Zakres zastosowania rozporządzenia Rzym I
Rozporządzenie będzie miało zastosowanie dla zobowiązań umownych wynikających ze spraw cywilnych i handlowych, w których dochodzi do kolizji praw (art. 1 ust. 1 RozpUERzymI
art. 1 RozpUERzymI
1. Niniejsze rozporządzenie stosuje się do zobowiązań umownych w sprawach cywilnych i handlowych powiązanych z prawem różnych państw.
Niniejszego rozporządzenia nie stosuje się w szczególności do spraw skarbowych, celnych i administracyjnych.
2. Z zakresu zastosowania niniejszego rozporządzenia wyłączone są:
a) stan cywilny oraz zdolność prawna i zdolność do czynności prawnych osób fizycznych, z zastrzeżeniem art. 13;
b) zobowiązania wynikające ze stosunków rodzinnych oraz stosunków uznawanych zgodnie z prawem dla nich właściwym za mające podobne skutki, w tym zobowiązania alimentacyjne;
c) zobowiązania wynikające z małżeńskich ustrojów majątkowych, z ustrojów majątkowych w stosunkach uznawanych zgodnie z prawem dla nich właściwym za mające podobne skutki do małżeństwa oraz z prawa spadkowego, włącznie z testamentami;
d) zobowiązania wynikające z weksli, czeków, weksli własnych oraz innych zbywalnych papierów wartościowych w zakresie, w jakim zobowiązania z tych innych papierów wartościowych wynikają z ich zbywalności;
e) zapisy na sąd polubowny i umowy o właściwość sądu;
f) kwestie z zakresu prawa spółek i innych podmiotów posiadających osobowość prawną lub jej nieposiadających, takich jak utworzenie, w drodze rejestracji lub w inny sposób, zdolność prawna i zdolność do czynności prawnych, ustrój wewnętrzny lub rozwiązanie spółek i innych podmiotów posiadających osobowość prawną lub jej nieposiadających oraz osobista odpowiedzialność wspólników i organów za zobowiązania takiej spółki lub podmiotu;
g) kwestie, czy przedstawiciel może wobec osób trzecich zaciągać zobowiązania w imieniu osoby przez siebie reprezentowanej lub czy organ spółki lub innego podmiotu posiadającego osobowość prawną lub jej nieposiadającego może wobec osób trzecich zaciągać zobowiązania w imieniu tej spółki lub podmiotu;
h) tworzenie "trustów" oraz stosunki prawne pomiędzy założycielami, powiernikami i beneficjentami;
i) zobowiązania wynikające z kontaktów handlowych mających miejsce przed zawarciem umowy;
j) umowy ubezpieczenia wynikające z operacji przeprowadzanych przez organizacje niebędące zakładami, o których mowa w art. 2 dyrektywy 2002/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 listopada 2002 r. dotyczącej ubezpieczeń na życie [14], których przedmiotem jest zapewnienie pracownikom lub osobom pracującym na własny rachunek, należącym do zakładu lub grupy zakładów, lub do określonej grupy lub grup zawodowych, świadczeń w przypadku śmierci lub dożycia określonego wieku, przerwania lub ograniczenia działalności, choroby zawodowej lub wypadku przy pracy.
3. Niniejszego rozporządzenia nie stosuje się do dowodów i postępowania, bez uszczerbku dla art. 18.
4. W niniejszym rozporządzeniu termin "państwo członkowskie" oznacza państwa członkowskie, do których stosuje się niniejsze rozporządzenie. W art. 3 ust. 4 i art. 7 termin ten oznacza jednak wszystkie państwa członkowskie.
).1. Niniejsze rozporządzenie stosuje się do zobowiązań umownych w sprawach cywilnych i handlowych powiązanych z prawem różnych państw.
Niniejszego rozporządzenia nie stosuje się w szczególności do spraw skarbowych, celnych i administracyjnych.
