Protokół zmian strony KazusPosiadanie1
Dodane:
[[RoszczeniePosesoryjne344KC Roszczenie posesoryjne]] może przysługiwać pod warunkiem spełnienia warunków określonych w {{pu przepis="art. 344 KC"}}.
Usunięte:
Dodane:
Roszczenie za straty i utracone korzyści wywołane wyzuciem z posiadania zależnie jest przede wszystkim od istnienia posiadania w momencie naruszenia. Roszczenie przysługuje więc jedynie wówczas, gdy zgłaszający roszczenie nadal jest posiadaczem, co może mieć miejsce przede wszystkim wtedy, kiedy posiadania nie utracił (zob. domniemanie {{pu przepis="art. 340 KC"}}) jak również w sytuacjach, gdy nastąpiło przywrócenie utraconego posiadania ({{pu przepis="art. 345 KC"}}) w wyniku odzyskania posiadania (samopomoc, {{pu przepis="art. 343 § 2 KC"}}) lub wytoczenia powództwa posesoryjnego ({{pu przepis="art. 344 KC"}}).
Usunięte:
Dodane:
W (wynajmujący) wypowiedział skutecznie N (najemcy) umowę najmu lokalu ze skutkiem na dzień 1.9. Ponieważ N w dniu 15.9. nadal zajmował mieszkanie, W polecił swojemu synowi S, aby udał się do mieszkania i w chwili gdy N wyjechał do miasta, otworzył drzwi swoim kluczem, wymienił zamki a wszelkie rzeczy N wystawił przed budynek. S zrobił tak, jak ojciec mu przykazał.
N przymuszony sytuacją spędził kilka nocy w hotelu, płacąc za jedną noc ok. 50 zł. Po kilku dniach N spotkał na ulicy swojego kolegę S, studenta III roku prawa. N pyta S, czy ma jakieś roszczenia wobec W, na mocy których mógłby odzyskać mieszkanie i żądać zwrotu kosztów noclegu w hotelu.
N jest wyzutym z posiadania posiadaczem (zależnym, bezprawnym) mieszkania, a więc jest legitymowany czynnie.
Naruszenia posiadania dokonał bezpośrednio S, lecz naruszenie posiadania nastąpiło na rzecz W. Wobec tego to W jest legitymowany biernie.
N przymuszony sytuacją spędził kilka nocy w hotelu, płacąc za jedną noc ok. 50 zł. Po kilku dniach N spotkał na ulicy swojego kolegę S, studenta III roku prawa. N pyta S, czy ma jakieś roszczenia wobec W, na mocy których mógłby odzyskać mieszkanie i żądać zwrotu kosztów noclegu w hotelu.
N jest wyzutym z posiadania posiadaczem (zależnym, bezprawnym) mieszkania, a więc jest legitymowany czynnie.
Naruszenia posiadania dokonał bezpośrednio S, lecz naruszenie posiadania nastąpiło na rzecz W. Wobec tego to W jest legitymowany biernie.
Usunięte:
W jest naruszającym i tym samym legitymowanym biernie, zaś N jest wyzutym z posiadania posiadaczem (zależnym, bezprawnym) mieszkania, a więc jest legitymowany czynnie.
Dodane:
//Jakiej odpowiedzi powinien udzielić S?//
Samo roszczenie jednak nie wystarczy; jak wynika z {{pu przepis="art. 344 § 1 zd. 2 KC"}} konieczne jest stwierdzenie sądu (albo innego organu) o tym, że realizacja roszczenia windykacyjnego była dopuszczalna. Dopóty jednak takiego orzeczenia nie było, samowolna realizacja roszczenia windykacyjnego stanowi naruszenie posiadania. Z {{pu przepis="art. 342 KC"}} wynika bowiem wprost, że nikt - nawet właściciel nie może naruszać posiadania - choćby było ono wadliwe albo bezprawne. Takie sformułowanie przepisu ma zapobiegać samowolnej egzekucji orzeczeń sądowych przez strony.
Samo roszczenie jednak nie wystarczy; jak wynika z {{pu przepis="art. 344 § 1 zd. 2 KC"}} konieczne jest stwierdzenie sądu (albo innego organu) o tym, że realizacja roszczenia windykacyjnego była dopuszczalna. Dopóty jednak takiego orzeczenia nie było, samowolna realizacja roszczenia windykacyjnego stanowi naruszenie posiadania. Z {{pu przepis="art. 342 KC"}} wynika bowiem wprost, że nikt - nawet właściciel nie może naruszać posiadania - choćby było ono wadliwe albo bezprawne. Takie sformułowanie przepisu ma zapobiegać samowolnej egzekucji orzeczeń sądowych przez strony.
Usunięte:
Samo roszczenie jednak nie wystarczy; jak wynika z {{pu przepis="art. 344 § 1 zd. 2 KC"}} konieczne jest stwierdzenie sądu (albo innego organu) o tym, że realizacja roszczenia windykacyjnego była dopuszczalna. Dopóty jednak takiego orzeczenia nie było, samowolna realizacja roszczenia windykacyjnego stanowi naruszenie posiadania. Z {{pu przepis="art. 342 KC"}} wynika bowiem wprost, że nikt - nawet właściciel nie może naruszać posiadania - choćby było ono wadliwe albo bezprawne.
