpUERzymI"}}. Swiadczeniem charakterystycznym jest w tym wypadku uznanie długu przez dłużnika. Z tego wynikałaby właściwość prawa obowiązującego w miejscu siedziby dłużnika, a więc w tym wypadku prawa niemieckiego.
Jeżeli moratorium przyjęło formę (kauzalnego) uznania długu (kausales Schuldanerkenntnis), miarodajne jest wówczas prawo właściwe dla wierzytelności, która została uznana ({{pu przepis="art. 4 ust. 3 RozpUERzymI"}}) ([[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?vpath=bibdata/komm/MuekoBGB_5_Band10/EWG_VO_593_2008/cont/MuekoBGB.EWG_VO_593_2008.a4.glE.glIII.gl5.htm MüKommEGBGB/Martiny, 2010, Art. 4 Rom I-VO, Rn. 259]]; [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?vpath=bibdata/komm/BeckOK_ZivR_21/EWG_VO_593_2008/cont/beckok.EWG_VO_593_2008.a4.glII.gl3.glb.htm BeckOK-BGB/Spickhoff, 2011, Art. 4 Rom I-VO Rn. 75]]). Dla wierzytelności właściwe jest prawo polskie, albowiem wynika ona z umowy sprzedaży,dla której statutem kontraktowym jest - na podstawie art. 4 ust.1 lit. a) RozpUERzymI - prawo polskie.
O umowach mieszanych zob. Martiny w Festschrift von Hoffmann, 2011, s. 283-303.
- {{pu przepis="art. 127 PrUpNapr"}},
- {{pu przepis="art. 527 KC"}} i nast. (zob. SkargaPaulianska) i
- {{pu przepis="art. 59 KC"}} (zob. BezskutecznoscWzgledna).
{{pu przepis="Art. 13 RozpWEPostUp"}} nie zawiera żadnych wskazówek co do łącznika, przy pomocy którego należałoby ustalić prawo właściwe. Możliwe jest ustalenie prawa właściwego dla czynności (lex causae) wg prawa kolizyjnego państwa głównego postępowania upadłościowego albo wg prawa kolizyjnego sądu, przed którym toczy się postępowanie. Przeważa raczej to drugie rozwiązanie.
Ustalanie prawa właściwego dla zobowiązań wynikających z czynności prawnych podlega co do reguły przepisom {{pu akt="RozpUERzymI"}}.
((3)) wybór prawa dla czynności prawnej
Prawem właściwym dla czynności prawnej, z której wynika obowiązek zapłaty, jest z reguły prawo wybrane przez strony ({{pu przepis="art. 3 RozpUERzymI"}}). Wybór prawa może być - wbrew obiekcjom zgłaszanym w doktrynie - miarodajny (tak zdecydowanie [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?vpath=bibdata/komm/HassHuberKoEuInsVO_1/EWG_VO_1346_2000/cont/HassHuberKoEuInsVO.EWG_VO_1346_2000.a13.glII.htm Gruber w: Haß/Huber/Gruber/Heiderhoff, EU-Insolvenzverordnung (EuInsVO), 2005, Art. 13 EuInsVO Rn. 3]]). Ewentualnym nadużyciom można bowiem przeciwdziałać przy pomocy regulacji o obejściu prawa (zob. [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?vpath=bibdata/komm/MuekoBGB_5_Band10/cont/MuekoBGB.Einl_IPR.glK.glIII.gl4.htm MüKoEGBGB/Sonnenberger, 2010, Einleitung IPR Rn. 769]]).
((3)) łącznik obiektywny
W razie braku wyboru prawa zastosowanie mają łączniki obiektywne. Ponieważ obowiązek zapłaty wynika w tym wypadku z umowy sprzedaży, właściwe będzie prawo ustalone wg art. 4 ust. 1 lit. a) RozpUERzymI. Zgodnie z nim umowa sprzedaży podlega prawu państwa, w którym sprzedawca ma miejsce zwykłego pobytu. To wskazywałoby na właściwość prawa polskiego.
Jeżeli jednak uznać za czynność dokonaną z pokrzywdzeniem wierzycieli zawarcie umów o rozłożeniu zadłużenia na raty (moratoria), to prawo właściwe ustala się wg reguły ustanowionej w {{pu przepis="art. 4 ust. 2 RozpUERzymI"}}. Swiadczeniem charakterystycznym jest w tym wypadku uznanie długu przez dłużnika. Z tego wynikałaby właściwość prawa obowiązującego w miejscu siedziby dłużnika, a więc w tym wypadku prawa niemieckiego.
Jeżeli moratorium przyjęło formę (kauzalnego) uznania długu (kausales Schuldanerkenntnis), miarodajne jest wówczas prawo właściwe dla wierzytelności, która została uznana ({{pu przepis="art. 4 ust. 3 RozpUERzymI"}}) ([[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?vpath=bibdata/komm/MuekoBGB_5_Band10/EWG_VO_593_2008/cont/MuekoBGB.EWG_VO_593_2008.a4.glE.glIII.gl5.htm MüKommEGBGB/Martiny, 2010, Art. 4 Rom I-VO, Rn. 259]]; [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?vpath=bibdata/komm/BeckOK_ZivR_21/EWG_VO_593_2008/cont/beckok.EWG_VO_593_2008.a4.glII.gl3.glb.htm BeckOK-BGB/Spickhoff, 2011, Art. 4 Rom I-VO Rn. 75]]). Dla wierzytelności właściwe jest prawo polskie, albowiem wynika ona z umowy sprzedaży,dla której statutem kontraktowym jest - na podstawie art. 4 ust.1 lit. a) RozpUERzymI - prawo polskie.
O umowach mieszanych zob. Martiny w Festschrift von Hoffmann, 2011, s. 283-303.
- {{pu przepis="art. 127 PrUpNapr"}},
- {{pu przepis="art. 527 KC"}} i nast. (zob. SkargaPaulianska) i
- {{pu przepis="art. 59 KC"}} (zob. BezskutecznoscWzgledna).
Usunięte:
{{pu przepis="Art. 13 RozpWEPostUp"}} nie zawiera żadnych wskazówek co do łącznika, przy pomocy którego należałoby ustalić prawo właściwe. Możliwe jest ustalenie prawa właściwego dla czynności (lex causae) wg prawa kolizyjnego państwa głównego postępowania upadłościowego albo wg prawa kolizyjnego sądu, przed którym toczy się postępowanie. Przeważa raczej to drugie rozwiązanie.
Ustalanie prawa właściwego dla zobowiązań wynikających z czynności prawnych podlega co do reguły przepisom {{pu akt="RozpUERzymI"}}.
//(1) wybór prawa//
Prawem właściwym dla czynności prawnej, z której wynika obowiązek zapłaty, jest z reguły prawo wybrane przez strony ({{pu przepis="art. 3 RozpUERzymI"}}). Wybór prawa może być - wbrew obiekcjom zgłaszanym w doktrynie - miarodajny (tak zdecydowanie [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?vpath=bibdata/komm/HassHuberKoEuInsVO_1/EWG_VO_1346_2000/cont/HassHuberKoEuInsVO.EWG_VO_1346_2000.a13.glII.htm Gruber w: Haß/Huber/Gruber/Heiderhoff, EU-Insolvenzverordnung (EuInsVO), 2005, Art. 13 EuInsVO Rn. 3]]). Ewentualnym nadużyciom można bowiem przeciwdziałać przy pomocy regulacji o obejściu prawa (zob. [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?vpath=bibdata/komm/MuekoBGB_5_Band10/cont/MuekoBGB.Einl_IPR.glK.glIII.gl4.htm MüKoEGBGB/Sonnenberger, 2010, Einleitung IPR Rn. 769]]).
//(2) łącznik obiektywny//
W razie braku wyboru prawa zastosowanie mają łączniki obiektywne. Ponieważ obowiązek zapłaty wynika w tym wypadku z umowy sprzedaży, właściwe będzie prawo ustalone wg art. 4 ust. 1 lit. a) RozpUERzymI. Zgodnie z nim umowa sprzedaży podlega prawu państwa, w którym sprzedawca ma miejsce zwykłego pobytu. To wskazywałoby na właściwość prawa polskiego.
Jeżeli jednak uznać za czynność dokonaną z pokrzywdzeniem wierzycieli zawarcie umów o rozłożeniu zadłużenia na raty (moratoria), to prawo właściwe ustala się wg reguły ustanowionej w {{pu przepis="art. 4 ust. 2 RozpUERzymI"}}. Swiadczeniem charakterystycznym jest w tym wypadku uznanie długu przez dłużnika. Z tego wynikałaby właściwość prawa obowiązującego w miejscu siedziby dłużnika, a więc w tym wypadku prawa niemieckiego.
Jeżeli moratorium przyjęło formę (kauzalnego) uznania długu (kausales Schuldanerkenntnis), miarodajne jest wówczas prawo właściwe dla wierzytelności, która została uznana ({{pu przepis="art. 4 ust. 3 RozpUERzymI"}}) ([[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?vpath=bibdata/komm/MuekoBGB_5_Band10/EWG_VO_593_2008/cont/MuekoBGB.EWG_VO_593_2008.a4.glE.glIII.gl5.htm MüKommEGBGB/Martiny, 2010, Art. 4 Rom I-VO, Rn. 259]]; [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?vpath=bibdata/komm/BeckOK_ZivR_21/EWG_VO_593_2008/cont/beckok.EWG_VO_593_2008.a4.glII.gl3.glb.htm BeckOK-BGB/Spickhoff, 2011, Art. 4 Rom I-VO Rn. 75]]). Dla wierzytelności właściwe jest prawo polskie, albowiem wynika ona z umowy sprzedaży,dla której statutem kontraktowym jest - na podstawie art. 4 ust.1 lit. a) RozpUERzymI - prawo polskie.
O umowach mieszanych zob. Martiny w Festschrift von Hoffmann, 2011, s. 283-303.
- {{pu przepis="art. 127 PrUpNapr"}},
- {{pu przepis="art. 527 KC"}} i nast. (zob. SkargaPaulianska) i
- {{pu przepis="art. 59 KC"}} (zob. BezskutecznoscWzgledna).
Dodane:
((1)) PRZESŁANKI SKUTECZNEGO ZGŁOSZENIA ZARZUTU
Obrona oparta na zarzucie z {{pu przepis="art. 13 RozpWEPostUp"}} będzie skuteczna, gdy:
1) dokonana została czynność z pokrzywdzeniem ogółu wierzycieli,
1) czynność podlega prawu innego państwa członkowskiego niż państwa wszczęcia postępowania,
1) według tego prawa czynność nie podlega zaskarżeniu,
1) zarzut zgłasza osoba, która odniosła korzyść z czynności (legitymacja czynna).
((2)) Czynność dokonana z pokrzywdzeniem ogółu wierzycieli
Przede wszystkim jednak należy ustalić, czy w danym wypadku mamy w ogóle do czynienia z czynnością dokonaną z pokrzywdzeniem ogółu wierzycieli w rozumieniu {{pu przepis="art. 13 RozpWEPostUp"}}.
Wykładni tej przesłanki należy dokonywać w sposób autonomiczny (MüKoInsO/Reinhart, 2008, Art. 13 EuInsVO Rn. 3). Chodzi w tym wypadku o czynności dokonane z pokrzywdzeniem wierzycieli (por. {{pu przepis="art. 127 PrUpNapr"}}). Nie wymaga się natomiast uzyskania korzyści przez podmiot, który dokonał czynności z dłużnikiem. Czynność musi być dokonana przed otwarciem postępowania upadłościowego (Nerlich/Römermann, Insolvenzordnung, 2011, Art. 13 EuInsVO Rn. 10).
Ponadto chodzi tu wyłącznie o czynności prawne.
((2)) Czynność podlega prawu innemu niż legis fori concursus
Postępowanie upadłościowe prowadzone jest co do zasady wg przepisów prawa państwa członkowskiego, w którym wszczęto postępowanie upadłościowe - //lex fori concursus// ({{pu przepis="art. 4 ust. 1 RozpWEPostUp"}}). Jego zakres wyznacza {{pu przepis="art. 4 ust. 2 RozpWEPostUp"}}. W szczególności prawo państwa, w którym wszczęto postępowanie upadłościowe decyduje o nieważności, zasadach zaskarżania lub względnej bezskuteczności czynności prawnych dokonanych z pokrzywdzeniem wierzycieli ({{pu przepis="art. 4 ust. 2 lit. m) RozpWEPostUp"}}). Syndyk zaskarża więc czynności dłużnika z reguły wg regulacji przewidzianych w prawie państwa wszczęcia postępowania (np. {{pu przepis="art. 127 PrUpNapr"}}).
((3)) łącznik
{{pu przepis="Art. 13 RozpWEPostUp"}} nie zawiera żadnych wskazówek co do łącznika, przy pomocy którego należałoby ustalić prawo właściwe. Możliwe jest ustalenie prawa właściwego dla czynności (lex causae) wg prawa kolizyjnego państwa głównego postępowania upadłościowego albo wg prawa kolizyjnego sądu, przed którym toczy się postępowanie. Przeważa raczej to drugie rozwiązanie.
Ustalanie prawa właściwego dla zobowiązań wynikających z czynności prawnych podlega co do reguły przepisom {{pu akt="RozpUERzymI"}}.
//(1) wybór prawa//
Prawem właściwym dla czynności prawnej, z której wynika obowiązek zapłaty, jest z reguły prawo wybrane przez strony ({{pu przepis="art. 3 RozpUERzymI"}}). Wybór prawa może być - wbrew obiekcjom zgłaszanym w doktrynie - miarodajny (tak zdecydowanie [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?vpath=bibdata/komm/HassHuberKoEuInsVO_1/EWG_VO_1346_2000/cont/HassHuberKoEuInsVO.EWG_VO_1346_2000.a13.glII.htm Gruber w: Haß/Huber/Gruber/Heiderhoff, EU-Insolvenzverordnung (EuInsVO), 2005, Art. 13 EuInsVO Rn. 3]]). Ewentualnym nadużyciom można bowiem przeciwdziałać przy pomocy regulacji o obejściu prawa (zob. [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?vpath=bibdata/komm/MuekoBGB_5_Band10/cont/MuekoBGB.Einl_IPR.glK.glIII.gl4.htm MüKoEGBGB/Sonnenberger, 2010, Einleitung IPR Rn. 769]]).