2. Z zakresu zastosowania niniejszego rozporządzenia wyłączone są:
a) stan cywilny oraz zdolność prawna i zdolność do czynności prawnych osób fizycznych, z zastrzeżeniem art. 13;
b) zobowiązania wynikające ze stosunków rodzinnych oraz stosunków uznawanych zgodnie z prawem dla nich właściwym za mające podobne skutki, w tym zobowiązania alimentacyjne;
c) zobowiązania wynikające z małżeńskich ustrojów majątkowych, z ustrojów majątkowych w stosunkach uznawanych zgodnie z prawem dla nich właściwym za mające podobne skutki do małżeństwa oraz z prawa spadkowego, włącznie z testamentami;
d) zobowiązania wynikające z weksli, czeków, weksli własnych oraz innych zbywalnych papierów wartościowych w zakresie, w jakim zobowiązania z tych innych papierów wartościowych wynikają z ich zbywalności;
e) zapisy na sąd polubowny i umowy o właściwość sądu;
f) kwestie z zakresu prawa spółek i innych podmiotów posiadających osobowość prawną lub jej nieposiadających, takich jak utworzenie, w drodze rejestracji lub w inny sposób, zdolność prawna i zdolność do czynności prawnych, ustrój wewnętrzny lub rozwiązanie spółek i innych podmiotów posiadających osobowość prawną lub jej nieposiadających oraz osobista odpowiedzialność wspólników i organów za zobowiązania takiej spółki lub podmiotu;
g) kwestie, czy przedstawiciel może wobec osób trzecich zaciągać zobowiązania w imieniu osoby przez siebie reprezentowanej lub czy organ spółki lub innego podmiotu posiadającego osobowość prawną lub jej nieposiadającego może wobec osób trzecich zaciągać zobowiązania w imieniu tej spółki lub podmiotu;
h) tworzenie "trustów" oraz stosunki prawne pomiędzy założycielami, powiernikami i beneficjentami;
i) zobowiązania wynikające z kontaktów handlowych mających miejsce przed zawarciem umowy;
j) umowy ubezpieczenia wynikające z operacji przeprowadzanych przez organizacje niebędące zakładami, o których mowa w art. 2 dyrektywy 2002/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 listopada 2002 r. dotyczącej ubezpieczeń na życie [14], których przedmiotem jest zapewnienie pracownikom lub osobom pracującym na własny rachunek, należącym do zakładu lub grupy zakładów, lub do określonej grupy lub grup zawodowych, świadczeń w przypadku śmierci lub dożycia określonego wieku, przerwania lub ograniczenia działalności, choroby zawodowej lub wypadku przy pracy.
3. Niniejszego rozporządzenia nie stosuje się do dowodów i postępowania, bez uszczerbku dla art. 18.
4. W niniejszym rozporządzeniu termin "państwo członkowskie" oznacza państwa członkowskie, do których stosuje się niniejsze rozporządzenie. W art. 3 ust. 4 i art. 7 termin ten oznacza jednak wszystkie państwa członkowskie.
A. Zakres rzeczowy
W zakresie merytorycznym planowane rozporządzenie ma dotyczyć stosunków umownych wynikających ze spraw cywilnych i handlowych, w których dochodzi do kolizji praw.
