Protokół zmian strony RekomunalizacjaGospodarkiOdpadami
Dodane:
>>Zob. też analizę [[NIK2014a NIK]]>>Aktualnie gospodarka odpadami w Polsce wygląda w ten sposób, że samorządy są odpowiedzialne za odebranie i właściwe zagospodarowanie odpadów ({{pu przepis="art. 7 ust. 1 pkt 3 USamorzGm"}}, {{pu przepis="art. 3 ust. 2 pkt 3 UPorzCzystGm"}}). Samorządy organizują system gospodarki odpadami we własnym zakresie, przy uwzględnieniu regulacji ustawowych oraz warunków miejscowych. Do ich obowiązków należy również zapewnienia odbioru i zagospodarowania odpadów komunalnych. Są nimi odpady powstające w gospodarstwach domowych oraz odpady niezawierające odpadów niebezpiecznych pochodzące od innych wytwórców odpadów, które ze względu na swój charakter lub skład są podobne do odpadów powstających w gospodarstwach domowych ({{pu przepis="art. 3 ust. 1 pkt 7 UOdpady"}}).
Usunięte:
Dodane:
>>Zob. też analizę [[NIK2014a NIK]]>>Aktualnie gospodarka odpadami w Polsce wygląda w ten sposób, że samorządy są odpowiedzialne za odebranie i właściwe zagospodarowanie odpadów ({{pu przepis="art. 3 ust. 2 pkt 3 UPorzCzystGm"}}). Samorządy organizują system gospodarki odpadami we własnym zakresie, przy uwzględnieniu regulacji ustawowych oraz warunków miejscowych. Do ich obowiązków należy również zapewnienia odbioru i zagospodarowania odpadów komunalnych. Są nimi odpady powstające w gospodarstwach domowych oraz odpady niezawierające odpadów niebezpiecznych pochodzące od innych wytwórców odpadów, które ze względu na swój charakter lub skład są podobne do odpadów powstających w gospodarstwach domowych ({{pu przepis="art. 3 ust. 1 pkt 7 UOdpady"}}).
Usunięte:
Dodane:
>>Zob. też analizę [[NIK2014a NIK]]>>Aktualnie gospodarka odpadami w Polsce wygląda w ten sposób, że samorządy są odpowiedzialne za odebranie i właściwe zagospodarowanie odpadów. Samorządy organizują system gospodarki odpadami we własnym zakresie, przy uwzględnieniu regulacji ustawowych oraz warunków miejscowych. Do ich obowiązków należy również zapewnienia odbioru i zagospodarowania odpadów komunalnych. Są nimi odpady powstające w gospodarstwach domowych oraz odpady niezawierające odpadów niebezpiecznych pochodzące od innych wytwórców odpadów, które ze względu na swój charakter lub skład są podobne do odpadów powstających w gospodarstwach domowych ({{pu przepis="art. 3 ust. 1 pkt 7 UOdpady"}}).
Usunięte:
Dodane:
Obowiązki podmiotów publicznoprawnych konstytuuje [[http://www.gesetze-im-internet.de/krwg/__20.html § 20 ust. 1 KrWG]]. Na podstawie [[http://www.gesetze-im-internet.de/krwg/__22.html § 22 KrWG]] obowiązki te mogą zostać powierzone do wykonania osobom trzecim. Nie zmienia to jednak faktu, że odpowiedzialność za realizację zadania nadal ciąży na podmiotach publicznoprawnych ([[http://www.hamburger-vergabetag.de/wp-content/uploads/2014/02/Prelle.pdf Prelle2014]]). Samorządy mogą zatem wykonywać zadania z zakresu gospodarki odpadami samodzielnie. Oczywiście, nadal muszą uwzględniać reguły wyrażone w ustrojowych ustawach samorządowych landów (zob. RekomunalizacjaUslugPublicznych). Najbardziej przyjazna dla samorządów jest Brandenburgia, która swoje klauzule o działalności gospodarczej samorządu sformułowała w sposób najłagodniejszy. Zapewne to jest także przyczyną tego, że najmniejszy udział przedsiębiorstw prywatnych na obszarze gospodarki komunalnej jest aktualnie właśnie w Brandenburgii (23,8%).
W Niemczech sytuacja jest aktualnie odwrotna niż w Polsce; dominują przedsiębiorstwa komunalne (45% dla rynku odpadów zmieszanych; 79% miast powyżej 100.000 mieszkańców jest obsługiwane przez podmioty komunalne; raport [[http://www.n-ihk.de/blob/nitag/publikationen/Fokus_Niedersachsen/895222/5572ce6fb2b1501e80ecd974a769e2f9/Immer_weniger_Chancen_fuer_Private_in_der_Abfallwirtschaft-data.pdf IHK Niedersachsen]]). Wręcz mówi się o wypieraniu przedsiębiorstw prywatnych ("agresywna" rekomunalizacja). Powodem jest przede wszystkim to, że rynek odpadów okazał się rynkiem lukratywnym. Organizacje przedsiębiorstw prywatnych podnoszą zarzut ograniczenia konkurencji i starają się zasiać wątpliwości co do ich zgodności z prawem europejskim.
W Niemczech sytuacja jest aktualnie odwrotna niż w Polsce; dominują przedsiębiorstwa komunalne (45% dla rynku odpadów zmieszanych; 79% miast powyżej 100.000 mieszkańców jest obsługiwane przez podmioty komunalne; raport [[http://www.n-ihk.de/blob/nitag/publikationen/Fokus_Niedersachsen/895222/5572ce6fb2b1501e80ecd974a769e2f9/Immer_weniger_Chancen_fuer_Private_in_der_Abfallwirtschaft-data.pdf IHK Niedersachsen]]). Wręcz mówi się o wypieraniu przedsiębiorstw prywatnych ("agresywna" rekomunalizacja). Powodem jest przede wszystkim to, że rynek odpadów okazał się rynkiem lukratywnym. Organizacje przedsiębiorstw prywatnych podnoszą zarzut ograniczenia konkurencji i starają się zasiać wątpliwości co do ich zgodności z prawem europejskim.
Usunięte:
Powyższe regulacje powodują, że w Niemczech sytuacja jest odwrotna niż w Polsce; dominują przedsiębiorstwa komunalne (45% dla rynku odpadów zmieszanych; 79% dla miast powyżej 100.000 mieszkańców; raport [[http://www.n-ihk.de/blob/nitag/publikationen/Fokus_Niedersachsen/895222/5572ce6fb2b1501e80ecd974a769e2f9/Immer_weniger_Chancen_fuer_Private_in_der_Abfallwirtschaft-data.pdf IHK Niedersachsen]]). Wręcz mówi się o wypieraniu przedsiębiorstw prywatnych ("agresywna" rekomunalizacja). Powodem jest przede wszystkim to, że rynek odpadów okazał się rynkiem lukratywnym. Organizacje przedsiębiorstw prywatnych podnoszą zarzut ograniczenia konkurencji i starają się zasiać wątpliwości co do ich zgodności z prawem europejskim.
Powodem takiego rozwoju sytuacji jest, że niemiecka ustawa implementująca dyr. 2008/98/WE [[http://www.gesetze-im-internet.de/krwg/index.html KrWG]] nie zmusza samorządów do przeprowadzania przetargów. Samorządy mogą zatem przejąć przy tym te zadania zgodnie z regułami wyrażonymi w ustrojowych ustawach samorządowych landów. O dopuszczalności działalności gospodarczej gmin w sektorze usług publicznych decydują określone przesłanki (zob, RekomunalizacjaUslugPublicznych). Najbardziej przyjazna dla samorządów jest Brandenburgia, która swoje klauzule o działalności gospodarczej samorządu sformułowała w sposób najłagodniejszy. Zapewne to jest także przyczyną tego, że najmniejszy udział przedsiębiorstw prywatnych na obszarze gospodarki komunalnej jest aktualnie właśnie w Brandenburgii (23,8%).
Dodane:
>>o tym również Verbücheln2009, s. 13 i nast.>> Ponadto przez wymuszoną prywatyzację zredukowano kontrolę demokratyczną nad wykonywaniem zadania polegającego wszakże na "zaspokajaniu zbiorowych potrzeb wspólnoty" (art. 7 ust. 1 pkt USamorzGm).
Usunięte:
>>o tym również Verbücheln2009, s. 13 i nast.>>
Dodane:
>>Argumentacja dotyczy jednak sytuacji. w której wykluczono opcję powierzenia przetwarzania odpadów osobom trzecim. Przepis dyrektywy nakazuje państwom członkowskim "stosowanie niezbędnych środków" w celu zapewnienia przetwarzania odpadów w sposób zapewniający ochronę życia i zdrowia ludzi (zob. art. 13 dyrektywy) oraz zgodnie z hierarchią przewidzianą w art. 4 dyrektywy. Wątpliwe, czy ograniczenie możliwości przetwarzania odpadów jest właśnie takim niezbędnym środkiem, gdy wytwórca/posiadacz odpadów dysponuje odpowiednim zapleczem. Pożądana efektywność będzie zapewniona, gdy wytwórca/posiadacz będzie miał wybór, w jaki sposób dokona przetworzenia.>> Z brzmienia dyrektywy wynika zatem wprost, że dopuszczalne jest samodzielne przetwarzania odpadów przez wytwórcę/posiadacza odpadów. Nakazując w art. 6d ust.1 UPorzCzystGm przeprowadzanie przetargów na odbieranie (i zagospodarowanie) odpadów polski ustawodawca zawęził możliwości przetwarzania odpadów przez ich wytwórcę lub posiadacza. Dominuje bowiem wykładnia, że przepisy implementujące art. 15 ust. 1 dyrektywy powinny przewidywać obydwie możliwości (por. [[https://doc.rero.ch/record/30446/files/Epiney_Beitrag142.pdf EpineyHeuck2011]] nb.282, str. 134; Kropp, w: von Lersner/Heinrich/Versteyl, Recht der Abfallbeseitigung, Art. 15 RL 2008/98, Rn. 10). Może to stanowić naruszenie prawa europejskiego (zob. art. 258 TFUE) na skutek tzw. **[[GoldPlating nadmiernej (przesadnej) transpozycji ]]** dyrektywy (tzw. //gold plating//; por. BurmeisterStaebeEuR2009, s. 449 i 453).
Usunięte:
>>Argumentacja dotyczy jednak sytuacji. w której wykluczono opcję powierzenia przetwarzania odpadów osobom trzecim. Przepis dyrektywy nakazuje państwom członkowskim "stosowanie niezbędnych środków" w celu zapewnienia przetwarzania odpadów w sposób zapewniający ochronę życia i zdrowia ludzi (zob. art. 13 dyrektywy) oraz zgodnie z hierarchią przewidzianą w art. 4 dyrektywy. Wątpliwe, czy ograniczenie możliwości przetwarzania odpadów jest właśnie takim niezbędnym środkiem, gdy wytwórca/posiadacz odpadów dysponuje odpowiednim zapleczem. Pożądana efektywność będzie zapewniona, gdy wytwórca/posiadacz będzie miał wybór, w jaki sposób dokona przetworzenia.>>
Dodane:
Z brzmienia dyrektywy wynika zatem wprost, że dopuszczalne jest samodzielne przetwarzania odpadów przez wytwórcę/posiadacza odpadów. Nakazując w art. 6d ust.1 UPorzCzystGm przeprowadzanie przetargów na odbieranie (i zagospodarowanie) odpadów polski ustawodawca zawęził możliwości przetwarzania odpadów przez ich wytwórcę lub posiadacza. Dominuje bowiem wykładnia, że przepisy implementujące art. 15 ust. 1 dyrektywy powinny przewidywać obydwie możliwości (por. [[https://doc.rero.ch/record/30446/files/Epiney_Beitrag142.pdf EpineyHeuck2011]] nb.282, str. 134; Kropp, w: von Lersner/Heinrich/Versteyl, Recht der Abfallbeseitigung, Art. 15 RL 2008/98, Rn. 10). Może to stanowić naruszenie prawa europejskiego (zob. art. 258 TFUE) na skutek tzw. **[[GoldPlating nadmiernej (przesadnej) transpozycji ]]** dyrektywy (tzw. //gold plating//; por. BurmeisterStaebeEuR2009, s. 449 i 453).
>>Argumentacja dotyczy jednak sytuacji. w której wykluczono opcję powierzenia przetwarzania odpadów osobom trzecim. Przepis dyrektywy nakazuje państwom członkowskim "stosowanie niezbędnych środków" w celu zapewnienia przetwarzania odpadów w sposób zapewniający ochronę życia i zdrowia ludzi (zob. art. 13 dyrektywy) oraz zgodnie z hierarchią przewidzianą w art. 4 dyrektywy. Wątpliwe, czy ograniczenie możliwości przetwarzania odpadów jest właśnie takim niezbędnym środkiem, gdy wytwórca/posiadacz odpadów dysponuje odpowiednim zapleczem. Pożądana efektywność będzie zapewniona, gdy wytwórca/posiadacz będzie miał wybór, w jaki sposób dokona przetworzenia.>>
Dyrektywa 2008/98/WE jest aktem mającym na celu minimalną harmonizację, jak i inne akty prawne podejmowane na postawie art. 192 TFUE (EpineyHeuck2011, s. 14 (przypis 89) i tam podane orzecznictwo oraz literatura). Zatem odstępstwa są w zasadzie dopuszczalne. Granicą jest osiągnięcie rezultatu, jaki sobie zakłada oraz art. 193 TFUE.
**(aa) zachowanie rezultatu**
>>Z orzeczenia ETS z 15.4.2005 wynika natomiast, że "wspólnotowa zasada proporcjonalności nie stosuje się w odniesieniu do bardziej rygorystycznych krajowych środków ochronnych przyjętych na podstawie art. 176 WE i wykraczających poza wymogi minimalne przewidziane w dyrektywie wspólnotowej w dziedzinie środowiska naturalnego." ([[http://curia.europa.eu/juris/document/document.jsf?text=&docid=60711&pageIndex=0&doclang=PL&mode=lst&dir=&occ=first&part=1&cid=276708 orzeczenie ETS z 14.5.2006 C-6/03]], Deponiezweckverband Eiterköpfe, Zbiór Orzeczeń 2005 I-02753).>> Wreszcie odstępstwo musi dać się pogodzić z podstawowymi zasadami, jakie przewidziano w traktatach: zasada proporcjonalności, zakaz dyskryminacji, zasada lojalności wobec UE i cele wyrażonymi - w tym wypadku - w art. 191 TFUE ([[https://beck-online.beck.de/?vpath=bibdata%2fkomm%2fcalliesrufferteuvegv_4%2faeuv%2fcont%2fcalliesrufferteuvegv.aeuv.a193.htm Calliess/Ruffert, EUV/AEUV, art. 193 nb. 11]]). Dla uznania zgodności regulacji surowszych z prawem traktatowym wystarczy jednak uprawdopodobnienie przez państwo członkowskie, że regulacje krajowe będą lepiej służyły realizacji unijnych celów ochrony środowiska (Nowacki i Przyborowska-Klimczak, Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Komentarz, t. II. Art. 90-222. 2012, Art. 193; zob. [[http://curia.europa.eu/juris/document/document.jsf?text=&docid=60711&pageIndex=0&doclang=PL&mode=lst&dir=&occ=first&part=1&cid=276708 orzeczenie ETS z 14.5.2006 C-6/03]])
Ten skutek może być jednak chybiony, gdyż podmioty trzecie - w Polsce wyłącznie prowadzące działalność w zakresie gospodarki odpadami - mogą z powodów ekonomicznych (wysokie koszty przetwarzania, walka o pozycję na rynku) zrezygnować ze stosowania określonych norm i postępować wyłącznie zgodnie z rachunkiem ekonomicznym, a więc poprzez tanie składowanie a nie dokonywanie inwestycji w kosztowne instalacje przetwarzania odpadów.
>>Argumentacja dotyczy jednak sytuacji. w której wykluczono opcję powierzenia przetwarzania odpadów osobom trzecim. Przepis dyrektywy nakazuje państwom członkowskim "stosowanie niezbędnych środków" w celu zapewnienia przetwarzania odpadów w sposób zapewniający ochronę życia i zdrowia ludzi (zob. art. 13 dyrektywy) oraz zgodnie z hierarchią przewidzianą w art. 4 dyrektywy. Wątpliwe, czy ograniczenie możliwości przetwarzania odpadów jest właśnie takim niezbędnym środkiem, gdy wytwórca/posiadacz odpadów dysponuje odpowiednim zapleczem. Pożądana efektywność będzie zapewniona, gdy wytwórca/posiadacz będzie miał wybór, w jaki sposób dokona przetworzenia.>>
Dyrektywa 2008/98/WE jest aktem mającym na celu minimalną harmonizację, jak i inne akty prawne podejmowane na postawie art. 192 TFUE (EpineyHeuck2011, s. 14 (przypis 89) i tam podane orzecznictwo oraz literatura). Zatem odstępstwa są w zasadzie dopuszczalne. Granicą jest osiągnięcie rezultatu, jaki sobie zakłada oraz art. 193 TFUE.
**(aa) zachowanie rezultatu**
>>Z orzeczenia ETS z 15.4.2005 wynika natomiast, że "wspólnotowa zasada proporcjonalności nie stosuje się w odniesieniu do bardziej rygorystycznych krajowych środków ochronnych przyjętych na podstawie art. 176 WE i wykraczających poza wymogi minimalne przewidziane w dyrektywie wspólnotowej w dziedzinie środowiska naturalnego." ([[http://curia.europa.eu/juris/document/document.jsf?text=&docid=60711&pageIndex=0&doclang=PL&mode=lst&dir=&occ=first&part=1&cid=276708 orzeczenie ETS z 14.5.2006 C-6/03]], Deponiezweckverband Eiterköpfe, Zbiór Orzeczeń 2005 I-02753).>> Wreszcie odstępstwo musi dać się pogodzić z podstawowymi zasadami, jakie przewidziano w traktatach: zasada proporcjonalności, zakaz dyskryminacji, zasada lojalności wobec UE i cele wyrażonymi - w tym wypadku - w art. 191 TFUE ([[https://beck-online.beck.de/?vpath=bibdata%2fkomm%2fcalliesrufferteuvegv_4%2faeuv%2fcont%2fcalliesrufferteuvegv.aeuv.a193.htm Calliess/Ruffert, EUV/AEUV, art. 193 nb. 11]]). Dla uznania zgodności regulacji surowszych z prawem traktatowym wystarczy jednak uprawdopodobnienie przez państwo członkowskie, że regulacje krajowe będą lepiej służyły realizacji unijnych celów ochrony środowiska (Nowacki i Przyborowska-Klimczak, Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Komentarz, t. II. Art. 90-222. 2012, Art. 193; zob. [[http://curia.europa.eu/juris/document/document.jsf?text=&docid=60711&pageIndex=0&doclang=PL&mode=lst&dir=&occ=first&part=1&cid=276708 orzeczenie ETS z 14.5.2006 C-6/03]])
Ten skutek może być jednak chybiony, gdyż podmioty trzecie - w Polsce wyłącznie prowadzące działalność w zakresie gospodarki odpadami - mogą z powodów ekonomicznych (wysokie koszty przetwarzania, walka o pozycję na rynku) zrezygnować ze stosowania określonych norm i postępować wyłącznie zgodnie z rachunkiem ekonomicznym, a więc poprzez tanie składowanie a nie dokonywanie inwestycji w kosztowne instalacje przetwarzania odpadów.
Usunięte:
Powyższe może stanowić naruszenie prawa europejskiego na skutek tzw. **[[GoldPlating nadmiernej (przesadnej) transpozycji ]]** dyrektywy (tzw. //gold plating//). Gold plating może stanowić w określonych sytuacjach naruszenie prawa unijnego, zarówno na poziomie traktatów jak i prawa wtórnego (BurmeisterStaebeEuR2009, s. 449 i 453).
**(aa) możliwość odstępstw od dyrektywy**
Ponadto art. 15 ust. 1 dyr. 2008/98 nie pozwala na odstępstwo od jego treści (np. poprzez użycie spotykanego w innych aktach prawnych "jeżeli prawo krajowego tego nie zakazuje").
**(cc) zgodność z traktatami**
Wreszcie dla usprawiedliwienia odstępstwo, jeżeli uznano by, że mieści się w ramach musi dać się pogodzić z traktatami, tzn. przede wszystkim z podstawowymi zasadami, jakie w nich przewidziano, jak zakazem dyskryminacji, lojalności wobec UE i celami wyrażonymi w tym wypadku w art. 191 TFUE ([[https://beck-online.beck.de/?vpath=bibdata%2fkomm%2fcalliesrufferteuvegv_4%2faeuv%2fcont%2fcalliesrufferteuvegv.aeuv.a193.htm Calliess/Ruffert, EUV/AEUV, art. 193 nb. 11]]). Z orzeczenia ETS z 15.4.2005 wynika natomiast, że "wspólnotowa zasada proporcjonalności nie stosuje się w odniesieniu do bardziej rygorystycznych krajowych środków ochronnych przyjętych na podstawie art. 176 WE i wykraczających poza wymogi minimalne przewidziane w dyrektywie wspólnotowej w dziedzinie środowiska naturalnego." ([[http://curia.europa.eu/juris/document/document.jsf?text=&docid=60711&pageIndex=0&doclang=PL&mode=lst&dir=&occ=first&part=1&cid=276708 orzeczenie ETS z 14.5.2006 C-6/03]], Deponiezweckverband Eiterköpfe, Zbiór Orzeczeń 2005 I-02753).
Dla uznania zgodności regulacji surowszych z prawem traktatowym wystarczy uprawdopodobnienie przez państwo członkowskie, że regulacje krajowe będą lepiej służyły realizacji unijnych celów ochrony środowiska (Nowacki i Przyborowska-Klimczak, Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Komentarz, t. II. Art. 90-222. 2012, Art. 193; zob. [[http://curia.europa.eu/juris/document/document.jsf?text=&docid=60711&pageIndex=0&doclang=PL&mode=lst&dir=&occ=first&part=1&cid=276708 orzeczenie ETS z 14.5.2006 C-6/03]])
Ten skutek może być jednak chybiony, gdyż podmioty trzecie - w Polsce wyłącznie prowadzące działalność w zakresie gospodarki odpadami - mogą z powodów ekonomicznych (wysokie koszty przetwarzania, walka o pozycję na rynku) zrezygnować ze stosowania określonych norm i postępować wyłącznie zgodnie z rachunkiem ekonomicznym, a więc poprzez tanie składowanie a nie dokonywanie inwestycji w kosztowne instalacje przetwarzania odpadów.
