Wiki source for Timesharing
====Timesharing====
==zagadnienia związane z prawem timesharingu==
>>**Przydatne przepisy:**
- [[http://www.polskieustawy.com/act_index.php?logic=&dzur=2000&dzup=855&SearchExp=&SearchExp2= ustawa o ochronie nabywców prawa korzystania z budynku lub pomieszczenia mieszkalnego w oznaczonym czasie w każdym roku]],
- [[http://www.polskieustawy.com/act_index.php?logic=&dzur=1982&dzup=147&SearchExp=&SearchExp2= ustawa o księgach wieczystych i hipotece]]>>
Prawo timesharingu polega na umownym uprawnieniu do korzystania z budynku lub pomieszczenia mieszkalnego w oznaczonym czasie, w każdym roku za odpowiednią opłatą. Ponieważ i w tym wypadku chodzi o korzystanie z cudzej rzeczy, mamy do czynienia ze szczególną formą użytkowania ({{pu przepis="art. 1 ust. 3 UOchrNabywPrKorzystMieszk"}}). Timesharing uregulowany został w Polsce w [[http://www.polskieustawy.com/act_index.php?logic=&dzur=2000&dzup=855&SearchExp=&SearchExp2= ustawie z dnia 13 lipca 2000 r. o ochronie nabywców prawa korzystania z budynku lub pomieszczenia mieszkalnego w oznaczonym czasie w każdym roku oraz o zmianie ustaw Kodeks cywilny, Kodeks wykroczeń i ustawy o księgach wieczystych i hipotece]] (Dz.U. z 2000 roku, Nr 74, poz. 855).
Prawo timesharingu może mieć postać prawa osobistego, w tym wierzytelności albo prawa rzeczowego, w szczególności użytkowania, {{pu przepis="art. 1 ust. 3 UOchrNabywPrKorzystMieszk"}}. W ramach prawa rzeczowego zajmujemy się tylko formą rzeczową, czyli tzw, użytkowaniem timesharing'owym.
((1)) Użytkowanie timesharing'owe
Polski ustawodawca zdecydował się na ukształtowanie timesharingu jako rodzaju użytkowania. Wskazuje na to także umieszczenie w ramach przepisów o tym ograniczonym prawie rzeczowym przepisu {{pu przepis="art. 270(1) KC"}} oraz zacytowana wcześniej treść {{pu przepis="art. 1 ust. 3 UOchrNabywPrKorzystMieszk"}}. W przeciwieństwie do tzw. zwykłego (kodeksowego) użytkowania wobec timesharingu nie stosuje się niektórych przepisów, jak np. przepisów o niezbywalności albo braku możliwości dziedziczenia użytkowania.
((2)) Nabycie użytkowania timesharingowego
Nabycie użytkowania timesharingowego może nastąpić w trybie pierwotnym albo pochodnym
((3)) nabycie pierwotne
Umowa użytkowania timesharing'owego w trybie konstytutywnym może powstać wyłącznie w drodze umowy sprzedaży (niektóry twierdzą – umowy sprzedaży prawa przyszłego wg {{pu przepis="art. 555 KC"}}) zawartej między przedsiębiorcą będącym właścicielem nieruchomości a konsumentem – nabywcą prawa, z tym że równocześnie dochodzi do ustanowienia użytkowania (Zaradkiewicz w: Gniewek E. (red.) “System prawa prywatnego. Prawo rzeczowe. Tom 4” § 44 nb. 55). Oznacza to, że roszczenia, jakie w tym wypadku powstają, są zbieżne z roszczeniami sprzedawcy i nabywcy wg {{pu przepis="art. 535 i nast. KC"}}.
Przesłanki skutecznej ustanowienia timesharingu należy zbadać wg reguł ogólnych uzupełnionych postanowieniami wynikającymi z UOchrNabywPrKorzystMieszk (np. treść umowy musi odpowiadać treści umowy sprzedaży oraz być uzupełniona o elementy wynikające z {{pu przepis="art. 4 UOchrNabywPrKorzystMieszk"}}, musi być zachowana forma pisemna pod rygorem ad solemnitatem, {{pu przepis="art. 5 ust. 1 UOchrNabywPrKorzystMieszk"}} itp.).
Nie jest natomiast konieczny wpis do księgi wieczystej, ale prawo to może być ujawnione w dziale trzecim księgi wieczystej nieruchomości, na której prawo to zostało ustanowione, {{pu przepis="art. 16 ust. 2 pkt 6 UKsWieczHip"}}.
