Protokół zmian strony RoszczeniaWynagrodzenieZaBezumowneKorzystanieZRzeczy
Dodane:
CategoryRoszczeniaPrawnorzeczowe CategorySkrypty CategoryOchronaWlasnosci
Usunięte:
Dodane:
Roszczenie o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie rzeczy przysługuje na podstawie {{pu przepis="art. 224 § 1 KC"}} tylko od posiadacza w dobrej wierze. W dobrej wierze działa ten posiadacz, który jest przekonany, że rzecz posiada zgodnie z przysługującym mu prawem, a jego przekonanie jest usprawiedliwione okolicznościami (IgnatowiczStefaniukPrawoRzeczowe, 2003, str. 294). Posiadaczem samoistnym w dobrej wierze jest więc ten posiadacz, który ma uzasadnione podstawy do uważania się za właściciela rzeczy. Natomiast w przypadku posiadania zależnego, w dobrej wierze jest ten, kto władając rzeczą pozostaje w błędnym, ale usprawiedliwionym okolicznościami przeświadczeniu, że przysługuje mu prawo użytkowania, zastawu, najmu, dzierżawy lub inne prawo (chociażby leasing), z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (Gniewek w: GniewekKCKomentarz, 2001, art. 230 uw. 11). Dobrą wiarę należy oceniać na moment objęcia rzeczy w posiadanie (Cisek w: GniewekKCKomentarz, 2008, art. 224 nb. 8).
Wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy przysługuje właścicielowi tylko od momentu, gdy posiadacz dowiedział się o wytoczeniu przeciw niemu powództwa windykacyjnego. Za okres używania rzeczy przed powzięciem wiedzy o wytoczeniu powództwa o wydanie rzeczy właścicielowi wynagrodzenie się nie należy (zob. {{pu przepis="art. 224 § 1 KC"}}). Wytoczenie powództwa następuje w Polsce z momentem doręczenia pozwu pozwanemu.
Z chwilą dowiedzenia się o powództwie posiadacz w dobrej wierze nie staje się posiadaczem w złej wierze, lecz powinien się liczyć z możliwością przegrania procesu i wynikającym stąd obowiązkiem wydania rzeczy.
Wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy przysługuje właścicielowi tylko od momentu, gdy posiadacz dowiedział się o wytoczeniu przeciw niemu powództwa windykacyjnego. Za okres używania rzeczy przed powzięciem wiedzy o wytoczeniu powództwa o wydanie rzeczy właścicielowi wynagrodzenie się nie należy (zob. {{pu przepis="art. 224 § 1 KC"}}). Wytoczenie powództwa następuje w Polsce z momentem doręczenia pozwu pozwanemu.
Z chwilą dowiedzenia się o powództwie posiadacz w dobrej wierze nie staje się posiadaczem w złej wierze, lecz powinien się liczyć z możliwością przegrania procesu i wynikającym stąd obowiązkiem wydania rzeczy.
Usunięte:
Wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy przysługuje właścicielowi tylko od momentu, gdy posiadacz dowiedział się o wytoczeniu przeciw niemu powództwa windykacyjnego. Za okres używania rzeczy przed powzięciem wiedzy o wytoczeniu powództwa o wydanie rzeczy właścicielowi wynagrodzenie się nie należy (zob. {{pu przepis="art. 224 § 1 KC"}}). Wytoczenie powództwa następuje w Polsce z momentem doręczenia pozwu pozwanemu. Miarodajne jest więc, kiedy posiadacz dowiedział się o powództwie skierowanym wobec niego. Z chwilą dowiedzenia się o powództwie posiadacz w dobrej wierze nie staje się posiadaczem w złej wierze, lecz powinien się liczyć z możliwością przegrania procesu i wynikającym stąd obowiązkiem wydania rzeczy.
Brak różnic
Dodane:
Wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy przysługuje od właściciela w dobrej wierze, gdy zostało wytoczone wobec niego powództwo o wydanie rzeczy i tylko za czas korzystania z rzeczy po wytoczeniu powództwa.
Przesłanki tego roszczenia są następujące:
((2)) Sytuacja windykacyjna
Ponieważ roszczenia uzupełniające są roszczeniami dopełniającymi [[RoszczenieWindykacyjne roszczenia windykacyjne]], podstawową przesłanką jest "ziszczenie się przesłanek uzasadniających roszczenie windykacyjne" (zob. uzasadnienie wyroku SN z 31.3.2004, II CK 162/03, Wokanda z 2004 r Nr 11, poz. 10 (Lex 127901) oraz WyrokSNIICK10203). W pierwszej kolejności należy więc ustalić, czy właścicielowi przysługuje przeciw posiadaczowi skuteczne roszczenie z {{pu przepis="art. 222 § 1 KC"}}, czyli - innymi słowy - czy zachodzi sytuacja, gdy nieposiadający właściciel zwraca przeciw władającemu rzeczą niewłaścicielowi.
Roszczenie to nie przysługuje natomiast przeciw dzierżycielowi, albowiem nie jest on wymieniony w art. 224, 225 i 230 KC (WyrokSNIICK10203). Roszczenie to kieruje się więc wyłącznie przeciw posiadaczowi.
((2)) Posiadacz w dobrej wierze
Omawiany przepis może mieć zastosowanie wobec posiadacza samoistnego albo - na mocy {{pu przepis="art. 230 KC"}} - posiadacza zależnego.
((3)) posiadacz samoistny
Przepis {{pu przepis="art. 224 § 2 zd. 2 KC"}} w pierwszym rzędzie stosuje się wobec posiadacza samoistnego, o którym mowa jest w {{pu przepis="art. 336 KC"}}.
((3)) posiadacz zależny
Na podstawie {{pu przepis="art. 230 KC"}} można roszczenia o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z rzeczy podnieść także wobec posiadacza zależnego ({{pu przepis="art. 336 KC"}}).
Z samego sensu roszczeń uzupełniających wynika, że może chodzić wyłącznie o posiadanie zależne od początku „bezprawne" lub posiadanie zależne trwające już po wygaśnięciu uprawnienia do władania rzeczą (por. DybowskiOchronaWlasnosci, str. 209). Dopóty bowiem posiadaczowi przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą, wyłączone jest [[RoszczenieWindykacyjne roszczenie windykacyjne]] a tym samym i roszczenia uzupełniające. Z posiadaniem zależnym bezprawnym od początku mamy do czynienia wówczas, gdy posiadacz zależny swoje władztwo nad rzeczą wywodzi od innego posiadacza nieuprawnionego (por. wyrok SN z 11.6.1974 r., II CR 246/74, opubl. w: OSPiKA 1976, nr 2, poz. 29).
Poza tym roszczenie o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z rzeczy ma zastosowanie tylko wtedy, gdy z przepisów regulujących ten stosunek nie wynikają zasady rozliczania wynagrodzenia. Po pierwsze należy więc sprawdzić, czy przepisy ustawowe dot. danego [[StosunekPrawny stosunku prawnego]], z którego wynika posiadanie zależne, nie regulują kwestii wynagrodzenia po utracie podstawy prawnej do władania rzeczą (np. {{pu przepis="art. 18 UOchrPrLokator"}}). Obok przepisów ustawowych źródłem zasad rozliczania mogą być postanowienia umowne między stronami.
Dopóki takowe postanowienia (umowne, ustawowe) istnieją, przepisy art. 224 - 225 KC nie znajdą zastosowania.
