Protokół zmian strony RozporzadzenieRzymIZakresStosowania
Dodane:
Jak można wywodzić z celu, dla którego uchwalono także rozp. Rzym II, nie musi być to powiązanie z obszarem państwa członkowskiego UE. Rozporządzenie ma mieć bowiem także charakter //loi uniforme// ({{pu przepis="art. 2 RozpUERzymI"}}), co oznacza to, że sąd będzie musiał zastosować rozporządzenie także w sytuacji, gdy zobowiązanie umowne pozostaje np. w zw. z prawem rosyjskim.
Rozporządzenie będzie obowiązywać we wszystkich krajach członkowskich UE z wyłączeniem Danii, która z zasady nie uczestniczy w działaniach dotyczących współpracy w sprawach cywilnych. Uczestnictwo Zjednoczone Królestwo i Irlandii Płn. zależy od złożenia oświadczenia //opt in//. Ponieważ oba kraje wyraziły zgodę na obowiązywanie na ich obszarze rozporządzenia Rzym II (zob. Wstęp do rozporządzenia Rzym II (pkt 39)), można przypuszczać, iż będą również uczestniczyć w stosowaniu rozp. Rzym I.
Tylko w zakresie {{pu przepis="art. 3 ust. 4 RozpUERzymI"}} pojęcie "państwo członkowskie" obejmuje również Danię (MüKoEGBGB/Martiny, 2010, VO (EG) 593/2008 Art. 1, nb. 76).
Rozporządzenie będzie obowiązywać we wszystkich krajach członkowskich UE z wyłączeniem Danii, która z zasady nie uczestniczy w działaniach dotyczących współpracy w sprawach cywilnych. Uczestnictwo Zjednoczone Królestwo i Irlandii Płn. zależy od złożenia oświadczenia //opt in//. Ponieważ oba kraje wyraziły zgodę na obowiązywanie na ich obszarze rozporządzenia Rzym II (zob. Wstęp do rozporządzenia Rzym II (pkt 39)), można przypuszczać, iż będą również uczestniczyć w stosowaniu rozp. Rzym I.
Tylko w zakresie {{pu przepis="art. 3 ust. 4 RozpUERzymI"}} pojęcie "państwo członkowskie" obejmuje również Danię (MüKoEGBGB/Martiny, 2010, VO (EG) 593/2008 Art. 1, nb. 76).
Usunięte:
Rozporządzenie będzie obowiązywych na obszarze UE z wyłączeniem Danii, która z zasady nie uczestniczy w działaniach dotyczących współpracy w sprawach cywilnych. Uczestnictwo Zjednoczone Królestwo i Irlandii Płn. zależy od złożenia oświadczenia //opt in//. Ponieważ oba kraje wyraziły zgodę na obowiązywanie na ich obszarze rozporządzenia Rzym II (zob. Wstęp do rozporządzenia Rzym II (pkt 39)), można przypuszczać, iż będą również uczestniczyć w stosowaniu rozp. Rzym I.
Dodane:
((2)) Zobowiązania umowne
Jako roszczenia mające źródła w umowie należy zgodnie z orzecznictwem Trybunału traktować wszelkie zobowiązania, które zostały przez strony nawiązane w sposób dobrowolny (por. {{pu przepis="art. 2 ust. 1 RozpUERzymII"}}).
((2)) Sprawy cywilne i handlowe
To sformułowanie, powtarzające się także w innych aktach wspólnotowych z zakresu prawa prywatnego, wskazuje na zamiar wspólnotowego prawodawcy stworzenia jednolitego i spójnego systemu norm kolizyjnych w zakresie prawa prywatnego na płaszczyźnie wspólnotowej. Same pojęcia spraw cywilnych i handlowych zostały już wyjaśnione w orzecznictwie ETS, szczególnie w odniesieniu do Konwencji Brukselskiej z 27 września 1968 o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń. w sprawach cywilnych i handlowych (Dz.U. UE z 1972 r., L 299, str. 32). Zgodnie z ustalonym już orzecznictwem oraz aprobującymi poglądami w literaturze pojęcia te powinny być interpretowane **w sposób autonomiczny**, w oparciu o cele przyświecające tworzeniu danego aktu oraz w oparciu o całokształt zasad wynikających z systemów prawnych państw członkowskich (Wyroki z 14.10.1976 spr. 29/76 (LTU), z 22.2.1979 spr. 133/78 (Gourdain), nb. 3; z 16.12.1980 spr. 814/79 (Rüffer) nb. 7; z 21.4.1993 C-172/91 (Sonntag), nb.18, z 14.11.2002, spr. C-271/00 (Baten), nb. 28 oraz wyrok z 15.5.2003, spr. C-266/01 (TIARD SA), nb. 20). Sprawami cywilnymi i handlowymi są więc sprawy, dla których charakterystyczna jest równorzędność stron stosunku prawnego i których źródłem są przepisy prawa cywilnego albo handlowego.
