Protokół zmian strony KazusZasiedzenieWlasnosciNieruchomosci1
Dodane:
Zasiedzenie jest sposobem nabycia własności //ex lege// (zob. [[ZasiedzenieNieruchomosciKC osobny dokument]]). Do zasiedzenia konieczne jest spełnienie przesłanek określonych w {{pu przepis="art. 172 KC"}}, tj. samoistne posiadanie nieruchomości przez B przez określony czas.
Usunięte:
Brak różnic
Dodane:
Z i M mogliby być współwłaścicielami nieruchomości. Należy więc ustalić, czy zdarzenia, jakie miały miejsce doprowadziły do nabycia przez nich oboje własności nieruchomości i czy na skutek innych zdarzeń współwłasność nie została przez nich utracona.
((3)) utrata własności przez A na rzecz B
Nie utracił on własności nieruchomości na rzecz B na podstawie umowy z 1 marca 1978, albowiem nie doszło do przeniesienia własności gruntu ({{pu przepis="art. 155 § 2 KC"}}).
((3)) nabycie własności przez S
Po śmierci A właścicielem nieruchomości stał się więc S i był nim do 1998 r. ({{pu przepis="art. 922 KC"}}). Wprawdzie w księdze wieczystej nadal figurował jako właściciel A, lecz zapis prawa własności w KW nie ma charakteru konstytutywnego a jedynie deklaratoryjny.
((3)) nabycie współwłasności przez Z i M
W 1998 r. Z i M jako spadkobiercy mogliby się stać współwłaścicielami gruntu w częściach ułamkowych, gdyby zniesiona została wspólność masy spadkowej i grunt nadal by do niej należał. Pierwsza przesłanka została spełniona, o czym wyraźnie wspomina stan faktyczny.
Wprawdzie w księdze wieczystej nadal figurował jako właściciel A, lecz zapis prawa własności w KW nie ma charakteru konstytutywnego a jedynie deklaratoryjny.
((3)) utrata współwłasności na skutek zasiedzenia przez B
Problematyczne jest natomiast, czy w momencie podniesienia roszczenia Z i M nadal byli współwłaścicielami gruntu. Z i M mogli bowiem utracić (współ)własność nieruchomości na skutek jej zasiedzenia przez B.
Zasiedzenie jest sposobem nabycia własności //ex lege// (zob. [[ZasiedzenieWlasnosciNieruchomosci osobny dokument]]). Do zasiedzenia konieczne jest spełnienie przesłanek określonych w {{pu przepis="art. 172 KC"}}, tj. samoistne posiadanie nieruchomości przez B przez określony czas.
B był samoistnym posiadaczem nieruchomości od dnia 1.6.1978 r., albowiem władał nią jak właściciel ({{pu przepis="art. 336 KC"}}). Jego posiadanie było od chwili objęcia gruntu we władanie nieprzerwane ({{pu przepis="art. 340 zd. 1 KC"}}).
B wszedł w posiadanie nieruchomości będąc w złej wierze, albowiem wiedział, iż nie doszło jeszcze do przeniesienia własności nieruchomości. W 1978 r. obowiązywał 20-letni okres zasiedzenia dla posiadaczy w złej wierze. Oznaczałoby to, iż B stał się właścicielem już w 1998 r. Jednakże na mocy art. 1 pkt 32 i 33 ustawy z 28.7.1990 r. o zmianie KC ([[http://isap.sejm.gov.pl/Download?id=WDU19900550321&type=2 Dz.U. z 1990 r Nr 55, poz. 321]]) okres zasiedzenia własności nieruchomości przez posiadacza w złej wierze przedłużony został z 20 do 30 lat. Ponieważ okres zasiedzenia w dniu wejścia w życie nowelizacji (1.10.1990 r.) jeszcze nie upłynął, obowiązują nowe okresy zasiedzenia, czyli w tym wypadku 30 lat (zob. art. 9 ust. o zm. KC z 28.7.1990 r.). Ten okres upłynął z dniem 1 czerwca 2008 r. Oznaczałoby to, że od tego dnia B byłby właścicielem gruntu.
Należy jednak wziąć jeszcze pod uwagę szczególne okoliczności, jakie mogłyby wpłynąć na bieg terminu zasiedzenia. Zgodnie z {{pu przepis="art. 173 KC"}} okres zasiedzenia biegnący przeciwko małoletniemu właścicielowi gruntu nie może skończyć się wcześniej niż z upływem dwóch lat od uzyskania przez niego pełnoletności. Ponieważ A w 2008 r. miał dopiero 14 lat, okres zasiedzenia nie może zakończyć się wcześniej niż w 2014 r.
