Wersja [14127]
To jest stara wersja RozporzadzenieRzymIStatutFormy utworzona przez MarcinKrzymuski, 2011-04-01 11:43:21.
Statut formy czynności prawnej
rozważania na tle art. 11 RozpUERzymI
art. 11 RozpUERzymI
1. Umowa zawarta między osobami, które – lub których przedstawiciele – znajdują się w tym samym państwie w chwili jej zawarcia, jest ważna ze względu na formę, jeżeli spełnia wymagania dotyczące formy określone przez prawo właściwe dla umowy zgodnie z niniejszym rozporządzeniem lub prawo państwa, w którym umowa została zawarta.
2. Umowa zawarta między osobami, które – lub których przedstawiciele – znajdują się w różnych państwach w chwili jej zawarcia, jest ważna ze względu na formę, jeżeli spełnia wymagania co do formy określone przez prawo właściwe dla umowy zgodnie z niniejszym rozporządzeniem lub prawo państwa, w którym w chwili zawarcia umowy znajduje się którakolwiek ze stron lub jej przedstawiciel, lub prawo państwa, w którym którakolwiek ze stron miała w tym czasie miejsce zwykłego pobytu.
3. Jednostronna czynność prawna, która odnosi się do umowy już zawartej lub umowy, która ma być zawarta, jest ważna ze względu na formę, jeżeli spełnione są wymagania co do formy określone przez prawo, które zgodnie z niniejszym rozporządzeniem jest lub byłoby właściwe dla umowy, lub przez prawo państwa, w którym ta czynność prawna została dokonana, lub prawo państwa, w którym osoba, która dokonała czynności, miała w tym czasie miejsce zwykłego pobytu.
4. Ustępów 1, 2 i 3 niniejszego artykułu nie stosuje się do umów, które są objęte zakresem art. 6. Do formy tych umów stosuje się prawo państwa, w którym konsument ma miejsce zwykłego pobytu.
5. Niezależnie od ust. 1–4, umowy, których przedmiotem jest prawo rzeczowe na nieruchomościach lub prawo do korzystania z nieruchomości, podlegają wymaganiom dotyczącym formy przewidzianym przez prawo państwa, w którym nieruchomość jest położona, jeżeli zgodnie z tym prawem:
a) wymagania te stosuje się bez względu na miejsce zawarcia umowy i prawo dla tej umowy właściwe; oraz
b) wymagań tych nie można wyłączyć w drodze umowy.
1. Umowa zawarta między osobami, które – lub których przedstawiciele – znajdują się w tym samym państwie w chwili jej zawarcia, jest ważna ze względu na formę, jeżeli spełnia wymagania dotyczące formy określone przez prawo właściwe dla umowy zgodnie z niniejszym rozporządzeniem lub prawo państwa, w którym umowa została zawarta.
2. Umowa zawarta między osobami, które – lub których przedstawiciele – znajdują się w różnych państwach w chwili jej zawarcia, jest ważna ze względu na formę, jeżeli spełnia wymagania co do formy określone przez prawo właściwe dla umowy zgodnie z niniejszym rozporządzeniem lub prawo państwa, w którym w chwili zawarcia umowy znajduje się którakolwiek ze stron lub jej przedstawiciel, lub prawo państwa, w którym którakolwiek ze stron miała w tym czasie miejsce zwykłego pobytu.
3. Jednostronna czynność prawna, która odnosi się do umowy już zawartej lub umowy, która ma być zawarta, jest ważna ze względu na formę, jeżeli spełnione są wymagania co do formy określone przez prawo, które zgodnie z niniejszym rozporządzeniem jest lub byłoby właściwe dla umowy, lub przez prawo państwa, w którym ta czynność prawna została dokonana, lub prawo państwa, w którym osoba, która dokonała czynności, miała w tym czasie miejsce zwykłego pobytu.
4. Ustępów 1, 2 i 3 niniejszego artykułu nie stosuje się do umów, które są objęte zakresem art. 6. Do formy tych umów stosuje się prawo państwa, w którym konsument ma miejsce zwykłego pobytu.
5. Niezależnie od ust. 1–4, umowy, których przedmiotem jest prawo rzeczowe na nieruchomościach lub prawo do korzystania z nieruchomości, podlegają wymaganiom dotyczącym formy przewidzianym przez prawo państwa, w którym nieruchomość jest położona, jeżeli zgodnie z tym prawem:
a) wymagania te stosuje się bez względu na miejsce zawarcia umowy i prawo dla tej umowy właściwe; oraz
b) wymagań tych nie można wyłączyć w drodze umowy.
work in progress
A. Statut formy czynności prawnej - pojęcie
Statut formy czynności prawnej to prawo właściwe do oceny wymagań w zakresie formy (PazdanKSHaPPM, str. 5)
B. Statut formy umowy
Statut ten odnosi się tylko do formy czynności zobowiązujących. Statut formy czynności rozporządzających ocenia się wg osobnych norm kolizyjnych (np. (akt prawny PrPrywMiędzyn nie istnieje)).