1. Zobowiązania umowne
Jako roszczenia mające źródła w umowie należy zgodnie z orzecznictwem Trybunału traktować wszelkie zobowiązania, które zostały przez strony nawiązane w sposób dobrowolny (por. art. 2 ust. 1 RozpUERzymII
2. Sprawy cywilne i handlowe
To sformułowanie, powtarzające się także w innych aktach wspólnotowych z zakresu prawa prywatnego, wskazuje na zamiar wspólnotowego prawodawcy stworzenia jednolitego i spójnego systemu norm kolizyjnych w zakresie prawa prywatnego na płaszczyźnie wspólnotowej. Same pojęcia spraw cywilnych i handlowych zostały już wyjaśnione w orzecznictwie ETS, szczególnie w odniesieniu do Konwencji Brukselskiej z 27 września 1968 o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń. w sprawach cywilnych i handlowych (Dz.U. UE z 1972 r., L 299, str. 32). Zgodnie z ustalonym już orzecznictwem oraz aprobującymi poglądami w literaturze pojęcia te powinny być interpretowane w sposób autonomiczny, w oparciu o cele przyświecające tworzeniu danego aktu oraz w oparciu o całokształt zasad wynikających z systemów prawnych państw członkowskich (Wyroki z 14.10.1976 spr. 29/76 (LTU), z 22.2.1979 spr. 133/78 (Gourdain), nb. 3; z 16.12.1980 spr. 814/79 (Rüffer) nb. 7; z 21.4.1993 C-172/91 (Sonntag), nb.18, z 14.11.2002, spr. C-271/00 (Baten), nb. 28 oraz wyrok z 15.5.2003, spr. C-266/01 (TIARD SA), nb. 20). Sprawami cywilnymi i handlowymi są więc sprawy, dla których charakterystyczna jest równorzędność stron stosunku prawnego i których źródłem są przepisy prawa cywilnego albo handlowego.
Jako nie mające charakteru spraw cywilnych ani handlowych wyłączono sprawy wynikające przepisów prawa podatkowego, celnego i administracyjnego.
Ponadto rozporządzenie nie będzie stosowane w sprawach wymienionych w katalogu znajdującym się w art. 1 ust. 2 RozpUERzymI
3. Kolizja praw
Kolizja praw jest niezbędnym elementem możliwości zastosowania przepisów kolizyjnych. Nie wiadomo dlaczego nie posłużono się tu sformułowaniem użytym w Konwencji rzymskiej z 1980 r., powtórzonym następnie w RozpUERzymII tzn. "powiązaniem z prawami różnych państw". Wprawdzie obydwie wypowiedzi zmierzają do tego samego celu - ograniczenia zastosowania rozporządzenia w sprawach, w których występuje element transgraniczny - ale konsekwencja wymagałaby użycia tych samych wyrażeń na tą samą okoliczność.
Do kolizji praw dojdzie więc, gdy w sprawie (cywilnej lub handlowej) występuje element zagraniczny.
Jak można wywodzić z celu, dla którego uchwalono także rozp. Rzym II, nie musi być to powiązanie z obszarem państwa członkowskiego UE. Rozporządzenie ma mieć bowiem także charakter loi uniforme (art. 2 RozpUERzymI
Jako roszczenia mające źródła w umowie należy zgodnie z orzecznictwem Trybunału traktować wszelkie zobowiązania, które zostały przez strony nawiązane w sposób dobrowolny (por. art. 2 ust. 1 RozpUERzymII
art. 2 RozpUERzymII
1. Do celów niniejszego rozporządzenia szkoda obejmuje wszelkie następstwa wynikające z czynu niedozwolonego, bezpodstawnego wzbogacenia, prowadzenia cudzych spraw bez zlecenia lub culpa in contrahendo.
2. Niniejsze rozporządzenie stosuje się także do zobowiązań pozaumownych, co do których zachodzi prawdopodobieństwo ich powstania.
3. Każde odniesienie w niniejszym rozporządzeniu do:
a) zdarzenia powodującego szkodę dotyczy także zdarzeń powodujących szkodę, co do których zachodzi prawdopodobieństwo ich wystąpienia;
b) szkody dotyczy także szkody w stosunku do której zachodzi prawdopodobieństwo jej powstania.
).1. Do celów niniejszego rozporządzenia szkoda obejmuje wszelkie następstwa wynikające z czynu niedozwolonego, bezpodstawnego wzbogacenia, prowadzenia cudzych spraw bez zlecenia lub culpa in contrahendo.
2. Niniejsze rozporządzenie stosuje się także do zobowiązań pozaumownych, co do których zachodzi prawdopodobieństwo ich powstania.