Motywy polskiego ustawodawcy: Uzasadnienie ustawy, str. 9
Dodane:
{{pu przepis="Art. 6d UPorzCzystGm"}} implementuje art. 15 ust. 1 [[http://eur-lex.europa.eu/legal-content/PL/TXT/PDF/?uri=CELEX:32008L0098 dyrektywy 2008/98/WE o odpadach]]. Zobowiązuje on państwa członkowskie do stworzenia takich środków, aby wytwórca lub posiadacz dokonywali przetworzenia odpadów we własnym zakresie lub przez osobę trzecią . Osobą trzecią może być także podmiot, który zajmuje się odbiorem tych odpadów. Pod pojęciem przetwarzania unijny ustawodawca rozumie procesy odzysku lub unieszkodliwiania, w tym przygotowanie poprzedzające odzysk lub unieszkodliwianie (art. 3 pkt 14 dyr. 2008/98).
Z brzmienia dyrektywy wynika zatem wprost, że dopuszczalne jest samodzielne przetwarzania odpadów przez wytwórcę/posiadacza odpadów. Nakazując w art. 6d ust.1 UPorzCzystGm przeprowadzanie przetargów na odbieranie (i zagospodarowanie) odpadów polski ustawodawca zawęził możliwości przetwarzania odpadów przez ich wytwórcę lub posiadacza. Dominuje bowiem wykładnia, że przepisy implementujące art. 15 ust. 1 dyrektywy powinny przewidywać obydwie możliwości (por. [[https://doc.rero.ch/record/30446/files/Epiney_Beitrag142.pdf EpineyHeuck2011]] nb.282, str. 134; Kropp, w: von Lersner/Heinrich/Versteyl, Recht der Abfallbeseitigung, Art. 15 RL 2008/98, Rn. 10). >>Argumentacja dotyczy jednak sytuacji. w której wykluczono opcję powierzenia przetwarzania odpadów osobom trzecim. Przepis dyrektywy nakazuje państwom członkowskim "stosowanie niezbędnych środków" w celu zapewnienia przetwarzania odpadów w sposób zapewniający ochronę życia i zdrowia ludzi (zob. art. 13 dyrektywy) oraz zgodnie z hierarchią przewidzianą w art. 4 dyrektywy. Wątpliwe, czy ograniczenie możliwości przetwarzania odpadów jest właśnie takim niezbędnym środkiem, gdy wytwórca/posiadacz odpadów dysponuje odpowiednim zapleczem. Pożądana efektywność będzie zapewniona, gdy wytwórca/posiadacz będzie miał wybór, w jaki sposób dokona przetworzenia.>>
**(1) Gold plating - ogólne uwagi**
Ogólne przesłanki i warunki dopuszczalności nadmiernej implementacji zostały przedstawione - dla jasności - w odrębnym opracowaniu (zob. [[GoldPlating Gold plating w prawie europejskim]]).
**(2) Uwagi na tle ""art. 6d ust. 1 UPorzCzystGm""**
Na tle uwag ogólnych należy ocenić dopuszczalność regulacji podjętej w {{pu przepis="art. 6d ust. 1 UPorzCzystGm"}}.
**(aa) możliwość odstępstw od dyrektywy**
Skoro art. 193 TFUE przewiduje możliwość odstępstw, to najpierw należy ustalić, czy takowe odstępstwo ma miejsce. Jak wyżej wskazano, polski ustawodawca ograniczył możliwości przetwarzania odpadów przez wytwórcę/posiadacza poprzez nakazanie mu posługiwania się osobami trzecimi, choć art. 15 dyr. 2008/98 takiego sposobu nie nakazywał. Domyślać można się, że polski ustawodawca nakazując posługiwanie się przez wytwórcę/posiadacza odpadów podmiotem trzecim zamierzał wzmocnić standardy ochrony środowiska poprzez uniemożliwienie samodzielnego przetwarzania odpadów.
Ponadto art. 15 ust. 1 dyr. 2008/98 nie pozwala na odstępstwo od jego treści (np. poprzez użycie spotykanego w innych aktach prawnych "jeżeli prawo krajowego tego nie zakazuje").
**(bb) zaostrzenie standardów**
Ustawodawca krajowy może odstąpić od środków ochronnych przewidzianych w prawie wtórnym i wprowadzić "bardziej rygorystyczne środki ochronne" tylko w ten sposób, że wprowadza dodatkowe wymagania albo dokonuje skrócenia terminów. Dopuszczalne jest zatem zaostrzenie standardów. Natomiast nie są z reguły do pogodzenia z art. 193 postanowienia tworzące odmienne instrumentarium (por. [[https://beck-online.beck.de/?typ=reference&y=300&b=1996&s=949&z=NVwZ GiesbertsNVwZ1996]], s. 950 (wprowadzenie dodatkowych kategorii odpadów)).
**(cc) zgodność z traktatami**
Wreszcie dla usprawiedliwienia odstępstwo, jeżeli uznano by, że mieści się w ramach musi dać się pogodzić z traktatami, tzn. przede wszystkim z podstawowymi zasadami, jakie w nich przewidziano, jak zakazem dyskryminacji, lojalności wobec UE i celami wyrażonymi w tym wypadku w art. 191 TFUE ([[https://beck-online.beck.de/?vpath=bibdata%2fkomm%2fcalliesrufferteuvegv_4%2faeuv%2fcont%2fcalliesrufferteuvegv.aeuv.a193.htm Calliess/Ruffert, EUV/AEUV, art. 193 nb. 11]]). Z orzeczenia ETS z 15.4.2005 wynika natomiast, że "wspólnotowa zasada proporcjonalności nie stosuje się w odniesieniu do bardziej rygorystycznych krajowych środków ochronnych przyjętych na podstawie art. 176 WE i wykraczających poza wymogi minimalne przewidziane w dyrektywie wspólnotowej w dziedzinie środowiska naturalnego." ([[http://curia.europa.eu/juris/document/document.jsf?text=&docid=60711&pageIndex=0&doclang=PL&mode=lst&dir=&occ=first&part=1&cid=276708 orzeczenie ETS z 14.5.2006 C-6/03]], Deponiezweckverband Eiterköpfe, Zbiór Orzeczeń 2005 I-02753).
Dla uznania zgodności regulacji surowszych z prawem traktatowym wystarczy uprawdopodobnienie przez państwo członkowskie, że regulacje krajowe będą lepiej służyły realizacji unijnych celów ochrony środowiska (Nowacki i Przyborowska-Klimczak, Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Komentarz, t. II. Art. 90-222. 2012, Art. 193; zob. [[http://curia.europa.eu/juris/document/document.jsf?text=&docid=60711&pageIndex=0&doclang=PL&mode=lst&dir=&occ=first&part=1&cid=276708 orzeczenie ETS z 14.5.2006 C-6/03]])
Ten skutek może być jednak chybiony, gdyż podmioty trzecie - w Polsce wyłącznie prowadzące działalność w zakresie gospodarki odpadami - mogą z powodów ekonomicznych (wysokie koszty przetwarzania, walka o pozycję na rynku) zrezygnować ze stosowania określonych norm i postępować wyłącznie zgodnie z rachunkiem ekonomicznym, a więc poprzez tanie składowanie a nie dokonywanie inwestycji w kosztowne instalacje przetwarzania odpadów.
Ważne jest także, że dyrektywa jako środek harmonizujący nie osiągnie zakładanego skutku, jeżeli jedno z państw przewiduje inne sposoby postępowania z odpadami, ograniczające działania wytwórcy/posiadacza odpadów. Wprawdzie takie działanie jest zgodne z duchem rynku wewnętrznego, gdyż pozwala na wykonywanie określonych usług wyłącznie przez podmioty prywatne, w tym zagraniczne. Z drugiej strony trzeba zwrócić uwagę na kwestie ekonomiczne, które mogą pchać przedsiębiorców w stronę oszczędzania na procesach przetwarzania odpadów. Konieczne jest zatem wyważenie obydwu dóbr.
Motywy polskiego ustawodawcy: Uzasadnienie ustawy, str. 9
Z brzmienia dyrektywy wynika zatem wprost, że dopuszczalne jest samodzielne przetwarzania odpadów przez wytwórcę/posiadacza odpadów. Nakazując w art. 6d ust.1 UPorzCzystGm przeprowadzanie przetargów na odbieranie (i zagospodarowanie) odpadów polski ustawodawca zawęził możliwości przetwarzania odpadów przez ich wytwórcę lub posiadacza. Dominuje bowiem wykładnia, że przepisy implementujące art. 15 ust. 1 dyrektywy powinny przewidywać obydwie możliwości (por. [[https://doc.rero.ch/record/30446/files/Epiney_Beitrag142.pdf EpineyHeuck2011]] nb.282, str. 134; Kropp, w: von Lersner/Heinrich/Versteyl, Recht der Abfallbeseitigung, Art. 15 RL 2008/98, Rn. 10). >>Argumentacja dotyczy jednak sytuacji. w której wykluczono opcję powierzenia przetwarzania odpadów osobom trzecim. Przepis dyrektywy nakazuje państwom członkowskim "stosowanie niezbędnych środków" w celu zapewnienia przetwarzania odpadów w sposób zapewniający ochronę życia i zdrowia ludzi (zob. art. 13 dyrektywy) oraz zgodnie z hierarchią przewidzianą w art. 4 dyrektywy. Wątpliwe, czy ograniczenie możliwości przetwarzania odpadów jest właśnie takim niezbędnym środkiem, gdy wytwórca/posiadacz odpadów dysponuje odpowiednim zapleczem. Pożądana efektywność będzie zapewniona, gdy wytwórca/posiadacz będzie miał wybór, w jaki sposób dokona przetworzenia.>>
**(1) Gold plating - ogólne uwagi**
Ogólne przesłanki i warunki dopuszczalności nadmiernej implementacji zostały przedstawione - dla jasności - w odrębnym opracowaniu (zob. [[GoldPlating Gold plating w prawie europejskim]]).
**(2) Uwagi na tle ""art. 6d ust. 1 UPorzCzystGm""**
Na tle uwag ogólnych należy ocenić dopuszczalność regulacji podjętej w {{pu przepis="art. 6d ust. 1 UPorzCzystGm"}}.
**(aa) możliwość odstępstw od dyrektywy**
Skoro art. 193 TFUE przewiduje możliwość odstępstw, to najpierw należy ustalić, czy takowe odstępstwo ma miejsce. Jak wyżej wskazano, polski ustawodawca ograniczył możliwości przetwarzania odpadów przez wytwórcę/posiadacza poprzez nakazanie mu posługiwania się osobami trzecimi, choć art. 15 dyr. 2008/98 takiego sposobu nie nakazywał. Domyślać można się, że polski ustawodawca nakazując posługiwanie się przez wytwórcę/posiadacza odpadów podmiotem trzecim zamierzał wzmocnić standardy ochrony środowiska poprzez uniemożliwienie samodzielnego przetwarzania odpadów.
Ponadto art. 15 ust. 1 dyr. 2008/98 nie pozwala na odstępstwo od jego treści (np. poprzez użycie spotykanego w innych aktach prawnych "jeżeli prawo krajowego tego nie zakazuje").
**(bb) zaostrzenie standardów**
Ustawodawca krajowy może odstąpić od środków ochronnych przewidzianych w prawie wtórnym i wprowadzić "bardziej rygorystyczne środki ochronne" tylko w ten sposób, że wprowadza dodatkowe wymagania albo dokonuje skrócenia terminów. Dopuszczalne jest zatem zaostrzenie standardów. Natomiast nie są z reguły do pogodzenia z art. 193 postanowienia tworzące odmienne instrumentarium (por. [[https://beck-online.beck.de/?typ=reference&y=300&b=1996&s=949&z=NVwZ GiesbertsNVwZ1996]], s. 950 (wprowadzenie dodatkowych kategorii odpadów)).
**(cc) zgodność z traktatami**
Wreszcie dla usprawiedliwienia odstępstwo, jeżeli uznano by, że mieści się w ramach musi dać się pogodzić z traktatami, tzn. przede wszystkim z podstawowymi zasadami, jakie w nich przewidziano, jak zakazem dyskryminacji, lojalności wobec UE i celami wyrażonymi w tym wypadku w art. 191 TFUE ([[https://beck-online.beck.de/?vpath=bibdata%2fkomm%2fcalliesrufferteuvegv_4%2faeuv%2fcont%2fcalliesrufferteuvegv.aeuv.a193.htm Calliess/Ruffert, EUV/AEUV, art. 193 nb. 11]]). Z orzeczenia ETS z 15.4.2005 wynika natomiast, że "wspólnotowa zasada proporcjonalności nie stosuje się w odniesieniu do bardziej rygorystycznych krajowych środków ochronnych przyjętych na podstawie art. 176 WE i wykraczających poza wymogi minimalne przewidziane w dyrektywie wspólnotowej w dziedzinie środowiska naturalnego." ([[http://curia.europa.eu/juris/document/document.jsf?text=&docid=60711&pageIndex=0&doclang=PL&mode=lst&dir=&occ=first&part=1&cid=276708 orzeczenie ETS z 14.5.2006 C-6/03]], Deponiezweckverband Eiterköpfe, Zbiór Orzeczeń 2005 I-02753).
Dla uznania zgodności regulacji surowszych z prawem traktatowym wystarczy uprawdopodobnienie przez państwo członkowskie, że regulacje krajowe będą lepiej służyły realizacji unijnych celów ochrony środowiska (Nowacki i Przyborowska-Klimczak, Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Komentarz, t. II. Art. 90-222. 2012, Art. 193; zob. [[http://curia.europa.eu/juris/document/document.jsf?text=&docid=60711&pageIndex=0&doclang=PL&mode=lst&dir=&occ=first&part=1&cid=276708 orzeczenie ETS z 14.5.2006 C-6/03]])
Ten skutek może być jednak chybiony, gdyż podmioty trzecie - w Polsce wyłącznie prowadzące działalność w zakresie gospodarki odpadami - mogą z powodów ekonomicznych (wysokie koszty przetwarzania, walka o pozycję na rynku) zrezygnować ze stosowania określonych norm i postępować wyłącznie zgodnie z rachunkiem ekonomicznym, a więc poprzez tanie składowanie a nie dokonywanie inwestycji w kosztowne instalacje przetwarzania odpadów.
Ważne jest także, że dyrektywa jako środek harmonizujący nie osiągnie zakładanego skutku, jeżeli jedno z państw przewiduje inne sposoby postępowania z odpadami, ograniczające działania wytwórcy/posiadacza odpadów. Wprawdzie takie działanie jest zgodne z duchem rynku wewnętrznego, gdyż pozwala na wykonywanie określonych usług wyłącznie przez podmioty prywatne, w tym zagraniczne. Z drugiej strony trzeba zwrócić uwagę na kwestie ekonomiczne, które mogą pchać przedsiębiorców w stronę oszczędzania na procesach przetwarzania odpadów. Konieczne jest zatem wyważenie obydwu dóbr.
Motywy polskiego ustawodawcy: Uzasadnienie ustawy, str. 9
Usunięte:
Z brzmienia dyrektywy wynika zatem wprost, że dopuszczalne przez wytwórcę/posiadacza odpadów samodzielne przetwarzania odpadów. Brak jest zakazu przetwarzania odpadów samodzielnie przez gminy, które wg polskiej koncepcji są posiadaczami odpadów komunalnych. Zatem ustawodawca polski zawęził możliwości przetwarzania odpadów przez wytwórcę/posiadacza przewidziane w prawie europejskim. Powinien był przewidzieć w {{pu przepis="art. 6d ust. 1 UPorzCzystGm"}} obydwa rozwiązania, czyli samodzielne przetwarzanie przez wytwórcę/posiadacza albo przekazanie realizacji tego zadania osobom trzecim (por. [[https://doc.rero.ch/record/30446/files/Epiney_Beitrag142.pdf EpineyHeuck2011]] nb.282, str. 134; Kropp, w: von Lersner/Heinrich/Versteyl, Recht der Abfallbeseitigung, Art. 15 RL 2008/98, Rn. 10). Argumentacja dotyczy jednak sytuacji odwrotnej niż w Polsce, tzn. wykluczenia opcji powierzenia przetwarzania odpadów osobom trzecim. Jednak i w sytuacji, która występuje w Polsce, ważne może być dla wytwórcy samodzielne zagospodarowanie odpadów, jeżeli ma ku temu odpowiedni potencjał. Ponadto art. 15 ust. 1 dyr. 2008/98 nie pozwala na odstępstwo od jego treści (np. poprzez użycie spotykanego w innych aktach prawnych "jeżeli prawo krajowego tego nie zakazuje"). Wreszcie przepis dyrektywy nakazuje państwom członkowskim stosowanie niezbędnych środków w celu zapewnienia przetwarzania odpadów w sposób zapewniający ochronę życia i zdrowia ludzi (zob. art. 13 dyrektywy) oraz zgodnie z hierarchią przewidzianą w art. 4 dyrektywy. Wydaje się zatem, że efektywność będzie zapewniona na pożądanym poziomie, gdy wytwórca/posiadacz będzie miał wybór, w jaki sposób dokona przetworzenia. Wytwórca/posiadacz może bowiem być w stanie samodzielnie wykonać ten obowiązek w należyty sposób, bez potrzeby włączania osób trzecich.
W szerokim ujęciu nadmierna transpozycja dyrektywy jest sprzeczna z prawem wtórnym już wtedy, gdy prawodawca krajowy wychodzi ponad jej zapisy, mimo że dyrektywa nie przewiduje tzw. klauzul otwierających (por. Riehm, JZ 2006, S. 1035 (1037) wg [[https://beck-online.beck.de/?typ=reference&Y=300&Z=EUR&B=2009&S=444 BurmeisterStaebeEuR2009]], 449). W innym ujęciu dopuszczalność wyjścia ponad postanowienia dyrektywy zależy od wykładni historycznej oraz celowościowej , przy czym wykładnia ta ma być zgodna z prawem pierwotnym ([[https://beck-online.beck.de/?typ=reference&Y=300&Z=EUR&B=2009&S=444 BurmeisterStaebeEuR2009]], 450).
Dyrektywa 2008/98 została wydana na podstawie {{pu przepis="art. 175 ust. 1 TWE"}} (obecnie art. 192 ust. 1 TFUE). W zakresie ochrony środowiska TFUE przewiduje kilka możliwości odstępstw od regulacji unijnych. Opcja przewidziana w art. 192 ust.2 TFUE dotyczy odstępstw poniżej ustalonych w dyrektywie standardów ochrony i ma charakter przejściowy. Natomiast wyjście ponad standardy (opting up) dopuszczalne jest z kolei przy zachowaniu wymogów przewidzianych obecnie w art. 193 TFUE. Stworzenie bardziej rygorystycznych środków ochronnych nie stanowi więc nadmiernej transpozycji, o ile mieści się w zakresie wyznaczonym art. 193 TFUE. >>Ponadto wprowadzenie odmiennych standardów krajowych umożliwia art. 114 ust. 5 TFUE. >>
Regulacja przewidziana w {{pu przepis="art. 6d UPorzCzystGm"}} może być zatem usprawiedliwiona, jeżeli:
1) prawo unijne nie zamyka się na odmienne rozwiązania,
1) prawo krajowe przewiduje bardziej rygorystyczne środki ochronne
1) regulacje krajowe są zgodne z innymi zasadami traktatowymi (art. 193 TFUE).
**(1) dopuszczalność odstępstw**
Skoro art. 193 TFUE przewiduje możliwość odstępstw, to najpierw należy ustalić, czy takowe odstępstwo ma miejsce. Jak wyżej wskazano, polski ustawodawca ograniczył możliwości przetwarzania odpadów przez wytwórcę/posiadacza poprzez nakazanie mu posługiwania się osobami trzecimi, choć art. 15 dyr. 2008/98 takiego sposobu nie nakazywał. Domyślać można się, że polski ustawodawca nakazując posługiwanie się przez wytwórcę/posiadacza odpadów podmiotem trzecim zamierzał wzmocnić standardy ochrony środowiska poprzez uniemożliwienie samodzielnego przetwarzania odpadów.
**(2) zaostrzenie standardów**
Ustawodawca krajowy może odstąpić od środków ochronnych przewidzianych w prawie wtórnym i wprowadzić "bardziej rygorystyczne środki ochronne" tylko w ten sposób, że wprowadza dodatkowe wymagania albo dokonuje skrócenia terminów. Dopuszczalne jest zatem zaostrzenie standardów. Natomiast nie są z reguły do pogodzenia z art. 193 postanowienia tworzące odmienne instrumentarium (por. [[https://beck-online.beck.de/?typ=reference&y=300&b=1996&s=949&z=NVwZ GiesbertsNVwZ1996]], s. 950 (wprowadzenie dodatkowych kategorii odpadów)).
**(3) zgodność z traktatami**
Wreszcie dla usprawiedliwienia odstępstwo, jeżeli uznano by, że mieści się w ramach musi dać się pogodzić z traktatami, tzn. przede wszystkim z podstawowymi zasadami, jakie w nich przewidziano, jak zakazem dyskryminacji, lojalności wobec UE i celami wyrażonymi w tym wypadku w art. 191 TFUE ([[https://beck-online.beck.de/?vpath=bibdata%2fkomm%2fcalliesrufferteuvegv_4%2faeuv%2fcont%2fcalliesrufferteuvegv.aeuv.a193.htm Calliess/Ruffert, EUV/AEUV, art. 193 nb. 11]]). Z orzeczenia ETS z 15.4.2005 wynika natomiast, że "wspólnotowa zasada proporcjonalności nie stosuje się w odniesieniu do bardziej rygorystycznych krajowych środków ochronnych przyjętych na podstawie art. 176 WE i wykraczających poza wymogi minimalne przewidziane w dyrektywie wspólnotowej w dziedzinie środowiska naturalnego." ([[http://curia.europa.eu/juris/document/document.jsf?text=&docid=60711&pageIndex=0&doclang=PL&mode=lst&dir=&occ=first&part=1&cid=276708 orzeczenie ETS z 14.5.2006 C-6/03]], Deponiezweckverband Eiterköpfe, Zbiór Orzeczeń 2005 I-02753).
Dla uznania zgodności regulacji surowszych z prawem traktatowym wystarczy uprawdopodobnienie przez państwo członkowskie, że regulacje krajowe będą lepiej służyły realizacji unijnych celów ochrony środowiska (Nowacki i Przyborowska-Klimczak, Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Komentarz, t. II. Art. 90-222. 2012, Art. 193; zob. [[http://curia.europa.eu/juris/document/document.jsf?text=&docid=60711&pageIndex=0&doclang=PL&mode=lst&dir=&occ=first&part=1&cid=276708 orzeczenie ETS z 14.5.2006 C-6/03]])
Ten skutek może być jednak chybiony, gdyż podmioty trzecie - w Polsce wyłącznie prowadzące działalność w zakresie gospodarki odpadami - mogą z powodów ekonomicznych (wysokie koszty przetwarzania, walka o pozycję na rynku) zrezygnować ze stosowania określonych norm i postępować wyłącznie zgodnie z rachunkiem ekonomicznym, a więc poprzez tanie składowanie a nie dokonywanie inwestycji w kosztowne instalacje przetwarzania odpadów.
