Protokół zmian strony KazusZasiedzenieWlasnosciNieruchomosci4
Dodane:
((2)) Samoistne, nieprzerwane posiadanie gruntu
Zgodnie z {{pu przepis="art. 339 KC"}} samoistne posiadanie należy domniemywać. Budowa na gruncie pawilonu przekonuje również o samoistnym charakterze posiadania. Problematyczne jest jednakże zgłoszona w 2006 r. chęć nabycia gruntu. Wg orzeczenia SN z 18.3.2009 r. nie wyłącza ona samoistności posiadania (inaczej sąd drugiej instancji w omawianej sprawie). We wskazanym postanowieniu SN stwierdził, że świadomość posiadacza nieruchomości, iż właścicielem nieruchomości jest inna osoba, świadczy tylko o jego złej wierze. Nie wyłącza natomiast samoistnego posiadania. Wystąpienie przez posiadacza do właściciela z ofertą nabycia nieruchomości w drodze umowy, nie zmienia wg SN generalnie samoistnego charakteru posiadania. Skutkiem tego SN uznał, że okoliczność ta ma jedynie wpływ na ustalenie, czy posiadacz włada w dobrej czy w złej wierze. Jednakże dla oceny dobrej lub złej wiary miarodajny jest wyłącznie moment obejmowania gruntu w posiadanie (zob. {{pu przepis="art. 172 § 1 KC"}} //in fine//).
Późniejsze okoliczności mogą natomiast wskazywać na zmienny charakter posiadania (a więc np. rezygnację z samoistnego charakteru posiadania). W tym więc wypadku można było zastanowić, czy pod zgłoszeniem wykupu nie kryje się konkludetne oświadczenie o rezygnacji z posiadania samoistnego albo potwierdzenie, że S władała gruntem nie dla siebie, lecz dla kogoś innego ({{pu przepis="art. 336 KC"}}).
Fakt bezumownego władania nieruchomością nie świadczy bezwzględnie o posiadaniu samoistnym. Z {{pu przepis="art. 336 KC"}} wynika, że i tu chodzi o "władanie **jak**" (użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo). Stosunek prawny może więc obiektywnie nie istnieć, a władanie może mieć mimo to charakter zależny. Decydujący jest więc //animus possidendi// posiadacza. SN nie przyjrzał się temu zagadnieniu, pozostając przy stwierdzeniu, że wiedza ta ma jedynie wpływ na złą wiarę.
((2)) Upływ okresu zasiedzenia
Skoro S wiedziała w momencie obejmowania nieruchomości w posiadanie, iż nie jest właścicielem nieruchomości, to działała w złej wierze. Konieczny jest więc upływ 30-letniego okresu zasiedzenia. Zgodnie z art. 10 ustawy z 28.7.1990 r. (zob. [[http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id=WDU19900550321zob. tekst na stronach ISAP]]) bieg zasiedzenia nieruchomości należącej do Skarbu Państwa rozpoczął się 1.10.1990 r. Ponieważ S władała nieruchomością od lat 70-tych, może doliczyć sobie nie więcej niż połowę okresu posiadania, czyli 15 lat. W tej sytuacji okres zasiedzenia zakończył się więc 30.9.2005 r.,
((2)) Wynik
Od 1.10.2005 r. S jest więc właścicielką nieruchomości.
Zgodnie z {{pu przepis="art. 339 KC"}} samoistne posiadanie należy domniemywać. Budowa na gruncie pawilonu przekonuje również o samoistnym charakterze posiadania. Problematyczne jest jednakże zgłoszona w 2006 r. chęć nabycia gruntu. Wg orzeczenia SN z 18.3.2009 r. nie wyłącza ona samoistności posiadania (inaczej sąd drugiej instancji w omawianej sprawie). We wskazanym postanowieniu SN stwierdził, że świadomość posiadacza nieruchomości, iż właścicielem nieruchomości jest inna osoba, świadczy tylko o jego złej wierze. Nie wyłącza natomiast samoistnego posiadania. Wystąpienie przez posiadacza do właściciela z ofertą nabycia nieruchomości w drodze umowy, nie zmienia wg SN generalnie samoistnego charakteru posiadania. Skutkiem tego SN uznał, że okoliczność ta ma jedynie wpływ na ustalenie, czy posiadacz włada w dobrej czy w złej wierze. Jednakże dla oceny dobrej lub złej wiary miarodajny jest wyłącznie moment obejmowania gruntu w posiadanie (zob. {{pu przepis="art. 172 § 1 KC"}} //in fine//).