((3)) dobra wiara posiadacza
Roszczenie o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie rzeczy przysługuje na podstawie {{pu przepis="art. 224 § 1 KC"}} tylko od posiadacza w dobrej wierze. W dobrej wierze działa ten posiadacz, który jest przekonany, że rzecz posiada zgodnie z przysługującym mu prawem, a jego przekonanie jest usprawiedliwione okolicznościami (IgnatowiczStefaniukPrawoRzeczowe, 2003, str. 294). Posiadaczem samoistnym w dobrej wierze jest więc ten posiadacz, który ma uzasadnione podstawy do uważania się za właściciela rzeczy. Natomiast w przypadku posiadania zależnego, w dobrej wierze jest ten, kto władając rzeczą pozostaje w błędnym, ale usprawiedliwionym okolicznościami przeświadczeniu, że przysługuje mu prawo użytkowania, zastawu, najmu, dzierżawy lub inne prawo (chociażby leasing), z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (Gniewek w: GniewekKCKomentarz, 2001, art. 230 uw. 11).
Należy pamiętać, iż zgodnie z {{pu przepis="art. 7 KC"}} dobrą wiarę należy domniemywać, co oznacza, że to na właścicielu rzeczy spoczywa ciężar udowodnienia, że posiadacz był w złej wierze.
((3)) powzięcie wiedzy o wytoczeniu powództwa windykacyjnego
Wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy przysługuje właścicielowi tylko od momentu, gdy posiadacz dowiedział się o wytoczeniu przeciw niemu powództwa windykacyjnego. Za okres używania rzeczy przed powzięciem wiedzy o wytoczeniu powództwa o wydanie rzeczy właścicielowi wynagrodzenie się nie należy (zob. {{pu przepis="art. 224 § 1 KC"}}). Wytoczenie powództwa następuje w Polsce z momentem doręczenia pozwu pozwanemu. Miarodajne jest więc, kiedy posiadacz dowiedział się o powództwie skierowanym wobec niego. Z chwilą dowiedzenia się o powództwie posiadacz w dobrej wierze nie staje się posiadaczem w złej wierze, lecz powinien się liczyć z możliwością przegrania procesu i wynikającym stąd obowiązkiem wydania rzeczy.
((2)) Adresat roszczenia
Także i w tej sytuacji rodzaj posiadania nie ma znaczenia – odpowiada bowiem każdy z posiadaczy, chyba że w przypadku posiadania zależnego przepisy szczególne inaczej regulują rozliczenia z tytułu korzystania z rzeczy, {{pu przepis="art. 230 KC"}}.
((2)) Zła wiara
Dobra wiara jest wykluczona, gdy posiadacz wiedział o braku swego uprawnienia do władania rzeczą praz gdy jego niewiedza wynikała z niedbalstwa (IgnatowiczStefaniukPrawoRzeczowe, 2003, str. 294). Jednakże należy domniemywać dobrą wiarę ({{pu przepis="art. 7 KC"}}), co powoduje, iż ciężar udowodnienia złej wiary spoczywa na właścicielu.
Przesłanki tego roszczenia są następujące:
((2)) Sytuacja windykacyjna
Ponieważ roszczenia uzupełniające są roszczeniami dopełniającymi [[RoszczenieWindykacyjne roszczenia windykacyjne]], podstawową przesłanką jest "ziszczenie się przesłanek uzasadniających roszczenie windykacyjne" (zob. uzasadnienie wyroku SN z 31.3.2004, II CK 162/03, Wokanda z 2004 r Nr 11, poz. 10 (Lex 127901) oraz WyrokSNIICK10203). W pierwszej kolejności należy więc ustalić, czy właścicielowi przysługuje przeciw posiadaczowi skuteczne roszczenie z {{pu przepis="art. 222 § 1 KC"}}, czyli - innymi słowy - czy zachodzi sytuacja, gdy nieposiadający właściciel zwraca przeciw władającemu rzeczą niewłaścicielowi.
Roszczenie to nie przysługuje natomiast przeciw dzierżycielowi, albowiem nie jest on wymieniony w art. 224, 225 i 230 KC (WyrokSNIICK10203). Roszczenie to kieruje się więc wyłącznie przeciw posiadaczowi.
((2)) Posiadacz w dobrej wierze
Omawiany przepis może mieć zastosowanie wobec posiadacza samoistnego albo - na mocy {{pu przepis="art. 230 KC"}} - posiadacza zależnego.
((3)) posiadacz samoistny
Przepis {{pu przepis="art. 224 § 2 zd. 2 KC"}} w pierwszym rzędzie stosuje się wobec posiadacza samoistnego, o którym mowa jest w {{pu przepis="art. 336 KC"}}.
((3)) posiadacz zależny
Na podstawie {{pu przepis="art. 230 KC"}} można roszczenia o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z rzeczy podnieść także wobec posiadacza zależnego ({{pu przepis="art. 336 KC"}}).
Z samego sensu roszczeń uzupełniających wynika, że może chodzić wyłącznie o posiadanie zależne od początku „bezprawne" lub posiadanie zależne trwające już po wygaśnięciu uprawnienia do władania rzeczą (por. DybowskiOchronaWlasnosci, str. 209). Dopóty bowiem posiadaczowi przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą, wyłączone jest [[RoszczenieWindykacyjne roszczenie windykacyjne]] a tym samym i roszczenia uzupełniające. Z posiadaniem zależnym bezprawnym od początku mamy do czynienia wówczas, gdy posiadacz zależny swoje władztwo nad rzeczą wywodzi od innego posiadacza nieuprawnionego (por. wyrok SN z 11.6.1974 r., II CR 246/74, opubl. w: OSPiKA 1976, nr 2, poz. 29).
Poza tym roszczenie o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z rzeczy ma zastosowanie tylko wtedy, gdy z przepisów regulujących ten stosunek nie wynikają zasady rozliczania wynagrodzenia. Po pierwsze należy więc sprawdzić, czy przepisy ustawowe dot. danego [[StosunekPrawny stosunku prawnego]], z którego wynika posiadanie zależne, nie regulują kwestii wynagrodzenia po utracie podstawy prawnej do władania rzeczą (np. {{pu przepis="art. 18 UOchrPrLokator"}}). Obok przepisów ustawowych źródłem zasad rozliczania mogą być postanowienia umowne między stronami.
Dopóki takowe postanowienia (umowne, ustawowe) istnieją, przepisy art. 224 - 225 KC nie znajdą zastosowania.
((3)) dobra wiara posiadacza
Roszczenie o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie rzeczy przysługuje na podstawie {{pu przepis="art. 224 § 1 KC"}} tylko od posiadacza w dobrej wierze. W dobrej wierze działa ten posiadacz, który jest przekonany, że rzecz posiada zgodnie z przysługującym mu prawem, a jego przekonanie jest usprawiedliwione okolicznościami (IgnatowiczStefaniukPrawoRzeczowe, 2003, str. 294). Posiadaczem samoistnym w dobrej wierze jest więc ten posiadacz, który ma uzasadnione podstawy do uważania się za właściciela rzeczy. Natomiast w przypadku posiadania zależnego, w dobrej wierze jest ten, kto władając rzeczą pozostaje w błędnym, ale usprawiedliwionym okolicznościami przeświadczeniu, że przysługuje mu prawo użytkowania, zastawu, najmu, dzierżawy lub inne prawo (chociażby leasing), z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (Gniewek w: GniewekKCKomentarz, 2001, art. 230 uw. 11).
Należy pamiętać, iż zgodnie z {{pu przepis="art. 7 KC"}} dobrą wiarę należy domniemywać, co oznacza, że to na właścicielu rzeczy spoczywa ciężar udowodnienia, że posiadacz był w złej wierze.
((3)) powzięcie wiedzy o wytoczeniu powództwa windykacyjnego
Wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy przysługuje właścicielowi tylko od momentu, gdy posiadacz dowiedział się o wytoczeniu przeciw niemu powództwa windykacyjnego. Za okres używania rzeczy przed powzięciem wiedzy o wytoczeniu powództwa o wydanie rzeczy właścicielowi wynagrodzenie się nie należy (zob. {{pu przepis="art. 224 § 1 KC"}}). Wytoczenie powództwa następuje w Polsce z momentem doręczenia pozwu pozwanemu. Miarodajne jest więc, kiedy posiadacz dowiedział się o powództwie skierowanym wobec niego. Z chwilą dowiedzenia się o powództwie posiadacz w dobrej wierze nie staje się posiadaczem w złej wierze, lecz powinien się liczyć z możliwością przegrania procesu i wynikającym stąd obowiązkiem wydania rzeczy.