Ważne jest także, że dyrektywa jako środek harmonizujący nie osiągnie zakładanego skutku, jeżeli jedno z państw przewiduje inne sposoby postępowania z odpadami, ograniczające działania wytwórcy/posiadacza odpadów. Wprawdzie takie działanie jest zgodne z duchem rynku wewnętrznego, gdyż pozwala na wykonywanie określonych usług wyłącznie przez podmioty prywatne, w tym zagraniczne. Z drugiej strony trzeba zwrócić uwagę na kwestie ekonomiczne, które mogą pchać przedsiębiorców w stronę oszczędzania na procesach przetwarzania odpadów. Konieczne jest zatem wyważenie obydwu dóbr.
Motywy polskiego ustawodawcy: Uzasadnienie ustawy, str. 9
Dodane:
**(2) naruszenie Europejskiej Karty Samorządu Lokalnego**
**(3) zasada demokratycznego państwa prawa urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości społecznej**
**(1) dopuszczalność odstępstw**
Skoro art. 193 TFUE przewiduje możliwość odstępstw, to najpierw należy ustalić, czy takowe odstępstwo ma miejsce. Jak wyżej wskazano, polski ustawodawca ograniczył możliwości przetwarzania odpadów przez wytwórcę/posiadacza poprzez nakazanie mu posługiwania się osobami trzecimi, choć art. 15 dyr. 2008/98 takiego sposobu nie nakazywał. Domyślać można się, że polski ustawodawca nakazując posługiwanie się przez wytwórcę/posiadacza odpadów podmiotem trzecim zamierzał wzmocnić standardy ochrony środowiska poprzez uniemożliwienie samodzielnego przetwarzania odpadów.
**(2) zaostrzenie standardów**
Ustawodawca krajowy może odstąpić od środków ochronnych przewidzianych w prawie wtórnym i wprowadzić "bardziej rygorystyczne środki ochronne" tylko w ten sposób, że wprowadza dodatkowe wymagania albo dokonuje skrócenia terminów. Dopuszczalne jest zatem zaostrzenie standardów. Natomiast nie są z reguły do pogodzenia z art. 193 postanowienia tworzące odmienne instrumentarium (por. [[https://beck-online.beck.de/?typ=reference&y=300&b=1996&s=949&z=NVwZ GiesbertsNVwZ1996]], s. 950 (wprowadzenie dodatkowych kategorii odpadów)).
**(3) zgodność z traktatami**
Wreszcie dla usprawiedliwienia odstępstwo, jeżeli uznano by, że mieści się w ramach musi dać się pogodzić z traktatami, tzn. przede wszystkim z podstawowymi zasadami, jakie w nich przewidziano, jak zakazem dyskryminacji, lojalności wobec UE i celami wyrażonymi w tym wypadku w art. 191 TFUE ([[https://beck-online.beck.de/?vpath=bibdata%2fkomm%2fcalliesrufferteuvegv_4%2faeuv%2fcont%2fcalliesrufferteuvegv.aeuv.a193.htm Calliess/Ruffert, EUV/AEUV, art. 193 nb. 11]]). Z orzeczenia ETS z 15.4.2005 wynika natomiast, że "wspólnotowa zasada proporcjonalności nie stosuje się w odniesieniu do bardziej rygorystycznych krajowych środków ochronnych przyjętych na podstawie art. 176 WE i wykraczających poza wymogi minimalne przewidziane w dyrektywie wspólnotowej w dziedzinie środowiska naturalnego." ([[http://curia.europa.eu/juris/document/document.jsf?text=&docid=60711&pageIndex=0&doclang=PL&mode=lst&dir=&occ=first&part=1&cid=276708 orzeczenie ETS z 14.5.2006 C-6/03]], Deponiezweckverband Eiterköpfe, Zbiór Orzeczeń 2005 I-02753).
Dla uznania zgodności regulacji surowszych z prawem traktatowym wystarczy uprawdopodobnienie przez państwo członkowskie, że regulacje krajowe będą lepiej służyły realizacji unijnych celów ochrony środowiska (Nowacki i Przyborowska-Klimczak, Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Komentarz, t. II. Art. 90-222. 2012, Art. 193; zob. [[http://curia.europa.eu/juris/document/document.jsf?text=&docid=60711&pageIndex=0&doclang=PL&mode=lst&dir=&occ=first&part=1&cid=276708 orzeczenie ETS z 14.5.2006 C-6/03]])
Ten skutek może być jednak chybiony, gdyż podmioty trzecie - w Polsce wyłącznie prowadzące działalność w zakresie gospodarki odpadami - mogą z powodów ekonomicznych (wysokie koszty przetwarzania, walka o pozycję na rynku) zrezygnować ze stosowania określonych norm i postępować wyłącznie zgodnie z rachunkiem ekonomicznym, a więc poprzez tanie składowanie a nie dokonywanie inwestycji w kosztowne instalacje przetwarzania odpadów.
Ważne jest także, że dyrektywa jako środek harmonizujący nie osiągnie zakładanego skutku, jeżeli jedno z państw przewiduje inne sposoby postępowania z odpadami, ograniczające działania wytwórcy/posiadacza odpadów. Wprawdzie takie działanie jest zgodne z duchem rynku wewnętrznego, gdyż pozwala na wykonywanie określonych usług wyłącznie przez podmioty prywatne, w tym zagraniczne. Z drugiej strony trzeba zwrócić uwagę na kwestie ekonomiczne, które mogą pchać przedsiębiorców w stronę oszczędzania na procesach przetwarzania odpadów. Konieczne jest zatem wyważenie obydwu dóbr.
Motywy polskiego ustawodawcy: Uzasadnienie ustawy, str. 9
**(3) zasada demokratycznego państwa prawa urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości społecznej**
**(1) dopuszczalność odstępstw**
Skoro art. 193 TFUE przewiduje możliwość odstępstw, to najpierw należy ustalić, czy takowe odstępstwo ma miejsce. Jak wyżej wskazano, polski ustawodawca ograniczył możliwości przetwarzania odpadów przez wytwórcę/posiadacza poprzez nakazanie mu posługiwania się osobami trzecimi, choć art. 15 dyr. 2008/98 takiego sposobu nie nakazywał. Domyślać można się, że polski ustawodawca nakazując posługiwanie się przez wytwórcę/posiadacza odpadów podmiotem trzecim zamierzał wzmocnić standardy ochrony środowiska poprzez uniemożliwienie samodzielnego przetwarzania odpadów.
**(2) zaostrzenie standardów**
Ustawodawca krajowy może odstąpić od środków ochronnych przewidzianych w prawie wtórnym i wprowadzić "bardziej rygorystyczne środki ochronne" tylko w ten sposób, że wprowadza dodatkowe wymagania albo dokonuje skrócenia terminów. Dopuszczalne jest zatem zaostrzenie standardów. Natomiast nie są z reguły do pogodzenia z art. 193 postanowienia tworzące odmienne instrumentarium (por. [[https://beck-online.beck.de/?typ=reference&y=300&b=1996&s=949&z=NVwZ GiesbertsNVwZ1996]], s. 950 (wprowadzenie dodatkowych kategorii odpadów)).
**(3) zgodność z traktatami**
Wreszcie dla usprawiedliwienia odstępstwo, jeżeli uznano by, że mieści się w ramach musi dać się pogodzić z traktatami, tzn. przede wszystkim z podstawowymi zasadami, jakie w nich przewidziano, jak zakazem dyskryminacji, lojalności wobec UE i celami wyrażonymi w tym wypadku w art. 191 TFUE ([[https://beck-online.beck.de/?vpath=bibdata%2fkomm%2fcalliesrufferteuvegv_4%2faeuv%2fcont%2fcalliesrufferteuvegv.aeuv.a193.htm Calliess/Ruffert, EUV/AEUV, art. 193 nb. 11]]). Z orzeczenia ETS z 15.4.2005 wynika natomiast, że "wspólnotowa zasada proporcjonalności nie stosuje się w odniesieniu do bardziej rygorystycznych krajowych środków ochronnych przyjętych na podstawie art. 176 WE i wykraczających poza wymogi minimalne przewidziane w dyrektywie wspólnotowej w dziedzinie środowiska naturalnego." ([[http://curia.europa.eu/juris/document/document.jsf?text=&docid=60711&pageIndex=0&doclang=PL&mode=lst&dir=&occ=first&part=1&cid=276708 orzeczenie ETS z 14.5.2006 C-6/03]], Deponiezweckverband Eiterköpfe, Zbiór Orzeczeń 2005 I-02753).
Dla uznania zgodności regulacji surowszych z prawem traktatowym wystarczy uprawdopodobnienie przez państwo członkowskie, że regulacje krajowe będą lepiej służyły realizacji unijnych celów ochrony środowiska (Nowacki i Przyborowska-Klimczak, Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Komentarz, t. II. Art. 90-222. 2012, Art. 193; zob. [[http://curia.europa.eu/juris/document/document.jsf?text=&docid=60711&pageIndex=0&doclang=PL&mode=lst&dir=&occ=first&part=1&cid=276708 orzeczenie ETS z 14.5.2006 C-6/03]])
Ten skutek może być jednak chybiony, gdyż podmioty trzecie - w Polsce wyłącznie prowadzące działalność w zakresie gospodarki odpadami - mogą z powodów ekonomicznych (wysokie koszty przetwarzania, walka o pozycję na rynku) zrezygnować ze stosowania określonych norm i postępować wyłącznie zgodnie z rachunkiem ekonomicznym, a więc poprzez tanie składowanie a nie dokonywanie inwestycji w kosztowne instalacje przetwarzania odpadów.
Ważne jest także, że dyrektywa jako środek harmonizujący nie osiągnie zakładanego skutku, jeżeli jedno z państw przewiduje inne sposoby postępowania z odpadami, ograniczające działania wytwórcy/posiadacza odpadów. Wprawdzie takie działanie jest zgodne z duchem rynku wewnętrznego, gdyż pozwala na wykonywanie określonych usług wyłącznie przez podmioty prywatne, w tym zagraniczne. Z drugiej strony trzeba zwrócić uwagę na kwestie ekonomiczne, które mogą pchać przedsiębiorców w stronę oszczędzania na procesach przetwarzania odpadów. Konieczne jest zatem wyważenie obydwu dóbr.
Motywy polskiego ustawodawcy: Uzasadnienie ustawy, str. 9
Usunięte:
**(1) zasada demokratycznego państwa prawa urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości społecznej**
Ad 1)
Skoro art. 193 TFUE przewiduje możliwość odstępstw, to najpierw należy ustalić, czy takowe odstępstwo ma miejsce. Jak wyżej wskazano, polski ustawodawca ograniczył możliwości przetwarzania odpadów przez wytwórcę/posiadacza poprzez nakazanie mu posługiwania się osobami trzecimi, choć art. 15 dyr. 2008/98 takiego sposobu nie nakazywał. Domyślać można się, że polski ustawodawca nakazując posługiwanie się przez wytwórcę/posiadacza odpadów podmiotem trzecim zamierzał wzmocnić standardy ochrony środowiska poprzez uniemożliwienie samodzielnego przetwarzania odpadów.
Ad 2)
Ustawodawca krajowy może odstąpić od środków ochronnych przewidzianych w prawie wtórnym i wprowadzić "bardziej rygorystyczne środki ochronne" tylko w ten sposób, że wprowadza dodatkowe wymagania albo dokonuje skrócenia terminów. Dopuszczalne jest zatem zaostrzenie standardów. Natomiast nie są z reguły do pogodzenia z art. 193 postanowienia tworzące odmienne instrumentarium (por. [[https://beck-online.beck.de/?typ=reference&y=300&b=1996&s=949&z=NVwZ GiesbertsNVwZ1996]], s. 950 (wprowadzenie dodatkowych kategorii odpadów)).
Ad 3)
Wreszcie dla usprawiedliwienia odstępstwo, jeżeli uznano by, że mieści się w ramach musi dać się pogodzić z traktatami, tzn. przede wszystkim z podstawowymi zasadami, jakie w nich przewidziano, jak zakazem dyskryminacji, lojalności wobec UE i celami wyrażonymi w tym wypadku w art. 191 TFUE ([[https://beck-online.beck.de/?vpath=bibdata%2fkomm%2fcalliesrufferteuvegv_4%2faeuv%2fcont%2fcalliesrufferteuvegv.aeuv.a193.htm Calliess/Ruffert, EUV/AEUV, art. 193 nb. 11]]). Z orzeczenia ETS z 15.4.2005 wynika natomiast, że "wspólnotowa zasada proporcjonalności nie stosuje się w odniesieniu do bardziej rygorystycznych krajowych środków ochronnych przyjętych na podstawie art. 176 WE i wykraczających poza wymogi minimalne przewidziane w dyrektywie wspólnotowej w dziedzinie środowiska naturalnego." ([[http://curia.europa.eu/juris/document/document.jsf?text=&docid=60711&pageIndex=0&doclang=PL&mode=lst&dir=&occ=first&part=1&cid=276708 orzeczenie ETS z 14.5.2006 C-6/03]], Deponiezweckverband Eiterköpfe, Zbiór Orzeczeń 2005 I-02753).
Dla uznania zgodności regulacji surowszych z prawem traktatowym wystarczy uprawdopodobnienie przez państwo członkowskie, że regulacje krajowe będą lepiej służyły realizacji unijnych celów ochrony środowiska (Nowacki i Przyborowska-Klimczak, Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Komentarz, t. II. Art. 90-222. 2012, Art. 193; zob. [[http://curia.europa.eu/juris/document/document.jsf?text=&docid=60711&pageIndex=0&doclang=PL&mode=lst&dir=&occ=first&part=1&cid=276708 orzeczenie ETS z 14.5.2006 C-6/03]])
Ten skutek może być jednak chybiony, gdyż podmioty trzecie - w Polsce wyłącznie prowadzące działalność w zakresie gospodarki odpadami - mogą z powodów ekonomicznych (wysokie koszty przetwarzania, walka o pozycję na rynku) zrezygnować ze stosowania określonych norm i postępować wyłącznie zgodnie z rachunkiem ekonomicznym, a więc poprzez tanie składowanie a nie dokonywanie inwestycji w kosztowne instalacje przetwarzania odpadów.
Ważne jest także, że dyrektywa jako środek harmonizujący nie osiągnie zakładanego skutku, jeżeli jedno z państw przewiduje inne sposoby postępowania z odpadami, ograniczające działania wytwórcy/posiadacza odpadów. Wprawdzie takie działanie jest zgodne z duchem rynku wewnętrznego, gdyż pozwala na wykonywanie określonych usług wyłącznie przez podmioty prywatne, w tym zagraniczne. Z drugiej strony trzeba zwrócić uwagę na kwestie ekonomiczne, które mogą pchać przedsiębiorców w stronę oszczędzania na procesach przetwarzania odpadów. Konieczne jest zatem wyważenie obydwu dóbr.
Motywy polskiego ustawodawcy: Uzasadnienie ustawy, str. 9
Dodane:
Wydaje się, że orzeczenie TK jest metodologicznie i merytorycznie błędne.
**(1) zasada samodzielności samorządów**
Należało dokładnie ustalić treść zasady samodzielności jednostek samorządu terytorialnego, a następnie czy wyłączenie opcji realizacji zadań przez jednostki budżetowe gminy stanowi ingerencję w tak ustalony zakres ochrony samodzielności samorządów. Ewentualnego usprawiedliwienia ingerencji trzeba poszukiwać w ograniczeniach zasady samodzielności. Takie ograniczenie musi być jednak proporcjonalne do założonych celów. TK odnosi się natomiast dość ogólnie do tych zarzutów (zob. str. 35-36 uzasadnienia).
Moim zdaniem należało rozważyć, czy ograniczenie w formie wykonywania zadania własnego ("jak"), do którego gminy są zobowiązane na mocy art. 7 ust. 1 pkt USamorzGm, nie jest naruszeniem zasady samorządności, która pozwala gminom na wybór sposobu wykonywania zadania własnego.
**(1) naruszenie Europejskiej Karty Samorządu Lokalnego**
Natomiast ew. zarzut naruszenia art. 4 ust. 2 [[http://isap.sejm.gov.pl/Download;jsessionid=E09C4DCA6B05E3FF0CADF2701C495F36?id=WDU19941240607 Europejskiej Karty Samorządu Lokalnego]] TK odrzucił, gdyż gwarantuje on słabszą niż Konstytucja ochronę samodzielności gminy (str. 21-22 uzasadnienia).
**(1) zasada demokratycznego państwa prawa urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości społecznej**
Sąd pominął natomiast zasadę państwa urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości społecznej ({{pu przepis="Art. 2 Konstytucja"}} //in fine//). Ta zasada nie jest jednak bez znaczenia. Zagadnienie badane w orzeczeniu dotyczy wszakże usług kwalifikowanych do grupy określanych jako bytowe, użyteczności publicznej czy w ogólnym interesie gospodarczym.
Ponadto przez wymuszoną prywatyzację zredukowano kontrolę demokratyczną nad wykonywaniem zadania polegającego wszakże na "zaspokajaniu zbiorowych potrzeb wspólnoty" (art. 7 ust. 1 pkt USamorzGm).
((3)) Ograniczenie wyboru jako ograniczenie współpracy transgranicznej
Obowiązek powierzenia odbioru albo Odbioru wraz z zagospodarowaniem podmiotom trzecim (prawnie niezależnym od polskiej gminy) powoduje, że utrudniona jest transgraniczna współpraca międzykomunalna. EUWT. które w zasadzie jest podmiotem kategorii "in house" nie mogłoby otrzymać zlecenia, gdyż nie jest "przedsiębiorcą odbierającym odpady komunalne" ({{pu przepis="art. 6f UPorzCzystGm"}}).
((1)) KOMUNALNA WSPóŁPRACA TRANSGRANICZNA
Przykład: [[http://www.evs.de/abfall/kooperation-mit-sydeme/ EVS (Entsorgungsverban Saar) & Sydeme (Syndicat Mixte der Transport des Dechets Menagres de Moselle-Est)]]
**(1) zasada samodzielności samorządów**
Należało dokładnie ustalić treść zasady samodzielności jednostek samorządu terytorialnego, a następnie czy wyłączenie opcji realizacji zadań przez jednostki budżetowe gminy stanowi ingerencję w tak ustalony zakres ochrony samodzielności samorządów. Ewentualnego usprawiedliwienia ingerencji trzeba poszukiwać w ograniczeniach zasady samodzielności. Takie ograniczenie musi być jednak proporcjonalne do założonych celów. TK odnosi się natomiast dość ogólnie do tych zarzutów (zob. str. 35-36 uzasadnienia).
Moim zdaniem należało rozważyć, czy ograniczenie w formie wykonywania zadania własnego ("jak"), do którego gminy są zobowiązane na mocy art. 7 ust. 1 pkt USamorzGm, nie jest naruszeniem zasady samorządności, która pozwala gminom na wybór sposobu wykonywania zadania własnego.
**(1) naruszenie Europejskiej Karty Samorządu Lokalnego**
Natomiast ew. zarzut naruszenia art. 4 ust. 2 [[http://isap.sejm.gov.pl/Download;jsessionid=E09C4DCA6B05E3FF0CADF2701C495F36?id=WDU19941240607 Europejskiej Karty Samorządu Lokalnego]] TK odrzucił, gdyż gwarantuje on słabszą niż Konstytucja ochronę samodzielności gminy (str. 21-22 uzasadnienia).
**(1) zasada demokratycznego państwa prawa urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości społecznej**
Sąd pominął natomiast zasadę państwa urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości społecznej ({{pu przepis="Art. 2 Konstytucja"}} //in fine//). Ta zasada nie jest jednak bez znaczenia. Zagadnienie badane w orzeczeniu dotyczy wszakże usług kwalifikowanych do grupy określanych jako bytowe, użyteczności publicznej czy w ogólnym interesie gospodarczym.
Ponadto przez wymuszoną prywatyzację zredukowano kontrolę demokratyczną nad wykonywaniem zadania polegającego wszakże na "zaspokajaniu zbiorowych potrzeb wspólnoty" (art. 7 ust. 1 pkt USamorzGm).
((3)) Ograniczenie wyboru jako ograniczenie współpracy transgranicznej
Obowiązek powierzenia odbioru albo Odbioru wraz z zagospodarowaniem podmiotom trzecim (prawnie niezależnym od polskiej gminy) powoduje, że utrudniona jest transgraniczna współpraca międzykomunalna. EUWT. które w zasadzie jest podmiotem kategorii "in house" nie mogłoby otrzymać zlecenia, gdyż nie jest "przedsiębiorcą odbierającym odpady komunalne" ({{pu przepis="art. 6f UPorzCzystGm"}}).
((1)) KOMUNALNA WSPóŁPRACA TRANSGRANICZNA
Przykład: [[http://www.evs.de/abfall/kooperation-mit-sydeme/ EVS (Entsorgungsverban Saar) & Sydeme (Syndicat Mixte der Transport des Dechets Menagres de Moselle-Est)]]
Usunięte:
Natomiast ew. zarzut naruszenia art. 4 ust. 2 [[http://isap.sejm.gov.pl/Download;jsessionid=E09C4DCA6B05E3FF0CADF2701C495F36?id=WDU19941240607 Europejskiej Karty Samorządu Lokalnego]] TK odrzucił, gdyż gwarantuje on słabszą niż Konstytucja ochronę samodzielności gminy (str. 21-22 uzasadnienia).
Sąd pominął natomiast zasadę państwa urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości społecznej ({{pu przepis="Art. 2 Konstytucja"}} //in fine//). Ta zasada nie jest jednak bez znaczenia. Zagadnienie badane w orzeczeniu dotyczy wszakże usług kwalifikowanych do grupy określanych jako bytowe, użyteczności publicznej czy w ogólnym interesie gospodarczym.
Dodane:
Z brzmienia dyrektywy wynika zatem wprost, że dopuszczalne przez wytwórcę/posiadacza odpadów samodzielne przetwarzania odpadów. Brak jest zakazu przetwarzania odpadów samodzielnie przez gminy, które wg polskiej koncepcji są posiadaczami odpadów komunalnych. Zatem ustawodawca polski zawęził możliwości przetwarzania odpadów przez wytwórcę/posiadacza przewidziane w prawie europejskim. Powinien był przewidzieć w {{pu przepis="art. 6d ust. 1 UPorzCzystGm"}} obydwa rozwiązania, czyli samodzielne przetwarzanie przez wytwórcę/posiadacza albo przekazanie realizacji tego zadania osobom trzecim (por. [[https://doc.rero.ch/record/30446/files/Epiney_Beitrag142.pdf EpineyHeuck2011]] nb.282, str. 134; Kropp, w: von Lersner/Heinrich/Versteyl, Recht der Abfallbeseitigung, Art. 15 RL 2008/98, Rn. 10). Argumentacja dotyczy jednak sytuacji odwrotnej niż w Polsce, tzn. wykluczenia opcji powierzenia przetwarzania odpadów osobom trzecim. Jednak i w sytuacji, która występuje w Polsce, ważne może być dla wytwórcy samodzielne zagospodarowanie odpadów, jeżeli ma ku temu odpowiedni potencjał. Ponadto art. 15 ust. 1 dyr. 2008/98 nie pozwala na odstępstwo od jego treści (np. poprzez użycie spotykanego w innych aktach prawnych "jeżeli prawo krajowego tego nie zakazuje"). Wreszcie przepis dyrektywy nakazuje państwom członkowskim stosowanie niezbędnych środków w celu zapewnienia przetwarzania odpadów w sposób zapewniający ochronę życia i zdrowia ludzi (zob. art. 13 dyrektywy) oraz zgodnie z hierarchią przewidzianą w art. 4 dyrektywy. Wydaje się zatem, że efektywność będzie zapewniona na pożądanym poziomie, gdy wytwórca/posiadacz będzie miał wybór, w jaki sposób dokona przetworzenia. Wytwórca/posiadacz może bowiem być w stanie samodzielnie wykonać ten obowiązek w należyty sposób, bez potrzeby włączania osób trzecich.