3. Każde odniesienie w niniejszym rozporządzeniu do:
a) zdarzenia powodującego szkodę dotyczy także zdarzeń powodujących szkodę, co do których zachodzi prawdopodobieństwo ich wystąpienia;
b) szkody dotyczy także szkody w stosunku do której zachodzi prawdopodobieństwo jej powstania.
2. Sprawy cywilne i handlowe
To sformułowanie, powtarzające się także w innych aktach wspólnotowych z zakresu prawa prywatnego, wskazuje na zamiar wspólnotowego prawodawcy stworzenia jednolitego i spójnego systemu norm kolizyjnych w zakresie prawa prywatnego na płaszczyźnie wspólnotowej. Same pojęcia spraw cywilnych i handlowych zostały już wyjaśnione w orzecznictwie ETS, szczególnie w odniesieniu do Konwencji Brukselskiej z 27 września 1968 o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń. w sprawach cywilnych i handlowych (Dz.U. UE z 1972 r., L 299, str. 32). Zgodnie z ustalonym już orzecznictwem oraz aprobującymi poglądami w literaturze pojęcia te powinny być interpretowane w sposób autonomiczny, w oparciu o cele przyświecające tworzeniu danego aktu oraz w oparciu o całokształt zasad wynikających z systemów prawnych państw członkowskich (Wyroki z 14.10.1976 spr. 29/76 (LTU), z 22.2.1979 spr. 133/78 (Gourdain), nb. 3; z 16.12.1980 spr. 814/79 (Rüffer) nb. 7; z 21.4.1993 C-172/91 (Sonntag), nb.18, z 14.11.2002, spr. C-271/00 (Baten), nb. 28 oraz wyrok z 15.5.2003, spr. C-266/01 (TIARD SA), nb. 20). Sprawami cywilnymi i handlowymi są więc sprawy, dla których charakterystyczna jest równorzędność stron stosunku prawnego i których źródłem są przepisy prawa cywilnego albo handlowego.
Jako nie mające charakteru spraw cywilnych ani handlowych wyłączono sprawy wynikające przepisów prawa podatkowego, celnego i administracyjnego.
Ponadto rozporządzenie nie będzie stosowane w sprawach wymienionych w katalogu znajdującym się w art. 1 ust. 2 RozpUERzymI
art. 1 RozpUERzymI
1. Niniejsze rozporządzenie stosuje się do zobowiązań umownych w sprawach cywilnych i handlowych powiązanych z prawem różnych państw.
Niniejszego rozporządzenia nie stosuje się w szczególności do spraw skarbowych, celnych i administracyjnych.
2. Z zakresu zastosowania niniejszego rozporządzenia wyłączone są:
a) stan cywilny oraz zdolność prawna i zdolność do czynności prawnych osób fizycznych, z zastrzeżeniem art. 13;
b) zobowiązania wynikające ze stosunków rodzinnych oraz stosunków uznawanych zgodnie z prawem dla nich właściwym za mające podobne skutki, w tym zobowiązania alimentacyjne;
c) zobowiązania wynikające z małżeńskich ustrojów majątkowych, z ustrojów majątkowych w stosunkach uznawanych zgodnie z prawem dla nich właściwym za mające podobne skutki do małżeństwa oraz z prawa spadkowego, włącznie z testamentami;
d) zobowiązania wynikające z weksli, czeków, weksli własnych oraz innych zbywalnych papierów wartościowych w zakresie, w jakim zobowiązania z tych innych papierów wartościowych wynikają z ich zbywalności;
e) zapisy na sąd polubowny i umowy o właściwość sądu;
f) kwestie z zakresu prawa spółek i innych podmiotów posiadających osobowość prawną lub jej nieposiadających, takich jak utworzenie, w drodze rejestracji lub w inny sposób, zdolność prawna i zdolność do czynności prawnych, ustrój wewnętrzny lub rozwiązanie spółek i innych podmiotów posiadających osobowość prawną lub jej nieposiadających oraz osobista odpowiedzialność wspólników i organów za zobowiązania takiej spółki lub podmiotu;
g) kwestie, czy przedstawiciel może wobec osób trzecich zaciągać zobowiązania w imieniu osoby przez siebie reprezentowanej lub czy organ spółki lub innego podmiotu posiadającego osobowość prawną lub jej nieposiadającego może wobec osób trzecich zaciągać zobowiązania w imieniu tej spółki lub podmiotu;
h) tworzenie "trustów" oraz stosunki prawne pomiędzy założycielami, powiernikami i beneficjentami;
i) zobowiązania wynikające z kontaktów handlowych mających miejsce przed zawarciem umowy;
j) umowy ubezpieczenia wynikające z operacji przeprowadzanych przez organizacje niebędące zakładami, o których mowa w art. 2 dyrektywy 2002/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 listopada 2002 r. dotyczącej ubezpieczeń na życie [14], których przedmiotem jest zapewnienie pracownikom lub osobom pracującym na własny rachunek, należącym do zakładu lub grupy zakładów, lub do określonej grupy lub grup zawodowych, świadczeń w przypadku śmierci lub dożycia określonego wieku, przerwania lub ograniczenia działalności, choroby zawodowej lub wypadku przy pracy.