((2)) Adresat roszczenia
Także i w tej sytuacji rodzaj posiadania nie ma znaczenia – odpowiada bowiem każdy z posiadaczy, chyba że w przypadku posiadania zależnego przepisy szczególne inaczej regulują rozliczenia z tytułu korzystania z rzeczy, {{pu przepis="art. 230 KC"}}.
((2)) Zła wiara
Dobra wiara jest wykluczona, gdy posiadacz wiedział o braku swego uprawnienia do władania rzeczą praz gdy jego niewiedza wynikała z niedbalstwa (IgnatowiczStefaniukPrawoRzeczowe, 2003, str. 294). Jednakże należy domniemywać dobrą wiarę ({{pu przepis="art. 7 KC"}}), co powoduje, iż ciężar udowodnienia złej wiary spoczywa na właścicielu.
Usunięte:
((2)) Przesłanki uzasadniające windykację
Ponieważ [[RoszczenieCywilnoprawne roszczenia]] uzupełniające są [[RoszczenieCywilnoprawne roszczeniami]] dopełniającymi [[RoszczenieWindykacyjne roszczenia windykacyjne]], podstawową przesłanką jest "ziszczenie się przesłanek uzasadniających roszczenie windykacyjne" (wyrok SN z 31.3.2004, II CK 162/03, Wokanda z 2004 r Nr 11, poz. 10 (Lex 127901) oraz WyrokSNIICK10203). W pierwszej kolejności należy więc ustalić, czy właścicielowi przysługuje przeciw posiadaczowi skuteczne [[RoszczenieCywilnoprawne roszczenie]] z {{pu przepis="art. 222 § 1 KC"}}, czyli - innymi słowy - czy zachodzi sytuacja, gdy nieposiadający właściciel zwraca przeciw posiadającemu niewłaścicielowi.
Roszczenie to nie przysługuje natomiast przeciw dzierżycielowi, albowiem nie jest on art. 224, 225 i 230 wymieniony (WyrokSNIICK10203). W takich wypadkach roszczenie to kieruje się przeciw posiadaczowi.
((2)) Posiadacz w dobrej wierze
Omawiany przepis może mieć zastosowanie wobec posiadacza samoistnego albo - na mocy {{pu przepis="art. 230 KC"}} - posiadacza zależnego.
((3)) posiadacz samoistny
Przepis {{pu przepis="art. 224 § 2 zd. 2 KC"}} w pierwszym rzędzie stosuje się wobec posiadacza samoistnego ({{pu przepis="art. 336 KC"}}).
((3)) posiadacz zależny
Na podstawie {{pu przepis="art. 230 KC"}} można [[RoszczenieCywilnoprawne roszczenia]] o korzystanie z rzeczy podnieść także wobec posiadacza zależnego ({{pu przepis="art. 336 KC"}}).
Przede wszystkim z samego sensu [[RoszczenieCywilnoprawne roszczeń]] uzupełniających wynika, że może chodzić wyłącznie o posiadanie zależne od początku „bezprawne" lub posiadanie zależne trwające już po wygaśnięciu uprawnienia do władania rzeczą (por. DybowskiOchronaWlasnosci, str. 209). Dopóty bowiem posiadaczowi przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą, wyłączone jest [[RoszczenieWindykacyjne roszczenie windykacyjne]] a tym samym i [[RoszczenieCywilnoprawne roszczenia]] uzupełniające. Z posiadaniem zależnym bezprawnym od początku mamy do czynienia wówczas, gdy posiadacz zależny swoje władztwo nad rzeczą wywodzi od innego posiadacza nieuprawnionego (por. wyrok SN z 11.6.1974 r., II CR 246/74, opubl. w: OSPiKA 1976, nr 2, poz. 29).
Poza tym [[RoszczenieCywilnoprawne roszczenie]] to ma zastosowanie tylko wtedy, gdy z przepisów regulujących ten stosunek nie wynikają zasady rozliczania wynagrodzenia. Po pierwsze należy więc sprawdzić, czy przepisy ustawowe dot. danego [[StosunekPrawny stosunku prawnego]], z którego wynika posiadanie zależne, nie regulują kwestii wynagrodzenia po utracie podstawy prawnej do władania rzeczą (np. {{pu przepis="art. 18 UOchrPrLokator"}}). Obok przepisów ustawowych źródłem zasad rozliczania mogą być postanowienia umowne między stronami.
Dopóki takowe postanowienia istnieją, przepisy art. 224 - 225 KC nie znajdą zastosowania.
((3)) dobra wiara posiadacza
[[RoszczenieCywilnoprawne Roszczenie]] o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie rzeczy przysługuje na podstawie {{pu przepis="art. 224 § 1 KC"}} tylko od posiadacza w dobrej wierze. W dobrej wierze działa ten posiadacz, który jest przekonany, że rzecz posiada zgodnie z przysługującym mu prawem, a jego przekonanie jest usprawiedliwione okolicznościami (IgnatowiczStefaniukPrawoRzeczowe, 2003, str. 294). Posiadaczem samoistnym w dobrej wierze jest więc ten posiadacz, który ma uzasadnione podstawy do uważania się za właściciela rzeczy. Natomiast w przypadku posiadania zależnego, w dobrej wierze jest ten, kto władając rzeczą pozostaje w błędnym, ale usprawiedliwionym okolicznościami przeświadczeniu, że przysługuje mu prawo użytkowania, zastawu, najmu, dzierżawy lub inne prawo (chociażby leasing), z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (Gniewek w: GniewekKCKomentarz, 2001, art. 230 uw. 11).
Należy pamiętać, iż zgodnie z {{pu przepis="art. 7 KC"}} dobrą wiarę należy domniemywać, co oznacza, że to na właścicielu rzeczy spoczywa ciężar udowodnienia, że posiadacz był w złej wierze.
((3)) powzięcie wiedzy o wytoczeniu powództwa windykacyjnego
Wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy przysługuje właścicielowi tylko od momentu, gdy posiadacz dowiedział się o wytoczeniu przeciw niemu powództwa windykacyjnego. Za okres używania rzeczy przed powzięciem wiedzy o wytoczeniu powództwa o wydanie rzeczy właścicielowi wynagrodzenie się nie należy. Wytoczenie powództwa następuje w Polsce z momentem doręczenia pozwu pozwanemu. Miarodajne jest więc, kiedy posiadacz dowiedział się o powództwie skierowanym wobec niego. Z chwilą dowiedzenia się o powództwie posiadacz w dobrej wierze nie staje się posiadaczem w złej wierze, lecz powinien się liczyć z możliwością przegrania procesu i wynikającym stąd obowiązkiem wydania rzeczy.
((2)) Posiadacz
Także i w tej sytuacji rodzaj posiadania nie ma znaczenia – odpowiada bowiem każdy z posiadaczy, chyba że w przypadku posiadania zależnego przepisy szczególne inaczej regulują rozliczenia z tytułu korzystania z rzeczy, {{pu przepis="art. 230 KC"}}.
((3)) Zła wiara
Dobra wiara jest wykluczona, gdy posiadacz wiedział o braku swego uprawnienia do władania rzeczą praz gdy jego niewiedza wynikała z niedbalstwa (IgnatowiczStefaniukPrawoRzeczowe, 2003, str. 294). Jednakże należy domniemywać dobrą wiarę ({{pu przepis="art. 7 KC"}}), co powoduje, iż ciężar udowodnienia złej wiary spoczywa na właścicielu.