Powyższe może stanowić naruszenie prawa europejskiego na skutek tzw. **[[GoldPlating nadmiernej (przesadnej) transpozycji ]]** dyrektywy (tzw. //gold plating//). Gold plating może stanowić w określonych sytuacjach naruszenie prawa unijnego, zarówno na poziomie traktatów jak i prawa wtórnego (BurmeisterStaebeEuR2009, s. 449 i 453).
W szerokim ujęciu nadmierna transpozycja dyrektywy jest sprzeczna z prawem wtórnym już wtedy, gdy prawodawca krajowy wychodzi ponad jej zapisy, mimo że dyrektywa nie przewiduje tzw. klauzul otwierających (por. Riehm, JZ 2006, S. 1035 (1037) wg [[https://beck-online.beck.de/?typ=reference&Y=300&Z=EUR&B=2009&S=444 BurmeisterStaebeEuR2009]], 449). W innym ujęciu dopuszczalność wyjścia ponad postanowienia dyrektywy zależy od wykładni historycznej oraz celowościowej , przy czym wykładnia ta ma być zgodna z prawem pierwotnym ([[https://beck-online.beck.de/?typ=reference&Y=300&Z=EUR&B=2009&S=444 BurmeisterStaebeEuR2009]], 450).
Dyrektywa 2008/98 została wydana na podstawie {{pu przepis="art. 175 ust. 1 TWE"}} (obecnie art. 192 ust. 1 TFUE). W zakresie ochrony środowiska TFUE przewiduje kilka możliwości odstępstw od regulacji unijnych. Opcja przewidziana w art. 192 ust.2 TFUE dotyczy odstępstw poniżej ustalonych w dyrektywie standardów ochrony i ma charakter przejściowy. Natomiast wyjście ponad standardy (opting up) dopuszczalne jest z kolei przy zachowaniu wymogów przewidzianych obecnie w art. 193 TFUE. Stworzenie bardziej rygorystycznych środków ochronnych nie stanowi więc nadmiernej transpozycji, o ile mieści się w zakresie wyznaczonym art. 193 TFUE. >>Ponadto wprowadzenie odmiennych standardów krajowych umożliwia art. 114 ust. 5 TFUE. >>
Regulacja przewidziana w {{pu przepis="art. 6d UPorzCzystGm"}} może być zatem usprawiedliwiona, jeżeli:
1) regulacje krajowe są zgodne z innymi zasadami traktatowymi (art. 193 TFUE).
Skoro art. 193 TFUE przewiduje możliwość odstępstw, to najpierw należy ustalić, czy takowe odstępstwo ma miejsce. Jak wyżej wskazano, polski ustawodawca ograniczył możliwości przetwarzania odpadów przez wytwórcę/posiadacza poprzez nakazanie mu posługiwania się osobami trzecimi, choć art. 15 dyr. 2008/98 takiego sposobu nie nakazywał. Domyślać można się, że polski ustawodawca nakazując posługiwanie się przez wytwórcę/posiadacza odpadów podmiotem trzecim zamierzał wzmocnić standardy ochrony środowiska poprzez uniemożliwienie samodzielnego przetwarzania odpadów.
Ustawodawca krajowy może odstąpić od środków ochronnych przewidzianych w prawie wtórnym i wprowadzić "bardziej rygorystyczne środki ochronne" tylko w ten sposób, że wprowadza dodatkowe wymagania albo dokonuje skrócenia terminów. Dopuszczalne jest zatem zaostrzenie standardów. Natomiast nie są z reguły do pogodzenia z art. 193 postanowienia tworzące odmienne instrumentarium (por. [[https://beck-online.beck.de/?typ=reference&y=300&b=1996&s=949&z=NVwZ GiesbertsNVwZ1996]], s. 950 (wprowadzenie dodatkowych kategorii odpadów)).
Wreszcie dla usprawiedliwienia odstępstwo, jeżeli uznano by, że mieści się w ramach musi dać się pogodzić z traktatami, tzn. przede wszystkim z podstawowymi zasadami, jakie w nich przewidziano, jak zakazem dyskryminacji, lojalności wobec UE i celami wyrażonymi w tym wypadku w art. 191 TFUE ([[https://beck-online.beck.de/?vpath=bibdata%2fkomm%2fcalliesrufferteuvegv_4%2faeuv%2fcont%2fcalliesrufferteuvegv.aeuv.a193.htm Calliess/Ruffert, EUV/AEUV, art. 193 nb. 11]]). Z orzeczenia ETS z 15.4.2005 wynika natomiast, że "wspólnotowa zasada proporcjonalności nie stosuje się w odniesieniu do bardziej rygorystycznych krajowych środków ochronnych przyjętych na podstawie art. 176 WE i wykraczających poza wymogi minimalne przewidziane w dyrektywie wspólnotowej w dziedzinie środowiska naturalnego." ([[http://curia.europa.eu/juris/document/document.jsf?text=&docid=60711&pageIndex=0&doclang=PL&mode=lst&dir=&occ=first&part=1&cid=276708 orzeczenie ETS z 14.5.2006 C-6/03]], Deponiezweckverband Eiterköpfe, Zbiór Orzeczeń 2005 I-02753).
Dla uznania zgodności regulacji surowszych z prawem traktatowym wystarczy uprawdopodobnienie przez państwo członkowskie, że regulacje krajowe będą lepiej służyły realizacji unijnych celów ochrony środowiska (Nowacki i Przyborowska-Klimczak, Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Komentarz, t. II. Art. 90-222. 2012, Art. 193; zob. [[http://curia.europa.eu/juris/document/document.jsf?text=&docid=60711&pageIndex=0&doclang=PL&mode=lst&dir=&occ=first&part=1&cid=276708 orzeczenie ETS z 14.5.2006 C-6/03]])
((3)) Wnioski
Z powyższego wynika, że ...
Powyższe może stanowić naruszenie prawa europejskiego na skutek tzw. **[[GoldPlating nadmiernej (przesadnej) transpozycji ]]** dyrektywy (tzw. //gold plating//). Gold plating może stanowić w określonych sytuacjach naruszenie prawa unijnego, zarówno na poziomie traktatów jak i prawa wtórnego (BurmeisterStaebeEuR2009, s. 449 i 453).
W szerokim ujęciu nadmierna transpozycja dyrektywy jest sprzeczna z prawem wtórnym już wtedy, gdy prawodawca krajowy wychodzi ponad jej zapisy, mimo że dyrektywa nie przewiduje tzw. klauzul otwierających (por. Riehm, JZ 2006, S. 1035 (1037) wg [[https://beck-online.beck.de/?typ=reference&Y=300&Z=EUR&B=2009&S=444 BurmeisterStaebeEuR2009]], 449). W innym ujęciu dopuszczalność wyjścia ponad postanowienia dyrektywy zależy od wykładni historycznej oraz celowościowej , przy czym wykładnia ta ma być zgodna z prawem pierwotnym ([[https://beck-online.beck.de/?typ=reference&Y=300&Z=EUR&B=2009&S=444 BurmeisterStaebeEuR2009]], 450).
Dyrektywa 2008/98 została wydana na podstawie {{pu przepis="art. 175 ust. 1 TWE"}} (obecnie art. 192 ust. 1 TFUE). W zakresie ochrony środowiska TFUE przewiduje kilka możliwości odstępstw od regulacji unijnych. Opcja przewidziana w art. 192 ust.2 TFUE dotyczy odstępstw poniżej ustalonych w dyrektywie standardów ochrony i ma charakter przejściowy. Natomiast wyjście ponad standardy (opting up) dopuszczalne jest z kolei przy zachowaniu wymogów przewidzianych obecnie w art. 193 TFUE. Stworzenie bardziej rygorystycznych środków ochronnych nie stanowi więc nadmiernej transpozycji, o ile mieści się w zakresie wyznaczonym art. 193 TFUE. >>Ponadto wprowadzenie odmiennych standardów krajowych umożliwia art. 114 ust. 5 TFUE. >>
Regulacja przewidziana w {{pu przepis="art. 6d UPorzCzystGm"}} może być zatem usprawiedliwiona, jeżeli:
1) regulacje krajowe są zgodne z innymi zasadami traktatowymi (art. 193 TFUE).
Skoro art. 193 TFUE przewiduje możliwość odstępstw, to najpierw należy ustalić, czy takowe odstępstwo ma miejsce. Jak wyżej wskazano, polski ustawodawca ograniczył możliwości przetwarzania odpadów przez wytwórcę/posiadacza poprzez nakazanie mu posługiwania się osobami trzecimi, choć art. 15 dyr. 2008/98 takiego sposobu nie nakazywał. Domyślać można się, że polski ustawodawca nakazując posługiwanie się przez wytwórcę/posiadacza odpadów podmiotem trzecim zamierzał wzmocnić standardy ochrony środowiska poprzez uniemożliwienie samodzielnego przetwarzania odpadów.
Ustawodawca krajowy może odstąpić od środków ochronnych przewidzianych w prawie wtórnym i wprowadzić "bardziej rygorystyczne środki ochronne" tylko w ten sposób, że wprowadza dodatkowe wymagania albo dokonuje skrócenia terminów. Dopuszczalne jest zatem zaostrzenie standardów. Natomiast nie są z reguły do pogodzenia z art. 193 postanowienia tworzące odmienne instrumentarium (por. [[https://beck-online.beck.de/?typ=reference&y=300&b=1996&s=949&z=NVwZ GiesbertsNVwZ1996]], s. 950 (wprowadzenie dodatkowych kategorii odpadów)).
Wreszcie dla usprawiedliwienia odstępstwo, jeżeli uznano by, że mieści się w ramach musi dać się pogodzić z traktatami, tzn. przede wszystkim z podstawowymi zasadami, jakie w nich przewidziano, jak zakazem dyskryminacji, lojalności wobec UE i celami wyrażonymi w tym wypadku w art. 191 TFUE ([[https://beck-online.beck.de/?vpath=bibdata%2fkomm%2fcalliesrufferteuvegv_4%2faeuv%2fcont%2fcalliesrufferteuvegv.aeuv.a193.htm Calliess/Ruffert, EUV/AEUV, art. 193 nb. 11]]). Z orzeczenia ETS z 15.4.2005 wynika natomiast, że "wspólnotowa zasada proporcjonalności nie stosuje się w odniesieniu do bardziej rygorystycznych krajowych środków ochronnych przyjętych na podstawie art. 176 WE i wykraczających poza wymogi minimalne przewidziane w dyrektywie wspólnotowej w dziedzinie środowiska naturalnego." ([[http://curia.europa.eu/juris/document/document.jsf?text=&docid=60711&pageIndex=0&doclang=PL&mode=lst&dir=&occ=first&part=1&cid=276708 orzeczenie ETS z 14.5.2006 C-6/03]], Deponiezweckverband Eiterköpfe, Zbiór Orzeczeń 2005 I-02753).
Dla uznania zgodności regulacji surowszych z prawem traktatowym wystarczy uprawdopodobnienie przez państwo członkowskie, że regulacje krajowe będą lepiej służyły realizacji unijnych celów ochrony środowiska (Nowacki i Przyborowska-Klimczak, Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Komentarz, t. II. Art. 90-222. 2012, Art. 193; zob. [[http://curia.europa.eu/juris/document/document.jsf?text=&docid=60711&pageIndex=0&doclang=PL&mode=lst&dir=&occ=first&part=1&cid=276708 orzeczenie ETS z 14.5.2006 C-6/03]])
((3)) Wnioski
Z powyższego wynika, że ...
Usunięte:
Powyższe może stanowić naruszenie prawa europejskiego na skutek tzw. **[[GoldPlating nadmiernej (przesadnej) transpozycji ]]** dyrektywy (tzw. //gold plating//). Polski ustawodawca powinien był przewidzieć w {{pu przepis="art. 6d ust. 1 UPorzCzystGm"}} obydwa rozwiązania, czyli samodzielne przetwarzanie przez wytwórcę/posiadacza albo przekazanie realizacji tego zadania osobom trzecim (por. [[https://doc.rero.ch/record/30446/files/Epiney_Beitrag142.pdf EpineyHeuck2011]] nb.282, str. 134; Kropp, w: von Lersner/Heinrich/Versteyl, Recht der Abfallbeseitigung, Art. 15 RL 2008/98, Rn. 10). Argumentacja dotyczy jednak sytuacji odwrotnej niż w Polsce, tzn. wykluczenia opcji powierzenia przetwarzania odpadów osobom trzecim. Jednak i w sytuacji, która występuje w Polsce, ważne może być dla wytwórcy samodzielne zagospodarowanie odpadów, jeżeli ma ku temu odpowiedni potencjał. Ponadto art. 15 ust. 1 dyr. 2008/98 nie pozwala na odstępstwo od jego treści (np. poprzez użycie spotykanego w innych aktach prawnych "jeżeli prawo krajowego tego nie zakazuje"). Wreszcie przepis dyrektywy nakazuje państwom członkowskim stosowanie niezbędnych środków w celu zapewnienia przetwarzania odpadów w sposób zapewniający ochronę życia i zdrowia ludzi (zob. art. 13 dyrektywy) oraz zgodnie z hierarchią przewidzianą w art. 4 dyrektywy. Wydaje się zatem, że efektywność będzie zapewniona na pożądanym poziomie, gdy wytwórca/posiadacz będzie miał wybór, w jaki sposób dokona przetworzenia. Wytwórca/posiadacz może bowiem być w stanie samodzielnie wykonać ten obowiązek w należyty sposób, bez potrzeby włączania osób trzecich. Zatem można stwierdzić, że polski ustawodawca wyszedł poza ramy wyznaczone przez dyrektywę i tym samym dokonał nadmiernej transpozycji dyrektywy (tzw. właściwej).
W szerokim ujęciu właściwa nadmierna transpozycja dyrektywy jest sprzeczna z prawem wtórnym już wtedy, gdy dyrektywa nie przewiduje tzw. klauzul otwierających (por. Riehm, JZ 2006, S. 1035 (1037) wg [[https://beck-online.beck.de/?typ=reference&Y=300&Z=EUR&B=2009&S=444 BurmeisterStaebeEuR2009]], 449). W ujęciu węższym konieczne jest dokonanie wykładni historycznej oraz celowościowej, przy czym wykładnia ta ma być zgodna z prawem pierwotnym ([[https://beck-online.beck.de/?typ=reference&Y=300&Z=EUR&B=2009&S=444 BurmeisterStaebeEuR2009]], 450). W przypadku dyrektywy 2008/98, która została wydana na podstawie {{pu przepis="art. 175 ust. 1 TWE"}} (obecnie art. 192 ust. 1 TFUE), przewiduje się odstępstwa przez państwa członkowskie od polityki unijnej tylko na zasadzie przejściowej.
Opcja przewidziana w art. 192 ust.2 TFUE dotyczy odstępstw poniżej ustalonych w dyrektywie standardów ochrony.
Wyjście ponad standardy (opting up) dopuszczalne jest z kolei przy zachowaniu wymogów przewidzianych obecnie w art. 193 TFUE. Ponadto wprowadzenie odmiennych standardów krajowych umożliwia art. 114 ust. 5 TFUE
Domyślać można się, że polski ustawodawca nakazując posługiwanie się przez wytwórcę/posiadacza odpadów podmiotem trzecim zamierzał wzmocnić standardy ochrony środowiska poprzez uniemożliwienie samodzielnego przetwarzania odpadów. Porusza się zatem w obszarze art. 193 TFUE. Regulacja może być zatem usprawiedliwiona na podstawie art. 193 TFUE, jeżeli:
1) regulacje krajowe są zgodne z traktatami (art. 193 TFUE).
Skoro art. 193 TFUE przewiduje możliwość odstępstw, to najpierw należy ustalić, czy takowe odstępstwo ma miejsce. Jak wyżej wskazano, polski ustawodawca ograniczył możliwości przetwarzania odpadów przez wytwórcę/posiadacza poprzez nakazanie mu posługiwania się osobami trzecimi, choć art. 15 dyr. 2008/98 takiego sposobu nie nakazywał.
Ustawodawca krajowy może odstąpić od środków ochronnych przewidzianych w prawie wtórnym tylko w ten sposób, że wprowadza dodatkowe wymagania albo dokonuje skrócenia terminów. Dopuszczalne jest zatem zaostrzenie standardów. Natomiast w przypadku art. 6d mym do czynienia ze stworzeniem odmiennego instrumentarium Tego typu odmienne regulacje są z reguły nie do pogodzenia z art. 193 (por. [[https://beck-online.beck.de/?typ=reference&y=300&b=1996&s=949&z=NVwZ GiesbertsNVwZ1996]], s. 950).
Wreszcie odstępstwo, jeżeli uznano by, że mieści się w ramach "bardziej rygorystycznych środków ochronnych" musi dać się pogodzić z traktatami, tzn. przede wszystkim z podstawowymi zasadami, jakie w nich przewidziano, jak zakazem dyskryminacji, lojalności wobec UE i celami wyrażonymi w tym wypadku w art. 191 TFUE ([[https://beck-online.beck.de/?vpath=bibdata%2fkomm%2fcalliesrufferteuvegv_4%2faeuv%2fcont%2fcalliesrufferteuvegv.aeuv.a193.htm Calliess/Ruffert, EUV/AEUV, art. 193 nb. 11]]). Z orzeczenia ETS z 15.4.2005 wynika natomiast, że "wspólnotowa zasada proporcjonalności nie stosuje się w odniesieniu do bardziej rygorystycznych krajowych środków ochronnych przyjętych na podstawie art. 176 WE i wykraczających poza wymogi minimalne przewidziane w dyrektywie wspólnotowej w dziedzinie środowiska naturalnego." ([[http://curia.europa.eu/juris/document/document.jsf?text=&docid=60711&pageIndex=0&doclang=PL&mode=lst&dir=&occ=first&part=1&cid=276708 orzeczenie ETS z 14.5.2006 C-6/03]], Deponiezweckverband Eiterköpfe, Zbiór Orzeczeń 2005 I-02753).
Może to wynikać także z uprawdopodobnienia przez państwo członkowskie, że regulacje krajowe będą lepiej służyły realizacji unijnych celów ochrony środowiska (Nowacki i Przyborowska-Klimczak, Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Komentarz, t. II. Art. 90-222. 2012, Art. 193; zob. [[http://curia.europa.eu/juris/document/document.jsf?text=&docid=60711&pageIndex=0&doclang=PL&mode=lst&dir=&occ=first&part=1&cid=276708 orzeczenie ETS z 14.5.2006 C-6/03]])
Dodane:
((2)) Zalety zlecania usług na zewnątrz
Konkurencja na rynku odpadów (por. artykuł w [[http://wyborcza.biz/biznes/1,147584,19714772,gminny-wywoz-smieci-bez-przetargu-powstana-monopole-i-wzrosna.html Gazecie Wyborczej]])
((2)) Wady obecnego systemu
(...)
((2)) Wnioski
(...)
Konkurencja na rynku odpadów (por. artykuł w [[http://wyborcza.biz/biznes/1,147584,19714772,gminny-wywoz-smieci-bez-przetargu-powstana-monopole-i-wzrosna.html Gazecie Wyborczej]])
((2)) Wady obecnego systemu
(...)
((2)) Wnioski
(...)
Dodane:
Ważne jest także, że dyrektywa jako środek harmonizujący nie osiągnie zakładanego skutku, jeżeli jedno z państw przewiduje inne sposoby postępowania z odpadami, ograniczające działania wytwórcy/posiadacza odpadów. Wprawdzie takie działanie jest zgodne z duchem rynku wewnętrznego, gdyż pozwala na wykonywanie określonych usług wyłącznie przez podmioty prywatne, w tym zagraniczne. Z drugiej strony trzeba zwrócić uwagę na kwestie ekonomiczne, które mogą pchać przedsiębiorców w stronę oszczędzania na procesach przetwarzania odpadów. Konieczne jest zatem wyważenie obydwu dóbr.
Motywy polskiego ustawodawcy: Uzasadnienie ustawy, str. 9
Motywy polskiego ustawodawcy: Uzasadnienie ustawy, str. 9
Usunięte:
Dodane:
Wyjście ponad standardy (opting up) dopuszczalne jest z kolei przy zachowaniu wymogów przewidzianych obecnie w art. 193 TFUE. Ponadto wprowadzenie odmiennych standardów krajowych umożliwia art. 114 ust. 5 TFUE
Domyślać można się, że polski ustawodawca nakazując posługiwanie się przez wytwórcę/posiadacza odpadów podmiotem trzecim zamierzał wzmocnić standardy ochrony środowiska poprzez uniemożliwienie samodzielnego przetwarzania odpadów. Porusza się zatem w obszarze art. 193 TFUE. Regulacja może być zatem usprawiedliwiona na podstawie art. 193 TFUE, jeżeli:
1) prawo krajowe przewiduje bardziej rygorystyczne środki ochronne
1) regulacje krajowe są zgodne z traktatami (art. 193 TFUE).
Skoro art. 193 TFUE przewiduje możliwość odstępstw, to najpierw należy ustalić, czy takowe odstępstwo ma miejsce. Jak wyżej wskazano, polski ustawodawca ograniczył możliwości przetwarzania odpadów przez wytwórcę/posiadacza poprzez nakazanie mu posługiwania się osobami trzecimi, choć art. 15 dyr. 2008/98 takiego sposobu nie nakazywał.
Ad 2)
Ustawodawca krajowy może odstąpić od środków ochronnych przewidzianych w prawie wtórnym tylko w ten sposób, że wprowadza dodatkowe wymagania albo dokonuje skrócenia terminów. Dopuszczalne jest zatem zaostrzenie standardów. Natomiast w przypadku art. 6d mym do czynienia ze stworzeniem odmiennego instrumentarium Tego typu odmienne regulacje są z reguły nie do pogodzenia z art. 193 (por. [[https://beck-online.beck.de/?typ=reference&y=300&b=1996&s=949&z=NVwZ GiesbertsNVwZ1996]], s. 950).