Późniejsze okoliczności mogą natomiast wskazywać na zmienny charakter posiadania (a więc np. rezygnację z samoistnego charakteru posiadania). W tym więc wypadku można było zastanowić, czy pod zgłoszeniem wykupu nie kryje się konkludetne oświadczenie o rezygnacji z posiadania samoistnego albo potwierdzenie, że S władała gruntem nie dla siebie, lecz dla kogoś innego ({{pu przepis="art. 336 KC"}}).
Fakt bezumownego władania nieruchomością nie świadczy bezwzględnie o posiadaniu samoistnym. Z {{pu przepis="art. 336 KC"}} wynika, że i tu chodzi o "władanie **jak**" (użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo). Stosunek prawny może więc obiektywnie nie istnieć, a władanie może mieć mimo to charakter zależny. Decydujący jest więc //animus possidendi// posiadacza. SN nie przyjrzał się temu zagadnieniu, pozostając przy stwierdzeniu, że wiedza ta ma jedynie wpływ na złą wiarę.
((2)) Upływ okresu zasiedzenia
Skoro S wiedziała w momencie obejmowania nieruchomości w posiadanie, iż nie jest właścicielem nieruchomości, to działała w złej wierze. Konieczny jest więc upływ 30-letniego okresu zasiedzenia. Zgodnie z art. 10 ustawy z 28.7.1990 r. (zob. [[http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id=WDU19900550321zob. tekst na stronach ISAP]]) bieg zasiedzenia nieruchomości należącej do Skarbu Państwa rozpoczął się 1.10.1990 r. Ponieważ S władała nieruchomością od lat 70-tych, może doliczyć sobie nie więcej niż połowę okresu posiadania, czyli 15 lat. W tej sytuacji okres zasiedzenia zakończył się więc 30.9.2005 r.,
((2)) Wynik
Od 1.10.2005 r. S jest więc właścicielką nieruchomości.
Usunięte:
Zgodnie z {{pu przepis="art. 339 KC"}} samoistne posiadanie należy domniemywać. Budowa na gruncie pawilonu przekonuje również o samoistnym charakterze posiadania. Problematyczne jest jednakże zgłoszona w 2006 r. chęć nabycia gruntu. Wg orzeczenia SN z 18.3.2009 r. nie wyłącza ona samoistności posiadania (inaczej sąd drugiej instancji w omawianej sprawie). We wskazanym postanowieniu SN stwierdził, że świadomość posiadacza nieruchomości, iż właścicielem nieruchomości jest inna osoba, świadczy tylko o jego złej wierze. Nie wyłącza natomiast samoistnego posiadania. Wystąpienie przez posiadacza do właściciela z ofertą nabycia nieruchomości w drodze umowy, nie zmienia wg SN generalnie samoistnego charakteru posiadania. Skutkiem tego SN uznał, że okoliczność ta ma jedynie wpływ na ustalenie, czy posiadacz włada w dobrej czy w złej wierze. Jednakże dla oceny dobrej lub złej wiary miarodajny jest wyłącznie moment obejmowania gruntu w posiadanie (zob. {{pu przepis="art. 172 § 1 KC"}} //in fine//).
Późniejsze okoliczności mogą natomiast wskazywać na zmienny charakter posiadania (a więc np. rezygnację z samoistnego charakteru posiadania). W tym więc wypadku można było zastanowić, czy pod zgłoszeniem wykupu nie kryje się konkludetne oświadczenie o rezygnacji z posiadania samoistnego albo potwierdzenie, że S władała gruntem nie dla siebie, lecz dla kogoś innego ({{pu przepis="art. 336 KC"}}).
Fakt bezumownego władania nieruchomością nie świadczy bezwzględnie o posiadaniu samoistnym. Z {{pu przepis="art. 336 KC"}} wynika, że i tu chodzi o "władanie **jak**" (użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo). Stosunek prawny może więc obiektywnie nie istnieć, a władanie może mieć mimo to charakter zależny. Decydujący jest więc //animus possidendi// posiadacza. SN nie przyjrzał się temu zagadnieniu, pozostając przy stwierdzeniu, że wiedza ta ma jedynie wpływ na złą wiarę.
((2)) Upływ okresu zasiedzenia
Skoro S wiedziała w momencie obejmowania nieruchomości w posiadanie, iż nie jest właścicielem nieruchomości, to działała w złej wierze. Konieczny jest więc upływ 30-letniego okresu zasiedzenia. Zgodnie z art. 10 ustawy z 28.7.1990 r. (zob. [[http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id=WDU19900550321zob. tekst na stronach ISAP]]) bieg zasiedzenia nieruchomości należącej do Skarbu Państwa rozpoczął się 1.10.1990 r. Ponieważ S władała nieruchomością od lat 70-tych, może doliczyć sobie nie więcej niż połowę okresu posiadania, czyli 15 lat. W tej sytuacji okres zasiedzenia zakończył się więc 30.9.2005 r.,
((2)) Wynik
Od 1.10.2005 r. S jest więc właścicielką nieruchomości.
