Protokół zmian strony OdpowiedzialnoscCywilnaZaArtykulyWPrasieZagranicznej
Dodane:
====Naruszenie dóbr osobistych w prasie zagranicznej====
Naruszenia dóbr osobistych na skutek publikacji w prasie zagranicznej nie są w czasach obecnych niczym wyjątkowym. W takich wypadkach pojawiają się pytania o skuteczną ochronę cywilnoprawną przed naruszeniami i o ewentualną odpowiedzialność sprawcy naruszenia na gruncie prawa cywilnego.
Naruszenia dóbr osobistych na skutek publikacji w prasie zagranicznej nie są w czasach obecnych niczym wyjątkowym. W takich wypadkach pojawiają się pytania o skuteczną ochronę cywilnoprawną przed naruszeniami i o ewentualną odpowiedzialność sprawcy naruszenia na gruncie prawa cywilnego.
Usunięte:
Naruszenia dóbr osobistych poprzez publikację zdjęć lub artykułów w prasie zagranicznej nie są w czasach obecnych niczym wyjątkowym. W takich wypadkach pojawiają się pytania o skuteczną ochronę cywilnoprawną przed naruszeniami i o ewentualną odpowiedzialność sprawcy naruszenia na gruncie prawa cywilnego.
Dodane:
Podobne zasady obowiązują we Francji (art. 9 Codé Civil i art. 1382 Codé Civil). W Austrii obok ogólnej deklaracji dot. praw przyrodzonych (§ 16 ABGB) roszczenie o zadośćuczynienie za naruszenie sfery intymnej przez media wynika z § 7 ustawy medialnej. Jego wysokość nie może jednak przekraczać 14.535 euro. Prawo niemieckie z kolei nie przewiduje szczególnych reguł dla ochrony dóbr osobistych, wobec czego podlega ona zasadom ogólnym ([[http://www.gesetze-im-internet.de/bgb/__823.html § 823 i nast. BGB]]). Brak domniemania bezprawności oraz konieczność wykazania winy sprawcy szkody, powoduje, iż żądanie ochrony wg tych przepisów nie koniecznie musi być dla poszkodowanego korzystne. Poza tym prawo niemieckie przewiduje zadośćuczynienie tylko w przypadku naruszenia takich dóbr jak integralność cielesna, zdrowie, wolność i prawo do ochrony przed czynami nierządnymi ([[http://www.gesetze-im-internet.de/bgb/__253.html § 253 ust. 2 BGB]]). Przy naruszeniu dobrego imienia na skutek zniesławienia (üble Nachrede) lub zniewagi (Verleumdung) roszczenie o zadośćuczynienie może opierać się na § 823 BGB w zw. z Art. 1 ust. 1 oraz Art. 2 ust. 1 [[http://bundesrecht.juris.de/gg/index.html Grundgesetz]].
Usunięte:
Dodane:
CategoryArtykuly CategoryPrawoPrywatneMiedzynarodowe CategoryCzynyNiedozwolone CategoryOchronaDobrOsobistych
Usunięte:
Dodane:
Podobne zasady obowiązują we Francji (art. 9 Codé Civil i art. 1382 Codé Civil). W Austrii obok ogólnej deklaracji dot. praw przyrodzonych (§ 16 ABGB) roszczenie o zadośćuczynienie za naruszenie sfery intymnej przez media wynika z § 7 ustawy medialnej. Jego wysokość nie może jednak przekraczać 14.535 euro. Prawo niemieckie z kolei nie przewiduje szczególnych reguł dla ochrony dóbr osobistych, wobec czego podlega ona na zasadach ogólnych ([[http://www.gesetze-im-internet.de/bgb/__823.html § 823 i nast. BGB]]). Brak domniemania bezprawności oraz konieczność wykazania winy sprawcy szkody, powoduje, iż żądanie ochrony wg tych przepisów nie koniecznie musi być dla poszkodowanego korzystne. Poza tym prawo niemieckie przewiduje zadośćuczynienie tylko w przypadku naruszenia takich dóbr jak integralność cielesna, zdrowie, wolność i prawo do ochrony przed czynami nierządnymi ([[http://www.gesetze-im-internet.de/bgb/__253.html § 253 ust. 2 BGB]]). Przy naruszeniu dobrego imienia na skutek zniesławienia (üble Nachrede) lub zniewagi (Verleumdung) roszczenie o zadośćuczynienie może opierać się na § 823 BGB w zw. z Art. 1 ust. 1 oraz Art. 2 ust. 1 [[http://bundesrecht.juris.de/gg/index.html Grundgesetz]].
