Protokół zmian strony KazusNabycieWlasnosciNieruchomosci2
Dodane:
//Kto jest właścicielem nieruchomości?//
Usunięte:
Dodane:
Dla nabycia własności jakiejkolwiek nieruchomości konieczne jest także, aby dana nieruchomość miała urządzoną księgę wieczystą, do której zbywca wpisany jest jako właściciel. Nie zawsze tak jest, gdyż w Polsce nie zrealizowano w pełni postulatu powszechności ksiąg wieczystych (GniewekPrawoRzeczowe, 2008, nb. 302). W tym kazusie jednak nieruchomość gruntowa miała urządzoną księgę.
Nieuprawnionym jest każdy, kto nie jest właścicielem i nie został upoważniony do rozporządzania nieruchomością na mocy szczególnej regulacji (np. syndyk wg {{pu akt="PrUpNapr"}}). Fakt, że dany podmiot jest wpisany do księgi wieczystej (KW) jako właściciel nie powoduje jeszcze, że jemu to prawo faktycznie przysługuje. Wpis ma bowiem charakter deklaratoryjny (a więc nie kreuje prawa), choć obowiązkowy.
Ustalono wcześniej, że B w chwili dokonywania transakcji z C nie był właścicielem działki. Nie był więc uprawniony do rozporządzania nieruchomością.
Stan ujawniony w księdze wieczystej to stan wynikający z treści wpisanych praw (Rudnicki, Ustawa... (2005), art. 5 uw. 7, str. 44). Rzeczywisty stan prawny nieruchomości to natomiast stan odpowiadający prawu materialnemu (RudnickiUstawa, (2005), art. 5 uw. 8, str. 45).
W tym wypadku jako właściciel działki wpisany był B. W rzeczywistości jednak właścicielem był już A. Stan ujawniony w księdze i rzeczywisty stan prawny był więc odmienny.
Na powyższą ocenę sytuacji nie wpływa regulacja {{pu przepis="art. 3 UKsWieczHip"}}. Przepis ten tworzy jedynie "domniemanie wiarygodności ksiąg wieczystych, polegające na tym, że prawo jawne z księgi wieczystej jest wpisane zgodnie z rzeczywistym stanem prawnym" (CieplaGonciarzUKsWieczHip, art. 3 uw. 1). Nie stoi to na przeszkodzie udowodnieniu, iż treść księgi i rzeczywisty stan prawny się rozmijają. Domniemanie to ma charakter praesumptio iuris tantum. Może więc zostać obalone przy pomocy wszelkich środków dowodowych (wyrok SN z dnia 5.4.2006 r., sygn. IV CSK 177/05, LEX nr 301835)
Jak wynika z {{pu przepis="art. 6 ust. 1 UKsWieczHip"}} nie podlegają ochronie na podstawie rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczystych nabywcy, którzy uzyskują prawo własności nieodpłatnie. [[CzynnoscPrawnaOdplatna Czynnościami nieodpłatnymi]] są takie czynności, dla których charakterystyczny jest brak świadczenia wzajemnego. Tym samym odpłatnymi będą nawet te czynności, w ramach których świadczenie wzajemne nabywcy ma charakter choćby częściowej ekwiwalentności.
Rękojmia wiary publicznej KW nie chroni rozporządzenia dokonanego na rzecz nabywcy, który wiedział albo z łatwością mógł się dowiedzieć, że treść księgi wieczystej jest niezgodna z rzeczywistym stanem prawnym ({{pu przepis="art. 6 ust. 2 UKsWieczHip"}}). Momentem miarodajnym dla oceny istnienia dobrej wiary jest moment dokonywania rozporządzenia (wg SN określany jako "chwila zawarcia umowy" (wyrok SN z dnia 21.11.2000 r., sygn. I CKN 1014/00 (OSNC 2001, nr 5, poz. 76 - Lex nr 45453) albo "chwila nabycia" (por. wyrok SN z dnia 20.9.2001 r., sygn. II CKN 277/99 (OSNC 2002, nr 6, poz. 77 - Lex nr 49699)).
Zgodnie jednak z {{pu przepis="art. 7 KC"}} dobrą wiarę należy domniemywać.
W niniejszym kazusie brak jest okoliczności świadczących o braku dobrej wiary C.
Rękojmię wiary publicznej ksiąg wieczystych wyklucza:
1) wzmianka (o wniosku, apelacji, kasacji) oraz
1) ostrzeżenie o niezgodności stanu ujawnionego ze stanem rzeczywistym ({{pu przepis="art. 8 UKsWieczHip"}}).
Ponieważ takiej wzmianki ani ostrzeżenia nie było, rękojmia wiary publicznej ksiąg wieczystych nie została wyłączona.
Rękojmia nie działa także przeciwko tzw. prawom trwałym. Są to prawa wymienione w {{pu przepis="art. 7 UKsWieczHip"}}. Skutkiem tego przepisu jest nabycie nieruchomości obciążonej prawami trwałymi, nawet gdyby nie były ujawnione w księdze wieczystej.
((3)) wynik
C nabył więc własność nieruchomości w dobrej wierze od nieuprawnionego wg {{pu przepis="art. 5 UKsWieczHip"}}.
((2)) Odpowiedź
Właścicielem nieruchomości jest C.
Nieuprawnionym jest każdy, kto nie jest właścicielem i nie został upoważniony do rozporządzania nieruchomością na mocy szczególnej regulacji (np. syndyk wg {{pu akt="PrUpNapr"}}). Fakt, że dany podmiot jest wpisany do księgi wieczystej (KW) jako właściciel nie powoduje jeszcze, że jemu to prawo faktycznie przysługuje. Wpis ma bowiem charakter deklaratoryjny (a więc nie kreuje prawa), choć obowiązkowy.
Ustalono wcześniej, że B w chwili dokonywania transakcji z C nie był właścicielem działki. Nie był więc uprawniony do rozporządzania nieruchomością.
Stan ujawniony w księdze wieczystej to stan wynikający z treści wpisanych praw (Rudnicki, Ustawa... (2005), art. 5 uw. 7, str. 44). Rzeczywisty stan prawny nieruchomości to natomiast stan odpowiadający prawu materialnemu (RudnickiUstawa, (2005), art. 5 uw. 8, str. 45).
W tym wypadku jako właściciel działki wpisany był B. W rzeczywistości jednak właścicielem był już A. Stan ujawniony w księdze i rzeczywisty stan prawny był więc odmienny.
Na powyższą ocenę sytuacji nie wpływa regulacja {{pu przepis="art. 3 UKsWieczHip"}}. Przepis ten tworzy jedynie "domniemanie wiarygodności ksiąg wieczystych, polegające na tym, że prawo jawne z księgi wieczystej jest wpisane zgodnie z rzeczywistym stanem prawnym" (CieplaGonciarzUKsWieczHip, art. 3 uw. 1). Nie stoi to na przeszkodzie udowodnieniu, iż treść księgi i rzeczywisty stan prawny się rozmijają. Domniemanie to ma charakter praesumptio iuris tantum. Może więc zostać obalone przy pomocy wszelkich środków dowodowych (wyrok SN z dnia 5.4.2006 r., sygn. IV CSK 177/05, LEX nr 301835)
Jak wynika z {{pu przepis="art. 6 ust. 1 UKsWieczHip"}} nie podlegają ochronie na podstawie rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczystych nabywcy, którzy uzyskują prawo własności nieodpłatnie. [[CzynnoscPrawnaOdplatna Czynnościami nieodpłatnymi]] są takie czynności, dla których charakterystyczny jest brak świadczenia wzajemnego. Tym samym odpłatnymi będą nawet te czynności, w ramach których świadczenie wzajemne nabywcy ma charakter choćby częściowej ekwiwalentności.