Dodane:
Zgodnie z {{pu przepis="art. 339 KC"}} samoistne posiadanie należy domniemywać. Budowa na gruncie pawilonu przekonuje również o samoistnym charakterze posiadania. Problematyczne jest jednakże zgłoszona w 2006 r. chęć nabycia gruntu. Wg orzeczenia SN z 18.3.2009 r. nie wyłącza ona samoistności posiadania (inaczej sąd drugiej instancji w omawianej sprawie). We wskazanym postanowieniu SN stwierdził, że świadomość posiadacza nieruchomości, iż właścicielem nieruchomości jest inna osoba, świadczy tylko o jego złej wierze. Nie wyłącza natomiast samoistnego posiadania. Wystąpienie przez posiadacza do właściciela z ofertą nabycia nieruchomości w drodze umowy, nie zmienia wg SN generalnie samoistnego charakteru posiadania. Skutkiem tego SN uznał, że okoliczność ta ma jedynie wpływ na ustalenie, czy posiadacz włada w dobrej czy w złej wierze. Jednakże dla oceny dobrej lub złej wiary miarodajny jest wyłącznie moment obejmowania gruntu w posiadanie (zob. {{pu przepis="art. 172 § 1 KC"}} //in fine//).
Późniejsze okoliczności mogą natomiast wskazywać na zmienny charakter posiadania (a więc np. rezygnację z samoistnego charakteru posiadania). W tym więc wypadku można było zastanowić, czy pod zgłoszeniem wykupu nie kryje się konkludetne oświadczenie o rezygnacji z posiadania samoistnego albo potwierdzenie, że S władała gruntem nie dla siebie, lecz dla kogoś innego ({{pu przepis="art. 336 KC"}}).
Fakt bezumownego władania nieruchomością nie świadczy bezwzględnie o posiadaniu samoistnym. Z {{pu przepis="art. 336 KC"}} wynika, że i tu chodzi o "władanie **jak**" (użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo). Stosunek prawny może więc obiektywnie nie istnieć, a władanie może mieć mimo to charakter zależny. Decydujący jest więc //animus possidendi// posiadacza. SN nie przyjrzał się temu zagadnieniu, pozostając przy stwierdzeniu, że wiedza ta ma jedynie wpływ na złą wiarę.
Późniejsze okoliczności mogą natomiast wskazywać na zmienny charakter posiadania (a więc np. rezygnację z samoistnego charakteru posiadania). W tym więc wypadku można było zastanowić, czy pod zgłoszeniem wykupu nie kryje się konkludetne oświadczenie o rezygnacji z posiadania samoistnego albo potwierdzenie, że S władała gruntem nie dla siebie, lecz dla kogoś innego ({{pu przepis="art. 336 KC"}}).
Fakt bezumownego władania nieruchomością nie świadczy bezwzględnie o posiadaniu samoistnym. Z {{pu przepis="art. 336 KC"}} wynika, że i tu chodzi o "władanie **jak**" (użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo). Stosunek prawny może więc obiektywnie nie istnieć, a władanie może mieć mimo to charakter zależny. Decydujący jest więc //animus possidendi// posiadacza. SN nie przyjrzał się temu zagadnieniu, pozostając przy stwierdzeniu, że wiedza ta ma jedynie wpływ na złą wiarę.
Usunięte:
Późniejsze okoliczności mogą natomiast wskazywać na zmienny charakter posiadania (a więc np. rezygnację z samoistnego charakteru posiadania). W tym więc wypadku można było zastanowić, czy pod zgłoszeniem wykupu nie kryje się konkludetne oświadczenie o rezygnacji z posiadania samoistnego albo potwierdzenie, że S władała gruntem nie dla siebie, lecz dla kogoś innego.
Dodane:
Od 1972 r. Spółdzielnia S włada bezumownie nieruchomością położoną w gminie G. Od tego czasu regularnie opłaca podatek od nieruchomości. Na tej nieruchomości w 1973 r. wybudowała z własnych środków pawilon handlowy. W 1990 r. grunt został skomunalizowany. W 1995 r. odmówiono S uwłaszczenia z uwagi na brak tytułu prawnego do zajmowania nieruchomości. W grudniu 2005 r. S zapłaciła G 5.000 zł z tytułu bezumownego korzystania z gminnej nieruchomości. W 2006 r. G i S prowadziły negocjacje na temat zbycia nieruchomości na rzecz S, które jednak nie doprowadziły do zawarcia umowy z uwagi na zbyt wysoką – zdaniem S – cenę. W tej sytuacji w 2007 r. S złożyła do właściwego sądu wniosek o stwierdzenie nabycia nieruchomości przez zasiedzenie.
