Protokół zmian strony MediacjaNaPodstawiePostanowieniaSadu
Dodane:
- [[WzorPostanowienieSaduOSkierowaniuStronDoMediacji postanowienie sądu o skierowaniu stron do mediacji]]
Usunięte:
Dodane:
[[WzorPostanowienieSaduOSkierowaniuStronDoMediacji postanowienie sądu o skierowaniu stron do mediacji]]
Usunięte:
2.
Dodane:
1. [[WzorPostanowienieSaduOSkierowaniuStronDoMediacji postanowienie sądu o skierowaniu stron do mediacji]],
2.
2.
Usunięte:
Dodane:
((1)) Wzory
1. [[WzorPostanowienieSadu postanowienie sadu
1. [[WzorPostanowienieSadu postanowienie sadu
Dodane:
Sąd może skierować strony do [[Mediacja mediacji]] w każdej sprawie, w której zawarcie [[UgodaMediacyjna ugody]] jest dopuszczalne ({{pu przepis="art. 10 KPC"}}), oraz w sprawach rodzinnych i opiekuńczych ({{pu przepis="art. 436 § 1 KPC"}}, {{pu przepis="art. 445(2) KPC"}} oraz {{pu przepis="art. 570(2) KPC"}}). Ustawodawca wyłączył jednak możliwość sądowego skierowania stron do [[Mediacja mediacji]] w sprawach rozpoznawanych w postępowaniu nakazowym, upominawczym i uproszczonym ({{pu przepis="art. 183(8) § 4 KPC"}}). Na temat słuszności tego ograniczenia porównaj uwagi zamieszczone w [[MediacjaZakresSpraw odrębnym artylule]].
2. [[MorekMediacjaIArbitrazKomentarz R. Morek, Mediacja i arbitraż art. 183(1) -183(15), 1154-1217 KPC. Komentarz]], Warszawa 2006.
2. [[MorekMediacjaIArbitrazKomentarz R. Morek, Mediacja i arbitraż art. 183(1) -183(15), 1154-1217 KPC. Komentarz]], Warszawa 2006.
Usunięte:
2. [[MorekMediacjaIArbitrazKomentarz R. Morek, Mediacja i arbitraż art. 183(1) -183(15), 1154-1217 KPC. Komentarz]], Warszawa 2006,
Dodane:
Sąd może skierować strony do [[Mediacja mediacji]] w każdej sprawie, w której zawarcie [[UgodaMediacyjna ugody]] jest dopuszczalne ({{pu przepis="art. 10 KPC"}}), oraz w sprawach rodzinnych i opiekuńczych ({{pu przepis="art. 436 § 1 KPC"}}, {{pu przepis="art. 445(2) KPC"}} oraz {{pu przepis="art. 570(2) KPC"}}). Ustawodawca wyłączył jednak możliwość sądowego skierowania stron do [[Mediacja mediacji]] w sprawach rozpoznawanych w postępowaniu nakazowym, upominawczym i uproszczonym ({{pu przepis="art. 183(8) § 4 KPC"}}). Na temat słuszności tego ograniczenia porównaj uwagi zamieszczone [[MediacjaZakresSpraw tutaj]].
Usunięte:
Dodane:
Niefortunne sformułowanie //„nie wyraziła zgody na mediację”// budzi istotne wątpliwości interpretacyjne. Zwrot ten może być rozumiany dwojako. Z jednej strony można bronić poglądu, że każda ze stron powinna w ciągu tygodnia wyrazić zgodę na [[Mediacja mediację]], inaczej [[Mediacja mediacja]] nie rozpocznie się (tzn. milczenie drugiej strony wyklucza mediację). Z drugiej strony można uznać, że postępowanie mediacyjne rozpocznie się, chyba że druga strona w terminie tygodnia złoży oświadczenie o braku zgody na [[Mediacja mediację]] (tzn. milczenie oznacza zgodę na mediację). Podobne problemy pojawiają się na gruncie {{pu przepis="art. 183(6) § 2 pkt 4 KPC"}}, gdzie znalazło się identyczne sformułowanie. Pierwsze stanowisko wydaje się lepiej odpowiadać zasadzie dobrowolności postępowania, z której można wyprowadzić wniosek, że niezbędne jest [[OswiadczenieWoli oświadczenie woli]] wyrażające zgodę na [[MediacjaWszczecie wszczęcie mediacji]]. Za tym stanowiskiem przemawia także to, że jeśli prawodawca oczekuje od stron oświadczenia o braku zgody na [[Mediacja mediację]], to posługuje się innym niż omawiane sformułowaniem (//"oświadczy, że nie wyraża zgody na mediację"// {{pu przepis="art. 183(10) § 2 KPC"}}). Z uzasadnienia projektu do ustawy wynika natomiast, że zamiar autorów ustawy był odmienny. Czytamy w nim, że sąd może skierować strony do [[Mediacja mediacji]], //„gdy strony się temu nie sprzeciwią”// w terminie tygodnia od dnia ogłoszenia lub doręczenia [[MediacjaPostanowienieSadu postanowienia]]. Tym samym ustawodawca wprowadził swoiste domniemanie milczącej zgody stron na udział w [[Mediacja mediacji]]. Z uwagi na to, że niezgłoszenie sprzeciwu w przewidzianym terminie nie zawsze jest jednoznaczne z rzeczywistym zamiarem uczestnictwem w [[Mediacja mediacji]], rozwiązanie to //de facto// przerzuca obowiązek uzyskania zgody stron na udział w [[Mediacja mediacji]] z sądu na mediatora.
Usunięte:
Dodane:
Niefortunne sformułowanie //„nie wyraziła zgody na mediację”// budzi istotne wątpliwości interpretacyjne. Zwrot ten może być rozumiany dwojako. Z jednej strony można bronić poglądu, że każda ze stron powinna w ciągu tygodnia wyrazić zgodę na [[Mediacja mediację]], inaczej [[Mediacja mediacja]] nie rozpocznie się (tzn. milczenie drugiej strony wyklucza mediację). Z drugiej strony można uznać, że postępowanie mediacyjne rozpocznie się, chyba że druga strona w terminie tygodnia złoży oświadczenie o braku zgody na [[Mediacja mediację]] (tzn. milczenie oznacza zgodę na mediację). Podobne problemy pojawiają się na gruncie {{pu przepis="art. 183(6) § 2 pkt 4 KPC"}}, gdzie znalazło się identyczne sformułowanie. Pierwsze stanowisko wydaje się lepiej odpowiadać zasadzie dobrowolności postępowania, z której można wyprowadzić wniosek, że niezbędne jest [[OswiadczenieWoli oświadczenie woli]] wyrażające zgodę na [[MediacjaWszczecie wszczęcie mediacji]]. Za tym stanowiskiem przemawia także to, że jeśli prawodawca oczekuje od stron oświadczenia o braku zgody na [[Mediacja mediację]], to posługuje się innym niż omawiane sformułowaniem („oświadczy, że nie wyraża zgody na mediację” – {{pu przepis="art. 183(10) § 2 KPC"}}). Z uzasadnienia projektu do ustawy wynika natomiast, że zamiar autorów ustawy był odmienny. Czytamy w nim, że sąd może skierować strony do [[Mediacja mediacji]], //„gdy strony się temu nie sprzeciwią”// w terminie tygodnia od dnia ogłoszenia lub doręczenia [[MediacjaPostanowienieSadu postanowienia]]. Tym samym ustawodawca wprowadził swoiste domniemanie milczącej zgody stron na udział w [[Mediacja mediacji]]. Z uwagi na to, że niezgłoszenie sprzeciwu w przewidzianym terminie nie zawsze jest jednoznaczne z rzeczywistym zamiarem uczestnictwem w [[Mediacja mediacji]], rozwiązanie to //de facto// przerzuca obowiązek uzyskania zgody stron na udział w [[Mediacja mediacji]] z sądu na mediatora.
Usunięte:
Dodane:
Niefortunne sformułowanie //„nie wyraziła zgody na mediację”// budzi istotne wątpliwości interpretacyjne. Zwrot ten może być rozumiany dwojako. Z jednej strony można bronić poglądu, że każda ze stron powinna w ciągu tygodnia wyrazić zgodę na [[Mediacja mediację]], inaczej [[Mediacja mediacja]] nie rozpocznie się (tzn. milczenie drugiej strony wyklucza mediację). Z drugiej strony można uznać, że postępowanie mediacyjne rozpocznie się, chyba że druga strona w terminie tygodnia złoży oświadczenie o braku zgody na [[Mediacja mediację]] (tzn. milczenie oznacza zgodę na mediację). Podobne problemy pojawiają się na gruncie {{pu przepis="art. 183(6) § 2 pkt 4 KPC"}}, gdzie znalazło się identyczne sformułowanie. Pierwsze stanowisko wydaje się lepiej odpowiadać zasadzie dobrowolności postępowania, z której można wyprowadzić wniosek, że niezbędne jest [[OswiadczenieWoli oświadczenie woli]] wyrażające zgodę na [[MediacjaWszczecie wszczęcie mediacji]]. Za tym stanowiskiem przemawia także to, że jeśli prawodawca oczekuje od stron oświadczenia o braku zgody na [[Mediacja mediację]], to posługuje się innym niż omawiane sformułowaniem („oświadczy, że nie wyraża zgody na mediację” – {{pu przepis="art. 183(10) § 2 KPC"}}). Z uzasadnienia projektu do ustawy wynika natomiast, że zamiar autorów ustawy był odmienny. Czytamy w nim, że sąd może skierować strony do [[Mediacja mediacji]], „gdy strony się temu nie sprzeciwią” w terminie tygodnia od dnia ogłoszenia lub doręczenia [[MediacjaPostanowienieSadu postanowienia]]. Tym samym ustawodawca wprowadził swoiste domniemanie milczącej zgody stron na udział w [[Mediacja mediacji]]. Z uwagi na to, że niezgłoszenie sprzeciwu w przewidzianym terminie nie zawsze jest jednoznaczne z rzeczywistym zamiarem uczestnictwem w [[Mediacja mediacji]], rozwiązanie to //de facto// przerzuca obowiązek uzyskania zgody stron na udział w [[Mediacja mediacji]] z sądu na mediatora.