Usunięte:
Dodane:
Podobne zasady obowiązują we Francji (art. 9 Codé Civil i art. 1382 Codé Civil). W Austrii obok ogólnej deklaracji dot. praw przyrodzonych (§ 16 ABGB) roszczenie o zadośćuczynienie za naruszenie sfery intymnej przez media wynika z § 7 ustawy medialnej. Jego wysokość nie może jednak przekraczać 14.535 euro. Prawo niemieckie z kolei nie przewiduje szczególnych reguł dla ochrony dóbr osobistych, wobec czego podlega ona na zasadach ogólnych ([[http://www.gesetze-im-internet.de/bgb/__823.html § 823 i nast. BGB]]). Brak domniemania bezprawności oraz konieczność wykazania winy sprawcy szkody, powoduje, iż żądanie ochrony wg tych przepisów nie koniecznie musi być dla poszkodowanego korzystne. Poza tym prawo niemieckie przewiduje zadośćuczynienie tylko w przypadku naruszenia takich dóbr jak integralność cielesna, zdrowie, wolność i prawo do ochrony przed czynami nierządnymi ([[http://www.gesetze-im-internet.de/bgb/__253.html § 253 ust. 2 BGB]]). Przy naruszeniu dobrego imienia na skutek zniesławienia (üble Nachrede) lub zniewagi (Verleumdung) roszczenie ogranicza się do szkód majątkowych.
Usunięte:
Wersja [9855]
Czas edycji: 2009-08-10 21:18:57. Autor: MarcinKrzymuski [rozbudowanie o informacje dot. prawa niemieckiego]Dodane:
Podobne zasady obowiązują we Francji (art. 9 Codé Civil i art. 1382 Codé Civil). W Austrii obok ogólnej deklaracji dot. praw przyrodzonych (§ 16 ABGB) roszczenie o zadośćuczynienie za naruszenie sfery intymnej przez media wynika z § 7 ustawy medialnej. Jego wysokość nie może jednak przekraczać 14.535 euro. Prawo niemieckie z kolei nie przewiduje szczególnych reguł dla ochrony dóbr osobistych, wobec czego podlega ona na zasadach ogólnych ([[http://www.gesetze-im-internet.de/bgb/__823.html § 823 i nast. BGB]]). Brak domniemania bezprawności oraz konieczność wykazania winy sprawcy szkody, powoduje, iż żądanie ochrony wg tych przepisów nie koniecznie musi być dla poszkodowanego korzystne. Poza tym prawo niemieckie przewiduje zadośćuczynienie tylko w przypadku naruszenia takich dóbr jak integralność cielesna, zdrowie, wolność i prawo do ochrony przed czynami nierządnymi ([[http://www.gesetze-im-internet.de/bgb/__253.html § 253 ust. 2 BGB]]). Przy naruszeniu dobrego imienia na skutek zniesławienia (üble Nachrede) lub oszczerstwa (Verleumdung) roszczenie ogranicza się do szkód majątkowych.