Zgodnie z {{pu przepis="art. 339 KC"}} samoistne posiadanie ({{pu przepis="art. 336 KC"}}) należy domniemywać. Budowa na gruncie pawilonu przekonuje również o samoistnym charakterze posiadania. Problematyczne jest jednakże zgłoszona w 2006 r. chęć nabycia gruntu. Wg orzeczenia SN z 18.3.2009 r. nie wyłącza ona samoistności posiadania (inaczej sąd drugiej instancji w omawianej sprawie). We wskazanym postanowieniu SN stwierdził, że świadomość posiadacza nieruchomości, iż właścicielem nieruchomości jest inna osoba, świadczy tylko o jego złej wierze. Nie wyłącza natomiast samoistnego posiadania. Wystąpienie przez posiadacza do właściciela z ofertą nabycia nieruchomości w drodze umowy, nie zmienia wg SN generalnie samoistnego charakteru posiadania. Skutkiem tego SN uznał, że okoliczność ta ma jedynie wpływ na ustalenie, czy posiadacz włada w dobrej czy w złej wierze. Jednakże dla oceny dobrej lub złej wiary miarodajny jest wyłącznie moment obejmowania gruntu w posiadanie (zob. {{pu przepis="art. 172 § 1 KC"}} //in fine//).
Późniejsze okoliczności mogą natomiast wskazywać na zmienny charakter posiadania (a więc np. rezygnację z samoistnego charakteru posiadania). W tym więc wypadku można było zastanowić, czy pod zgłoszeniem wykupu nie kryje się konkludetne oświadczenie o rezygnacji z posiadania samoistnego albo potwierdzenie, że S władała gruntem nie dla siebie, lecz dla kogoś innego.
Zgodnie z {{pu przepis="art. 339 KC"}} samoistne posiadanie ({{pu przepis="art. 336 KC"}}) należy domniemywać. Budowa na gruncie pawilonu przekonuje również o samoistnym charakterze posiadania. Problematyczne jest jednakże zgłoszona w 2006 r. chęć nabycia gruntu. Wg orzeczenia SN z 18.3.2009 r. nie wyłącza ona samoistności posiadania (inaczej sąd drugiej instancji w omawianej sprawie). We wskazanym postanowieniu SN stwierdził, że świadomość posiadacza nieruchomości, iż właścicielem nieruchomości jest inna osoba, świadczy tylko o jego złej wierze. Nie wyłącza natomiast samoistnego posiadania. Wystąpienie przez posiadacza do właściciela z ofertą nabycia nieruchomości w drodze umowy, nie zmienia wg SN generalnie samoistnego charakteru posiadania. Skutkiem tego SN uznał, że okoliczność ta ma jedynie wpływ na ustalenie, czy posiadacz włada w dobrej czy w złej wierze. Jednakże dla oceny dobrej lub złej wiary miarodajny jest wyłącznie moment obejmowania gruntu w posiadanie (zob. {{pu przepis="art. 172 § 1 KC"}} //in fine//).
Późniejsze okoliczności mogą natomiast wskazywać na zmienny charakter posiadania (a więc np. rezygnację z samoistnego charakteru posiadania). W tym więc wypadku można było zastanowić, czy pod zgłoszeniem wykupu nie kryje się konkludetne oświadczenie o rezygnacji z posiadania samoistnego albo potwierdzenie, że S władała gruntem nie dla siebie, lecz dla kogoś innego.
Usunięte:
Zgodnie z {{pu przepis="art. 339 KC"}} samoistne posiadanie należy domniemywać. Budowa na gruncie pawilonu przekonuje również o samoistnym charakterze posiadania. Problematyczne jest jednakże zgłoszona w 2006 r. chęć nabycia gruntu. Wg orzeczenia SN z 18.3.2009 r. nie wyłącza ona samoistności posiadania (inaczej sąd drugiej instancji w omawianej sprawie). We wskazanym postanowieniu SN stwierdził, że świadomość posiadacza nieruchomości, iż właścicielem nieruchomości jest inna osoba, świadczy tylko o jego złej wierze. Nie wyłącza natomiast samoistnego posiadania. Wystąpienie przez posiadacza do właściciela z ofertą nabycia nieruchomości w drodze umowy, nie zmienia wg SN generalnie samoistnego charakteru posiadania. Skutkiem tego SN uznał, że okoliczność ta świadczy o złej wierze posiadacza.