Usunięte:
Dodane:
Niefortunne sformułowanie //„nie wyraziła zgody na mediację”// budzi istotne wątpliwości interpretacyjne. Zwrot ten może być rozumiany dwojako. Z jednej strony można bronić poglądu, że każda ze stron powinna w ciągu tygodnia wyrazić zgodę na [[Mediacja mediację]], inaczej [[Mediacja mediacja]] nie rozpocznie się (tzn. milczenie drugiej strony wyklucza mediację). Z drugiej strony można uznać, że postępowanie mediacyjne rozpocznie się, chyba że druga strona w terminie tygodnia złoży oświadczenie o braku zgody na [[Mediacja mediację]] (tzn. milczenie oznacza zgodę na mediację). Podobne problemy pojawiają się na gruncie {{pu przepis="art. 183(6) § 2 pkt 4 KPC"}}, gdzie znalazło się identyczne sformułowanie. Pierwsze stanowisko wydaje się lepiej odpowiadać zasadzie dobrowolności postępowania, z której można wyprowadzić wniosek, że niezbędne jest oświadczenie woli wyrażające zgodę na [[MediacjaWszczecie wszczęcie mediacji]]. Za tym stanowiskiem przemawia także to, że jeśli prawodawca oczekuje od stron oświadczenia o braku zgody na [[Mediacja mediację]], to posługuje się innym niż omawiane sformułowaniem („oświadczy, że nie wyraża zgody na mediację” – {{pu przepis="art. 183(10) § 2 KPC"}}). Z uzasadnienia projektu do ustawy wynika natomiast, że zamiar autorów ustawy był odmienny. Czytamy w nim, że sąd może skierować strony do [[Mediacja mediacji]], „gdy strony się temu nie sprzeciwią” w terminie tygodnia od dnia ogłoszenia lub doręczenia [[MediacjaPostanowienieSadu postanowienia]]. Tym samym ustawodawca wprowadził swoiste domniemanie milczącej zgody stron na udział w [[Mediacja mediacji]]. Z uwagi na to, że niezgłoszenie sprzeciwu w przewidzianym terminie nie zawsze jest jednoznaczne z rzeczywistym zamiarem uczestnictwem w [[Mediacja mediacji]], rozwiązanie to //de facto// przerzuca obowiązek uzyskania zgody stron na udział w [[Mediacja mediacji]] z sądu na mediatora.
Usunięte:
Dodane:
Niefortunne sformułowanie //„nie wyraziła zgody na mediację”// budzi istotne wątpliwości interpretacyjne. Zwrot ten może być rozumiany dwojako. Z jednej strony można bronić poglądu, że każda ze stron powinna w ciągu tygodnia wyrazić zgodę na [[Mediacja mediację]], inaczej [[Mediacja mediacja]] nie rozpocznie się (tzn. milczenie drugiej strony wyklucza mediację). Z drugiej strony można uznać, że postępowanie mediacyjne rozpocznie się, chyba że druga strona w terminie tygodnia złoży oświadczenie o braku zgody na [[Mediacja mediację]] (tzn. milczenie oznacza zgodę na mediację). Podobne problemy pojawiają się na gruncie {{pu przepis="art. 183(6) § 2 pkt 4 //in fine// KPC"}}, gdzie znalazło się identyczne sformułowanie. Pierwsze stanowisko wydaje się lepiej odpowiadać zasadzie dobrowolności postępowania, z której można wyprowadzić wniosek, że niezbędne jest oświadczenie woli wyrażające zgodę na [[MediacjaWszczecie wszczęcie mediacji]]. Za tym stanowiskiem przemawia także to, że jeśli prawodawca oczekuje od stron oświadczenia o braku zgody na [[Mediacja mediację]], to posługuje się innym niż omawiane sformułowaniem („oświadczy, że nie wyraża zgody na mediację” – {{pu przepis="art. 183(10) § 2 //in fine// KPC"}}). Z uzasadnienia projektu do ustawy wynika natomiast, że zamiar autorów ustawy był odmienny. Czytamy w nim, że sąd może skierować strony do [[Mediacja mediacji]], „gdy strony się temu nie sprzeciwią” w terminie tygodnia od dnia ogłoszenia lub doręczenia [[MediacjaPostanowienieSadu postanowienia]]. Tym samym ustawodawca wprowadził swoiste domniemanie milczącej zgody stron na udział w [[Mediacja mediacji]]. Z uwagi na to, że niezgłoszenie sprzeciwu w przewidzianym terminie nie zawsze jest jednoznaczne z rzeczywistym zamiarem uczestnictwem w [[Mediacja mediacji]], rozwiązanie to //de facto// przerzuca obowiązek uzyskania zgody stron na udział w [[Mediacja mediacji]] z sądu na mediatora.
Usunięte:
Dodane:
Niefortunne sformułowanie //„nie wyraziła zgody na mediację”// budzi istotne wątpliwości interpretacyjne. Zwrot ten może być rozumiany dwojako. Z jednej strony można bronić poglądu, że każda ze stron powinna w ciągu tygodnia wyrazić zgodę na [[Mediacja mediację]], inaczej [[Mediacja mediacja]] nie rozpocznie się (tzn. milczenie drugiej strony wyklucza mediację). Z drugiej strony można uznać, że postępowanie mediacyjne rozpocznie się, chyba że druga strona w terminie tygodnia złoży oświadczenie o braku zgody na [[Mediacja mediację]] (tzn. milczenie oznacza zgodę na mediację). Podobne problemy pojawiają się na gruncie {{pu przepis="art. 183(6) § 2 pkt 4 //in fine// KPC"}}, gdzie znalazło się identyczne sformułowanie. Pierwsze stanowisko wydaje się lepiej odpowiadać zasadzie dobrowolności postępowania, z której można wyprowadzić wniosek, że niezbędne jest oświadczenie woli wyrażające zgodę na [[MediacjaWszczecie wszczęcie mediacji]]. Za tym stanowiskiem przemawia także to, że jeśli prawodawca oczekuje od stron oświadczenia o braku zgody na [[Mediacja mediację]], to posługuje się innym niż omawiane sformułowaniem („oświadczy, że nie wyraża zgody na mediację” – {{pu przepis="art. 183(10) § 2 in fine KPC"}}). Z uzasadnienia projektu do ustawy wynika natomiast, że zamiar autorów ustawy był odmienny. Czytamy w nim, że sąd może skierować strony do [[Mediacja mediacji]], „gdy strony się temu nie sprzeciwią” w terminie tygodnia od dnia ogłoszenia lub doręczenia [[MediacjaPostanowienieSadu postanowienia]]. Tym samym ustawodawca wprowadził swoiste domniemanie milczącej zgody stron na udział w [[Mediacja mediacji]]. Z uwagi na to, że niezgłoszenie sprzeciwu w przewidzianym terminie nie zawsze jest jednoznaczne z rzeczywistym zamiarem uczestnictwem w [[Mediacja mediacji]], rozwiązanie to //de facto// przerzuca obowiązek uzyskania zgody stron na udział w [[Mediacja mediacji]] z sądu na mediatora.
Usunięte:
Brak różnic
Brak różnic
Dodane:
Jak wynika z treści {{pu przepis="art. 183(1) § 2 zd. 1 KPC"}} sąd kierując strony do [[Mediacja mediacji]] czyni to zawsze w formie [[MediacjaPostanowienieSadu postanowienia]]. Może ono być wydane zarówno na rozprawie, jak i na posiedzeniu niejawnym ({{pu przepis="art. 183(8) § 3 zd. 1 KPC"}}). Na [[MediacjaPostanowienieSadu postanowienie]] to nie przysługuje zażalenie. Strona może jednak nie wyrazić zgody na [[Mediacja mediację]], co skutkuje tym, że [[Mediacja mediacji]] się nie prowadzi. O ile [[MediacjaPostanowienieSadu postanowienie]] zostało wydane na posiedzeniu niejawnym, wymaga ono doręczenia stronom ({{pu przepis="art. 357 § 2 KPC"}}). Choć nie wynika to wprost z przepisów, to w celu wykonania [[MediacjaPostanowienieSadu postanowienia]] o skierowaniu stron do [[Mediacja mediacji]] sąd powinien odpis tego [[MediacjaPostanowienieSadu postanowienia]] niezwłocznie doręczyć również mediatorowi, aby ten mógł podjąć czynności mediacyjne. Doręczenie mediatorowi odpisu [[MediacjaPostanowienieSadu postanowienia]] jest jedynie wynikiem przyjętej praktyki sądowej.
Usunięte:
Dodane:
W celu jak najszerszego stosowania [[Mediacja mediacji]] w [[SprawaCywilna sprawach cywilnych]] ustawa przewiduje - poza [[MediacjaNaPodstawieUmowy mediacją umowną]] - możliwość przeprowadzenia [[Mediacja mediacji]] także wtedy, gdy strony nie zawarły [[MediacjaNaPodstawieUmowy umowy o mediację]] – na podstawie [[MediacjaNaPodstawiePostanowieniaSadu postanowienia sądu]] kierującego strony do [[Mediacja mediacji]] ({{pu przepis="art. 183(8) KPC"}}). Takie orzeczenie sąd może wydać samodzielnie (z urzędu), niezależnie od tego, czy strony uprzednio zawarły [[MediacjaNaPodstawieUmowy umowę o mediację]], jak również na wniosek stron. W każdym jednak przypadku to on decyduje, czy skierować strony do [[Mediacja mediacji]]. Może nawet zignorować wspólny wniosek stron, jeśli zachodzi obawa przedłużenia postępowania.
Usunięte:
Dodane:
Sąd może skierować strony do [[Mediacja mediacji]] jedynie we wstępnej fazie postępowania, czyli w okresie od wniesienia pozwu do zamknięcia pierwszego posiedzenia wyznaczonego na rozprawę ({{pu przepis="art. 183(8) § 1 zd. 1 KPC"}}). Takie ograniczenie czasowe może w niektórych sytuacjach powodować spore trudności. Często bowiem dopiero w toku kolejnych rozpraw zostają ujawnione okoliczności przemawiające za słusznością skierowania sprawy do [[Mediacja mediacji]]. Pierwsza rozprawa ma niekiedy jedynie formalny charakter (tak w szczególności w sprawach złożonych). Jeśli dopiero po jej zakończeniu sąd dojdzie do wniosku, że sprawa nadaje się do [[Mediacja mediacji]], ma w tym przypadku właściwie związane ręce. Na dalszym etapie postępowania decyzja o [[MediacjaWszczecie wszczęciu mediacji]] należy już tylko do samych stron. Zgodnie bowiem z treścią {{pu przepis="art. 183(8) § 1 zd. 2 KPC"}} po zamknięciu pierwszego posiedzenia sąd może skierować strony do [[Mediacja mediacji]] tylko na zgodny [[MediacjaNaPodstawieWniosku wniosek stron]]. W ten sposób prawodawca jeszcze raz podkreślił podstawową cechę [[Mediacja mediacji]], jaką jest jej dobrowolność. Jedynie wyjątkowo w sprawach o rozwód i separację sąd może w każdym stanie sprawy skierować strony do mediacji (por. art. 436 § 1 oraz {{pu przepis="art. 445(2) KPC"}}).