Rękojmia wiary publicznej KW nie chroni rozporządzenia dokonanego na rzecz nabywcy, który wiedział albo z łatwością mógł się dowiedzieć, że treść księgi wieczystej jest niezgodna z rzeczywistym stanem prawnym ({{pu przepis="art. 6 ust. 2 UKsWieczHip"}}). Momentem miarodajnym dla oceny istnienia dobrej wiary jest moment dokonywania rozporządzenia (wg SN określany jako "chwila zawarcia umowy" (wyrok SN z dnia 21.11.2000 r., sygn. I CKN 1014/00 (OSNC 2001, nr 5, poz. 76 - Lex nr 45453) albo "chwila nabycia" (por. wyrok SN z dnia 20.9.2001 r., sygn. II CKN 277/99 (OSNC 2002, nr 6, poz. 77 - Lex nr 49699)).
Zgodnie jednak z {{pu przepis="art. 7 KC"}} dobrą wiarę należy domniemywać.
W niniejszym kazusie brak jest okoliczności świadczących o braku dobrej wiary C.
Rękojmię wiary publicznej ksiąg wieczystych wyklucza:
1) wzmianka (o wniosku, apelacji, kasacji) oraz
1) ostrzeżenie o niezgodności stanu ujawnionego ze stanem rzeczywistym ({{pu przepis="art. 8 UKsWieczHip"}}).
Ponieważ takiej wzmianki ani ostrzeżenia nie było, rękojmia wiary publicznej ksiąg wieczystych nie została wyłączona.
Rękojmia nie działa także przeciwko tzw. prawom trwałym. Są to prawa wymienione w {{pu przepis="art. 7 UKsWieczHip"}}. Skutkiem tego przepisu jest nabycie nieruchomości obciążonej prawami trwałymi, nawet gdyby nie były ujawnione w księdze wieczystej.
((3)) wynik
C nabył więc własność nieruchomości w dobrej wierze od nieuprawnionego wg {{pu przepis="art. 5 UKsWieczHip"}}.
((2)) Odpowiedź
Właścicielem nieruchomości jest C.
Usunięte:
Nieuprawnionym jest każdy, kto nie jest właścicielem i nie został upoważniony do rozporządzania nieruchomością na mocy szczególnej regulacji (np. syndyk wg {{pu akt="PrUpNapr"}}). Fakt, że dany podmiot jest wpisany do księgi wieczystej (KW) jako właściciel nie powoduje jeszcze, że jemu to prawo faktycznie przysługuje. Wpis ma bowiem charakter deklaratoryjny (a więc nie powoduje powstania prawa), choć obowiązkowy (co oznacza jedynie tyle, że wpis jest konieczny, por. {{pu przepis="art. 35 UKsWieczHip"}}).
Ustalono wcześniej, że B w chwili dokonywania transakcji z C nie był właścicielem działki.
Ujawniony w księdze wieczystej jest stan prawny wynikający z treści wpisanych praw (Rudnicki, Ustawa... (2005), art. 5 uw. 7, str. 44), rzeczywisty stan prawny nieruchomości to natomiast stan zgodny z prawem materialnym (RudnickiUstawa, (2005), art. 5 uw. 8, str. 45).
W tym wypadku wpisany jako właściciel był B, choć faktycznie właścicielem był już A.
Regulacja {{pu przepis="art. 3 UKsWieczHip"}}, zgodnie z którym prawo jawne z księgi wieczystej jest wpisane zgodnie z rzeczywistym stanem prawnym oraz prawo wykreślone nie istnieje, nie zmienia tutaj obrazu sytuacji. Przepis ten tworzy jedynie **domniemanie** jawności materialnej ksiąg wieczystych. Powoduje więc wyłącznie odwrócenie ciężaru dowodu ({{pu przepis="art. 6 KC"}}).
Jak wynika z {{pu przepis="art. 6 ust. 1 UKsWieczHip"}} nie podlegają ochronie na podstawie rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczystych nabywcy, którzy uzyskują prawo własności nieodpłatnie. Chodzi tu o takie czynności, dla których charakterystyczny jest brak świadczenia wzajemnego nabywcy własności. Wykluczyć należy tym samym wszystkie czynności, w ramach których świadczenie wzajemne nabywcy ma charakter choćby częściowej ekwiwalentności.
Rękojmia wiary publicznej KW nie chroni rozporządzenia dokonanego na rzecz nabywcy, który wiedział albo chociażby tylko mógł się z łatwością dowiedzieć, że treść księgi wieczystej jest niezgodna z rzeczywistym stanem prawnym. Wykluczone jest więc nabycie od nieuprawnionego wówczas, gdy nabywca znał rzeczywisty stan prawny oraz wówczas, gdy nie znał go z powodu niedołożenia należytej staranności. Miarodajny jest moment dokonywania rozporządzenia
Zgodnie jednak z {{pu przepis="art. 7 KC"}} dobrą wiarę należy domniemywać.
Rękojmię wyklucza wzmianka (o wniosku, apelacji, kasacji) oraz ostrzeżenie o niezgodności stanu ujawnionego ze stanem rzeczywistym ({{pu przepis="art. 8 UKsWieczHip"}}). Ponieważ takiej wzmianki nie było, rękojmia nie została wykluczona.
Nie chodzi tu także o prawa trwałe, przeciw którym rękojmia wiary publicznej nie działa (zob. {{pu przepis="art. 7 UKsWieczHip"}}).
C nabył więc własność nieruchomości w dobrej wierze od nieuprawnionego wg {{pu przepis="art. 5 UKsWieczHip"}}.
((2)) Wynik
C nabył więc własność nieruchomości w dobrej wierze od nieuprawnionego. Właścicielem nieruchomości jest więc C.
Dodane:
//1. Kto jest właścicielem nieruchomości?//
Usunięte:
2. Czy, gdyby na przedmiotowej nieruchomości było ustanowione (ale nie wpisane do KW) prawo dożywocia na rzecz D,prawo to wygasłoby na skutek powyższych transakcji?//
Dodane:
**(1) nieruchomość z urządzoną księgą wieczystą**
Nieruchomością w rozumieniu KC jest nieruchomość gruntowa, budynkowa lub lokalowa ({{pu przepis="art. 46 KC"}}). W tym wypadku chodziło o nieruchomość gruntową.
Dla nabycia własności jakiejkolwiek nieruchomości konieczne jest także, aby dana nieruchomość miała urządzoną księgę wieczystą, do której zbywca wpisany jest jako właściciel. Nie zawsze tak jest, gdyż w Polsce nie zrealizowane jeszcze całkowicie postulatu powszechności ksiąg wieczystych (GniewekPrawoRzeczowe, 2008, nb. 302). W tym kazusie jednak nieruchomość gruntowa miała urządzoną księgę.