Usunięte:
Wersja [9854]
Czas edycji: 2009-08-10 20:59:36. Autor: MarcinKrzymuski [rozbudowanie o informacje dot. prawa niemieckiego]Dodane:
Na razie pozostaje jednak wyłącznie stosowanie przepisów krajowych. zawartych w Polsce w ustawie z 1965 r. - Prawo prywatne międzynarodowe ({{pu akt="PrPrywMiędzyn"}}). Zgodnie z {{pu przepis="art. 31 § 1 PrPrywMiędzyn"}} miarodajne dla roszczeń o ochronę dóbr osobistych byłoby prawo państwa, w którym nastąpiło zdarzenie będące źródłem zobowiązania. Miejscem zdarzenia powodującego szkodę może być zarówno państwo, w którym działał sprawca naruszenia (siedziby wydawnictwa) albo miejsce, gdzie powstała szkoda (miejsce zamieszkania osoby, której dobra naruszono). Problem powstaje wówczas, gdy sprawca działał w innym państwie niż to, w którym doszło do naruszenia dobra, gdyż np. siedziba wydawnictwa znajduje się w Niemczech, a miejscem zamieszkania poszkodowanego jest Polska (tzw. [[WielomiejscowoscProsta wielomiejscowość prosta]]). Jeszcze bardziej skomplikowana jest sytuacja, gdy czasopismo kolportowane było w wielu krajach ([[WielomiejscowoscZlozona wielomiejscowość złożona]]). W tej sytuacji pojawia się pytanie, które prawo ma zastosować sąd orzekający.
Usunięte:
Wersja [9782]
Czas edycji: 2009-07-11 06:53:52. Autor: MarcinKrzymuski [rozbudowanie o informacje dot. prawa niemieckiego]Dodane:
Na razie pozostaje jednak wyłącznie stosowanie przepisów krajowych. zawartych w Polsce w ustawie z 1965 r. - Prawo prywatne międzynarodowe - ({{pu akt="PrPrywMiędzyn"}}). Zgodnie z {{pu przepis="art. 31 § 1 PrPrywMiędzyn"}} miarodajne dla roszczeń o ochronę dóbr osobistych byłoby prawo państwa, w którym nastąpiło zdarzenie będące źródłem zobowiązania. Miejscem zdarzenia powodującego szkodę może być zarówno państwo, w którym działał sprawca naruszenia (siedziby wydawnictwa) albo miejsce, gdzie powstała szkoda (miejsce zamieszkania osoby, której dobra naruszono). Problem powstaje wówczas, gdy sprawca działał w innym państwie niż to, w którym doszło do naruszenia dobra, gdyż np. siedziba wydawnictwa znajduje się w Niemczech, a miejscem zamieszkania poszkodowanego jest Polska (tzw. [[WielomiejscowoscProsta wielomiejscowość prosta]]). Jeszcze bardziej skomplikowana jest sytuacja, gdy czasopismo kolportowane było w wielu krajach ([[WielomiejscowoscZlozona wielomiejscowość złożona]]). W tej sytuacji pojawia się pytanie, które prawo ma zastosować sąd orzekający.
Usunięte:
Wersja [9781]
Czas edycji: 2009-07-11 06:35:09. Autor: MarcinKrzymuski [rozbudowanie o informacje dot. prawa niemieckiego]Dodane:
Podobne zasady obowiązują we Francji (art. 9 Codé Civil i art. 1382 Codé Civil). W Austrii obok ogólnej deklaracji dot. praw przyrodzonych (§ 16 ABGB) roszczenie o zadośćuczynienie za naruszenie sfery intymnej przez media wynika z § 7 ustawy medialnej. Jego wysokość nie może jednak przekraczać 14.535 euro. Prawo niemieckie z kolei nie przewiduje szczególnych reguł dla ochrony dóbr osobistych, wobec czego podlega ona na zasadach ogólnych ([[http://www.gesetze-im-internet.de/bgb/__823.html § 823 i nast. BGB]]). Brak domniemania bezprawności oraz konieczność wykazania winy sprawcy szkody, powoduje, iż żądanie ochrony wg tych przepisów nie koniecznie musi być dla poszkodowanego korzystne.
Usunięte:
Wersja [9777]
Czas edycji: 2009-07-10 18:40:52. Autor: MarcinKrzymuski [rozbudowanie o informacje dot. prawa niemieckiego]Dodane:
Orzeczenie ETS dotyczyło kwestii proceduralnych (właściwości sądu), lecz zasada z niego wynikająca daje się przełożyć na kwestie kolizyjnoprawne. Sugeruje się więc, aby przyszła europejska norma kolizyjna prowadziła do tego, by sąd orzekający stosował prawo obowiązujące w miejscu jego siedziby (//lex fori//). Skutkować będzie to tym, iż sąd miejsca siedziby wydawnictwa rozstrzygać będzie o całości żądania według przepisów jego własnego prawa. Natomiast sądy państw, w których nastąpiła dystrybucja czasopisma, rozstrzygać będą według własnych przepisów o skutkach naruszenia dóbr osobistych, ale z ograniczeniem do tych szkód niemajątkowych, jakie powstały na obszarze ich właściwości.