Usunięte:
Dodane:
Sąd może skierować strony do [[Mediacja mediacji]] jedynie we wstępnej fazie postępowania, czyli w okresie od wniesienia pozwu do zamknięcia pierwszego posiedzenia wyznaczonego na rozprawę ({{pu przepis="art. 183(8) § 1 zd. 1 KPC"}}). Takie ograniczenie czasowe może w niektórych sytuacjach powodować spore trudności. Często bowiem dopiero w toku kolejnych rozpraw zostają ujawnione okoliczności przemawiające za słusznością skierowania sprawy do [[Mediacja mediacji]]. Pierwsza rozprawa ma niekiedy jedynie formalny charakter (tak w szczególności w sprawach złożonych). Jeśli dopiero po jej zakończeniu sąd dojdzie do wniosku, że sprawa nadaje się do [[Mediacja mediacji]], ma w tym przypadku właściwie związane ręce. Na dalszym etapie postępowania decyzja o [[MediacjaWszczecie wszczęciu mediacji]] należy już tylko do samych stron. Zgodnie bowiem z treścią {{pu przepis="art. 183(8) § 1 zd. 2 KPC"}} po zamknięciu pierwszego posiedzenia sąd może skierować strony do [[Mediacja mediacji]] tylko na zgodny [[MediacjaNa PodstawieWniosku wniosek stron]]. W ten sposób prawodawca jeszcze raz podkreślił podstawową cechę [[Mediacja mediacji]], jaką jest jej dobrowolność. Jedynie wyjątkowo w sprawach o rozwód i separację sąd może w każdym stanie sprawy skierować strony do mediacji (por. art. 436 § 1 oraz {{pu przepis="art. 445(2) KPC"}}).
Niedopuszczalne jest skierowanie przez sąd stron do [[Mediacja mediacji]] w czasie zawieszenia postępowania w sprawie ({{pu przepis="art. 179 § 3 KPC"}}). Wyjątek dotyczy spraw o rozwód i o separację, jeżeli istnieją widoki na utrzymanie małżeństwa ({{pu przepis="art. 436 § 1 zd. 2 KPC"}}).
Ponadto w {{pu przepis="art. 183(8) § 2 KPC"}} ustawodawca przewidział dodatkowe ograniczenie określając, że sąd może skierować strony do [[Mediacja mediacji]] tylko raz w czasie postępowania sądowego. Niezależnie od wyniku [[Mediacja mediacji]] przeprowadzonej na skutek [[MediacjaPostanowienieSadu postanowienia sądu]] i pomimo nowych okoliczności uzasadniających przekonanie, że w wyniku [[Mediacja mediacji]] strony mogą zawrzeć [[UgodaMediacyjna ugodę]], ponowne skierowanie stron do [[Mediacja mediacji]] jest niedopuszczalne.
Co do zasady, skierowanie stron do [[Mediacja mediacji]] przez sąd ma charakter fakultatywny i zależy od dokonanej przez niego oceny w zakresie celowości takiego skierowania. Jedynie w sytuacji, gdy pozwany przed wdaniem się w spór co do istoty sprawy zgłosi zarzut zawarcia [[MediacjaNaPodstawieUmowy umowy o mediację]] przed wszczęciem postępowania sądowego, sąd obligatoryjnie kieruje strony do [[Mediacja mediacji]] ({{pu przepis="art. 202(1) KPC"}}). Sama [[Mediacja mediacja]] natomiast, zgodnie z jej naczelnymi zasadami, pozostaje wciąż dobrowolna. Należy zgodzić się ze stanowiskiem, że sąd powinien kierować strony do [[Mediacja mediacji]] tylko wtedy, gdy nie było wcześniejszej próby [[Mediacja mediacji]], podjętej na podstawie łączącej strony [[MediacjaNaPodstawieUmowy umowy o mediację]].
Za podstawę prowadzenia [[Mediacja mediacji]] w takiej sytuacji uznać należy [[MediacjaPostanowienieSadu postanowienie sądu]] kierującego strony do [[Mediacja mediacji]], a nie [[MediacjaNaPodstawieUmowy umowę stron]].
Jak wynika z treści {{pu przepis="art. 183(1) § 2 zd. 1 KPC"}} sąd kierując strony do [[Mediacja mediacji]] czyni to zawsze w formie [[MediacjaPostanowienieSadu]] postanowienia. Może ono być wydane zarówno na rozprawie, jak i na posiedzeniu niejawnym ({{pu przepis="art. 183(8) § 3 zd. 1 KPC"}}). Na [[MediacjaPostanowienieSadu postanowienie]] to nie przysługuje zażalenie. Strona może jednak nie wyrazić zgody na [[Mediacja mediację]], co skutkuje tym, że [[Mediacja mediacji]] się nie prowadzi. O ile [[MediacjaPostanowienieSadu postanowienie]] zostało wydane na posiedzeniu niejawnym, wymaga ono doręczenia stronom ({{pu przepis="art. 357 § 2 KPC"}}). Choć nie wynika to wprost z przepisów, to w celu wykonania [[MediacjaPostanowienieSadu postanowienia]] o skierowaniu stron do [[Mediacja mediacji]] sąd powinien odpis tego [[MediacjaPostanowienieSadu postanowienia]] niezwłocznie doręczyć również mediatorowi, aby ten mógł podjąć czynności mediacyjne. Doręczenie mediatorowi odpisu [[MediacjaPostanowienieSadu postanowienia]] jest jedynie wynikiem przyjętej praktyki sądowej.
Postępowanie mediacyjne ze skierowania sądu nie uchybia zasadzie dobrowolności [[Mediacja mediacji]]. W myśl {{pu przepis="art. 183(8) § 3 zd. 2 KPC"}} [[Mediacja mediacji]] nie prowadzi się, jeżeli strona w terminie tygodnia od dnia ogłoszenia lub doręczenia jej [[MediacjaPostanowienieSadu postanowienia]] o skierowaniu do [[Mediacja mediacji]] nie wyraziła zgody na [[Mediacja mediację]].
Niefortunne sformułowanie „nie wyraziła zgody na mediację” budzi istotne wątpliwości interpretacyjne. Zwrot ten może być rozumiany dwojako. Z jednej strony można bronić poglądu, że każda ze stron powinna w ciągu tygodnia wyrazić zgodę na [[Mediacja mediację]], inaczej [[Mediacja mediacja]] nie rozpocznie się (tzn. milczenie drugiej strony wyklucza mediację). Z drugiej strony można uznać, że postępowanie mediacyjne rozpocznie się, chyba że druga strona w terminie tygodnia złoży oświadczenie o braku zgody na [[Mediacja mediację]] (tzn. milczenie oznacza zgodę na mediację). Podobne problemy pojawiają się na gruncie {{pu przepis="art. 183(6) § 2 pkt 4 //in fine// KPC"}}, gdzie znalazło się identyczne sformułowanie. Pierwsze stanowisko wydaje się lepiej odpowiadać zasadzie dobrowolności postępowania, z której można wyprowadzić wniosek, że niezbędne jest oświadczenie woli wyrażające zgodę na [[MediacjaWszczecie wszczęcie mediacji]]. Za tym stanowiskiem przemawia także to, że jeśli prawodawca oczekuje od stron oświadczenia o braku zgody na [[Mediacja mediację]], to posługuje się innym niż omawiane sformułowaniem („oświadczy, że nie wyraża zgody na mediację” – {{pu przepis="art. 183(10) § 2 in fine KPC"}}). Z uzasadnienia projektu do ustawy wynika natomiast, że zamiar autorów ustawy był odmienny. Czytamy w nim, że sąd może skierować strony do [[Mediacja mediacji]], „gdy strony się temu nie sprzeciwią” w terminie tygodnia od dnia ogłoszenia lub doręczenia [[MediacjaPostanowienieSadu postanowienia]]. Tym samym ustawodawca wprowadził swoiste domniemanie milczącej zgody stron na udział w [[Mediacja mediacji]]. Z uwagi na to, że niezgłoszenie sprzeciwu w przewidzianym terminie nie zawsze jest jednoznaczne z rzeczywistym zamiarem uczestnictwem w [[Mediacja mediacji]], rozwiązanie to //de facto// przerzuca obowiązek uzyskania zgody stron na udział w [[Mediacja mediacji]] z sądu na mediatora.
Komentowany przepis nie może być interpretowany w ten sposób, że w razie niewyrażenia zgody na [[Mediacja mediację]] po terminie przewidzianym w tym przepisie, [[Mediacja mediację]] pomimo tego prowadzi się. Brak zgody na [[Mediacja mediację]] – bez względu na to kiedy wyrażony – sprawia, że nie ma widoków na ugodowe załatwienie sprawy, co czyni prowadzenie postępowania bezcelowym. Wskazany w tym przepisie termin ma charakter jedynie instrukcyjny, a jego zadaniem jest zdyscyplinowanie stron i zapobieganie zbędnemu przedłużaniu postępowania. Przyjąć jednak należy, że jeśli strona wycofa się z [[Mediacja mediacji]] po upływie tygodniowego terminu, to będzie musiała pokryć wynagrodzenie i wydatki mediatora. Jak wynika z powyższych rozważań, Kodeks postępowania cywilnego zakłada bowiem zgodę strony na [[Mediacja mediację]] w razie braku zgłoszenia sprzeciwu we wskazanym terminie.
Oświadczenie o braku zgody na [[Mediacja mediację]] powinno być adresowane do sądu, który wydał [[MediacjaPostanowienieSadu postanowienie]] o skierowaniu sprawy do [[Mediacja mediacji]]. Może być złożone tak na piśmie, jak i ustnie do protokołu w trakcie posiedzenia sądu. Złożenie takiego oświadczenia co do zasady nie pociąga dla składającej je strony żadnych negatywnych konsekwencji procesowych. Wyjątek stanowi jedynie możliwość obciążenia kosztami, o której mowa w {{pu przepis="art. 103 § 2 KPC"}}.
Sąd może skierować strony do [[Mediacja mediacji]] w każdej sprawie, w której zawarcie [[UgodaMediacyjna ugody]] jest dopuszczalne ({{pu przepis="art. 10 KPC"}}), oraz w sprawach rodzinnych i opiekuńczych ({{pu przepis="art. 436 § 1 KPC"}}, {{pu przepis="art. 445(2) KPC"}} oraz 570(2) KPC). Ustawodawca wyłączył jednak możliwość sądowego skierowania stron do [[Mediacja mediacji]] w sprawach rozpoznawanych w postępowaniu nakazowym, upominawczym i uproszczonym ({{pu przepis="art. 183(8) § 4 KPC"}}). Na temat słuszności tego ograniczenia porównaj uwagi zamieszczone [[MediacjaZakresSpraw tutaj]].
Niedopuszczalne jest skierowanie przez sąd stron do [[Mediacja mediacji]] w czasie zawieszenia postępowania w sprawie ({{pu przepis="art. 179 § 3 KPC"}}). Wyjątek dotyczy spraw o rozwód i o separację, jeżeli istnieją widoki na utrzymanie małżeństwa ({{pu przepis="art. 436 § 1 zd. 2 KPC"}}).
Ponadto w {{pu przepis="art. 183(8) § 2 KPC"}} ustawodawca przewidział dodatkowe ograniczenie określając, że sąd może skierować strony do [[Mediacja mediacji]] tylko raz w czasie postępowania sądowego. Niezależnie od wyniku [[Mediacja mediacji]] przeprowadzonej na skutek [[MediacjaPostanowienieSadu postanowienia sądu]] i pomimo nowych okoliczności uzasadniających przekonanie, że w wyniku [[Mediacja mediacji]] strony mogą zawrzeć [[UgodaMediacyjna ugodę]], ponowne skierowanie stron do [[Mediacja mediacji]] jest niedopuszczalne.