//(2) łącznik obiektywny//
W razie braku wyboru prawa zastosowanie mają łączniki obiektywne. Ponieważ obowiązek zapłaty wynika w tym wypadku z umowy sprzedaży, właściwe będzie prawo ustalone wg art. 4 ust. 1 lit. a) RozpUERzymI. Zgodnie z nim umowa sprzedaży podlega prawu państwa, w którym sprzedawca ma miejsce zwykłego pobytu. To wskazywałoby na właściwość prawa polskiego.
Jeżeli jednak uznać za czynność dokonaną z pokrzywdzeniem wierzycieli zawarcie umów o rozłożeniu zadłużenia na raty (moratoria), to prawo właściwe ustala się wg reguły ustanowionej w {{pu przepis="art. 4 ust. 2 RozpUERzymI"}}. Swiadczeniem charakterystycznym jest w tym wypadku uznanie długu przez dłużnika. Z tego wynikałaby właściwość prawa obowiązującego w miejscu siedziby dłużnika, a więc w tym wypadku prawa niemieckiego.
Jeżeli moratorium przyjęło formę (kauzalnego) uznania długu (kausales Schuldanerkenntnis), miarodajne jest wówczas prawo właściwe dla wierzytelności, która została uznana ({{pu przepis="art. 4 ust. 3 RozpUERzymI"}}) ([[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?vpath=bibdata/komm/MuekoBGB_5_Band10/EWG_VO_593_2008/cont/MuekoBGB.EWG_VO_593_2008.a4.glE.glIII.gl5.htm MüKommEGBGB/Martiny, 2010, Art. 4 Rom I-VO, Rn. 259]]; [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?vpath=bibdata/komm/BeckOK_ZivR_21/EWG_VO_593_2008/cont/beckok.EWG_VO_593_2008.a4.glII.gl3.glb.htm BeckOK-BGB/Spickhoff, 2011, Art. 4 Rom I-VO Rn. 75]]). Dla wierzytelności właściwe jest prawo polskie, albowiem wynika ona z umowy sprzedaży,dla której statutem kontraktowym jest - na podstawie art. 4 ust.1 lit. a) RozpUERzymI - prawo polskie.
O umowach mieszanych zob. Martiny w Festschrift von Hoffmann, 2011, s. 283-303.
((2)) Niezaskarżalność czynności według prawa obcego
Kolejnym krokiem musi być wykazanie, że przedmiotowa czynność nie byłaby w żaden sposób zaskarżalna według przepisów prawa obcego. Jeżeli prawem obcym miałoby być prawo polskie, to należy sprawdzić, czy przedmiotowa czynność może zostać zaskarżina na podstawie:
((2)) Legitymacja czynna
Legitymowanym czynnie do podniesienia zarzutu jest osoba, która odniosła korzyść z czynności dokonanej z pokrzywdzeniem ogółu wierzycieli.
Literatura:
Literatura (M. Bogdan, Insolvency Law in European Union, [w:] B. von Hoffman, European International Law, Nijmegen 1998, s. 188.)
Obrona oparta na zarzucie z {{pu przepis="art. 13 RozpWEPostUp"}} będzie skuteczna, gdy:
1) dokonana została czynność z pokrzywdzeniem ogółu wierzycieli,
1) czynność podlega prawu innego państwa członkowskiego niż państwa wszczęcia postępowania,
1) według tego prawa czynność nie podlega zaskarżeniu,
1) zarzut zgłasza osoba, która odniosła korzyść z czynności (legitymacja czynna).
((2)) Czynność dokonana z pokrzywdzeniem ogółu wierzycieli
Przede wszystkim jednak należy ustalić, czy w danym wypadku mamy w ogóle do czynienia z czynnością dokonaną z pokrzywdzeniem ogółu wierzycieli w rozumieniu {{pu przepis="art. 13 RozpWEPostUp"}}.
Wykładni tej przesłanki należy dokonywać w sposób autonomiczny (MüKoInsO/Reinhart, 2008, Art. 13 EuInsVO Rn. 3). Chodzi w tym wypadku o czynności dokonane z pokrzywdzeniem wierzycieli (por. {{pu przepis="art. 127 PrUpNapr"}}). Nie wymaga się natomiast uzyskania korzyści przez podmiot, który dokonał czynności z dłużnikiem. Czynność musi być dokonana przed otwarciem postępowania upadłościowego (Nerlich/Römermann, Insolvenzordnung, 2011, Art. 13 EuInsVO Rn. 10).
Ponadto chodzi tu wyłącznie o czynności prawne.
((2)) Czynność podlega prawu innemu niż legis fori concursus
Postępowanie upadłościowe prowadzone jest co do zasady wg przepisów prawa państwa członkowskiego, w którym wszczęto postępowanie upadłościowe - //lex fori concursus// ({{pu przepis="art. 4 ust. 1 RozpWEPostUp"}}). Jego zakres wyznacza {{pu przepis="art. 4 ust. 2 RozpWEPostUp"}}. W szczególności prawo państwa, w którym wszczęto postępowanie upadłościowe decyduje o nieważności, zasadach zaskarżania lub względnej bezskuteczności czynności prawnych dokonanych z pokrzywdzeniem wierzycieli ({{pu przepis="art. 4 ust. 2 lit. m) RozpWEPostUp"}}). Syndyk zaskarża więc czynności dłużnika z reguły wg regulacji przewidzianych w prawie państwa wszczęcia postępowania (np. {{pu przepis="art. 127 PrUpNapr"}}).
((3)) łącznik
{{pu przepis="Art. 13 RozpWEPostUp"}} nie zawiera żadnych wskazówek co do łącznika, przy pomocy którego należałoby ustalić prawo właściwe. Możliwe jest ustalenie prawa właściwego dla czynności (lex causae) wg prawa kolizyjnego państwa głównego postępowania upadłościowego albo wg prawa kolizyjnego sądu, przed którym toczy się postępowanie. Przeważa raczej to drugie rozwiązanie.
Ustalanie prawa właściwego dla zobowiązań wynikających z czynności prawnych podlega co do reguły przepisom {{pu akt="RozpUERzymI"}}.
//(1) wybór prawa//
Prawem właściwym dla czynności prawnej, z której wynika obowiązek zapłaty, jest z reguły prawo wybrane przez strony ({{pu przepis="art. 3 RozpUERzymI"}}). Wybór prawa może być - wbrew obiekcjom zgłaszanym w doktrynie - miarodajny (tak zdecydowanie [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?vpath=bibdata/komm/HassHuberKoEuInsVO_1/EWG_VO_1346_2000/cont/HassHuberKoEuInsVO.EWG_VO_1346_2000.a13.glII.htm Gruber w: Haß/Huber/Gruber/Heiderhoff, EU-Insolvenzverordnung (EuInsVO), 2005, Art. 13 EuInsVO Rn. 3]]). Ewentualnym nadużyciom można bowiem przeciwdziałać przy pomocy regulacji o obejściu prawa (zob. [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?vpath=bibdata/komm/MuekoBGB_5_Band10/cont/MuekoBGB.Einl_IPR.glK.glIII.gl4.htm MüKoEGBGB/Sonnenberger, 2010, Einleitung IPR Rn. 769]]).
//(2) łącznik obiektywny//
W razie braku wyboru prawa zastosowanie mają łączniki obiektywne. Ponieważ obowiązek zapłaty wynika w tym wypadku z umowy sprzedaży, właściwe będzie prawo ustalone wg art. 4 ust. 1 lit. a) RozpUERzymI. Zgodnie z nim umowa sprzedaży podlega prawu państwa, w którym sprzedawca ma miejsce zwykłego pobytu. To wskazywałoby na właściwość prawa polskiego.
Jeżeli jednak uznać za czynność dokonaną z pokrzywdzeniem wierzycieli zawarcie umów o rozłożeniu zadłużenia na raty (moratoria), to prawo właściwe ustala się wg reguły ustanowionej w {{pu przepis="art. 4 ust. 2 RozpUERzymI"}}. Swiadczeniem charakterystycznym jest w tym wypadku uznanie długu przez dłużnika. Z tego wynikałaby właściwość prawa obowiązującego w miejscu siedziby dłużnika, a więc w tym wypadku prawa niemieckiego.
Jeżeli moratorium przyjęło formę (kauzalnego) uznania długu (kausales Schuldanerkenntnis), miarodajne jest wówczas prawo właściwe dla wierzytelności, która została uznana ({{pu przepis="art. 4 ust. 3 RozpUERzymI"}}) ([[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?vpath=bibdata/komm/MuekoBGB_5_Band10/EWG_VO_593_2008/cont/MuekoBGB.EWG_VO_593_2008.a4.glE.glIII.gl5.htm MüKommEGBGB/Martiny, 2010, Art. 4 Rom I-VO, Rn. 259]]; [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?vpath=bibdata/komm/BeckOK_ZivR_21/EWG_VO_593_2008/cont/beckok.EWG_VO_593_2008.a4.glII.gl3.glb.htm BeckOK-BGB/Spickhoff, 2011, Art. 4 Rom I-VO Rn. 75]]). Dla wierzytelności właściwe jest prawo polskie, albowiem wynika ona z umowy sprzedaży,dla której statutem kontraktowym jest - na podstawie art. 4 ust.1 lit. a) RozpUERzymI - prawo polskie.
O umowach mieszanych zob. Martiny w Festschrift von Hoffmann, 2011, s. 283-303.
((2)) Niezaskarżalność czynności według prawa obcego
Kolejnym krokiem musi być wykazanie, że przedmiotowa czynność nie byłaby w żaden sposób zaskarżalna według przepisów prawa obcego. Jeżeli prawem obcym miałoby być prawo polskie, to należy sprawdzić, czy przedmiotowa czynność może zostać zaskarżina na podstawie:
((2)) Legitymacja czynna
Legitymowanym czynnie do podniesienia zarzutu jest osoba, która odniosła korzyść z czynności dokonanej z pokrzywdzeniem ogółu wierzycieli.
Literatura:
Literatura (M. Bogdan, Insolvency Law in European Union, [w:] B. von Hoffman, European International Law, Nijmegen 1998, s. 188.)
Usunięte:
Do wszczęcia postępowania właściwe są sądy państwa członkowskiego UE, na terytorium którego znajduje się główny ośrodek podstawowej działalności dłużnika, którego postępowanie dotyczy {{pu przepis="art. 3 RozpWEPostUp"}}. Ta przesłanka ma dla spraw o bezskuteczność czynności dokonanych z pokrzywdzeniem wierzyciela kardynalne znaczenie. Prawem właściwym dla stwierdzenia bezskuteczności tego typu czynności jest bowiem //lex fori concursus// - prawo sądu, w którym wszczęto postępowanie upadłościowe ({{pu przepis="art. 4 ust. 1 RozpWEPostUp"}}).
((2)) Elementy ustalania jurysdykcji krajowej
Jurysdykcję krajową wyznaczają - kumulatywnie - następujące elementy:...
((2)) Zakres jurysdykcji
Z {{pu przepis="art. 1 ust. 1 RozpWEPostUp"}} w zw. z {{pu przepis="art. 2 li. a) RozpWEPostUp"}} wynika, że postępowaniami upadłościowymi w rozumieniu rozporządzenia są zbiorowe postępowania przewidujące niewypłacalność dłużnika, które obejmują całkowite lub częściowe zajęcie majątku dłużnika oraz powołanie zarządcy. W zakresie tych postępowań sądy właściwe mogą podejmować wszelkie czynności konieczne do wszczęcia postępowania upadłościowego, jego przeprowadzenia i ukończenia ({{pu przepis="art. 4 ust. 2 zd. 1 RozpWEPostUp"}}). Jurysdykcja krajowa rozciąga się więc również na powództwa o bezskuteczność (zaskarżenie) czynności dokonanych przez upadłego z pozwanym. Dotyczy to również sytuacji, gdy pozwany ma siedzibę w innym państwie członkowskim UE ([[WyrokETSC33907 wyrok ETS z 12.2.2009, C-339/07]]; krytycznie Stürner/Kern, [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?vpath=bibdata/zeits/LMK/2009/278572.htm LMK 2009, 278572]]; w Niemczech wyrok BGH [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?typ=reference&y=300&z=NJW&b=2009&s=2215&n=1 NJW 2009, 2215]] i nast.; w Polsce SiwikPEWP2011).
Wobec tego sprawa w niniejszym stanie faktycznym podlega rozpatrzeniu przez sąd niemiecki.
((2)) Właściwość miejscowa i rzeczowa
{{pu przepis="Art. 3 ust. 1 RozpWEPostUp"}} ustanawia wyłącznie jurysdykcję międzynarodową. Kwestie związane z właściwością miejscową i rzeczową sądu w sprawach o bezskuteczność czynności dokonanych z pokrzywdzeniem wierzycieli prowadzonych przeciwko zagranicznemu podmiotowi zostają podporządkowane prawu wewnętrznemu państwa, którego sądy wszczęły postępowanie upadłościowe.
Z reguły jednak prawo wewnętrzne nie zawiera postanowień co do właściwości miejscowej i rzeczowej sądów w sprawach przeciwko pozwanemu z siedzibą w innym państwie członkowskim. Jest to bowiem domena przepisów {{pu akt="RozpUEBrukselaI"}}.
((3)) rozwiązanie w prawie niemieckim
W niemieckim orzecznictwie, na skutek [[WyrokETSC33907 wyroku C-339/07]] ustalono, iż miejscowo i rzeczowo właściwy jest ten sąd, w którego okręgu działa sąd, który otworzył postępowanie upadłościowe (wyrok BGH [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?typ=reference&y=300&z=NJW&b=2009&s=2215&n=1 NJW 2009, 2215]] i nast.).
((3)) rozwiązanie w prawie polskim
Również w prawie polskim brak jest przepisu ustanawiającego właściwość miejscową w sprawach o uznanie czynności dłużnika za bezskuteczne, jeżeli występuje w nich element zagraniczny ({{pu przepis="art. 127 PrUpNapr"}} - {{pu przepis="art. 130 PrUpNapr"}}). {{pu przepis="Art. 19 PrUpNapr"}} dotyczy wyraźnie wyłącznie spraw o "ogłoszenie upadłości". Z kolei sprawy o stwierdzenie bezskuteczności i o zaskarżenie czynności upadłego należą do postępowań, których przesłanką jest już dokonane ogłoszenie upadłości. Chodzi więc o - jak wynika z brzmienia Tytułu III - skutki ogłoszenia upadłości. Systematycznie więc ujmując problem, sprawy o uznanie czynności dłużnika za bezskuteczne są sprawami należącymi do postępowania ubocznego w stosunku do postępowania o ogłoszenie upadłości.