Dodane:
Ponieważ [[RoszczenieCywilnoprawne roszczenia]] uzupełniające są [[RoszczenieCywilnoprawne roszczeniami]] dopełniającymi [[RoszczenieWindykacyjne roszczenia windykacyjne]], podstawową przesłanką jest "ziszczenie się przesłanek uzasadniających roszczenie windykacyjne" (wyrok SN z 31.3.2004, II CK 162/03, Wokanda z 2004 r Nr 11, poz. 10 (Lex 127901) oraz WyrokSNIICK10203). W pierwszej kolejności należy więc ustalić, czy właścicielowi przysługuje przeciw posiadaczowi skuteczne [[RoszczenieCywilnoprawne roszczenie]] z {{pu przepis="art. 222 § 1 KC"}}, czyli - innymi słowy - czy zachodzi sytuacja, gdy nieposiadający właściciel zwraca przeciw posiadającemu niewłaścicielowi.
Roszczenie to nie przysługuje natomiast przeciw dzierżycielowi, albowiem nie jest on art. 224, 225 i 230 wymieniony (WyrokSNIICK10203). W takich wypadkach roszczenie to kieruje się przeciw posiadaczowi.
Roszczenie to nie przysługuje natomiast przeciw dzierżycielowi, albowiem nie jest on art. 224, 225 i 230 wymieniony (WyrokSNIICK10203). W takich wypadkach roszczenie to kieruje się przeciw posiadaczowi.
Usunięte:
Dodane:
Ponieważ [[RoszczenieCywilnoprawne roszczenia]] uzupełniające są [[RoszczenieCywilnoprawne roszczeniami]] dopełniającymi [[RoszczenieWindykacyjne roszczenia windykacyjne]], podstawową przesłanką jest "ziszczenie się przesłanek uzasadniających roszczenie windykacyjne" (wyrok SN z 31.3.2004, II CK 162/03, Wokanda z 2004 r Nr 11, poz. 10 (Lex 127901) oraz WyrokSNIICK10203). W pierwszej kolejności należy więc ustalić, czy właścicielowi przysługuje przeciw posiadaczowi skuteczne [[RoszczenieCywilnoprawne roszczenie]] z {{pu przepis="art. 222 § 1 KC"}}, czyli - innymi słowy - czy zachodzi sytuacja, gdy nieposiadający właściciel zwraca przeciw posiadającemu niewłaścicielowi. Roszczenie to nie przysługuje natomiast przeciw dzierżycielowi, albowiem nie jest on art. 224, 225 i 230 wymieniony (WyrokSNIICK10203). W takich wypadkach roszczenie to kieruje się przeciw posiadaczowi.
Usunięte:
Dodane:
Wynagrodzeniem jest kwota, która ułatwia wierzycielowi osiągnięcia celu gospodarczego polegającego na zrównaniu jego stanu majątkowego (w zakresie ograniczonym jednak do skutków wynikających z prawa własności określonej rzeczy) do poziomu, który można byłoby osiągnąć, gdyby właściciel z niej mógł korzystać (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9.6.2000 r., IV CKN 1159/00 (LEX 52472)). Wynagrodzenie należy więc ściśle odgraniczyć od [[Odszkodowanie odszkodowania]]. Oznacza to m.in. niemożność stosowania do wynagrodzenia {{pu przepis="art. 363 § 2 KC"}} i innych przepisów dotyczących wyłącznie [[RoszczeniaOdszkodowawcze roszczeń odszkodowawczych]].
Ponieważ [[RoszczenieCywilnoprawne roszczenia]] uzupełniające są [[RoszczenieCywilnoprawne roszczeniami]] dopełniającymi [[RoszczenieWindykacyjne roszczenia windykacyjne]], podstawową przesłanką jest "ziszczenie się przesłanek uzasadniających roszczenie windykacyjne" (wyrok SN z 31.3.2004, II CK 162/03, Wokanda z 2004 r Nr 11, poz. 10 (Lex 127901) oraz WyrokSNIICK10203). W pierwszej kolejności należy więc ustalić, czy właścicielowi przysługuje przeciw posiadaczowi skuteczne [[RoszczenieCywilnoprawne roszczenie]] z {{pu przepis="art. 222 § 1 KC"}}, czyli - innymi słowy - czy zachodzi sytuacja, gdy nieposiadający właściciel zwraca przeciw posiadającemu niewłaścicielowi.
Ponieważ [[RoszczenieCywilnoprawne roszczenia]] uzupełniające są [[RoszczenieCywilnoprawne roszczeniami]] dopełniającymi [[RoszczenieWindykacyjne roszczenia windykacyjne]], podstawową przesłanką jest "ziszczenie się przesłanek uzasadniających roszczenie windykacyjne" (wyrok SN z 31.3.2004, II CK 162/03, Wokanda z 2004 r Nr 11, poz. 10 (Lex 127901) oraz WyrokSNIICK10203). W pierwszej kolejności należy więc ustalić, czy właścicielowi przysługuje przeciw posiadaczowi skuteczne [[RoszczenieCywilnoprawne roszczenie]] z {{pu przepis="art. 222 § 1 KC"}}, czyli - innymi słowy - czy zachodzi sytuacja, gdy nieposiadający właściciel zwraca przeciw posiadającemu niewłaścicielowi.
Usunięte:
Ponieważ [[RoszczenieCywilnoprawne roszczenia]] uzupełniające są [[RoszczenieCywilnoprawne roszczeniami]] dopełniającymi [[RoszczenieWindykacyjne roszczenia windykacyjne]], podstawową przesłanką jest "ziszczenie się przesłanek uzasadniających roszczenie windykacyjne" (wyrok SN z 31.3.2004, II CK 162/03, Wokanda z 2004 r Nr 11, poz. 10 (Lex 127901)). W pierwszej kolejności należy więc ustalić, czy właścicielowi przysługuje przeciw posiadaczowi skuteczne [[RoszczenieCywilnoprawne roszczenie]] z {{pu przepis="art. 222 § 1 KC"}}, czyli - innymi słowy - czy zachodzi sytuacja, gdy nieposiadający właściciel zwraca przeciw posiadającemu niewłaścicielowi.
Dodane:
Wynagrodzeniem jest kwota, która ułatwia wierzycielowi osiągnięcia celu gospodarczego polegającego na zrównaniu jego stanu majątkowego (w zakresie ograniczonym jednak do skutków wynikających z prawa własności określonej rzeczy) do poziomu, który można byłoby osiągnąć, gdyby właściciel z niej mógł korzystać (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9.6.2000 r., IV CKN 1159/00 (LEX 52472) oraz WyrokSNIICK10203). Wynagrodzenie należy więc ściśle odgraniczyć od [[Odszkodowanie odszkodowania]]. Oznacza to m.in. niemożność stosowania do wynagrodzenia {{pu przepis="art. 363 § 2 KC"}} i innych przepisów dotyczących wyłącznie [[RoszczeniaOdszkodowawcze roszczeń odszkodowawczych]].
Usunięte:
Dodane:
Ponieważ [[RoszczenieCywilnoprawne roszczenia]] uzupełniające są [[RoszczenieCywilnoprawne roszczeniami]] dopełniającymi [[RoszczenieWindykacyjne roszczenia windykacyjne]], podstawową przesłanką jest "ziszczenie się przesłanek uzasadniających roszczenie windykacyjne" (wyrok SN z 31.3.2004, II CK 162/03, Wokanda z 2004 r Nr 11, poz. 10 (Lex 127901)). W pierwszej kolejności należy więc ustalić, czy właścicielowi przysługuje przeciw posiadaczowi skuteczne [[RoszczenieCywilnoprawne roszczenie]] z {{pu przepis="art. 222 § 1 KC"}}, czyli - innymi słowy - czy zachodzi sytuacja, gdy nieposiadający właściciel zwraca przeciw posiadającemu niewłaścicielowi.