((3)) nabycie pochodne
W trybie pochodnym timesharing może być nabyty przez czynność prawną (albowiem w przeciwieństwie do zwykłego użytkowania jest to prawo zbywalne, zob. {{pu przepis="art. 270(1) § 1 KC"}}) albo ex lege. W tym drugim trybie na pewno możliwe jest nabycie tego prawa na mocy dziedziczenia, gdyż timesharing jest także prawem dziedzicznym. Wątpliwości istnieją natomiast co do nabycia prawa timesharingu przez zasiedzenie (Zaradkiewicz w: SystemPrawaPrywatnegoTom4, § 44 nb. 64), choć teoretycznie wydaje się to możliwe.
((2)) Utrata prawa użytkowania timesharing'owego
Prawo timesharingu może zostać utracone w dwojaki sposób: może ja nabyć osoba trzecia, ponieważ w przeciwieństwie do zwykłego użytkowania jest to prawo zbywalne (w drodze czynności prawnej albo z mocy ustawy) albo może ono wygasnąć na skutek następujących okoliczności: 1) okoliczności powodujące wygaśnięcie ograniczonych praw rzeczowych albo 2) upływ 50 lat ({{pu przepis="art. 270(1) § 2 KC"}}).
((2)) Uprawniony
Uprawnionym do podniesienia roszczeń wynikających z prawa użytkowania timesharingowego jest nabywca, którym może być wg {{pu przepis="art. 1 ust. 2 UOchrNabywPrKorzystMieszk"}} tylko osoba fizyczna, zawierającą umowę poza zakresem prowadzonej działalności gospodarczej. Innymi słowy nabywcą i uprawnionym z tytułu użytkowania timesharing'owego może być jedynie konsument.
((2)) Zbywca
Zbywcą prawa użytkowania timesharingowego może być jedynie przedsiębiorca, który oferuje nabywcy prawo do korzystania z budynku lub pomieszczenia mieszkalnego. Dodatkowo przedsiębiorca musi się legitymować uprawnieniem do nieruchomości, na której ustanawia użytkowanie timesharing'owe. Uprawnieniem tym jest nie tylko własność ale i użytkowanie wieczyste (a dokładnie: użytkowanie wieczyste gruntu i własność posadowionego na nim budynku). Nie może być nim natomiast zwykłe użytkowanie kodeksowe, chyba że chodzi o ustanowienie obligacyjnej (zob. niżej III.) a nie rzeczowej formy timesharing'u (IgnatowiczStefaniukPrawoRzeczowe, 2003, str. 200).
Osobami trzecimi, wobec których można podnosić roszczenia z tytułu ochrony użytkowania timesharingowego to osoby dopuszczające się naruszeń usprawiedliwiających podniesienie przez nabywcę roszczeń skutecznych erga omnes, a więc roszczeń o ochronę prawa – zarówno roszczenia windykacyjnego jak i roszczeń negatoryjnych.
((1)) Roszczenia wynikające z prawa użytkowania timesharing'owego
Roszczenia zależą od osoby je podnoszącej.
Nabywca może zgłaszać wobec zbywcy następujące żądania: dopuszczenia do korzystania z rzeczy (tożsame z roszczeniem windykacyjnym, {{pu przepis="art. 251 KC"}} w zw. z {{pu przepis="art. 222 § 1 KC"}}), o ochronę prawa użytkowania timesharing'owego (windykacyjne oraz negatoryjne) oraz roszczenia wynikające z umowy sprzedaży praw ({{pu przepis="art. 555 KC"}}), charakterystyczne dla tego rodzaju zobowiązania.
Zbywca natomiast może podnosić roszczenia o zapłatę oraz inne roszczenia, jakie przysługują zbywcy na mocy umowy sprzedaży.
((1)) Timesharing obligacyjny
Timesharing może być również ukształtowany jako umowny stosunek nienazwany. Ta forma timesharingu nasuwa pewne skojarzenia z obligacyjnym stosunkiem najmu, jednakże znaczące różnice pomiędzy obiema umowami nakazują potraktowanie obydwu form korzystania z rzeczy jako niezależnych stosunków prawnych. Ta forma timesharingu winna być omówiona w ramach wykładu z prawa zobowiązań.