1. Zasady ogólne wyznaczania statutu formy
W rozporządzeniu Rzym I umowa jest ważna pod względem formalnym jeżeli spełnia wymogi stawiane tego typu transakcjom w:
2. Statut formy czynności dot. nieruchomości
W przypadku czynności dot. nieruchomości forma może podlegać prawu miejsca położenia nieruchomości (art. 11 ust. 5 RozpUERZymI
W rozporządzeniu Rzym I umowa jest ważna pod względem formalnym jeżeli spełnia wymogi stawiane tego typu transakcjom w:
- lex causae albo
- prawie państwa, na obszarze którego jedna ze stron znajduje się w chwili zawarcia umowy albo
- w prawie państwa, w którym jedna ze stron ma domicyl w chwili zawierania umowy.
2. Statut formy czynności dot. nieruchomości
W przypadku czynności dot. nieruchomości forma może podlegać prawu miejsca położenia nieruchomości (art. 11 ust. 5 RozpUERZymI
art. 11 RozpUERZymI
1. Umowa zawarta między osobami, które – lub których przedstawiciele – znajdują się w tym samym państwie w chwili jej zawarcia, jest ważna ze względu na formę, jeżeli spełnia wymagania dotyczące formy określone przez prawo właściwe dla umowy zgodnie z niniejszym rozporządzeniem lub prawo państwa, w którym umowa została zawarta.
2. Umowa zawarta między osobami, które – lub których przedstawiciele – znajdują się w różnych państwach w chwili jej zawarcia, jest ważna ze względu na formę, jeżeli spełnia wymagania co do formy określone przez prawo właściwe dla umowy zgodnie z niniejszym rozporządzeniem lub prawo państwa, w którym w chwili zawarcia umowy znajduje się którakolwiek ze stron lub jej przedstawiciel, lub prawo państwa, w którym którakolwiek ze stron miała w tym czasie miejsce zwykłego pobytu.
3. Jednostronna czynność prawna, która odnosi się do umowy już zawartej lub umowy, która ma być zawarta, jest ważna ze względu na formę, jeżeli spełnione są wymagania co do formy określone przez prawo, które zgodnie z niniejszym rozporządzeniem jest lub byłoby właściwe dla umowy, lub przez prawo państwa, w którym ta czynność prawna została dokonana, lub prawo państwa, w którym osoba, która dokonała czynności, miała w tym czasie miejsce zwykłego pobytu.
4. Ustępów 1, 2 i 3 niniejszego artykułu nie stosuje się do umów, które są objęte zakresem art. 6. Do formy tych umów stosuje się prawo państwa, w którym konsument ma miejsce zwykłego pobytu.
5. Niezależnie od ust. 1–4, umowy, których przedmiotem jest prawo rzeczowe na nieruchomościach lub prawo do korzystania z nieruchomości, podlegają wymaganiom dotyczącym formy przewidzianym przez prawo państwa, w którym nieruchomość jest położona, jeżeli zgodnie z tym prawem:
a) wymagania te stosuje się bez względu na miejsce zawarcia umowy i prawo dla tej umowy właściwe; oraz
b) wymagań tych nie można wyłączyć w drodze umowy.
). Wymóg formy wg lex rei sitae będzie obowiązywał, gdy spełnione zostaną kumulatywnie następujące przesłanki:1. Umowa zawarta między osobami, które – lub których przedstawiciele – znajdują się w tym samym państwie w chwili jej zawarcia, jest ważna ze względu na formę, jeżeli spełnia wymagania dotyczące formy określone przez prawo właściwe dla umowy zgodnie z niniejszym rozporządzeniem lub prawo państwa, w którym umowa została zawarta.
2. Umowa zawarta między osobami, które – lub których przedstawiciele – znajdują się w różnych państwach w chwili jej zawarcia, jest ważna ze względu na formę, jeżeli spełnia wymagania co do formy określone przez prawo właściwe dla umowy zgodnie z niniejszym rozporządzeniem lub prawo państwa, w którym w chwili zawarcia umowy znajduje się którakolwiek ze stron lub jej przedstawiciel, lub prawo państwa, w którym którakolwiek ze stron miała w tym czasie miejsce zwykłego pobytu.