Ustalenie bezskuteczności lub zaskarżenie czynności następuje albo na zarzut albo na skutek powództwa.
Zarzut bezskuteczności może być zgłoszony w każdym postępowaniu.
Powództwo może natomiast wytoczyć syndyk przeciwko podmiotowi, z którym upadły dokonał czynności. W tym wypadku powództwo zmierza do ustalenia bezskuteczności czynności (wyrok SN z 8.1.2010, IV CSK 298/09; MonitorPrawniczy 2010 nr 24, str. 1352-1353; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 13.4.2006, I ACa 2130/05, Orzecznictwo Sądu Apelacyjnego w Katowicach 2006 nr 2, poz. 13; AdamusMoP2011). Jeżeli możliwe jest powództwo dalej idące, możliwe jest również incydentalne badanie bezskuteczności zobowiązania do zapłaty (por. tok sprawy zakończonej wyrokiem Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z 3.10., IV CSK 184/07, Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Cywilna 2008 nr 12, poz. 142).
Właściwość miejscową sądu dla tych powództw ustala się z reguły w oparciu o przepisy ogólne KPC. Stosowanie tych przepisów w zakresie powództw transgranicznych nie prowadzi jednak do zadowalających wniosków. Wskazują one bowiem na siedzibę pozwanego. W sprawach, o których jest tu mowa, pozwany ma z reguły siedzibę za granicą. W takich wypadkach następuje konflikt z regulacjami o jurysdykcji krajowej.
Możliwe jest przejście w tym wypadku - na mocy {{pu przepis="art. 229 PrUpNapr"}} - do przepisów KPC o właściwości rzeczowej. Właściwość rzeczowa sądu polskiego wynikałaby wówczas z {{pu przepis="art. 16 KPC"}} i {{pu przepis="art. 17 pkt 4 KPC"}}.
Właściwość miejscowa wynikałaby natomiast z {{pu przepis="art. 19 PrUpNapr"}} stosowanego w tym wypadku analogicznie. Właściwe byłyby więc sądy okręgowe lub rejonowe (w zależności od wartości przedmiotu sporu), w okręgu których prowadzone jest postępowanie upadłościowe. Takie rozwiązanie prowadzi - jak się wydaje - do zadowalających wyników. Wprawdzie byłaby to kalka rozwiązania niemieckiego, ale innego rozwiązania chyba jednak nie ma...
Inne zagadnienia: w [[http://www.monitorprawniczy.pl/index.php?mod=m_artykuly&cid=24&id=2718 Wyrok TS z 17.1.2006 r., C 1-04]]
((1)) ZASADNOŚĆ POWÓDZTWA
Roszczenie S przeciwko P byłoby uzasadnione, gdyby w niniejszej sprawie do zaskarżenia czynności dokonanej z pokrzywdzeniem należało stosować prawo niemieckie i byłyby spełnione przesłanki §§ 130, 131, 133 ust. 1, 143 ust. 1 InsO.
((2)) Prawo właściwe
Należy ustalić, czy wobec zaskarżonej czynności stosuje się prawo niemieckie. Niezbędnym jest jednak wcześniejsze ustalenie, co na czym polegała w konkretnej sytuacji czynność dokonana z pokrzywdzeniem wierzycieli.
((3)) zasada ogólne - lex fori concursus
Postępowanie upadłościowe prowadzone jest wg przepisów prawa państwa członkowskiego, w którym wszczęto postępowanie upadłościowe - //lex fori concursus// ({{pu przepis="art. 4 ust. 1 RozpWEPostUp"}}). Jego zakres wyznacza {{pu przepis="art. 4 ust. 2 RozpWEPostUp"}}. W szczególności prawo państwa, w którym wszczęto postępowanie upadłościowe decyduje o nieważności, zasadach zaskarżania lub względnej bezskuteczności czynności prawnych dokonanych z pokrzywdzeniem wierzycieli ({{pu przepis="art. 4 ust. 2 lit. m) RozpWEPostUp"}}). Syndyk zaskarża więc czynności dłużnika z reguły wg regulacji przewidzianych w prawie państwa wszczęcia postępowania (np. {{pu przepis="art. 127 PrUpNapr"}}).
((3)) właściwość innego porządku prawnego dla czynności dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli
Jednakże podmiot, który dokonał z dłużnikiem czynności z pokrzywdzeniem wierzycieli, może wykazać skuteczność tej czynności, jeżeli udowodni, że stosuje się do niej inne prawo niż prawo państwa wszczęcia postępowania oraz że według tego innego prawa czynność nie jest w żaden sposób zaskarżalna - {{pu przepis="art. 13 RozpWEPostUp"}}. Literatura (M. Bogdan, Insolvency Law in European Union, [w:] B. von Hoffman, European International Law, Nijmegen 1998, s. 188.)
**(1) czynność dokonana z pokrzywdzeniem wierzycieli**
Przede wszystkim jednak należy ustalić, czy w danym wypadku mamy w ogóle do czynienia z czynnością dokonaną z pokrzywdzeniem ogółu wierzycieli w rozumieniu {{pu przepis="art. 13 RozpWEPostUp"}}.
Wykładni tej przesłanki należy dokonywać w sposób autonomiczny (MüKoInsO/Reinhart, 2008, Art. 13 EuInsVO Rn. 3). Chodzi w tym wypadku o czynności dokonane z pokrzywdzeniem wierzycieli (por. {{pu przepis="art. 127 PrUpNapr"}}). Nie wymaga się natomiast uzyskania korzyści przez podmiot, który dokonał czynności z dłużnikiem. Czynność musi być dokonana przed otwarciem postępowania upadłościowego (Nerlich/Römermann, Insolvenzordnung, 2011, Art. 13 EuInsVO Rn. 10).
Ponadto chodzi tu wyłącznie o czynności prawne.
W tym wypadku czynnością jest dokonanie wypłat na rzecz sprzedawcy oraz zawarcie moratoriów o spłacie zadłużenia.
**(2) ustalenie prawa właściwego dla czynności dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli**
{{pu przepis="Art. 13 RozpWEPostUp"}} nie zawiera żadnych wskazówek co do łącznika, przy pomocy którego należałoby ustalić prawo właściwe. Możliwe jest ustalenie prawa właściwego dla czynności (lex causae) wg prawa kolizyjnego państwa głównego postępowania upadłościowego albo wg prawa kolizyjnego sądu, przed którym toczy się postępowanie. Przeważa raczej to drugie rozwiązanie.
W przypadku jak opisywany w niniejszej opinii należy więc ustalić w oparciu o przepisy kolizyjne prawa niemieckiego statut kontraktowy dla dokonanych wypłat. Ustalanie prawa właściwego dla zobowiązań wynikających z czynności prawnych podlega co do reguły przepisom {{pu akt="RozpUERzymI"}}.
W razie uznania, że w tym wypadku przedmiotową czynnością jest dokonana zapłata, to należy do niej stosować prawo właściwe dla czynności prawnej z której wynika obowiązek zapłaty (art. 12 ust. 1 lit. b) RozpUERzymI).
//(i) wybór prawa//
Prawem właściwym dla czynności prawnej, z której wynika obowiązek zapłaty, jest z reguły prawo wybrane przez strony ({{pu przepis="art. 3 RozpUERzymI"}}). Wybór prawa może być - wbrew obiekcjom zgłaszanym w doktrynie - miarodajny (tak zdecydowanie [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?vpath=bibdata/komm/HassHuberKoEuInsVO_1/EWG_VO_1346_2000/cont/HassHuberKoEuInsVO.EWG_VO_1346_2000.a13.glII.htm Gruber w: Haß/Huber/Gruber/Heiderhoff, EU-Insolvenzverordnung (EuInsVO), 2005, Art. 13 EuInsVO Rn. 3]]). Ewentualnym nadużyciom można bowiem przeciwdziałać przy pomocy regulacji o obejściu prawa (zob. [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?vpath=bibdata/komm/MuekoBGB_5_Band10/cont/MuekoBGB.Einl_IPR.glK.glIII.gl4.htm MüKoEGBGB/Sonnenberger, 2010, Einleitung IPR Rn. 769]]).
Ta sama zasada obowiązywałaby, gdyby uznać za czynność dokonaną z pokrzywdzeniem wierzycieli zawarcie umów o rozłożeniu zadłużenia na raty.
//(ii) łącznik obiektywny//
W razie braku wyboru prawa zastosowanie mają łączniki obiektywne. Ponieważ obowiązek zapłaty wynika w tym wypadku z umowy sprzedaży, właściwe będzie prawo ustalone wg art. 4 ust. 1 lit. a) RozpUERzymI. Zgodnie z nim umowa sprzedaży podlega prawu państwa, w którym sprzedawca ma miejsce zwykłego pobytu. To wskazywałoby na właściwość prawa polskiego.
Jeżeli jednak uznać za czynność dokonaną z pokrzywdzeniem wierzycieli zawarcie umów o rozłożeniu zadłużenia na raty (moratoria), to prawo właściwe ustala się wg reguły ustanowionej w {{pu przepis="art. 4 ust. 2 RozpUERzymI"}}. Swiadczeniem charakterystycznym jest w tym wypadku uznanie długu przez dłużnika. Z tego wynikałaby właściwość prawa obowiązującego w miejscu siedziby dłużnika, a więc w tym wypadku prawa niemieckiego.
Jeżeli moratorium przyjęło formę (kauzalnego) uznania długu (kausales Schuldanerkenntnis), miarodajne jest wówczas prawo właściwe dla wierzytelności, która została uznana ({{pu przepis="art. 4 ust. 3 RozpUERzymI"}}) ([[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?vpath=bibdata/komm/MuekoBGB_5_Band10/EWG_VO_593_2008/cont/MuekoBGB.EWG_VO_593_2008.a4.glE.glIII.gl5.htm MüKommEGBGB/Martiny, 2010, Art. 4 Rom I-VO, Rn. 259]]; [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?vpath=bibdata/komm/BeckOK_ZivR_21/EWG_VO_593_2008/cont/beckok.EWG_VO_593_2008.a4.glII.gl3.glb.htm BeckOK-BGB/Spickhoff, 2011, Art. 4 Rom I-VO Rn. 75]]). Dla wierzytelności właściwe jest prawo polskie, albowiem wynika ona z umowy sprzedaży,dla której statutem kontraktowym jest - na podstawie art. 4 ust.1 lit. a) RozpUERzymI - prawo polskie.
O umowach mieszanych zob. Martiny w Festschrift von Hoffmann, 2011, s. 283-303.
//(iii) wynik częściowy//
Z powyższego wynika, że dla czynności może mieć zastosowanie prawo polskie.
**(3) niezaskarżalność czynności według prawa polskiego**
Kolejnym krokiem musi być wykazanie, że przedmiotowa czynność nie byłaby w żaden sposób zaskarżalna według przepisów prawa polskiego. Zaskarżenie czynności upadłego może nastąpić na podstawie:
((2)) Ordre public
W ostateczności pozostaje jeszcze możliwość zastosowania klauzuli //ordre public// na podstawie {{pu przepis="art. 26 RozpWEPostUp"}}.
((3)) przesłanki zastosowania ordre public
Przesłanki zastosowania ordre public
((3)) skutki zastosowania ordre public
W razie zaistnienie powyższych przesłanek....
Dodane:
((1)) SKUTEK PRAWNY
{{pu przepis="Art. 13 RozpWEPostUp"}} stanowi dla strony podstawę do zgłoszenia zarzutu (Prager/Keller, NZI 2011, 701). Zarzut ma charakter zarzutu procesowego, albowiem jego przedmiotem jest twierdzenie obronne strony mające prowadzić do oddalenia żądania procesowego przeciwnika (por. RadwanskiCzescOgolna, 2002, str. 92 nb. ???), które w tym wypadku zmierza do stwierdzenie nieważności, względnej bezskuteczności lub zaskarżanie czynności prawnych dokonanych z pokrzywdzeniem ogółu wierzycieli.
Natomiast w systemie prawa materialnego stwierdzenie nieważności, względnej bezskuteczności lub zaskarżanie czynności prawnych dokonanych z pokrzywdzeniem ogółu wierzycieli w inny sposób jest jedynie przesłanką incydentalną roszczenia zmierzającego np. do uzyskania zwrotu świadczenia spełnionego przez upadłego. W tym wypadku zarzut niewłaściwości //legis fori consursus// powoduje trwałe obezwładnienie roszczenia.
{{pu przepis="Art. 13 RozpWEPostUp"}} stanowi dla strony podstawę do zgłoszenia zarzutu (Prager/Keller, NZI 2011, 701). Zarzut ma charakter zarzutu procesowego, albowiem jego przedmiotem jest twierdzenie obronne strony mające prowadzić do oddalenia żądania procesowego przeciwnika (por. RadwanskiCzescOgolna, 2002, str. 92 nb. ???), które w tym wypadku zmierza do stwierdzenie nieważności, względnej bezskuteczności lub zaskarżanie czynności prawnych dokonanych z pokrzywdzeniem ogółu wierzycieli.
Natomiast w systemie prawa materialnego stwierdzenie nieważności, względnej bezskuteczności lub zaskarżanie czynności prawnych dokonanych z pokrzywdzeniem ogółu wierzycieli w inny sposób jest jedynie przesłanką incydentalną roszczenia zmierzającego np. do uzyskania zwrotu świadczenia spełnionego przez upadłego. W tym wypadku zarzut niewłaściwości //legis fori consursus// powoduje trwałe obezwładnienie roszczenia.
Dodane:
O umowach mieszanych zob. Martiny w Festschrift von Hoffmann, 2011, s. 283-303.
Dodane:
Ustalenie bezskuteczności lub zaskarżenie czynności następuje albo na zarzut albo na skutek powództwa.
Zarzut bezskuteczności może być zgłoszony w każdym postępowaniu.
Powództwo może natomiast wytoczyć syndyk przeciwko podmiotowi, z którym upadły dokonał czynności. W tym wypadku powództwo zmierza do ustalenia bezskuteczności czynności (wyrok SN z 8.1.2010, IV CSK 298/09; MonitorPrawniczy 2010 nr 24, str. 1352-1353; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 13.4.2006, I ACa 2130/05, Orzecznictwo Sądu Apelacyjnego w Katowicach 2006 nr 2, poz. 13; AdamusMoP2011). Jeżeli możliwe jest powództwo dalej idące, możliwe jest również incydentalne badanie bezskuteczności zobowiązania do zapłaty (por. tok sprawy zakończonej wyrokiem Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z 3.10., IV CSK 184/07, Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Cywilna 2008 nr 12, poz. 142).