Co do zasady, skierowanie stron do [[Mediacja mediacji]] przez sąd ma charakter fakultatywny i zależy od dokonanej przez niego oceny w zakresie celowości takiego skierowania. Jedynie w sytuacji, gdy pozwany przed wdaniem się w spór co do istoty sprawy zgłosi zarzut zawarcia [[MediacjaNaPodstawieUmowy umowy o mediację]] przed wszczęciem postępowania sądowego, sąd obligatoryjnie kieruje strony do [[Mediacja mediacji]] ({{pu przepis="art. 202(1) KPC"}}). Sama [[Mediacja mediacja]] natomiast, zgodnie z jej naczelnymi zasadami, pozostaje wciąż dobrowolna. Należy zgodzić się ze stanowiskiem, że sąd powinien kierować strony do [[Mediacja mediacji]] tylko wtedy, gdy nie było wcześniejszej próby [[Mediacja mediacji]], podjętej na podstawie łączącej strony [[MediacjaNaPodstawieUmowy umowy o mediację]].
Za podstawę prowadzenia [[Mediacja mediacji]] w takiej sytuacji uznać należy [[MediacjaPostanowienieSadu postanowienie sądu]] kierującego strony do [[Mediacja mediacji]], a nie [[MediacjaNaPodstawieUmowy umowę stron]].
Jak wynika z treści {{pu przepis="art. 183(1) § 2 zd. 1 KPC"}} sąd kierując strony do [[Mediacja mediacji]] czyni to zawsze w formie [[MediacjaPostanowienieSadu]] postanowienia. Może ono być wydane zarówno na rozprawie, jak i na posiedzeniu niejawnym ({{pu przepis="art. 183(8) § 3 zd. 1 KPC"}}). Na [[MediacjaPostanowienieSadu postanowienie]] to nie przysługuje zażalenie. Strona może jednak nie wyrazić zgody na [[Mediacja mediację]], co skutkuje tym, że [[Mediacja mediacji]] się nie prowadzi. O ile [[MediacjaPostanowienieSadu postanowienie]] zostało wydane na posiedzeniu niejawnym, wymaga ono doręczenia stronom ({{pu przepis="art. 357 § 2 KPC"}}). Choć nie wynika to wprost z przepisów, to w celu wykonania [[MediacjaPostanowienieSadu postanowienia]] o skierowaniu stron do [[Mediacja mediacji]] sąd powinien odpis tego [[MediacjaPostanowienieSadu postanowienia]] niezwłocznie doręczyć również mediatorowi, aby ten mógł podjąć czynności mediacyjne. Doręczenie mediatorowi odpisu [[MediacjaPostanowienieSadu postanowienia]] jest jedynie wynikiem przyjętej praktyki sądowej.
Postępowanie mediacyjne ze skierowania sądu nie uchybia zasadzie dobrowolności [[Mediacja mediacji]]. W myśl {{pu przepis="art. 183(8) § 3 zd. 2 KPC"}} [[Mediacja mediacji]] nie prowadzi się, jeżeli strona w terminie tygodnia od dnia ogłoszenia lub doręczenia jej [[MediacjaPostanowienieSadu postanowienia]] o skierowaniu do [[Mediacja mediacji]] nie wyraziła zgody na [[Mediacja mediację]].
Niefortunne sformułowanie „nie wyraziła zgody na mediację” budzi istotne wątpliwości interpretacyjne. Zwrot ten może być rozumiany dwojako. Z jednej strony można bronić poglądu, że każda ze stron powinna w ciągu tygodnia wyrazić zgodę na [[Mediacja mediację]], inaczej [[Mediacja mediacja]] nie rozpocznie się (tzn. milczenie drugiej strony wyklucza mediację). Z drugiej strony można uznać, że postępowanie mediacyjne rozpocznie się, chyba że druga strona w terminie tygodnia złoży oświadczenie o braku zgody na [[Mediacja mediację]] (tzn. milczenie oznacza zgodę na mediację). Podobne problemy pojawiają się na gruncie {{pu przepis="art. 183(6) § 2 pkt 4 //in fine// KPC"}}, gdzie znalazło się identyczne sformułowanie. Pierwsze stanowisko wydaje się lepiej odpowiadać zasadzie dobrowolności postępowania, z której można wyprowadzić wniosek, że niezbędne jest oświadczenie woli wyrażające zgodę na [[MediacjaWszczecie wszczęcie mediacji]]. Za tym stanowiskiem przemawia także to, że jeśli prawodawca oczekuje od stron oświadczenia o braku zgody na [[Mediacja mediację]], to posługuje się innym niż omawiane sformułowaniem („oświadczy, że nie wyraża zgody na mediację” – {{pu przepis="art. 183(10) § 2 in fine KPC"}}). Z uzasadnienia projektu do ustawy wynika natomiast, że zamiar autorów ustawy był odmienny. Czytamy w nim, że sąd może skierować strony do [[Mediacja mediacji]], „gdy strony się temu nie sprzeciwią” w terminie tygodnia od dnia ogłoszenia lub doręczenia [[MediacjaPostanowienieSadu postanowienia]]. Tym samym ustawodawca wprowadził swoiste domniemanie milczącej zgody stron na udział w [[Mediacja mediacji]]. Z uwagi na to, że niezgłoszenie sprzeciwu w przewidzianym terminie nie zawsze jest jednoznaczne z rzeczywistym zamiarem uczestnictwem w [[Mediacja mediacji]], rozwiązanie to //de facto// przerzuca obowiązek uzyskania zgody stron na udział w [[Mediacja mediacji]] z sądu na mediatora.
Komentowany przepis nie może być interpretowany w ten sposób, że w razie niewyrażenia zgody na [[Mediacja mediację]] po terminie przewidzianym w tym przepisie, [[Mediacja mediację]] pomimo tego prowadzi się. Brak zgody na [[Mediacja mediację]] – bez względu na to kiedy wyrażony – sprawia, że nie ma widoków na ugodowe załatwienie sprawy, co czyni prowadzenie postępowania bezcelowym. Wskazany w tym przepisie termin ma charakter jedynie instrukcyjny, a jego zadaniem jest zdyscyplinowanie stron i zapobieganie zbędnemu przedłużaniu postępowania. Przyjąć jednak należy, że jeśli strona wycofa się z [[Mediacja mediacji]] po upływie tygodniowego terminu, to będzie musiała pokryć wynagrodzenie i wydatki mediatora. Jak wynika z powyższych rozważań, Kodeks postępowania cywilnego zakłada bowiem zgodę strony na [[Mediacja mediację]] w razie braku zgłoszenia sprzeciwu we wskazanym terminie.
Oświadczenie o braku zgody na [[Mediacja mediację]] powinno być adresowane do sądu, który wydał [[MediacjaPostanowienieSadu postanowienie]] o skierowaniu sprawy do [[Mediacja mediacji]]. Może być złożone tak na piśmie, jak i ustnie do protokołu w trakcie posiedzenia sądu. Złożenie takiego oświadczenia co do zasady nie pociąga dla składającej je strony żadnych negatywnych konsekwencji procesowych. Wyjątek stanowi jedynie możliwość obciążenia kosztami, o której mowa w {{pu przepis="art. 103 § 2 KPC"}}.
Sąd może skierować strony do [[Mediacja mediacji]] w każdej sprawie, w której zawarcie [[UgodaMediacyjna ugody]] jest dopuszczalne ({{pu przepis="art. 10 KPC"}}), oraz w sprawach rodzinnych i opiekuńczych ({{pu przepis="art. 436 § 1 KPC"}}, {{pu przepis="art. 445(2) KPC"}} oraz 570(2) KPC). Ustawodawca wyłączył jednak możliwość sądowego skierowania stron do [[Mediacja mediacji]] w sprawach rozpoznawanych w postępowaniu nakazowym, upominawczym i uproszczonym ({{pu przepis="art. 183(8) § 4 KPC"}}). Na temat słuszności tego ograniczenia porównaj uwagi zamieszczone [[MediacjaZakresSpraw tutaj]].
Usunięte:
Niedopuszczalne jest skierowanie przez sąd stron do mediacji w czasie zawieszenia postępowania w sprawie ({{pu przepis="art. 179 § 3 KPC"}}). Wyjątek dotyczy spraw o rozwód i o separację, jeżeli istnieją widoki na utrzymanie małżeństwa ({{pu przepis="art. 436 § 1 zd. 2 KPC"}}).
Ponadto w {{pu przepis="art. 183(8) § 2 KPC"}} ustawodawca przewidział dodatkowe ograniczenie określając, że sąd może skierować strony do mediacji tylko raz w czasie postępowania sądowego. Niezależnie od wyniku mediacji przeprowadzonej na skutek postanowienia sądu i pomimo nowych okoliczności uzasadniających przekonanie, że w wyniku mediacji strony mogą zawrzeć ugodę, ponowne skierowanie stron do mediacji jest niedopuszczalne.
Co do zasady, skierowanie stron do mediacji przez sąd ma charakter fakultatywny i zależy od dokonanej przez niego oceny w zakresie celowości takiego skierowania. Jedynie w sytuacji, gdy pozwany przed wdaniem się w spór co do istoty sprawy zgłosi zarzut zawarcia umowy o mediację przed wszczęciem postępowania sądowego, sąd obligatoryjnie kieruje strony do mediacji ({{pu przepis="art. 202(1) KPC"}}). Sama mediacja natomiast, zgodnie z jej naczelnymi zasadami, pozostaje wciąż dobrowolna. Należy zgodzić się ze stanowiskiem, że sąd powinien kierować strony do mediacji tylko wtedy, gdy nie było wcześniejszej próby mediacji, podjętej na podstawie łączącej strony umowy o mediację.
Za podstawę prowadzenia mediacji w takiej sytuacji uznać należy postanowienie sądu kierującego strony do mediacji, a nie umowę stron.
Jak wynika z treści {{pu przepis="art. 183(1) § 2 zd. 1 KPC"}} sąd kierując strony do mediacji czyni to zawsze w formie postanowienia. Może ono być wydane zarówno na rozprawie, jak i na posiedzeniu niejawnym ({{pu przepis="art. 183(8) § 3 zd. 1 KPC"}}). Na postanowienie to nie przysługuje zażalenie. Strona może jednak nie wyrazić zgody na mediację, co skutkuje tym, że mediacji się nie prowadzi. O ile postanowienie zostało wydane na posiedzeniu niejawnym, wymaga ono doręczenia stronom ({{pu przepis="art. 357 § 2 KPC"}}). Choć nie wynika to wprost z przepisów, to w celu wykonania postanowienia o skierowaniu stron do mediacji sąd powinien odpis tego postanowienia niezwłocznie doręczyć również mediatorowi, aby ten mógł podjąć czynności mediacyjne. Doręczenie mediatorowi odpisu postanowienia jest jedynie wynikiem przyjętej praktyki sądowej.