Fakt, czy podmiot dokonujący działa w dobrej czy w złej wierze, ma jednak znaczenie tylko w momencie obejmowania gruntu w posiadanie (zob. {{pu przepis="art. 172 § 1 KC"}} //in fine//). Późniejsze okoliczności nie mają znaczenia dla ustalenia rodzaju przekonania o uprawnieniu do samoistnego posiadania. Mogą one wskazywać na zmienny charakter posiadania (a więc np. rezygnację z samoistnego charakteru posiadania). Czy tak było w tym wypadku, wymaga dokładniejszych informacji w stanie faktycznym.
Dodane:
Zgodnie z {{pu przepis="art. 339 KC"}} samoistne posiadanie należy domniemywać. Budowa na gruncie pawilonu przekonuje również o samoistnym charakterze posiadania. Problematyczne jest jednakże zgłoszona w 2006 r. chęć nabycia gruntu. Wg orzeczenia SN z 18.3.2009 r. nie wyłącza ona samoistności posiadania (inaczej sąd drugiej instancji w omawianej sprawie). We wskazanym postanowieniu SN stwierdził, że świadomość posiadacza nieruchomości, iż właścicielem nieruchomości jest inna osoba, świadczy tylko o jego złej wierze. Nie wyłącza natomiast samoistnego posiadania. Wystąpienie przez posiadacza do właściciela z ofertą nabycia nieruchomości w drodze umowy, nie zmienia wg SN generalnie samoistnego charakteru posiadania. Skutkiem tego SN uznał, że okoliczność ta świadczy o złej wierze posiadacza.
Fakt, czy podmiot dokonujący działa w dobrej czy w złej wierze, ma jednak znaczenie tylko w momencie obejmowania gruntu w posiadanie (zob. {{pu przepis="art. 172 § 1 KC"}} //in fine//). Późniejsze okoliczności nie mają znaczenia dla ustalenia rodzaju przekonania o uprawnieniu do samoistnego posiadania. Mogą one wskazywać na zmienny charakter posiadania (a więc np. rezygnację z samoistnego charakteru posiadania). Czy tak było w tym wypadku, wymaga dokładniejszych informacji w stanie faktycznym.
Skoro S wiedziała w momencie obejmowania nieruchomości w posiadanie, iż nie jest właścicielem nieruchomości, to działała w złej wierze. Konieczny jest więc upływ 30-letniego okresu zasiedzenia. Zgodnie z art. 10 ustawy z 28.7.1990 r. (zob. [[http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id=WDU19900550321zob. tekst na stronach ISAP]]) bieg zasiedzenia nieruchomości należącej do Skarbu Państwa rozpoczął się 1.10.1990 r. Ponieważ S władała nieruchomością od lat 70-tych, może doliczyć sobie nie więcej niż połowę okresu posiadania, czyli 15 lat. W tej sytuacji okres zasiedzenia zakończył się więc 30.9.2005 r.,
Od 1.10.2005 r. S jest więc właścicielką nieruchomości.
Fakt, czy podmiot dokonujący działa w dobrej czy w złej wierze, ma jednak znaczenie tylko w momencie obejmowania gruntu w posiadanie (zob. {{pu przepis="art. 172 § 1 KC"}} //in fine//). Późniejsze okoliczności nie mają znaczenia dla ustalenia rodzaju przekonania o uprawnieniu do samoistnego posiadania. Mogą one wskazywać na zmienny charakter posiadania (a więc np. rezygnację z samoistnego charakteru posiadania). Czy tak było w tym wypadku, wymaga dokładniejszych informacji w stanie faktycznym.
Skoro S wiedziała w momencie obejmowania nieruchomości w posiadanie, iż nie jest właścicielem nieruchomości, to działała w złej wierze. Konieczny jest więc upływ 30-letniego okresu zasiedzenia. Zgodnie z art. 10 ustawy z 28.7.1990 r. (zob. [[http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id=WDU19900550321zob. tekst na stronach ISAP]]) bieg zasiedzenia nieruchomości należącej do Skarbu Państwa rozpoczął się 1.10.1990 r. Ponieważ S władała nieruchomością od lat 70-tych, może doliczyć sobie nie więcej niż połowę okresu posiadania, czyli 15 lat. W tej sytuacji okres zasiedzenia zakończył się więc 30.9.2005 r.,
Od 1.10.2005 r. S jest więc właścicielką nieruchomości.
Usunięte:
Skutkiem tego SN uznał, że okoliczność ta świadczy o złej wierze posiadacza. SN jednakże nie dostrzegł, że fakt, czy podmiot dokonujący działa w dobrej czy w złej wierze, ma znaczenie tylko w momencie obejmowania gruntu w posiadanie. Późniejsze okoliczności nie mają znaczenia dla ustalenia rodzaju przekonania o uprawnieniu do samoistnego posiadania.