CategoryArtykuly CategoryPrawoPrywatneMiedzynarodowe CategoryZobowiazaniaPozaumowne CategoryOchronaDobrOsobistych
CategoryArtykuly CategoryPrawoPrywatneMiedzynarodowe CategoryZobowiazaniaPozaumowne CategoryOchronaDobrOsobistych
Usunięte:
CategoryArtykuly CategoryPrawoPrywatneMiedzynarodowe
Wersja [9776]
Czas edycji: 2009-07-10 18:39:18. Autor: MarcinKrzymuski [rozbudowanie o informacje dot. prawa niemieckiego]Dodane:
Na razie pozostaje jednak wyłącznie stosowanie przepisów krajowych. zawartych w Polsce w ustawie z 1965 r. - Prawo prywatne międzynarodowe - ({{pu akt="PrPrywMiędzyn"}}). Zgodnie z {{pu przepis="art. 31 § 1 PrPrywMiędzyn"}} miarodajne dla roszczeń o ochronę dóbr osobistych byłoby prawo państwa, w którym nastąpiło zdarzenie będące źródłem zobowiązania. Miejscem zdarzenia powodującego szkodę może być zarówno państwo, w którym działał sprawca naruszenia (siedziby wydawnictwa) albo miejsce, gdzie powstała szkoda (miejsce zamieszkania osoby, której dobra naruszono). Problem powstaje wówczas, gdy sprawca działał w innym państwie niż to, w którym doszło do naruszenia dobra, gdyż np. siedziba wydawnictwa znajduje się w Niemczech, a miejscem zamieszkania poszkodowanego jest Polska (tzw. [[WielomiejscowoscProsta wielomiejsowość prosta]]). Jeszcze bardziej skomplikowana jest sytuacja, gdy czasopismo kolportowane było w wielu krajach ([[WielomiejscowoscZlozona wielomiejscowość złożona]]). W tej sytuacji pojawia się pytanie, które prawo ma zastosować sąd orzekający.
Usunięte:
Wersja [9775]
Czas edycji: 2009-07-10 18:37:31. Autor: MarcinKrzymuski [rozbudowanie o informacje dot. prawa niemieckiego]Dodane:
Podobne zasady obowiązują we Francji (art. 9 Codé Civil i art. 1382 Codé Civil). W Austrii obok ogólnej deklaracji dot. praw przyrodzonych (§ 16 ABGB) roszczenie o zadośćuczynienie za naruszenie sfery intymnej przez media wynika z § 7 ustawy medialnej. Jego wysokość nie może jednak przekraczać14.535 euro. Prawo niemieckie z kolei nie przewiduje szczególnych reguł dla ochrony dóbr osobistych, wobec czego podlega ona na zasadach ogólnych ([[http://www.gesetze-im-internet.de/bgb/__823.html § 823 i nast. BGB]]). Brak domniemania bezprawności oraz konieczność wykazania winy sprawcy szkody, powoduje, iż żądanie ochrony wg tych przepisów nie koniecznie musi być dla poszkodowanego korzystne.
Na razie pozostaje jednak wyłącznie stosowanie przepisów krajowych. zawartych w Polsce w ustawie z 1965 r. - Prawo prywatne międzynarodowe - ({{pu akt="PrPrywMiędzyn"}}). Zgodnie z {{pu przepis="art. 31 § 1 PrPrywMiędzyn"}} miarodajne dla roszczeń o ochronę dóbr osobistych byłoby prawo państwa, w którym nastąpiło zdarzenie będące źródłem zobowiązania. Miejscem zdarzenia powodującego szkodę może być zarówno państwo, w którym działał sprawca naruszenia (siedziby wydawnictwa) albo miejsce, gdzie powstała szkoda (miejsce zamieszkania osoby, której dobra naruszono). Problem powstaje wówczas, gdy sprawca działał w innym państwie niż to, w którym doszło do naruszenia dobra, gdyż np. siedziba wydawnictwa znajduje się w Niemczech, a miejscem zamieszkania poszkodowanego jest Polska (tzw. wielomiejsowość prosta). Jeszcze bardziej skomplikowana jest sytuacja, gdy czasopismo kolportowane było w wielu krajach (wielomiejscowość złożona). W tej sytuacji pojawia się pytanie, które prawo ma zastosować sąd orzekający.