----
Zob. także TimesharingLiteratura
----
CategoryTimesharing
==zagadnienia związane z prawem timesharingu==
>>**Przydatne przepisy:**
- [[http://www.polskieustawy.com/act_index.php?logic=&dzur=2000&dzup=855&SearchExp=&SearchExp2= ustawa o ochronie nabywców prawa korzystania z budynku lub pomieszczenia mieszkalnego w oznaczonym czasie w każdym roku]],
- [[http://www.polskieustawy.com/act_index.php?logic=&dzur=1982&dzup=147&SearchExp=&SearchExp2= ustawa o księgach wieczystych i hipotece]]>>
Prawo timesharingu polega na umownym uprawnieniu do korzystania z budynku lub pomieszczenia mieszkalnego w oznaczonym czasie, w każdym roku za odpowiednią opłatą. Ponieważ i w tym wypadku chodzi o korzystanie z cudzej rzeczy, mamy do czynienia ze szczególną formą użytkowania ({{pu przepis="art. 1 ust. 3 UOchrNabywPrKorzystMieszk"}}). Timesharing uregulowany został w Polsce w [[http://www.polskieustawy.com/act_index.php?logic=&dzur=2000&dzup=855&SearchExp=&SearchExp2= ustawie z dnia 13 lipca 2000 r. o ochronie nabywców prawa korzystania z budynku lub pomieszczenia mieszkalnego w oznaczonym czasie w każdym roku oraz o zmianie ustaw Kodeks cywilny, Kodeks wykroczeń i ustawy o księgach wieczystych i hipotece]] (Dz.U. z 2000 roku, Nr 74, poz. 855).
Prawo timesharingu może mieć postać prawa osobistego, w tym wierzytelności albo prawa rzeczowego, w szczególności użytkowania, {{pu przepis="art. 1 ust. 3 UOchrNabywPrKorzystMieszk"}}. W ramach prawa rzeczowego zajmujemy się tylko formą rzeczową, czyli tzw, użytkowaniem timesharing'owym.
((1)) Użytkowanie timesharing'owe
Polski ustawodawca zdecydował się na ukształtowanie timesharingu jako rodzaju użytkowania. Wskazuje na to także umieszczenie w ramach przepisów o tym ograniczonym prawie rzeczowym przepisu {{pu przepis="art. 270(1) KC"}} oraz zacytowana wcześniej treść {{pu przepis="art. 1 ust. 3 UOchrNabywPrKorzystMieszk"}}. W przeciwieństwie do tzw. zwykłego (kodeksowego) użytkowania wobec timesharingu nie stosuje się niektórych przepisów, jak np. przepisów o niezbywalności albo braku możliwości dziedziczenia użytkowania.
((2)) Nabycie użytkowania timesharingowego
Nabycie użytkowania timesharingowego może nastąpić w trybie pierwotnym albo pochodnym
((3)) nabycie pierwotne
Umowa użytkowania timesharing'owego w trybie konstytutywnym może powstać wyłącznie w drodze umowy sprzedaży (niektóry twierdzą – umowy sprzedaży prawa przyszłego wg {{pu przepis="art. 555 KC"}}) zawartej między przedsiębiorcą będącym właścicielem nieruchomości a konsumentem – nabywcą prawa, z tym że równocześnie dochodzi do ustanowienia użytkowania (Zaradkiewicz w: Gniewek E. (red.) “System prawa prywatnego. Prawo rzeczowe. Tom 4” § 44 nb. 55). Oznacza to, że roszczenia, jakie w tym wypadku powstają, są zbieżne z roszczeniami sprzedawcy i nabywcy wg {{pu przepis="art. 535 i nast. KC"}}.
Przesłanki skutecznej ustanowienia timesharingu należy zbadać wg reguł ogólnych uzupełnionych postanowieniami wynikającymi z UOchrNabywPrKorzystMieszk (np. treść umowy musi odpowiadać treści umowy sprzedaży oraz być uzupełniona o elementy wynikające z {{pu przepis="art. 4 UOchrNabywPrKorzystMieszk"}}, musi być zachowana forma pisemna pod rygorem ad solemnitatem, {{pu przepis="art. 5 ust. 1 UOchrNabywPrKorzystMieszk"}} itp.).
Nie jest natomiast konieczny wpis do księgi wieczystej, ale prawo to może być ujawnione w dziale trzecim księgi wieczystej nieruchomości, na której prawo to zostało ustanowione, {{pu przepis="art. 16 ust. 2 pkt 6 UKsWieczHip"}}.