**(2) brak uprawnienia zbywcy**
Nieuprawnionym jest każdy, kto nie jest właścicielem i nie został upoważniony do rozporządzania nieruchomością na mocy szczególnej regulacji (np. syndyk wg {{pu akt="PrUpNapr"}}). Fakt, że dany podmiot jest wpisany do księgi wieczystej (KW) jako właściciel nie powoduje jeszcze, że jemu to prawo faktycznie przysługuje. Wpis ma bowiem charakter deklaratoryjny (a więc nie powoduje powstania prawa), choć obowiązkowy (co oznacza jedynie tyle, że wpis jest konieczny, por. {{pu przepis="art. 35 UKsWieczHip"}}).
Ustalono wcześniej, że B w chwili dokonywania transakcji z C nie był właścicielem działki.
**(3) niezgodność ujawnionego w księdze stanu prawnego z rzeczywistym stanem prawnym**
Ujawniony w księdze wieczystej jest stan prawny wynikający z treści wpisanych praw (Rudnicki, Ustawa... (2005), art. 5 uw. 7, str. 44), rzeczywisty stan prawny nieruchomości to natomiast stan zgodny z prawem materialnym (RudnickiUstawa, (2005), art. 5 uw. 8, str. 45).
Rozbieżność pomiędzy stanem wynikającym z księgi a stanem rzeczywistym może polegać na:
- omyłce w treści wpisu, wskutek której wpis nieprawidłowo odzwierciedla rzeczywisty stan prawny,
- wpisie prawa nieistniejącego,
- dokonaniu wpisu bez podstawy prawnej,
- braku wpisu dotyczącego istniejącego prawa (RudnickiUstawa, (2005), art. 5 uw. 3, str. 39).
W tym wypadku wpisany jako właściciel był B, choć faktycznie właścicielem był już A.
Regulacja {{pu przepis="art. 3 UKsWieczHip"}}, zgodnie z którym prawo jawne z księgi wieczystej jest wpisane zgodnie z rzeczywistym stanem prawnym oraz prawo wykreślone nie istnieje, nie zmienia tutaj obrazu sytuacji. Przepis ten tworzy jedynie **domniemanie** jawności materialnej ksiąg wieczystych. Powoduje więc wyłącznie odwrócenie ciężaru dowodu ({{pu przepis="art. 6 KC"}}).
**(4) umowa odpłatna**
Jak wynika z {{pu przepis="art. 6 ust. 1 UKsWieczHip"}} nie podlegają ochronie na podstawie rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczystych nabywcy, którzy uzyskują prawo własności nieodpłatnie. Chodzi tu o takie czynności, dla których charakterystyczny jest brak świadczenia wzajemnego nabywcy własności. Wykluczyć należy tym samym wszystkie czynności, w ramach których świadczenie wzajemne nabywcy ma charakter choćby częściowej ekwiwalentności.
Sprzedaż jest [[CzynnoscPrawnaOdplatna umową odpłatną]]. Świadczeniem wzajemnym wobec świadczenia sprzedawcy jest zapłata ceny przez kupującego.
**(5) dobra wiara nabywcy**
Rękojmia wiary publicznej KW nie chroni rozporządzenia dokonanego na rzecz nabywcy, który wiedział albo chociażby tylko mógł się z łatwością dowiedzieć, że treść księgi wieczystej jest niezgodna z rzeczywistym stanem prawnym. Wykluczone jest więc nabycie od nieuprawnionego wówczas, gdy nabywca znał rzeczywisty stan prawny oraz wówczas, gdy nie znał go z powodu niedołożenia należytej staranności. Miarodajny jest moment dokonywania rozporządzenia
Zgodnie jednak z {{pu przepis="art. 7 KC"}} dobrą wiarę należy domniemywać.
**(6) brak okoliczności wyłączających rękojmię**
Rękojmię wyklucza wzmianka (o wniosku, apelacji, kasacji) oraz ostrzeżenie o niezgodności stanu ujawnionego ze stanem rzeczywistym ({{pu przepis="art. 8 UKsWieczHip"}}). Ponieważ takiej wzmianki nie było, rękojmia nie została wykluczona.
Nie chodzi tu także o prawa trwałe, przeciw którym rękojmia wiary publicznej nie działa (zob. {{pu przepis="art. 7 UKsWieczHip"}}).
C nabył więc własność nieruchomości w dobrej wierze od nieuprawnionego wg {{pu przepis="art. 5 UKsWieczHip"}}.
Nieruchomością w rozumieniu KC jest nieruchomość gruntowa, budynkowa lub lokalowa ({{pu przepis="art. 46 KC"}}). W tym wypadku chodziło o nieruchomość gruntową.
Dla nabycia własności jakiejkolwiek nieruchomości konieczne jest także, aby dana nieruchomość miała urządzoną księgę wieczystą, do której zbywca wpisany jest jako właściciel. Nie zawsze tak jest, gdyż w Polsce nie zrealizowane jeszcze całkowicie postulatu powszechności ksiąg wieczystych (GniewekPrawoRzeczowe, 2008, nb. 302). W tym kazusie jednak nieruchomość gruntowa miała urządzoną księgę.
**(2) brak uprawnienia zbywcy**
Nieuprawnionym jest każdy, kto nie jest właścicielem i nie został upoważniony do rozporządzania nieruchomością na mocy szczególnej regulacji (np. syndyk wg {{pu akt="PrUpNapr"}}). Fakt, że dany podmiot jest wpisany do księgi wieczystej (KW) jako właściciel nie powoduje jeszcze, że jemu to prawo faktycznie przysługuje. Wpis ma bowiem charakter deklaratoryjny (a więc nie powoduje powstania prawa), choć obowiązkowy (co oznacza jedynie tyle, że wpis jest konieczny, por. {{pu przepis="art. 35 UKsWieczHip"}}).
Ustalono wcześniej, że B w chwili dokonywania transakcji z C nie był właścicielem działki.
**(3) niezgodność ujawnionego w księdze stanu prawnego z rzeczywistym stanem prawnym**
Ujawniony w księdze wieczystej jest stan prawny wynikający z treści wpisanych praw (Rudnicki, Ustawa... (2005), art. 5 uw. 7, str. 44), rzeczywisty stan prawny nieruchomości to natomiast stan zgodny z prawem materialnym (RudnickiUstawa, (2005), art. 5 uw. 8, str. 45).
Rozbieżność pomiędzy stanem wynikającym z księgi a stanem rzeczywistym może polegać na:
- omyłce w treści wpisu, wskutek której wpis nieprawidłowo odzwierciedla rzeczywisty stan prawny,
- wpisie prawa nieistniejącego,
- dokonaniu wpisu bez podstawy prawnej,
- braku wpisu dotyczącego istniejącego prawa (RudnickiUstawa, (2005), art. 5 uw. 3, str. 39).
W tym wypadku wpisany jako właściciel był B, choć faktycznie właścicielem był już A.
Regulacja {{pu przepis="art. 3 UKsWieczHip"}}, zgodnie z którym prawo jawne z księgi wieczystej jest wpisane zgodnie z rzeczywistym stanem prawnym oraz prawo wykreślone nie istnieje, nie zmienia tutaj obrazu sytuacji. Przepis ten tworzy jedynie **domniemanie** jawności materialnej ksiąg wieczystych. Powoduje więc wyłącznie odwrócenie ciężaru dowodu ({{pu przepis="art. 6 KC"}}).
**(4) umowa odpłatna**
Jak wynika z {{pu przepis="art. 6 ust. 1 UKsWieczHip"}} nie podlegają ochronie na podstawie rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczystych nabywcy, którzy uzyskują prawo własności nieodpłatnie. Chodzi tu o takie czynności, dla których charakterystyczny jest brak świadczenia wzajemnego nabywcy własności. Wykluczyć należy tym samym wszystkie czynności, w ramach których świadczenie wzajemne nabywcy ma charakter choćby częściowej ekwiwalentności.