Na razie pozostaje jednak wyłącznie stosowanie przepisów krajowych. zawartych w Polsce w ustawie z 1965 r. - Prawo prywatne międzynarodowe - ({{pu akt="PrPrywMiędzyn"}}). Zgodnie z {{pu przepis="art. 31 § 1 PrPrywMiędzyn"}} miarodajne dla roszczeń o ochronę dóbr osobistych byłoby prawo państwa, w którym nastąpiło zdarzenie będące źródłem zobowiązania. Miejscem zdarzenia powodującego szkodę może być zarówno państwo, w którym działał sprawca naruszenia (siedziby wydawnictwa) albo miejsce, gdzie powstała szkoda (miejsce zamieszkania osoby, której dobra naruszono). Problem powstaje wówczas, gdy sprawca działał w innym państwie niż to, w którym doszło do naruszenia dobra, gdyż np. siedziba wydawnictwa znajduje się w Niemczech, a miejscem zamieszkania poszkodowanego jest Polska (tzw. wielomiejsowość prosta). Jeszcze bardziej skomplikowana jest sytuacja, gdy czasopismo kolportowane było w wielu krajach (wielomiejscowość złożona). W tej sytuacji pojawia się pytanie, które prawo ma zastosować sąd orzekający.
Usunięte:
Na razie pozostaje jednak wyłącznie stosowanie przepisów krajowych. zawartych w Polsce w ustawie z 1965 r. - Prawo prywatne międzynarodowe ({{pu akt="PrPrywMiędzyn"}}). Zgodnie z {{pu przepis="art. 31 § 1 PrPrywMiędzyn"}} miarodajne dla roszczeń o ochronę dóbr osobistych byłoby prawo państwa, w którym nastąpiło zdarzenie będące źródłem zobowiązania. Miejscem zdarzenia powodującego szkodę może być zarówno państwo, w którym działał sprawca naruszenia (siedziby wydawnictwa) albo miejsce, gdzie powstała szkoda (miejsce zamieszkania osoby, której dobra naruszono). Problem powstaje wówczas, gdy sprawca działał w innym państwie niż to, w którym doszło do naruszenia dobra, gdyż np. siedziba wydawnictwa znajduje się w Niemczech, a miejscem zamieszkania poszkodowanego jest Polska (tzw. wielomiejsowość prosta). Jeszcze bardziej skomplikowana jest sytuacja, gdy czasopismo kolportowane było w wielu krajach (wielomiejscowość złożona). W tej sytuacji pojawia się pytanie, które prawo ma zastosować sąd orzekający.
Wersja [9774]
Czas edycji: 2009-07-10 18:31:13. Autor: MarcinKrzymuski [rozbudowanie o informacje dot. prawa niemieckiego]Dodane:
Na razie pozostaje jednak wyłącznie stosowanie przepisów krajowych. zawartych w Polsce w ustawie z 1965 r. - Prawo prywatne międzynarodowe ({{pu akt="PrPrywMiędzyn"}}). Zgodnie z {{pu przepis="art. 31 § 1 PrPrywMiędzyn"}} miarodajne dla roszczeń o ochronę dóbr osobistych byłoby prawo państwa, w którym nastąpiło zdarzenie będące źródłem zobowiązania. Miejscem zdarzenia powodującego szkodę może być zarówno państwo, w którym działał sprawca naruszenia (siedziby wydawnictwa) albo miejsce, gdzie powstała szkoda (miejsce zamieszkania osoby, której dobra naruszono). Problem powstaje wówczas, gdy sprawca działał w innym państwie niż to, w którym doszło do naruszenia dobra, gdyż np. siedziba wydawnictwa znajduje się w Niemczech, a miejscem zamieszkania poszkodowanego jest Polska (tzw. wielomiejsowość prosta). Jeszcze bardziej skomplikowana jest sytuacja, gdy czasopismo kolportowane było w wielu krajach (wielomiejscowość złożona). W tej sytuacji pojawia się pytanie, które prawo ma zastosować sąd orzekający.