((3)) nabycie pochodne
W trybie pochodnym timesharing może być nabyty przez czynność prawną (albowiem w przeciwieństwie do zwykłego użytkowania jest to prawo zbywalne, zob. {{pu przepis="art. 270(1) § 1 KC"}}) albo ex lege. W tym drugim trybie na pewno możliwe jest nabycie tego prawa na mocy dziedziczenia, gdyż timesharing jest także prawem dziedzicznym. Wątpliwości istnieją natomiast co do nabycia prawa timesharingu przez zasiedzenie (Zaradkiewicz w: SystemPrawaPrywatnegoTom4, § 44 nb. 64), choć teoretycznie wydaje się to możliwe.
((2)) Utrata prawa użytkowania timesharing'owego
Prawo timesharingu może zostać utracone w dwojaki sposób: może ja nabyć osoba trzecia, ponieważ w przeciwieństwie do zwykłego użytkowania jest to prawo zbywalne (w drodze czynności prawnej albo z mocy ustawy) albo może ono wygasnąć na skutek następujących okoliczności: 1) okoliczności powodujące wygaśnięcie ograniczonych praw rzeczowych albo 2) upływ 50 lat ({{pu przepis="art. 270(1) § 2 KC"}}).
((2)) Uprawniony
Uprawnionym do podniesienia roszczeń wynikających z prawa użytkowania timesharingowego jest nabywca, którym może być wg {{pu przepis="art. 1 ust. 2 UOchrNabywPrKorzystMieszk"}} tylko osoba fizyczna, zawierającą umowę poza zakresem prowadzonej działalności gospodarczej. Innymi słowy nabywcą i uprawnionym z tytułu użytkowania timesharing'owego może być jedynie konsument.
((2)) Zbywca
Zbywcą prawa użytkowania timesharingowego może być jedynie przedsiębiorca, który oferuje nabywcy prawo do korzystania z budynku lub pomieszczenia mieszkalnego. Dodatkowo przedsiębiorca musi się legitymować uprawnieniem do nieruchomości, na której ustanawia użytkowanie timesharing'owe. Uprawnieniem tym jest nie tylko własność ale i użytkowanie wieczyste (a dokładnie: użytkowanie wieczyste gruntu i własność posadowionego na nim budynku). Nie może być nim natomiast zwykłe użytkowanie kodeksowe, chyba że chodzi o ustanowienie obligacyjnej (zob. niżej III.) a nie rzeczowej formy timesharing'u (IgnatowiczStefaniukPrawoRzeczowe, 2003, str. 200).
Osobami trzecimi, wobec których można podnosić roszczenia z tytułu ochrony użytkowania timesharingowego to osoby dopuszczające się naruszeń usprawiedliwiających podniesienie przez nabywcę roszczeń skutecznych erga omnes, a więc roszczeń o ochronę prawa – zarówno roszczenia windykacyjnego jak i roszczeń negatoryjnych.
((1)) Roszczenia wynikające z prawa użytkowania timesharing'owego
Roszczenia zależą od osoby je podnoszącej.
Nabywca może zgłaszać wobec zbywcy następujące żądania: dopuszczenia do korzystania z rzeczy (tożsame z roszczeniem windykacyjnym, {{pu przepis="art. 251 KC"}} w zw. z {{pu przepis="art. 222 § 1 KC"}}), o ochronę prawa użytkowania timesharing'owego (windykacyjne oraz negatoryjne) oraz roszczenia wynikające z umowy sprzedaży praw ({{pu przepis="art. 555 KC"}}), charakterystyczne dla tego rodzaju zobowiązania.
Zbywca natomiast może podnosić roszczenia o zapłatę oraz inne roszczenia, jakie przysługują zbywcy na mocy umowy sprzedaży.
((1)) Timesharing obligacyjny
Timesharing może być również ukształtowany jako umowny stosunek nienazwany. Ta forma timesharingu nasuwa pewne skojarzenia z obligacyjnym stosunkiem najmu, jednakże znaczące różnice pomiędzy obiema umowami nakazują potraktowanie obydwu form korzystania z rzeczy jako niezależnych stosunków prawnych. Ta forma timesharingu winna być omówiona w ramach wykładu z prawa zobowiązań.
----
Zob. także TimesharingLiteratura
----
CategoryTimesharing