Postępowanie mediacyjne ze skierowania sądu nie uchybia zasadzie dobrowolności mediacji. W myśl {{pu przepis="art. 183(8) § 3 zd. 2 KPC"}} mediacji nie prowadzi się, jeżeli strona w terminie tygodnia od dnia ogłoszenia lub doręczenia jej postanowienia o skierowaniu do mediacji nie wyraziła zgody na mediację.
Niefortunne sformułowanie „nie wyraziła zgody na mediację” budzi istotne wątpliwości interpretacyjne. Zwrot ten może być rozumiany dwojako. Z jednej strony można bronić poglądu, że każda ze stron powinna w ciągu tygodnia wyrazić zgodę na mediację, inaczej mediacja nie rozpocznie się (tzn. milczenie drugiej strony wyklucza mediację). Z drugiej strony można uznać, że postępowanie mediacyjne rozpocznie się, chyba że druga strona w terminie tygodnia złoży oświadczenie o braku zgody na mediację (tzn. milczenie oznacza zgodę na mediację). Podobne problemy pojawiają się na gruncie {{pu przepis="art. 183(6) § 2 pkt 4 //in fine// KPC"}}, gdzie znalazło się identyczne sformułowanie. Pierwsze stanowisko wydaje się lepiej odpowiadać zasadzie dobrowolności postępowania, z której można wyprowadzić wniosek, że niezbędne jest oświadczenie woli wyrażające zgodę na wszczęcie mediacji. Za tym stanowiskiem przemawia także to, że jeśli prawodawca oczekuje od stron oświadczenia o braku zgody na mediację, to posługuje się innym niż omawiane sformułowaniem („oświadczy, że nie wyraża zgody na mediację” – {{pu przepis="art. 183(10) § 2 in fine KPC"}}). Z uzasadnienia projektu do ustawy wynika natomiast, że zamiar autorów ustawy był odmienny. Czytamy w nim, że sąd może skierować strony do mediacji, „gdy strony się temu nie sprzeciwią” w terminie tygodnia od dnia ogłoszenia lub doręczenia postanowienia. Tym samym ustawodawca wprowadził swoiste domniemanie milczącej zgody stron na udział w mediacji. Z uwagi na to, że niezgłoszenie sprzeciwu w przewidzianym terminie nie zawsze jest jednoznaczne z rzeczywistym zamiarem uczestnictwem w mediacji, rozwiązanie to //de facto// przerzuca obowiązek uzyskania zgody stron na udział w mediacji z sądu na mediatora.
Komentowany przepis nie może być interpretowany w ten sposób, że w razie niewyrażenia zgody na mediację po terminie przewidzianym w tym przepisie, mediację pomimo tego prowadzi się. Brak zgody na mediację – bez względu na to kiedy wyrażony – sprawia, że nie ma widoków na ugodowe załatwienie sprawy, co czyni prowadzenie postępowania bezcelowym. Wskazany w tym przepisie termin ma charakter jedynie instrukcyjny, a jego zadaniem jest zdyscyplinowanie stron i zapobieganie zbędnemu przedłużaniu postępowania. Przyjąć jednak należy, że jeśli strona wycofa się z mediacji po upływie tygodniowego terminu, to będzie musiała pokryć wynagrodzenie i wydatki mediatora. Jak wynika z powyższych rozważań, Kodeks postępowania cywilnego zakłada bowiem zgodę strony na mediację w razie braku zgłoszenia sprzeciwu we wskazanym terminie.
Oświadczenie o braku zgody na mediację powinno być adresowane do sądu, który wydał postanowienie o skierowaniu sprawy do mediacji. Może być złożone tak na piśmie, jak i ustnie do protokołu w trakcie posiedzenia sądu. Złożenie takiego oświadczenia co do zasady nie pociąga dla składającej je strony żadnych negatywnych konsekwencji procesowych. Wyjątek stanowi jedynie możliwość obciążenia kosztami, o której mowa w {{pu przepis="art. 103 § 2 KPC"}}.
Sąd może skierować strony do mediacji w każdej sprawie, w której zawarcie ugody jest dopuszczalne ({{pu przepis="art. 10 KPC"}}), oraz w sprawach rodzinnych i opiekuńczych (art. 436 § 1, art. 4452 oraz 5702 KPC). Ustawodawca wyłączył jednak możliwość sądowego skierowania stron do mediacji w sprawach rozpoznawanych w postępowaniu nakazowym, upominawczym i uproszczonym ({{pu przepis="art. 183(8) § 4 KPC"}}). Na temat słuszności tego ograniczenia porównaj uwagi zamieszczone [[MediacjaZakresSpraw tutaj]].
Dodane:
W celu jak najszerszego stosowania [[Mediacja mediacji]] w [[SprawaCywilna sprawach cywilnych]] ustawa przewiduje - poza [[MediacjaNaPodstawieUmowy mediacją umowną]] - możliwość przeprowadzenia [[Mediacja mediacji]] także wtedy, gdy strony nie zawarły [[MediacjaNaPodstawieUmowy umowy o mediację]] – na podstawie [[MediacjaNaPodstawiePostanowieniaSadu postanowienia sądu]] kierującego strony do mediacji ({{pu przepis="art. 183(8) KPC"}}). Takie orzeczenie sąd może wydać samodzielnie (z urzędu), niezależnie od tego, czy strony uprzednio zawarły [[MediacjaNaPodstawieUmowy umowę o mediację]], jak również na wniosek stron. W każdym jednak przypadku to on decyduje, czy skierować strony do [[Mediacja mediacji]]. Może nawet zignorować wspólny wniosek stron, jeśli zachodzi obawa przedłużenia postępowania.
Ustawa przewiduje określone warunki, w których dopuszczalne jest skierowanie stron do [[Mediacja mediacji]].
Ustawa przewiduje określone warunki, w których dopuszczalne jest skierowanie stron do [[Mediacja mediacji]].
Usunięte:
Ustawa przewiduje określone warunki, w których dopuszczalne jest skierowanie stron do mediacji.
Dodane:
1. [[PazdanRejent2004 M. Pazdan, O mediacji i projekcie jej unormowania w Polsce]], Rejent nr 2/2004,
2. [[MorekMediacjaIArbitrazKomentarz R. Morek, Mediacja i arbitraż art. 183(1) -183(15), 1154-1217 KPC. Komentarz]], Warszawa 2006,
2. [[MorekMediacjaIArbitrazKomentarz R. Morek, Mediacja i arbitraż art. 183(1) -183(15), 1154-1217 KPC. Komentarz]], Warszawa 2006,
Usunięte:
Dodane:
((2)) Możliwość skierowania do mediacji wyłącznie raz w trakcie postępowania sądowego
Jak wynika z treści {{pu przepis="art. 183(1) § 2 zd. 1 KPC"}} sąd kierując strony do mediacji czyni to zawsze w formie postanowienia. Może ono być wydane zarówno na rozprawie, jak i na posiedzeniu niejawnym ({{pu przepis="art. 183(8) § 3 zd. 1 KPC"}}). Na postanowienie to nie przysługuje zażalenie. Strona może jednak nie wyrazić zgody na mediację, co skutkuje tym, że mediacji się nie prowadzi. O ile postanowienie zostało wydane na posiedzeniu niejawnym, wymaga ono doręczenia stronom ({{pu przepis="art. 357 § 2 KPC"}}). Choć nie wynika to wprost z przepisów, to w celu wykonania postanowienia o skierowaniu stron do mediacji sąd powinien odpis tego postanowienia niezwłocznie doręczyć również mediatorowi, aby ten mógł podjąć czynności mediacyjne. Doręczenie mediatorowi odpisu postanowienia jest jedynie wynikiem przyjętej praktyki sądowej.
Jak wynika z treści {{pu przepis="art. 183(1) § 2 zd. 1 KPC"}} sąd kierując strony do mediacji czyni to zawsze w formie postanowienia. Może ono być wydane zarówno na rozprawie, jak i na posiedzeniu niejawnym ({{pu przepis="art. 183(8) § 3 zd. 1 KPC"}}). Na postanowienie to nie przysługuje zażalenie. Strona może jednak nie wyrazić zgody na mediację, co skutkuje tym, że mediacji się nie prowadzi. O ile postanowienie zostało wydane na posiedzeniu niejawnym, wymaga ono doręczenia stronom ({{pu przepis="art. 357 § 2 KPC"}}). Choć nie wynika to wprost z przepisów, to w celu wykonania postanowienia o skierowaniu stron do mediacji sąd powinien odpis tego postanowienia niezwłocznie doręczyć również mediatorowi, aby ten mógł podjąć czynności mediacyjne. Doręczenie mediatorowi odpisu postanowienia jest jedynie wynikiem przyjętej praktyki sądowej.
Usunięte:
Jak wynika z treści {{pu przepis="art. 183(1) § 2 zd. 1 KPC"}} sąd kierując strony do mediacji czyni to zawsze w formie postanowienia. Może ono być wydane zarówno na rozprawie, jak i na posiedzeniu niejawnym ({{pu przepis="art. 1838 § 3 zd. 1 KPC"}}). Na postanowienie to nie przysługuje zażalenie. Strona może jednak nie wyrazić zgody na mediację, co skutkuje tym, że mediacji się nie prowadzi. O ile postanowienie zostało wydane na posiedzeniu niejawnym, wymaga ono doręczenia stronom ({{pu przepis="art. 357 § 2 KPC"}}). Choć nie wynika to wprost z przepisów, to w celu wykonania postanowienia o skierowaniu stron do mediacji sąd powinien odpis tego postanowienia niezwłocznie doręczyć również mediatorowi, aby ten mógł podjąć czynności mediacyjne. Doręczenie mediatorowi odpisu postanowienia jest jedynie wynikiem przyjętej praktyki sądowej.
Dodane:
Sąd może skierować strony do mediacji w każdej sprawie, w której zawarcie ugody jest dopuszczalne ({{pu przepis="art. 10 KPC"}}), oraz w sprawach rodzinnych i opiekuńczych (art. 436 § 1, art. 4452 oraz 5702 KPC). Ustawodawca wyłączył jednak możliwość sądowego skierowania stron do mediacji w sprawach rozpoznawanych w postępowaniu nakazowym, upominawczym i uproszczonym ({{pu przepis="art. 183(8) § 4 KPC"}}). Na temat słuszności tego ograniczenia porównaj uwagi zamieszczone [[MediacjaZakresSpraw tutaj]].