Wobec Z jednak ta reguła zastosowania nie ma. B mógłby więc zasiedzieć udział we współwłasności należący do Z, wobec której ochrona z {{pu przepis="art. 173 KC"}} nie obowiązuje. Zasiedzenie udziału we współwłasności w częściach ułamkowych jest możliwe (zob. np. [[UchwalaSNIIICZP4169 uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 8 lipca 1969 r., III CZP 41/69, opubl. w OSNC 1970, Nr 7-8, poz. 121]]). Wszystkie przesłanki zasiedzenia byłyby w tym wypadku spełnione.
((3)) wynik tymczasowy
B zasiedział więc udział we współwłasności nieruchomości należący do Z.
Z nie ma roszczenia o wydanie nieruchomości, albowiem jej udział we współwłasności został zasiedziany przez B. Współwłaścicielami nieruchomości są więc B i M.
((2)) Uzupełnienie - Roszczenia M przeciwko B
M może mieć wobec B roszczenie o dopuszczenie do wykonywania współwłasności na podstawie {{pu przepis="art. 206 KC"}}.
((3)) utrata własności przez A na rzecz B
Nie utracił on własności nieruchomości na rzecz B na podstawie umowy z 1 marca 1978, albowiem nie doszło do przeniesienia własności gruntu ({{pu przepis="art. 155 § 2 KC"}}).
((3)) nabycie własności przez S
Po śmierci A właścicielem nieruchomości stał się więc S i był nim do 1998 r. ({{pu przepis="art. 922 KC"}}). Wprawdzie w księdze wieczystej nadal figurował jako właściciel A, lecz zapis prawa własności w KW nie ma charakteru konstytutywnego a jedynie deklaratoryjny.
((3)) nabycie współwłasności przez Z i M
W 1998 r. Z i M jako spadkobiercy mogliby się stać współwłaścicielami gruntu w częściach ułamkowych, gdyby zniesiona została wspólność masy spadkowej i grunt nadal by do niej należał. Pierwsza przesłanka została spełniona, o czym wyraźnie wspomina stan faktyczny.
Wprawdzie w księdze wieczystej nadal figurował jako właściciel A, lecz zapis prawa własności w KW nie ma charakteru konstytutywnego a jedynie deklaratoryjny.
((3)) utrata współwłasności na skutek zasiedzenia przez B
Problematyczne jest natomiast, czy w momencie podniesienia roszczenia Z i M nadal byli współwłaścicielami gruntu. Z i M mogli bowiem utracić (współ)własność nieruchomości na skutek jej zasiedzenia przez B.
Zasiedzenie jest sposobem nabycia własności //ex lege// (zob. [[ZasiedzenieWlasnosciNieruchomosci osobny dokument]]). Do zasiedzenia konieczne jest spełnienie przesłanek określonych w {{pu przepis="art. 172 KC"}}, tj. samoistne posiadanie nieruchomości przez B przez określony czas.
B był samoistnym posiadaczem nieruchomości od dnia 1.6.1978 r., albowiem władał nią jak właściciel ({{pu przepis="art. 336 KC"}}). Jego posiadanie było od chwili objęcia gruntu we władanie nieprzerwane ({{pu przepis="art. 340 zd. 1 KC"}}).
B wszedł w posiadanie nieruchomości będąc w złej wierze, albowiem wiedział, iż nie doszło jeszcze do przeniesienia własności nieruchomości. W 1978 r. obowiązywał 20-letni okres zasiedzenia dla posiadaczy w złej wierze. Oznaczałoby to, iż B stał się właścicielem już w 1998 r. Jednakże na mocy art. 1 pkt 32 i 33 ustawy z 28.7.1990 r. o zmianie KC ([[http://isap.sejm.gov.pl/Download?id=WDU19900550321&type=2 Dz.U. z 1990 r Nr 55, poz. 321]]) okres zasiedzenia własności nieruchomości przez posiadacza w złej wierze przedłużony został z 20 do 30 lat. Ponieważ okres zasiedzenia w dniu wejścia w życie nowelizacji (1.10.1990 r.) jeszcze nie upłynął, obowiązują nowe okresy zasiedzenia, czyli w tym wypadku 30 lat (zob. art. 9 ust. o zm. KC z 28.7.1990 r.). Ten okres upłynął z dniem 1 czerwca 2008 r. Oznaczałoby to, że od tego dnia B byłby właścicielem gruntu.
Należy jednak wziąć jeszcze pod uwagę szczególne okoliczności, jakie mogłyby wpłynąć na bieg terminu zasiedzenia. Zgodnie z {{pu przepis="art. 173 KC"}} okres zasiedzenia biegnący przeciwko małoletniemu właścicielowi gruntu nie może skończyć się wcześniej niż z upływem dwóch lat od uzyskania przez niego pełnoletności. Ponieważ A w 2008 r. miał dopiero 14 lat, okres zasiedzenia nie może zakończyć się wcześniej niż w 2014 r.