Ad 3)
Wreszcie odstępstwo, jeżeli uznano by, że mieści się w ramach "bardziej rygorystycznych środków ochronnych" musi dać się pogodzić z traktatami, tzn. przede wszystkim z podstawowymi zasadami, jakie w nich przewidziano, jak zakazem dyskryminacji, lojalności wobec UE i celami wyrażonymi w tym wypadku w art. 191 TFUE ([[https://beck-online.beck.de/?vpath=bibdata%2fkomm%2fcalliesrufferteuvegv_4%2faeuv%2fcont%2fcalliesrufferteuvegv.aeuv.a193.htm Calliess/Ruffert, EUV/AEUV, art. 193 nb. 11]]). Z orzeczenia ETS z 15.4.2005 wynika natomiast, że "wspólnotowa zasada proporcjonalności nie stosuje się w odniesieniu do bardziej rygorystycznych krajowych środków ochronnych przyjętych na podstawie art. 176 WE i wykraczających poza wymogi minimalne przewidziane w dyrektywie wspólnotowej w dziedzinie środowiska naturalnego." ([[http://curia.europa.eu/juris/document/document.jsf?text=&docid=60711&pageIndex=0&doclang=PL&mode=lst&dir=&occ=first&part=1&cid=276708 orzeczenie ETS z 14.5.2006 C-6/03]], Deponiezweckverband Eiterköpfe, Zbiór Orzeczeń 2005 I-02753).
Może to wynikać także z uprawdopodobnienia przez państwo członkowskie, że regulacje krajowe będą lepiej służyły realizacji unijnych celów ochrony środowiska (Nowacki i Przyborowska-Klimczak, Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Komentarz, t. II. Art. 90-222. 2012, Art. 193; zob. [[http://curia.europa.eu/juris/document/document.jsf?text=&docid=60711&pageIndex=0&doclang=PL&mode=lst&dir=&occ=first&part=1&cid=276708 orzeczenie ETS z 14.5.2006 C-6/03]])
Ten skutek może być jednak chybiony, gdyż podmioty trzecie - w Polsce wyłącznie prowadzące działalność w zakresie gospodarki odpadami - mogą z powodów ekonomicznych (wysokie koszty przetwarzania, walka o pozycję na rynku) zrezygnować ze stosowania określonych norm i postępować wyłącznie zgodnie z rachunkiem ekonomicznym, a więc poprzez tanie składowanie a nie dokonywanie inwestycji w kosztowne instalacje przetwarzania odpadów.
Domyślać można się, że polski ustawodawca nakazując posługiwanie się przez wytwórcę/posiadacza odpadów podmiotem trzecim zamierzał wzmocnić standardy ochrony środowiska poprzez uniemożliwienie samodzielnego przetwarzania odpadów. Porusza się zatem w obszarze art. 193 TFUE. Regulacja może być zatem usprawiedliwiona na podstawie art. 193 TFUE, jeżeli:
1) prawo krajowe przewiduje bardziej rygorystyczne środki ochronne
1) regulacje krajowe są zgodne z traktatami (art. 193 TFUE).
Skoro art. 193 TFUE przewiduje możliwość odstępstw, to najpierw należy ustalić, czy takowe odstępstwo ma miejsce. Jak wyżej wskazano, polski ustawodawca ograniczył możliwości przetwarzania odpadów przez wytwórcę/posiadacza poprzez nakazanie mu posługiwania się osobami trzecimi, choć art. 15 dyr. 2008/98 takiego sposobu nie nakazywał.
Ad 2)
Ustawodawca krajowy może odstąpić od środków ochronnych przewidzianych w prawie wtórnym tylko w ten sposób, że wprowadza dodatkowe wymagania albo dokonuje skrócenia terminów. Dopuszczalne jest zatem zaostrzenie standardów. Natomiast w przypadku art. 6d mym do czynienia ze stworzeniem odmiennego instrumentarium Tego typu odmienne regulacje są z reguły nie do pogodzenia z art. 193 (por. [[https://beck-online.beck.de/?typ=reference&y=300&b=1996&s=949&z=NVwZ GiesbertsNVwZ1996]], s. 950).
Ad 3)
Wreszcie odstępstwo, jeżeli uznano by, że mieści się w ramach "bardziej rygorystycznych środków ochronnych" musi dać się pogodzić z traktatami, tzn. przede wszystkim z podstawowymi zasadami, jakie w nich przewidziano, jak zakazem dyskryminacji, lojalności wobec UE i celami wyrażonymi w tym wypadku w art. 191 TFUE ([[https://beck-online.beck.de/?vpath=bibdata%2fkomm%2fcalliesrufferteuvegv_4%2faeuv%2fcont%2fcalliesrufferteuvegv.aeuv.a193.htm Calliess/Ruffert, EUV/AEUV, art. 193 nb. 11]]). Z orzeczenia ETS z 15.4.2005 wynika natomiast, że "wspólnotowa zasada proporcjonalności nie stosuje się w odniesieniu do bardziej rygorystycznych krajowych środków ochronnych przyjętych na podstawie art. 176 WE i wykraczających poza wymogi minimalne przewidziane w dyrektywie wspólnotowej w dziedzinie środowiska naturalnego." ([[http://curia.europa.eu/juris/document/document.jsf?text=&docid=60711&pageIndex=0&doclang=PL&mode=lst&dir=&occ=first&part=1&cid=276708 orzeczenie ETS z 14.5.2006 C-6/03]], Deponiezweckverband Eiterköpfe, Zbiór Orzeczeń 2005 I-02753).
Może to wynikać także z uprawdopodobnienia przez państwo członkowskie, że regulacje krajowe będą lepiej służyły realizacji unijnych celów ochrony środowiska (Nowacki i Przyborowska-Klimczak, Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Komentarz, t. II. Art. 90-222. 2012, Art. 193; zob. [[http://curia.europa.eu/juris/document/document.jsf?text=&docid=60711&pageIndex=0&doclang=PL&mode=lst&dir=&occ=first&part=1&cid=276708 orzeczenie ETS z 14.5.2006 C-6/03]])
Ten skutek może być jednak chybiony, gdyż podmioty trzecie - w Polsce wyłącznie prowadzące działalność w zakresie gospodarki odpadami - mogą z powodów ekonomicznych (wysokie koszty przetwarzania, walka o pozycję na rynku) zrezygnować ze stosowania określonych norm i postępować wyłącznie zgodnie z rachunkiem ekonomicznym, a więc poprzez tanie składowanie a nie dokonywanie inwestycji w kosztowne instalacje przetwarzania odpadów.
Usunięte:
Domyślać można się, że polski ustawodawca nakazując posługiwanie się przez wytwórcę/posiadacza odpadów podmiotem trzecim zamierzał wzmocnić standardy ochrony środowiska poprzez uniemożliwienie samodzielnego przetwarzania odpadów. Porusza się zatem w obszarze art. 193 TFUE. Regulacja może być zatem usprawiedliwiona, jeżeli:
1) prawo krajowe odstępuje od regulacji unijnej poprzez dodatkowe wymagania albo skrócenie terminów (dopuszczalne jest zaostrzenie standardów, wątpliwe natomiast odstąpienie od wytycznych poprzez odmienne instrumentarium - por. [[https://beck-online.beck.de/?typ=reference&y=300&b=1996&s=949&z=NVwZ GiesbertsNVwZ1996]], s. 950),
1) regulacje krajowe sä zgodne z traktatami (art. 193 TFUE).
Ten skutek może być jednak chybiony, gdyż podmioty trzecie - w Polsce wyłącznie prowadzące działalność w zakresie gospodarki odpadami - mogą z powodów ekonomicznych (wysokie koszty przetwarzania, walka o pozycję na rynku) zrezygnować ze stosowania określonych norm i postępować wyłącznie zgodnie z rachunkiem ekonomicznym, a więc poprzez tanie składowanie a nie dokonywanie inwestycji w kosztowne instalacje przetwarzania odpadów.
Dodane:
Powyższe może stanowić naruszenie prawa europejskiego na skutek tzw. **[[GoldPlating nadmiernej (przesadnej) transpozycji ]]** dyrektywy (tzw. //gold plating//). Polski ustawodawca powinien był przewidzieć w {{pu przepis="art. 6d ust. 1 UPorzCzystGm"}} obydwa rozwiązania, czyli samodzielne przetwarzanie przez wytwórcę/posiadacza albo przekazanie realizacji tego zadania osobom trzecim (por. [[https://doc.rero.ch/record/30446/files/Epiney_Beitrag142.pdf EpineyHeuck2011]] nb.282, str. 134; Kropp, w: von Lersner/Heinrich/Versteyl, Recht der Abfallbeseitigung, Art. 15 RL 2008/98, Rn. 10). Argumentacja dotyczy jednak sytuacji odwrotnej niż w Polsce, tzn. wykluczenia opcji powierzenia przetwarzania odpadów osobom trzecim. Jednak i w sytuacji, która występuje w Polsce, ważne może być dla wytwórcy samodzielne zagospodarowanie odpadów, jeżeli ma ku temu odpowiedni potencjał. Ponadto art. 15 ust. 1 dyr. 2008/98 nie pozwala na odstępstwo od jego treści (np. poprzez użycie spotykanego w innych aktach prawnych "jeżeli prawo krajowego tego nie zakazuje"). Wreszcie przepis dyrektywy nakazuje państwom członkowskim stosowanie niezbędnych środków w celu zapewnienia przetwarzania odpadów w sposób zapewniający ochronę życia i zdrowia ludzi (zob. art. 13 dyrektywy) oraz zgodnie z hierarchią przewidzianą w art. 4 dyrektywy. Wydaje się zatem, że efektywność będzie zapewniona na pożądanym poziomie, gdy wytwórca/posiadacz będzie miał wybór, w jaki sposób dokona przetworzenia. Wytwórca/posiadacz może bowiem być w stanie samodzielnie wykonać ten obowiązek w należyty sposób, bez potrzeby włączania osób trzecich. Zatem można stwierdzić, że polski ustawodawca wyszedł poza ramy wyznaczone przez dyrektywę i tym samym dokonał nadmiernej transpozycji dyrektywy (tzw. właściwej).
W szerokim ujęciu właściwa nadmierna transpozycja dyrektywy jest sprzeczna z prawem wtórnym już wtedy, gdy dyrektywa nie przewiduje tzw. klauzul otwierających (por. Riehm, JZ 2006, S. 1035 (1037) wg [[https://beck-online.beck.de/?typ=reference&Y=300&Z=EUR&B=2009&S=444 BurmeisterStaebeEuR2009]], 449). W ujęciu węższym konieczne jest dokonanie wykładni historycznej oraz celowościowej, przy czym wykładnia ta ma być zgodna z prawem pierwotnym ([[https://beck-online.beck.de/?typ=reference&Y=300&Z=EUR&B=2009&S=444 BurmeisterStaebeEuR2009]], 450). W przypadku dyrektywy 2008/98, która została wydana na podstawie {{pu przepis="art. 175 ust. 1 TWE"}} (obecnie art. 192 ust. 1 TFUE), przewiduje się odstępstwa przez państwa członkowskie od polityki unijnej tylko na zasadzie przejściowej.
Opcja przewidziana w art. 192 ust.2 TFUE dotyczy odstępstw poniżej ustalonych w dyrektywie standardów ochrony.
Wyjście ponad standardy (opting up) dopuszczalne jest z kolei przy zachowaniu wymogów przewidzianych obecnie w art. 193 TFUE.
Domyślać można się, że polski ustawodawca nakazując posługiwanie się przez wytwórcę/posiadacza odpadów podmiotem trzecim zamierzał wzmocnić standardy ochrony środowiska poprzez uniemożliwienie samodzielnego przetwarzania odpadów. Porusza się zatem w obszarze art. 193 TFUE. Regulacja może być zatem usprawiedliwiona, jeżeli:
1) prawo unijne nie zamyka się na odmienne rozwiązania,
1) prawo krajowe odstępuje od regulacji unijnej poprzez dodatkowe wymagania albo skrócenie terminów (dopuszczalne jest zaostrzenie standardów, wątpliwe natomiast odstąpienie od wytycznych poprzez odmienne instrumentarium - por. [[https://beck-online.beck.de/?typ=reference&y=300&b=1996&s=949&z=NVwZ GiesbertsNVwZ1996]], s. 950),
1) regulacje krajowe sä zgodne z traktatami (art. 193 TFUE).
Ad 1)
Ten skutek może być jednak chybiony, gdyż podmioty trzecie - w Polsce wyłącznie prowadzące działalność w zakresie gospodarki odpadami - mogą z powodów ekonomicznych (wysokie koszty przetwarzania, walka o pozycję na rynku) zrezygnować ze stosowania określonych norm i postępować wyłącznie zgodnie z rachunkiem ekonomicznym, a więc poprzez tanie składowanie a nie dokonywanie inwestycji w kosztowne instalacje przetwarzania odpadów.
Ważne jest także, że dyrektywa jako środek harmonizujący nie osiągnie zakładanego skutku, jeżeli jedno z państw przewiduje inne sposoby postępowania z odpadami, ograniczające działania wytwórcy/posiadacza odpadów. Wprawdzie takie działanie jest zgodne z duchem rynku wewnętrznego, gdyż pozwala na wykonywanie określonych usług wyłącznie przez podmioty prywatne, w tym zagraniczne. Z drugiej strony trzeba zwrócić uwagę na kwestie ekonomiczne, które mogą pchać przedsiębiorców w stronę oszczędzania na procesach przetwarzania odpadów. Konieczne jest zatem wyważenie
W szerokim ujęciu właściwa nadmierna transpozycja dyrektywy jest sprzeczna z prawem wtórnym już wtedy, gdy dyrektywa nie przewiduje tzw. klauzul otwierających (por. Riehm, JZ 2006, S. 1035 (1037) wg [[https://beck-online.beck.de/?typ=reference&Y=300&Z=EUR&B=2009&S=444 BurmeisterStaebeEuR2009]], 449). W ujęciu węższym konieczne jest dokonanie wykładni historycznej oraz celowościowej, przy czym wykładnia ta ma być zgodna z prawem pierwotnym ([[https://beck-online.beck.de/?typ=reference&Y=300&Z=EUR&B=2009&S=444 BurmeisterStaebeEuR2009]], 450). W przypadku dyrektywy 2008/98, która została wydana na podstawie {{pu przepis="art. 175 ust. 1 TWE"}} (obecnie art. 192 ust. 1 TFUE), przewiduje się odstępstwa przez państwa członkowskie od polityki unijnej tylko na zasadzie przejściowej.
Opcja przewidziana w art. 192 ust.2 TFUE dotyczy odstępstw poniżej ustalonych w dyrektywie standardów ochrony.
Wyjście ponad standardy (opting up) dopuszczalne jest z kolei przy zachowaniu wymogów przewidzianych obecnie w art. 193 TFUE.
Domyślać można się, że polski ustawodawca nakazując posługiwanie się przez wytwórcę/posiadacza odpadów podmiotem trzecim zamierzał wzmocnić standardy ochrony środowiska poprzez uniemożliwienie samodzielnego przetwarzania odpadów. Porusza się zatem w obszarze art. 193 TFUE. Regulacja może być zatem usprawiedliwiona, jeżeli:
1) prawo unijne nie zamyka się na odmienne rozwiązania,
1) prawo krajowe odstępuje od regulacji unijnej poprzez dodatkowe wymagania albo skrócenie terminów (dopuszczalne jest zaostrzenie standardów, wątpliwe natomiast odstąpienie od wytycznych poprzez odmienne instrumentarium - por. [[https://beck-online.beck.de/?typ=reference&y=300&b=1996&s=949&z=NVwZ GiesbertsNVwZ1996]], s. 950),
1) regulacje krajowe sä zgodne z traktatami (art. 193 TFUE).
Ad 1)
Ten skutek może być jednak chybiony, gdyż podmioty trzecie - w Polsce wyłącznie prowadzące działalność w zakresie gospodarki odpadami - mogą z powodów ekonomicznych (wysokie koszty przetwarzania, walka o pozycję na rynku) zrezygnować ze stosowania określonych norm i postępować wyłącznie zgodnie z rachunkiem ekonomicznym, a więc poprzez tanie składowanie a nie dokonywanie inwestycji w kosztowne instalacje przetwarzania odpadów.
Ważne jest także, że dyrektywa jako środek harmonizujący nie osiągnie zakładanego skutku, jeżeli jedno z państw przewiduje inne sposoby postępowania z odpadami, ograniczające działania wytwórcy/posiadacza odpadów. Wprawdzie takie działanie jest zgodne z duchem rynku wewnętrznego, gdyż pozwala na wykonywanie określonych usług wyłącznie przez podmioty prywatne, w tym zagraniczne. Z drugiej strony trzeba zwrócić uwagę na kwestie ekonomiczne, które mogą pchać przedsiębiorców w stronę oszczędzania na procesach przetwarzania odpadów. Konieczne jest zatem wyważenie
Usunięte:
W szerokim ujęciu właściwa nadmierna transpozycja dyrektywy jest sprzeczna z prawem wtórnym już wtedy, gdy dyrektywa nie przewiduje tzw. klauzul otwierających (por. Riehm, JZ 2006, S. 1035 (1037) wg [[https://beck-online.beck.de/?typ=reference&Y=300&Z=EUR&B=2009&S=444 BurmeisterStaebeEuR2009]], 449). W ujęciu węższym konieczne jest dokonanie wykładni historycznej oraz celowościowej, przy czym wykładnia ta ma być zgodna z prawem pierwotnym ([[https://beck-online.beck.de/?typ=reference&Y=300&Z=EUR&B=2009&S=444 BurmeisterStaebeEuR2009]], 450). W przypadku dyrektywy 2008/98, która została wydana na podstawie {{pu przepis="art. 175 ust. 1 TWE"}} (obecnie art. 192 ust. 1 TFUE), przewiduje się odstępstwa przez państwa członkowskie od polityki unijnej tylko na zasadzie przejściowej. Dotyczy to przede wszystkim odstępstw poniżej ustalonych w dyrektywie standardów ochrony. Domyślać można się, że polski ustawodawca nakazując posługiwanie się przez wytwórcę/posiadacza odpadów podmiotem trzecim zamierzał wzmocnić standardy ochrony środowiska poprzez uniemożliwienie samodzielnego przetwarzania odpadów. Ten skutek może być jednak chybiony, gdyż podmioty trzecie - w Polsce wyłącznie prowadzące działalność w zakresie gospodarki odpadami - mogą z powodów ekonomicznych (wysokie koszty przetwarzania, walka o pozycję na rynku) zrezygnować ze stosowania określonych norm i postępować wyłącznie zgodnie z rachunkiem ekonomicznym, a więc poprzez tanie składowanie a nie dokonywanie inwestycji w kosztowne instalacje przetwarzania odpadów.
Ważne jest także, że dyrektywa jako środek harmonizujący nie osiągnie zakładanego skutku, jeżeli jedno z państw przewiduje inne sposoby postępowania z odpadami, ograniczające działania wytwórcy/posiadacza odpadów. Wprawdzie takie działanie jest zgodne z duchem rynku wewnętrznego, gdyż pozwala na wykonywanie określonych usług wyłącznie przez podmioty prywatne, w tym zagraniczne.
Dodane:
Sąd pominął natomiast zasadę państwa urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości społecznej ({{pu przepis="Art. 2 Konstytucja"}} //in fine//). Ta zasada nie jest jednak bez znaczenia. Zagadnienie badane w orzeczeniu dotyczy wszakże usług kwalifikowanych do grupy określanych jako bytowe, użyteczności publicznej czy w ogólnym interesie gospodarczym.
>>o tym również Verbücheln2009, s. 13 i nast.>>
Z brzmienia dyrektywy wynika zatem wprost, że dopuszczalne przez wytwórcę/posiadacza odpadów samodzielne przetwarzania odpadów. Brak jest zakazu przetwarzania odpadów samodzielnie przez gminy, które wg polskiej koncepcji są posiadaczami odpadów komunalnych. Zatem ustawodawca polski zawęził możliwości przetwarzania odpadów przez wytwórcę/posiadacza przewidziane w prawie europejskim.
Powyższe może stanowić naruszenie prawa europejskiego na skutek tzw. **[[GoldPlating nadmiernej (przesadnej) transpozycji ]]** dyrektywy (tzw. //gold plating//). Polski ustawodawca powinien był przewidzieć w {{pu przepis="art. 6d ust. 1 UPorzCzystGm"}} obydwa rozwiązania, czyli samodzielne przetwarzanie przez wytwórcę/posiadacza albo przekazanie realizacji tego zadania osobom trzecim (por. EpineyHeuck2011 nb.282, str. 134; Kropp, w: von Lersner/Heinrich/Versteyl, Recht der Abfallbeseitigung, Art. 15 RL 2008/98, Rn. 10). Argumentacja dotyczy jednak sytuacji odwrotnej niż w Polsce, tzn. wykluczenia opcji powierzenia przetwarzania odpadów osobom trzecim. Jednak i w sytuacji, która występuje w Polsce, ważne może być dla wytwórcy samodzielne zagospodarowanie odpadów, jeżeli ma ku temu odpowiedni potencjał. Ponadto art. 15 ust. 1 dyr. 2008/98 nie pozwala na odstępstwo od jego treści (np. poprzez użycie spotykanego w innych aktach prawnych "jeżeli prawo krajowego tego nie zakazuje"). Wreszcie przepis dyrektywy nakazuje państwom członkowskim stosowanie niezbędnych środków w celu zapewnienia przetwarzania odpadów w sposób zapewniający ochronę życia i zdrowia ludzi (zob. art. 13 dyrektywy) oraz zgodnie z hierarchią przewidzianą w art. 4 dyrektywy. Wydaje się zatem, że efektywność będzie zapewniona na pożądanym poziomie, gdy wytwórca/posiadacz będzie miał wybór, w jaki sposób dokona przetworzenia. Wytwórca/posiadacz może bowiem być w stanie samodzielnie wykonać ten obowiązek w należyty sposób, bez potrzeby włączania osób trzecich. Zatem można stwierdzić, że polski ustawodawca wyszedł poza ramy wyznaczone przez dyrektywę i tym samym dokonał nadmiernej transpozycji dyrektywy (tzw. właściwej).
W szerokim ujęciu właściwa nadmierna transpozycja dyrektywy jest sprzeczna z prawem wtórnym już wtedy, gdy dyrektywa nie przewiduje tzw. klauzul otwierających (por. Riehm, JZ 2006, S. 1035 (1037) wg [[https://beck-online.beck.de/?typ=reference&Y=300&Z=EUR&B=2009&S=444 BurmeisterStaebeEuR2009]], 449). W ujęciu węższym konieczne jest dokonanie wykładni historycznej oraz celowościowej, przy czym wykładnia ta ma być zgodna z prawem pierwotnym ([[https://beck-online.beck.de/?typ=reference&Y=300&Z=EUR&B=2009&S=444 BurmeisterStaebeEuR2009]], 450). W przypadku dyrektywy 2008/98, która została wydana na podstawie {{pu przepis="art. 175 ust. 1 TWE"}} (obecnie art. 192 ust. 1 TFUE), przewiduje się odstępstwa przez państwa członkowskie od polityki unijnej tylko na zasadzie przejściowej. Dotyczy to przede wszystkim odstępstw poniżej ustalonych w dyrektywie standardów ochrony. Domyślać można się, że polski ustawodawca nakazując posługiwanie się przez wytwórcę/posiadacza odpadów podmiotem trzecim zamierzał wzmocnić standardy ochrony środowiska poprzez uniemożliwienie samodzielnego przetwarzania odpadów. Ten skutek może być jednak chybiony, gdyż podmioty trzecie - w Polsce wyłącznie prowadzące działalność w zakresie gospodarki odpadami - mogą z powodów ekonomicznych (wysokie koszty przetwarzania, walka o pozycję na rynku) zrezygnować ze stosowania określonych norm i postępować wyłącznie zgodnie z rachunkiem ekonomicznym, a więc poprzez tanie składowanie a nie dokonywanie inwestycji w kosztowne instalacje przetwarzania odpadów.