Jako nie mające charakteru spraw cywilnych ani handlowych wyłączono sprawy wynikające przepisów prawa podatkowego, celnego i administracyjnego.
Ponadto rozporządzenie nie będzie stosowane w sprawach wymienionych w katalogu znajdującym się w {{pu przepis="art. 1 ust. 2 RozpUERzymI"}}.
((2)) Kolizja praw
Kolizja praw jest niezbędnym elementem możliwości zastosowania przepisów kolizyjnych. Nie wiadomo dlaczego nie posłużono się tu sformułowaniem użytym w Konwencji rzymskiej z 1980 r., powtórzonym następnie w RozpUERzymII tzn. "powiązaniem z prawami różnych państw". Wprawdzie obydwie wypowiedzi zmierzają do tego samego celu - ograniczenia zastosowania rozporządzenia w sprawach, w których występuje element transgraniczny - ale konsekwencja wymagałaby użycia tych samych wyrażeń na tą samą okoliczność.
Do kolizji praw dojdzie więc, gdy w sprawie (cywilnej lub handlowej) występuje element zagraniczny.
Jak można wywodzić z celu, dla którego uchwalono także rozp. Rzym II, nie musi być to powiązanie z obszarem państwa członkowskiego UE. Rozporządzenie ma mieć bowiem także charakter //loi uniforme// ({{pu przepis="art. 2 RozpUERzymI"}}), co oznacza to, że sąd bądzie musiał zastosować rozporządzenie także w sytuacji, gdy zobowiązanie umowne pozostaje np. w zw. z prawem rosyjskim.
Klauzula intertemporalna... (work in progress)
Jako roszczenia mające źródła w umowie należy zgodnie z orzecznictwem Trybunału traktować wszelkie zobowiązania, które zostały przez strony nawiązane w sposób dobrowolny (por. {{pu przepis="art. 2 ust. 1 RozpUERzymII"}}).
((2)) Sprawy cywilne i handlowe
To sformułowanie, powtarzające się także w innych aktach wspólnotowych z zakresu prawa prywatnego, wskazuje na zamiar wspólnotowego prawodawcy stworzenia jednolitego i spójnego systemu norm kolizyjnych w zakresie prawa prywatnego na płaszczyźnie wspólnotowej. Same pojęcia spraw cywilnych i handlowych zostały już wyjaśnione w orzecznictwie ETS, szczególnie w odniesieniu do Konwencji Brukselskiej z 27 września 1968 o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń. w sprawach cywilnych i handlowych (Dz.U. UE z 1972 r., L 299, str. 32). Zgodnie z ustalonym już orzecznictwem oraz aprobującymi poglądami w literaturze pojęcia te powinny być interpretowane **w sposób autonomiczny**, w oparciu o cele przyświecające tworzeniu danego aktu oraz w oparciu o całokształt zasad wynikających z systemów prawnych państw członkowskich (Wyroki z 14.10.1976 spr. 29/76 (LTU), z 22.2.1979 spr. 133/78 (Gourdain), nb. 3; z 16.12.1980 spr. 814/79 (Rüffer) nb. 7; z 21.4.1993 C-172/91 (Sonntag), nb.18, z 14.11.2002, spr. C-271/00 (Baten), nb. 28 oraz wyrok z 15.5.2003, spr. C-266/01 (TIARD SA), nb. 20). Sprawami cywilnymi i handlowymi są więc sprawy, dla których charakterystyczna jest równorzędność stron stosunku prawnego i których źródłem są przepisy prawa cywilnego albo handlowego.
