Wersja [1266]
To jest stara wersja Timesharing utworzona przez MarcinKrzymuski, 2008-02-29 20:54:29.
Timesharing
zagadnienia związane z prawem timesharingu
Przydatne przepisy:
Prawo timesheringu polega na umownym uprawnieniu do korzystania z budynku lub pomieszczenia mieszkalnego w oznaczonym czasie, w każdym roku za odpowiednią opłatą. Ponieważ i w tym wypadku chodzi o korzystanie z cudzej rzeczy, mamy do czynienia ze szczególną formą użytkowania (art. 1 ust. 3 zd. 2 UOchrNabywPrKorzystMieszk). Timesharing uregulowany został w Polsce w ustawie z dnia 13 lipca 2000 r. o ochronie nabywców prawa korzystania z budynku lub pomieszczenia mieszkalnego w oznaczonym czasie w każdym roku oraz o zmianie ustaw Kodeks cywilny, Kodeks wykroczeń i ustawy o księgach wieczystych i hipotece (Dz.U. z 2000 roku, Nr 74, poz. 855).
Prawo timesharingu może mieć postać prawa osobistego, w tym wierzytelności albo prawa rzeczowego, w szczególności użytkowania, art. 1 ust. 3 zd. 2 UOchrNabywPrKorzystMieszk. W ramach prawa rzeczowego zajmujemy się tylko formą rzeczową, czyli tzw, użytkowaniem timesharing'owym.
A. Użytkowanie timesharing'owe
Polski ustawodawca zdecydował się na ukształtowanie timesharingu jako rodzaju użytkowania. Wskazuje na to także umieszczenie w ramach przepisów o tym ograniczonym prawie rzeczowym przepisu art. 2701 KC
art. 2701 KC
(uchylony)
oraz zacytowana wcześniej treść art. 1 ust. 3 zd. 2 UOchrNabywPrKorzystMieszk. W przeciwieństwie do tzw. zwykłego (kodeksowego) użytkowania wobec timesharingu nie stosuje się niektórych przepisów, jak np. przepisów o niezbywalności albo braku możliwości dziedziczenia użytkowania. (uchylony)
1. Nabycie użytkowania timesharingowego
Nabycie użytkowania timesharingowego może nastąpić w trybie pierwotnym albo pochodnym
a. nabycie pierwotne
Umowa użytkowania timesharing'owego w trybie konstytutywnym może powstać wyłącznie w drodze umowy sprzedaży (niektóry twierdzą – umowy sprzedaży prawa przyszłego wg art. 555 KC
art. 555 KC
Przepisy o sprzedaży rzeczy stosuje się odpowiednio do sprzedaży energii oraz do sprzedaży praw.
) zawartej między przedsiębiorcą będącym właścicielem nieruchomości a konsumentem – nabywcą prawa, z tym że równocześnie dochodzi do ustanowienia użytkowania (Zaradkiewicz w: Gniewek E. (red.) “System prawa prywatnego. Prawo rzeczowe. Tom 4” § 44 nb. 55). Oznacza to, że roszczenia, jakie w tym wypadku powstają, są zbieżne z roszczeniami sprzedawcy i nabywcy wg art. 535 i nast. KC.Przepisy o sprzedaży rzeczy stosuje się odpowiednio do sprzedaży energii oraz do sprzedaży praw.
Przesłanki skutecznej ustanowienia timesharingu należy zbadać wg reguł ogólnych uzupełnionych postanowieniami wynikającymi z UOchrNabywPrKorzystMieszk (np. treść umowy musi odpowiadać treści umowy sprzedaży oraz być uzupełniona o elementy wynikające z (przepis art. 4 UOchrNabywPrKorzystMieszk nie istnieje), musi być zachowana forma pisemna pod rygorem ad solemnitatem, (przepis art. 5 ust. 1 UOchrNabywPrKorzystMieszk nie istnieje) itp.).
Nie jest natomiast konieczny wpis do księgi wieczystej, ale prawo to może być ujawnione w dziale trzecim księgi wieczystej nieruchomości, na której prawo to zostało ustanowione, art. 16 ust. 2 pkt 6 UKsWieczHip.
b. nabycie pochodne
W trybie pochodnym timesharing może być nabyty przez czynność prawną (albowiem w przeciwieństwie do zwykłego użytkowania jest to prawo zbywalne, zob. art. 2701 § 1 KC
art. 2701 KC
(uchylony)
) albo ex lege. W tym drugim trybie na pewno możliwe jest nabycie tego prawa na mocy dziedziczenia, gdyż timesharing jest także prawem dziedzicznym. Wątpliwości istnieją natomiast co do nabycia prawa timesharingu przez zasiedzenie (Zaradkiewicz w: Gniewek E. (red.) “System prawa prywatnego. Prawo rzeczowe. Tom 4” § 44 nb. 64), choć teoretycznie wydaje się to możliwe. (uchylony)
2. Utrata prawa użytkowania timesharing'owego
Prawo timesharingu może zostać utracone w dwojaki sposób: może ja nabyć osoba trzecia, ponieważ w przeciwieństwie do zwykłego użytkowania jest to prawo zbywalne (w drodze czynności prawnej albo z mocy ustawy) albo może ono wygasnąć na skutek następujących okoliczności: 1) okoliczności powodujące wygaśnięcie ograniczonych praw rzeczowych albo 2) upływ 50 lat ((przepis art. 270<sup>1</sup> § 2 KC nie istnieje)).