Ważne jest także, że dyrektywa jako środek harmonizujący nie osiągnie zakładanego skutku, jeżeli jedno z państw przewiduje inne sposoby postępowania z odpadami, ograniczające działania wytwórcy/posiadacza odpadów. Wprawdzie takie działanie jest zgodne z duchem rynku wewnętrznego, gdyż pozwala na wykonywanie określonych usług wyłącznie przez podmioty prywatne, w tym zagraniczne.
>>o tym również Verbücheln2009, s. 13 i nast.>>
Z brzmienia dyrektywy wynika zatem wprost, że dopuszczalne przez wytwórcę/posiadacza odpadów samodzielne przetwarzania odpadów. Brak jest zakazu przetwarzania odpadów samodzielnie przez gminy, które wg polskiej koncepcji są posiadaczami odpadów komunalnych. Zatem ustawodawca polski zawęził możliwości przetwarzania odpadów przez wytwórcę/posiadacza przewidziane w prawie europejskim.
Powyższe może stanowić naruszenie prawa europejskiego na skutek tzw. **[[GoldPlating nadmiernej (przesadnej) transpozycji ]]** dyrektywy (tzw. //gold plating//). Polski ustawodawca powinien był przewidzieć w {{pu przepis="art. 6d ust. 1 UPorzCzystGm"}} obydwa rozwiązania, czyli samodzielne przetwarzanie przez wytwórcę/posiadacza albo przekazanie realizacji tego zadania osobom trzecim (por. EpineyHeuck2011 nb.282, str. 134; Kropp, w: von Lersner/Heinrich/Versteyl, Recht der Abfallbeseitigung, Art. 15 RL 2008/98, Rn. 10). Argumentacja dotyczy jednak sytuacji odwrotnej niż w Polsce, tzn. wykluczenia opcji powierzenia przetwarzania odpadów osobom trzecim. Jednak i w sytuacji, która występuje w Polsce, ważne może być dla wytwórcy samodzielne zagospodarowanie odpadów, jeżeli ma ku temu odpowiedni potencjał. Ponadto art. 15 ust. 1 dyr. 2008/98 nie pozwala na odstępstwo od jego treści (np. poprzez użycie spotykanego w innych aktach prawnych "jeżeli prawo krajowego tego nie zakazuje"). Wreszcie przepis dyrektywy nakazuje państwom członkowskim stosowanie niezbędnych środków w celu zapewnienia przetwarzania odpadów w sposób zapewniający ochronę życia i zdrowia ludzi (zob. art. 13 dyrektywy) oraz zgodnie z hierarchią przewidzianą w art. 4 dyrektywy. Wydaje się zatem, że efektywność będzie zapewniona na pożądanym poziomie, gdy wytwórca/posiadacz będzie miał wybór, w jaki sposób dokona przetworzenia. Wytwórca/posiadacz może bowiem być w stanie samodzielnie wykonać ten obowiązek w należyty sposób, bez potrzeby włączania osób trzecich. Zatem można stwierdzić, że polski ustawodawca wyszedł poza ramy wyznaczone przez dyrektywę i tym samym dokonał nadmiernej transpozycji dyrektywy (tzw. właściwej).
W szerokim ujęciu właściwa nadmierna transpozycja dyrektywy jest sprzeczna z prawem wtórnym już wtedy, gdy dyrektywa nie przewiduje tzw. klauzul otwierających (por. Riehm, JZ 2006, S. 1035 (1037) wg [[https://beck-online.beck.de/?typ=reference&Y=300&Z=EUR&B=2009&S=444 BurmeisterStaebeEuR2009]], 449). W ujęciu węższym konieczne jest dokonanie wykładni historycznej oraz celowościowej, przy czym wykładnia ta ma być zgodna z prawem pierwotnym ([[https://beck-online.beck.de/?typ=reference&Y=300&Z=EUR&B=2009&S=444 BurmeisterStaebeEuR2009]], 450). W przypadku dyrektywy 2008/98, która została wydana na podstawie {{pu przepis="art. 175 ust. 1 TWE"}} (obecnie art. 192 ust. 1 TFUE), przewiduje się odstępstwa przez państwa członkowskie od polityki unijnej tylko na zasadzie przejściowej. Dotyczy to przede wszystkim odstępstw poniżej ustalonych w dyrektywie standardów ochrony. Domyślać można się, że polski ustawodawca nakazując posługiwanie się przez wytwórcę/posiadacza odpadów podmiotem trzecim zamierzał wzmocnić standardy ochrony środowiska poprzez uniemożliwienie samodzielnego przetwarzania odpadów. Ten skutek może być jednak chybiony, gdyż podmioty trzecie - w Polsce wyłącznie prowadzące działalność w zakresie gospodarki odpadami - mogą z powodów ekonomicznych (wysokie koszty przetwarzania, walka o pozycję na rynku) zrezygnować ze stosowania określonych norm i postępować wyłącznie zgodnie z rachunkiem ekonomicznym, a więc poprzez tanie składowanie a nie dokonywanie inwestycji w kosztowne instalacje przetwarzania odpadów.
Ważne jest także, że dyrektywa jako środek harmonizujący nie osiągnie zakładanego skutku, jeżeli jedno z państw przewiduje inne sposoby postępowania z odpadami, ograniczające działania wytwórcy/posiadacza odpadów. Wprawdzie takie działanie jest zgodne z duchem rynku wewnętrznego, gdyż pozwala na wykonywanie określonych usług wyłącznie przez podmioty prywatne, w tym zagraniczne.
Usunięte:
>>Verbücheln2009, s. 13 i nast.>>
Z brzmienia dyrektywy wynika zatem wprost, że dopuszczalne przez wytwórcę/posiadacza odpadów samodzielne przetwarzania odpadów. Zatem z dyrektywy nie wynika zakaz przetwarzania odpadów samodzielnie przez gminy, które wg polskiej koncepcji są posiadaczami odpadów komunalnych. Zatem ustawodawca polski węziej niż europejski przewidział możliwości przetwarzania odpadów przez wytwórcę/posiadacza.
Z brzmienia przepisu nie wynika jednak, czy ustawodawca krajowy powinien był zaoferować obydwa rozwiązania (przetwarzanie samemu albo za pomocą osób trzecich) czy mógł jednak - tak jak uczynił to polski ustawodawca - zawęzić obszar działania do działania wyłącznie przez osoby trzecie. W niemieckim piśmiennictwie uważa się, że państwa członkowskie muszą a nie tylko mogą stworzyć te dwie alternatywy (EpineyHeuck Rn.282, str. 134).
W zakresie **naruszenia prawa europejskiego** należałoby poruszyć kwestię tzw. **[[NadmiernaTranspozycjaDyrektywy nadmiernej (przesadnej) transpozycji ]]** dyrektywy **[[http://eur-lex.europa.eu/legal-content/PL/TXT/PDF/?uri=CELEX:32008L0098&qid=1455896358043&from=PL 2008/98/WE]]**.
Brak różnic
Dodane:
Przeciwne takiemu rozwiązaniu jest Ministerstwo Środowiska (zob. [[https://www.mos.gov.pl/g2/big/2012_02/7757770d9c6bdf9ef5a95e544677f978.pdf opinia online]]) oraz część autorów w piśmiennictwie (K. Kuźma, D. Chojnacki, W. Hartung, K. Maćkowska, K. Szymczak, P. Zdrajkowski, Utrzymanie czystości i porządku w gminach. Komentarz do ustawy, Warszawa 2013, s. 126 i 137). Przemawiać za tym ma kategorycznie brzmienie {{pu przepis="art. 6e UPorzCzystGm"}} oraz funkcja {{pu przepis="art. 6f ust. 2 UPorzCzystGm"}}, a także uzewnętrznione m.in. w art. 3a UPorzCzystGm założenie prawodawcy o ograniczonej roli gminnych jednostek organizacyjnych w odbiorze odpadów komunalnych. Te poglądy wspiera od niedawna orzecznictwo ([[WyrokIVSAWa112414 wyrok WSA w Warszawie z 18.9.2014, sygn. IV SA/Wa 1124/14]]).
Rację należy jednak przyznać poglądowi pierwszemu.
((2)) Wykluczenie ""art. 6d UPorzCzystGm""
Alternatywnie skutek w postaci stworzenia gminom wyboru sposobu realizowania obowiązków związanych z odbieraniem i zagospodarowaniem odpadów komunalnych można także osiągnąć poprzez wyrugowanie ""art. 6d UPorzCzystGm"" z systemu prawnego na skutek jego niekonstytucyjności lub niezgodności z prawem europejskim.
((3)) Niezgodność ""art. 6d UPorzCzystGm"" z Konstytucją
Natomiast co do konstytucyjności tych przepisów wypowiedział się Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 28.11.2013 r. ([[WyrokTKK1712 sygn. K 17/12]]) oraz postanowieniu Trybunału z 26.22014 r. (K 52/12). TK badał zgodność interesującego nas przepisu z {{pu przepis="art. 2 Konstytucja"}} oraz z {{pu przepis="art. 16 ust. 2 zd. 2 Konstytucja"}} w zw. z {{pu przepis="art. 166 ust. 1 Konstytucja"}} i orzekł, że zarzut niekonstytucyjności jest bezpodstawny.
Wydaje się, że orzeczenie TK jest metodologicznie i merytorycznie błędne. Należało bowiem dokładnie ustalić treść zasady samodzielności jednostek samorządu terytorialnego, a następnie czy wyłączenie opcji realizacji zadań przez jednostki budżetowe gminy stanowi ingerencję w tak ustalony zakres ochrony samodzielności samorządów. Ewentualnego usprawiedliwienia ingerencji trzeba poszukiwać w ograniczeniach zasady samodzielności. Takie ograniczenie musi być jednak proporcjonalne do założonych celów. TK odnosi się natomiast dość ogólnie do tych zarzutów (zob. str. 35-36 uzasadnienia).
Natomiast ew. zarzut naruszenia art. 4 ust. 2 [[http://isap.sejm.gov.pl/Download;jsessionid=E09C4DCA6B05E3FF0CADF2701C495F36?id=WDU19941240607 Europejskiej Karty Samorządu Lokalnego]] TK odrzucił, gdyż gwarantuje on słabszą niż Konstytucja ochronę samodzielności gminy (str. 21-22 uzasadnienia).
Sąd pominął natomiast zasadę państwa socjalnego ("urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości społecznej) ({{pu przepis="Art. 2 Konstytucja"}} //in fine//)
>>Verbücheln2009, s. 13 i nast.>>
((3)) Niezgodność ""art. 6d UPorzCzystGm"" z prawem europejskim
{{pu przepis="Art. 6d UPorzCzystGm"}} implementuje art. 15 ust. 1 [[http://eur-lex.europa.eu/legal-content/PL/TXT/PDF/?uri=CELEX:32008L0098 dyrektywy 2008/98/WE o odpadach]]. Przepis ten nakłada na każdego pierwotnego wytwórcę odpadów lub innego posiadacza odpadów obowiązek przetwarzania odpadów. Pod pojęciem przetwarzania unijny ustawodawca rozumie procesy odzysku lub unieszkodliwiania, w tym przygotowanie poprzedzające odzysk lub unieszkodliwianie (art. 3 pkt 14 dyr. 2008/98). Państwa członkowskie są zobowiązane do stworzenia takich środków, aby wytwórca lub posiadacz sami lub przez osobę trzecią dokonywali przetworzenia odpadów. Osobą trzecią może być także podmiot, który zajmuje się odbiorem tych odpadów.
Z brzmienia dyrektywy wynika zatem wprost, że dopuszczalne przez wytwórcę/posiadacza odpadów samodzielne przetwarzania odpadów. Zatem z dyrektywy nie wynika zakaz przetwarzania odpadów samodzielnie przez gminy, które wg polskiej koncepcji są posiadaczami odpadów komunalnych. Zatem ustawodawca polski węziej niż europejski przewidział możliwości przetwarzania odpadów przez wytwórcę/posiadacza.
Z brzmienia przepisu nie wynika jednak, czy ustawodawca krajowy powinien był zaoferować obydwa rozwiązania (przetwarzanie samemu albo za pomocą osób trzecich) czy mógł jednak - tak jak uczynił to polski ustawodawca - zawęzić obszar działania do działania wyłącznie przez osoby trzecie. W niemieckim piśmiennictwie uważa się, że państwa członkowskie muszą a nie tylko mogą stworzyć te dwie alternatywy (EpineyHeuck Rn.282, str. 134).
W zakresie **naruszenia prawa europejskiego** należałoby poruszyć kwestię tzw. **[[NadmiernaTranspozycjaDyrektywy nadmiernej (przesadnej) transpozycji ]]** dyrektywy **[[http://eur-lex.europa.eu/legal-content/PL/TXT/PDF/?uri=CELEX:32008L0098&qid=1455896358043&from=PL 2008/98/WE]]**.
Rację należy jednak przyznać poglądowi pierwszemu.
((2)) Wykluczenie ""art. 6d UPorzCzystGm""
Alternatywnie skutek w postaci stworzenia gminom wyboru sposobu realizowania obowiązków związanych z odbieraniem i zagospodarowaniem odpadów komunalnych można także osiągnąć poprzez wyrugowanie ""art. 6d UPorzCzystGm"" z systemu prawnego na skutek jego niekonstytucyjności lub niezgodności z prawem europejskim.
((3)) Niezgodność ""art. 6d UPorzCzystGm"" z Konstytucją
Natomiast co do konstytucyjności tych przepisów wypowiedział się Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 28.11.2013 r. ([[WyrokTKK1712 sygn. K 17/12]]) oraz postanowieniu Trybunału z 26.22014 r. (K 52/12). TK badał zgodność interesującego nas przepisu z {{pu przepis="art. 2 Konstytucja"}} oraz z {{pu przepis="art. 16 ust. 2 zd. 2 Konstytucja"}} w zw. z {{pu przepis="art. 166 ust. 1 Konstytucja"}} i orzekł, że zarzut niekonstytucyjności jest bezpodstawny.
Wydaje się, że orzeczenie TK jest metodologicznie i merytorycznie błędne. Należało bowiem dokładnie ustalić treść zasady samodzielności jednostek samorządu terytorialnego, a następnie czy wyłączenie opcji realizacji zadań przez jednostki budżetowe gminy stanowi ingerencję w tak ustalony zakres ochrony samodzielności samorządów. Ewentualnego usprawiedliwienia ingerencji trzeba poszukiwać w ograniczeniach zasady samodzielności. Takie ograniczenie musi być jednak proporcjonalne do założonych celów. TK odnosi się natomiast dość ogólnie do tych zarzutów (zob. str. 35-36 uzasadnienia).
Natomiast ew. zarzut naruszenia art. 4 ust. 2 [[http://isap.sejm.gov.pl/Download;jsessionid=E09C4DCA6B05E3FF0CADF2701C495F36?id=WDU19941240607 Europejskiej Karty Samorządu Lokalnego]] TK odrzucił, gdyż gwarantuje on słabszą niż Konstytucja ochronę samodzielności gminy (str. 21-22 uzasadnienia).
Sąd pominął natomiast zasadę państwa socjalnego ("urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości społecznej) ({{pu przepis="Art. 2 Konstytucja"}} //in fine//)
>>Verbücheln2009, s. 13 i nast.>>
((3)) Niezgodność ""art. 6d UPorzCzystGm"" z prawem europejskim
{{pu przepis="Art. 6d UPorzCzystGm"}} implementuje art. 15 ust. 1 [[http://eur-lex.europa.eu/legal-content/PL/TXT/PDF/?uri=CELEX:32008L0098 dyrektywy 2008/98/WE o odpadach]]. Przepis ten nakłada na każdego pierwotnego wytwórcę odpadów lub innego posiadacza odpadów obowiązek przetwarzania odpadów. Pod pojęciem przetwarzania unijny ustawodawca rozumie procesy odzysku lub unieszkodliwiania, w tym przygotowanie poprzedzające odzysk lub unieszkodliwianie (art. 3 pkt 14 dyr. 2008/98). Państwa członkowskie są zobowiązane do stworzenia takich środków, aby wytwórca lub posiadacz sami lub przez osobę trzecią dokonywali przetworzenia odpadów. Osobą trzecią może być także podmiot, który zajmuje się odbiorem tych odpadów.
Z brzmienia dyrektywy wynika zatem wprost, że dopuszczalne przez wytwórcę/posiadacza odpadów samodzielne przetwarzania odpadów. Zatem z dyrektywy nie wynika zakaz przetwarzania odpadów samodzielnie przez gminy, które wg polskiej koncepcji są posiadaczami odpadów komunalnych. Zatem ustawodawca polski węziej niż europejski przewidział możliwości przetwarzania odpadów przez wytwórcę/posiadacza.
Z brzmienia przepisu nie wynika jednak, czy ustawodawca krajowy powinien był zaoferować obydwa rozwiązania (przetwarzanie samemu albo za pomocą osób trzecich) czy mógł jednak - tak jak uczynił to polski ustawodawca - zawęzić obszar działania do działania wyłącznie przez osoby trzecie. W niemieckim piśmiennictwie uważa się, że państwa członkowskie muszą a nie tylko mogą stworzyć te dwie alternatywy (EpineyHeuck Rn.282, str. 134).
W zakresie **naruszenia prawa europejskiego** należałoby poruszyć kwestię tzw. **[[NadmiernaTranspozycjaDyrektywy nadmiernej (przesadnej) transpozycji ]]** dyrektywy **[[http://eur-lex.europa.eu/legal-content/PL/TXT/PDF/?uri=CELEX:32008L0098&qid=1455896358043&from=PL 2008/98/WE]]**.
Usunięte:
Argumenty za:
- brzmienie {{pu przepis="art. 3 ust. 2 pkt 1 UPorzCzystGm"}},
- {{pu przepis="art. 15 ZmUUtrzymCzystPorzadGmin2011"}}
Przeciwko takiej interpretacji natomiast:
- Ministerstwo Srodowiska
- WSA w Warszawie [[http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/2048A08C77 wyrok z 18.9.2014 IV SA/Wa 1124/14]] - podtrzymuje zdanie MS.
((3)) Zmiana ustawy
Gdyby powyższa wykładnia nie była dopuszczalna, wówczas należałoby dążyć do zmiany ustawy albo zakwestionowana jej pod względem niezgodności z przepisami wyższego rzędu.
W tym pierwszym wypadku chodziłoby o zmianę polityki rządu względem gospodarki odpadami. Jest to pewnie kwestia odpowiedniego lobby i przekonania parlamentu i/lub rządu, do zmiany kierunku.
Natomiast zakwestionowanie ustawy z powodu jej wadliwości wymagałoby rzetelnej analizy, której - jak dotychczas - nie przeprowadzono.
Ten system został stworzony w celu wykonania obowiązku implementacji [[http://eur-lex.europa.eu/legal-content/PL/TXT/PDF/?uri=CELEX:32008L0098 dyrektywy 2008/98/WE o odpadach]]. W zakresie **naruszenia prawa europejskiego** należałoby poruszyć kwestię tzw. **[[NadmiernaTranspozycjaDyrektywy nadmiernej (przesadnej) transpozycji ]]** dyrektywy **[[http://eur-lex.europa.eu/legal-content/PL/TXT/PDF/?uri=CELEX:32008L0098&qid=1455896358043&from=PL 2008/98/WE]]**.
Natomiast co do konstytucyjności tych przepisów wypowiedział się Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 28.11.2013 r. (sygn. K 17/12) i oraz postanowienie Trybunału z 26.22014 r. (K 52/12).
- gwarancji samorządności gminy ({{pu przepis="Art. 165 Konstytucja"}}, Art. 166 ust.1 Konstytucja, Art.3 [[http://isap.sejm.gov.pl/Download;jsessionid=E09C4DCA6B05E3FF0CADF2701C495F36?id=WDU19941240607 Europejskiej Karty Samorządu Lokalnego]]).
- zasady demokratycznej legitymacji kontroli realizacji zadań publicznych (nad prywatnymi podmiotami nie ma kontroli demokratycznej, jak samorządy sprawują nad swoimi jednostkami) wynikająca z zasady demokratycznego państwa prawa ({{pu przepis="Art. 2 Konstytucja"}})
- zasady państwa socjalnego ("urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości społecznej) ({{pu przepis="Art. 2 Konstytucja"}} //in fine//)
Zob. Verbücheln2009, s. 13 i nast.
Dodane:
Aktualnie gospodarka odpadami w Polsce wygląda w ten sposób, że samorządy są odpowiedzialne za odebranie i właściwe zagospodarowanie odpadów. Samorządy organizują system gospodarki odpadami we własnym zakresie, przy uwzględnieniu regulacji ustawowych oraz warunków miejscowych. Do ich obowiązków należy również zapewnienia odbioru i zagospodarowania odpadów komunalnych. Są nimi odpady powstające w gospodarstwach domowych oraz odpady niezawierające odpadów niebezpiecznych pochodzące od innych wytwórców odpadów, które ze względu na swój charakter lub skład są podobne do odpadów powstających w gospodarstwach domowych ({{pu przepis="art. 3 ust. 1 pkt 7 UOdpady"}}).
W celu wykonania tego obowiązku gmina - jako posiadacz odpadów - ma tylko jedną możliwość. Musi ogłosić przetarg, który będzie dotyczył albo
1) odbierania odpadów komunalnych (w tym przypadku w umowie wskaże podmiotowi, do których instalacji ma kierować odpady) albo
1) odbierania wraz z zagospodarowaniem odpadów komunalnych (w tym wypadku odbierający sam decyduje, do której instalacji kieruje odebrane odpady). Budowa, utrzymanie i eksploatacja instalacji jest zadaniem gminy, która może zlecić ich realizację podmiotowi wybranemu w drodze przetargu, PPP albo koncesji.