Dodane:
==roszczenie posesoryjne z art. 344 KC==
Dodane:
((2)) Roszczenie z {{pu przepis="art. 344 § 1 zd. 1 KC"}} w zw. z {{pu przepis="art. 343(1) KC"}}
Roszczenie posesoryjne może przysługiwać pod warunkiem spełnienia warunków określonych w {{pu przepis="art. 344 KC"}}.
((3)) stosowanie art. 344 do ochrony władania lokalem
Problematyczne jest stosowanie {{pu przepis="art. 344 KC"}} do ochrony władania lokalem, gdyż - z punktu wiedzenia systematyki - przepis {{pu przepis="art. 343(1) KC"}} nie obejmuje roszczenia posesoryjnego. Uważa się jednak powszechnie, iż jest to przeoczenie ustawodawcy - brak jest bowiem powodów, dla których można byłoby odmówić władającemu lokalem roszczenia posesoryjnego.
((3)) samowolne naruszenie posiadania przez W
Na skutek wymiany zamka w drzwiach N nie może dostać się do mieszkania i wobec tego sprawować nad nim bezpośredniego władztwa. Wobec tego pozbawiony corpus stracił posiadanie. Mamy tu do czynienia z tzw. wyzuciem z posiadania.
Należy jednak zbadać, czy naruszenie posiadania jest samowolne. Samowolnym jest takie naruszenie prawa, które nie jest zgodne z prawem (zob. więcej w SamowolneNaruszeniePosiadania). Wobec tego należałoby się zastanowić, czy wyrzucenie N nie jest zgodne z prawem, gdyż W przysługują roszczenia z {{pu przepis="art. 222 § 1 KC"}} i {{pu przepis="art. 675 § 1 KC"}}.
Samo roszczenie jednak nie wystarczy; jak wynika z {{pu przepis="art. 344 § 1 zd. 2 KC"}} konieczne jest stwierdzenie sądu (albo innego organu) o tym, że realizacja roszczenia windykacyjnego była dopuszczalna. Dopóty jednak takiego orzeczenia nie było, samowolna realizacja roszczenia windykacyjnego stanowi naruszenie posiadania. Z {{pu przepis="art. 342 KC"}} wynika bowiem wprost, że nikt - nawet właściciel nie może naruszać posiadania - choćby było ono wadliwe albo bezprawne.
W nie działał również ani w [[ObronaKonieczna343KC obronie koniecznej]] ({{pu przepis="art. 343 § 1 KC"}}) ani w warunkach [[DozwolonaSamopomoc343KC dozwolonej samopomocy]] ({{pu przepis="art. 343 § 2 KC"}}).
((3)) legitymacja stron
W jest naruszającym i tym samym legitymowanym biernie, zaś N jest wyzutym z posiadania posiadaczem (zależnym, bezprawnym) mieszkania, a więc jest legitymowany czynnie.
((3)) brak wygaśnięcia roszczenia
Z uwagi na brak informacji w stanie faktycznym przyjmujemy, iż termin roczny, o którym mowa jest w {{pu przepis="art. 344 § 2 KC"}}, jeszcze nie upłynął.
((3)) wynik
N ma wobec W roszczenie o przywrócenie posiadania z {{pu przepis="art. 344 § 1 zd. 1 KC"}}.
((2)) Roszczenie z {{pu przepis="art. 415 KC"}}
To roszczenie mogłoby być uzasadnione, gdyż wg przeważającego poglądu posiadanie jest doniosłym prawnie stanem faktycznym, wobec czego podlega ochronie wg art. 415 i nast. KC (por. SN w wyroku z dnia 15.3.1974 r., III CZP 13/79). Wskazuje na to również {{pu przepis="art. 342 KC"}}. Pozostałe przesłanki jak bezprawność i wina są bez wątpienia spełnione. Naprawienie szkody polegałoby w tym wypadku na restytucji naturalnej, tj. przywróceniu utraconego posiadania.
((2)) Roszczenie z {{pu przepis="art. 405 KC"}}
Roszczenie to należy rozważyć, gdyż W uzyskał kosztem N posiadanie mieszkania. Problematyczne jest jednak to, czy uzyskanie posiadania przez W nastąpiło bez podstawy prawnej. W Niemczech obowiązuje w tym zakresie tzw. Zuweisungsgehalt des Rechts (przyporządkowanie prawa do określonego podmiotu). W tym wypadku W przysługiwały roszczenia z {{pu przepis="art. 222 § 1 KC"}} i {{pu przepis="art. 675 § 1 KC"}}. Z przyczyn określonych w {{pu przepis="art. 14 ust. 6 UOchrPrLokator"}} można jednak uznać, że samo posiadanie roszczenia windykacyjnego nie daje podstawy prawnej do pozbawienia byłego najemcy lokalu. Konieczne jest uzyskanie odpowiedniego orzeczenia i wdrożenie postępowania egzekucyjnego.
((2)) Roszczenie z {{pu przepis="art. 680 KC"}} w zw. z {{pu przepis="art. 659 § 1 KC"}}
To roszczenie odpada z uwagi na skuteczne wypowiedzenie umowy najmu.
((2)) Roszczenie z {{pu przepis="art. 471 KC"}}
Przesłanką tego roszczenia jest nienależyte wykonanie zobowiązania, przy czym odpowiedzialność dłużnika za nienależyte wykonanie jest w tym wypadku domniemywana (art. 471 iin fine KC).