Wobec Z jednak ta reguła zastosowania nie ma. B mógłby więc zasiedzieć udział we współwłasności należący do Z, wobec której ochrona z {{pu przepis="art. 173 KC"}} nie obowiązuje. Zasiedzenie udziału we współwłasności w częściach ułamkowych jest możliwe (zob. np. [[UchwalaSNIIICZP4169 uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 8 lipca 1969 r., III CZP 41/69, opubl. w OSNC 1970, Nr 7-8, poz. 121]]). Wszystkie przesłanki zasiedzenia byłyby w tym wypadku spełnione.
((3)) wynik tymczasowy
B zasiedział więc udział we współwłasności nieruchomości należący do Z.
Z nie ma roszczenia o wydanie nieruchomości, albowiem jej udział we współwłasności został zasiedziany przez B. Współwłaścicielami nieruchomości są więc B i M.
((2)) Uzupełnienie - Roszczenia M przeciwko B
M może mieć wobec B roszczenie o dopuszczenie do wykonywania współwłasności na podstawie {{pu przepis="art. 206 KC"}}.
Usunięte:
Po śmierci A właścicielem nieruchomości stał się więc S i był nim do 1998 r. ({{pu przepis="art. 922 KC"}}).
W 1998 r. Z i M jako spadkobiercy mogliby się stać współwłaścicielami gruntu w częściach ułamkowych, gdyby zniesiona została wspólność masy spadkowej i grunt nadal by do niej należał. Pierwsza przesłanka została spełniona, o czym wyraźnie wspomina stan faktyczny.
Problematyczne jest natomiast, czy w momencie podniesienia roszczenia Z i M nadal byli współwłaścicielami gruntu.
Wprawdzie w księdze wieczystej nadal figurował jako właściciel A, lecz zapis prawa własności w KW nie ma charakteru konstytutywnego a jedynie deklaratoryjny.
Jednakże Z i M mogli utracić własność nieruchomości na skutek jej zasiedzenia przez B.
Zasiedzenie jest sposobem nabycia własności ex lege. Do zasiedzenia konieczne jest spełnienie przesłanek określonych w {{pu przepis="art. 172 KC"}}.
B był samoistnym posiadaczem nieruchomości od dnia 1.6.1978 r., albowiem władał nią jak właściciel ({{pu przepis="art. 336 KC"}}). Jego posiadanie było od chwili objęcia gruntu we władanie nieprzerwane ({{pu przepis="art. 340 zd. 1 KC"}}).
B wszedł w posiadanie nieruchomości będąc w złej wierze, albowiem wiedział, iż nie doszło jeszcze do przeniesienia własności nieruchomości. W 1978 r. obowiązywał 20-letni okres zasiedzenia dla posiadaczy w złej wierze. Oznaczałoby to, iż B stał się właścicielem już w 1998 r. Jednakże na mocy ustawy z 28.7.1990 r. okres zasiedzenia własności nieruchomości przez posiadacza w złej wierze przedłużony został z 20 do 30 lat. Ponieważ okres zasiedzenia w dniu wejścia w życie nowelizacji (1.10.1990 r.) jeszcze nie upłynął, obowiązują nowe okresy zasiedzenia, czyli w tym wypadku 30 lat.
Ten okres upłynął z dniem 1 czerwca 2008 r. Oznaczałoby to, że od tego dnia B byłby właścicielem gruntu.
Zgodnie z {{pu przepis="art. 173 KC"}} okres zasiedzenia biegnący przeciwko małoletniemu właścicielowi gruntu nie może skończyć się wcześniej niż z upływem dwóch lat od uzyskania przez niego pełnoletności. Ponieważ A w 2008 r. miał dopiero 14 lat, okres zasiedzenia nie może zakończyć się wcześniej niż w 2014 r.
B mógł jednak zasiedzieć udział we współwłasności należący do Z, wobec której ochrona z {{pu przepis="art. 173 KC"}} nie obowiązuje. Zasiedzenie udziału we współwłasności w częściach ułamkowych jest możliwe (zob. np. [[UchwalaSNIIICZP4169 uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 8 lipca 1969 r., III CZP 41/69, opubl. w OSNC 1970, Nr 7-8, poz. 121]]). Wszystkie przesłanki zasiedzenia byłyby w tym wypadku spełnione.
B zasiedział więc udział we współwłasności nieruchomości należący do Z.
Z nie ma roszczenia o wydanie nieruchomości, albowiem jej udział we współwłasności został zasiedziany przez B.
M ma jedynie roszczenie o dopuszczenie do wykonywania współwłasności na podstawie {{pu przepis="art. 206 KC"}}.