W zakresie **odbierania odpadów** oraz **odbierania odpadów wraz z ich zagospodarowaniem** gmina ma zatem ograniczone pole działania. Ustawa nie przewiduje możliwości wykonywania przez nią (jej jednostki organizacyjne nie posiadające odrębnej osobowości prawnej) zadań będących przedmiotem przetargu wg {{pu przepis="art. 6d UPorzCzystGm"}}. Jeżeli jednostki budżetowe gminy (przede wszystkim zakłady budżetowe) są zainteresowane odbieraniem odpadów (lub odbieraniem i zagospodarowaniem) muszą w pierwszej kolejności dokonać przekształcenia w spółki lub inne podmioty posiadające niezależną od gminy osobowość prawną (zob. [[https://www.mos.gov.pl/g2/big/2012_02/7757770d9c6bdf9ef5a95e544677f978.pdf Nowy system gospodarki odpadami komunalnymi]], str. 2). {{pu przepis="Art. 6d ust. 1 UPorzCzystGm"}} wymusza więc na samorządach tzw. prywatyzację formalną.
Natomiast samo **zagospodarowanie odpadów** nie podlega obowiązkowi przetargu (np. [[http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/ED9C946C5F wyrok NSA z 24 września 2014 r. sygn. II OSK 1314/14]]). Tutaj gmina może posłużyć się już zakładami budżetowymi.
Zakładając, że przeważają wady systemu (zob. wyżej), należy rozważyć, czy istnieje potencjał ich do ich zlikwidowania na skutek rekomunalizacji. W tym wypadku rekomunalizację należy rozumieć wąsko, czyli jako możliwość stworzenia gminom wykonywania obowiązków ustawy samemu, tj. przy pomocy zakładów budżetowych. Dzięki takiemu rozwiązaniu decyzja o tym, czy obowiązki są wynikające z ustawy realizuje samodzielnie czy za pośrednictwem osób trzecich lub wspólnie z innymi podmiotami (private public partnership albo public public partnership) będzie znajdować się w wyłącznej gestii samorządu.
((2)) Prokomunalna wykładnia ""art. 6d UPorzCzystGm""
Po pierwsze należy ustalić, czy dopuszczalna byłaby wykładnia {{pu przepis="art. 6d UPorzCzystGm"}} w ten sposób, że przetarg jest potrzeby jedynie wówczas, gdy gmina decyduje się na powierzenie podmiotowi innemu realizacji obowiązków dot. odbierania albo odbierania i zagospodarowania odpadów. Obecnie taką interpretację popiera W. Radecki (Utrzymanie czystości i porządku w gminach. Komentarz. WKP, 2012, Art. 6d uw. 1) oraz M. Górski (Przegląd Komunalny 10/2011, str. 20).
Przeciwne takiemu rozwiązaniu jest Ministerstwo Środowiska (zob. [[https://www.mos.gov.pl/g2/big/2012_02/7757770d9c6bdf9ef5a95e544677f978.pdf opinia online]]) oraz część autorów w piśmiennictwie
Argumenty za:
Ten system został stworzony w celu wykonania obowiązku implementacji [[http://eur-lex.europa.eu/legal-content/PL/TXT/PDF/?uri=CELEX:32008L0098 dyrektywy 2008/98/WE o odpadach]]. W zakresie **naruszenia prawa europejskiego** należałoby poruszyć kwestię tzw. **[[NadmiernaTranspozycjaDyrektywy nadmiernej (przesadnej) transpozycji ]]** dyrektywy **[[http://eur-lex.europa.eu/legal-content/PL/TXT/PDF/?uri=CELEX:32008L0098&qid=1455896358043&from=PL 2008/98/WE]]**.
W celu wykonania tego obowiązku gmina - jako posiadacz odpadów - ma tylko jedną możliwość. Musi ogłosić przetarg, który będzie dotyczył albo
1) odbierania odpadów komunalnych (w tym przypadku w umowie wskaże podmiotowi, do których instalacji ma kierować odpady) albo
1) odbierania wraz z zagospodarowaniem odpadów komunalnych (w tym wypadku odbierający sam decyduje, do której instalacji kieruje odebrane odpady). Budowa, utrzymanie i eksploatacja instalacji jest zadaniem gminy, która może zlecić ich realizację podmiotowi wybranemu w drodze przetargu, PPP albo koncesji.
W zakresie **odbierania odpadów** oraz **odbierania odpadów wraz z ich zagospodarowaniem** gmina ma zatem ograniczone pole działania. Ustawa nie przewiduje możliwości wykonywania przez nią (jej jednostki organizacyjne nie posiadające odrębnej osobowości prawnej) zadań będących przedmiotem przetargu wg {{pu przepis="art. 6d UPorzCzystGm"}}. Jeżeli jednostki budżetowe gminy (przede wszystkim zakłady budżetowe) są zainteresowane odbieraniem odpadów (lub odbieraniem i zagospodarowaniem) muszą w pierwszej kolejności dokonać przekształcenia w spółki lub inne podmioty posiadające niezależną od gminy osobowość prawną (zob. [[https://www.mos.gov.pl/g2/big/2012_02/7757770d9c6bdf9ef5a95e544677f978.pdf Nowy system gospodarki odpadami komunalnymi]], str. 2). {{pu przepis="Art. 6d ust. 1 UPorzCzystGm"}} wymusza więc na samorządach tzw. prywatyzację formalną.
Natomiast samo **zagospodarowanie odpadów** nie podlega obowiązkowi przetargu (np. [[http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/ED9C946C5F wyrok NSA z 24 września 2014 r. sygn. II OSK 1314/14]]). Tutaj gmina może posłużyć się już zakładami budżetowymi.
Zakładając, że przeważają wady systemu (zob. wyżej), należy rozważyć, czy istnieje potencjał ich do ich zlikwidowania na skutek rekomunalizacji. W tym wypadku rekomunalizację należy rozumieć wąsko, czyli jako możliwość stworzenia gminom wykonywania obowiązków ustawy samemu, tj. przy pomocy zakładów budżetowych. Dzięki takiemu rozwiązaniu decyzja o tym, czy obowiązki są wynikające z ustawy realizuje samodzielnie czy za pośrednictwem osób trzecich lub wspólnie z innymi podmiotami (private public partnership albo public public partnership) będzie znajdować się w wyłącznej gestii samorządu.
((2)) Prokomunalna wykładnia ""art. 6d UPorzCzystGm""
Po pierwsze należy ustalić, czy dopuszczalna byłaby wykładnia {{pu przepis="art. 6d UPorzCzystGm"}} w ten sposób, że przetarg jest potrzeby jedynie wówczas, gdy gmina decyduje się na powierzenie podmiotowi innemu realizacji obowiązków dot. odbierania albo odbierania i zagospodarowania odpadów. Obecnie taką interpretację popiera W. Radecki (Utrzymanie czystości i porządku w gminach. Komentarz. WKP, 2012, Art. 6d uw. 1) oraz M. Górski (Przegląd Komunalny 10/2011, str. 20).
Przeciwne takiemu rozwiązaniu jest Ministerstwo Środowiska (zob. [[https://www.mos.gov.pl/g2/big/2012_02/7757770d9c6bdf9ef5a95e544677f978.pdf opinia online]]) oraz część autorów w piśmiennictwie
Argumenty za:
Ten system został stworzony w celu wykonania obowiązku implementacji [[http://eur-lex.europa.eu/legal-content/PL/TXT/PDF/?uri=CELEX:32008L0098 dyrektywy 2008/98/WE o odpadach]]. W zakresie **naruszenia prawa europejskiego** należałoby poruszyć kwestię tzw. **[[NadmiernaTranspozycjaDyrektywy nadmiernej (przesadnej) transpozycji ]]** dyrektywy **[[http://eur-lex.europa.eu/legal-content/PL/TXT/PDF/?uri=CELEX:32008L0098&qid=1455896358043&from=PL 2008/98/WE]]**.
Usunięte:
Gmina może ogłosić przetarg tylko na
1) odbieranie odpadów komunalnych (w tym przypadku w umowie wskaże podmiotowi, do których instalacji ma kierować odpady) albo na
1) odbieranie i zagospodarowanie odpadów komunalnych (bez wskazania instalacji). Budowa, utrzymanie i eksploatacja instalacji jest zadaniem gminy, która może zlecić ich realizację podmiotowi wybranemu w drodze przetargu, PPP albo koncesji.
**Odbieraniem odpadów** zajmuje się zatem podmiot wyłoniony w drodze przetargu. Wg MŚ nawet jednostki budżetowe gminy (przede wszystkim zakłady budżetowe), muszą startować w przetargach, jeżeli są zainteresowane uczestnictwem w procesie przetwarzania odpadów. Co ciekawe nawet jednostki budżetowe zobowiązane były do przekształcenia, aby mogły startować w przetargach (zob. [[https://www.mos.gov.pl/g2/big/2012_02/7757770d9c6bdf9ef5a95e544677f978.pdf Nowy system gospodarki odpadami komunalnymi]], str. 2). Wymuszono więc tzw. prywatyzację formalną ({{pu przepis="art. 6d UPorzCzystGm"}}).
Natomiast samo **zagospodarowanie odpadów** nie podlega obowiązkowi przetargi (np. [[http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/ED9C946C5F wyrok NSA z 24 września 2014 r. sygn. II OSK 1314/14]],
Ten system został stworzony w celu wykonania obowiązku implementacji [[http://eur-lex.europa.eu/legal-content/PL/TXT/PDF/?uri=CELEX:32008L0098 dyrektywy 2008/98/WE o odpadach]].
((2)) Czym jest rekomunalizacja w tym wypadku?
Chodzi o stworzenie możliwości wykonywania przez gminę samą obowiązków ustawy, a zatem pozostawienie jej decyzji czy obowiązki realizuje sama czy za pośrednictwem osób trzecich lub wspólnie z innymi podmiotami (private public partnership albo public public partnership)
((2)) Czy byłaby wskazana?
Czy rekomunalizacja doprowadziłaby do stanu pożądanego
((2)) Czy istnieją prawne możliwości rekomunalizacji?
((3)) Prokomunalna wykładnia ""art. 6d UPorzCzystGm""
Po pierwsze należy ustalić, czy dopuszczalna byłaby wykładnia {{pu przepis="art. 6d UPorzCzystGm"}} w ten sposób, że przetarg jest potrzeby jedynie wówczas, gdy gmina decyduje się na powierzenie podmiotowi innemu realizacji obowiązków dot. odbierania albo odbierania i zagospodarowania odpadów. Gdyby okazało się, że gmina może sama (przez swoje zakłady, nie będące oddzielnymi od gminy podmiotami) realizować zadania, o których jest tu mowa, wówczas przetarg byłby potrzeby tylko wtedy, gdyby gmina sama nie realizowała usług.
Obecnie taką wykładnię popiera W. Radecki (Utrzymanie czystości i porządku w gminach. Komentarz. WKP, 2012, Art. 6d uw. 1) oraz M. Górski (Przegląd Komunalny 10/2011, str. 20). Przeciwne temu jest Ministerstwo środowiska (zob. opinia [[online]]). Argumenty za:
W zakresie **naruszenia prawa europejskiego** należałoby poruszyć kwestię tzw. **[[NadmiernaTranspozycjaDyrektywy nadmiernej (przesadnej) transpozycji ]]** dyrektywy **[[http://eur-lex.europa.eu/legal-content/PL/TXT/PDF/?uri=CELEX:32008L0098&qid=1455896358043&from=PL 2008/98/WE]]**.
Dodane:
CategoryRekomunalizacja CategoryOchronaSrodowiska CategoryGospodarkaOdpadami
Usunięte:
Dodane:
Obecnie taką wykładnię popiera W. Radecki (Utrzymanie czystości i porządku w gminach. Komentarz. WKP, 2012, Art. 6d uw. 1) oraz M. Górski (Przegląd Komunalny 10/2011, str. 20). Przeciwne temu jest Ministerstwo środowiska (zob. opinia [[online]]). Argumenty za:
- brzmienie {{pu przepis="art. 3 ust. 2 pkt 1 UPorzCzystGm"}},
- {{pu przepis="art. 15 ZmUUtrzymCzystPorzadGmin2011"}}
Przeciwko takiej interpretacji natomiast:
- Ministerstwo Srodowiska
- WSA w Warszawie [[http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/2048A08C77 wyrok z 18.9.2014 IV SA/Wa 1124/14]] - podtrzymuje zdanie MS.
Gdyby powyższa wykładnia nie była dopuszczalna, wówczas należałoby dążyć do zmiany ustawy albo zakwestionowana jej pod względem niezgodności z przepisami wyższego rzędu.
W tym pierwszym wypadku chodziłoby o zmianę polityki rządu względem gospodarki odpadami. Jest to pewnie kwestia odpowiedniego lobby i przekonania parlamentu i/lub rządu, do zmiany kierunku.
W zakresie **naruszenia prawa europejskiego** należałoby poruszyć kwestię tzw. **[[NadmiernaTranspozycjaDyrektywy nadmiernej (przesadnej) transpozycji ]]** dyrektywy **[[http://eur-lex.europa.eu/legal-content/PL/TXT/PDF/?uri=CELEX:32008L0098&qid=1455896358043&from=PL 2008/98/WE]]**.
Natomiast co do konstytucyjności tych przepisów wypowiedział się Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 28.11.2013 r. (sygn. K 17/12) i oraz postanowienie Trybunału z 26.22014 r. (K 52/12).
Zob. Verbücheln2009, s. 13 i nast.
(...)
- brzmienie {{pu przepis="art. 3 ust. 2 pkt 1 UPorzCzystGm"}},
- {{pu przepis="art. 15 ZmUUtrzymCzystPorzadGmin2011"}}
Przeciwko takiej interpretacji natomiast:
- Ministerstwo Srodowiska
- WSA w Warszawie [[http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/2048A08C77 wyrok z 18.9.2014 IV SA/Wa 1124/14]] - podtrzymuje zdanie MS.
Gdyby powyższa wykładnia nie była dopuszczalna, wówczas należałoby dążyć do zmiany ustawy albo zakwestionowana jej pod względem niezgodności z przepisami wyższego rzędu.
W tym pierwszym wypadku chodziłoby o zmianę polityki rządu względem gospodarki odpadami. Jest to pewnie kwestia odpowiedniego lobby i przekonania parlamentu i/lub rządu, do zmiany kierunku.
W zakresie **naruszenia prawa europejskiego** należałoby poruszyć kwestię tzw. **[[NadmiernaTranspozycjaDyrektywy nadmiernej (przesadnej) transpozycji ]]** dyrektywy **[[http://eur-lex.europa.eu/legal-content/PL/TXT/PDF/?uri=CELEX:32008L0098&qid=1455896358043&from=PL 2008/98/WE]]**.
Natomiast co do konstytucyjności tych przepisów wypowiedział się Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 28.11.2013 r. (sygn. K 17/12) i oraz postanowienie Trybunału z 26.22014 r. (K 52/12).
Zob. Verbücheln2009, s. 13 i nast.
(...)
Usunięte:
W zakresie **naruszenia prawa europejskiego** należałoby poruszyć kwestię tzw. [[NadmiernaTranspozycjaDyrektywy nadmiernej (przesadnej) transpozycji dyrektywy]].
Z kolei w badaniu ustawy pod względem zgodności z Konstytucją, trzeba by poruszyć kwestię naruszenia badanym przepisem
Dodane:
((1)) DOŚWIADCZENIA ZAGRANICZNE - NIEMCY
Obowiązki podmiotów publicznoprawnych konstytuuje [[http://www.gesetze-im-internet.de/krwg/__20.html § 20 ust. 1 KrWG]]. Na podstawie [[http://www.gesetze-im-internet.de/krwg/__22.html § 22 ust. 1 zd. 1 KrWG]] obowiązki te mogą zostać powierzone do wykonania osobom trzecim. Nie zmienia to jednak faktu, że odpowiedzialność za realizację zadania nadal ciąży na podmiotach publicznoprawnych ([[http://www.hamburger-vergabetag.de/wp-content/uploads/2014/02/Prelle.pdf Prelle2014]]).
Powyższe regulacje powodują, że w Niemczech sytuacja jest odwrotna niż w Polsce; dominują przedsiębiorstwa komunalne (45% dla rynku odpadów zmieszanych; 79% dla miast powyżej 100.000 mieszkańców; raport [[http://www.n-ihk.de/blob/nitag/publikationen/Fokus_Niedersachsen/895222/5572ce6fb2b1501e80ecd974a769e2f9/Immer_weniger_Chancen_fuer_Private_in_der_Abfallwirtschaft-data.pdf IHK Niedersachsen]]). Wręcz mówi się o wypieraniu przedsiębiorstw prywatnych ("agresywna" rekomunalizacja). Powodem jest przede wszystkim to, że rynek odpadów okazał się rynkiem lukratywnym. Organizacje przedsiębiorstw prywatnych podnoszą zarzut ograniczenia konkurencji i starają się zasiać wątpliwości co do ich zgodności z prawem europejskim.
Powodem takiego rozwoju sytuacji jest, że niemiecka ustawa implementująca dyr. 2008/98/WE [[http://www.gesetze-im-internet.de/krwg/index.html KrWG]] nie zmusza samorządów do przeprowadzania przetargów. Samorządy mogą zatem przejąć przy tym te zadania zgodnie z regułami wyrażonymi w ustrojowych ustawach samorządowych landów. O dopuszczalności działalności gospodarczej gmin w sektorze usług publicznych decydują określone przesłanki (zob, RekomunalizacjaUslugPublicznych). Najbardziej przyjazna dla samorządów jest Brandenburgia, która swoje klauzule o działalności gospodarczej samorządu sformułowała w sposób najłagodniejszy. Zapewne to jest także przyczyną tego, że najmniejszy udział przedsiębiorstw prywatnych na obszarze gospodarki komunalnej jest aktualnie właśnie w Brandenburgii (23,8%).
((1)) REKOMUNALIZACJA W POLSCE JAKO ROZWIĄZANIE PROBLEMU
((3)) Prokomunalna wykładnia ""art. 6d UPorzCzystGm""
Po pierwsze należy ustalić, czy dopuszczalna byłaby wykładnia {{pu przepis="art. 6d UPorzCzystGm"}} w ten sposób, że przetarg jest potrzeby jedynie wówczas, gdy gmina decyduje się na powierzenie podmiotowi innemu realizacji obowiązków dot. odbierania albo odbierania i zagospodarowania odpadów. Gdyby okazało się, że gmina może sama (przez swoje zakłady, nie będące oddzielnymi od gminy podmiotami) realizować zadania, o których jest tu mowa, wówczas przetarg byłby potrzeby tylko wtedy, gdyby gmina sama nie realizowała usług.
((3)) Zmiana ustawy
Gdyby powyższa wykładnia nie była dopuszczalna, wówczas należałoby dążyć do zmiany ustawy albo zakwestionowana jej pod względem niezgodności z przepisami wyższego rzędu. W tym pierwszym wypadku chodziłoby o zmianę polityki rządu względem gospodarki odpadami. Jest to pewnie kwestia odpowiedniego lobby i przekonania parlamentu i/lub rządu, do zmiany kierunku.
Natomiast zakwestionowanie ustawy z powodu jej wadliwości wymagałoby rzetelnej analizy, której - jak dotychczas - nie przeprowadzono.
W zakresie **naruszenia prawa europejskiego** należałoby poruszyć kwestię tzw. [[NadmiernaTranspozycjaDyrektywy nadmiernej (przesadnej) transpozycji dyrektywy]].
Z kolei w badaniu ustawy pod względem zgodności z Konstytucją, trzeba by poruszyć kwestię naruszenia badanym przepisem
- gwarancji samorządności gminy ({{pu przepis="Art. 165 Konstytucja"}}, Art. 166 ust.1 Konstytucja, Art.3 [[http://isap.sejm.gov.pl/Download;jsessionid=E09C4DCA6B05E3FF0CADF2701C495F36?id=WDU19941240607 Europejskiej Karty Samorządu Lokalnego]]).
- zasady demokratycznej legitymacji kontroli realizacji zadań publicznych (nad prywatnymi podmiotami nie ma kontroli demokratycznej, jak samorządy sprawują nad swoimi jednostkami) wynikająca z zasady demokratycznego państwa prawa ({{pu przepis="Art. 2 Konstytucja"}})
- zasady państwa socjalnego ("urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości społecznej) ({{pu przepis="Art. 2 Konstytucja"}} //in fine//)
Obowiązki podmiotów publicznoprawnych konstytuuje [[http://www.gesetze-im-internet.de/krwg/__20.html § 20 ust. 1 KrWG]]. Na podstawie [[http://www.gesetze-im-internet.de/krwg/__22.html § 22 ust. 1 zd. 1 KrWG]] obowiązki te mogą zostać powierzone do wykonania osobom trzecim. Nie zmienia to jednak faktu, że odpowiedzialność za realizację zadania nadal ciąży na podmiotach publicznoprawnych ([[http://www.hamburger-vergabetag.de/wp-content/uploads/2014/02/Prelle.pdf Prelle2014]]).
Powyższe regulacje powodują, że w Niemczech sytuacja jest odwrotna niż w Polsce; dominują przedsiębiorstwa komunalne (45% dla rynku odpadów zmieszanych; 79% dla miast powyżej 100.000 mieszkańców; raport [[http://www.n-ihk.de/blob/nitag/publikationen/Fokus_Niedersachsen/895222/5572ce6fb2b1501e80ecd974a769e2f9/Immer_weniger_Chancen_fuer_Private_in_der_Abfallwirtschaft-data.pdf IHK Niedersachsen]]). Wręcz mówi się o wypieraniu przedsiębiorstw prywatnych ("agresywna" rekomunalizacja). Powodem jest przede wszystkim to, że rynek odpadów okazał się rynkiem lukratywnym. Organizacje przedsiębiorstw prywatnych podnoszą zarzut ograniczenia konkurencji i starają się zasiać wątpliwości co do ich zgodności z prawem europejskim.
Powodem takiego rozwoju sytuacji jest, że niemiecka ustawa implementująca dyr. 2008/98/WE [[http://www.gesetze-im-internet.de/krwg/index.html KrWG]] nie zmusza samorządów do przeprowadzania przetargów. Samorządy mogą zatem przejąć przy tym te zadania zgodnie z regułami wyrażonymi w ustrojowych ustawach samorządowych landów. O dopuszczalności działalności gospodarczej gmin w sektorze usług publicznych decydują określone przesłanki (zob, RekomunalizacjaUslugPublicznych). Najbardziej przyjazna dla samorządów jest Brandenburgia, która swoje klauzule o działalności gospodarczej samorządu sformułowała w sposób najłagodniejszy. Zapewne to jest także przyczyną tego, że najmniejszy udział przedsiębiorstw prywatnych na obszarze gospodarki komunalnej jest aktualnie właśnie w Brandenburgii (23,8%).
((1)) REKOMUNALIZACJA W POLSCE JAKO ROZWIĄZANIE PROBLEMU
((3)) Prokomunalna wykładnia ""art. 6d UPorzCzystGm""
Po pierwsze należy ustalić, czy dopuszczalna byłaby wykładnia {{pu przepis="art. 6d UPorzCzystGm"}} w ten sposób, że przetarg jest potrzeby jedynie wówczas, gdy gmina decyduje się na powierzenie podmiotowi innemu realizacji obowiązków dot. odbierania albo odbierania i zagospodarowania odpadów. Gdyby okazało się, że gmina może sama (przez swoje zakłady, nie będące oddzielnymi od gminy podmiotami) realizować zadania, o których jest tu mowa, wówczas przetarg byłby potrzeby tylko wtedy, gdyby gmina sama nie realizowała usług.