3. Jednostronna czynność prawna, która odnosi się do umowy już zawartej lub umowy, która ma być zawarta, jest ważna ze względu na formę, jeżeli spełnione są wymagania co do formy określone przez prawo, które zgodnie z niniejszym rozporządzeniem jest lub byłoby właściwe dla umowy, lub przez prawo państwa, w którym ta czynność prawna została dokonana, lub prawo państwa, w którym osoba, która dokonała czynności, miała w tym czasie miejsce zwykłego pobytu.
4. Ustępów 1, 2 i 3 niniejszego artykułu nie stosuje się do umów, które są objęte zakresem art. 6. Do formy tych umów stosuje się prawo państwa, w którym konsument ma miejsce zwykłego pobytu.
5. Niezależnie od ust. 1–4, umowy, których przedmiotem jest prawo rzeczowe na nieruchomościach lub prawo do korzystania z nieruchomości, podlegają wymaganiom dotyczącym formy przewidzianym przez prawo państwa, w którym nieruchomość jest położona, jeżeli zgodnie z tym prawem:
a) wymagania te stosuje się bez względu na miejsce zawarcia umowy i prawo dla tej umowy właściwe; oraz
b) wymagań tych nie można wyłączyć w drodze umowy.
- sytuacja dotyczy umowy, o której mowa jest w art. 11 ust. 5 i
- wymagania co do formy stosuje się bez względu na miejsce zawarcia umowy i prawo dla tej umowy właściwe oraz
- wymagań tych nie można wyłączyć w drodze umowy.
a. umowa w rozumieniu art. 11 ust. 5
Zapis dotyczy umów, których przedmiotem jest prawo rzeczowe na nieruchomościach lub prawo do korzystania z nieruchomości.
Do pierwszej grupy należą umowy zobowiązujące do zbycia/nabycia własności oraz umowy zobowiązujące do ustanowienia ograniczonego prawa rzeczowego na nieruchomości.
Druga grupa dotyczy umów najmu i dzierżawy (uwaga na rozbieżność wersji niemieckiej i polskiej, która to mówi szeroko o "prawach do korzystania z nieruchomości").
Zapis dotyczy umów, których przedmiotem jest prawo rzeczowe na nieruchomościach lub prawo do korzystania z nieruchomości.
Do pierwszej grupy należą umowy zobowiązujące do zbycia/nabycia własności oraz umowy zobowiązujące do ustanowienia ograniczonego prawa rzeczowego na nieruchomości.
Druga grupa dotyczy umów najmu i dzierżawy (uwaga na rozbieżność wersji niemieckiej i polskiej, która to mówi szeroko o "prawach do korzystania z nieruchomości").
b. kolizyjnoprawne ius cogens
Wymagania formy umowy obligacyjnej prawa miejsca położenia nieruchomości wyprą zasady ogólne jedynie wówczas, gdy przepisy te mają charakter bezwzględnie obowiązujący na płaszczyźnie kolizyjnoprawnej. Ocena następuje z punktu widzenia prawa państwa położenia rzeczy (Spellenberg w: Münchener Kommentar zum BGB, Band 10. 5. Auflage 2010, Art. 11 Rn. 34). Chodzi tu więc o takie normy odnoszące się do formy czynności prawnych, których "przestrzeganie uważane jest przez państwo za tak istotny element ochrony jego interesów publicznych, takich jak organizacja polityczna, społeczna lub gospodarcza, że znajdują one zastosowanie do stanów faktycznych objętych ich zakresem bez względu na to, jakie prawo jest właściwe dla umowy" (art. 9 ust. 1 RozpUERzymI
Wymagania formy umowy obligacyjnej prawa miejsca położenia nieruchomości wyprą zasady ogólne jedynie wówczas, gdy przepisy te mają charakter bezwzględnie obowiązujący na płaszczyźnie kolizyjnoprawnej. Ocena następuje z punktu widzenia prawa państwa położenia rzeczy (Spellenberg w: Münchener Kommentar zum BGB, Band 10. 5. Auflage 2010, Art. 11 Rn. 34). Chodzi tu więc o takie normy odnoszące się do formy czynności prawnych, których "przestrzeganie uważane jest przez państwo za tak istotny element ochrony jego interesów publicznych, takich jak organizacja polityczna, społeczna lub gospodarcza, że znajdują one zastosowanie do stanów faktycznych objętych ich zakresem bez względu na to, jakie prawo jest właściwe dla umowy" (art. 9 ust. 1 RozpUERzymI
art. 9 RozpUERzymI
1. Przepisy wymuszające swoje zastosowanie to przepisy, których przestrzeganie uważane jest przez państwo za tak istotny element ochrony jego interesów publicznych, takich jak organizacja polityczna, społeczna lub gospodarcza, że znajdują one zastosowanie do stanów faktycznych objętych ich zakresem bez względu na to, jakie prawo jest właściwe dla umowy zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