Podobnie jak w przypadku rozwiązania wg BGB należy się zastanowić nad tym, czy można mówić o nienależytym wykonaniu umowy w sytuacji, gdy – z uwagi na jej skuteczne wypowiedzenie przez W – w momencie wyrzucenia N nie wiązał ich już żaden kontrakt. Z uwagi na {{pu przepis="art. 674 KC"}} także i w prawie polskim można posłużyć się argumentem, że stosunek umowny nadal wiąże strony mimo upływu terminu albo jego wypowiedzenia.
Działania W były bezprawne. Wynika to wprost z {{pu przepis="art. 342 KC"}}, który zabrania samowolnego naruszania nawet wówczas, gdy posiadacz jest w złej wierze.
N miałby więc roszczenie z {{pu przepis="art. 471 KC"}}, przy czym roszczenie obejmuje pozytywny interes umowny, a więc N powinien znajdować się w takiej sytuacji, w jakiej byłby, gdyby umowa została wykonana prawidłowo, tzn. nie zostałby przez W usunięty z mieszkania. Ma więc prawo domagać się wpuszczenia do mieszkania, zwrotu kosztów noclegu a nawet transportu rzeczy z powrotem do mieszkania.
((2)) Roszczenie z {{pu przepis="art. 415 KC"}}
Roszczenie za straty i utracone korzyści wywołane wyzuciem z posiadania zależnie jest przede wszystkim od istnienia posiadania w momencie naruszenia. ż Roszczenie przysługuje więc jedynie, jeżeli zgłaszający roszczenie nadal jest posiadaczem, co może mieć miejsce przede wszystkim wówczas, gdy posiadania nie utracił (zob. domniemanie {{pu przepis="art. 340 KC"}}) jak również w sytuacjach, gdy nastąpiło przywrócenie utraconego posiadania ({{pu przepis="art. 345 KC"}}) w wyniku odzyskania posiadania (samopomoc, {{pu przepis="art. 343 § 2 KC"}}) lub wytoczenia powództwa posesoryjnego ({{pu przepis="art. 344 KC"}}).
Spory budzi fakt, czy naruszenie posiadania nielegalnego może rodzić odpowiedzialność odszkodowawczą. Często wychodzi się z założenia, iż naruszenie posiadania nielegalnego, nie powinno prowadzić do powstania roszczenia odszkodowawczego.
Roszczenie posesoryjne może przysługiwać pod warunkiem spełnienia warunków określonych w {{pu przepis="art. 344 KC"}}.
((3)) stosowanie art. 344 do ochrony władania lokalem
Problematyczne jest stosowanie {{pu przepis="art. 344 KC"}} do ochrony władania lokalem, gdyż - z punktu wiedzenia systematyki - przepis {{pu przepis="art. 343(1) KC"}} nie obejmuje roszczenia posesoryjnego. Uważa się jednak powszechnie, iż jest to przeoczenie ustawodawcy - brak jest bowiem powodów, dla których można byłoby odmówić władającemu lokalem roszczenia posesoryjnego.
((3)) samowolne naruszenie posiadania przez W
Na skutek wymiany zamka w drzwiach N nie może dostać się do mieszkania i wobec tego sprawować nad nim bezpośredniego władztwa. Wobec tego pozbawiony corpus stracił posiadanie. Mamy tu do czynienia z tzw. wyzuciem z posiadania.
Należy jednak zbadać, czy naruszenie posiadania jest samowolne. Samowolnym jest takie naruszenie prawa, które nie jest zgodne z prawem (zob. więcej w SamowolneNaruszeniePosiadania). Wobec tego należałoby się zastanowić, czy wyrzucenie N nie jest zgodne z prawem, gdyż W przysługują roszczenia z {{pu przepis="art. 222 § 1 KC"}} i {{pu przepis="art. 675 § 1 KC"}}.
Samo roszczenie jednak nie wystarczy; jak wynika z {{pu przepis="art. 344 § 1 zd. 2 KC"}} konieczne jest stwierdzenie sądu (albo innego organu) o tym, że realizacja roszczenia windykacyjnego była dopuszczalna. Dopóty jednak takiego orzeczenia nie było, samowolna realizacja roszczenia windykacyjnego stanowi naruszenie posiadania. Z {{pu przepis="art. 342 KC"}} wynika bowiem wprost, że nikt - nawet właściciel nie może naruszać posiadania - choćby było ono wadliwe albo bezprawne.
W nie działał również ani w [[ObronaKonieczna343KC obronie koniecznej]] ({{pu przepis="art. 343 § 1 KC"}}) ani w warunkach [[DozwolonaSamopomoc343KC dozwolonej samopomocy]] ({{pu przepis="art. 343 § 2 KC"}}).
((3)) legitymacja stron
W jest naruszającym i tym samym legitymowanym biernie, zaś N jest wyzutym z posiadania posiadaczem (zależnym, bezprawnym) mieszkania, a więc jest legitymowany czynnie.
((3)) brak wygaśnięcia roszczenia
Z uwagi na brak informacji w stanie faktycznym przyjmujemy, iż termin roczny, o którym mowa jest w {{pu przepis="art. 344 § 2 KC"}}, jeszcze nie upłynął.
((3)) wynik
N ma wobec W roszczenie o przywrócenie posiadania z {{pu przepis="art. 344 § 1 zd. 1 KC"}}.