Usunięte:
Dodane:
Sąd może skierować strony do mediacji w każdej sprawie, w której zawarcie ugody jest dopuszczalne ({{pu przepis="art. 10 KPC"}}), oraz w sprawach rodzinnych i opiekuńczych (art. 436 § 1, art. 4452 oraz 5702 KPC). Ustawodawca wyłączył jednak możliwość sądowego skierowania stron do mediacji w sprawach rozpoznawanych w postępowaniu nakazowym, upominawczym i uproszczonym ({{pu przepis="art. 183(8) § 4 KPC"}}). Na temat słuszności tego ograniczenia porównaj uwagi zamieszczone [[MediacjaZakresSpraw tutaj]]
Usunięte:
Dodane:
Postępowanie mediacyjne ze skierowania sądu nie uchybia zasadzie dobrowolności mediacji. W myśl {{pu przepis="art. 183(8) § 3 zd. 2 KPC"}} mediacji nie prowadzi się, jeżeli strona w terminie tygodnia od dnia ogłoszenia lub doręczenia jej postanowienia o skierowaniu do mediacji nie wyraziła zgody na mediację.
((2)) Zwrot "Nie wyraziła zgody na mediację"
Niefortunne sformułowanie „nie wyraziła zgody na mediację” budzi istotne wątpliwości interpretacyjne. Zwrot ten może być rozumiany dwojako. Z jednej strony można bronić poglądu, że każda ze stron powinna w ciągu tygodnia wyrazić zgodę na mediację, inaczej mediacja nie rozpocznie się (tzn. milczenie drugiej strony wyklucza mediację). Z drugiej strony można uznać, że postępowanie mediacyjne rozpocznie się, chyba że druga strona w terminie tygodnia złoży oświadczenie o braku zgody na mediację (tzn. milczenie oznacza zgodę na mediację). Podobne problemy pojawiają się na gruncie {{pu przepis="art. 183(6) § 2 pkt 4 //in fine// KPC"}}, gdzie znalazło się identyczne sformułowanie. Pierwsze stanowisko wydaje się lepiej odpowiadać zasadzie dobrowolności postępowania, z której można wyprowadzić wniosek, że niezbędne jest oświadczenie woli wyrażające zgodę na wszczęcie mediacji. Za tym stanowiskiem przemawia także to, że jeśli prawodawca oczekuje od stron oświadczenia o braku zgody na mediację, to posługuje się innym niż omawiane sformułowaniem („oświadczy, że nie wyraża zgody na mediację” – {{pu przepis="art. 183(10) § 2 in fine KPC"}}). Z uzasadnienia projektu do ustawy wynika natomiast, że zamiar autorów ustawy był odmienny. Czytamy w nim, że sąd może skierować strony do mediacji, „gdy strony się temu nie sprzeciwią” w terminie tygodnia od dnia ogłoszenia lub doręczenia postanowienia. Tym samym ustawodawca wprowadził swoiste domniemanie milczącej zgody stron na udział w mediacji. Z uwagi na to, że niezgłoszenie sprzeciwu w przewidzianym terminie nie zawsze jest jednoznaczne z rzeczywistym zamiarem uczestnictwem w mediacji, rozwiązanie to //de facto// przerzuca obowiązek uzyskania zgody stron na udział w mediacji z sądu na mediatora.
((2)) Brak zgody na mediację
Komentowany przepis nie może być interpretowany w ten sposób, że w razie niewyrażenia zgody na mediację po terminie przewidzianym w tym przepisie, mediację pomimo tego prowadzi się. Brak zgody na mediację – bez względu na to kiedy wyrażony – sprawia, że nie ma widoków na ugodowe załatwienie sprawy, co czyni prowadzenie postępowania bezcelowym. Wskazany w tym przepisie termin ma charakter jedynie instrukcyjny, a jego zadaniem jest zdyscyplinowanie stron i zapobieganie zbędnemu przedłużaniu postępowania. Przyjąć jednak należy, że jeśli strona wycofa się z mediacji po upływie tygodniowego terminu, to będzie musiała pokryć wynagrodzenie i wydatki mediatora. Jak wynika z powyższych rozważań, Kodeks postępowania cywilnego zakłada bowiem zgodę strony na mediację w razie braku zgłoszenia sprzeciwu we wskazanym terminie.
((1)) Oświadczenie o braku zgody
Oświadczenie o braku zgody na mediację powinno być adresowane do sądu, który wydał postanowienie o skierowaniu sprawy do mediacji. Może być złożone tak na piśmie, jak i ustnie do protokołu w trakcie posiedzenia sądu. Złożenie takiego oświadczenia co do zasady nie pociąga dla składającej je strony żadnych negatywnych konsekwencji procesowych. Wyjątek stanowi jedynie możliwość obciążenia kosztami, o której mowa w {{pu przepis="art. 103 § 2 KPC"}}.
((1)) Zakres spraw
Sąd może skierować strony do mediacji w każdej sprawie, w której zawarcie ugody jest dopuszczalne ({{pu przepis="art. 10 KPC"}}), oraz w sprawach rodzinnych i opiekuńczych (art. 436 § 1, art. 4452 oraz 5702 KPC). Ustawodawca wyłączył jednak możliwość sądowego skierowania stron do mediacji w sprawach rozpoznawanych w postępowaniu nakazowym, upominawczym i uproszczonym ({{pu przepis="art. 183(8) § 4 KPC"}}). Na temat słuszności tego ograniczenia porównaj uwagi zamieszczone [[ tutaj]]
----
CategoryMediacjaWSprawachCywilnych
((2)) Zwrot "Nie wyraziła zgody na mediację"
Niefortunne sformułowanie „nie wyraziła zgody na mediację” budzi istotne wątpliwości interpretacyjne. Zwrot ten może być rozumiany dwojako. Z jednej strony można bronić poglądu, że każda ze stron powinna w ciągu tygodnia wyrazić zgodę na mediację, inaczej mediacja nie rozpocznie się (tzn. milczenie drugiej strony wyklucza mediację). Z drugiej strony można uznać, że postępowanie mediacyjne rozpocznie się, chyba że druga strona w terminie tygodnia złoży oświadczenie o braku zgody na mediację (tzn. milczenie oznacza zgodę na mediację). Podobne problemy pojawiają się na gruncie {{pu przepis="art. 183(6) § 2 pkt 4 //in fine// KPC"}}, gdzie znalazło się identyczne sformułowanie. Pierwsze stanowisko wydaje się lepiej odpowiadać zasadzie dobrowolności postępowania, z której można wyprowadzić wniosek, że niezbędne jest oświadczenie woli wyrażające zgodę na wszczęcie mediacji. Za tym stanowiskiem przemawia także to, że jeśli prawodawca oczekuje od stron oświadczenia o braku zgody na mediację, to posługuje się innym niż omawiane sformułowaniem („oświadczy, że nie wyraża zgody na mediację” – {{pu przepis="art. 183(10) § 2 in fine KPC"}}). Z uzasadnienia projektu do ustawy wynika natomiast, że zamiar autorów ustawy był odmienny. Czytamy w nim, że sąd może skierować strony do mediacji, „gdy strony się temu nie sprzeciwią” w terminie tygodnia od dnia ogłoszenia lub doręczenia postanowienia. Tym samym ustawodawca wprowadził swoiste domniemanie milczącej zgody stron na udział w mediacji. Z uwagi na to, że niezgłoszenie sprzeciwu w przewidzianym terminie nie zawsze jest jednoznaczne z rzeczywistym zamiarem uczestnictwem w mediacji, rozwiązanie to //de facto// przerzuca obowiązek uzyskania zgody stron na udział w mediacji z sądu na mediatora.
((2)) Brak zgody na mediację
Komentowany przepis nie może być interpretowany w ten sposób, że w razie niewyrażenia zgody na mediację po terminie przewidzianym w tym przepisie, mediację pomimo tego prowadzi się. Brak zgody na mediację – bez względu na to kiedy wyrażony – sprawia, że nie ma widoków na ugodowe załatwienie sprawy, co czyni prowadzenie postępowania bezcelowym. Wskazany w tym przepisie termin ma charakter jedynie instrukcyjny, a jego zadaniem jest zdyscyplinowanie stron i zapobieganie zbędnemu przedłużaniu postępowania. Przyjąć jednak należy, że jeśli strona wycofa się z mediacji po upływie tygodniowego terminu, to będzie musiała pokryć wynagrodzenie i wydatki mediatora. Jak wynika z powyższych rozważań, Kodeks postępowania cywilnego zakłada bowiem zgodę strony na mediację w razie braku zgłoszenia sprzeciwu we wskazanym terminie.
((1)) Oświadczenie o braku zgody
Oświadczenie o braku zgody na mediację powinno być adresowane do sądu, który wydał postanowienie o skierowaniu sprawy do mediacji. Może być złożone tak na piśmie, jak i ustnie do protokołu w trakcie posiedzenia sądu. Złożenie takiego oświadczenia co do zasady nie pociąga dla składającej je strony żadnych negatywnych konsekwencji procesowych. Wyjątek stanowi jedynie możliwość obciążenia kosztami, o której mowa w {{pu przepis="art. 103 § 2 KPC"}}.
((1)) Zakres spraw
Sąd może skierować strony do mediacji w każdej sprawie, w której zawarcie ugody jest dopuszczalne ({{pu przepis="art. 10 KPC"}}), oraz w sprawach rodzinnych i opiekuńczych (art. 436 § 1, art. 4452 oraz 5702 KPC). Ustawodawca wyłączył jednak możliwość sądowego skierowania stron do mediacji w sprawach rozpoznawanych w postępowaniu nakazowym, upominawczym i uproszczonym ({{pu przepis="art. 183(8) § 4 KPC"}}). Na temat słuszności tego ograniczenia porównaj uwagi zamieszczone [[ tutaj]]
----
CategoryMediacjaWSprawachCywilnych
Usunięte:
Komentowany przepis nie może być interpretowany w ten sposób, że w razie niewyrażenia zgody na mediację po terminie przewidzianym w tym przepisie, mediację pomimo tego prowadzi się. Brak zgody na mediację – bez względu na to kiedy wyrażony – sprawia, że nie ma widoków na ugodowe załatwienie sprawy, co czyni prowadzenie postępowania bezcelowym. Wskazany w tym przepisie termin ma charakter jedynie instrukcyjny, a jego zadaniem jest zdyscyplinowanie stron i zapobieganie zbędnemu przedłużaniu postępowania. Przyjąć jednak należy, że jeśli strona wycofa się z mediacji po upływie tygodniowego terminu, to będzie musiała pokryć wynagrodzenie i wydatki mediatora. Jak wynika z powyższych rozważań, Kodeks postępowania cywilnego zakłada bowiem zgodę strony na mediację w razie braku zgłoszenia sprzeciwu we wskazanym terminie.
Oświadczenie o braku zgody na mediację powinno być adresowane do sądu, który wydał postanowienie o skierowaniu sprawy do mediacji. Może być złożone tak na piśmie, jak i ustnie do protokołu w trakcie posiedzenia sądu. Złożenie takiego oświadczenia co do zasady nie pociąga dla składającej je strony żadnych negatywnych konsekwencji procesowych. Wyjątek stanowi jedynie możliwość obciążenia kosztami, o której mowa w {{pu przepis="art. 103 § 2 KPC"}}.