Usunięte:
Dodane:
==roszczenia z {{pu przepis="art. 224 § 2 zd. 1 KC"}} i z {{pu przepis="art. 225 zd. 1 KC"}} ==
Usunięte:
Dodane:
Przepis {{pu przepis="art. 224 § 2 zd. 2 KC"}} w pierwszym rzędzie stosuje się wobec posiadacza samoistnego ({{pu przepis="art. 336 KC"}}).
Na podstawie {{pu przepis="art. 230 KC"}} można [[RoszczenieCywilnoprawne roszczenia]] o korzystanie z rzeczy podnieść także wobec posiadacza zależnego ({{pu przepis="art. 336 KC"}}).
Na podstawie {{pu przepis="art. 230 KC"}} można [[RoszczenieCywilnoprawne roszczenia]] o korzystanie z rzeczy podnieść także wobec posiadacza zależnego ({{pu przepis="art. 336 KC"}}).
Usunięte:
Na podstawie {{pu przepis="art. 230 KC"}} można [[RoszczenieCywilnoprawne roszczenia]] o korzystanie z rzeczy podnieść także wobec posiadacza zależnego (art. 336 2. alt KC).
Dodane:
((1)) POJĘCIE WYNAGRODZENIA
((1)) ROSZCZENIA PRZECIW POSIADACZOWI W DOBREJ WIERZE, {{pu przepis="ART. 224 § 2 zd. 1 KC"}}
((1)) ROSZCZENIA PRZECIW POSIADACZOWI W ZŁEJ WIERZE, {{pu przepis="ART. 225 zd. 1 KC"}}
((2)) Posiadacz
((3)) Zła wiara
Dobra wiara jest wykluczona, gdy posiadacz wiedział o braku swego uprawnienia do władania rzeczą praz gdy jego niewiedza wynikała z niedbalstwa (IgnatowiczStefaniukPrawoRzeczowe, 2003, str. 294). Jednakże należy domniemywać dobrą wiarę ({{pu przepis="art. 7 KC"}}), co powoduje, iż ciężar udowodnienia złej wiary spoczywa na właścicielu.
((1)) ROSZCZENIA PRZECIW POSIADACZOWI W DOBREJ WIERZE, {{pu przepis="ART. 224 § 2 zd. 1 KC"}}
((1)) ROSZCZENIA PRZECIW POSIADACZOWI W ZŁEJ WIERZE, {{pu przepis="ART. 225 zd. 1 KC"}}
((2)) Posiadacz
((3)) Zła wiara
Dobra wiara jest wykluczona, gdy posiadacz wiedział o braku swego uprawnienia do władania rzeczą praz gdy jego niewiedza wynikała z niedbalstwa (IgnatowiczStefaniukPrawoRzeczowe, 2003, str. 294). Jednakże należy domniemywać dobrą wiarę ({{pu przepis="art. 7 KC"}}), co powoduje, iż ciężar udowodnienia złej wiary spoczywa na właścicielu.
Usunięte:
((1)) Roszczenia przeciw posiadaczowi w dobrej wierze, {{pu przepis="art. 224 § 2 zd. 1 KC"}}
((1)) Roszczenia przeciw posiadaczowi w złej wierze, {{pu przepis="art. 225 zd. 1 KC"}}
((3)) posiadacz
((3)) zła wiara
Dobra wiara jest wykluczona, gdy posiadacz wiedział o braku swego uprawnienia do władania rzeczą praz gdy jego niewiedza wynikała z niedbalstwa (IgnatowiczStefaniukPrawoRzeczowe, 2003, str. 294).
Dodane:
Przede wszystkim z samego sensu [[RoszczenieCywilnoprawne roszczeń]] uzupełniających wynika, że może chodzić wyłącznie o posiadanie zależne od początku „bezprawne" lub posiadanie zależne trwające już po wygaśnięciu uprawnienia do władania rzeczą (por. DybowskiOchronaWlasnosci, str. 209). Dopóty bowiem posiadaczowi przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą, wyłączone jest [[RoszczenieWindykacyjne roszczenie windykacyjne]] a tym samym i [[RoszczenieCywilnoprawne roszczenia]] uzupełniające. Z posiadaniem zależnym bezprawnym od początku mamy do czynienia wówczas, gdy posiadacz zależny swoje władztwo nad rzeczą wywodzi od innego posiadacza nieuprawnionego (por. wyrok SN z 11.6.1974 r., II CR 246/74, opubl. w: OSPiKA 1976, nr 2, poz. 29).
Poza tym [[RoszczenieCywilnoprawne roszczenie]] to ma zastosowanie tylko wtedy, gdy z przepisów regulujących ten stosunek nie wynikają zasady rozliczania wynagrodzenia. Po pierwsze należy więc sprawdzić, czy przepisy ustawowe dot. danego [[StosunekPrawny stosunku prawnego]], z którego wynika posiadanie zależne, nie regulują kwestii wynagrodzenia po utracie podstawy prawnej do władania rzeczą (np. {{pu przepis="art. 18 UOchrPrLokator"}}). Obok przepisów ustawowych źródłem zasad rozliczania mogą być postanowienia umowne między stronami.
[[RoszczenieCywilnoprawne Roszczenie]] o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie rzeczy przysługuje na podstawie {{pu przepis="art. 224 § 1 KC"}} tylko od posiadacza w dobrej wierze. W dobrej wierze działa ten posiadacz, który jest przekonany, że rzecz posiada zgodnie z przysługującym mu prawem, a jego przekonanie jest usprawiedliwione okolicznościami (IgnatowiczStefaniukPrawoRzeczowe, 2003, str. 294). Posiadaczem samoistnym w dobrej wierze jest więc ten posiadacz, który ma uzasadnione podstawy do uważania się za właściciela rzeczy. Natomiast w przypadku posiadania zależnego, w dobrej wierze jest ten, kto władając rzeczą pozostaje w błędnym, ale usprawiedliwionym okolicznościami przeświadczeniu, że przysługuje mu prawo użytkowania, zastawu, najmu, dzierżawy lub inne prawo (chociażby leasing), z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (Gniewek w: GniewekKCKomentarz, 2001, art. 230 uw. 11).
Poza tym [[RoszczenieCywilnoprawne roszczenie]] to ma zastosowanie tylko wtedy, gdy z przepisów regulujących ten stosunek nie wynikają zasady rozliczania wynagrodzenia. Po pierwsze należy więc sprawdzić, czy przepisy ustawowe dot. danego [[StosunekPrawny stosunku prawnego]], z którego wynika posiadanie zależne, nie regulują kwestii wynagrodzenia po utracie podstawy prawnej do władania rzeczą (np. {{pu przepis="art. 18 UOchrPrLokator"}}). Obok przepisów ustawowych źródłem zasad rozliczania mogą być postanowienia umowne między stronami.
[[RoszczenieCywilnoprawne Roszczenie]] o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie rzeczy przysługuje na podstawie {{pu przepis="art. 224 § 1 KC"}} tylko od posiadacza w dobrej wierze. W dobrej wierze działa ten posiadacz, który jest przekonany, że rzecz posiada zgodnie z przysługującym mu prawem, a jego przekonanie jest usprawiedliwione okolicznościami (IgnatowiczStefaniukPrawoRzeczowe, 2003, str. 294). Posiadaczem samoistnym w dobrej wierze jest więc ten posiadacz, który ma uzasadnione podstawy do uważania się za właściciela rzeczy. Natomiast w przypadku posiadania zależnego, w dobrej wierze jest ten, kto władając rzeczą pozostaje w błędnym, ale usprawiedliwionym okolicznościami przeświadczeniu, że przysługuje mu prawo użytkowania, zastawu, najmu, dzierżawy lub inne prawo (chociażby leasing), z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (Gniewek w: GniewekKCKomentarz, 2001, art. 230 uw. 11).