Dodane:
B wszedł w posiadanie nieruchomości będąc w złej wierze, albowiem wiedział, iż nie doszło jeszcze do przeniesienia własności nieruchomości. W 1978 r. obowiązywał 20-letni okres zasiedzenia dla posiadaczy w złej wierze. Oznaczałoby to, iż B stał się właścicielem już w 1998 r. Jednakże na mocy ustawy z 28.7.1990 r. okres zasiedzenia własności nieruchomości przez posiadacza w złej wierze przedłużony został z 20 do 30 lat. Ponieważ okres zasiedzenia w dniu wejścia w życie nowelizacji (1.10.1990 r.) jeszcze nie upłynął, obowiązują nowe okresy zasiedzenia, czyli w tym wypadku 30 lat.
Ten okres upłynął z dniem 1 czerwca 2008 r. Oznaczałoby to, że od tego dnia B byłby właścicielem gruntu.
Ten okres upłynął z dniem 1 czerwca 2008 r. Oznaczałoby to, że od tego dnia B byłby właścicielem gruntu.
Usunięte:
Dodane:
W marcu 1998 r. S zmarł nagle, a jego spadkobiercą została żona Z oraz 4-letni wówczas syn M (obecnie współwłaściciele w częściach równych masy spadkowej). W 2008 r w starych dokumentach dziadka (A) odkryli informacje o gruncie. Po sprawdzeniu w księdze wieczystej okazało się, że jako właściciel gruntu nadal jest wpisany A.
Zgodnie z {{pu przepis="art. 173 KC"}} okres zasiedzenia biegnący przeciwko małoletniemu właścicielowi gruntu nie może skończyć się wcześniej niż z upływem dwóch lat od uzyskania przez niego pełnoletności. Ponieważ A w 2008 r. miał dopiero 14 lat, okres zasiedzenia nie może zakończyć się wcześniej niż w 2014 r.
Zgodnie z {{pu przepis="art. 173 KC"}} okres zasiedzenia biegnący przeciwko małoletniemu właścicielowi gruntu nie może skończyć się wcześniej niż z upływem dwóch lat od uzyskania przez niego pełnoletności. Ponieważ A w 2008 r. miał dopiero 14 lat, okres zasiedzenia nie może zakończyć się wcześniej niż w 2014 r.
Usunięte:
Zgodnie z {{pu przepis="art. 173 KC"}} okres zasiedzenia biegnący przeciwko małoletniemu właścicielowi gruntu nie może skończyć się wcześniej niż z upływem dwóch lat od uzyskania przez niego pełnoletności. Ponieważ A w 2008 r. miał dopiero 16 lat, okres zasiedzenia nie może zakończyć się wcześniej niż w 2012 r.
Dodane:
((2)) Współwłasność Z i M
Na początku właścicielem gruntu był A.
Nie utracił on własności nieruchomości na podstawie umowy z 1 marca 1978, albowiem nie doszło do przeniesienia własności gruntu ({{pu przepis="art. 155 § 2 KC"}}).
Po śmierci A właścicielem nieruchomości stał się więc S i był nim do 1998 r. ({{pu przepis="art. 922 KC"}}).
W 1998 r. Z i M jako spadkobiercy mogliby się stać współwłaścicielami gruntu w częściach ułamkowych, gdyby zniesiona została wspólność masy spadkowej i grunt nadal by do niej należał. Pierwsza przesłanka została spełniona, o czym wyraźnie wspomina stan faktyczny.
Problematyczne jest natomiast, czy w momencie podniesienia roszczenia Z i M nadal byli współwłaścicielami gruntu.
Wprawdzie w księdze wieczystej nadal figurował jako właściciel A, lecz zapis prawa własności w KW nie ma charakteru konstytutywnego a jedynie deklaratoryjny.
Jednakże Z i M mogli utracić własność nieruchomości na skutek jej zasiedzenia przez B.
Zasiedzenie jest sposobem nabycia własności ex lege. Do zasiedzenia konieczne jest spełnienie przesłanek określonych w {{pu przepis="art. 172 KC"}}.
B był samoistnym posiadaczem nieruchomości od dnia 1.6.1978 r., albowiem władał nią jak właściciel ({{pu przepis="art. 336 KC"}}). Jego posiadanie było od chwili objęcia gruntu we władanie nieprzerwane ({{pu przepis="art. 340 zd. 1 KC"}}).
B wszedł w posiadanie nieruchomości będąc w złej wierze, albowiem wiedział, iż nie doszło jeszcze do przeniesienia własności nieruchomości. W 1978 r. obowiązywał 20 letni okres zasiedzenia dla posiadaczy w złej wierze. Oznaczałoby to, iż B stał się właścicielem już w 1998 r. Jednakże na mocy ustawy z 28.7.1990 r. okres zasiedzenia własności nieruchomości przez posiadacza w złej wierze przedłużony został z 20 do 30 lat. Ponieważ okres zasiedzenia w dniu wejścia w życie nowelizacji (1.10.1990 r.) jeszcze nie upłynął, obowiązują nowe okresy zasiedzenia, czyli w tym wypadku 30 lat. Ten okres upłynął z dniem 1 czerwca 2008 r. Oznaczałoby to, że od tego dnia B byłby właścicielem gruntu.