Sprzedaż jest [[CzynnoscPrawnaOdplatna umową odpłatną]]. Świadczeniem wzajemnym wobec świadczenia sprzedawcy jest zapłata ceny przez kupującego.
**(5) dobra wiara nabywcy**
Rękojmia wiary publicznej KW nie chroni rozporządzenia dokonanego na rzecz nabywcy, który wiedział albo chociażby tylko mógł się z łatwością dowiedzieć, że treść księgi wieczystej jest niezgodna z rzeczywistym stanem prawnym. Wykluczone jest więc nabycie od nieuprawnionego wówczas, gdy nabywca znał rzeczywisty stan prawny oraz wówczas, gdy nie znał go z powodu niedołożenia należytej staranności. Miarodajny jest moment dokonywania rozporządzenia
Zgodnie jednak z {{pu przepis="art. 7 KC"}} dobrą wiarę należy domniemywać.
**(6) brak okoliczności wyłączających rękojmię**
Rękojmię wyklucza wzmianka (o wniosku, apelacji, kasacji) oraz ostrzeżenie o niezgodności stanu ujawnionego ze stanem rzeczywistym ({{pu przepis="art. 8 UKsWieczHip"}}). Ponieważ takiej wzmianki nie było, rękojmia nie została wykluczona.
Nie chodzi tu także o prawa trwałe, przeciw którym rękojmia wiary publicznej nie działa (zob. {{pu przepis="art. 7 UKsWieczHip"}}).
C nabył więc własność nieruchomości w dobrej wierze od nieuprawnionego wg {{pu przepis="art. 5 UKsWieczHip"}}.
Usunięte:
Nieruchomością w rozumieniu KC jest nieruchomość gruntowa, budynkowa lub lokalowa ({{pu przepis="art. 46 KC"}}). W tym wypadku chodziło o nieruchomość gruntową.
Dla nabycia własności jakiejkolwiek nieruchomości konieczne jest także, aby dana nieruchomość miała urządzoną księgę wieczystą, do której zbywca wpisany jest jako właściciel. Nie zawsze tak jest, gdyż w Polsce nie zrealizowane jeszcze całkowicie postulatu powszechności ksiąg wieczystych (GniewekPrawoRzeczowe, 2008, nb. 302). W tym kazusie jednak nieruchomość gruntowa miała urządzoną księgę.
**(2) brak uprawnienia zbywcy**
Nieuprawnionym jest każdy, kto nie jest właścicielem i nie został upoważniony do rozporządzania nieruchomością na mocy szczególnej regulacji (np. syndyk wg {{pu akt="PrUpNapr"}}). Fakt, że dany podmiot jest wpisany do księgi wieczystej (KW) jako właściciel nie powoduje jeszcze, że jemu to prawo faktycznie przysługuje. Wpis ma bowiem charakter deklaratoryjny (a więc nie powoduje powstania prawa), choć obowiązkowy (co oznacza jedynie tyle, że wpis jest konieczny, por. {{pu przepis="art. 35 UKsWieczHip"}}).
Ustalono wcześniej, że B w chwili dokonywania transakcji z C nie był właścicielem działki.
**(3) niezgodność ujawnionego w księdze stanu prawnego z rzeczywistym stanem prawnym**
Ujawniony w księdze wieczystej jest stan prawny wynikający z treści wpisanych praw (Rudnicki, Ustawa... (2005), art. 5 uw. 7, str. 44), rzeczywisty stan prawny nieruchomości to natomiast stan zgodny z prawem materialnym (RudnickiUstawa, (2005), art. 5 uw. 8, str. 45).
Rozbieżność pomiędzy stanem wynikającym z księgi a stanem rzeczywistym może polegać na:
- omyłce w treści wpisu, wskutek której wpis nieprawidłowo odzwierciedla rzeczywisty stan prawny,
- wpisie prawa nieistniejącego,
- dokonaniu wpisu bez podstawy prawnej,
- braku wpisu dotyczącego istniejącego prawa (RudnickiUstawa, (2005), art. 5 uw. 3, str. 39).
W tym wypadku wpisany jako właściciel był B, choć faktycznie właścicielem był już A.
Regulacja {{pu przepis="art. 3 UKsWieczHip"}}, zgodnie z którym prawo jawne z księgi wieczystej jest wpisane zgodnie z rzeczywistym stanem prawnym oraz prawo wykreślone nie istnieje, nie zmienia tutaj obrazu sytuacji. Przepis ten tworzy jedynie **domniemanie** jawności materialnej ksiąg wieczystych. Powoduje więc wyłącznie odwrócenie ciężaru dowodu ({{pu przepis="art. 6 KC"}}).
**(4) umowa odpłatna**
Jak wynika z {{pu przepis="art. 6 ust. 1 UKsWieczHip"}} nie podlegają ochronie na podstawie rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczystych nabywcy, którzy uzyskują prawo własności nieodpłatnie. Chodzi tu o takie czynności, dla których charakterystyczny jest brak świadczenia wzajemnego nabywcy własności. Wykluczyć należy tym samym wszystkie czynności, w ramach których świadczenie wzajemne nabywcy ma charakter choćby częściowej ekwiwalentności.
Sprzedaż jest [[CzynnoscPrawnaOdplatna umową odpłatną]]. Świadczeniem wzajemnym wobec świadczenia sprzedawcy jest zapłata ceny przez kupującego.
**(5) dobra wiara nabywcy**
Rękojmia wiary publicznej KW nie chroni rozporządzenia dokonanego na rzecz nabywcy, który wiedział albo chociażby tylko mógł się z łatwością dowiedzieć, że treść księgi wieczystej jest niezgodna z rzeczywistym stanem prawnym. Wykluczone jest więc nabycie od nieuprawnionego wówczas, gdy nabywca znał rzeczywisty stan prawny oraz wówczas, gdy nie znał go z powodu niedołożenia należytej staranności. Miarodajny jest moment dokonywania rozporządzenia
Zgodnie jednak z {{pu przepis="art. 7 KC"}} dobrą wiarę należy domniemywać.
**(6) brak okoliczności wyłączających rękojmię**
Rękojmię wyklucza wzmianka (o wniosku, apelacji, kasacji) oraz ostrzeżenie o niezgodności stanu ujawnionego ze stanem rzeczywistym ({{pu przepis="art. 8 UKsWieczHip"}}). Ponieważ takiej wzmianki nie było, rękojmia nie została wykluczona.
Nie chodzi tu także o prawa trwałe, przeciw którym rękojmia wiary publicznej nie działa (zob. {{pu przepis="art. 7 UKsWieczHip"}}).
C nabył więc własność nieruchomości w dobrej wierze od nieuprawnionego wg {{pu przepis="art. 5 UKsWieczHip"}}.
Dodane:
**(1) nieruchomość z urządzoną księgą wieczystą**
**(2) brak uprawnienia zbywcy**
**(3) niezgodność ujawnionego w księdze stanu prawnego z rzeczywistym stanem prawnym**
Regulacja {{pu przepis="art. 3 UKsWieczHip"}}, zgodnie z którym prawo jawne z księgi wieczystej jest wpisane zgodnie z rzeczywistym stanem prawnym oraz prawo wykreślone nie istnieje, nie zmienia tutaj obrazu sytuacji. Przepis ten tworzy jedynie **domniemanie** jawności materialnej ksiąg wieczystych. Powoduje więc wyłącznie odwrócenie ciężaru dowodu ({{pu przepis="art. 6 KC"}}).