Usunięte:
Poza tym roszczenie to ma zastosowanie tylko wtedy, gdy z przepisów regulujących ten stosunek nie wynikają zasady rozliczania wynagrodzenia. Po pierwsze należy więc sprawdzić, czy przepisy ustawowe dot. danego stosunku prawnego, z którego wynika posiadanie zależne, nie regulują kwestii wynagrodzenia po utracie podstawy prawnej do władania rzeczą (np. {{pu przepis="art. 18 UOchrPrLokator"}}). Obok przepisów ustawowych źródłem zasad rozliczania mogą być postanowienia umowne między stronami.
Roszczenie o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie rzeczy przysługuje na podstawie {{pu przepis="art. 224 § 1 KC"}} tylko od posiadacza w dobrej wierze. W dobrej wierze działa ten posiadacz, który jest przekonany, że rzecz posiada zgodnie z przysługującym mu prawem, a jego przekonanie jest usprawiedliwione okolicznościami (IgnatowiczStefaniukPrawoRzeczowe, 2003, str. 294). Posiadaczem samoistnym w dobrej wierze jest więc ten posiadacz, który ma uzasadnione podstawy do uważania się za właściciela rzeczy. Natomiast w przypadku posiadania zależnego, w dobrej wierze jest ten, kto władając rzeczą pozostaje w błędnym, ale usprawiedliwionym okolicznościami przeświadczeniu, że przysługuje mu prawo użytkowania, zastawu, najmu, dzierżawy lub inne prawo (chociażby leasing), z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (Gniewek w: GniewekKCKomentarz, 2001, art. 230 uw. 11).
Dodane:
Na podstawie {{pu przepis="art. 230 KC"}} można [[RoszczenieCywilnoprawne roszczenia]] o korzystanie z rzeczy podnieść także wobec posiadacza zależnego (art. 336 2. alt KC).
Przede wszystkim z samego sensu [[RoszczenieCywilnoprawne roszczeń]] uzupełniających wynika, że może chodzić wyłącznie o posiadanie zależne od początku „bezprawne" lub posiadanie zależne trwające już po wygaśnięciu uprawnienia do władania rzeczą (por. DybowskiOchronaWlasnosci, str. 209). Dopóty bowiem posiadaczowi przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władanie rzeczą, wyłączone jest roszczenie windykacyjne a tym samym i roszczenia uzupełniające. Z posiadaniem zależnym bezprawnym od początku mamy do czynienia wówczas, gdy posiadacz zależny swoje władztwo nad rzeczą wywodzi od innego posiadacza nieuprawnionego (por. wyrok SN z 11.6.1974 r., II CR 246/74, opubl. w: OSPiKA 1976, nr 2, poz. 29).
Przede wszystkim z samego sensu [[RoszczenieCywilnoprawne roszczeń]] uzupełniających wynika, że może chodzić wyłącznie o posiadanie zależne od początku „bezprawne" lub posiadanie zależne trwające już po wygaśnięciu uprawnienia do władania rzeczą (por. DybowskiOchronaWlasnosci, str. 209). Dopóty bowiem posiadaczowi przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władanie rzeczą, wyłączone jest roszczenie windykacyjne a tym samym i roszczenia uzupełniające. Z posiadaniem zależnym bezprawnym od początku mamy do czynienia wówczas, gdy posiadacz zależny swoje władztwo nad rzeczą wywodzi od innego posiadacza nieuprawnionego (por. wyrok SN z 11.6.1974 r., II CR 246/74, opubl. w: OSPiKA 1976, nr 2, poz. 29).
Usunięte:
Przede wszystkim z samego sensu roszczeń uzupełniających wynika, że może chodzić wyłącznie o posiadanie zależne od początku „bezprawne" lub posiadanie zależne trwające już po wygaśnięciu uprawnienia do władania rzeczą (por. DybowskiOchronaWlasnosci, str. 209). Dopóty bowiem posiadaczowi przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władanie rzeczą, wyłączone jest roszczenie windykacyjne a tym samym i roszczenia uzupełniające. Z posiadaniem zależnym bezprawnym od początku mamy do czynienia wówczas, gdy posiadacz zależny swoje władztwo nad rzeczą wywodzi od innego posiadacza nieuprawnionego (por. wyrok SN z 11.6.1974 r., II CR 246/74, opubl. w: OSPiKA 1976, nr 2, poz. 29).
Dodane:
Ponieważ [[RoszczenieCywilnoprawne roszczenia]] uzupełniające są [[RoszczenieCywilnoprawne roszczeniami]] dopełniającymi [[RoszczenieWindykacyjne roszczenia windykacyjne]], podstawową przesłanką jest "ziszczenie się przesłanek uzasadniających roszczenie windykacyjne" (wyrok SN z 31.3.2004, II CK 162/03, Wokanda z 2004 r Nr 11, poz. 10 (Lex 127901)). W pierwszej kolejności należy więc ustalić, czy właścicielowi przysługuje przeciw posiadaczowi skuteczne [[RoszczenieCywilnoprawne roszczenie]] z {{pu przepis="art. 222 § 1 KC"}}.
Usunięte:
Dodane:
Ponieważ [[RoszczenieCywilnoprawne roszczenia]] uzupełniające są [[RoszczenieCywilnoprawne roszczeniami]] dopełniającymi [[RoszczenieWindykacyjne roszczenia windykacyjne]], podstawową przesłanką jest "ziszczenie się przesłanek uzasadniających roszczenie windykacyjne" (wyrok SN z 31.3.2004, II CK 162/03, Wokanda z 2004 r Nr 11, poz. 10 (Lex 127901)). W pierwszej kolejności należy więc ustalić, czy właścicielowi przysługuje przeciw posiadaczowi skuteczne roszczenie z {{pu przepis="art. 222 § 1 KC"}}.
Usunięte:
Brak różnic
Brak różnic
Dodane:
- przeciw posiadaczowi w złej wierze ({{pu przepis="art. 225 KC"}})<<
Usunięte:
Dodane:
<<**Roszczenie o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z rzeczy** może kierować się przeciw:
Usunięte:
Dodane:
>>**Roszczenie o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z rzeczy** może kierować się przeciw:
- posiadaczowi w dobrej wierze ({{pu przepis="art. 224 § 2 zd. 1 KC"}}) albo
- przeciw posiadaczowi w złej wierze ({{pu przepis="art. 225 KC"}})>>
- posiadaczowi w dobrej wierze ({{pu przepis="art. 224 § 2 zd. 1 KC"}}) albo
- przeciw posiadaczowi w złej wierze ({{pu przepis="art. 225 KC"}})>>
Usunięte:
Dodane:
((1)) Pojęcie wynagrodzenia
Wynagrodzeniem jest kwota, która ułatwia wierzycielowi osiągnięcia celu gospodarczego polegającego na zrównaniu jego stanu majątkowego (w zakresie ograniczonym jednak do skutków wynikających z prawa własności określonej rzeczy) do poziomu, który można byłoby osiągnąć, gdyby właściciel z niej mógł korzystać (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9.6.2000 r., IV CKN 1159/00 LEX 52472). Wynagrodzenie należy więc ściśle odgraniczyć od [[Odszkodowanie odszkodowania]]. Oznacza to m.in. niemożność stosowania do wynagrodzenia {{pu przepis="art. 363 § 2 KC"}} i innych przepisów dotyczących wyłącznie [[RoszczeniaOdszkodowawcze roszczeń odszkodowawczych]].
Wynagrodzeniem jest kwota, która ułatwia wierzycielowi osiągnięcia celu gospodarczego polegającego na zrównaniu jego stanu majątkowego (w zakresie ograniczonym jednak do skutków wynikających z prawa własności określonej rzeczy) do poziomu, który można byłoby osiągnąć, gdyby właściciel z niej mógł korzystać (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9.6.2000 r., IV CKN 1159/00 LEX 52472). Wynagrodzenie należy więc ściśle odgraniczyć od [[Odszkodowanie odszkodowania]]. Oznacza to m.in. niemożność stosowania do wynagrodzenia {{pu przepis="art. 363 § 2 KC"}} i innych przepisów dotyczących wyłącznie [[RoszczeniaOdszkodowawcze roszczeń odszkodowawczych]].