Właściwość miejscową sądu dla tych powództw ustala się z reguły w oparciu o przepisy ogólne KPC. Stosowanie tych przepisów w zakresie powództw transgranicznych nie prowadzi jednak do zadowalających wniosków. Wskazują one bowiem na siedzibę pozwanego. W sprawach, o których jest tu mowa, pozwany ma z reguły siedzibę za granicą. W takich wypadkach następuje konflikt z regulacjami o jurysdykcji krajowej.
Możliwe jest przejście w tym wypadku - na mocy {{pu przepis="art. 229 PrUpNapr"}} - do przepisów KPC o właściwości rzeczowej. Właściwość rzeczowa sądu polskiego wynikałaby wówczas z {{pu przepis="art. 16 KPC"}} i {{pu przepis="art. 17 pkt 4 KPC"}}.
Właściwość miejscowa wynikałaby natomiast z {{pu przepis="art. 19 PrUpNapr"}} stosowanego w tym wypadku analogicznie. Właściwe byłyby więc sądy okręgowe lub rejonowe (w zależności od wartości przedmiotu sporu), w okręgu których prowadzone jest postępowanie upadłościowe. Takie rozwiązanie prowadzi - jak się wydaje - do zadowalających wyników. Wprawdzie byłaby to kalka rozwiązania niemieckiego, ale innego rozwiązania chyba jednak nie ma...
((1)) ZASADNOŚĆ POWÓDZTWA
Zarzut bezskuteczności może być zgłoszony w każdym postępowaniu.
Powództwo może natomiast wytoczyć syndyk przeciwko podmiotowi, z którym upadły dokonał czynności. W tym wypadku powództwo zmierza do ustalenia bezskuteczności czynności (wyrok SN z 8.1.2010, IV CSK 298/09; MonitorPrawniczy 2010 nr 24, str. 1352-1353; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 13.4.2006, I ACa 2130/05, Orzecznictwo Sądu Apelacyjnego w Katowicach 2006 nr 2, poz. 13; AdamusMoP2011). Jeżeli możliwe jest powództwo dalej idące, możliwe jest również incydentalne badanie bezskuteczności zobowiązania do zapłaty (por. tok sprawy zakończonej wyrokiem Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z 3.10., IV CSK 184/07, Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Cywilna 2008 nr 12, poz. 142).
Właściwość miejscową sądu dla tych powództw ustala się z reguły w oparciu o przepisy ogólne KPC. Stosowanie tych przepisów w zakresie powództw transgranicznych nie prowadzi jednak do zadowalających wniosków. Wskazują one bowiem na siedzibę pozwanego. W sprawach, o których jest tu mowa, pozwany ma z reguły siedzibę za granicą. W takich wypadkach następuje konflikt z regulacjami o jurysdykcji krajowej.
Możliwe jest przejście w tym wypadku - na mocy {{pu przepis="art. 229 PrUpNapr"}} - do przepisów KPC o właściwości rzeczowej. Właściwość rzeczowa sądu polskiego wynikałaby wówczas z {{pu przepis="art. 16 KPC"}} i {{pu przepis="art. 17 pkt 4 KPC"}}.
Właściwość miejscowa wynikałaby natomiast z {{pu przepis="art. 19 PrUpNapr"}} stosowanego w tym wypadku analogicznie. Właściwe byłyby więc sądy okręgowe lub rejonowe (w zależności od wartości przedmiotu sporu), w okręgu których prowadzone jest postępowanie upadłościowe. Takie rozwiązanie prowadzi - jak się wydaje - do zadowalających wyników. Wprawdzie byłaby to kalka rozwiązania niemieckiego, ale innego rozwiązania chyba jednak nie ma...
((1)) ZASADNOŚĆ POWÓDZTWA
Usunięte:
Powództwo może natomiast wytoczyć syndyk przeciwko podmiotowi, z którym upadły dokonał czynności. Powództwo może zmierzać do ustalenia (wyrok SN z 8.1.2010, IV CSK 298/09; MonitorPrawniczy 2010 nr 24, str. 1352-1353; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 13.4.2006, I ACa 2130/05, Orzecznictwo Sądu Apelacyjnego w Katowicach 2006 nr 2, poz. 13; AdamusMoP2011) albo do zobowiązania do zapłaty, jeżeli możliwe jest powództwo dalej idące (por. tok sprawy zakończonej wyrokiem Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z 3.10., IV CSK 184/07, Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Cywilna 2008 nr 12, poz. 142). W obydwu rozwiązaniach jednak stosowanie przepisów o właściwości ogólnej nie prowadzi do zadowalających wniosków. Wskazują one bowiem na siedzibę pozwanego. Jeżeli pozwany ma siedzibę za granicą, następuje konflikt z regulacjami o jurysdykcji krajowej. Możliwe jest przejście w tym wypadku - na mocy {{pu przepis="art. 229 PrUpNapr"}} - do przepisów KPC o właściwości miejscowej i rzeczowej. Właściwość rzeczowa sądu polskiego wynikałaby wówczas z {{pu przepis="art. 16 KPC"}} i {{pu przepis="art. 17 pkt 4 KPC"}}. Właściwość miejscowa wynikałaby natomiast z {{pu przepis="art. 19 PrUpNapr"}} stosowanego w tym wypadku analogicznie. Byłaby to jednak kalka rozwiązania niemieckiego. Innego rozwiązania chyba jednak nie ma...
((1)) ZASADNOSC POWóDZTWA
Dodane:
Powództwo może natomiast wytoczyć syndyk przeciwko podmiotowi, z którym upadły dokonał czynności. Powództwo może zmierzać do ustalenia (wyrok SN z 8.1.2010, IV CSK 298/09; MonitorPrawniczy 2010 nr 24, str. 1352-1353; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 13.4.2006, I ACa 2130/05, Orzecznictwo Sądu Apelacyjnego w Katowicach 2006 nr 2, poz. 13; AdamusMoP2011) albo do zobowiązania do zapłaty, jeżeli możliwe jest powództwo dalej idące (por. tok sprawy zakończonej wyrokiem Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z 3.10., IV CSK 184/07, Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Cywilna 2008 nr 12, poz. 142). W obydwu rozwiązaniach jednak stosowanie przepisów o właściwości ogólnej nie prowadzi do zadowalających wniosków. Wskazują one bowiem na siedzibę pozwanego. Jeżeli pozwany ma siedzibę za granicą, następuje konflikt z regulacjami o jurysdykcji krajowej. Możliwe jest przejście w tym wypadku - na mocy {{pu przepis="art. 229 PrUpNapr"}} - do przepisów KPC o właściwości miejscowej i rzeczowej. Właściwość rzeczowa sądu polskiego wynikałaby wówczas z {{pu przepis="art. 16 KPC"}} i {{pu przepis="art. 17 pkt 4 KPC"}}. Właściwość miejscowa wynikałaby natomiast z {{pu przepis="art. 19 PrUpNapr"}} stosowanego w tym wypadku analogicznie. Byłaby to jednak kalka rozwiązania niemieckiego. Innego rozwiązania chyba jednak nie ma...
Usunięte:
Dodane:
Ustalenie bezskuteczności lub zaskarżenie czynności następuje albo na zarzut albo na skutek powództwa. Zarzut może być zgłoszony w każdym postępowaniu.
Powództwo może natomiast wytoczyć syndyk przeciwko podmiotowi, z którym upadły dokonał czynności. Powództwo może zmierzać do ustalenia (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 13.4.2006, I ACa 2130/05, Orzecznictwo Sądu Apelacyjnego w Katowicach 2006 nr 2, poz. 13) albo do zobowiązania do zapłaty, jeżeli możliwe jest powództwo dalej idące (por. tok sprawy zakończonej wyrokiem Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z 3.10., IV CSK 184/07, Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Cywilna 2008 nr 12, poz. 142). W obydwu rozwiązaniach jednak stosowanie przepisów o właściwości ogólnej nie prowadzi do zadowalających wniosków. Wskazują one bowiem na siedzibę pozwanego. Jeżeli pozwany ma siedzibę za granicą, następuje konflikt z regulacjami o jurysdykcji krajowej. Możliwe jest przejście w tym wypadku - na mocy {{pu przepis="art. 229 PrUpNapr"}} - do przepisów KPC o właściwości miejscowej i rzeczowej. Właściwość rzeczowa sądu polskiego wynikałaby wówczas z {{pu przepis="art. 16 KPC"}} i {{pu przepis="art. 17 pkt 4 KPC"}}. Właściwość miejscowa wynikałaby natomiast z {{pu przepis="art. 19 PrUpNapr"}} stosowanego w tym wypadku analogicznie. Byłaby to jednak kalka rozwiązania niemieckiego. Innego rozwiązania chyba jednak nie ma...
Powództwo może natomiast wytoczyć syndyk przeciwko podmiotowi, z którym upadły dokonał czynności. Powództwo może zmierzać do ustalenia (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 13.4.2006, I ACa 2130/05, Orzecznictwo Sądu Apelacyjnego w Katowicach 2006 nr 2, poz. 13) albo do zobowiązania do zapłaty, jeżeli możliwe jest powództwo dalej idące (por. tok sprawy zakończonej wyrokiem Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z 3.10., IV CSK 184/07, Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Cywilna 2008 nr 12, poz. 142). W obydwu rozwiązaniach jednak stosowanie przepisów o właściwości ogólnej nie prowadzi do zadowalających wniosków. Wskazują one bowiem na siedzibę pozwanego. Jeżeli pozwany ma siedzibę za granicą, następuje konflikt z regulacjami o jurysdykcji krajowej. Możliwe jest przejście w tym wypadku - na mocy {{pu przepis="art. 229 PrUpNapr"}} - do przepisów KPC o właściwości miejscowej i rzeczowej. Właściwość rzeczowa sądu polskiego wynikałaby wówczas z {{pu przepis="art. 16 KPC"}} i {{pu przepis="art. 17 pkt 4 KPC"}}. Właściwość miejscowa wynikałaby natomiast z {{pu przepis="art. 19 PrUpNapr"}} stosowanego w tym wypadku analogicznie. Byłaby to jednak kalka rozwiązania niemieckiego. Innego rozwiązania chyba jednak nie ma...
Usunięte:
Możliwe jest przejście - na mocy {{pu przepis="art. 229 PrUpNapr"}} - do przepisów KPC o właściwości miejscowej i rzeczowej. Właściwość rzeczowa sądu polskiego wynikałaby wówczas z {{pu przepis="art. 16 KPC"}} i 17 pkt 4 KPC.
Generalnie Właściwość miejscowa wynikałaby natomiast z {{pu przepis="art. 19 PrUpNapr"}} stosowanego w tym wypadku analogicznie. Można by również pokusić się o ogólne zasady właściwości dla wytaczania powództw z {{pu przepis="art. 127 PrUpNapr"}}. Byłaby to jednak kalka rozwiązania niemieckiego.
o ogłoszenie upadłości są uregulowane w Tytule II ustawy - {{pu akt="PrUpNapr"}}.
Dodane:
((2)) Elementy ustalania jurysdykcji krajowej
Jurysdykcję krajową wyznaczają - kumulatywnie - następujące elementy:...
((3)) rozwiązanie w prawie niemieckim
W niemieckim orzecznictwie, na skutek [[WyrokETSC33907 wyroku C-339/07]] ustalono, iż miejscowo i rzeczowo właściwy jest ten sąd, w którego okręgu działa sąd, który otworzył postępowanie upadłościowe (wyrok BGH [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?typ=reference&y=300&z=NJW&b=2009&s=2215&n=1 NJW 2009, 2215]] i nast.).
((3)) rozwiązanie w prawie polskim
Również w prawie polskim brak jest przepisu ustanawiającego właściwość miejscową w sprawach o uznanie czynności dłużnika za bezskuteczne, jeżeli występuje w nich element zagraniczny ({{pu przepis="art. 127 PrUpNapr"}} - {{pu przepis="art. 130 PrUpNapr"}}). {{pu przepis="Art. 19 PrUpNapr"}} dotyczy wyraźnie wyłącznie spraw o "ogłoszenie upadłości". Z kolei sprawy o stwierdzenie bezskuteczności i o zaskarżenie czynności upadłego należą do postępowań, których przesłanką jest już dokonane ogłoszenie upadłości. Chodzi więc o - jak wynika z brzmienia Tytułu III - skutki ogłoszenia upadłości. Systematycznie więc ujmując problem, sprawy o uznanie czynności dłużnika za bezskuteczne są sprawami należącymi do postępowania ubocznego w stosunku do postępowania o ogłoszenie upadłości.
W prawie polskim właściwość rzeczową i miejscową sądów w sprawach z {{pu przepis="art. 127 PrUpNapr"}} i nast. wyznacza się przy pomocy przepisów?????????????????????
Możliwe jest przejście - na mocy {{pu przepis="art. 229 PrUpNapr"}} - do przepisów KPC o właściwości miejscowej i rzeczowej. Właściwość rzeczowa sądu polskiego wynikałaby wówczas z {{pu przepis="art. 16 KPC"}} i 17 pkt 4 KPC.
Generalnie Właściwość miejscowa wynikałaby natomiast z {{pu przepis="art. 19 PrUpNapr"}} stosowanego w tym wypadku analogicznie. Można by również pokusić się o ogólne zasady właściwości dla wytaczania powództw z {{pu przepis="art. 127 PrUpNapr"}}. Byłaby to jednak kalka rozwiązania niemieckiego.
o ogłoszenie upadłości są uregulowane w Tytule II ustawy - {{pu akt="PrUpNapr"}}.
Jednakże podmiot, który dokonał z dłużnikiem czynności z pokrzywdzeniem wierzycieli, może wykazać skuteczność tej czynności, jeżeli udowodni, że stosuje się do niej inne prawo niż prawo państwa wszczęcia postępowania oraz że według tego innego prawa czynność nie jest w żaden sposób zaskarżalna - {{pu przepis="art. 13 RozpWEPostUp"}}. Literatura (M. Bogdan, Insolvency Law in European Union, [w:] B. von Hoffman, European International Law, Nijmegen 1998, s. 188.)
Jurysdykcję krajową wyznaczają - kumulatywnie - następujące elementy:...
((3)) rozwiązanie w prawie niemieckim
W niemieckim orzecznictwie, na skutek [[WyrokETSC33907 wyroku C-339/07]] ustalono, iż miejscowo i rzeczowo właściwy jest ten sąd, w którego okręgu działa sąd, który otworzył postępowanie upadłościowe (wyrok BGH [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?typ=reference&y=300&z=NJW&b=2009&s=2215&n=1 NJW 2009, 2215]] i nast.).