Jako nie mające charakteru spraw cywilnych ani handlowych wyłączono sprawy wynikające przepisów prawa podatkowego, celnego i administracyjnego.
Ponadto rozporządzenie nie będzie stosowane w sprawach wymienionych w katalogu znajdującym się w {{pu przepis="art. 1 ust. 2 RozpUERzymI"}}.
((2)) Kolizja praw
Kolizja praw jest niezbędnym elementem możliwości zastosowania przepisów kolizyjnych. Nie wiadomo dlaczego nie posłużono się tu sformułowaniem użytym w Konwencji rzymskiej z 1980 r., powtórzonym następnie w RozpUERzymII tzn. "powiązaniem z prawami różnych państw". Wprawdzie obydwie wypowiedzi zmierzają do tego samego celu - ograniczenia zastosowania rozporządzenia w sprawach, w których występuje element transgraniczny - ale konsekwencja wymagałaby użycia tych samych wyrażeń na tą samą okoliczność.
Do kolizji praw dojdzie więc, gdy w sprawie (cywilnej lub handlowej) występuje element zagraniczny.
Jak można wywodzić z celu, dla którego uchwalono także rozp. Rzym II, nie musi być to powiązanie z obszarem państwa członkowskiego UE. Rozporządzenie ma mieć bowiem także charakter //loi uniforme// ({{pu przepis="art. 2 RozpUERzymI"}}), co oznacza to, że sąd bądzie musiał zastosować rozporządzenie także w sytuacji, gdy zobowiązanie umowne pozostaje np. w zw. z prawem rosyjskim.
Klauzula intertemporalna... (work in progress)
Usunięte:
Jako roszczenia mające źródła w umowie należy zgodnie z orzecznictwem Trybunału traktować wszelkie zobowiązania, które zostały przez strony nawiązane w sposób dobrowolny (por. {{pu przepis="art. 2 ust. 1 RozpUERzymII"}}).
((2)) Sprawy cywilne i handlowe
To sformułowanie, powtarzające się także w innych aktach wspólnotowych z zakresu prawa prywatnego, wskazuje na zamiar wspólnotowego prawodawcy stworzenia jednolitego i spójnego systemu norm kolizyjnych w zakresie prawa prywatnego na płaszczyźnie wspólnotowej. Same pojęcia spraw cywilnych i handlowych zostały już wyjaśnione w orzecznictwie ETS, szczególnie w odniesieniu do Konwencji Brukselskiej z 27 września 1968 o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń. w sprawach cywilnych i handlowych (Dz.U. UE z 1972 r., L 299, str. 32). Zgodnie z ustalonym już orzecznictwem oraz aprobującymi poglądami w literaturze pojęcia te powinny być interpretowane **w sposób autonomiczny**, w oparciu o cele przyświecające tworzeniu danego aktu oraz w oparciu o całokształt zasad wynikających z systemów prawnych państw członkowskich (Wyroki z 14.10.1976 spr. 29/76 (LTU), z 22.2.1979 spr. 133/78 (Gourdain), nb. 3; z 16.12.1980 spr. 814/79 (Rüffer) nb. 7; z 21.4.1993 C-172/91 (Sonntag), nb.18, z 14.11.2002, spr. C-271/00 (Baten), nb. 28 oraz wyrok z 15.5.2003, spr. C-266/01 (TIARD SA), nb. 20). Sprawami cywilnymi i handlowymi są więc sprawy, dla których charakterystyczna jest równorzędność stron stosunku prawnego i których źródłem są przepisy prawa cywilnego albo handlowego.
Jako nie mające charakteru spraw cywilnych ani handlowych wyłączono sprawy wynikające przepisów prawa podatkowego, celnego i administracyjnego.
Ponadto rozporządzenie nie będzie stosowane w sprawach wymienionych w katalogu znajdującym się w {{pu przepis="art. 1 ust. 2 RozpUERzymI"}}.