3. Niniejszego rozporządzenia nie stosuje się do dowodów i postępowania, bez uszczerbku dla art. 18.
4. W niniejszym rozporządzeniu termin "państwo członkowskie" oznacza państwa członkowskie, do których stosuje się niniejsze rozporządzenie. W art. 3 ust. 4 i art. 7 termin ten oznacza jednak wszystkie państwa członkowskie.
.1. Niniejsze rozporządzenie stosuje się do zobowiązań umownych w sprawach cywilnych i handlowych powiązanych z prawem różnych państw.
Niniejszego rozporządzenia nie stosuje się w szczególności do spraw skarbowych, celnych i administracyjnych.
2. Z zakresu zastosowania niniejszego rozporządzenia wyłączone są:
a) stan cywilny oraz zdolność prawna i zdolność do czynności prawnych osób fizycznych, z zastrzeżeniem art. 13;
b) zobowiązania wynikające ze stosunków rodzinnych oraz stosunków uznawanych zgodnie z prawem dla nich właściwym za mające podobne skutki, w tym zobowiązania alimentacyjne;
c) zobowiązania wynikające z małżeńskich ustrojów majątkowych, z ustrojów majątkowych w stosunkach uznawanych zgodnie z prawem dla nich właściwym za mające podobne skutki do małżeństwa oraz z prawa spadkowego, włącznie z testamentami;
d) zobowiązania wynikające z weksli, czeków, weksli własnych oraz innych zbywalnych papierów wartościowych w zakresie, w jakim zobowiązania z tych innych papierów wartościowych wynikają z ich zbywalności;
e) zapisy na sąd polubowny i umowy o właściwość sądu;
f) kwestie z zakresu prawa spółek i innych podmiotów posiadających osobowość prawną lub jej nieposiadających, takich jak utworzenie, w drodze rejestracji lub w inny sposób, zdolność prawna i zdolność do czynności prawnych, ustrój wewnętrzny lub rozwiązanie spółek i innych podmiotów posiadających osobowość prawną lub jej nieposiadających oraz osobista odpowiedzialność wspólników i organów za zobowiązania takiej spółki lub podmiotu;
g) kwestie, czy przedstawiciel może wobec osób trzecich zaciągać zobowiązania w imieniu osoby przez siebie reprezentowanej lub czy organ spółki lub innego podmiotu posiadającego osobowość prawną lub jej nieposiadającego może wobec osób trzecich zaciągać zobowiązania w imieniu tej spółki lub podmiotu;
h) tworzenie "trustów" oraz stosunki prawne pomiędzy założycielami, powiernikami i beneficjentami;
i) zobowiązania wynikające z kontaktów handlowych mających miejsce przed zawarciem umowy;
j) umowy ubezpieczenia wynikające z operacji przeprowadzanych przez organizacje niebędące zakładami, o których mowa w art. 2 dyrektywy 2002/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 listopada 2002 r. dotyczącej ubezpieczeń na życie [14], których przedmiotem jest zapewnienie pracownikom lub osobom pracującym na własny rachunek, należącym do zakładu lub grupy zakładów, lub do określonej grupy lub grup zawodowych, świadczeń w przypadku śmierci lub dożycia określonego wieku, przerwania lub ograniczenia działalności, choroby zawodowej lub wypadku przy pracy.