((3)) rozwiązanie w prawie polskim
Również w prawie polskim brak jest przepisu ustanawiającego właściwość miejscową w sprawach o uznanie czynności dłużnika za bezskuteczne, jeżeli występuje w nich element zagraniczny ({{pu przepis="art. 127 PrUpNapr"}} - {{pu przepis="art. 130 PrUpNapr"}}). {{pu przepis="Art. 19 PrUpNapr"}} dotyczy wyraźnie wyłącznie spraw o "ogłoszenie upadłości". Z kolei sprawy o stwierdzenie bezskuteczności i o zaskarżenie czynności upadłego należą do postępowań, których przesłanką jest już dokonane ogłoszenie upadłości. Chodzi więc o - jak wynika z brzmienia Tytułu III - skutki ogłoszenia upadłości. Systematycznie więc ujmując problem, sprawy o uznanie czynności dłużnika za bezskuteczne są sprawami należącymi do postępowania ubocznego w stosunku do postępowania o ogłoszenie upadłości.
W prawie polskim właściwość rzeczową i miejscową sądów w sprawach z {{pu przepis="art. 127 PrUpNapr"}} i nast. wyznacza się przy pomocy przepisów?????????????????????
Możliwe jest przejście - na mocy {{pu przepis="art. 229 PrUpNapr"}} - do przepisów KPC o właściwości miejscowej i rzeczowej. Właściwość rzeczowa sądu polskiego wynikałaby wówczas z {{pu przepis="art. 16 KPC"}} i 17 pkt 4 KPC.
Generalnie Właściwość miejscowa wynikałaby natomiast z {{pu przepis="art. 19 PrUpNapr"}} stosowanego w tym wypadku analogicznie. Można by również pokusić się o ogólne zasady właściwości dla wytaczania powództw z {{pu przepis="art. 127 PrUpNapr"}}. Byłaby to jednak kalka rozwiązania niemieckiego.
o ogłoszenie upadłości są uregulowane w Tytule II ustawy - {{pu akt="PrUpNapr"}}.
Jednakże podmiot, który dokonał z dłużnikiem czynności z pokrzywdzeniem wierzycieli, może wykazać skuteczność tej czynności, jeżeli udowodni, że stosuje się do niej inne prawo niż prawo państwa wszczęcia postępowania oraz że według tego innego prawa czynność nie jest w żaden sposób zaskarżalna - {{pu przepis="art. 13 RozpWEPostUp"}}. Literatura (M. Bogdan, Insolvency Law in European Union, [w:] B. von Hoffman, European International Law, Nijmegen 1998, s. 188.)
Usunięte:
W prawie polskim natomiast .... //work in progress//
Jednakże podmiot, który dokonał z dłużnikiem czynności z pokrzywdzeniem wierzycieli, może wykazać skuteczność tej czynności, jeżeli udowodni, że stosuje się do niej inne prawo niż prawo państwa wszczęcia postępowania oraz że według tego innego prawa czynność nie jest w żaden sposób zaskarżalna - {{pu przepis="art. 13 RozpWEPostUp"}}.
Dodane:
((2)) Właściwość miejscowa i rzeczowa
{{pu przepis="Art. 3 ust. 1 RozpWEPostUp"}} ustanawia wyłącznie jurysdykcję międzynarodową. Kwestie związane z właściwością miejscową i rzeczową sądu w sprawach o bezskuteczność czynności dokonanych z pokrzywdzeniem wierzycieli prowadzonych przeciwko zagranicznemu podmiotowi zostają podporządkowane prawu wewnętrznemu państwa, którego sądy wszczęły postępowanie upadłościowe.
Z reguły jednak prawo wewnętrzne nie zawiera postanowień co do właściwości miejscowej i rzeczowej sądów w sprawach przeciwko pozwanemu z siedzibą w innym państwie członkowskim. Jest to bowiem domena przepisów {{pu akt="RozpUEBrukselaI"}}.
W niemieckim orzecznictwie, na skutek [[WyrokETSC33907 wyroku C-339/07]] ustalono, iż miejscowo i rzeczowo właściwy jest ten sąd, w którego okręgu działa sąd, który otworzył postępowanie upadłościowe (wyrok BGH [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?typ=reference&y=300&z=NJW&b=2009&s=2215&n=1 NJW 2009, 2215]] i nast.).
W prawie polskim natomiast .... //work in progress//
{{pu przepis="Art. 3 ust. 1 RozpWEPostUp"}} ustanawia wyłącznie jurysdykcję międzynarodową. Kwestie związane z właściwością miejscową i rzeczową sądu w sprawach o bezskuteczność czynności dokonanych z pokrzywdzeniem wierzycieli prowadzonych przeciwko zagranicznemu podmiotowi zostają podporządkowane prawu wewnętrznemu państwa, którego sądy wszczęły postępowanie upadłościowe.
Z reguły jednak prawo wewnętrzne nie zawiera postanowień co do właściwości miejscowej i rzeczowej sądów w sprawach przeciwko pozwanemu z siedzibą w innym państwie członkowskim. Jest to bowiem domena przepisów {{pu akt="RozpUEBrukselaI"}}.
W niemieckim orzecznictwie, na skutek [[WyrokETSC33907 wyroku C-339/07]] ustalono, iż miejscowo i rzeczowo właściwy jest ten sąd, w którego okręgu działa sąd, który otworzył postępowanie upadłościowe (wyrok BGH [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?typ=reference&y=300&z=NJW&b=2009&s=2215&n=1 NJW 2009, 2215]] i nast.).
W prawie polskim natomiast .... //work in progress//
Usunięte:
Miejscowo i rzeczowo właściwy jest ten sąd, w którego okręgu działa sąd, który otworzył postępowanie upadłościowe (BGH [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?typ=reference&y=300&z=NJW&b=2009&s=2215&n=1 NJW 2009, 2215]] i nast.).
Dodane:
Z {{pu przepis="art. 1 ust. 1 RozpWEPostUp"}} w zw. z {{pu przepis="art. 2 li. a) RozpWEPostUp"}} wynika, że postępowaniami upadłościowymi w rozumieniu rozporządzenia są zbiorowe postępowania przewidujące niewypłacalność dłużnika, które obejmują całkowite lub częściowe zajęcie majątku dłużnika oraz powołanie zarządcy. W zakresie tych postępowań sądy właściwe mogą podejmować wszelkie czynności konieczne do wszczęcia postępowania upadłościowego, jego przeprowadzenia i ukończenia ({{pu przepis="art. 4 ust. 2 zd. 1 RozpWEPostUp"}}). Jurysdykcja krajowa rozciąga się więc również na powództwa o bezskuteczność (zaskarżenie) czynności dokonanych przez upadłego z pozwanym. Dotyczy to również sytuacji, gdy pozwany ma siedzibę w innym państwie członkowskim UE ([[WyrokETSC33907 wyrok ETS z 12.2.2009, C-339/07]]; krytycznie Stürner/Kern, [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?vpath=bibdata/zeits/LMK/2009/278572.htm LMK 2009, 278572]]; w Niemczech wyrok BGH [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?typ=reference&y=300&z=NJW&b=2009&s=2215&n=1 NJW 2009, 2215]] i nast.; w Polsce SiwikPEWP2011).
Usunięte:
Dodane:
Z {{pu przepis="art. 1 ust. 1 RozpWEPostUp"}} w zw. z {{pu przepis="art. 2 li. a) RozpWEPostUp"}} wynika, że postępowaniami upadłościowymi w rozumieniu rozporządzenia są zbiorowe postępowania przewidujące niewypłacalność dłużnika, które obejmują całkowite lub częściowe zajęcie majątku dłużnika oraz powołanie zarządcy. W zakresie tych postępowań sądy właściwe mogą podejmować wszelkie czynności konieczne do wszczęcia postępowania upadłościowego, jego przeprowadzenia i ukończenia ({{pu przepis="art. 4 ust. 2 zd. 1 RozpWEPostUp"}}). Jurysdykcja krajowa rozciąga się więc również na powództwa o bezskuteczność (zaskarżenie) czynności dokonanych przez upadłego z pozwanym. Dotyczy to również sytuacji, gdy pozwany ma siedzibę w innym państwie członkowskim UE ([[WyrokETSC33907 wyrok ETS z 12.2.2009, C-339/07]]; krytycznie Stürner/Kern, [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?vpath=bibdata/zeits/LMK/2009/278572.htm LMK 2009, 278572]]; w Niemczech wyrok BGH [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?typ=reference&y=300&z=NJW&b=2009&s=2215&n=1 NJW 2009, 2215]] i nast.).
Usunięte:
Dodane:
((1)) JURYSDYKCJA KRAJOWA
Do wszczęcia postępowania właściwe są sądy państwa członkowskiego UE, na terytorium którego znajduje się główny ośrodek podstawowej działalności dłużnika, którego postępowanie dotyczy {{pu przepis="art. 3 RozpWEPostUp"}}. Ta przesłanka ma dla spraw o bezskuteczność czynności dokonanych z pokrzywdzeniem wierzyciela kardynalne znaczenie. Prawem właściwym dla stwierdzenia bezskuteczności tego typu czynności jest bowiem //lex fori concursus// - prawo sądu, w którym wszczęto postępowanie upadłościowe ({{pu przepis="art. 4 ust. 1 RozpWEPostUp"}}).
((2)) Zakres jurysdykcji
Z {{pu przepis="art. 1 ust. 1 RozpWEPostUp"}} w zw. z {{pu przepis="art. 2 li. a) RozpWEPostUp"}} wynika, że postępowaniami upadłościowymi w rozumieniu rozporządzenia są zbiorowe postępowania przewidujące niewypłacalność dłużnika, które obejmują całkowite lub częściowe zajęcie majątku dłużnika oraz powołanie zarządcy. W zakresie tych postępowań sądy właściwe mogą podejmować wszelkie czynności konieczne do wszczęcia postępowania upadłościowego, jego przeprowadzenia i ukończenia ({{pu przepis="art. 4 ust. 2 zd. 1 RozpWEPostUp"}}). Jurysdykcja krajowa rozciąga się więc również na powództwa o bezskuteczność (zaskarżenie) czynności dokonanych przez upadłego z pozwanym. Dotyczy to również sytuacji, gdy pozwany ma siedzibę w innym państwie członkowskim UE (wyrok ETS z 12.2.2009, C-339/07, [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?typ=reference&y=300&z=NJW&b=2009&s=2189 NJW 2009, 2189]]; krytycznie Stürner/Kern, [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?vpath=bibdata/zeits/LMK/2009/278572.htm LMK 2009, 278572]]; w Niemczech wyrok BGH [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?typ=reference&y=300&z=NJW&b=2009&s=2215&n=1 NJW 2009, 2215]] i nast.).
Wobec tego sprawa w niniejszym stanie faktycznym podlega rozpatrzeniu przez sąd niemiecki.
((2)) Właściwość miejscowa i rzeczowa
Do wszczęcia postępowania właściwe są sądy państwa członkowskiego UE, na terytorium którego znajduje się główny ośrodek podstawowej działalności dłużnika, którego postępowanie dotyczy {{pu przepis="art. 3 RozpWEPostUp"}}. Ta przesłanka ma dla spraw o bezskuteczność czynności dokonanych z pokrzywdzeniem wierzyciela kardynalne znaczenie. Prawem właściwym dla stwierdzenia bezskuteczności tego typu czynności jest bowiem //lex fori concursus// - prawo sądu, w którym wszczęto postępowanie upadłościowe ({{pu przepis="art. 4 ust. 1 RozpWEPostUp"}}).
((2)) Zakres jurysdykcji
Z {{pu przepis="art. 1 ust. 1 RozpWEPostUp"}} w zw. z {{pu przepis="art. 2 li. a) RozpWEPostUp"}} wynika, że postępowaniami upadłościowymi w rozumieniu rozporządzenia są zbiorowe postępowania przewidujące niewypłacalność dłużnika, które obejmują całkowite lub częściowe zajęcie majątku dłużnika oraz powołanie zarządcy. W zakresie tych postępowań sądy właściwe mogą podejmować wszelkie czynności konieczne do wszczęcia postępowania upadłościowego, jego przeprowadzenia i ukończenia ({{pu przepis="art. 4 ust. 2 zd. 1 RozpWEPostUp"}}). Jurysdykcja krajowa rozciąga się więc również na powództwa o bezskuteczność (zaskarżenie) czynności dokonanych przez upadłego z pozwanym. Dotyczy to również sytuacji, gdy pozwany ma siedzibę w innym państwie członkowskim UE (wyrok ETS z 12.2.2009, C-339/07, [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?typ=reference&y=300&z=NJW&b=2009&s=2189 NJW 2009, 2189]]; krytycznie Stürner/Kern, [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?vpath=bibdata/zeits/LMK/2009/278572.htm LMK 2009, 278572]]; w Niemczech wyrok BGH [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?typ=reference&y=300&z=NJW&b=2009&s=2215&n=1 NJW 2009, 2215]] i nast.).
Wobec tego sprawa w niniejszym stanie faktycznym podlega rozpatrzeniu przez sąd niemiecki.
((2)) Właściwość miejscowa i rzeczowa
Usunięte:
Właściwość sądów ustala się w oparciu o {{pu przepis="art. 3 RozpWEPostUp"}}. Zasadą jest właściwość sądów państwa członkowskiego UE, na terytorium którego znajduje się główny ośrodek podstawowej działalności dłużnika, którego postępowanie dotyczy.
Właściwość ta rozciąga się również na powództwa o bezskuteczność (zaskarżenie) czynności dokonanych przez upadłego z pozwanym, jeżeli pozwany ma siedzibę w innym państwie członkowskim UE (BGH [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?typ=reference&y=300&z=NJW&b=2009&s=2215&n=1 NJW 2009, 2215]] i nast.). Wobec tego sprawa podlega rozpatrzeniu przez sąd niemiecki.
//Czy to orzeczenie się utrzymało? Czy nie powinno być wg {{pu akt="RozpUEBruskelaI"}}//
Dodane:
==rozważania o przesłankach i skutkach zastosowania art. 13 [[http://www.polskieustawy.com/act_index.php?act=RozpWEPostUp rozporządzenia (WE) 1346/2000]]==
Usunięte:
Dodane:
((2)) Ordre public
W ostateczności pozostaje jeszcze możliwość zastosowania klauzuli //ordre public// na podstawie {{pu przepis="art. 26 RozpWEPostUp"}}.