((2)) Kolizja praw
Kolizja praw jest niezbędnym elementem możliwości zastosowania przepisów kolizyjnych. Nie wiadomo dlaczego nie posłużono się tu sformułowaniem użytym w Konwencji rzymskiej z 1980 r., powtórzonym następnie w RozpUERzymII tzn. "powiązaniem z prawami różnych państw". Wprawdzie obydwie wypowiedzi zmierzają do tego samego celu - ograniczenia zastosowania rozporządzenia w sprawach, w których występuje element transgraniczny - ale konsekwencja wymagałaby użycia tych samych wyrażeń na tą samą okoliczność.
Do kolizji praw dojdzie więc, gdy w sprawie (cywilnej lub handlowej) występuje element zagraniczny.
Jak można wywodzić z celu, dla którego uchwalono także rozp. Rzym II, nie musi być to powiązanie z obszarem państwa członkowskiego UE. Rozporządzenie ma mieć bowiem także charakter //loi uniforme// ({{pu przepis="art. 2 RozpUERzymI"}}), co oznacza to, że sąd bądzie musiał zastosować rozporządzenie także w sytuacji, gdy zobowiązanie umowne pozostaje np. w zw. z prawem rosyjskim.
Klauzulę intertemporalną dot.
Dodane:
Rozporządzenie będzie obowiązywych na obszarze UE z wyłączeniem Danii, która z zasady nie uczestniczy w działaniach dotyczących współpracy w sprawach cywilnych. Uczestnictwo Zjednoczone Królestwo i Irlandii Płn. zależy od złożenia oświadczenia //opt in//. Ponieważ oba kraje wyraziły zgodę na obowiązywanie na ich obszarze rozporządzenia Rzym II (zob. Wstęp do rozporządzenia Rzym II (pkt 39)), można przypuszczać, iż będą również uczestniczyć w stosowaniu rozp. Rzym I.
Usunięte:
Dodane:
Jako roszczenia mające źródła w umowie należy zgodnie z orzecznictwem Trybunału traktować wszelkie zobowiązania, które zostały przez strony nawiązane w sposób dobrowolny (por. {{pu przepis="art. 2 ust. 1 RozpUERzymII"}}).
Usunięte:
Dodane:
Jako roszczenia mające źródła w umowie należy zgodnie z orzecznictwem Trybunału traktować wszelkie zobowiązania, które zostały przez strony nawiązane w sposób dobrowolny (por. art. 2 ust.1 RozpUERzymII).
Usunięte:
Dodane:
Kolizja praw jest niezbędnym elementem możliwości zastosowania przepisów kolizyjnych. Nie wiadomo dlaczego nie posłużono się tu sformułowaniem użytym w Konwencji rzymskiej z 1980 r., powtórzonym następnie w RozpUERzymII tzn. "powiązaniem z prawami różnych państw". Wprawdzie obydwie wypowiedzi zmierzają do tego samego celu - ograniczenia zastosowania rozporządzenia w sprawach, w których występuje element transgraniczny - ale konsekwencja wymagałaby użycia tych samych wyrażeń na tą samą okoliczność.
Usunięte:
Brak różnic
Usunięte:
Dodane:
Rozporządzenie będzie obowiązywych na obszarze UE z wyłączeniem Danii, która z zasady nie uczestniczy w działaniach dotyczących współpracy w sprawach cywilnych. Uczestnictwo Zjednoczone Królestwo i Irlandii Płn. zależy od złożenia oświadczenia //opt in//. Ponieważ oba kraje wyraziły zgodę na obowiązywanie na ich obszarze rozporządzenia Rzym II (zob. wstęp RozpUERzymI (pkt 39)), można przypuszczać, iż będą również uczestniczć w stosowaniu rozp. Rzym I.
Usunięte:
Dodane:
Rozporządzenie będzie obowiązywych na obszarze UE z wyłączeniem Danii, która z zasady nie uczestniczy w działaniach dotyczących współpracy w sprawach cywilnych. Uczestnictwo Zjednoczone Królestwo i Irlandii Płn. zależy od złożenia oświadczenia //opt in//. Ponieważ oba kraje wyraziły zgodę na obowiązywanie na ich obszarze rozporządzenia Rzym II (zob. wstępRozpUERzymI (pkt 39)), można przypuszczać, iż będą również uczestniczć w stosowaniu rozp. Rzym I.