Sąd może skierować strony do mediacji w każdej sprawie, w której zawarcie ugody jest dopuszczalne ({{pu przepis="art. 10 KPC"}}), oraz w sprawach rodzinnych i opiekuńczych (art. 436 § 1, art. 4452 oraz 5702 KPC). Ustawodawca wyłączył jednak możliwość sądowego skierowania stron do mediacji w sprawach rozpoznawanych w postępowaniu nakazowym, upominawczym i uproszczonym ({{pu przepis="art. 1838 § 4 KPC"}}). Na temat słuszności tego ograniczenia porównaj uwagi zamieszczone w punkcie 1.7. rozdziału I.
Dodane:
Ustawa przewiduje określone warunki, w których dopuszczalne jest skierowanie stron do mediacji.
((2)) Wstępna faza postępowania
Sąd może skierować strony do mediacji jedynie we wstępnej fazie postępowania, czyli w okresie od wniesienia pozwu do zamknięcia pierwszego posiedzenia wyznaczonego na rozprawę ({{pu przepis="art. 183(8) § 1 zd. 1 KPC"}}). Takie ograniczenie czasowe może w niektórych sytuacjach powodować spore trudności. Często bowiem dopiero w toku kolejnych rozpraw zostają ujawnione okoliczności przemawiające za słusznością skierowania sprawy do mediacji. Pierwsza rozprawa ma niekiedy jedynie formalny charakter (tak w szczególności w sprawach złożonych). Jeśli dopiero po jej zakończeniu sąd dojdzie do wniosku, że sprawa nadaje się do mediacji, ma w tym przypadku właściwie związane ręce. Na dalszym etapie postępowania decyzja o wszczęciu mediacji należy już tylko do samych stron. Zgodnie bowiem z treścią {{pu przepis="art. 183(8) § 1 zd. 2 KPC"}} po zamknięciu pierwszego posiedzenia sąd może skierować strony do mediacji tylko na zgodny wniosek stron. W ten sposób prawodawca jeszcze raz podkreślił podstawową cechę mediacji, jaką jest jej dobrowolność. Jedynie wyjątkowo w sprawach o rozwód i separację sąd może w każdym stanie sprawy skierować strony do mediacji (por. art. 436 § 1 oraz {{pu przepis="art. 445(2) KPC"}}).
((2)) Zawieszenie postępowania
Niedopuszczalne jest skierowanie przez sąd stron do mediacji w czasie zawieszenia postępowania w sprawie ({{pu przepis="art. 179 § 3 KPC"}}). Wyjątek dotyczy spraw o rozwód i o separację, jeżeli istnieją widoki na utrzymanie małżeństwa ({{pu przepis="art. 436 § 1 zd. 2 KPC"}}).
((2)) Mozliwość skierowania do mediacji wyłącznie raz w trakcie postępowania sądowego
Ponadto w {{pu przepis="art. 183(8) § 2 KPC"}} ustawodawca przewidział dodatkowe ograniczenie określając, że sąd może skierować strony do mediacji tylko raz w czasie postępowania sądowego. Niezależnie od wyniku mediacji przeprowadzonej na skutek postanowienia sądu i pomimo nowych okoliczności uzasadniających przekonanie, że w wyniku mediacji strony mogą zawrzeć ugodę, ponowne skierowanie stron do mediacji jest niedopuszczalne.
((2)) Obligatoryjne skierowanie do mediacji
Co do zasady, skierowanie stron do mediacji przez sąd ma charakter fakultatywny i zależy od dokonanej przez niego oceny w zakresie celowości takiego skierowania. Jedynie w sytuacji, gdy pozwany przed wdaniem się w spór co do istoty sprawy zgłosi zarzut zawarcia umowy o mediację przed wszczęciem postępowania sądowego, sąd obligatoryjnie kieruje strony do mediacji ({{pu przepis="art. 202(1) KPC"}}). Sama mediacja natomiast, zgodnie z jej naczelnymi zasadami, pozostaje wciąż dobrowolna. Należy zgodzić się ze stanowiskiem, że sąd powinien kierować strony do mediacji tylko wtedy, gdy nie było wcześniejszej próby mediacji, podjętej na podstawie łączącej strony umowy o mediację.
((1)) Postanowienie sądu
Za podstawę prowadzenia mediacji w takiej sytuacji uznać należy postanowienie sądu kierującego strony do mediacji, a nie umowę stron.
Jak wynika z treści {{pu przepis="art. 183(1) § 2 zd. 1 KPC"}} sąd kierując strony do mediacji czyni to zawsze w formie postanowienia. Może ono być wydane zarówno na rozprawie, jak i na posiedzeniu niejawnym ({{pu przepis="art. 1838 § 3 zd. 1 KPC"}}). Na postanowienie to nie przysługuje zażalenie. Strona może jednak nie wyrazić zgody na mediację, co skutkuje tym, że mediacji się nie prowadzi. O ile postanowienie zostało wydane na posiedzeniu niejawnym, wymaga ono doręczenia stronom ({{pu przepis="art. 357 § 2 KPC"}}). Choć nie wynika to wprost z przepisów, to w celu wykonania postanowienia o skierowaniu stron do mediacji sąd powinien odpis tego postanowienia niezwłocznie doręczyć również mediatorowi, aby ten mógł podjąć czynności mediacyjne. Doręczenie mediatorowi odpisu postanowienia jest jedynie wynikiem przyjętej praktyki sądowej.
((1)) Dobrowolność postępowania
Postępowanie mediacyjne ze skierowania sądu nie uchybia zasadzie dobrowolności mediacji. W myśl {{pu przepis="art. 183(8) § 3 zd. 2 KPC"}} mediacji nie prowadzi się, jeżeli strona w terminie tygodnia od dnia ogłoszenia lub doręczenia jej postanowienia o skierowaniu do mediacji nie wyraziła zgody na mediację. Niefortunne sformułowanie „nie wyraziła zgody na mediację” budzi istotne wątpliwości interpretacyjne. Zwrot ten może być rozumiany dwojako. Z jednej strony można bronić poglądu, że każda ze stron powinna w ciągu tygodnia wyrazić zgodę na mediację, inaczej mediacja nie rozpocznie się (tzn. milczenie drugiej strony wyklucza mediację). Z drugiej strony można uznać, że postępowanie mediacyjne rozpocznie się, chyba że druga strona w terminie tygodnia złoży oświadczenie o braku zgody na mediację (tzn. milczenie oznacza zgodę na mediację). Podobne problemy pojawiają się na gruncie {{pu przepis="art. 183(6) § 2 pkt 4 //in fine// KPC"}}, gdzie znalazło się identyczne sformułowanie. Pierwsze stanowisko wydaje się lepiej odpowiadać zasadzie dobrowolności postępowania, z której można wyprowadzić wniosek, że niezbędne jest oświadczenie woli wyrażające zgodę na wszczęcie mediacji. Za tym stanowiskiem przemawia także to, że jeśli prawodawca oczekuje od stron oświadczenia o braku zgody na mediację, to posługuje się innym niż omawiane sformułowaniem („oświadczy, że nie wyraża zgody na mediację” – {{pu przepis="art. 183(10) § 2 in fine KPC"}}). Z uzasadnienia projektu do ustawy wynika natomiast, że zamiar autorów ustawy był odmienny. Czytamy w nim, że sąd może skierować strony do mediacji, „gdy strony się temu nie sprzeciwią” w terminie tygodnia od dnia ogłoszenia lub doręczenia postanowienia . Tym samym ustawodawca wprowadził swoiste domniemanie milczącej zgody stron na udział w mediacji. Z uwagi na to, że niezgłoszenie sprzeciwu w przewidzianym terminie nie zawsze jest jednoznaczne z rzeczywistym zamiarem uczestnictwem w mediacji, rozwiązanie to de facto przerzuca obowiązek uzyskania zgody stron na udział w mediacji z sądu na mediatora .
((2)) Wstępna faza postępowania
Sąd może skierować strony do mediacji jedynie we wstępnej fazie postępowania, czyli w okresie od wniesienia pozwu do zamknięcia pierwszego posiedzenia wyznaczonego na rozprawę ({{pu przepis="art. 183(8) § 1 zd. 1 KPC"}}). Takie ograniczenie czasowe może w niektórych sytuacjach powodować spore trudności. Często bowiem dopiero w toku kolejnych rozpraw zostają ujawnione okoliczności przemawiające za słusznością skierowania sprawy do mediacji. Pierwsza rozprawa ma niekiedy jedynie formalny charakter (tak w szczególności w sprawach złożonych). Jeśli dopiero po jej zakończeniu sąd dojdzie do wniosku, że sprawa nadaje się do mediacji, ma w tym przypadku właściwie związane ręce. Na dalszym etapie postępowania decyzja o wszczęciu mediacji należy już tylko do samych stron. Zgodnie bowiem z treścią {{pu przepis="art. 183(8) § 1 zd. 2 KPC"}} po zamknięciu pierwszego posiedzenia sąd może skierować strony do mediacji tylko na zgodny wniosek stron. W ten sposób prawodawca jeszcze raz podkreślił podstawową cechę mediacji, jaką jest jej dobrowolność. Jedynie wyjątkowo w sprawach o rozwód i separację sąd może w każdym stanie sprawy skierować strony do mediacji (por. art. 436 § 1 oraz {{pu przepis="art. 445(2) KPC"}}).
((2)) Zawieszenie postępowania
Niedopuszczalne jest skierowanie przez sąd stron do mediacji w czasie zawieszenia postępowania w sprawie ({{pu przepis="art. 179 § 3 KPC"}}). Wyjątek dotyczy spraw o rozwód i o separację, jeżeli istnieją widoki na utrzymanie małżeństwa ({{pu przepis="art. 436 § 1 zd. 2 KPC"}}).
((2)) Mozliwość skierowania do mediacji wyłącznie raz w trakcie postępowania sądowego
Ponadto w {{pu przepis="art. 183(8) § 2 KPC"}} ustawodawca przewidział dodatkowe ograniczenie określając, że sąd może skierować strony do mediacji tylko raz w czasie postępowania sądowego. Niezależnie od wyniku mediacji przeprowadzonej na skutek postanowienia sądu i pomimo nowych okoliczności uzasadniających przekonanie, że w wyniku mediacji strony mogą zawrzeć ugodę, ponowne skierowanie stron do mediacji jest niedopuszczalne.
((2)) Obligatoryjne skierowanie do mediacji
Co do zasady, skierowanie stron do mediacji przez sąd ma charakter fakultatywny i zależy od dokonanej przez niego oceny w zakresie celowości takiego skierowania. Jedynie w sytuacji, gdy pozwany przed wdaniem się w spór co do istoty sprawy zgłosi zarzut zawarcia umowy o mediację przed wszczęciem postępowania sądowego, sąd obligatoryjnie kieruje strony do mediacji ({{pu przepis="art. 202(1) KPC"}}). Sama mediacja natomiast, zgodnie z jej naczelnymi zasadami, pozostaje wciąż dobrowolna. Należy zgodzić się ze stanowiskiem, że sąd powinien kierować strony do mediacji tylko wtedy, gdy nie było wcześniejszej próby mediacji, podjętej na podstawie łączącej strony umowy o mediację.