((2)) Roszczenie z {{pu przepis="art. 415 KC"}}
To roszczenie mogłoby być uzasadnione, gdyż wg przeważającego poglądu posiadanie jest doniosłym prawnie stanem faktycznym, wobec czego podlega ochronie wg art. 415 i nast. KC (por. SN w wyroku z dnia 15.3.1974 r., III CZP 13/79). Wskazuje na to również {{pu przepis="art. 342 KC"}}. Pozostałe przesłanki jak bezprawność i wina są bez wątpienia spełnione. Naprawienie szkody polegałoby w tym wypadku na restytucji naturalnej, tj. przywróceniu utraconego posiadania.
((2)) Roszczenie z {{pu przepis="art. 405 KC"}}
Roszczenie to należy rozważyć, gdyż W uzyskał kosztem N posiadanie mieszkania. Problematyczne jest jednak to, czy uzyskanie posiadania przez W nastąpiło bez podstawy prawnej. W Niemczech obowiązuje w tym zakresie tzw. Zuweisungsgehalt des Rechts (przyporządkowanie prawa do określonego podmiotu). W tym wypadku W przysługiwały roszczenia z {{pu przepis="art. 222 § 1 KC"}} i {{pu przepis="art. 675 § 1 KC"}}. Z przyczyn określonych w {{pu przepis="art. 14 ust. 6 UOchrPrLokator"}} można jednak uznać, że samo posiadanie roszczenia windykacyjnego nie daje podstawy prawnej do pozbawienia byłego najemcy lokalu. Konieczne jest uzyskanie odpowiedniego orzeczenia i wdrożenie postępowania egzekucyjnego.
((2)) Roszczenie z {{pu przepis="art. 680 KC"}} w zw. z {{pu przepis="art. 659 § 1 KC"}}
To roszczenie odpada z uwagi na skuteczne wypowiedzenie umowy najmu.
((2)) Roszczenie z {{pu przepis="art. 471 KC"}}
Przesłanką tego roszczenia jest nienależyte wykonanie zobowiązania, przy czym odpowiedzialność dłużnika za nienależyte wykonanie jest w tym wypadku domniemywana (art. 471 iin fine KC).
Podobnie jak w przypadku rozwiązania wg BGB należy się zastanowić nad tym, czy można mówić o nienależytym wykonaniu umowy w sytuacji, gdy – z uwagi na jej skuteczne wypowiedzenie przez W – w momencie wyrzucenia N nie wiązał ich już żaden kontrakt. Z uwagi na {{pu przepis="art. 674 KC"}} także i w prawie polskim można posłużyć się argumentem, że stosunek umowny nadal wiąże strony mimo upływu terminu albo jego wypowiedzenia.
Działania W były bezprawne. Wynika to wprost z {{pu przepis="art. 342 KC"}}, który zabrania samowolnego naruszania nawet wówczas, gdy posiadacz jest w złej wierze.
N miałby więc roszczenie z {{pu przepis="art. 471 KC"}}, przy czym roszczenie obejmuje pozytywny interes umowny, a więc N powinien znajdować się w takiej sytuacji, w jakiej byłby, gdyby umowa została wykonana prawidłowo, tzn. nie zostałby przez W usunięty z mieszkania. Ma więc prawo domagać się wpuszczenia do mieszkania, zwrotu kosztów noclegu a nawet transportu rzeczy z powrotem do mieszkania.
((2)) Roszczenie z {{pu przepis="art. 415 KC"}}
Roszczenie za straty i utracone korzyści wywołane wyzuciem z posiadania zależnie jest przede wszystkim od istnienia posiadania w momencie naruszenia. ż Roszczenie przysługuje więc jedynie, jeżeli zgłaszający roszczenie nadal jest posiadaczem, co może mieć miejsce przede wszystkim wówczas, gdy posiadania nie utracił (zob. domniemanie {{pu przepis="art. 340 KC"}}) jak również w sytuacjach, gdy nastąpiło przywrócenie utraconego posiadania ({{pu przepis="art. 345 KC"}}) w wyniku odzyskania posiadania (samopomoc, {{pu przepis="art. 343 § 2 KC"}}) lub wytoczenia powództwa posesoryjnego ({{pu przepis="art. 344 KC"}}).
Spory budzi fakt, czy naruszenie posiadania nielegalnego może rodzić odpowiedzialność odszkodowawczą. Często wychodzi się z założenia, iż naruszenie posiadania nielegalnego, nie powinno prowadzić do powstania roszczenia odszkodowawczego.
Usunięte:
Roszczenie posesoryjne może przysługiwać pod warunkiem spełnienia warunków określonych w {{pu przepis="art. 344 KC"}}.
((3)) stosowanie art. 344 do ochrony władania lokalem
Problematyczne jest stosowanie {{pu przepis="art. 344 KC"}} do ochrony władania lokalem, gdyż - z punktu wiedzenia systematyki - przepis {{pu przepis="art. 343(1) KC"}} nie obejmuje roszczenia posesoryjnego. Uważa się jednak powszechnie, iż jest to przeoczenie ustawodawcy - brak jest bowiem powodów, dla których można byłoby odmówić władającemu lokalem roszczenia posesoryjnego.
((3)) samowolne naruszenie posiadania przez W
Na skutek wymiany zamka w drzwiach N nie może dostać się do mieszkania i wobec tego sprawować nad nim bezpośredniego władztwa. Wobec tego pozbawiony corpus stracił posiadanie. Mamy tu do czynienia z tzw. wyzuciem z posiadania.