3. Uprawniony
Uprawnionym do podniesienia roszczeń wynikających z prawa użytkowania timesharingowego jest nabywca, którym może być wg art. 1 ust. 2 UOchrNabywPrKorzystMieszk tylko osoba fizyczna, zawierającą umowę poza zakresem prowadzonej działalności gospodarczej. Innymi słowy nabywcą i uprawnionym z tytułu użytkowania timesharing'owego może być jedynie konsument.
4. Zbywca
Zbywcą prawa użytkowania timesharingowego może być jedynie przedsiębiorca, który oferuje nabywcy prawo do korzystania z budynku lub pomieszczenia mieszkalnego. Dodatkowo przedsiębiorca musi się legitymować uprawnieniem do nieruchomości, na której ustanawia użytkowanie timesharing'owe. Uprawnieniem tym jest nie tylko własność ale i użytkowanie wieczyste (a dokładnie: użytkowanie wieczyste gruntu i własność posadowionego na nim budynku). Nie może być nim natomiast zwykłe użytkowanie kodeksowe, chyba że chodzi o ustanowienie obligacyjnej (zob. niżej III.) a nie rzeczowej formy timesharing'u (Ignatowicz/Stefaniuk, Prawo rzeczowe (2003), str. 200).
Osobami trzecimi, wobec których można podnosić roszczenia z tytułu ochrony użytkowania timesharingowego to osoby dopuszczające się naruszeń usprawiedliwiających podniesienie przez nabywcę roszczeń skutecznych erga omnes, a więc roszczeń o ochronę prawa – zarówno roszczenia windykacyjnego jak i roszczeń negatoryjnych.
B. Roszczenia wynikające z prawa użytkowania timesharing'owego
Roszczenia zależą od osoby je podnoszącej.
Nabywca może zgłaszać wobec zbywcy następujące żądania: dopuszczenia do korzystania z rzeczy (tożsame z roszczeniem windykacyjnym, art. 251 KC
art. 251 KC
Do ochrony praw rzeczowych ograniczonych stosuje się odpowiednio przepisy o ochronie własności.
w zw. z art. 222 § 1 KCDo ochrony praw rzeczowych ograniczonych stosuje się odpowiednio przepisy o ochronie własności.
art. 222 KC
§ 1. Właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą.
§ 2. Przeciwko osobie, która narusza własność w inny sposób aniżeli przez pozbawienie właściciela faktycznego władztwa nad rzeczą, przysługuje właścicielowi roszczenie o przywrócenie stanu zgodnego z prawem i o zaniechanie naruszeń.
), o ochronę prawa użytkowania timesharing'owego (windykacyjne oraz negatoryjne) oraz roszczenia wynikające z umowy sprzedaży praw (art. 555 KC§ 1. Właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą.
§ 2. Przeciwko osobie, która narusza własność w inny sposób aniżeli przez pozbawienie właściciela faktycznego władztwa nad rzeczą, przysługuje właścicielowi roszczenie o przywrócenie stanu zgodnego z prawem i o zaniechanie naruszeń.
art. 555 KC
Przepisy o sprzedaży rzeczy stosuje się odpowiednio do sprzedaży energii oraz do sprzedaży praw.
), charakterystyczne dla tego rodzaju zobowiązania.Przepisy o sprzedaży rzeczy stosuje się odpowiednio do sprzedaży energii oraz do sprzedaży praw.
Zbywca natomiast może podnosić roszczenia o zapłatę oraz inne roszczenia, jakie przysługują zbywcy na mocy umowy sprzedaży.
C. Timesharing obligacyjny
Timesharing może być również ukształtowany jako umowny stosunek nienazwany. Ta forma timesharingu nasuwa pewne skojarzenia z obligacyjnym stosunkiem najmu, jednakże znaczące różnice pomiędzy obiema umowami nakazują potraktowanie obydwu form korzystania z rzeczy jako niezależnych stosunków prawnych. Ta forma timesharingu winna być omówiona w ramach wykładu z prawa zobowiązań.
Literatura:
Fuchs, B. “Timesharing w prawie polskim (uwagi na tle ustawy z dnia 13 lipca 2000 r.), Rejent z 2001 r. Nr 4;
Fuchs, B. “Timesharing”, Rejent z 1997 r. Nr 4;
Grzyb, K. “Umowa timesharingu w prawie polskim”, Rejent z 2004 r. Nr 9;
Loranc, J. “Timesharing w polskim prawie cywilnym”, Rejent z 2002 r. Nr 11;
Nestorowicz, M. “Timesharing. Wprowadzenie”, Kwartalnik Prawa Prywatnego z 1997 r. Nr 3;
Pogłódek P. “Użytkowanie timesharingowe w prawie polskim”, Rejent z 2002 r. Nr 10;
Puch P. “Timesharing – sposób korzystania z nieruchomości” Nieruchomości z 2003 r. Nr 5;
Zaradkiewicz, K. “Timesharing – szczególny stosunek prawa rzeczowego” w: Gniewek E. (red.) “System prawa prywatnego. Prawo rzeczowe. Tom 4” C.H. Beck Warszawa 2005, str. 361 – 401.
CategoryPrawaRzeczoweOgraniczone
Na tej stronie nie ma komentarzy