**(4) umowa odpłatna**
**(5) dobra wiara nabywcy**
**(6) brak okoliczności wyłączających rękojmię**
**(2) brak uprawnienia zbywcy**
**(3) niezgodność ujawnionego w księdze stanu prawnego z rzeczywistym stanem prawnym**
Regulacja {{pu przepis="art. 3 UKsWieczHip"}}, zgodnie z którym prawo jawne z księgi wieczystej jest wpisane zgodnie z rzeczywistym stanem prawnym oraz prawo wykreślone nie istnieje, nie zmienia tutaj obrazu sytuacji. Przepis ten tworzy jedynie **domniemanie** jawności materialnej ksiąg wieczystych. Powoduje więc wyłącznie odwrócenie ciężaru dowodu ({{pu przepis="art. 6 KC"}}).
**(4) umowa odpłatna**
**(5) dobra wiara nabywcy**
**(6) brak okoliczności wyłączających rękojmię**
Usunięte:
**b. brak uprawnienia zbywcy**
**c. niezgodność ujawnionego w księdze stanu prawnego z rzeczywistym stanem prawnym**
Regluacja {{pu przepis="art. 3 UKsWieczHip"}}, zgodnie z którym prawo jawne z księgi wieczystej jest wpisane zgodnie z rzeczywistym stanem prawnym oraz prawo wykreślone nie istnieje, nie zmienia tutaj obrazu sytuacji. Przepis ten tworzy jedynie **domniemanie** jawności materialnej ksiąg wieczystych. Powoduje więc wyłącznie odwrócenie ciężaru dowodu ({{pu przepis="art. 6 KC"}}).
**d. umowa odpłatna**
**e. dobra wiara nabywcy**
**f. brak okoliczności wyłączających rękojmię**
Dodane:
Zgodnie z {{pu przepis="art. 5 UKsWieczHip"}} nabywca nieruchomości mającej urządzoną księgę wieczystą nabywa własność nieruchomości od osoby, która jest – niezgodnie z rzeczywistym stanem prawnym – wpisana do tej księgi jako właściciel, pod warunkiem jednak, iż umowa ma charakter odpłatny i nabywca jest w dobrej wierze (IgnatowiczStefaniukPrawoRzeczowe (2000), str. 101).
Usunięte:
Dodane:
Na początku właścicielem nieruchomości był B.
Umowa sprzedaży jest skuteczna, pomimo przewidzianego w niej warunku, Zgodnie z {{pu przepis="art. 157 § 2 KC"}} dopuszczalne jest bowiem, aby umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości zawarta została pod warunkiem. Umowa z takim zastrzeżeniem jest więc ważna. Wyłączony natomiast zostaje podwójny skutek umowy zobowiązującej. W takiej sytuacji do przeniesienia własności potrzebne jest jednak dodatkowe porozumienie stron obejmujące ich bezwarunkową zgodę na niezwłoczne przejście własności ({{pu przepis="art. 157 § 2 KC"}}).
B nie utracił więc prawa własności na skutek umowy sprzedaży z dnia 2.3.2010 r.
Skoro umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości została zawarta pod warunkiem, do przeniesienia własności potrzebne jest dodatkowe porozumienie stron obejmujące ich bezwarunkową zgodę na niezwłoczne przejście własności ({{pu przepis="art. 157 § 2 KC"}}). Tym porozumieniem mogłaby być w tym kazusie umowa z dnia 20.10.2010 r.
Zawarta przez strony umowa przewłaszczeniowa jest w tym wypadku ważna z uwagi na dochowanie wymogów formalnych (forma aktu notarialnego - {{pu przepis="art. 158 zd. 1 KC"}}) i materialnym (wymienienie kauzy w akcie notarialnym - zob. {{pu przepis="art. 156 KC"}}).
((3)) umowa zobowiązująca
Ze stanu faktycznego wynika, że B i C dokonali najpierw skutecznej umowy zobowiązującej. Z powyższych wywodów wynika jednak, że w tej konstelacji samo zobowiązanie nie powodowało skutków rozporządzających (warunek niewykonania prawa pierwokupu przez ANR).
((3)) umowa rozporządzająca
Zgodnie z dyspozycją {{pu przepis="art. 157 § 2 KC"}} B i C zawarli umowę rozporządzającą, która mogłaby spowodować przejście własności.
((3)) uprawnienie do zbycia - nabycie w dobrej wierze od nieuprawnionego
Jednakże B musiałby być uprawniony do zbycia nieruchomości (zasada: //nemo plus iuris...//). Uprawnionym do zbycia nieruchomości jest - co do zasady - jej właściciel. Ponieważ dnia 28.8.2010 r. B nie był już właścicielem nieruchomości. Zbywając nieruchomość na rzecz C nie był więc uprawniony do rozporządzania gruntem. To wykluczałoby w zasadzie nabycie własności nieruchomości przez C.
C mógłby jednaj stać się właścicielem nieruchomości, gdyby nabył ją w dobrej wierze od nieuprawnionego. W przypadku nieruchomości również jest możliwe nabycie własności na podstawie {{pu przepis="art. 5 i nast. UKsWieczHip"}} ( [[RekojmiaWiaryPublicznejKsiagWieczystych rękojmia wiary publicznej ksiąg wieczystych]]).
**a. nieruchomość z urządzoną księgą wieczystą**
Nieruchomością w rozumieniu KC jest nieruchomość gruntowa, budynkowa lub lokalowa ({{pu przepis="art. 46 KC"}}). W tym wypadku chodziło o nieruchomość gruntową.
**b. brak uprawnienia zbywcy**
**c. niezgodność ujawnionego w księdze stanu prawnego z rzeczywistym stanem prawnym**
**d. umowa odpłatna**
**e. dobra wiara nabywcy**
**f. brak okoliczności wyłączających rękojmię**
Umowa sprzedaży jest skuteczna, pomimo przewidzianego w niej warunku, Zgodnie z {{pu przepis="art. 157 § 2 KC"}} dopuszczalne jest bowiem, aby umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości zawarta została pod warunkiem. Umowa z takim zastrzeżeniem jest więc ważna. Wyłączony natomiast zostaje podwójny skutek umowy zobowiązującej. W takiej sytuacji do przeniesienia własności potrzebne jest jednak dodatkowe porozumienie stron obejmujące ich bezwarunkową zgodę na niezwłoczne przejście własności ({{pu przepis="art. 157 § 2 KC"}}).
B nie utracił więc prawa własności na skutek umowy sprzedaży z dnia 2.3.2010 r.
Skoro umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości została zawarta pod warunkiem, do przeniesienia własności potrzebne jest dodatkowe porozumienie stron obejmujące ich bezwarunkową zgodę na niezwłoczne przejście własności ({{pu przepis="art. 157 § 2 KC"}}). Tym porozumieniem mogłaby być w tym kazusie umowa z dnia 20.10.2010 r.
Zawarta przez strony umowa przewłaszczeniowa jest w tym wypadku ważna z uwagi na dochowanie wymogów formalnych (forma aktu notarialnego - {{pu przepis="art. 158 zd. 1 KC"}}) i materialnym (wymienienie kauzy w akcie notarialnym - zob. {{pu przepis="art. 156 KC"}}).