Zgodnie z {{pu przepis="art. 173 KC"}} okres zasiedzenia biegnący przeciwko małoletniemu właścicielowi gruntu nie może skończyć się wcześniej niż z upływem dwóch lat od uzyskania przez niego pełnoletności. Ponieważ A w 2008 r. miał dopiero 16 lat, okres zasiedzenia nie może zakończyć się wcześniej niż w 2012 r.
B mógł jednak zasiedzieć udział we współwłasności należący do Z, wobec której ochrona z {{pu przepis="art. 173 KC"}} nie obowiązuje. Zasiedzenie udziału we współwłasności w częściach ułamkowych jest możliwe (zob. np. [[UchwalaSNIIICZP4169 uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 8 lipca 1969 r., III CZP 41/69, opubl. w OSNC 1970, Nr 7-8, poz. 121]]). Wszystkie przesłanki zasiedzenia byłyby w tym wypadku spełnione.
B zasiedział więc udział we współwłasności nieruchomości należący do Z.
((2)) Wynik
Z nie ma roszczenia o wydanie nieruchomości, albowiem jej udział we współwłasności został zasiedziany przez B.
M ma jedynie roszczenie o dopuszczenie do wykonywania współwłasności na podstawie {{pu przepis="art. 206 KC"}}.
Na początku właścicielem gruntu był A.
Nie utracił on własności nieruchomości na podstawie umowy z 1 marca 1978, albowiem nie doszło do przeniesienia własności gruntu ({{pu przepis="art. 155 § 2 KC"}}).
Po śmierci A właścicielem nieruchomości stał się więc S i był nim do 1998 r. ({{pu przepis="art. 922 KC"}}).
W 1998 r. Z i M jako spadkobiercy mogliby się stać współwłaścicielami gruntu w częściach ułamkowych, gdyby zniesiona została wspólność masy spadkowej i grunt nadal by do niej należał. Pierwsza przesłanka została spełniona, o czym wyraźnie wspomina stan faktyczny.
Problematyczne jest natomiast, czy w momencie podniesienia roszczenia Z i M nadal byli współwłaścicielami gruntu.
Wprawdzie w księdze wieczystej nadal figurował jako właściciel A, lecz zapis prawa własności w KW nie ma charakteru konstytutywnego a jedynie deklaratoryjny.
Jednakże Z i M mogli utracić własność nieruchomości na skutek jej zasiedzenia przez B.
Zasiedzenie jest sposobem nabycia własności ex lege. Do zasiedzenia konieczne jest spełnienie przesłanek określonych w {{pu przepis="art. 172 KC"}}.
B był samoistnym posiadaczem nieruchomości od dnia 1.6.1978 r., albowiem władał nią jak właściciel ({{pu przepis="art. 336 KC"}}). Jego posiadanie było od chwili objęcia gruntu we władanie nieprzerwane ({{pu przepis="art. 340 zd. 1 KC"}}).
B wszedł w posiadanie nieruchomości będąc w złej wierze, albowiem wiedział, iż nie doszło jeszcze do przeniesienia własności nieruchomości. W 1978 r. obowiązywał 20 letni okres zasiedzenia dla posiadaczy w złej wierze. Oznaczałoby to, iż B stał się właścicielem już w 1998 r. Jednakże na mocy ustawy z 28.7.1990 r. okres zasiedzenia własności nieruchomości przez posiadacza w złej wierze przedłużony został z 20 do 30 lat. Ponieważ okres zasiedzenia w dniu wejścia w życie nowelizacji (1.10.1990 r.) jeszcze nie upłynął, obowiązują nowe okresy zasiedzenia, czyli w tym wypadku 30 lat. Ten okres upłynął z dniem 1 czerwca 2008 r. Oznaczałoby to, że od tego dnia B byłby właścicielem gruntu.
Zgodnie z {{pu przepis="art. 173 KC"}} okres zasiedzenia biegnący przeciwko małoletniemu właścicielowi gruntu nie może skończyć się wcześniej niż z upływem dwóch lat od uzyskania przez niego pełnoletności. Ponieważ A w 2008 r. miał dopiero 16 lat, okres zasiedzenia nie może zakończyć się wcześniej niż w 2012 r.
B mógł jednak zasiedzieć udział we współwłasności należący do Z, wobec której ochrona z {{pu przepis="art. 173 KC"}} nie obowiązuje. Zasiedzenie udziału we współwłasności w częściach ułamkowych jest możliwe (zob. np. [[UchwalaSNIIICZP4169 uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 8 lipca 1969 r., III CZP 41/69, opubl. w OSNC 1970, Nr 7-8, poz. 121]]). Wszystkie przesłanki zasiedzenia byłyby w tym wypadku spełnione.
B zasiedział więc udział we współwłasności nieruchomości należący do Z.