Trybunał Europejski w wyroku z dnia 7 marca 1995 r. w sprawie Shevill (C-68/93) zajął się sprawą właściwości sądów w sprawach deliktów prasowych (francuska gazeta opublikowała zdjęcia powódki wiążąc ją z handlem narkotykami, zaś czasopismo było sprzedawane we Francji oraz w Anglii, gdzie mieszkała poszkodowana). Trybunał w orzeczeniu tym przyjął wykładnię mozaikową {{pu przepis="art. 5 pkt 3 RozpUEBrukselaI"}} (tj. rozporządzenia 44/2001/WE (Bruksela I)), wedle której właściwe są nie tylko sądy państwa w którym siedzibę ma wydawca gazety. Sprawa może być także wytoczona przez sąd każdego innego państwa, w którym kolportowano czasopismo, jeżeli osoba, której sprawa dotyczy, jest tam znana. Właściwość sądów tego kraju ogranicza się jednak tylko do wysokości faktycznie wyrządzonej w danym państwie szkody. Dochodzenie dalszej szkody wymaga więc wytoczenia nowego powództwa w innym państwie.
CategoryArtykuly CategoryPrawoPrywatneMiedzynarodowe
Trybunał Europejski w wyroku z dnia 7 marca 1995 r. w sprawie Shevill (C-68/93) zajął się sprawą właściwości sądów w sprawach deliktów prasowych (francuska gazeta opublikowała zdjęcia powódki wiążąc ją z handlem narkotykami, zaś czasopismo było sprzedawane we Francji oraz w Anglii, gdzie mieszkała poszkodowana). Trybunał w orzeczeniu tym przyjął wykładnię mozaikową {{pu przepis="art. 5 pkt 3 RozpUEBrukselaI"}} (tj. rozporządzenia 44/2001/WE (Bruksela I)), wedle której właściwe są nie tylko sądy państwa w którym siedzibę ma wydawca gazety. Sprawa może być także wytoczona przez sąd każdego innego państwa, w którym kolportowano czasopismo, jeżeli osoba, której sprawa dotyczy, jest tam znana. Właściwość sądów tego kraju ogranicza się jednak tylko do wysokości faktycznie wyrządzonej w danym państwie szkody. Dochodzenie dalszej szkody wymaga więc wytoczenia nowego powództwa w innym państwie.
CategoryArtykuly CategoryPrawoPrywatneMiedzynarodowe
Usunięte:
Trybunał Europejski w wyroku z dnia 7 marca 1995 r. w sprawie Shevill (C-68/93) zajął się sprawą właściwości sądów w sprawach deliktów prasowych (francuska gazeta opublikowała zdjęcia powódki wiążąc ją z handlem narkotykami, zaś czasopismo było sprzedawane we Francji oraz w Anglii, gdzie mieszkała poszkodowana). Trybunał w orzeczeniu tym przyjął wykładnię mozaikową art. 5 pkt 3 rozporządzenia 44/2001/WE (tzw. rozporządzenie Bruksela I - {{pu akt="RozpUEBrukselaI"}}), wedle której właściwe są nie tylko sądy państwa w którym siedzibę ma wydawca gazety. Sprawa może być także wytoczona przez sąd każdego innego państwa, w którym kolportowano czasopismo, jeżeli osoba, której sprawa dotyczy, jest tam znana. Właściwość sądów tego kraju ogranicza się jednak tylko do wysokości faktycznie wyrządzonej w danym państwie szkody. Dochodzenie dalszej szkody wymaga więc wytoczenia nowego powództwa w innym państwie.
CategoryArtykuly