Usunięte:
Dodane:
[[RozporzadzenieEuropejskie Rozporządzenie]] będzie miało zastosowanie dla zobowiązań umownych wynikających ze spraw cywilnych i handlowych, w których dochodzi do kolizji praw ({{pu przepis="art. 1 ust. 1 RozpUERzymI"}}).
Jako roszczenia mające źródła w umowie należy zgodnie z orzecznictwem Trybunału traktować wszelkie zobowiązania, które zostały przez strony nawiązane w sposób dobrowolny (por. art. art. 2 ust.1 RozpUERzymII).
Ponadto rozporządzenie nie będzie stosowane w sprawach wymienionych w katalogu znajdującym się w {{pu przepis="art. 1 ust. 2 RozpUERzymI"}}.
Kolizja praw jest niezbędnym elementem możliwości zastosowania przepisów kolizyjnych. Nie wiadomo dlaczego nie posłużono się tu sformułowaniem użytym w Konwencji rzymskiej z 1980 r., powtórzonym następnie w {{pu przepis="art. 1 RozpUERzymII"}} tzn. "powiązaniem z prawami różnych państw". Wprawdzie obydwie wypowiedzi zmierzają do tego samego celu - ograniczenia zastosowania rozporządzenia w sprawach, w których występuje element transgraniczny - ale konsekwencja wymagałaby użycia tych samych wyrażeń na tą samą okoliczność.
Jak można wywodzić z celu, dla którego uchwalono także rozp. Rzym II, nie musi być to powiązanie z obszarem państwa członkowskiego UE. Rozporządzenie ma mieć bowiem także charakter //loi uniforme// ({{pu przepis="art. 2 RozpUERzymI"}}), co oznacza to, że sąd bądzie musiał zastosować rozporządzenie także w sytuacji, gdy zobowiązanie umowne pozostaje np. w zw. z prawem rosyjskim.
Rozporządzenie będzie obowiązywych na obszarze UE z wyłączeniem Danii, która z zasady nie uczestniczy w działaniach dotyczących współpracy w sprawach cywilnych. Uczestnictwo Zjednoczone Królestwo i Irlandii Płn. zależy od złożenia oświadczenia //opt in//. Ponieważ oba kraje wyraziły zgodę na obowiązywanie na ich obszarze rozporządzenia Rzym II (zob. preambuła RozpUERzymI (pkt 39)), można przypuszczać, iż będą również uczestniczć w stosowaniu rozp. Rzym I.
Rozporządzenie będzie stosowane od dnia 17.12.2009 ({{pu przepis="art. 29 RozpUERzymI"}}).
Będzie miało zastosowanie przede wszystkim do zobowiązań umownych, które powstaną po rozpoczęciu stosowania ({{pu przepis="art. 28 RozpUERzymI"}}).
Jako roszczenia mające źródła w umowie należy zgodnie z orzecznictwem Trybunału traktować wszelkie zobowiązania, które zostały przez strony nawiązane w sposób dobrowolny (por. art. art. 2 ust.1 RozpUERzymII).
Ponadto rozporządzenie nie będzie stosowane w sprawach wymienionych w katalogu znajdującym się w {{pu przepis="art. 1 ust. 2 RozpUERzymI"}}.
Kolizja praw jest niezbędnym elementem możliwości zastosowania przepisów kolizyjnych. Nie wiadomo dlaczego nie posłużono się tu sformułowaniem użytym w Konwencji rzymskiej z 1980 r., powtórzonym następnie w {{pu przepis="art. 1 RozpUERzymII"}} tzn. "powiązaniem z prawami różnych państw". Wprawdzie obydwie wypowiedzi zmierzają do tego samego celu - ograniczenia zastosowania rozporządzenia w sprawach, w których występuje element transgraniczny - ale konsekwencja wymagałaby użycia tych samych wyrażeń na tą samą okoliczność.