((2)) Wynik
Z nie ma roszczenia o wydanie nieruchomości, albowiem jej udział we współwłasności został zasiedziany przez B.
M ma jedynie roszczenie o dopuszczenie do wykonywania współwłasności na podstawie {{pu przepis="art. 206 KC"}}.
Usunięte:
Na początku właścicielem gruntu był A.
Nie utracił on własności nieruchomości na podstawie umowy z 1 marca 1978, albowiem nie doszło do przeniesienia własności gruntu ({{pu przepis="art. 155 § 2 KC"}}).
Po śmierci A właścicielem nieruchomości stał się więc S i był nim do 1998 r. ({{pu przepis="art. 922 KC"}}).
W 1998 r. Z i M jako spadkobiercy mogliby się stać współwłaścicielami gruntu w częściach ułamkowych, gdyby zniesiona została wspólność masy spadkowej i grunt nadal by do niej należał. Pierwsza przesłanka została spełniona, o czym wyraźnie wspomina stan faktyczny.
Problematyczne jest natomiast, czy w momencie podniesienia roszczenia Z i M nadal byli współwłaścicielami gruntu.
Wprawdzie w księdze wieczystej nadal figurował jako właściciel A, lecz zapis prawa własności w KW nie ma charakteru konstytutywnego a jedynie deklaratoryjny.
Jednakże Z i M mogli utracić własność nieruchomości na skutek jej zasiedzenia przez B.
Zasiedzenie jest sposobem nabycia własności ex lege. Do zasiedzenia konieczne jest spełnienie przesłanek określonych w {{pu przepis="art. 172 KC"}}.
B był samoistnym posiadaczem nieruchomości od dnia 1.6.1978 r., albowiem władał nią jak właściciel ({{pu przepis="art. 336 KC"}}). Jego posiadanie było od chwili objęcia gruntu we władanie nieprzerwane ({{pu przepis="art. 340 zd. 1 KC"}}).
B wszedł w posiadanie nieruchomości będąc w złej wierze, albowiem wiedział, iż nie doszło jeszcze do przeniesienia własności nieruchomości. W 1978 r. obowiązywał 20 letni okres zasiedzenia dla posiadaczy w złej wierze. Oznaczałoby to, iż B stał się właścicielem już w 1998 r. Jednakże na mocy ustawy z 28.7.1990 r. okres zasiedzenia własności nieruchomości przez posiadacza w złej wierze przedłużony został z 20 do 30 lat. Ponieważ okres zasiedzenia w dniu wejścia w życie nowelizacji (1.10.1990 r.) jeszcze nie upłynął, obowiązują nowe okresy zasiedzenia, czyli w tym wypadku 30 lat. Ten okres upłynął z dniem 1 czerwca 2008 r. Oznaczałoby to, że od tego dnia B byłby właścicielem gruntu.
Zgodnie z {{pu przepis="art. 173 KC"}} okres zasiedzenia biegnący przeciwko małoletniemu właścicielowi gruntu nie może skończyć się wcześniej niż z upływem dwóch lat od uzyskania przez niego pełnoletności. Ponieważ A w 2008 r. miał dopiero 16 lat, okres zasiedzenia nie może zakończyć się wcześniej niż w 2012 r.
B mógł jednak zasiedzieć udział we współwłasności należący do Z, wobec której ochrona z {{pu przepis="art. 173 KC"}} nie obowiązuje. Zasiedzenie udziału we współwłasności w częściach ułamkowych jest możliwe (zob. np. [[UchwalaSNIIICZP4169 uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 8 lipca 1969 r., III CZP 41/69, opubl. w OSNC 1970, Nr 7-8, poz. 121]]). Wszystkie przesłanki zasiedzenia byłyby w tym wypadku spełnione.
B zasiedział więc udział we współwłasności nieruchomości należący do Z.
((2)) Wynik
Z nie ma roszczenia o wydanie nieruchomości, albowiem jej udział we współwłasności został zasiedziany przez B.
M ma jedynie roszczenie o dopuszczenie do wykonywania współwłasności na podstawie {{pu przepis="art. 206 KC"}}.
Dodane:
B wszedł w posiadanie nieruchomości będąc w złej wierze, albowiem wiedział, iż nie doszło jeszcze do przeniesienia własności nieruchomości. W 1978 r. obowiązywał 20 letni okres zasiedzenia dla posiadaczy w złej wierze. Oznaczałoby to, iż B stał się właścicielem już w 1998 r. Jednakże na mocy ustawy z 28.7.1990 r. okres zasiedzenia własności nieruchomości przez posiadacza w złej wierze przedłużony został z 20 do 30 lat. Ponieważ okres zasiedzenia w dniu wejścia w życie nowelizacji (1.10.1990 r.) jeszcze nie upłynął, obowiązują nowe okresy zasiedzenia, czyli w tym wypadku 30 lat. Ten okres upłynął z dniem 1 czerwca 2008 r. Oznaczałoby to, że od tego dnia B byłby właścicielem gruntu.