Należy jednak zbadać, czy naruszenie posiadania jest samowolne. Samowolnym jest takie naruszenie prawa, które nie jest zgodne z prawem (zob. więcej w SamowolneNaruszeniePosiadania). Wobec tego należałoby się zastanowić, czy wyrzucenie N nie jest zgodne z prawem, gdyż W przysługują roszczenia z {{pu przepis="art. 222 § 1 KC"}} i {{pu przepis="art. 675 § 1 KC"}}.
Samo roszczenie jednak nie wystarczy; jak wynika z {{pu przepis="art. 344 § 1 zd. 2 KC"}} konieczne jest stwierdzenie sądu (albo innego organu) o tym, że realizacja roszczenia windykacyjnego była dopuszczalna. Dopóty jednak takiego orzeczenia nie było, samowolna realizacja roszczenia windykacyjnego stanowi naruszenie posiadania. Z {{pu przepis="art. 342 KC"}} wynika bowiem wprost, że nikt - nawet właściciel nie może naruszać posiadania - choćby było ono wadliwe albo bezprawne.
W nie działał również ani w [[ObronaKonieczna343KC obronie koniecznej]] ({{pu przepis="art. 343 § 1 KC"}}) ani w warunkach [[DozwolonaSamopomoc343KC dozwolonej samopomocy]] ({{pu przepis="art. 343 § 2 KC"}}).
((3)) legitymacja stron
W jest naruszającym i tym samym legitymowanym biernie, zaś N jest wyzutym z posiadania posiadaczem (zależnym, bezprawnym) mieszkania, a więc jest legitymowany czynnie.
((3)) brak wygaśnięcia roszczenia
Z uwagi na brak informacji w stanie faktycznym przyjmujemy, iż termin roczny, o którym mowa jest w {{pu przepis="art. 344 § 2 KC"}}, jeszcze nie upłynął.
((3)) wynik
N ma wobec W roszczenie o przywrócenie posiadania z {{pu przepis="art. 344 § 1 zd. 1 KC"}}.
((2)) Roszczenie z {{pu przepis="art. 415 KC"}}
To roszczenie mogłoby być uzasadnione, gdyż wg przeważającego poglądu posiadanie jest doniosłym prawnie stanem faktycznym, wobec czego podlega ochronie wg art. 415 i nast. KC (por. SN w wyroku z dnia 15.3.1974 r., III CZP 13/79). Wskazuje na to również {{pu przepis="art. 342 KC"}}. Pozostałe przesłanki jak bezprawność i wina są bez wątpienia spełnione. Naprawienie szkody polegałoby w tym wypadku na restytucji naturalnej, tj. przywróceniu utraconego posiadania.
((2)) Roszczenie z {{pu przepis="art. 405 KC"}}
Roszczenie to należy rozważyć, gdyż W uzyskał kosztem N posiadanie mieszkania. Problematyczne jest jednak to, czy uzyskanie posiadania przez W nastąpiło bez podstawy prawnej. W Niemczech obowiązuje w tym zakresie tzw. Zuweisungsgehalt des Rechts (przyporządkowanie prawa do określonego podmiotu). W tym wypadku W przysługiwały roszczenia z {{pu przepis="art. 222 § 1 KC"}} i {{pu przepis="art. 675 § 1 KC"}}. Z przyczyn określonych w {{pu przepis="art. 14 ust. 6 UOchrPrLokator"}} można jednak uznać, że samo posiadanie roszczenia windykacyjnego nie daje podstawy prawnej do pozbawienia byłego najemcy lokalu. Konieczne jest uzyskanie odpowiedniego orzeczenia i wdrożenie postępowania egzekucyjnego.
((2)) Roszczenie z {{pu przepis="art. 680 KC"}} w zw. z {{pu przepis="art. 659 § 1 KC"}}
To roszczenie odpada z uwagi na skuteczne wypowiedzenie umowy najmu.
((2)) Roszczenie z {{pu przepis="art. 471 KC"}}
Przesłanką tego roszczenia jest nienależyte wykonanie zobowiązania, przy czym odpowiedzialność dłużnika za nienależyte wykonanie jest w tym wypadku domniemywana (art. 471 iin fine KC).
Podobnie jak w przypadku rozwiązania wg BGB należy się zastanowić nad tym, czy można mówić o nienależytym wykonaniu umowy w sytuacji, gdy – z uwagi na jej skuteczne wypowiedzenie przez W – w momencie wyrzucenia N nie wiązał ich już żaden kontrakt. Z uwagi na {{pu przepis="art. 674 KC"}} także i w prawie polskim można posłużyć się argumentem, że stosunek umowny nadal wiąże strony mimo upływu terminu albo jego wypowiedzenia.
Działania W były bezprawne. Wynika to wprost z {{pu przepis="art. 342 KC"}}, który zabrania samowolnego naruszania nawet wówczas, gdy posiadacz jest w złej wierze.
N miałby więc roszczenie z {{pu przepis="art. 471 KC"}}, przy czym roszczenie obejmuje pozytywny interes umowny, a więc N powinien znajdować się w takiej sytuacji, w jakiej byłby, gdyby umowa została wykonana prawidłowo, tzn. nie zostałby przez W usunięty z mieszkania. Ma więc prawo domagać się wpuszczenia do mieszkania, zwrotu kosztów noclegu a nawet transportu rzeczy z powrotem do mieszkania.