Jak można wywodzić z celu, dla którego uchwalono także rozp. Rzym II, nie musi być to powiązanie z obszarem państwa członkowskiego UE. Rozporządzenie ma mieć bowiem także charakter //loi uniforme// ({{pu przepis="art. 2 RozpUERzymI"}}), co oznacza to, że sąd bądzie musiał zastosować rozporządzenie także w sytuacji, gdy zobowiązanie umowne pozostaje np. w zw. z prawem rosyjskim.
Rozporządzenie będzie obowiązywych na obszarze UE z wyłączeniem Danii, która z zasady nie uczestniczy w działaniach dotyczących współpracy w sprawach cywilnych. Uczestnictwo Zjednoczone Królestwo i Irlandii Płn. zależy od złożenia oświadczenia //opt in//. Ponieważ oba kraje wyraziły zgodę na obowiązywanie na ich obszarze rozporządzenia Rzym II (zob. preambuła RozpUERzymI (pkt 39)), można przypuszczać, iż będą również uczestniczć w stosowaniu rozp. Rzym I.
Rozporządzenie będzie stosowane od dnia 17.12.2009 ({{pu przepis="art. 29 RozpUERzymI"}}).
Będzie miało zastosowanie przede wszystkim do zobowiązań umownych, które powstaną po rozpoczęciu stosowania ({{pu przepis="art. 28 RozpUERzymI"}}).
Usunięte:
Jako roszczenia mające źródła w umowie należy zgodnie z orzecznictwem Trybunału traktować wszelkie zobowiązania, które zostały przez strony nawiązane w sposób dobrowolny (por. art. art. 2 ust.1 RozpRzymII).
Ponadto rozporządzenie nie będzie stosowane w sprawach wymienionych w katalogu znajdującym się w art. 1 ust. 2 ProjKERzymI.
Kolizja praw jest niezbędnym elementem możliwości zastosowania przepisów kolizyjnych. Nie wiadomo dlaczego nie posłużono się tu sformułowaniem użytym w Konwencji rzymskiej z 1980 r., powtórzonym następnie w RozpRzymII tzn. "powiązaniem z prawami różnych państw". Wprawdzie obydwie wypowiedzi zmierzają do tego samego celu - ograniczenia zastosowania rozporządzenia w sprawach, w których występuje element transgraniczny - ale konsekwencja wymagałaby użycia teych samych wyrażeń na tą samą okoliczność.
Jak można wywodzić z celu, dla którego uchwalono także rozp. Rzym II, nie musi być to powiązanie z obszarem państwa członkowskiego UE. Rozporządzenie ma mieć bowiem także charakter //loi uniforme// (art. 2 ProjKERzymI), co oznacza to, że sąd bądzie musiał zastosować rozporządzenie także w sytuacji, gdy zobowiązanie umowne pozostaje np. w zw. z prawem rosyjskim.
Rozporządzenie będzie obowiązywych na obszarze UE z wyłączeniem Danii, która z zasady nie uczestniczy w działaniach dotyczących współpracy w sprawach cywilnych. Uczestnictwo Zjednoczone Królestwo i Irlandii Płn. zależy od złożenia oświadczenia //opt in//. Ponieważ oba kraje wyraziły zgodę na obowiązywanie na ich obszarze rozporządzenia Rzym II (zob. pkt 39 części wstępnej rozporządzenia Rzym II), można przypuszczać, iż będą również uczestniczć w stosowaniu rozp. Rzym I.
Rozporządzenie będzie stosowane po upływie roku od dnia wejścia w życie (co ma nastąpić 20-ego dnia po publikacji w Dz.Urz. UE).
Będzie miało zastosowanie przede wszystkim do zobowiązań umownych, które powstaną po rozpoczęciu stosowania (art. 24 zd. 3 ProjKERzymI).
Brak różnic
Brak różnic
Dodane:
<<**Uwaga! Rozporządzenie zostało przyjęte 17 czerwca 2008 r. Dokument wymaga opracowania na nowo**<<
Dodane:
[[RozporzadzenieEuropejskie Rozporządzenie]] będzie miało zastosowanie dla zobowiązań umownych wynikających ze spraw cywilnych i handlowych, w których dochodzi do kolizji praw (art. 1 ust. 1 ProjKERzymI).