((3)) umowa zobowiązująca
Ze stanu faktycznego wynika, że B i C dokonali najpierw skutecznej umowy zobowiązującej. Z powyższych wywodów wynika jednak, że w tej konstelacji samo zobowiązanie nie powodowało skutków rozporządzających (warunek niewykonania prawa pierwokupu przez ANR).
((3)) umowa rozporządzająca
Zgodnie z dyspozycją {{pu przepis="art. 157 § 2 KC"}} B i C zawarli umowę rozporządzającą, która mogłaby spowodować przejście własności.
((3)) uprawnienie do zbycia - nabycie w dobrej wierze od nieuprawnionego
Jednakże B musiałby być uprawniony do zbycia nieruchomości (zasada: //nemo plus iuris...//). Uprawnionym do zbycia nieruchomości jest - co do zasady - jej właściciel. Ponieważ dnia 28.8.2010 r. B nie był już właścicielem nieruchomości. Zbywając nieruchomość na rzecz C nie był więc uprawniony do rozporządzania gruntem. To wykluczałoby w zasadzie nabycie własności nieruchomości przez C.
C mógłby jednaj stać się właścicielem nieruchomości, gdyby nabył ją w dobrej wierze od nieuprawnionego. W przypadku nieruchomości również jest możliwe nabycie własności na podstawie {{pu przepis="art. 5 i nast. UKsWieczHip"}} ( [[RekojmiaWiaryPublicznejKsiagWieczystych rękojmia wiary publicznej ksiąg wieczystych]]).
**a. nieruchomość z urządzoną księgą wieczystą**
Nieruchomością w rozumieniu KC jest nieruchomość gruntowa, budynkowa lub lokalowa ({{pu przepis="art. 46 KC"}}). W tym wypadku chodziło o nieruchomość gruntową.
**b. brak uprawnienia zbywcy**
**c. niezgodność ujawnionego w księdze stanu prawnego z rzeczywistym stanem prawnym**
**d. umowa odpłatna**
**e. dobra wiara nabywcy**
**f. brak okoliczności wyłączających rękojmię**
Usunięte:
Umowa sprzedaży jest skuteczna, pomimo przewidzianego w niej warunku, gdyż zgodnie z {{pu przepis="art. 157 § 2 KC"}} jest dopuszczalne, aby umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości zawarta została pod warunkiem. W tym wypadku zastrzeżenie niewykonania prawa pierwokupu dotyczyło wyłącznie umowy zobowiązującej , taki warunek jest dopuszczalny. Umowa z takim zastrzeżeniem jest więc ważna.
B nie utracił prawa własności na skutek umowy sprzedaży, gdyż podwójny skutek wynikający z {{pu przepis="art. 155 § 1 KC"}} został wykluczony przez strony.
B mógłby utracić prawo własności na podstawie umowy z dnia 20.10.2010 r.
Tego dnia strony zawarły skuteczną pod względem formalnym (forma aktu notarialnego) i materialnym (kauzalność wg {{pu przepis="art. 156 KC"}}) umowę przewłaszczeniową.
Ze stanu faktycznego wynika, że B i C dokonali najpierw skutecznej umowy zobowiązującej, a następnie, gdy ANR nie wykonała swojego prawa pierwokupu, skutecznej umowy rozporządzającej. Obok skutecznej umowy wymagane jest jednakże również uprawnienie zbywcy do zbycia rzeczy (zasada: //nemo plus iuris...//).
Uprawnionym do zbycia nieruchomości jest - co do zasady - jej właściciel. Ponieważ dnia 28.8.2010 r. B nie był już właścicielem nieruchomości, zbywając nieruchomość nie był uprawnionym do rozporządzania nią. W przypadku nieruchomości również jest możliwe nabycie własności od nieuprawnionego na podstawie na podstawie {{pu przepis="art. 5 i nast. UKsWieczHip"}}. Chodzi tu o tzw. [[RekojmiaWiaryPublicznejKsiagWieczystych dokumencie rękojmię wiary publicznej ksiąg wieczystych]].
((3)) nieruchomość z urządzoną księgą wieczystą
Nieruchomością w rozumieniu KC jest nieruchomość gruntowa, budynkowa lub lokalowa. W tym wypadku chodziło o nieruchomość gruntową.
((3)) brak uprawnienia zbywcy
((3)) niezgodność ujawnionego w księdze stanu prawnego z rzeczywistym stanem prawnym
((3)) umowa odpłatna
((3)) dobra wiara nabywcy
((3)) brak okoliczności wyłączających rękojmię
Dodane:
B nie utracił prawa własności na skutek umowy sprzedaży, gdyż podwójny skutek wynikający z {{pu przepis="art. 155 § 1 KC"}} został wykluczony przez strony.
Ponieważ wpis do księgi wieczystej nie jest w Polsce warunkiem nabycia własności nieruchomości, A stał się właścicielem gruntu z chwilą zawarcia umowy przenoszącej własność, tj. dnia 20.10.2010 r.
Uprawnionym do zbycia nieruchomości jest - co do zasady - jej właściciel. Ponieważ dnia 28.8.2010 r. B nie był już właścicielem nieruchomości, zbywając nieruchomość nie był uprawnionym do rozporządzania nią. W przypadku nieruchomości również jest możliwe nabycie własności od nieuprawnionego na podstawie na podstawie {{pu przepis="art. 5 i nast. UKsWieczHip"}}. Chodzi tu o tzw. [[RekojmiaWiaryPublicznejKsiagWieczystych dokumencie rękojmię wiary publicznej ksiąg wieczystych]].
Dla nabycia własności jakiejkolwiek nieruchomości konieczne jest także, aby dana nieruchomość miała urządzoną księgę wieczystą, do której zbywca wpisany jest jako właściciel. Nie zawsze tak jest, gdyż w Polsce nie zrealizowane jeszcze całkowicie postulatu powszechności ksiąg wieczystych (GniewekPrawoRzeczowe, 2008, nb. 302). W tym kazusie jednak nieruchomość gruntowa miała urządzoną księgę.
Nieuprawnionym jest każdy, kto nie jest właścicielem i nie został upoważniony do rozporządzania nieruchomością na mocy szczególnej regulacji (np. syndyk wg {{pu akt="PrUpNapr"}}). Fakt, że dany podmiot jest wpisany do księgi wieczystej (KW) jako właściciel nie powoduje jeszcze, że jemu to prawo faktycznie przysługuje. Wpis ma bowiem charakter deklaratoryjny (a więc nie powoduje powstania prawa), choć obowiązkowy (co oznacza jedynie tyle, że wpis jest konieczny, por. {{pu przepis="art. 35 UKsWieczHip"}}).
Ustalono wcześniej, że B w chwili dokonywania transakcji z C nie był właścicielem działki.
((3)) niezgodność ujawnionego w księdze stanu prawnego z rzeczywistym stanem prawnym
Rozbieżność pomiędzy stanem wynikającym z księgi a stanem rzeczywistym może polegać na:
Regluacja {{pu przepis="art. 3 UKsWieczHip"}}, zgodnie z którym prawo jawne z księgi wieczystej jest wpisane zgodnie z rzeczywistym stanem prawnym oraz prawo wykreślone nie istnieje, nie zmienia tutaj obrazu sytuacji. Przepis ten tworzy jedynie **domniemanie** jawności materialnej ksiąg wieczystych. Powoduje więc wyłącznie odwrócenie ciężaru dowodu ({{pu przepis="art. 6 KC"}}).