3. Niniejszego rozporządzenia nie stosuje się do dowodów i postępowania, bez uszczerbku dla art. 18.
4. W niniejszym rozporządzeniu termin "państwo członkowskie" oznacza państwa członkowskie, do których stosuje się niniejsze rozporządzenie. W art. 3 ust. 4 i art. 7 termin ten oznacza jednak wszystkie państwa członkowskie.
3. Kolizja praw
Kolizja praw jest niezbędnym elementem możliwości zastosowania przepisów kolizyjnych. Nie wiadomo dlaczego nie posłużono się tu sformułowaniem użytym w Konwencji rzymskiej z 1980 r., powtórzonym następnie w RozpUERzymII tzn. "powiązaniem z prawami różnych państw". Wprawdzie obydwie wypowiedzi zmierzają do tego samego celu - ograniczenia zastosowania rozporządzenia w sprawach, w których występuje element transgraniczny - ale konsekwencja wymagałaby użycia tych samych wyrażeń na tą samą okoliczność.
Do kolizji praw dojdzie więc, gdy w sprawie (cywilnej lub handlowej) występuje element zagraniczny.
Jak można wywodzić z celu, dla którego uchwalono także rozp. Rzym II, nie musi być to powiązanie z obszarem państwa członkowskiego UE. Rozporządzenie ma mieć bowiem także charakter loi uniforme (art. 2 RozpUERzymI
art. 2 RozpUERzymI
Prawo wskazane przez niniejsze rozporządzenie stosuje się bez względu na to, czy jest ono prawem państwa członkowskiego.
), co oznacza to, że sąd będzie musiał zastosować rozporządzenie także w sytuacji, gdy zobowiązanie umowne pozostaje np. w zw. z prawem rosyjskim.Prawo wskazane przez niniejsze rozporządzenie stosuje się bez względu na to, czy jest ono prawem państwa członkowskiego.
B. Zakres terytorialny
Rozporządzenie będzie obowiązywać we wszystkich krajach członkowskich UE z wyłączeniem Danii, która z zasady nie uczestniczy w działaniach dotyczących współpracy w sprawach cywilnych. Uczestnictwo Zjednoczone Królestwo i Irlandii Płn. zależy od złożenia oświadczenia opt in. Ponieważ oba kraje wyraziły zgodę na obowiązywanie na ich obszarze rozporządzenia Rzym II (zob. Wstęp do rozporządzenia Rzym II (pkt 39)), można przypuszczać, iż będą również uczestniczyć w stosowaniu rozp. Rzym I.
Tylko w zakresie art. 3 ust. 4 RozpUERzymI
art. 3 RozpUERzymI
1. Umowa podlega prawu wybranemu przez strony. Wybór prawa jest dokonany wyraźnie lub w sposób jednoznaczny wynika z postanowień umowy lub okoliczności sprawy. Strony mogą dokonać wyboru prawa właściwego dla całej umowy lub tylko dla jej części.
2. Strony mogą w każdym czasie umówić się, że umowa podlega prawu innemu niż to, które dla tej umowy było uprzednio właściwe na podstawie wcześniejszego wyboru dokonanego zgodnie z niniejszym artykułem lub na podstawie innych przepisów niniejszego rozporządzenia. Zmiana prawa właściwego dokonana przez strony po zawarciu umowy nie narusza ważności umowy ze względu na formę w rozumieniu art. 11 ani praw osób trzecich.