Usunięte:
Dodane:
((2)) Przesłanki uzasadniające windykację
Ponieważ roszczenia uzupełniające są roszczeniami dopełniającymi roszczenia windykacyjne, podstawową przesłanką jest "ziszczenie się przesłanek uzasadniających roszczenie windykacyjne" (wyrok SN z 31.3.2004, II CK 162/03, Wokanda z 2004 r Nr 11, poz. 10 (Lex 127901)). W pierwszej kolejności należy więc ustalić, czy właścicielowi przysługuje przeciw posiadaczowi skuteczne roszczenie z {{pu przepis="art. 222 § 1 KC"}}.
((2)) Posiadacz w dobrej wierze
((1)) Roszczenia przeciw posiadaczowi w złej wierze, {{pu przepis="art. 225 zd. 1 KC"}}
Ponieważ roszczenia uzupełniające są roszczeniami dopełniającymi roszczenia windykacyjne, podstawową przesłanką jest "ziszczenie się przesłanek uzasadniających roszczenie windykacyjne" (wyrok SN z 31.3.2004, II CK 162/03, Wokanda z 2004 r Nr 11, poz. 10 (Lex 127901)). W pierwszej kolejności należy więc ustalić, czy właścicielowi przysługuje przeciw posiadaczowi skuteczne roszczenie z {{pu przepis="art. 222 § 1 KC"}}.
((2)) Posiadacz w dobrej wierze
((1)) Roszczenia przeciw posiadaczowi w złej wierze, {{pu przepis="art. 225 zd. 1 KC"}}
Usunięte:
((2)) Roszczenia przeciw posiadaczowi w złej wierze, {{pu przepis="art. 225 zd. 1 KC"}}
Dodane:
Zob. również: KazusRoszczeniaUzupelniajace1
Usunięte:
Dodane:
Roszczenie o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie rzeczy przysługuje na podstawie {{pu przepis="art. 224 § 1 KC"}} tylko od posiadacza w dobrej wierze. W dobrej wierze działa ten posiadacz, który jest przekonany, że rzecz posiada zgodnie z przysługującym mu prawem, a jego przekonanie jest usprawiedliwione okolicznościami (IgnatowiczStefaniukPrawoRzeczowe, 2003, str. 294). Posiadaczem samoistnym w dobrej wierze jest więc ten posiadacz, który ma uzasadnione podstawy do uważania się za właściciela rzeczy. Natomiast w przypadku posiadania zależnego, w dobrej wierze jest ten, kto władając rzeczą pozostaje w błędnym, ale usprawiedliwionym okolicznościami przeświadczeniu, że przysługuje mu prawo użytkowania, zastawu, najmu, dzierżawy lub inne prawo (chociażby leasing), z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (Gniewek w: GniewekKCKomentarz, 2001, art. 230 uw. 11).
Zob. też: KazusRoszczeniaUzupelniajace1
Zob. też: KazusRoszczeniaUzupelniajace1
Usunięte:
Dodane:
Roszczenie o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie rzeczy przysługuje na podstawie {{pu przepis="art. 224 § 1 KC"}} tylko od posiadacza w dobrej wierze. W dobrej wierze działa ten posiadacz, który jest przekonany, że rzecz posiada zgodnie z przysługującym mu prawem, a jego przekonanie jest usprawiedliwione okolicznościami (IgnatowiczStefaniukPrawoRzeczowe, 2003, str. 294). Posiadaczem samoistnym w dobrej wierze jest więc ten posiadacz, który ma uzasadnione podstawy do uważania się za właściciela rzeczy. Natomiast w przypadku posiadania zależnego, w dobrej wierze jest ten, kto władając rzeczą pozostaje w błędnym, ale usprawiedliwionym okolicznościami przeświadczeniu, że przysługuje mu prawo użytkowania, zastawu, najmu, dzierżawy lub inne prawo (chociażby leasing), z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (GniewekKCKomentarz, 2001, art. 230 uw. 11).
Usunięte:
Dodane:
Roszczenie o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie rzeczy przysługuje na podstawie {{pu przepis="art. 224 § 1 KC"}} tylko od posiadacza w dobrej wierze. W dobrej wierze działa ten posiadacz, który jest przekonany, że rzecz posiada zgodnie z przysługującym mu prawem, a jego przekonanie jest usprawiedliwione okolicznościami (IgnatowiczStefaniukPrawoRzeczowe, 2003, str. 294). Posiadaczem samoistnym w dobrej wierze jest więc ten posiadacz, który ma uzasadnione podstawy do uważania się za właściciela rzeczy. Natomiast w przypadku posiadania zależnego, w dobrej wierze jest ten, kto władając rzeczą pozostaje w błędnym, ale usprawiedliwionym okolicznościami przeświadczeniu, że przysługuje mu prawo użytkowania, zastawu, najmu, dzierżawy lub inne prawo (chociażby leasing), z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (GniewekKodeksCywilnyKomentarz, 2001, art. 230 uw. 11).
Usunięte:
Dodane:
Dopóki takowe postanowienia istnieją, przepisy art. 224 - 225 KC nie znajdą zastosowania.
Roszczenie o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie rzeczy przysługuje na podstawie {{pu przepis="art. 224 § 1 KC"}} tylko od posiadacza w dobrej wierze. W dobrej wierze działa ten posiadacz, który jest przekonany, że rzecz posiada zgodnie z przysługującym mu prawem, a jego przekonanie jest usprawiedliwione okolicznościami (IgnatowiczStefaniukPrawoRzeczowe, 2003, str. 294). Posiadaczem samoistnym w dobrej wierze jest więc ten posiadacz, który ma uzasadnione podstawy do uważania się za właściciela rzeczy. Natomiast w przypadku posiadania zależnego, w dobrej wierze jest ten, kto władając rzeczą pozostaje w błędnym, ale usprawiedliwionym okolicznościami przeświadczeniu, że przysługuje mu prawo użytkowania, zastawu, najmu, dzierżawy lub inne prawo (chociażby leasing), z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (GniewekKCKomentarz, 2001, art. 230 uw. 11).
Należy pamiętać, iż zgodnie z {{pu przepis="art. 7 KC"}} dobrą wiarę należy domniemywać, co oznacza, że to na właścicielu rzeczy spoczywa ciężar udowodnienia, że posiadacz był w złej wierze.
Roszczenie o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie rzeczy przysługuje na podstawie {{pu przepis="art. 224 § 1 KC"}} tylko od posiadacza w dobrej wierze. W dobrej wierze działa ten posiadacz, który jest przekonany, że rzecz posiada zgodnie z przysługującym mu prawem, a jego przekonanie jest usprawiedliwione okolicznościami (IgnatowiczStefaniukPrawoRzeczowe, 2003, str. 294). Posiadaczem samoistnym w dobrej wierze jest więc ten posiadacz, który ma uzasadnione podstawy do uważania się za właściciela rzeczy. Natomiast w przypadku posiadania zależnego, w dobrej wierze jest ten, kto władając rzeczą pozostaje w błędnym, ale usprawiedliwionym okolicznościami przeświadczeniu, że przysługuje mu prawo użytkowania, zastawu, najmu, dzierżawy lub inne prawo (chociażby leasing), z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (GniewekKCKomentarz, 2001, art. 230 uw. 11).
Należy pamiętać, iż zgodnie z {{pu przepis="art. 7 KC"}} dobrą wiarę należy domniemywać, co oznacza, że to na właścicielu rzeczy spoczywa ciężar udowodnienia, że posiadacz był w złej wierze.