((3)) przesłanki zastosowania ordre public
Przesłanki zastosowania ordre public
((3)) skutki zastosowania ordre public
W razie zaistnienie powyższych przesłanek....
W ostateczności pozostaje jeszcze możliwość zastosowania klauzuli //ordre public// na podstawie {{pu przepis="art. 26 RozpWEPostUp"}}.
((3)) przesłanki zastosowania ordre public
Przesłanki zastosowania ordre public
((3)) skutki zastosowania ordre public
W razie zaistnienie powyższych przesłanek....
Dodane:
((2)) Prawo właściwe
Należy ustalić, czy wobec zaskarżonej czynności stosuje się prawo niemieckie. Niezbędnym jest jednak wcześniejsze ustalenie, co na czym polegała w konkretnej sytuacji czynność dokonana z pokrzywdzeniem wierzycieli.
((3)) zasada ogólne - lex fori concursus
Postępowanie upadłościowe prowadzone jest wg przepisów prawa państwa członkowskiego, w którym wszczęto postępowanie upadłościowe - //lex fori concursus// ({{pu przepis="art. 4 ust. 1 RozpWEPostUp"}}). Jego zakres wyznacza {{pu przepis="art. 4 ust. 2 RozpWEPostUp"}}. W szczególności prawo państwa, w którym wszczęto postępowanie upadłościowe decyduje o nieważności, zasadach zaskarżania lub względnej bezskuteczności czynności prawnych dokonanych z pokrzywdzeniem wierzycieli ({{pu przepis="art. 4 ust. 2 lit. m) RozpWEPostUp"}}). Syndyk zaskarża więc czynności dłużnika z reguły wg regulacji przewidzianych w prawie państwa wszczęcia postępowania (np. {{pu przepis="art. 127 PrUpNapr"}}).
((3)) właściwość innego porządku prawnego dla czynności dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli
Jednakże podmiot, który dokonał z dłużnikiem czynności z pokrzywdzeniem wierzycieli, może wykazać skuteczność tej czynności, jeżeli udowodni, że stosuje się do niej inne prawo niż prawo państwa wszczęcia postępowania oraz że według tego innego prawa czynność nie jest w żaden sposób zaskarżalna - {{pu przepis="art. 13 RozpWEPostUp"}}.
**(1) czynność dokonana z pokrzywdzeniem wierzycieli**
Przede wszystkim jednak należy ustalić, czy w danym wypadku mamy w ogóle do czynienia z czynnością dokonaną z pokrzywdzeniem ogółu wierzycieli w rozumieniu {{pu przepis="art. 13 RozpWEPostUp"}}.
Wykładni tej przesłanki należy dokonywać w sposób autonomiczny (MüKoInsO/Reinhart, 2008, Art. 13 EuInsVO Rn. 3). Chodzi w tym wypadku o czynności dokonane z pokrzywdzeniem wierzycieli (por. {{pu przepis="art. 127 PrUpNapr"}}). Nie wymaga się natomiast uzyskania korzyści przez podmiot, który dokonał czynności z dłużnikiem. Czynność musi być dokonana przed otwarciem postępowania upadłościowego (Nerlich/Römermann, Insolvenzordnung, 2011, Art. 13 EuInsVO Rn. 10).
Ponadto chodzi tu wyłącznie o czynności prawne.
W tym wypadku czynnością jest dokonanie wypłat na rzecz sprzedawcy oraz zawarcie moratoriów o spłacie zadłużenia.
**(2) ustalenie prawa właściwego dla czynności dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli**
{{pu przepis="Art. 13 RozpWEPostUp"}} nie zawiera żadnych wskazówek co do łącznika, przy pomocy którego należałoby ustalić prawo właściwe. Możliwe jest ustalenie prawa właściwego dla czynności (lex causae) wg prawa kolizyjnego państwa głównego postępowania upadłościowego albo wg prawa kolizyjnego sądu, przed którym toczy się postępowanie. Przeważa raczej to drugie rozwiązanie.
W przypadku jak opisywany w niniejszej opinii należy więc ustalić w oparciu o przepisy kolizyjne prawa niemieckiego statut kontraktowy dla dokonanych wypłat. Ustalanie prawa właściwego dla zobowiązań wynikających z czynności prawnych podlega co do reguły przepisom {{pu akt="RozpUERzymI"}}.
W razie uznania, że w tym wypadku przedmiotową czynnością jest dokonana zapłata, to należy do niej stosować prawo właściwe dla czynności prawnej z której wynika obowiązek zapłaty (art. 12 ust. 1 lit. b) RozpUERzymI).
//(i) wybór prawa//
Prawem właściwym dla czynności prawnej, z której wynika obowiązek zapłaty, jest z reguły prawo wybrane przez strony ({{pu przepis="art. 3 RozpUERzymI"}}). Wybór prawa może być - wbrew obiekcjom zgłaszanym w doktrynie - miarodajny (tak zdecydowanie [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?vpath=bibdata/komm/HassHuberKoEuInsVO_1/EWG_VO_1346_2000/cont/HassHuberKoEuInsVO.EWG_VO_1346_2000.a13.glII.htm Gruber w: Haß/Huber/Gruber/Heiderhoff, EU-Insolvenzverordnung (EuInsVO), 2005, Art. 13 EuInsVO Rn. 3]]). Ewentualnym nadużyciom można bowiem przeciwdziałać przy pomocy regulacji o obejściu prawa (zob. [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?vpath=bibdata/komm/MuekoBGB_5_Band10/cont/MuekoBGB.Einl_IPR.glK.glIII.gl4.htm MüKoEGBGB/Sonnenberger, 2010, Einleitung IPR Rn. 769]]).
Ta sama zasada obowiązywałaby, gdyby uznać za czynność dokonaną z pokrzywdzeniem wierzycieli zawarcie umów o rozłożeniu zadłużenia na raty.
//(ii) łącznik obiektywny//
W razie braku wyboru prawa zastosowanie mają łączniki obiektywne. Ponieważ obowiązek zapłaty wynika w tym wypadku z umowy sprzedaży, właściwe będzie prawo ustalone wg art. 4 ust. 1 lit. a) RozpUERzymI. Zgodnie z nim umowa sprzedaży podlega prawu państwa, w którym sprzedawca ma miejsce zwykłego pobytu. To wskazywałoby na właściwość prawa polskiego.
Jeżeli jednak uznać za czynność dokonaną z pokrzywdzeniem wierzycieli zawarcie umów o rozłożeniu zadłużenia na raty (moratoria), to prawo właściwe ustala się wg reguły ustanowionej w {{pu przepis="art. 4 ust. 2 RozpUERzymI"}}. Swiadczeniem charakterystycznym jest w tym wypadku uznanie długu przez dłużnika. Z tego wynikałaby właściwość prawa obowiązującego w miejscu siedziby dłużnika, a więc w tym wypadku prawa niemieckiego.
Jeżeli moratorium przyjęło formę (kauzalnego) uznania długu (kausales Schuldanerkenntnis), miarodajne jest wówczas prawo właściwe dla wierzytelności, która została uznana ({{pu przepis="art. 4 ust. 3 RozpUERzymI"}}) ([[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?vpath=bibdata/komm/MuekoBGB_5_Band10/EWG_VO_593_2008/cont/MuekoBGB.EWG_VO_593_2008.a4.glE.glIII.gl5.htm MüKommEGBGB/Martiny, 2010, Art. 4 Rom I-VO, Rn. 259]]; [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?vpath=bibdata/komm/BeckOK_ZivR_21/EWG_VO_593_2008/cont/beckok.EWG_VO_593_2008.a4.glII.gl3.glb.htm BeckOK-BGB/Spickhoff, 2011, Art. 4 Rom I-VO Rn. 75]]). Dla wierzytelności właściwe jest prawo polskie, albowiem wynika ona z umowy sprzedaży,dla której statutem kontraktowym jest - na podstawie art. 4 ust.1 lit. a) RozpUERzymI - prawo polskie.
//(iii) wynik częściowy//
Z powyższego wynika, że dla czynności może mieć zastosowanie prawo polskie.
**(3) niezaskarżalność czynności według prawa polskiego**
Kolejnym krokiem musi być wykazanie, że przedmiotowa czynność nie byłaby w żaden sposób zaskarżalna według przepisów prawa polskiego. Zaskarżenie czynności upadłego może nastąpić na podstawie:
- {{pu przepis="art. 127 PrUpNapr"}},
- {{pu przepis="art. 527 KC"}} i nast. (zob. SkargaPaulianska) i
- {{pu przepis="art. 59 KC"}} (zob. BezskutecznoscWzgledna).
Należy ustalić, czy wobec zaskarżonej czynności stosuje się prawo niemieckie. Niezbędnym jest jednak wcześniejsze ustalenie, co na czym polegała w konkretnej sytuacji czynność dokonana z pokrzywdzeniem wierzycieli.
((3)) zasada ogólne - lex fori concursus
Postępowanie upadłościowe prowadzone jest wg przepisów prawa państwa członkowskiego, w którym wszczęto postępowanie upadłościowe - //lex fori concursus// ({{pu przepis="art. 4 ust. 1 RozpWEPostUp"}}). Jego zakres wyznacza {{pu przepis="art. 4 ust. 2 RozpWEPostUp"}}. W szczególności prawo państwa, w którym wszczęto postępowanie upadłościowe decyduje o nieważności, zasadach zaskarżania lub względnej bezskuteczności czynności prawnych dokonanych z pokrzywdzeniem wierzycieli ({{pu przepis="art. 4 ust. 2 lit. m) RozpWEPostUp"}}). Syndyk zaskarża więc czynności dłużnika z reguły wg regulacji przewidzianych w prawie państwa wszczęcia postępowania (np. {{pu przepis="art. 127 PrUpNapr"}}).
((3)) właściwość innego porządku prawnego dla czynności dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli
Jednakże podmiot, który dokonał z dłużnikiem czynności z pokrzywdzeniem wierzycieli, może wykazać skuteczność tej czynności, jeżeli udowodni, że stosuje się do niej inne prawo niż prawo państwa wszczęcia postępowania oraz że według tego innego prawa czynność nie jest w żaden sposób zaskarżalna - {{pu przepis="art. 13 RozpWEPostUp"}}.
**(1) czynność dokonana z pokrzywdzeniem wierzycieli**
Przede wszystkim jednak należy ustalić, czy w danym wypadku mamy w ogóle do czynienia z czynnością dokonaną z pokrzywdzeniem ogółu wierzycieli w rozumieniu {{pu przepis="art. 13 RozpWEPostUp"}}.
Wykładni tej przesłanki należy dokonywać w sposób autonomiczny (MüKoInsO/Reinhart, 2008, Art. 13 EuInsVO Rn. 3). Chodzi w tym wypadku o czynności dokonane z pokrzywdzeniem wierzycieli (por. {{pu przepis="art. 127 PrUpNapr"}}). Nie wymaga się natomiast uzyskania korzyści przez podmiot, który dokonał czynności z dłużnikiem. Czynność musi być dokonana przed otwarciem postępowania upadłościowego (Nerlich/Römermann, Insolvenzordnung, 2011, Art. 13 EuInsVO Rn. 10).
Ponadto chodzi tu wyłącznie o czynności prawne.
W tym wypadku czynnością jest dokonanie wypłat na rzecz sprzedawcy oraz zawarcie moratoriów o spłacie zadłużenia.
**(2) ustalenie prawa właściwego dla czynności dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli**
{{pu przepis="Art. 13 RozpWEPostUp"}} nie zawiera żadnych wskazówek co do łącznika, przy pomocy którego należałoby ustalić prawo właściwe. Możliwe jest ustalenie prawa właściwego dla czynności (lex causae) wg prawa kolizyjnego państwa głównego postępowania upadłościowego albo wg prawa kolizyjnego sądu, przed którym toczy się postępowanie. Przeważa raczej to drugie rozwiązanie.
W przypadku jak opisywany w niniejszej opinii należy więc ustalić w oparciu o przepisy kolizyjne prawa niemieckiego statut kontraktowy dla dokonanych wypłat. Ustalanie prawa właściwego dla zobowiązań wynikających z czynności prawnych podlega co do reguły przepisom {{pu akt="RozpUERzymI"}}.
W razie uznania, że w tym wypadku przedmiotową czynnością jest dokonana zapłata, to należy do niej stosować prawo właściwe dla czynności prawnej z której wynika obowiązek zapłaty (art. 12 ust. 1 lit. b) RozpUERzymI).
//(i) wybór prawa//
Prawem właściwym dla czynności prawnej, z której wynika obowiązek zapłaty, jest z reguły prawo wybrane przez strony ({{pu przepis="art. 3 RozpUERzymI"}}). Wybór prawa może być - wbrew obiekcjom zgłaszanym w doktrynie - miarodajny (tak zdecydowanie [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?vpath=bibdata/komm/HassHuberKoEuInsVO_1/EWG_VO_1346_2000/cont/HassHuberKoEuInsVO.EWG_VO_1346_2000.a13.glII.htm Gruber w: Haß/Huber/Gruber/Heiderhoff, EU-Insolvenzverordnung (EuInsVO), 2005, Art. 13 EuInsVO Rn. 3]]). Ewentualnym nadużyciom można bowiem przeciwdziałać przy pomocy regulacji o obejściu prawa (zob. [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?vpath=bibdata/komm/MuekoBGB_5_Band10/cont/MuekoBGB.Einl_IPR.glK.glIII.gl4.htm MüKoEGBGB/Sonnenberger, 2010, Einleitung IPR Rn. 769]]).
Ta sama zasada obowiązywałaby, gdyby uznać za czynność dokonaną z pokrzywdzeniem wierzycieli zawarcie umów o rozłożeniu zadłużenia na raty.
//(ii) łącznik obiektywny//
W razie braku wyboru prawa zastosowanie mają łączniki obiektywne. Ponieważ obowiązek zapłaty wynika w tym wypadku z umowy sprzedaży, właściwe będzie prawo ustalone wg art. 4 ust. 1 lit. a) RozpUERzymI. Zgodnie z nim umowa sprzedaży podlega prawu państwa, w którym sprzedawca ma miejsce zwykłego pobytu. To wskazywałoby na właściwość prawa polskiego.