((2)) Roszczenie z {{pu przepis="art. 415 KC"}}
Roszczenie za straty i utracone korzyści wywołane wyzuciem z posiadania zależnie jest przede wszystkim od istnienia posiadania w momencie naruszenia. ż Roszczenie przysługuje więc jedynie, jeżeli zgłaszający roszczenie nadal jest posiadaczem, co może mieć miejsce przede wszystkim wówczas, gdy posiadania nie utracił (zob. domniemanie {{pu przepis="art. 340 KC"}}) jak również w sytuacjach, gdy nastąpiło przywrócenie utraconego posiadania ({{pu przepis="art. 345 KC"}}) w wyniku odzyskania posiadania (samopomoc, {{pu przepis="art. 343 § 2 KC"}}) lub wytoczenia powództwa posesoryjnego ({{pu przepis="art. 344 KC"}}).
Spory budzi fakt, czy naruszenie posiadania nielegalnego może rodzić odpowiedzialność odszkodowawczą. Często wychodzi się z założenia, iż naruszenie posiadania nielegalnego, nie powinno prowadzić do powstania roszczenia odszkodowawczego.
Dodane:
((3)) stosowanie art. 344 do ochrony władania lokalem
Należy jednak zbadać, czy naruszenie posiadania jest samowolne. Samowolnym jest takie naruszenie prawa, które nie jest zgodne z prawem (zob. więcej w SamowolneNaruszeniePosiadania). Wobec tego należałoby się zastanowić, czy wyrzucenie N nie jest zgodne z prawem, gdyż W przysługują roszczenia z {{pu przepis="art. 222 § 1 KC"}} i {{pu przepis="art. 675 § 1 KC"}}.
Samo roszczenie jednak nie wystarczy; jak wynika z {{pu przepis="art. 344 § 1 zd. 2 KC"}} konieczne jest stwierdzenie sądu (albo innego organu) o tym, że realizacja roszczenia windykacyjnego była dopuszczalna. Dopóty jednak takiego orzeczenia nie było, samowolna realizacja roszczenia windykacyjnego stanowi naruszenie posiadania. Z {{pu przepis="art. 342 KC"}} wynika bowiem wprost, że nikt - nawet właściciel nie może naruszać posiadania - choćby było ono wadliwe albo bezprawne.
Należy jednak zbadać, czy naruszenie posiadania jest samowolne. Samowolnym jest takie naruszenie prawa, które nie jest zgodne z prawem (zob. więcej w SamowolneNaruszeniePosiadania). Wobec tego należałoby się zastanowić, czy wyrzucenie N nie jest zgodne z prawem, gdyż W przysługują roszczenia z {{pu przepis="art. 222 § 1 KC"}} i {{pu przepis="art. 675 § 1 KC"}}.
Samo roszczenie jednak nie wystarczy; jak wynika z {{pu przepis="art. 344 § 1 zd. 2 KC"}} konieczne jest stwierdzenie sądu (albo innego organu) o tym, że realizacja roszczenia windykacyjnego była dopuszczalna. Dopóty jednak takiego orzeczenia nie było, samowolna realizacja roszczenia windykacyjnego stanowi naruszenie posiadania. Z {{pu przepis="art. 342 KC"}} wynika bowiem wprost, że nikt - nawet właściciel nie może naruszać posiadania - choćby było ono wadliwe albo bezprawne.
Usunięte:
Należy jednak zbadać, czy naruszenie posiadania jest samowolne. Samowolnym jest takie naruszenie prawa, które nie jest zgodne z prawem. Wobec tego należałoby się zastanowić, czy wyrzucenie N nie jest zgodne z prawem, dlatego, iż bez wątpienia przysługiwały mu roszczenia z {{pu przepis="art. 222 § 1 KC"}} i {{pu przepis="art. 675 § 1 KC"}}. Samo roszczenie jednak nie wystarczy; jak wynika z {{pu przepis="art. 344 § 1 zd. 2 KC"}} konieczne jest stwierdzenie sądu (albo innego organu) o tym, że realizacja roszczenia windykacyjnego była dopuszczalna. Dopóty jednak takiego orzeczenia nie było, realizacja roszczenia windykacyjnego nie jest dopuszczalna.
Dodane:
Zob. [[http://80.237.160.189/taris/?path=0-1-0-0-1-3-1-1-0&subsumsession=80&root=1 schemat Taris(R)]]
Usunięte:
Dodane:
Spory budzi fakt, czy naruszenie posiadania nielegalnego może rodzić odpowiedzialność odszkodowawczą. Często wychodzi się z założenia, iż naruszenie posiadania nielegalnego, nie powinno prowadzić do powstania roszczenia odszkodowawczego.
Usunięte:
Dodane:
To roszczenie mogłoby być uzasadnione, gdyż wg przeważającego poglądu posiadanie jest doniosłym prawnie stanem faktycznym, wobec czego podlega ochronie wg art. 415 i nast. KC (por. SN w wyroku z dnia 15.3.1974 r., III CZP 13/79). Wskazuje na to również {{pu przepis="art. 342 KC"}}. Pozostałe przesłanki jak bezprawność i wina są bez wątpienia spełnione. Naprawienie szkody polegałoby w tym wypadku na restytucji naturalnej, tj. przywróceniu utraconego posiadania.