Rękojmia wiary publicznej KW nie chroni rozporządzenia dokonanego na rzecz nabywcy, który wiedział albo chociażby tylko mógł się z łatwością dowiedzieć, że treść księgi wieczystej jest niezgodna z rzeczywistym stanem prawnym. Wykluczone jest więc nabycie od nieuprawnionego wówczas, gdy nabywca znał rzeczywisty stan prawny oraz wówczas, gdy nie znał go z powodu niedołożenia należytej staranności. Miarodajny jest moment dokonywania rozporządzenia
Ponieważ wpis do księgi wieczystej nie jest w Polsce warunkiem nabycia własności nieruchomości, A stał się właścicielem gruntu z chwilą zawarcia umowy przenoszącej własność, tj. dnia 20.10.2010 r.
Uprawnionym do zbycia nieruchomości jest - co do zasady - jej właściciel. Ponieważ dnia 28.8.2010 r. B nie był już właścicielem nieruchomości, zbywając nieruchomość nie był uprawnionym do rozporządzania nią. W przypadku nieruchomości również jest możliwe nabycie własności od nieuprawnionego na podstawie na podstawie {{pu przepis="art. 5 i nast. UKsWieczHip"}}. Chodzi tu o tzw. [[RekojmiaWiaryPublicznejKsiagWieczystych dokumencie rękojmię wiary publicznej ksiąg wieczystych]].
Dla nabycia własności jakiejkolwiek nieruchomości konieczne jest także, aby dana nieruchomość miała urządzoną księgę wieczystą, do której zbywca wpisany jest jako właściciel. Nie zawsze tak jest, gdyż w Polsce nie zrealizowane jeszcze całkowicie postulatu powszechności ksiąg wieczystych (GniewekPrawoRzeczowe, 2008, nb. 302). W tym kazusie jednak nieruchomość gruntowa miała urządzoną księgę.
Nieuprawnionym jest każdy, kto nie jest właścicielem i nie został upoważniony do rozporządzania nieruchomością na mocy szczególnej regulacji (np. syndyk wg {{pu akt="PrUpNapr"}}). Fakt, że dany podmiot jest wpisany do księgi wieczystej (KW) jako właściciel nie powoduje jeszcze, że jemu to prawo faktycznie przysługuje. Wpis ma bowiem charakter deklaratoryjny (a więc nie powoduje powstania prawa), choć obowiązkowy (co oznacza jedynie tyle, że wpis jest konieczny, por. {{pu przepis="art. 35 UKsWieczHip"}}).
Ustalono wcześniej, że B w chwili dokonywania transakcji z C nie był właścicielem działki.
((3)) niezgodność ujawnionego w księdze stanu prawnego z rzeczywistym stanem prawnym
Rozbieżność pomiędzy stanem wynikającym z księgi a stanem rzeczywistym może polegać na:
Regluacja {{pu przepis="art. 3 UKsWieczHip"}}, zgodnie z którym prawo jawne z księgi wieczystej jest wpisane zgodnie z rzeczywistym stanem prawnym oraz prawo wykreślone nie istnieje, nie zmienia tutaj obrazu sytuacji. Przepis ten tworzy jedynie **domniemanie** jawności materialnej ksiąg wieczystych. Powoduje więc wyłącznie odwrócenie ciężaru dowodu ({{pu przepis="art. 6 KC"}}).
Rękojmia wiary publicznej KW nie chroni rozporządzenia dokonanego na rzecz nabywcy, który wiedział albo chociażby tylko mógł się z łatwością dowiedzieć, że treść księgi wieczystej jest niezgodna z rzeczywistym stanem prawnym. Wykluczone jest więc nabycie od nieuprawnionego wówczas, gdy nabywca znał rzeczywisty stan prawny oraz wówczas, gdy nie znał go z powodu niedołożenia należytej staranności. Miarodajny jest moment dokonywania rozporządzenia
Usunięte:
Ponieważ wpis do księgi wieczystej nie jest w Polsce warunkiem nabycia własności nieruchomości, A stał się właścicielem gruntu z chwilą zawarcia umowy rzeczowej, tj. dnia 20.10.2010 r.
Uprawnionym do zbycia nieruchomości jest - co do zasady - jej właściciel. Ponieważ dnia 28.8.2010 r. B nie był już właścicielem nieruchomości, zbywając nieruchomość nie był uprawnionym do rozporządzania nią. W przypadku nieruchomości również jest możliwe nabycie własności od nieuprawnionego na podstawie na podstawie {{pu przepis="art. 5 i nast. UKsWieczHip"}}. Chodzi tu o tzw. rękojmię wiary publicznej ksiąg wieczystych (zob. więcej w osobnym [[RekojmiaWiaryPublicznejKsiagWieczystych dokumencie]]).
Dla nabycia własności jakiejkolwiek nieruchomości konieczne jest także, aby dana nieruchomość miała urządzoną księgę wieczystą, do której zbywca wpisany jest jako właściciel.
W tym kazusie miało to miejsce.
Nieuprawnionym jest każdy, kto nie jest właścicielem i nie jest uprawniony do rozporządzania nieruchomością (np. syndyk wg {{pu akt="PrUpNapr"}}). Fakt, że dany podmiot jest wpisany do księgi wieczystej (KW) jako właściciel nie powoduje jeszcze, że jemu to prawo faktycznie przysługuje. Wpis ma bowiem charakter deklaratywny (a więc nie powoduje powstania prawa), choć obowiązkowy (co oznacza jedynie tyle, że wpis jest konieczny, por. {{pu przepis="art. 35 UKsWieczHip"}}).
Ustalono wcześniej, że B nie był w chwili dokonywania transakcji z C właścicielem działki.
((3)) niezgodność ujawnionego w kw stanu prawnego z rzeczywistym stanem prawnym
Niezgodność może polegać na:
W tym kontekście należy pamiętać o domniemaniu wynikającym z {{pu przepis="art. 3 UKsWieczHip"}}, zgodnie z którym prawo jawne z księgi wieczystej jest wpisane zgodnie z rzeczywistym stanem prawnym oraz prawo wykreślone nie istnieje (domniemanie jawności materialnej ksiąg wieczystych). Oznacza to, że w tym wypadku mamy do czynienia z odwróceniem ciężaru dowodowego ({{pu przepis="art. 6 KC"}}).
Rękojmia wiary publicznej KW nie chroni rozporządzenia dokonanego na rzecz nabywcy, który wiedział albo chociażby tylko mógł się z łatwością dowiedzieć, że treść księgi wieczystej jest niezgodna z rzeczywistym stanem prawnym. Wykluczone jest więc nabycie od nieuprawnionego wówczas, gdy nabywca znał rzeczywisty stan prawny oraz wówczas, gdy nie znał go z powodu niedołożenia należytej staranności.
Dodane:
Sprzedaż jest [[CzynnoscPrawnaOdplatna umową odpłatną]]. Świadczeniem wzajemnym wobec świadczenia sprzedawcy jest zapłata ceny przez kupującego.
Usunięte:
Dodane:
B utracił własność na rzecz A dnia 20.10.2010 r.