2. Niniejsze rozporządzenie nie narusza stosowania przepisów wymuszających swoje zastosowanie państwa sądu orzekającego.
3. Można przyznać skuteczność przepisom wymuszającym swoje zastosowanie państwa, w którym ma nastąpić lub nastąpiło wykonanie zobowiązań wynikających z umowy, w zakresie, w jakim przepisy te powodują, że wykonanie umowy jest niezgodne z prawem. Rozważając przyznanie skuteczności takim przepisom, uwzględnia się ich charakter i cel oraz skutki ich zastosowania lub niezastosowania.
). Spellenberg (ibidem) wskazuje, że o względnym charakterze tych norm może świadczyć m.in. okoliczność, że prawo międzynarodowe prywatne danego kraju, dopuszcza możliwość zastosowania dla danych czynności obcych przepisów o formie.1. Przepisy wymuszające swoje zastosowanie to przepisy, których przestrzeganie uważane jest przez państwo za tak istotny element ochrony jego interesów publicznych, takich jak organizacja polityczna, społeczna lub gospodarcza, że znajdują one zastosowanie do stanów faktycznych objętych ich zakresem bez względu na to, jakie prawo jest właściwe dla umowy zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
2. Niniejsze rozporządzenie nie narusza stosowania przepisów wymuszających swoje zastosowanie państwa sądu orzekającego.
3. Można przyznać skuteczność przepisom wymuszającym swoje zastosowanie państwa, w którym ma nastąpić lub nastąpiło wykonanie zobowiązań wynikających z umowy, w zakresie, w jakim przepisy te powodują, że wykonanie umowy jest niezgodne z prawem. Rozważając przyznanie skuteczności takim przepisom, uwzględnia się ich charakter i cel oraz skutki ich zastosowania lub niezastosowania.
C. Statut formy jednostronnej czynności prawnej
Rozporządzenie ma także określać statut formy dla jednostronnych czynności prawnych, które są związane z umową (już zawartą lub mającą być zawartą). Dotyczy to takich czynności jak wypowiedzenie umowy, odstąpienie od niej, wykonywanie innych uprawnień prawokształtujących.
Zgodnie z art. 10 ust. 2 RozpUERzymI
art. 10 RozpUERzymI
1. Istnienie i ważność umowy lub jednego z jej postanowień ocenia się według prawa, które zgodnie z niniejszym rozporządzeniem byłoby dla niej właściwe, gdyby umowa lub jej postanowienie były ważne.
2. Jeżeli jednak z okoliczności wynika, że nie byłoby uzasadnione dokonywanie oceny skutków zachowania się jednej ze stron według prawa określonego zgodnie z ust. 1, strona ta może – w celu ustalenia, że nie wyraziła zgody na zawarcie umowy – powołać się na prawo państwa miejsca swojego zwykłego pobytu.
jednostronna czynność prawna będzie ważna pod względem formalnym, jeżeli będzie odpowiadać:1. Istnienie i ważność umowy lub jednego z jej postanowień ocenia się według prawa, które zgodnie z niniejszym rozporządzeniem byłoby dla niej właściwe, gdyby umowa lub jej postanowienie były ważne.
2. Jeżeli jednak z okoliczności wynika, że nie byłoby uzasadnione dokonywanie oceny skutków zachowania się jednej ze stron według prawa określonego zgodnie z ust. 1, strona ta może – w celu ustalenia, że nie wyraziła zgody na zawarcie umowy – powołać się na prawo państwa miejsca swojego zwykłego pobytu.
- statutowi zobowiązaniowemu,
- prawu państwa, w którym miała miejsce albo
- prawu państwa, w którym osoba jej dokonująca, miała domicyl w chwili jej podejmowania.
D. Uwagi
Ciekawym jest zagadnienie, czy możliwe jest - w razie wymogu dochowania formy aktu notarialnego - zastąpienie krajowego notariusza jego zagranicznym odpowiednikiem (np. sporządzenie aktu notarialnego przez niemieckiego notariusza zamiast polskiego). Problem ten ma znaczenie nie tylko w zakresie nabywania nieruchomości, ale także np. rozporządzania udziałami (zob.artykuł w prasie niemieckiej)).
CategoryRozporzadzenieRzymI
Na tej stronie nie ma komentarzy