Usunięte:
Dodane:
Po śmierci A właścicielem nieruchomości stał się więc S i był nim do 1998 r. ({{pu przepis="art. 922 KC"}}).
Usunięte:
Usunięte:
Zob. [[http://80.237.160.189/taris/?path=0-1-0-0-1-3-3-1-0-1-0&subsumsession=164&root=1 schemat Taris(R)]]
Dodane:
CategoryKazusyNabycieWlasnosciNieruchomosci CategoryZasiedzenie
Usunięte:
Dodane:
====Kazus nr 1 z zakresu zasiedzenia własności nieruchomości====
==zasiedzenie przeciw małoletniemu==
==zasiedzenie przeciw małoletniemu==
Usunięte:
Dodane:
//Czy żądanie Z i M jest skuteczne?//
((1)) Schemat Taris(R)
Zob. [[http://80.237.160.189/taris/?path=0-1-0-0-1-3-3-1-0-1-0&subsumsession=164&root=1 schemat Taris(R)]]
((1)) Schemat Taris(R)
Zob. [[http://80.237.160.189/taris/?path=0-1-0-0-1-3-3-1-0-1-0&subsumsession=164&root=1 schemat Taris(R)]]
Usunięte:
Dodane:
CategoryKazusyPrawoRzeczowe CategoryKazusyNabycieWlasnosciNieruchomosci CategoryZasiedzenie
Usunięte:
Dodane:
CategoryKazusyPrawoRzeczowe CategoryNabycieWlasnosciNieruchomosci CategoryZasiedzenie
Usunięte:
Dodane:
CategoryKazusyPrawoRzeczowe CategoryNabycieWlasnosci CategoryZasiedzenie
Usunięte:
Dodane:
Z i M mogliby podnieść przeciwko B roszczenie windykacyjne na podstawie {{pu przepis="art. 222 § 1 KC"}}, gdyby byli współwłaścicielami nieruchomości.
((2)) Współwłasność Z i M
Na początku właścicielem gruntu był A.
Nie utracił on własności nieruchomości na podstawie umowy z 1 marca 1978, albowiem nie doszło do przeniesienia własności gruntu ({{pu przepis="art. 155 § 2 KC"}}).
Po śmierci A właścicielem nieruchomości stał się więc S i był nim do 1998 r.
W 1998 r. Z i M jako spadkobiercy mogliby się stać współwłaścicielami gruntu w częściach ułamkowych, gdyby zniesiona została wspólność masy spadkowej i grunt nadal by do niej należał. Pierwsza przesłanka została spełniona, o czym wyraźnie wspomina stan faktyczny.
Problematyczne jest natomiast, czy w momencie podniesienia roszczenia Z i M nadal byli współwłaścicielami gruntu.
Wprawdzie w księdze wieczystej nadal figurował jako właściciel A, lecz zapis prawa własności w KW nie ma charakteru konstytutywnego a jedynie deklaratoryjny.
Jednakże Z i M mogli utracić własność nieruchomości na skutek jej zasiedzenia przez B.
Zasiedzenie jest sposobem nabycia własności ex lege. Do zasiedzenia konieczne jest spełnienie przesłanek określonych w {{pu przepis="art. 172 KC"}}.
B był samoistnym posiadaczem nieruchomości od dnia 1.6.1978 r., albowiem władał nią jak właściciel ({{pu przepis="art. 336 KC"}}). Jego posiadanie było od chwili objęcia gruntu we władanie nieprzerwane ({{pu przepis="art. 340 zd. 1 KC"}}).
B wszedł w posiadanie nieruchomości będąc w złej wierze, albowiem wiedział, iż nie doszło jeszcze do przeniesienia własności nieruchomości. W 1978 r. obowiązywał 20 letni okres zasiedzenia dla posiadaczy w złej wierze. Oznaczałoby to, iż B stał się właścicielem już w 1998 r. Jednakże na mocy ustawy z 28.7.1990 r. okres zasiedzenia własności nieruchomości przez posiadacza w złej wierze przedłużony został z 20 do 30 lat. Ponieważ okres zasiedzenia w 1990 r. (dokładnie 1.10.1990 r.) jeszcze nie upłynął, obowiązują nowe okresy zasiedzenia, czyli w tym wypadku 30 lat. Ten okres upłynął z dniem 1 czerwca 2008 r. Oznaczałoby to, że od tego dnia B byłby właścicielem gruntu.
Zgodnie z {{pu przepis="art. 173 KC"}} okres zasiedzenia biegnący przeciwko małoletniemu właścicielowi gruntu nie może skończyć się wcześniej niż z upływem dwóch lat od uzyskania przez niego pełnoletności. Ponieważ A w 2008 r. miał dopiero 16 lat, okres zasiedzenia nie może zakończyć się wcześniej niż w 2012 r.