Mogą one wskazywać na zmienny charakter posiadania, i tak też było w tym wypadku. Fakt zgłoszenia chęci kupna gruntu oznacza, że spółdzielnia nie uważała się za posiadacza samoistnego, a nie że była w złej wierze.
Wg SN: uUstalono, iż skoro S wiedziała w momencie obejmowania nieruchomości w posiadanie, iż nie jest właścicielem nieruchomości, to działała w złej wierze. Konieczny jest więc upływ 30-letniego okresu zasiedzenia. Zgodnie z art. 10 ustawy z 28.7.1990 r. (zob. [[http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id=WDU19900550321zob. tekst na stronach ISAP]]) bieg zasiedzenia nieruchomości należącej do Skarbu Państwa rozpoczął się 1.10.1990 r. Ponieważ S władała nieruchomością od lat 70-tych, może doliczyć sobie nie więcej niż połowę okresu posiadania, czyli 15 lat. W tej sytuacji okres zasiedzenia zakończył się więc 30.9.2005 r.,
Wg SN: od 1.10.2005 r. S jest więc właścicielką nieruchomości.
Jeżeli uznać jednak, że S była posiadaczem zależnym, to do zasiedzenia nie doszło.
Dodane:
((2)) Samoistne, nieprzerwane posiadanie gruntu
Zgodnie z {{pu przepis="art. 339 KC"}} samoistne posiadanie należy domniemywać. Budowa na gruncie pawilonu przekonuje również o samoistnym charakterze posiadania. Problematyczne jest jednakże zgłoszona w 2006 r. chęć nabycia gruntu. Wg orzeczenia SN z 18.3.2009 r. nie wyłącza ona samoistności posiadania (inaczej sąd drugiej instancji w omawianej sprawie). We wskazanym postanowieniu SN stwierdził, że świadomość posiadacza nieruchomości, iż właścicielem nieruchomości jest inna osoba, świadczy tylko o jego złej wierze. Nie wyłącza natomiast samoistnego posiadania. Wystąpienie przez posiadacza do właściciela z ofertą nabycia nieruchomości w drodze umowy, nie zmienia wg SN generalnie samoistnego charakteru posiadania.
Skutkiem tego SN uznał, że okoliczność ta świadczy o złej wierze posiadacza. SN jednakże nie dostrzegł, że fakt, czy podmiot dokonujący działa w dobrej czy w złej wierze, ma znaczenie tylko w momencie obejmowania gruntu w posiadanie. Późniejsze okoliczności nie mają znaczenia dla ustalenia rodzaju przekonania o uprawnieniu do samoistnego posiadania.
Mogą one wskazywać na zmienny charakter posiadania, i tak też było w tym wypadku. Fakt zgłoszenia chęci kupna gruntu oznacza, że spółdzielnia nie uważała się za posiadacza samoistnego, a nie że była w złej wierze.
Wg SN: uUstalono, iż skoro S wiedziała w momencie obejmowania nieruchomości w posiadanie, iż nie jest właścicielem nieruchomości, to działała w złej wierze. Konieczny jest więc upływ 30-letniego okresu zasiedzenia. Zgodnie z art. 10 ustawy z 28.7.1990 r. (zob. [[http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id=WDU19900550321zob. tekst na stronach ISAP]]) bieg zasiedzenia nieruchomości należącej do Skarbu Państwa rozpoczął się 1.10.1990 r. Ponieważ S władała nieruchomością od lat 70-tych, może doliczyć sobie nie więcej niż połowę okresu posiadania, czyli 15 lat. W tej sytuacji okres zasiedzenia zakończył się więc 30.9.2005 r.,
Wg SN: od 1.10.2005 r. S jest więc właścicielką nieruchomości.
Jeżeli uznać jednak, że S była posiadaczem zależnym, to do zasiedzenia nie doszło.
Zgodnie z {{pu przepis="art. 339 KC"}} samoistne posiadanie należy domniemywać. Budowa na gruncie pawilonu przekonuje również o samoistnym charakterze posiadania. Problematyczne jest jednakże zgłoszona w 2006 r. chęć nabycia gruntu. Wg orzeczenia SN z 18.3.2009 r. nie wyłącza ona samoistności posiadania (inaczej sąd drugiej instancji w omawianej sprawie). We wskazanym postanowieniu SN stwierdził, że świadomość posiadacza nieruchomości, iż właścicielem nieruchomości jest inna osoba, świadczy tylko o jego złej wierze. Nie wyłącza natomiast samoistnego posiadania. Wystąpienie przez posiadacza do właściciela z ofertą nabycia nieruchomości w drodze umowy, nie zmienia wg SN generalnie samoistnego charakteru posiadania.