((3)) Zmiana ustawy
Gdyby powyższa wykładnia nie była dopuszczalna, wówczas należałoby dążyć do zmiany ustawy albo zakwestionowana jej pod względem niezgodności z przepisami wyższego rzędu. W tym pierwszym wypadku chodziłoby o zmianę polityki rządu względem gospodarki odpadami. Jest to pewnie kwestia odpowiedniego lobby i przekonania parlamentu i/lub rządu, do zmiany kierunku.
Natomiast zakwestionowanie ustawy z powodu jej wadliwości wymagałoby rzetelnej analizy, której - jak dotychczas - nie przeprowadzono.
W zakresie **naruszenia prawa europejskiego** należałoby poruszyć kwestię tzw. [[NadmiernaTranspozycjaDyrektywy nadmiernej (przesadnej) transpozycji dyrektywy]].
Z kolei w badaniu ustawy pod względem zgodności z Konstytucją, trzeba by poruszyć kwestię naruszenia badanym przepisem
- gwarancji samorządności gminy ({{pu przepis="Art. 165 Konstytucja"}}, Art. 166 ust.1 Konstytucja, Art.3 [[http://isap.sejm.gov.pl/Download;jsessionid=E09C4DCA6B05E3FF0CADF2701C495F36?id=WDU19941240607 Europejskiej Karty Samorządu Lokalnego]]).
- zasady demokratycznej legitymacji kontroli realizacji zadań publicznych (nad prywatnymi podmiotami nie ma kontroli demokratycznej, jak samorządy sprawują nad swoimi jednostkami) wynikająca z zasady demokratycznego państwa prawa ({{pu przepis="Art. 2 Konstytucja"}})
- zasady państwa socjalnego ("urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości społecznej) ({{pu przepis="Art. 2 Konstytucja"}} //in fine//)
Usunięte:
((2)) Organizacja gospodarki odpadami w Niemczech
Obowiązki podmiotów publicznoprawnych konstytuuje [[http://www.gesetze-im-internet.de/krwg/__20.html § 20 ust. 1 KrWG]]. Na podstawie [[http://www.gesetze-im-internet.de/krwg/__22.html § 22 ust. 1 zd. 1 KrWG]] obowiązki te mogą zostać powierzone do wykonania osobom trzecim. Nie zmienia to jednak faktu, że odpowiedzialność za realizację zadania nadal ciąży na podmiotach publicznoprawnych ([[http://www.hamburger-vergabetag.de/wp-content/uploads/2014/02/Prelle.pdf Prelle2014]]).
Powyższe regulacje powodują, że w Niemczech sytuacja jest odwrotna niż w Polsce; dominują przedsiębiorstwa komunalne (45% dla rynku odpadów zmieszanych; 79% dla miast powyżej 100.000 mieszkańców; raport [[http://www.n-ihk.de/blob/nitag/publikationen/Fokus_Niedersachsen/895222/5572ce6fb2b1501e80ecd974a769e2f9/Immer_weniger_Chancen_fuer_Private_in_der_Abfallwirtschaft-data.pdf IHK Niedersachsen]]). Wręcz mówi się o wypieraniu przedsiębiorstw prywatnych ("agresywna" rekomunalizacja). Powodem jest przede wszystkim to, że rynek odpadów okazał się rynkiem lukratywnym. Organizacje przedsiębiorstw prywatnych podnoszą zarzut ograniczenia konkurencji i starają się zasiać wątpliwości co do ich zgodności z prawem europejskim. Inaczej niż w Polsce KrWG nie zmusza samorządów do przeprowadzania przetargów. Samorządy mogą zatem przejąć przy tym samodzielnie te zadania, zgodnie z regułami wyrażonymi w ustrojowych ustawach samorządowych landów. Najbardziej przyjazna dla samorządów jest Brandenburgia, która swoje klauzule o działalności gospodarczej samorządu sformułowała w sposób najłagodniejszy. Zapewne to jest także przyczyną tego, że najmniejszy udział przedsiębiorstw prywatnych na obszarze gospodarki komunalnej jest aktualnie w Brandenburgii (23,8%).
((1)) REKOMUNALIZACJA JAKO ROZWIĄZANIE?
Ustawa jest jednoznaczna - musiałaby zostać zmieniona dobrowolnie albo zakwestionowana pod względem niezgodności z prawem europejskim. To drugie wydaje się jednak mało prawdopodobne, chyba że chodziłoby o [[NadmiernaTranspozycjaDyrektywy nadmierną (przesadną) transpozycję dyrektywy]].
Dodane:
Obowiązki podmiotów publicznoprawnych konstytuuje [[http://www.gesetze-im-internet.de/krwg/__20.html § 20 ust. 1 KrWG]]. Na podstawie [[http://www.gesetze-im-internet.de/krwg/__22.html § 22 ust. 1 zd. 1 KrWG]] obowiązki te mogą zostać powierzone do wykonania osobom trzecim. Nie zmienia to jednak faktu, że odpowiedzialność za realizację zadania nadal ciąży na podmiotach publicznoprawnych ([[http://www.hamburger-vergabetag.de/wp-content/uploads/2014/02/Prelle.pdf Prelle2014]]).
Usunięte:
Dodane:
Ustawa jest jednoznaczna - musiałaby zostać zmieniona dobrowolnie albo zakwestionowana pod względem niezgodności z prawem europejskim. To drugie wydaje się jednak mało prawdopodobne, chyba że chodziłoby o [[NadmiernaTranspozycjaDyrektywy nadmierną (przesadną) transpozycję dyrektywy]].
Usunięte:
"Verantwortlichkeit des öffentlich-rechtlichen Entsorgungsträgers für Abfallentsorgung
1) §§ 7 Abs. 2 - 4, 15 Abs. 1 [[http://www.gesetze-im-internet.de/krwg/index.html KrWG]]: Erzeuger und Besitzer von Abfällen sind zur Verwertung bzw. Beseitigung ihrer Abfälle verpflichtet.
1) § 22 Abs. 1 S. 1 [[http://www.gesetze-im-internet.de/krwg/index.html KrWG]]: Pflichten zur Beseitigung und Verwertung können auf Dritte übertragen werden. Aber öffentlich-rechtliche Verantwortlichkeit für die Erfüllung der Pflichten bleibt beim Auftraggeber" ([[http://www.hamburger-vergabetag.de/wp-content/uploads/2014/02/Prelle.pdf Prelle2014]])
Dodane:
Obowiązki podmiotów publicznoprawnych konstytuuje [[http://www.gesetze-im-internet.de/krwg/__20.html § 20 ust. 1 KrWG]]. Na podstawie [[http://www.gesetze-im-internet.de/krwg/__22.html § 22 ust. 1 zd. 1 KrWG]] obowiązki te mogą zostać powierzony do wykonania osobom trzecim. Nie zmienia to jednak faktu, że odpowiedzialność za realizację zadania nadal ciąży na podmiotach publicznoprawnych ([[http://www.hamburger-vergabetag.de/wp-content/uploads/2014/02/Prelle.pdf Prelle2014]]).
Usunięte:
Dodane:
Obowiązki podmiotów publicznoprawnych konstytuuje § 20 ust. 1 [[http://www.gesetze-im-internet.de/krwg/index.html KrWG]]. Na podstawie § 22 ust. 1 zd. 1 [[http://www.gesetze-im-internet.de/krwg/index.html KrWG]] obowiązki te mogą zostać powierzony do wykonania osobom trzecim. Nie zmienia to jednak faktu, że odpowiedzialność za realizację zadania nadal ciąży na podmiotach publicznoprawnych ([[http://www.hamburger-vergabetag.de/wp-content/uploads/2014/02/Prelle.pdf Prelle2014]]).
Usunięte:
Dodane:
((2)) Organizacja gospodarki odpadami w Niemczech
Obowiązki podmiotów publicznoprawnych konstytuuje § 20 ust. 1 KrWG. Na podstawie § 22 ust. 1 zd. 1 [[http://www.gesetze-im-internet.de/krwg/index.html KrWG]] obowiązki te mogą zostać powierzony do wykonania osobom trzecim. Nie zmienia to jednak faktu, że odpowiedzialność za realizację zadania nadal ciąży na podmiotach publicznoprawnych ([[http://www.hamburger-vergabetag.de/wp-content/uploads/2014/02/Prelle.pdf Prelle2014]]).
Powyższe regulacje powodują, że w Niemczech sytuacja jest odwrotna niż w Polsce; dominują przedsiębiorstwa komunalne (45% dla rynku odpadów zmieszanych; 79% dla miast powyżej 100.000 mieszkańców; raport [[http://www.n-ihk.de/blob/nitag/publikationen/Fokus_Niedersachsen/895222/5572ce6fb2b1501e80ecd974a769e2f9/Immer_weniger_Chancen_fuer_Private_in_der_Abfallwirtschaft-data.pdf IHK Niedersachsen]]). Wręcz mówi się o wypieraniu przedsiębiorstw prywatnych ("agresywna" rekomunalizacja). Powodem jest przede wszystkim to, że rynek odpadów okazał się rynkiem lukratywnym. Organizacje przedsiębiorstw prywatnych podnoszą zarzut ograniczenia konkurencji i starają się zasiać wątpliwości co do ich zgodności z prawem europejskim. Inaczej niż w Polsce KrWG nie zmusza samorządów do przeprowadzania przetargów. Samorządy mogą zatem przejąć przy tym samodzielnie te zadania, zgodnie z regułami wyrażonymi w ustrojowych ustawach samorządowych landów. Najbardziej przyjazna dla samorządów jest Brandenburgia, która swoje klauzule o działalności gospodarczej samorządu sformułowała w sposób najłagodniejszy. Zapewne to jest także przyczyną tego, że najmniejszy udział przedsiębiorstw prywatnych na obszarze gospodarki komunalnej jest aktualnie w Brandenburgii (23,8%).
Regulacje KrWG w tym zakresie
"Verantwortlichkeit des öffentlich-rechtlichen Entsorgungsträgers für Abfallentsorgung
1) §§ 7 Abs. 2 - 4, 15 Abs. 1 [[http://www.gesetze-im-internet.de/krwg/index.html KrWG]]: Erzeuger und Besitzer von Abfällen sind zur Verwertung bzw. Beseitigung ihrer Abfälle verpflichtet.
1) § 22 Abs. 1 S. 1 [[http://www.gesetze-im-internet.de/krwg/index.html KrWG]]: Pflichten zur Beseitigung und Verwertung können auf Dritte übertragen werden. Aber öffentlich-rechtliche Verantwortlichkeit für die Erfüllung der Pflichten bleibt beim Auftraggeber" ([[http://www.hamburger-vergabetag.de/wp-content/uploads/2014/02/Prelle.pdf Prelle2014]])
Obowiązki podmiotów publicznoprawnych konstytuuje § 20 ust. 1 KrWG. Na podstawie § 22 ust. 1 zd. 1 [[http://www.gesetze-im-internet.de/krwg/index.html KrWG]] obowiązki te mogą zostać powierzony do wykonania osobom trzecim. Nie zmienia to jednak faktu, że odpowiedzialność za realizację zadania nadal ciąży na podmiotach publicznoprawnych ([[http://www.hamburger-vergabetag.de/wp-content/uploads/2014/02/Prelle.pdf Prelle2014]]).
Powyższe regulacje powodują, że w Niemczech sytuacja jest odwrotna niż w Polsce; dominują przedsiębiorstwa komunalne (45% dla rynku odpadów zmieszanych; 79% dla miast powyżej 100.000 mieszkańców; raport [[http://www.n-ihk.de/blob/nitag/publikationen/Fokus_Niedersachsen/895222/5572ce6fb2b1501e80ecd974a769e2f9/Immer_weniger_Chancen_fuer_Private_in_der_Abfallwirtschaft-data.pdf IHK Niedersachsen]]). Wręcz mówi się o wypieraniu przedsiębiorstw prywatnych ("agresywna" rekomunalizacja). Powodem jest przede wszystkim to, że rynek odpadów okazał się rynkiem lukratywnym. Organizacje przedsiębiorstw prywatnych podnoszą zarzut ograniczenia konkurencji i starają się zasiać wątpliwości co do ich zgodności z prawem europejskim. Inaczej niż w Polsce KrWG nie zmusza samorządów do przeprowadzania przetargów. Samorządy mogą zatem przejąć przy tym samodzielnie te zadania, zgodnie z regułami wyrażonymi w ustrojowych ustawach samorządowych landów. Najbardziej przyjazna dla samorządów jest Brandenburgia, która swoje klauzule o działalności gospodarczej samorządu sformułowała w sposób najłagodniejszy. Zapewne to jest także przyczyną tego, że najmniejszy udział przedsiębiorstw prywatnych na obszarze gospodarki komunalnej jest aktualnie w Brandenburgii (23,8%).
Regulacje KrWG w tym zakresie
"Verantwortlichkeit des öffentlich-rechtlichen Entsorgungsträgers für Abfallentsorgung
1) §§ 7 Abs. 2 - 4, 15 Abs. 1 [[http://www.gesetze-im-internet.de/krwg/index.html KrWG]]: Erzeuger und Besitzer von Abfällen sind zur Verwertung bzw. Beseitigung ihrer Abfälle verpflichtet.
1) § 22 Abs. 1 S. 1 [[http://www.gesetze-im-internet.de/krwg/index.html KrWG]]: Pflichten zur Beseitigung und Verwertung können auf Dritte übertragen werden. Aber öffentlich-rechtliche Verantwortlichkeit für die Erfüllung der Pflichten bleibt beim Auftraggeber" ([[http://www.hamburger-vergabetag.de/wp-content/uploads/2014/02/Prelle.pdf Prelle2014]])
Usunięte:
"Verantwortlichkeit des öffentlich-rechtlichen Entsorgungsträgers für Abfallentsorgung
1) §§ 7 Abs. 2 - 4, 15 Abs. 1 [[http://www.gesetze-im-internet.de/krwg/index.html KrWG]]: Erzeuger und Besitzer von Abfällen sind zur Verwertung bzw. Beseitigung ihrer Abfälle verpflichtet.
1) § 22 Abs. 1 S. 1 [[http://www.gesetze-im-internet.de/krwg/index.html KrWG]]: Pflichten zur Beseitigung und Verwertung können auf Dritte übertragen werden. Aber öffentlich-rechtliche Verantwortlichkeit für die Erfüllung der Pflichten bleibt beim Auftraggeber" ([[http://www.hamburger-vergabetag.de/wp-content/uploads/2014/02/Prelle.pdf Prelle2014]])
Dodane:
1) §§ 7 Abs. 2 - 4, 15 Abs. 1 [[http://www.gesetze-im-internet.de/krwg/index.html KrWG]]: Erzeuger und Besitzer von Abfällen sind zur Verwertung bzw. Beseitigung ihrer Abfälle verpflichtet.
1) § 22 Abs. 1 S. 1 [[http://www.gesetze-im-internet.de/krwg/index.html KrWG]]: Pflichten zur Beseitigung und Verwertung können auf Dritte übertragen werden. Aber öffentlich-rechtliche Verantwortlichkeit für die Erfüllung der Pflichten bleibt beim Auftraggeber" ([[http://www.hamburger-vergabetag.de/wp-content/uploads/2014/02/Prelle.pdf Prelle2014]])
1) § 22 Abs. 1 S. 1 [[http://www.gesetze-im-internet.de/krwg/index.html KrWG]]: Pflichten zur Beseitigung und Verwertung können auf Dritte übertragen werden. Aber öffentlich-rechtliche Verantwortlichkeit für die Erfüllung der Pflichten bleibt beim Auftraggeber" ([[http://www.hamburger-vergabetag.de/wp-content/uploads/2014/02/Prelle.pdf Prelle2014]])
Usunięte:
1) § 22 Abs. 1 S. 1 [[http://www.gesetze-im-internet.de/krwg/index.html KrWG]: Pflichten zur Beseitigung und Verwertung können auf Dritte übertragen werden. Aber öffentlich-rechtliche Verantwortlichkeit für die Erfüllung der Pflichten bleibt beim Auftraggeber" ([[http://www.hamburger-vergabetag.de/wp-content/uploads/2014/02/Prelle.pdf Prelle2014]])
Dodane:
((1)) DOSWIADCZENIA ZAGRANICZNE
Organizacja gospodarki odpadami w Niemczech:
"Verantwortlichkeit des öffentlich-rechtlichen Entsorgungsträgers für Abfallentsorgung
1) §§ 7 Abs. 2 - 4, 15 Abs. 1 [[http://www.gesetze-im-internet.de/krwg/index.html KrWG]: Erzeuger und Besitzer von Abfällen sind zur Verwertung bzw. Beseitigung ihrer Abfälle verpflichtet.
1) § 22 Abs. 1 S. 1 [[http://www.gesetze-im-internet.de/krwg/index.html KrWG]: Pflichten zur Beseitigung und Verwertung können auf Dritte übertragen werden. Aber öffentlich-rechtliche Verantwortlichkeit für die Erfüllung der Pflichten bleibt beim Auftraggeber" ([[http://www.hamburger-vergabetag.de/wp-content/uploads/2014/02/Prelle.pdf Prelle2014]])
Organizacja gospodarki odpadami w Niemczech:
"Verantwortlichkeit des öffentlich-rechtlichen Entsorgungsträgers für Abfallentsorgung
1) §§ 7 Abs. 2 - 4, 15 Abs. 1 [[http://www.gesetze-im-internet.de/krwg/index.html KrWG]: Erzeuger und Besitzer von Abfällen sind zur Verwertung bzw. Beseitigung ihrer Abfälle verpflichtet.
1) § 22 Abs. 1 S. 1 [[http://www.gesetze-im-internet.de/krwg/index.html KrWG]: Pflichten zur Beseitigung und Verwertung können auf Dritte übertragen werden. Aber öffentlich-rechtliche Verantwortlichkeit für die Erfüllung der Pflichten bleibt beim Auftraggeber" ([[http://www.hamburger-vergabetag.de/wp-content/uploads/2014/02/Prelle.pdf Prelle2014]])
Dodane:
Gmina może ogłosić przetarg tylko na
1) odbieranie odpadów komunalnych (w tym przypadku w umowie wskaże podmiotowi, do których instalacji ma kierować odpady) albo na
1) odbieranie i zagospodarowanie odpadów komunalnych (bez wskazania instalacji). Budowa, utrzymanie i eksploatacja instalacji jest zadaniem gminy, która może zlecić ich realizację podmiotowi wybranemu w drodze przetargu, PPP albo koncesji.
**Odbieraniem odpadów** zajmuje się zatem podmiot wyłoniony w drodze przetargu. Wg MŚ nawet jednostki budżetowe gminy (przede wszystkim zakłady budżetowe), muszą startować w przetargach, jeżeli są zainteresowane uczestnictwem w procesie przetwarzania odpadów. Co ciekawe nawet jednostki budżetowe zobowiązane były do przekształcenia, aby mogły startować w przetargach (zob. [[https://www.mos.gov.pl/g2/big/2012_02/7757770d9c6bdf9ef5a95e544677f978.pdf Nowy system gospodarki odpadami komunalnymi]], str. 2). Wymuszono więc tzw. prywatyzację formalną ({{pu przepis="art. 6d UPorzCzystGm"}}).
Natomiast samo **zagospodarowanie odpadów** nie podlega obowiązkowi przetargi (np. [[http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/ED9C946C5F wyrok NSA z 24 września 2014 r. sygn. II OSK 1314/14]],
1) odbieranie odpadów komunalnych (w tym przypadku w umowie wskaże podmiotowi, do których instalacji ma kierować odpady) albo na
1) odbieranie i zagospodarowanie odpadów komunalnych (bez wskazania instalacji). Budowa, utrzymanie i eksploatacja instalacji jest zadaniem gminy, która może zlecić ich realizację podmiotowi wybranemu w drodze przetargu, PPP albo koncesji.
**Odbieraniem odpadów** zajmuje się zatem podmiot wyłoniony w drodze przetargu. Wg MŚ nawet jednostki budżetowe gminy (przede wszystkim zakłady budżetowe), muszą startować w przetargach, jeżeli są zainteresowane uczestnictwem w procesie przetwarzania odpadów. Co ciekawe nawet jednostki budżetowe zobowiązane były do przekształcenia, aby mogły startować w przetargach (zob. [[https://www.mos.gov.pl/g2/big/2012_02/7757770d9c6bdf9ef5a95e544677f978.pdf Nowy system gospodarki odpadami komunalnymi]], str. 2). Wymuszono więc tzw. prywatyzację formalną ({{pu przepis="art. 6d UPorzCzystGm"}}).
Natomiast samo **zagospodarowanie odpadów** nie podlega obowiązkowi przetargi (np. [[http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/ED9C946C5F wyrok NSA z 24 września 2014 r. sygn. II OSK 1314/14]],
Usunięte:
Natomiast **zagospodarowanie odpadów** nie podlega obowiązkowi przetargi (np. [[http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/ED9C946C5F wyrok NSA z 24 września 2014 r. sygn. II OSK 1314/14]],
Gmina może ogłosić przetarg tylko na odbieranie odpadów komunalnych (w tym przypadku w umowie wskaże podmiotowi, do których instalacji ma kierować odpady) albo na odbieranie i zagospodarowanie odpadów komunalnych (bez wskazania instalacji). Budowa, utrzymanie i eksploatacja instalacji jest zadaniem gminy, która może zlecić ich realizację podmiotowi wybranemu w drodze przetargu, PPP albo koncesji. Tutaj prywatyzacja nie jest konieczna.
Dodane:
**Odbieraniem odpadów** zajmuje się podmiot wyłoniony w drodze przetargu. Wg MOŚ nawet jednostki budżetowe gminy (przede wszystkim zakłady budżetowe), muszą startować w przetargach, jeżeli są zainteresowane uczestnictwem w procesie przetwarzania odpadów. Co ciekawe nawet jednostki budżetowe zobowiązane były do przekształcenia, aby mogły startować w przetargach (zob. [[https://www.mos.gov.pl/g2/big/2012_02/7757770d9c6bdf9ef5a95e544677f978.pdf Nowy system gospodarki odpadami komunalnymi]], str. 2). Wymuszono więc tzw. prywatyzację formalną ({{pu przepis="art. 6d UPorzCzystGm"}}).
Natomiast **zagospodarowanie odpadów** nie podlega obowiązkowi przetargi (np. [[http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/ED9C946C5F wyrok NSA z 24 września 2014 r. sygn. II OSK 1314/14]],
Natomiast **zagospodarowanie odpadów** nie podlega obowiązkowi przetargi (np. [[http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/ED9C946C5F wyrok NSA z 24 września 2014 r. sygn. II OSK 1314/14]],