((1)) Postanowienie sądu
Za podstawę prowadzenia mediacji w takiej sytuacji uznać należy postanowienie sądu kierującego strony do mediacji, a nie umowę stron.
Jak wynika z treści {{pu przepis="art. 183(1) § 2 zd. 1 KPC"}} sąd kierując strony do mediacji czyni to zawsze w formie postanowienia. Może ono być wydane zarówno na rozprawie, jak i na posiedzeniu niejawnym ({{pu przepis="art. 1838 § 3 zd. 1 KPC"}}). Na postanowienie to nie przysługuje zażalenie. Strona może jednak nie wyrazić zgody na mediację, co skutkuje tym, że mediacji się nie prowadzi. O ile postanowienie zostało wydane na posiedzeniu niejawnym, wymaga ono doręczenia stronom ({{pu przepis="art. 357 § 2 KPC"}}). Choć nie wynika to wprost z przepisów, to w celu wykonania postanowienia o skierowaniu stron do mediacji sąd powinien odpis tego postanowienia niezwłocznie doręczyć również mediatorowi, aby ten mógł podjąć czynności mediacyjne. Doręczenie mediatorowi odpisu postanowienia jest jedynie wynikiem przyjętej praktyki sądowej.
((1)) Dobrowolność postępowania
Postępowanie mediacyjne ze skierowania sądu nie uchybia zasadzie dobrowolności mediacji. W myśl {{pu przepis="art. 183(8) § 3 zd. 2 KPC"}} mediacji nie prowadzi się, jeżeli strona w terminie tygodnia od dnia ogłoszenia lub doręczenia jej postanowienia o skierowaniu do mediacji nie wyraziła zgody na mediację. Niefortunne sformułowanie „nie wyraziła zgody na mediację” budzi istotne wątpliwości interpretacyjne. Zwrot ten może być rozumiany dwojako. Z jednej strony można bronić poglądu, że każda ze stron powinna w ciągu tygodnia wyrazić zgodę na mediację, inaczej mediacja nie rozpocznie się (tzn. milczenie drugiej strony wyklucza mediację). Z drugiej strony można uznać, że postępowanie mediacyjne rozpocznie się, chyba że druga strona w terminie tygodnia złoży oświadczenie o braku zgody na mediację (tzn. milczenie oznacza zgodę na mediację). Podobne problemy pojawiają się na gruncie {{pu przepis="art. 183(6) § 2 pkt 4 //in fine// KPC"}}, gdzie znalazło się identyczne sformułowanie. Pierwsze stanowisko wydaje się lepiej odpowiadać zasadzie dobrowolności postępowania, z której można wyprowadzić wniosek, że niezbędne jest oświadczenie woli wyrażające zgodę na wszczęcie mediacji. Za tym stanowiskiem przemawia także to, że jeśli prawodawca oczekuje od stron oświadczenia o braku zgody na mediację, to posługuje się innym niż omawiane sformułowaniem („oświadczy, że nie wyraża zgody na mediację” – {{pu przepis="art. 183(10) § 2 in fine KPC"}}). Z uzasadnienia projektu do ustawy wynika natomiast, że zamiar autorów ustawy był odmienny. Czytamy w nim, że sąd może skierować strony do mediacji, „gdy strony się temu nie sprzeciwią” w terminie tygodnia od dnia ogłoszenia lub doręczenia postanowienia . Tym samym ustawodawca wprowadził swoiste domniemanie milczącej zgody stron na udział w mediacji. Z uwagi na to, że niezgłoszenie sprzeciwu w przewidzianym terminie nie zawsze jest jednoznaczne z rzeczywistym zamiarem uczestnictwem w mediacji, rozwiązanie to de facto przerzuca obowiązek uzyskania zgody stron na udział w mediacji z sądu na mediatora .
Usunięte:
Ponadto w {{pu przepis="art. 1838 § 2 KPC"}} ustawodawca przewidział dodatkowe ograniczenie określając, że sąd może skierować strony do mediacji tylko raz w czasie postępowania sądowego. Niezależnie od wyniku mediacji przeprowadzonej na skutek postanowienia sądu i pomimo nowych okoliczności uzasadniających przekonanie, że w wyniku mediacji strony mogą zawrzeć ugodę, ponowne skierowanie stron do mediacji jest niedopuszczalne .
Co do zasady, skierowanie stron do mediacji przez sąd ma charakter fakultatywny i zależy od dokonanej przez niego oceny w zakresie celowości takiego skierowania. Jedynie w sytuacji, gdy pozwany przed wdaniem się w spór co do istoty sprawy zgłosi zarzut zawarcia umowy o mediację przed wszczęciem postępowania sądowego, sąd obligatoryjnie kieruje strony do mediacji ({{pu przepis="art. 2021 KPC"}}). Sama mediacja natomiast, zgodnie z jej naczelnymi zasadami, pozostaje wciąż dobrowolna. Należy zgodzić się ze stanowiskiem , że sąd powinien kierować strony do mediacji tylko wtedy, gdy nie było wcześniejszej próby mediacji, podjętej na podstawie łączącej strony umowy o mediację. Za podstawę prowadzenia mediacji w takiej sytuacji uznać należy postanowienie sądu kierującego strony do mediacji, a nie umowę stron.
Jak wynika z treści {{pu przepis="art. 1831 § 2 zd. 1 KPC"}} sąd kierując strony do mediacji czyni to zawsze w formie postanowienia. Może ono być wydane zarówno na rozprawie, jak i na posiedzeniu niejawnym ({{pu przepis="art. 1838 § 3 zd. 1 KPC"}}). Na postanowienie to nie przysługuje zażalenie. Strona może jednak nie wyrazić zgody na mediację, co skutkuje tym, że mediacji się nie prowadzi. O ile postanowienie zostało wydane na posiedzeniu niejawnym, wymaga ono doręczenia stronom ({{pu przepis="art. 357 § 2 KPC"}}). Choć nie wynika to wprost z przepisów, to w celu wykonania postanowienia o skierowaniu stron do mediacji sąd powinien odpis tego postanowienia niezwłocznie doręczyć również mediatorowi, aby ten mógł podjąć czynności mediacyjne. Doręczenie mediatorowi odpisu postanowienia jest jedynie wynikiem przyjętej praktyki sądowej.
Postępowanie mediacyjne ze skierowania sądu nie uchybia zasadzie dobrowolności mediacji. W myśl {{pu przepis="art. 1838 § 3 zd. 2 KPC"}} mediacji nie prowadzi się, jeżeli strona w terminie tygodnia od dnia ogłoszenia lub doręczenia jej postanowienia o skierowaniu do mediacji nie wyraziła zgody na mediację. Niefortunne sformułowanie „nie wyraziła zgody na mediację” budzi istotne wątpliwości interpretacyjne. Zwrot ten może być rozumiany dwojako. Z jednej strony można bronić poglądu, że każda ze stron powinna w ciągu tygodnia wyrazić zgodę na mediację, inaczej mediacja nie rozpocznie się (tzn. milczenie drugiej strony wyklucza mediację). Z drugiej strony można uznać, że postępowanie mediacyjne rozpocznie się, chyba że druga strona w terminie tygodnia złoży oświadczenie o braku zgody na mediację (tzn. milczenie oznacza zgodę na mediację). Podobne problemy pojawiają się na gruncie {{pu przepis="art. 1836 § 2 pkt 4 in fine KPC"}}, gdzie znalazło się identyczne sformułowanie. Pierwsze stanowisko wydaje się lepiej odpowiadać zasadzie dobrowolności postępowania, z której można wyprowadzić wniosek, że niezbędne jest oświadczenie woli wyrażające zgodę na wszczęcie mediacji. Za tym stanowiskiem przemawia także to, że jeśli prawodawca oczekuje od stron oświadczenia o braku zgody na mediację, to posługuje się innym niż omawiane sformułowaniem („oświadczy, że nie wyraża zgody na mediację” – {{pu przepis="art. 18310 § 2 in fine KPC"}}) . Z uzasadnienia projektu do ustawy wynika natomiast, że zamiar autorów ustawy był odmienny. Czytamy w nim, że sąd może skierować strony do mediacji, „gdy strony się temu nie sprzeciwią” w terminie tygodnia od dnia ogłoszenia lub doręczenia postanowienia . Tym samym ustawodawca wprowadził swoiste domniemanie milczącej zgody stron na udział w mediacji. Z uwagi na to, że niezgłoszenie sprzeciwu w przewidzianym terminie nie zawsze jest jednoznaczne z rzeczywistym zamiarem uczestnictwem w mediacji, rozwiązanie to de facto przerzuca obowiązek uzyskania zgody stron na udział w mediacji z sądu na mediatora .
Dodane:
W celu jak najszerszego stosowania mediacji w sprawach cywilnych ustawa przewiduje - poza [[MediacjaNaPodstawieUmowy mediacją umowną]] - możliwość przeprowadzenia mediacji także wtedy, gdy strony nie zawarły umowy o mediację – na podstawie postanowienia sądu kierującego strony do mediacji ({{pu przepis="art. 183(8) KPC"}}). Takie orzeczenie sąd może wydać samodzielnie (z urzędu), niezależnie od tego, czy strony uprzednio zawarły umowę o mediację, jak również na wniosek stron. W każdym jednak przypadku to on decyduje, czy skierować strony do mediacji. Może nawet zignorować wspólny wniosek stron, jeśli zachodzi obawa przedłużenia postępowania.
((1)) Dopuszczalność sądowego skierowania stron do mediacji
((1)) Dopuszczalność sądowego skierowania stron do mediacji
Usunięte:
3.1.3.1. Dopuszczalność sądowego skierowania stron do mediacji
W celu jak najszerszego stosowania mediacji w sprawach cywilnych ustawa przewiduje możliwość przeprowadzenia mediacji także wtedy, gdy strony nie zawarły umowy o mediację – na podstawie postanowienia sądu kierującego strony do mediacji ({{pu przepis="art. 1838 KPC"}}) . Takie orzeczenie sąd może wydać samodzielnie (z urzędu), niezależnie od tego, czy strony uprzednio zawarły umowę o mediację, jak również na wniosek stron. W każdym jednak przypadku to on decyduje, czy skierować strony do mediacji. Może nawet zignorować wspólny wniosek stron, jeśli zachodzi obawa przedłużenia postępowania.
Dodane:
Poza [[MediacjaNaPodstawieUmowy mediacją umowną]] wyróżniamy również mediację ze skierowania sądu, prowadzoną na podstawie postanowienia sądu.
Dodane:
==postępowanie mediacyjne prowadzone na podstawie postanowienia sądu==
((1)) Informacje ogólne
((1)) Informacje ogólne
Usunięte:
3.1.3. Postępowanie prowadzone na podstawie postanowienia sądu