Jeżeli jednak uznać za czynność dokonaną z pokrzywdzeniem wierzycieli zawarcie umów o rozłożeniu zadłużenia na raty (moratoria), to prawo właściwe ustala się wg reguły ustanowionej w {{pu przepis="art. 4 ust. 2 RozpUERzymI"}}. Swiadczeniem charakterystycznym jest w tym wypadku uznanie długu przez dłużnika. Z tego wynikałaby właściwość prawa obowiązującego w miejscu siedziby dłużnika, a więc w tym wypadku prawa niemieckiego.
Jeżeli moratorium przyjęło formę (kauzalnego) uznania długu (kausales Schuldanerkenntnis), miarodajne jest wówczas prawo właściwe dla wierzytelności, która została uznana ({{pu przepis="art. 4 ust. 3 RozpUERzymI"}}) ([[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?vpath=bibdata/komm/MuekoBGB_5_Band10/EWG_VO_593_2008/cont/MuekoBGB.EWG_VO_593_2008.a4.glE.glIII.gl5.htm MüKommEGBGB/Martiny, 2010, Art. 4 Rom I-VO, Rn. 259]]; [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?vpath=bibdata/komm/BeckOK_ZivR_21/EWG_VO_593_2008/cont/beckok.EWG_VO_593_2008.a4.glII.gl3.glb.htm BeckOK-BGB/Spickhoff, 2011, Art. 4 Rom I-VO Rn. 75]]). Dla wierzytelności właściwe jest prawo polskie, albowiem wynika ona z umowy sprzedaży,dla której statutem kontraktowym jest - na podstawie art. 4 ust.1 lit. a) RozpUERzymI - prawo polskie.
//(iii) wynik częściowy//
Z powyższego wynika, że dla czynności może mieć zastosowanie prawo polskie.
**(3) niezaskarżalność czynności według prawa polskiego**
Kolejnym krokiem musi być wykazanie, że przedmiotowa czynność nie byłaby w żaden sposób zaskarżalna według przepisów prawa polskiego. Zaskarżenie czynności upadłego może nastąpić na podstawie:
- {{pu przepis="art. 127 PrUpNapr"}},
- {{pu przepis="art. 527 KC"}} i nast. (zob. SkargaPaulianska) i
- {{pu przepis="art. 59 KC"}} (zob. BezskutecznoscWzgledna).
Usunięte:
Należy ustalić, czy wobec zaskarżonej czynności stosuje się prawo niemieckie. Niezbędnym jest jednak wcześniejsze ustalenie, co na czym polegała w konkretnej sytuacji czynność dokonana z pokrzywdzeniem wierzycieli.
((3)) zasada ogólne - lex fori concursus
Postępowanie upadłościowe prowadzone jest wg przepisów prawa państwa członkowskiego, w którym wszczęto postępowanie upadłościowe - //lex fori concursus// ({{pu przepis="art. 4 ust. 1 RozpWEPostUp"}}). Jego zakres wyznacza {{pu przepis="art. 4 ust. 2 RozpWEPostUp"}}. W szczególności prawo państwa, w którym wszczęto postępowanie upadłościowe decyduje o nieważności, zasadach zaskarżania lub względnej bezskuteczności czynności prawnych dokonanych z pokrzywdzeniem wierzycieli ({{pu przepis="art. 4 ust. 2 lit. m) RozpWEPostUp"}}). Syndyk zaskarża więc czynności dłużnika z reguły wg regulacji przewidzianych w prawie państwa wszczęcia postępowania (np. {{pu przepis="art. 127 PrUpNapr"}}).
((3)) właściwość innego porządku prawnego dla czynności dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli
Jednakże podmiot, który dokonał z dłużnikiem czynności z pokrzywdzeniem wierzycieli, może wykazać skuteczność tej czynności, jeżeli udowodni, że stosuje się do niej inne prawo niż prawo państwa wszczęcia postępowania oraz że według tego innego prawa czynność nie jest w żaden sposób zaskarżalna - {{pu przepis="art. 13 RozpWEPostUp"}}.
(1) czynność dokonana z pokrzywdzeniem wierzycieli
Przede wszystkim jednak należy ustalić, czy w danym wypadku mamy w ogóle do czynienia z czynnością dokonaną z pokrzywdzeniem ogółu wierzycieli w rozumieniu {{pu przepis="art. 13 RozpWEPostUp"}}.
Wykładni tej przesłanki należy dokonywać w sposób autonomiczny (MüKoInsO/Reinhart, 2008, Art. 13 EuInsVO Rn. 3). Chodzi w tym wypadku o czynności dokonane z pokrzywdzeniem wierzycieli (por. {{pu przepis="art. 127 PrUpNapr"}}). Nie wymaga się natomiast uzyskania korzyści przez podmiot, który dokonał czynności z dłużnikiem. Czynność musi być dokonana przed otwarciem postępowania upadłościowego (Nerlich/Römermann, Insolvenzordnung, 2011, Art. 13 EuInsVO Rn. 10).
Ponadto chodzi tu wyłącznie o czynności prawne.
W tym wypadku czynnością jest dokonanie wypłat na rzecz sprzedawcy oraz zawarcie moratoriów o spłacie zadłużenia.
(2) ustalenie prawa właściwego dla czynności dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli
{{pu przepis="Art. 13 RozpWEPostUp"}} nie zawiera żadnych wskazówek co do łącznika, przy pomocy którego należałoby ustalić prawo właściwe. Możliwe jest ustalenie prawa właściwego dla czynności (lex causae) wg prawa kolizyjnego państwa głównego postępowania upadłościowego albo wg prawa kolizyjnego sądu, przed którym toczy się postępowanie. Przeważa raczej to drugie rozwiązanie.
W przypadku jak opisywany w niniejszej opinii należy więc ustalić w oparciu o przepisy kolizyjne prawa niemieckiego statut kontraktowy dla dokonanych wypłat. Ustalanie prawa właściwego dla zobowiązań wynikających z czynności prawnych podlega co do reguły przepisom {{pu akt="RozpUERzymI"}}.
(i) wybór prawa
Z niego wynika właściwość prawa wybranego przez strony ({{pu przepis="art. 3 RozpUERzymI"}}). Wybór prawa może być - wbrew obiekcjom zgłaszanym w doktrynie - miarodajny (tak zdecydowanie [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?vpath=bibdata/komm/HassHuberKoEuInsVO_1/EWG_VO_1346_2000/cont/HassHuberKoEuInsVO.EWG_VO_1346_2000.a13.glII.htm Gruber w: Haß/Huber/Gruber/Heiderhoff, EU-Insolvenzverordnung (EuInsVO), 2005, Art. 13 EuInsVO Rn. 3]]). Ewentualnym nadużyciom można bowiem przeciwdziałać przy pomocy regulacji o obejściu prawa (zob. [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?vpath=bibdata/komm/MuekoBGB_5_Band10/cont/MuekoBGB.Einl_IPR.glK.glIII.gl4.htm MüKoEGBGB/Sonnenberger, 2010, Einleitung IPR Rn. 769]]).
(ii) łącznik obiektywny
W razie braku wyboru prawa zastosowanie mają łączniki obiektywne.
W razie uznania, że w tym wypadku przedmiotową czynnością jest dokonana zapłata, to
Zgodnie z art. 4 ust. 1 lit. a) RozpUERzymI umowa sprzedaży podlega prawu państwa, w którym sprzedawca ma miejsce zwykłego pobytu. To wskazywałoby na właściwość prawa polskiego.
Gdyby jednak uznać za czynność umowę o rozłożeniu zobowiązania na raty, to - w razie braku wyboru prawa -
Dodane:
Polskie przedsiębiorstwo (P) dostarczyło w latach 2006-2007 niemieckiej firmie do Niemiec towary za kwotę 500.000 €. W listopadzie 2008 r niemieckie przedsiębiorstwo (N) poinformowało kooperantów o trudnościach finansowych. Z uwagi na te trudności N i P zawarły w grudniu 2008 r. moratorium o rozłożeniu płatności na raty. Po spłaceniu części rat w maju 2009 r. strony zawarły nowe porozumienie, gdyż N nie była w stanie wykonać swoich zobowiązań z poprzedniego moratorium. Łącznie N zapłaciła większość długu tj. ok. 400.000 €.
1.9.2010 otworzono w Niemczech postępowanie upadłościowe wobec N.
Syndyk masy (S) domaga się od P zwrotu wypłaconych 400.000 € na podstawie przepisów niemieckiej ustawy o postępowaniu upadłościowym (Insolvenzordnung): §§ 130, 131, 133 ust. 1, 143 ust. 1 InsO (zaskarżenie czynności dokonanych przez upadłego z pokrzywdzeniem wierzycieli - Gläubigerbenachteiligung).
P pyta, czy S ma wobec niej roszczenie o zwrot 400.000 €?
Właściwość sądów ustala się w oparciu o {{pu przepis="art. 3 RozpWEPostUp"}}. Zasadą jest właściwość sądów państwa członkowskiego UE, na terytorium którego znajduje się główny ośrodek podstawowej działalności dłużnika, którego postępowanie dotyczy.
Właściwość ta rozciąga się również na powództwa o bezskuteczność (zaskarżenie) czynności dokonanych przez upadłego z pozwanym, jeżeli pozwany ma siedzibę w innym państwie członkowskim UE (BGH [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?typ=reference&y=300&z=NJW&b=2009&s=2215&n=1 NJW 2009, 2215]] i nast.). Wobec tego sprawa podlega rozpatrzeniu przez sąd niemiecki.
Miejscowo i rzeczowo właściwy jest ten sąd, w którego okręgu działa sąd, który otworzył postępowanie upadłościowe (BGH [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?typ=reference&y=300&z=NJW&b=2009&s=2215&n=1 NJW 2009, 2215]] i nast.).
//Czy to orzeczenie się utrzymało? Czy nie powinno być wg {{pu akt="RozpUEBruskelaI"}}//
Inne zagadnienia: w [[http://www.monitorprawniczy.pl/index.php?mod=m_artykuly&cid=24&id=2718 Wyrok TS z 17.1.2006 r., C 1-04]]
((1)) ZASADNOSC POWóDZTWA
Roszczenie S przeciwko P byłoby uzasadnione, gdyby w niniejszej sprawie do zaskarżenia czynności dokonanej z pokrzywdzeniem należało stosować prawo niemieckie i byłyby spełnione przesłanki §§ 130, 131, 133 ust. 1, 143 ust. 1 InsO.
((2)) Prawo właściwe
Należy ustalić, czy wobec zaskarżonej czynności stosuje się prawo niemieckie. Niezbędnym jest jednak wcześniejsze ustalenie, co na czym polegała w konkretnej sytuacji czynność dokonana z pokrzywdzeniem wierzycieli.
((3)) zasada ogólne - lex fori concursus
((3)) właściwość innego porządku prawnego dla czynności dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli
Jednakże podmiot, który dokonał z dłużnikiem czynności z pokrzywdzeniem wierzycieli, może wykazać skuteczność tej czynności, jeżeli udowodni, że stosuje się do niej inne prawo niż prawo państwa wszczęcia postępowania oraz że według tego innego prawa czynność nie jest w żaden sposób zaskarżalna - {{pu przepis="art. 13 RozpWEPostUp"}}.
(1) czynność dokonana z pokrzywdzeniem wierzycieli
Przede wszystkim jednak należy ustalić, czy w danym wypadku mamy w ogóle do czynienia z czynnością dokonaną z pokrzywdzeniem ogółu wierzycieli w rozumieniu {{pu przepis="art. 13 RozpWEPostUp"}}.
Wykładni tej przesłanki należy dokonywać w sposób autonomiczny (MüKoInsO/Reinhart, 2008, Art. 13 EuInsVO Rn. 3). Chodzi w tym wypadku o czynności dokonane z pokrzywdzeniem wierzycieli (por. {{pu przepis="art. 127 PrUpNapr"}}). Nie wymaga się natomiast uzyskania korzyści przez podmiot, który dokonał czynności z dłużnikiem. Czynność musi być dokonana przed otwarciem postępowania upadłościowego (Nerlich/Römermann, Insolvenzordnung, 2011, Art. 13 EuInsVO Rn. 10).
Ponadto chodzi tu wyłącznie o czynności prawne.
W tym wypadku czynnością jest dokonanie wypłat na rzecz sprzedawcy oraz zawarcie moratoriów o spłacie zadłużenia.
(2) ustalenie prawa właściwego dla czynności dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli
{{pu przepis="Art. 13 RozpWEPostUp"}} nie zawiera żadnych wskazówek co do łącznika, przy pomocy którego należałoby ustalić prawo właściwe. Możliwe jest ustalenie prawa właściwego dla czynności (lex causae) wg prawa kolizyjnego państwa głównego postępowania upadłościowego albo wg prawa kolizyjnego sądu, przed którym toczy się postępowanie. Przeważa raczej to drugie rozwiązanie.
(i) wybór prawa
Z niego wynika właściwość prawa wybranego przez strony ({{pu przepis="art. 3 RozpUERzymI"}}). Wybór prawa może być - wbrew obiekcjom zgłaszanym w doktrynie - miarodajny (tak zdecydowanie [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?vpath=bibdata/komm/HassHuberKoEuInsVO_1/EWG_VO_1346_2000/cont/HassHuberKoEuInsVO.EWG_VO_1346_2000.a13.glII.htm Gruber w: Haß/Huber/Gruber/Heiderhoff, EU-Insolvenzverordnung (EuInsVO), 2005, Art. 13 EuInsVO Rn. 3]]). Ewentualnym nadużyciom można bowiem przeciwdziałać przy pomocy regulacji o obejściu prawa (zob. [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?vpath=bibdata/komm/MuekoBGB_5_Band10/cont/MuekoBGB.Einl_IPR.glK.glIII.gl4.htm MüKoEGBGB/Sonnenberger, 2010, Einleitung IPR Rn. 769]]).
(ii) łącznik obiektywny
W razie braku wyboru prawa zastosowanie mają łączniki obiektywne.
W razie uznania, że w tym wypadku przedmiotową czynnością jest dokonana zapłata, to
Zgodnie z art. 4 ust. 1 lit. a) RozpUERzymI umowa sprzedaży podlega prawu państwa, w którym sprzedawca ma miejsce zwykłego pobytu. To wskazywałoby na właściwość prawa polskiego.
1.9.2010 otworzono w Niemczech postępowanie upadłościowe wobec N.
Syndyk masy (S) domaga się od P zwrotu wypłaconych 400.000 € na podstawie przepisów niemieckiej ustawy o postępowaniu upadłościowym (Insolvenzordnung): §§ 130, 131, 133 ust. 1, 143 ust. 1 InsO (zaskarżenie czynności dokonanych przez upadłego z pokrzywdzeniem wierzycieli - Gläubigerbenachteiligung).