Usunięte:
Dodane:
((1)) Roszczenia przeciw posiadaczowi w dobrej wierze, {{pu przepis="art. 224 § 2 zd. 1 KC"}}
((2)) Posiadacz
Omawiany przepis może mieć zastosowanie wobec posiadacza samoistnego albo - na mocy {{pu przepis="art. 230 KC"}} - posiadacza zależnego.
((3)) posiadacz samoistny
Przepis {{pu przepis="art. 224 § 2 zd. 2 KC"}} w pierwszym rzędzie stosuje się wobec posiadacza samoistnego (art. 336 alt. 1 KC).
((3)) posiadacz zależny
Na podstawie {{pu przepis="art. 230 KC"}} można roszczenia o korzystanie z rzeczy podnieść także wobec posiadacza zależnego (art. 336 2. alt KC).
Przede wszystkim z samego sensu roszczeń uzupełniających wynika, że może chodzić wyłącznie o posiadanie zależne od początku „bezprawne" lub posiadanie zależne trwające już po wygaśnięciu uprawnienia do władania rzeczą (por. DybowskiOchronaWlasnosci, str. 209). Dopóty bowiem posiadaczowi przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władanie rzeczą, wyłączone jest roszczenie windykacyjne a tym samym i roszczenia uzupełniające. Z posiadaniem zależnym bezprawnym od początku mamy do czynienia wówczas, gdy posiadacz zależny swoje władztwo nad rzeczą wywodzi od innego posiadacza nieuprawnionego (por. wyrok SN z 11.6.1974 r., II CR 246/74, opubl. w: OSPiKA 1976, nr 2, poz. 29).
Poza tym roszczenie to ma zastosowanie tylko wtedy, gdy z przepisów regulujących ten stosunek nie wynikają zasady rozliczania wynagrodzenia. Po pierwsze należy więc sprawdzić, czy przepisy ustawowe dot. danego stosunku prawnego, z którego wynika posiadanie zależne, nie regulują kwestii wynagrodzenia po utracie podstawy prawnej do władania rzeczą (np. {{pu przepis="art. 18 UOchrPrLokator"}}). Obok przepisów ustawowych źródłem zasad rozliczania mogą być postanowienia umowne między stronami.
((3)) dobra wiara posiadacza
((2)) Posiadacz
Omawiany przepis może mieć zastosowanie wobec posiadacza samoistnego albo - na mocy {{pu przepis="art. 230 KC"}} - posiadacza zależnego.
((3)) posiadacz samoistny
Przepis {{pu przepis="art. 224 § 2 zd. 2 KC"}} w pierwszym rzędzie stosuje się wobec posiadacza samoistnego (art. 336 alt. 1 KC).
((3)) posiadacz zależny
Na podstawie {{pu przepis="art. 230 KC"}} można roszczenia o korzystanie z rzeczy podnieść także wobec posiadacza zależnego (art. 336 2. alt KC).
Przede wszystkim z samego sensu roszczeń uzupełniających wynika, że może chodzić wyłącznie o posiadanie zależne od początku „bezprawne" lub posiadanie zależne trwające już po wygaśnięciu uprawnienia do władania rzeczą (por. DybowskiOchronaWlasnosci, str. 209). Dopóty bowiem posiadaczowi przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władanie rzeczą, wyłączone jest roszczenie windykacyjne a tym samym i roszczenia uzupełniające. Z posiadaniem zależnym bezprawnym od początku mamy do czynienia wówczas, gdy posiadacz zależny swoje władztwo nad rzeczą wywodzi od innego posiadacza nieuprawnionego (por. wyrok SN z 11.6.1974 r., II CR 246/74, opubl. w: OSPiKA 1976, nr 2, poz. 29).
Poza tym roszczenie to ma zastosowanie tylko wtedy, gdy z przepisów regulujących ten stosunek nie wynikają zasady rozliczania wynagrodzenia. Po pierwsze należy więc sprawdzić, czy przepisy ustawowe dot. danego stosunku prawnego, z którego wynika posiadanie zależne, nie regulują kwestii wynagrodzenia po utracie podstawy prawnej do władania rzeczą (np. {{pu przepis="art. 18 UOchrPrLokator"}}). Obok przepisów ustawowych źródłem zasad rozliczania mogą być postanowienia umowne między stronami.
((3)) dobra wiara posiadacza
Usunięte:
Przepis {{pu przepis="art. 224 § 2 zd. 2 KC"}} w pierwszym rzędzie stosuje się wobec posiadacza samoistnego (art. 336 alt. 1 KC). Na podstawie {{pu przepis="art. 230 KC"}} można roszczenia o korzystanie z rzeczy podnieść także wobec posiadacza zależnego, o ile jednak z przepisów regulujących ten stosunek nie wynika nic innego.
((3)) dobra wiara
Dodane:
----
CategoryRoszczeniaPrawnorzeczowe CategorySchematy CategoryOchronaWlasnosci
CategoryRoszczeniaPrawnorzeczowe CategorySchematy CategoryOchronaWlasnosci
Dodane:
Wynagrodzeniem jest kwota, która ułatwia wierzycielowi osiągnięcia celu gospodarczego polegającego na zrównaniu jego stanu majątkowego (w zakresie ograniczonym jednak do skutków wynikających z prawa własności określonej rzeczy) do poziomu, który można byłoby osiągnąć, gdyby właściciel z niej mógł korzystać (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9.6.2000 r., IV CKN 1159/00 LEX 52472). Wynagrodzenie należy więc ściśle odgraniczyć od odszkodowania. Oznacza to m.in. niemożność stosowania do wynagrodzenia {{pu przepis="art. 363 § 2 KC"}} i innych przepisów dotyczących wyłącznie roszczeń odszkodowawczych.
Roszczenie o wynagrodzenie z rzeczy może kierować się przeciw posiadaczowi w dobrej wierze ({{pu przepis="art. 224 § 2 zd. 1 KC"}}) albo przeciw posiadaczowi w złej wierze ({{pu przepis="art. 225 KC"}}).
Roszczenie o wynagrodzenie z rzeczy może kierować się przeciw posiadaczowi w dobrej wierze ({{pu przepis="art. 224 § 2 zd. 1 KC"}}) albo przeciw posiadaczowi w złej wierze ({{pu przepis="art. 225 KC"}}).
Usunięte:
Wynagrodzenie należy ściśle odgraniczyć od odszkodowania. Wynagrodzeniem jest kwota, która ułatwia wierzycielowi osiągnięcia celu gospodarczego polegającego na zrównaniu jego stanu majątkowego (w zakresie ograniczonym jednak do skutków wynikających z prawa własności określonej rzeczy) do poziomu, który można byłoby osiągnąć, gdyby właściciel z niej mógł korzystać (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9.6.2000 r., IV CKN 1159/00 LEX 52472). Oznacza to m.in. niemożność stosowania do wynagrodzenia {{pu przepis="art. 363 § 2 KC"}} i innych przepisów dotyczących wyłącznie roszczeń odszkodowawczych.
W tym miejscu trzeba rozgraniczyć, czy roszczenie jest kierowane przeciw posiadaczowi w dobrej czy w złej wierze.
Dodane:
Roszczenie o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie rzeczy przysługuje na podstawie {{pu przepis="art. 224 § 1 KC"}} tylko od posiadacza w dobrej wierze. W dobrej wierze działa ten posiadacz, który jest przekonany, że rzecz posiada zgodnie z przysługującym mu prawem, a jego przekonanie jest usprawiedliwione okolicznościami (IgnatowiczStefaniukPrawoRzeczowe, 2003, str. 294). Należy pamiętać, iż zgodnie z {{pu przepis="art. 7 KC"}} dobrą wiarę należy domniemywać, co oznacza, że to na właścicielu rzeczy spoczywa ciężar udowodnienia, że posiadacz był w złej wierze.