Skutkiem tego SN uznał, że okoliczność ta świadczy o złej wierze posiadacza. SN jednakże nie dostrzegł, że fakt, czy podmiot dokonujący działa w dobrej czy w złej wierze, ma znaczenie tylko w momencie obejmowania gruntu w posiadanie. Późniejsze okoliczności nie mają znaczenia dla ustalenia rodzaju przekonania o uprawnieniu do samoistnego posiadania.
Mogą one wskazywać na zmienny charakter posiadania, i tak też było w tym wypadku. Fakt zgłoszenia chęci kupna gruntu oznacza, że spółdzielnia nie uważała się za posiadacza samoistnego, a nie że była w złej wierze.
Wg SN: uUstalono, iż skoro S wiedziała w momencie obejmowania nieruchomości w posiadanie, iż nie jest właścicielem nieruchomości, to działała w złej wierze. Konieczny jest więc upływ 30-letniego okresu zasiedzenia. Zgodnie z art. 10 ustawy z 28.7.1990 r. (zob. [[http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id=WDU19900550321zob. tekst na stronach ISAP]]) bieg zasiedzenia nieruchomości należącej do Skarbu Państwa rozpoczął się 1.10.1990 r. Ponieważ S władała nieruchomością od lat 70-tych, może doliczyć sobie nie więcej niż połowę okresu posiadania, czyli 15 lat. W tej sytuacji okres zasiedzenia zakończył się więc 30.9.2005 r.,
Wg SN: od 1.10.2005 r. S jest więc właścicielką nieruchomości.
Jeżeli uznać jednak, że S była posiadaczem zależnym, to do zasiedzenia nie doszło.
Usunięte:
Zgodnie z {{pu przepis="art. 339 KC"}} samoistne posiadanie należy domniemywać. Budowa na gruncie pawilonu przekonuje również o samoistnym charakterze posiadania.
Także zgłoszona chęć nabycia nie wyłącza samoistności posiadania (inaczej sąd drugiej instancji w omawianej sprawie). W orzeczeniu SN stwierdził, że świadomość posiadacza nieruchomości, iż właścicielem nieruchomości jest inna osoba, świadczy tylko o jego złej wierze. Nie wyłącza natomiast samoistnego posiadania. Wystąpienie przez posiadacza do właściciela z ofertą nabycia nieruchomości w drodze umowy, nie zmienia generalnie samoistnego charakteru posiadania. Jeżeli więc S działała jak właściciel ({{pu przepis="art. 336 KC"}}) była samoistnym posiadaczem nieruchomości.
Posiadanie nie zostało przerwane.
Ustalono, iż skoro S wiedziała, iż to gmina G jest właścicielem nieruchomości, to działała w złej wierze. Zgodnie z art. 10 ustawy z 28.7.1990 r. (zob. [[http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id=WDU19900550321zob. tekst na stronach ISAP]]) bieg zasiedzenia nieruchomości należącej do Skarbu Państwa rozpoczął się 1.10.1990 r. Ponieważ S władała nieruchomością od lat 70-tych, może doliczyć sobie nie więcej niż połowę okresu posiadania, czyli 15 lat. W tej sytuacji okres zasiedzenia zakończył się więc 30.9.2005 r.,
Od 1.10.2005 r. S jest więc właścicielką nieruchomości.
((1)) Schemat Taris(R)
Zob. [[http://80.237.160.189/taris/?path=0-1-0-0-1-3-3-1-0-1-0&subsumsession=164&root=1 schemat Taris(R)]]
Dodane:
CategoryKazusyNabycieWlasnosciNieruchomosci CategoryZasiedzenie
Usunięte:
Dodane:
((2)) Samoistne (i nieprzerwane) posiadanie
Także zgłoszona chęć nabycia nie wyłącza samoistności posiadania (inaczej sąd drugiej instancji w omawianej sprawie). W orzeczeniu SN stwierdził, że świadomość posiadacza nieruchomości, iż właścicielem nieruchomości jest inna osoba, świadczy tylko o jego złej wierze. Nie wyłącza natomiast samoistnego posiadania. Wystąpienie przez posiadacza do właściciela z ofertą nabycia nieruchomości w drodze umowy, nie zmienia generalnie samoistnego charakteru posiadania. Jeżeli więc S działała jak właściciel ({{pu przepis="art. 336 KC"}}) była samoistnym posiadaczem nieruchomości.
Posiadanie nie zostało przerwane.