P pyta, czy S ma wobec niej roszczenie o zwrot 400.000 €?
Właściwość sądów ustala się w oparciu o {{pu przepis="art. 3 RozpWEPostUp"}}. Zasadą jest właściwość sądów państwa członkowskiego UE, na terytorium którego znajduje się główny ośrodek podstawowej działalności dłużnika, którego postępowanie dotyczy.
Właściwość ta rozciąga się również na powództwa o bezskuteczność (zaskarżenie) czynności dokonanych przez upadłego z pozwanym, jeżeli pozwany ma siedzibę w innym państwie członkowskim UE (BGH [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?typ=reference&y=300&z=NJW&b=2009&s=2215&n=1 NJW 2009, 2215]] i nast.). Wobec tego sprawa podlega rozpatrzeniu przez sąd niemiecki.
Miejscowo i rzeczowo właściwy jest ten sąd, w którego okręgu działa sąd, który otworzył postępowanie upadłościowe (BGH [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?typ=reference&y=300&z=NJW&b=2009&s=2215&n=1 NJW 2009, 2215]] i nast.).
//Czy to orzeczenie się utrzymało? Czy nie powinno być wg {{pu akt="RozpUEBruskelaI"}}//
Inne zagadnienia: w [[http://www.monitorprawniczy.pl/index.php?mod=m_artykuly&cid=24&id=2718 Wyrok TS z 17.1.2006 r., C 1-04]]
((1)) ZASADNOSC POWóDZTWA
Roszczenie S przeciwko P byłoby uzasadnione, gdyby w niniejszej sprawie do zaskarżenia czynności dokonanej z pokrzywdzeniem należało stosować prawo niemieckie i byłyby spełnione przesłanki §§ 130, 131, 133 ust. 1, 143 ust. 1 InsO.
((2)) Prawo właściwe
Należy ustalić, czy wobec zaskarżonej czynności stosuje się prawo niemieckie. Niezbędnym jest jednak wcześniejsze ustalenie, co na czym polegała w konkretnej sytuacji czynność dokonana z pokrzywdzeniem wierzycieli.
((3)) zasada ogólne - lex fori concursus
((3)) właściwość innego porządku prawnego dla czynności dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli
Jednakże podmiot, który dokonał z dłużnikiem czynności z pokrzywdzeniem wierzycieli, może wykazać skuteczność tej czynności, jeżeli udowodni, że stosuje się do niej inne prawo niż prawo państwa wszczęcia postępowania oraz że według tego innego prawa czynność nie jest w żaden sposób zaskarżalna - {{pu przepis="art. 13 RozpWEPostUp"}}.
(1) czynność dokonana z pokrzywdzeniem wierzycieli
Przede wszystkim jednak należy ustalić, czy w danym wypadku mamy w ogóle do czynienia z czynnością dokonaną z pokrzywdzeniem ogółu wierzycieli w rozumieniu {{pu przepis="art. 13 RozpWEPostUp"}}.
Wykładni tej przesłanki należy dokonywać w sposób autonomiczny (MüKoInsO/Reinhart, 2008, Art. 13 EuInsVO Rn. 3). Chodzi w tym wypadku o czynności dokonane z pokrzywdzeniem wierzycieli (por. {{pu przepis="art. 127 PrUpNapr"}}). Nie wymaga się natomiast uzyskania korzyści przez podmiot, który dokonał czynności z dłużnikiem. Czynność musi być dokonana przed otwarciem postępowania upadłościowego (Nerlich/Römermann, Insolvenzordnung, 2011, Art. 13 EuInsVO Rn. 10).
Ponadto chodzi tu wyłącznie o czynności prawne.
W tym wypadku czynnością jest dokonanie wypłat na rzecz sprzedawcy oraz zawarcie moratoriów o spłacie zadłużenia.
(2) ustalenie prawa właściwego dla czynności dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli
{{pu przepis="Art. 13 RozpWEPostUp"}} nie zawiera żadnych wskazówek co do łącznika, przy pomocy którego należałoby ustalić prawo właściwe. Możliwe jest ustalenie prawa właściwego dla czynności (lex causae) wg prawa kolizyjnego państwa głównego postępowania upadłościowego albo wg prawa kolizyjnego sądu, przed którym toczy się postępowanie. Przeważa raczej to drugie rozwiązanie.
(i) wybór prawa
Z niego wynika właściwość prawa wybranego przez strony ({{pu przepis="art. 3 RozpUERzymI"}}). Wybór prawa może być - wbrew obiekcjom zgłaszanym w doktrynie - miarodajny (tak zdecydowanie [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?vpath=bibdata/komm/HassHuberKoEuInsVO_1/EWG_VO_1346_2000/cont/HassHuberKoEuInsVO.EWG_VO_1346_2000.a13.glII.htm Gruber w: Haß/Huber/Gruber/Heiderhoff, EU-Insolvenzverordnung (EuInsVO), 2005, Art. 13 EuInsVO Rn. 3]]). Ewentualnym nadużyciom można bowiem przeciwdziałać przy pomocy regulacji o obejściu prawa (zob. [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?vpath=bibdata/komm/MuekoBGB_5_Band10/cont/MuekoBGB.Einl_IPR.glK.glIII.gl4.htm MüKoEGBGB/Sonnenberger, 2010, Einleitung IPR Rn. 769]]).
(ii) łącznik obiektywny
W razie braku wyboru prawa zastosowanie mają łączniki obiektywne.
W razie uznania, że w tym wypadku przedmiotową czynnością jest dokonana zapłata, to
Zgodnie z art. 4 ust. 1 lit. a) RozpUERzymI umowa sprzedaży podlega prawu państwa, w którym sprzedawca ma miejsce zwykłego pobytu. To wskazywałoby na właściwość prawa polskiego.
Usunięte:
((1)) ZASKARŻANIE CZYNNOŚCI DOKONYWANYCH Z POKRZYWDZENIEM WIERZYCIELI
((2)) Zasady ogólne
((2)) Niezaskarżalność czynności wg innego prawa
Podmiot, który dokonał z dłużnikiem czynności z pokrzywdzeniem wierzycieli, może jednak podtrzymać skuteczność tej czynności, jeżeli wykaże, że stosuje się do niej inne prawo niż prawo państwa wszczęcia postępowania.
Problematyczne jest, jaki jest łącznik, według którego można ustalić właściwość innego prawa. {{pu przepis="Art. 13 RozpWEPostUp"}} nie zawiera w tym zakresie żadnych wskazówek.
((3)) czynność dokonana z pokrzywdzeniem ogółu wierzycieli
Przede wszystkim jednak należy ustalić, czy w danym wypadku mamy w ogóle do czynienia z czynnością dokonaną z pokrzywdzeniem ogółu wierzycieli. Wykładni tej przesłanki należy dokonywać w sposób autonomiczny (MüKoInsO/Reinhart, 2008, Art. 13 EuInsVO Rn. 3). Chodzi w tym wypadku o czynności dokonane z pokrzywdzeniem wierzycieli (por. {{pu przepis="art. 127 PrUpNapr"}}). Nie wymaga się natomiast uzyskania korzyści przez podmiot, który dokonał czynności z dłużnikiem.
Czynność musi być dokonana przed otwarciem postępowania upadłościowego (Nerlich/Römermann, Insolvenzordnung, 2011, Art. 13 EuInsVO Rn. 10).
W tym wypadku czynnością jest dokonanie wypłat na rzecz sprzedawcy.
((3)) zasady ustalania prawa właściwego dla czynności dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli
Możliwe jest ustalenie prawa właściwego dla czynności (lex causae) wg prawa kolizyjnego państwa głównego postępowania upadłościowego albo wg prawa kolizyjnego sądu, przed którym toczy się postępowanie. Przeważa raczej to drugie rozwiązanie.
Z niego wynika właściwość prawa wybranego przez strony ({{pu przepis="art. 3 RozpUERzymI"}}). Wybór prawa może być - wbrew obiekcjom zgłaszanym w doktrynie - miarodajny (tak zdecydowanie [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?vpath=bibdata/komm/HassHuberKoEuInsVO_1/EWG_VO_1346_2000/cont/HassHuberKoEuInsVO.EWG_VO_1346_2000.a13.glII.htm Gruber w: Haß/Huber/Gruber/Heiderhoff, EU-Insolvenzverordnung (EuInsVO), 2005, Art. 13 EuInsVO Rn. 3]]). Ewentualnym nadużyciom można bowiem przeciwdziałać przy pomocy regulacji o obejściu prawa (zob. [[http://beck-online.beck.de/Default.aspx?vpath=bibdata/komm/MuekoBGB_5_Band10/cont/MuekoBGB.Einl_IPR.glK.glIII.gl4.htm MüKoEGBGB/Sonnenberger, 2010, Einleitung IPR Rn. 769]])
W razie braku wyboru prawa zastosowanie mają łączniki obiektywne. Zgodnie z art. 4 ust. 1 lit. a) RozpUERzymI umowa sprzedaży podlega prawu państwa, w którym sprzedawca ma miejsce zwykłego pobytu. To wskazywałoby na właściwość prawa polskiego.
Dodane:
==rozważania o przesłankach i skutkach zastosowania art. 13 rozporządzenia (WE) 1346/2000==
Usunięte:
Dodane:
W niniejszym opracowaniu zajmuję się zagadnieniem prawa właściwego dla ustalania nieważności, zaskarżania lub względnej bezskuteczności czynności prawnych dokonanych z pokrzywdzeniem wierzycieli ({{pu przepis="art. 4 ust. 2 lit. m) RozpWEPostUp"}} w zw. z {{pu przepis="art. 13 RozpWEPostUp"}}). Generalnie o ta sfera postępowania upadłościowego podlega statutowi upadłościowemu, którym jest prawo państwa, w którym zostało wszczęte postępowanie upadłościowe ({{pu przepis="art. 4 ust. 1 RozpWEPostUp"}}). Jednakże podmiot, który dokonał czynności z dłużnikiem, może bronić się zarzutem, że na podstawie przepisów innego prawa czynność nie podlega zaskarżeniu. Warunkiem uwolnienia się od prawa prawa państwa wszczęcia postępowania jest wykazanie przez ten podmiot, że zaskarżona czynność podlega prawu innego państwa członkowskiego niż prawo państwa wszczęcia postępowania. Ponadto musi także przedstawić dowód, że w regulacjach tego innego porządku prawnego zaskarżona czynność prawna w żaden sposób nie podlega zaskarżeniu ({{pu przepis="art. 13 RozpWEPostUp"}}).
Właściwość sądów ustala się w oparciu o {{pu przepis="art. 3 RozpWEPostUp"}}. Zasadą jest właściwość sądów państwa członkowskiego UE, na terytorium którego znajduje się główny ośrodek podstawowej działalności dłużnika, którego postępowanie dotyczy.
Postępowanie upadłościowe prowadzone jest wg przepisów prawa państwa członkowskiego, w którym wszczęto postępowanie upadłościowe - //lex fori concursus// ({{pu przepis="art. 4 ust. 1 RozpWEPostUp"}}). Jego zakres wyznacza {{pu przepis="art. 4 ust. 2 RozpWEPostUp"}}. W szczególności prawo państwa, w którym wszczęto postępowanie upadłościowe decyduje o nieważności, zasadach zaskarżania lub względnej bezskuteczności czynności prawnych dokonanych z pokrzywdzeniem wierzycieli ({{pu przepis="art. 4 ust. 2 lit. m) RozpWEPostUp"}}). Syndyk zaskarża więc czynności dłużnika z reguły wg regulacji przewidzianych w prawie państwa wszczęcia postępowania (np. {{pu przepis="art. 127 PrUpNapr"}}).
Problematyczne jest, jaki jest łącznik, według którego można ustalić właściwość innego prawa. {{pu przepis="Art. 13 RozpWEPostUp"}} nie zawiera w tym zakresie żadnych wskazówek.
Właściwość sądów ustala się w oparciu o {{pu przepis="art. 3 RozpWEPostUp"}}. Zasadą jest właściwość sądów państwa członkowskiego UE, na terytorium którego znajduje się główny ośrodek podstawowej działalności dłużnika, którego postępowanie dotyczy.
Postępowanie upadłościowe prowadzone jest wg przepisów prawa państwa członkowskiego, w którym wszczęto postępowanie upadłościowe - //lex fori concursus// ({{pu przepis="art. 4 ust. 1 RozpWEPostUp"}}). Jego zakres wyznacza {{pu przepis="art. 4 ust. 2 RozpWEPostUp"}}. W szczególności prawo państwa, w którym wszczęto postępowanie upadłościowe decyduje o nieważności, zasadach zaskarżania lub względnej bezskuteczności czynności prawnych dokonanych z pokrzywdzeniem wierzycieli ({{pu przepis="art. 4 ust. 2 lit. m) RozpWEPostUp"}}). Syndyk zaskarża więc czynności dłużnika z reguły wg regulacji przewidzianych w prawie państwa wszczęcia postępowania (np. {{pu przepis="art. 127 PrUpNapr"}}).
Problematyczne jest, jaki jest łącznik, według którego można ustalić właściwość innego prawa. {{pu przepis="Art. 13 RozpWEPostUp"}} nie zawiera w tym zakresie żadnych wskazówek.
Usunięte:
Właściwość sądów ustala się w oparciu o art. 3 RozpWEPostUp. Zasadą jest właściwość sądów państwa członkowskiego UE, na terytorium którego znajduje się główny ośrodek podstawowej działalności dłużnika, którego postępowanie dotyczy.
Postępowanie upadłościowe prowadzone jest wg przepisów prawa państwa członkowskiego, w którym wszczęto postępowanie upadłościowe - //lex fori concursus// (art. 4 ust. 1 RozpWEPostUp). Jego zakres wyznacza art. 4 ust. 2 RozpWEPostUp. W szczególności prawo państwa, w którym wszczęto postępowanie upadłościowe decyduje o nieważności, zasadach zaskarżania lub względnej bezskuteczności czynności prawnych dokonanych z pokrzywdzeniem wierzycieli (art. 4 ust. 2 lit. m) RozpWEPostUp). Syndyk zaskarża więc czynności dłużnika z reguły wg regulacji przewidzianych w prawie państwa wszczęcia postępowania (np. {{pu przepis="art. 127 PrUpNapr"}}).
Problematyczne jest, jaki jest łącznik, według którego można ustalić właściwość innego prawa. Art. 13 RozpWEPostUp nie zawiera w tym zakresie żadnych wskazówek.