Roszczenie za straty i utracone korzyści wywołane wyzuciem z posiadania zależnie jest przede wszystkim od istnienia posiadania w momencie naruszenia. ż Roszczenie przysługuje więc jedynie, jeżeli zgłaszający roszczenie nadal jest posiadaczem, co może mieć miejsce przede wszystkim wówczas, gdy posiadania nie utracił (zob. domniemanie {{pu przepis="art. 340 KC"}}) jak również w sytuacjach, gdy nastąpiło przywrócenie utraconego posiadania ({{pu przepis="art. 345 KC"}}) w wyniku odzyskania posiadania (samopomoc, {{pu przepis="art. 343 § 2 KC"}}) lub wytoczenia powództwa posesoryjnego ({{pu przepis="art. 344 KC"}}).
Spory budzi fakt, czy naruszenie posiadania nielegalnego może rodzić odpowiedzialność odszkodowawczą. Naruszenie posiadania, któremu nie towarzyszy żaden tytuł prawny do władania rzeczą, w zasadzie nie powinno rodzić roszczenia odszkodowawczego.
Roszczenie za straty i utracone korzyści wywołane wyzuciem z posiadania zależnie jest przede wszystkim od istnienia posiadania w momencie naruszenia. ż Roszczenie przysługuje więc jedynie, jeżeli zgłaszający roszczenie nadal jest posiadaczem, co może mieć miejsce przede wszystkim wówczas, gdy posiadania nie utracił (zob. domniemanie {{pu przepis="art. 340 KC"}}) jak również w sytuacjach, gdy nastąpiło przywrócenie utraconego posiadania ({{pu przepis="art. 345 KC"}}) w wyniku odzyskania posiadania (samopomoc, {{pu przepis="art. 343 § 2 KC"}}) lub wytoczenia powództwa posesoryjnego ({{pu przepis="art. 344 KC"}}).
Spory budzi fakt, czy naruszenie posiadania nielegalnego może rodzić odpowiedzialność odszkodowawczą. Naruszenie posiadania, któremu nie towarzyszy żaden tytuł prawny do władania rzeczą, w zasadzie nie powinno rodzić roszczenia odszkodowawczego.
Usunięte:
Dodane:
Zob. [[http://80.237.160.189/taris/?subsum=Y&subsumitem=1726&root=1&path=0-1-0-0-1-3-1-1-0-0-1&subsumsession=80 schemat Taris(R)]]
Dodane:
((1)) Roszczenie o przywrócenie posiadania lokalu
Usunięte:
Dodane:
((1)) Roszczenie o przywrócenie posiadania lokalu,
((2)) Roszczenie z {{pu przepis="art. 344 § 1 zd. 1 KC"}} w zw. z {{pu przepis="art. 343(1) KC"}}
Roszczenie posesoryjne może przysługiwać pod warunkiem spełnienia warunków określonych w {{pu przepis="art. 344 KC"}}.
Problematyczne jest stosowanie {{pu przepis="art. 344 KC"}} do ochrony władania lokalem, gdyż - z punktu wiedzenia systematyki - przepis {{pu przepis="art. 343(1) KC"}} nie obejmuje roszczenia posesoryjnego. Uważa się jednak powszechnie, iż jest to przeoczenie ustawodawcy - brak jest bowiem powodów, dla których można byłoby odmówić władającemu lokalem roszczenia posesoryjnego.
((3)) samowolne naruszenie posiadania przez W
Na skutek wymiany zamka w drzwiach N nie może dostać się do mieszkania i wobec tego sprawować nad nim bezpośredniego władztwa. Wobec tego pozbawiony corpus stracił posiadanie. Mamy tu do czynienia z tzw. wyzuciem z posiadania.
Należy jednak zbadać, czy naruszenie posiadania jest samowolne. Samowolnym jest takie naruszenie prawa, które nie jest zgodne z prawem. Wobec tego należałoby się zastanowić, czy wyrzucenie N nie jest zgodne z prawem, dlatego, iż bez wątpienia przysługiwały mu roszczenia z {{pu przepis="art. 222 § 1 KC"}} i {{pu przepis="art. 675 § 1 KC"}}. Samo roszczenie jednak nie wystarczy; jak wynika z {{pu przepis="art. 344 § 1 zd. 2 KC"}} konieczne jest stwierdzenie sądu (albo innego organu) o tym, że realizacja roszczenia windykacyjnego była dopuszczalna. Dopóty jednak takiego orzeczenia nie było, realizacja roszczenia windykacyjnego nie jest dopuszczalna.
W nie działał również ani w [[ObronaKonieczna343KC obronie koniecznej]] ({{pu przepis="art. 343 § 1 KC"}}) ani w warunkach [[DozwolonaSamopomoc343KC dozwolonej samopomocy]] ({{pu przepis="art. 343 § 2 KC"}}).
((3)) legitymacja stron
W jest naruszającym i tym samym legitymowanym biernie, zaś N jest wyzutym z posiadania posiadaczem (zależnym, bezprawnym) mieszkania, a więc jest legitymowany czynnie.
((3)) brak wygaśnięcia roszczenia
Z uwagi na brak informacji w stanie faktycznym przyjmujemy, iż termin roczny, o którym mowa jest w {{pu przepis="art. 344 § 2 KC"}}, jeszcze nie upłynął.
N ma wobec W roszczenie o przywrócenie posiadania z {{pu przepis="art. 344 § 1 zd. 1 KC"}}.