((2)) Upływ okresu zasiedzenia
Ustalono, iż skoro S wiedziała, iż to gmina G jest właścicielem nieruchomości, to działała w złej wierze. Zgodnie z art. 10 ustawy z 28.7.1990 r. (zob. [[http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id=WDU19900550321zob. tekst na stronach ISAP]]) bieg zasiedzenia nieruchomości należącej do Skarbu Państwa rozpoczął się 1.10.1990 r. Ponieważ S władała nieruchomością od lat 70-tych, może doliczyć sobie nie więcej niż połowę okresu posiadania, czyli 15 lat. W tej sytuacji okres zasiedzenia zakończył się więc 30.9.2005 r.,
((2)) Wynik
Od 1.10.2005 r. S jest więc właścicielką nieruchomości.
Także zgłoszona chęć nabycia nie wyłącza samoistności posiadania (inaczej sąd drugiej instancji w omawianej sprawie). W orzeczeniu SN stwierdził, że świadomość posiadacza nieruchomości, iż właścicielem nieruchomości jest inna osoba, świadczy tylko o jego złej wierze. Nie wyłącza natomiast samoistnego posiadania. Wystąpienie przez posiadacza do właściciela z ofertą nabycia nieruchomości w drodze umowy, nie zmienia generalnie samoistnego charakteru posiadania. Jeżeli więc S działała jak właściciel ({{pu przepis="art. 336 KC"}}) była samoistnym posiadaczem nieruchomości.
Posiadanie nie zostało przerwane.
((2)) Upływ okresu zasiedzenia
Ustalono, iż skoro S wiedziała, iż to gmina G jest właścicielem nieruchomości, to działała w złej wierze. Zgodnie z art. 10 ustawy z 28.7.1990 r. (zob. [[http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id=WDU19900550321zob. tekst na stronach ISAP]]) bieg zasiedzenia nieruchomości należącej do Skarbu Państwa rozpoczął się 1.10.1990 r. Ponieważ S władała nieruchomością od lat 70-tych, może doliczyć sobie nie więcej niż połowę okresu posiadania, czyli 15 lat. W tej sytuacji okres zasiedzenia zakończył się więc 30.9.2005 r.,
((2)) Wynik
Od 1.10.2005 r. S jest więc właścicielką nieruchomości.
Usunięte:
Także zgłoszona chęć nabycia nie wyłącza samoistności posiadania. W cytowanym orzeczeniu SN stwierdził, że świadomość posiadacza nieruchomości, iż właścicielem nieruchomości jest inna osoba, nie świadczy o jego złej wierze. Także zwrócenie się do właściciela z ofertą nabycia nieruchomości w drodze umowy, nie zmienia z reguły samoistnego charakteru posiadania. Jeżeli więc S działała jak właściciel ({{pu przepis="art. 336 KC"}}) była samoistnym posiadaczem nieruchomości.
Dodane:
//Zob. postanowienie SN z 18.3.2009, IV CSK 407/08, niepubl. (zob. [[http://www.rp.pl/artykul/56675,340489_Oferta_kupna_nie_wylacza_mozliwosci_zasiedzenia.html informacja w Rzeczpospolitej z 27.7.2009]])//
S byłaby właścicielem, gdyby nieprzerwanie posiadała nieruchomość jako posiadacz samoistny i upłynęłyby okresy zasiedzenia.
((2)) Samoistne posiadanie
Zgodnie z {{pu przepis="art. 339 KC"}} samoistne posiadanie należy domniemywać. Budowa na gruncie pawilonu przekonuje również o samoistnym charakterze posiadania.
Także zgłoszona chęć nabycia nie wyłącza samoistności posiadania. W cytowanym orzeczeniu SN stwierdził, że świadomość posiadacza nieruchomości, iż właścicielem nieruchomości jest inna osoba, nie świadczy o jego złej wierze. Także zwrócenie się do właściciela z ofertą nabycia nieruchomości w drodze umowy, nie zmienia z reguły samoistnego charakteru posiadania. Jeżeli więc S działała jak właściciel ({{pu przepis="art. 336 KC"}}) była samoistnym posiadaczem nieruchomości.
S byłaby właścicielem, gdyby nieprzerwanie posiadała nieruchomość jako posiadacz samoistny i upłynęłyby okresy zasiedzenia.
((2)) Samoistne posiadanie
Zgodnie z {{pu przepis="art. 339 KC"}} samoistne posiadanie należy domniemywać. Budowa na gruncie pawilonu przekonuje również o samoistnym charakterze posiadania.
Także zgłoszona chęć nabycia nie wyłącza samoistności posiadania. W cytowanym orzeczeniu SN stwierdził, że świadomość posiadacza nieruchomości, iż właścicielem nieruchomości jest inna osoba, nie świadczy o jego złej wierze. Także zwrócenie się do właściciela z ofertą nabycia nieruchomości w drodze umowy, nie zmienia z reguły samoistnego charakteru posiadania. Jeżeli więc S działała jak właściciel ({{pu przepis="art. 336 KC"}}) była samoistnym posiadaczem nieruchomości.