3. W przypadku gdy wszystkie inne elementy stanu faktycznego w chwili dokonywania wyboru prawa właściwego są zlokalizowane w państwie innym niż państwo, którego prawo zostało wybrane, dokonany przez strony wybór nie narusza stosowania tych przepisów prawa tego innego państwa, których nie można wyłączyć w drodze umowy.
4. W przypadku gdy wszystkie inne elementy stanu faktycznego w chwili dokonywania wyboru prawa właściwego są zlokalizowane w jednym lub więcej państwach członkowskich, dokonany przez strony wybór prawa właściwego innego niż prawo państwa członkowskiego nie narusza stosowania przepisów prawa wspólnotowego, w odpowiednich przypadkach w kształcie, w jakim zostały one wdrożone w państwie członkowskim sądu, których nie można wyłączyć w drodze umowy.
5. Do oceny istnienia i ważności porozumienia stron w przedmiocie prawa właściwego stosuje się przepisy art. 10, 11 i 13.
pojęcie "państwo członkowskie" obejmuje również Danię (MüKoEGBGB/Martiny, 2010, VO (EG) 593/2008 Art. 1, nb. 76).1. Umowa podlega prawu wybranemu przez strony. Wybór prawa jest dokonany wyraźnie lub w sposób jednoznaczny wynika z postanowień umowy lub okoliczności sprawy. Strony mogą dokonać wyboru prawa właściwego dla całej umowy lub tylko dla jej części.
2. Strony mogą w każdym czasie umówić się, że umowa podlega prawu innemu niż to, które dla tej umowy było uprzednio właściwe na podstawie wcześniejszego wyboru dokonanego zgodnie z niniejszym artykułem lub na podstawie innych przepisów niniejszego rozporządzenia. Zmiana prawa właściwego dokonana przez strony po zawarciu umowy nie narusza ważności umowy ze względu na formę w rozumieniu art. 11 ani praw osób trzecich.
3. W przypadku gdy wszystkie inne elementy stanu faktycznego w chwili dokonywania wyboru prawa właściwego są zlokalizowane w państwie innym niż państwo, którego prawo zostało wybrane, dokonany przez strony wybór nie narusza stosowania tych przepisów prawa tego innego państwa, których nie można wyłączyć w drodze umowy.
4. W przypadku gdy wszystkie inne elementy stanu faktycznego w chwili dokonywania wyboru prawa właściwego są zlokalizowane w jednym lub więcej państwach członkowskich, dokonany przez strony wybór prawa właściwego innego niż prawo państwa członkowskiego nie narusza stosowania przepisów prawa wspólnotowego, w odpowiednich przypadkach w kształcie, w jakim zostały one wdrożone w państwie członkowskim sądu, których nie można wyłączyć w drodze umowy.
5. Do oceny istnienia i ważności porozumienia stron w przedmiocie prawa właściwego stosuje się przepisy art. 10, 11 i 13.
C. Zakres czasowy
Rozporządzenie będzie stosowane od dnia 17.12.2009 (art. 29 RozpUERzymI
art. 29 RozpUERzymI
Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 17 grudnia 2009 r., z wyjątkiem art. 26, który stosuje się od dnia 17 czerwca 2009 r.
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane w państwach członkowskich zgodnie z Traktatem ustanawiającym Wspólnotę Europejską.
).Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 17 grudnia 2009 r., z wyjątkiem art. 26, który stosuje się od dnia 17 czerwca 2009 r.
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane w państwach członkowskich zgodnie z Traktatem ustanawiającym Wspólnotę Europejską.
Będzie miało zastosowanie przede wszystkim do zobowiązań umownych, które powstaną po rozpoczęciu stosowania (art. 28 RozpUERzymI
art. 28 RozpUERzymI
Niniejsze rozporządzenie stosuje się do umów zawartych po dniu 17 grudnia 2009 r.
).Niniejsze rozporządzenie stosuje się do umów zawartych po dniu 17 grudnia 2009 r.
Klauzula intertemporalna... (work in progress)
CategoryRozporzadzenieRzymI
Na tej stronie nie ma komentarzy