((1)) Roszczenie o odszkodowanie za noclegi w hotelu
((2)) Roszczenie z {{pu przepis="art. 344 § 1 zd. 1 KC"}} w zw. z {{pu przepis="art. 343(1) KC"}}
Roszczenie posesoryjne może przysługiwać pod warunkiem spełnienia warunków określonych w {{pu przepis="art. 344 KC"}}.
Problematyczne jest stosowanie {{pu przepis="art. 344 KC"}} do ochrony władania lokalem, gdyż - z punktu wiedzenia systematyki - przepis {{pu przepis="art. 343(1) KC"}} nie obejmuje roszczenia posesoryjnego. Uważa się jednak powszechnie, iż jest to przeoczenie ustawodawcy - brak jest bowiem powodów, dla których można byłoby odmówić władającemu lokalem roszczenia posesoryjnego.
((3)) samowolne naruszenie posiadania przez W
Na skutek wymiany zamka w drzwiach N nie może dostać się do mieszkania i wobec tego sprawować nad nim bezpośredniego władztwa. Wobec tego pozbawiony corpus stracił posiadanie. Mamy tu do czynienia z tzw. wyzuciem z posiadania.
Należy jednak zbadać, czy naruszenie posiadania jest samowolne. Samowolnym jest takie naruszenie prawa, które nie jest zgodne z prawem. Wobec tego należałoby się zastanowić, czy wyrzucenie N nie jest zgodne z prawem, dlatego, iż bez wątpienia przysługiwały mu roszczenia z {{pu przepis="art. 222 § 1 KC"}} i {{pu przepis="art. 675 § 1 KC"}}. Samo roszczenie jednak nie wystarczy; jak wynika z {{pu przepis="art. 344 § 1 zd. 2 KC"}} konieczne jest stwierdzenie sądu (albo innego organu) o tym, że realizacja roszczenia windykacyjnego była dopuszczalna. Dopóty jednak takiego orzeczenia nie było, realizacja roszczenia windykacyjnego nie jest dopuszczalna.
W nie działał również ani w [[ObronaKonieczna343KC obronie koniecznej]] ({{pu przepis="art. 343 § 1 KC"}}) ani w warunkach [[DozwolonaSamopomoc343KC dozwolonej samopomocy]] ({{pu przepis="art. 343 § 2 KC"}}).
((3)) legitymacja stron
W jest naruszającym i tym samym legitymowanym biernie, zaś N jest wyzutym z posiadania posiadaczem (zależnym, bezprawnym) mieszkania, a więc jest legitymowany czynnie.
((3)) brak wygaśnięcia roszczenia
Z uwagi na brak informacji w stanie faktycznym przyjmujemy, iż termin roczny, o którym mowa jest w {{pu przepis="art. 344 § 2 KC"}}, jeszcze nie upłynął.
N ma wobec W roszczenie o przywrócenie posiadania z {{pu przepis="art. 344 § 1 zd. 1 KC"}}.
((1)) Roszczenie o odszkodowanie za noclegi w hotelu
Usunięte:
((2)) Roszczenie z {{pu przepis="art. 344 § 1 zd. 1 KC"}}
Przesłanką tego roszczenia jest samowolne naruszenie posiadania.
((3)) naruszenie posiadania
Na skutek wymiany zamka w drzwiach N nie może dostać się do mieszkania i wobec tego sprawować nad nim bezpośredniego władztwa. Wobec tego pozbawiony corpus stracił posiadanie.
((3)) samowola
Należy jednak zbadać, czy naruszenie posiadania jest samowolne. Samowolnym jest takie naruszenie prawa, które nie jest zgodne z prawem. Wobec tego należałoby się zastanowić, czy wyrzucenie N nie jest zgodne z prawem, dlatego, iż bez wątpienia przysługiwały mu roszczenia z {{pu przepis="art. 222 § 1 KC"}} i {{pu przepis="art. 675 § 1 KC"}}. Samo roszczenie jednak nie wystarczy; jak wynika z art. 344 § 1 zd. 2 konieczne jest stwierdzenie sądu (albo innego organu) o tym, że realizacja roszczenia windykacyjnego była dopuszczalna. Dopóty jednak takiego orzeczenia nie było, realizacja roszczenia windykacyjnego nie jest dopuszczalna.
N ma wobec W także roszczenie z {{pu przepis="art. 344 § 1 zd. 1 KC"}}.
Dodane:
Przesłanką tego roszczenia jest nienależyte wykonanie zobowiązania, przy czym odpowiedzialność dłużnika za nienależyte wykonanie jest w tym wypadku domniemywana (art. 471 iin fine KC).
Usunięte:
Dodane:
Roszczenie to należy rozważyć, gdyż W uzyskał kosztem N posiadanie mieszkania. Problematyczne jest jednak to, czy uzyskanie posiadania przez W nastąpiło bez podstawy prawnej. W Niemczech obowiązuje w tym zakresie tzw. Zuweisungsgehalt des Rechts (przyporządkowanie prawa do określonego podmiotu). W tym wypadku W przysługiwały roszczenia z {{pu przepis="art. 222 § 1 KC"}} i {{pu przepis="art. 675 § 1 KC"}}. Z przyczyn określonych w {{pu przepis="art. 14 ust. 6 UOchrPrLokator"}} można jednak uznać, że samo posiadanie roszczenia windykacyjnego nie daje podstawy prawnej do pozbawienia byłego najemcy lokalu. Konieczne jest uzyskanie odpowiedniego orzeczenia i wdrożenie postępowania egzekucyjnego.
