Wersja [3770]
To jest stara wersja PodstawaPrawnaRoszczenia utworzona przez MarcinKrzymuski, 2008-09-11 23:23:34.
Podstawa prawna roszczenia cywilnoprawnego
Roszczenie, aby mogło istnieć, musi wynikać z określonej normy prawnej. Podstawą prawną roszczenia może być norma prawna, która może wynikać z ustawy albo czynności prawnej.
Ustawowa norma prawna składa się z dwóch elementów: hipotezy, w której wskazany jest adresat normy oraz okoliczności zastosowania tej normy oraz dyspozycji, która określa skutki prawne, w szczególności nakazane zachowanie się adresata normy. Norma prawna nie zawsze pokrywa się pojęciem przepisu prawnego, którym jest samodzielna jednostka redakcyjna zawarta w aktach normatywnych, a wyróżnione jako artykuły, paragrafy albo poszczególne zdania (Doliwa, Prawo cywilne – część ogólna, C.H. Beck 2004, nb. 44). Norma, z której wynika roszczenie, stanowi podstawę prawną roszczenia.
Aby daną normę móc uznać za podstawę prawną roszczenia, musi spełniać ona określone wymogi. Musi być ona przede wszystkim jednoznaczna pod tym względem, iż konstytuuje określone co do swej treści prawo i tym samym wyznacza jednoznacznie obowiązek zachowania się przez dłużnika. Ponadto norma musi indywidualnie określać podmiot uprawniony (wierzyciela roszczenia) i zobowiązany (dłużnika). Normy prawne posługują się zazwyczaj sformułowaniami, iż określony podmiot może od innego czegoś żądać (domagać się) albo jeden podmiot jest zobowiązany do jakiegoś zachowania wobec innego podmiotu.
To czy dana norma może stanowić podstawę prawną roszczenia ustala się, inaczej niż to się w Polsce zwykło robić, oceniając jej dyspozycję a nie hipotezę. To dyspozycja rozstrzyga, czy podmiot określony w hipotezie może domagać się określonego zachowania i – jeżeli tak – jakiego zachowania można żądać. Dlatego w naszych dalszych badaniach będziemy starać się wychodzić właśnie od strony skutku prawnego.
Podstawą roszczenia może być także czynność prawna. Zgodnie z art. 3531 KC
art. 3531 KC
Strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.
strony mogą ułożyć stosunek zobowiązaniowy swobodnie, tzn. według swego uznania, z tym jednak zastrzeżeniem, że jego treść ani cel nie może sprzeciwiać się ustawie.Strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.
CategoryLeksykonP CategoryRoszczeniaCywilnoprawne
Na tej stronie nie ma komentarzy