B mógł jednak zasiedzieć udział we współwłasności należący do Z, wobec której ochrona z {{pu przepis="art. 173 KC"}} nie obowiązuje. Zasiedzenie udziału we współwłasności w częściach ułamkowych jest możliwe (zob. np. [[UchwalaSNIIICZP4169 uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 8 lipca 1969 r., III CZP 41/69, opubl. w OSNC 1970, Nr 7-8, poz. 121]]). Wszystkie przesłanki zasiedzenia byłyby w tym wypadku spełnione.
B zasiedział więc udział we współwłasności nieruchomości należący do Z.
((2)) Wynik
Z nie ma roszczenia o wydanie nieruchomości, albowiem jej udział we współwłasności został zasiedziany przez B.
M ma jedynie roszczenie o dopuszczenie do wykonywania współwłasności na podstawie {{pu przepis="art. 206 KC"}}.
((2)) Współwłasność Z i M
Na początku właścicielem gruntu był A.
Nie utracił on własności nieruchomości na podstawie umowy z 1 marca 1978, albowiem nie doszło do przeniesienia własności gruntu ({{pu przepis="art. 155 § 2 KC"}}).
Po śmierci A właścicielem nieruchomości stał się więc S i był nim do 1998 r.
W 1998 r. Z i M jako spadkobiercy mogliby się stać współwłaścicielami gruntu w częściach ułamkowych, gdyby zniesiona została wspólność masy spadkowej i grunt nadal by do niej należał. Pierwsza przesłanka została spełniona, o czym wyraźnie wspomina stan faktyczny.
Problematyczne jest natomiast, czy w momencie podniesienia roszczenia Z i M nadal byli współwłaścicielami gruntu.
Wprawdzie w księdze wieczystej nadal figurował jako właściciel A, lecz zapis prawa własności w KW nie ma charakteru konstytutywnego a jedynie deklaratoryjny.
Jednakże Z i M mogli utracić własność nieruchomości na skutek jej zasiedzenia przez B.
Zasiedzenie jest sposobem nabycia własności ex lege. Do zasiedzenia konieczne jest spełnienie przesłanek określonych w {{pu przepis="art. 172 KC"}}.
B był samoistnym posiadaczem nieruchomości od dnia 1.6.1978 r., albowiem władał nią jak właściciel ({{pu przepis="art. 336 KC"}}). Jego posiadanie było od chwili objęcia gruntu we władanie nieprzerwane ({{pu przepis="art. 340 zd. 1 KC"}}).
B wszedł w posiadanie nieruchomości będąc w złej wierze, albowiem wiedział, iż nie doszło jeszcze do przeniesienia własności nieruchomości. W 1978 r. obowiązywał 20 letni okres zasiedzenia dla posiadaczy w złej wierze. Oznaczałoby to, iż B stał się właścicielem już w 1998 r. Jednakże na mocy ustawy z 28.7.1990 r. okres zasiedzenia własności nieruchomości przez posiadacza w złej wierze przedłużony został z 20 do 30 lat. Ponieważ okres zasiedzenia w 1990 r. (dokładnie 1.10.1990 r.) jeszcze nie upłynął, obowiązują nowe okresy zasiedzenia, czyli w tym wypadku 30 lat. Ten okres upłynął z dniem 1 czerwca 2008 r. Oznaczałoby to, że od tego dnia B byłby właścicielem gruntu.
Zgodnie z {{pu przepis="art. 173 KC"}} okres zasiedzenia biegnący przeciwko małoletniemu właścicielowi gruntu nie może skończyć się wcześniej niż z upływem dwóch lat od uzyskania przez niego pełnoletności. Ponieważ A w 2008 r. miał dopiero 16 lat, okres zasiedzenia nie może zakończyć się wcześniej niż w 2012 r.
B mógł jednak zasiedzieć udział we współwłasności należący do Z, wobec której ochrona z {{pu przepis="art. 173 KC"}} nie obowiązuje. Zasiedzenie udziału we współwłasności w częściach ułamkowych jest możliwe (zob. np. [[UchwalaSNIIICZP4169 uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 8 lipca 1969 r., III CZP 41/69, opubl. w OSNC 1970, Nr 7-8, poz. 121]]). Wszystkie przesłanki zasiedzenia byłyby w tym wypadku spełnione.
B zasiedział więc udział we współwłasności nieruchomości należący do Z.
((2)) Wynik
Z nie ma roszczenia o wydanie nieruchomości, albowiem jej udział we współwłasności został zasiedziany przez B.
M ma jedynie roszczenie o dopuszczenie do wykonywania współwłasności na podstawie {{pu przepis="art. 206 KC"}}.
Usunięte:
Dodane:
CategoryKazusyPrawoRzeczowe CategoryNabycieWlasnosci