Uprawnionym do zbycia nieruchomości jest - co do zasady - jej właściciel. Ponieważ dnia 28.8.2010 r. B nie był już właścicielem nieruchomości, zbywając nieruchomość nie był uprawnionym do rozporządzania nią. W przypadku nieruchomości również jest możliwe nabycie własności od nieuprawnionego na podstawie na podstawie {{pu przepis="art. 5 i nast. UKsWieczHip"}}. Chodzi tu o tzw. rękojmię wiary publicznej ksiąg wieczystych (zob. więcej w osobnym [[RekojmiaWiaryPublicznejKsiagWieczystych dokumencie]]).
Dla nabycia własności jakiejkolwiek nieruchomości konieczne jest także, aby dana nieruchomość miała urządzoną księgę wieczystą, do której zbywca wpisany jest jako właściciel.
W tym kazusie miało to miejsce.
Nieuprawnionym jest każdy, kto nie jest właścicielem i nie jest uprawniony do rozporządzania nieruchomością (np. syndyk wg {{pu akt="PrUpNapr"}}). Fakt, że dany podmiot jest wpisany do księgi wieczystej (KW) jako właściciel nie powoduje jeszcze, że jemu to prawo faktycznie przysługuje. Wpis ma bowiem charakter deklaratywny (a więc nie powoduje powstania prawa), choć obowiązkowy (co oznacza jedynie tyle, że wpis jest konieczny, por. {{pu przepis="art. 35 UKsWieczHip"}}).
C nabył więc własność nieruchomości w dobrej wierze od nieuprawnionego. Właścicielem nieruchomości jest więc C.
Uprawnionym do zbycia nieruchomości jest - co do zasady - jej właściciel. Ponieważ dnia 28.8.2010 r. B nie był już właścicielem nieruchomości, zbywając nieruchomość nie był uprawnionym do rozporządzania nią. W przypadku nieruchomości również jest możliwe nabycie własności od nieuprawnionego na podstawie na podstawie {{pu przepis="art. 5 i nast. UKsWieczHip"}}. Chodzi tu o tzw. rękojmię wiary publicznej ksiąg wieczystych (zob. więcej w osobnym [[RekojmiaWiaryPublicznejKsiagWieczystych dokumencie]]).
Dla nabycia własności jakiejkolwiek nieruchomości konieczne jest także, aby dana nieruchomość miała urządzoną księgę wieczystą, do której zbywca wpisany jest jako właściciel.
W tym kazusie miało to miejsce.
Nieuprawnionym jest każdy, kto nie jest właścicielem i nie jest uprawniony do rozporządzania nieruchomością (np. syndyk wg {{pu akt="PrUpNapr"}}). Fakt, że dany podmiot jest wpisany do księgi wieczystej (KW) jako właściciel nie powoduje jeszcze, że jemu to prawo faktycznie przysługuje. Wpis ma bowiem charakter deklaratywny (a więc nie powoduje powstania prawa), choć obowiązkowy (co oznacza jedynie tyle, że wpis jest konieczny, por. {{pu przepis="art. 35 UKsWieczHip"}}).
C nabył więc własność nieruchomości w dobrej wierze od nieuprawnionego. Właścicielem nieruchomości jest więc C.
Usunięte:
Ponieważ dnia 28 sierpnia 2010 r. B nie był już właścicielem nieruchomości, zbywając nieruchomość nie był uprawnionym do rozporządzania nią. W przypadku nieruchomości również jest możliwe nabycie własności od nieuprawnionego na podstawie na podstawie {{pu przepis="art. 5 i nast. UKsWieczHip"}}. Chodzi tu o tzw. rękojmię wiary publicznej ksiąg wieczystych (zob. więcej w dokumencie: RekojmiaWiaryPublicznejKsiagWieczystych).
Dla nabycia własności jakiejkolwiek nieruchomości konieczne jest także, aby dana nieruchomość miała urządzoną księgę wieczystą, do której zbywca wpisany jest jako właściciel. W tym kazusie miało to miejsce.
Nieuprawnionym jest każdy, kto nie jest właścicielem i nie jest uprawniony do rozporządzania nieruchomością (np. syndyk wg {{pu akt="PrUpNapr"}}). Fakt, że dany podmiot jest wpisany do księgi wieczystej (KW) jako właściciel nie powoduje jeszcze, że jemu to prawo faktycznie przysługuje. Wpis ma bowiem charakter deklaratywny (a więc nie powoduje powstania prawa), choć obowiązkowy (co oznacza jedynie tyle, że wpis jest konieczny).
Właścicielem nieruchomości jest więc C.
Dodane:
Ponieważ dnia 28 sierpnia 2010 r. B nie był już właścicielem nieruchomości, zbywając nieruchomość nie był uprawnionym do rozporządzania nią. W przypadku nieruchomości również jest możliwe nabycie własności od nieuprawnionego na podstawie na podstawie {{pu przepis="art. 5 i nast. UKsWieczHip"}}. Chodzi tu o tzw. rękojmię wiary publicznej ksiąg wieczystych (zob. więcej w dokumencie: RekojmiaWiaryPublicznejKsiagWieczystych).
Zgodnie z {{pu przepis="art. 5 UKsWieczHip"}} nabywca nieruchomości mającej urządzoną księgę wieczystą nabywa własność nieruchomości od osoby, która jest – niezgodnie z rzeczywistym stanem prawnym – wpisana do tej księgi jako właściciel, pod warunkiem jednak, iż umowa ma charakter odpłatny i nabywca jest w dobrej wierze (IgnatowiczStefaniukPrawoRzeczowe (2000), str. 101).
Zgodnie z {{pu przepis="art. 5 UKsWieczHip"}} nabywca nieruchomości mającej urządzoną księgę wieczystą nabywa własność nieruchomości od osoby, która jest – niezgodnie z rzeczywistym stanem prawnym – wpisana do tej księgi jako właściciel, pod warunkiem jednak, iż umowa ma charakter odpłatny i nabywca jest w dobrej wierze (IgnatowiczStefaniukPrawoRzeczowe (2000), str. 101).
Usunięte:
Zgodnie z tymi przepisami nabywca nieruchomości mającej urządzoną księgę wieczystą nabywa własność nieruchomości od osoby, która jest – niezgodnie z rzeczywistym stanem prawnym – wpisana do tej księgi jako właściciel, pod warunkiem jednak, iż umowa ma charakter odpłatny i nabywca jest w dobrej wierze (IgnatowiczStefaniukPrawoRzeczowe (2000), str. 101).
((1)) Uwagi
Ogólne rozważania nt. rękojmi wiary publicznej przedstawione zostały w dokumencie: RekojmiaWiaryPublicznejKsiagWieczystych
Dodane:
A (nabywca) i B (zbywca) zawarli dnia 2 marca 2010 r. notarialną umowę sprzedaży nieruchomości rolnej położonej w Kunowicach pod warunkiem, że Agencja Nieruchomości Rolnych nie skorzysta z przysługującego jej prawa pierwokupu. Własność nieruchomości miała przejść na mocy osobnej umowy zawartej w ciągu tygodnia po upływie miesięcznego terminu przysługującego Agencji na wykonanie prawa pierwokupu. Ponieważ Agencja nie skorzystała ze swojego uprawnienia, dnia 20 kwietnia 2010 r. pomiędzy A i B zawarta została notarialna umowa, w której B przeniósł własność na nabywcę. A zwlekał z wpisaniem swojego prawa własności do księgi wieczystej, twierdząc, że wcale nie musi się wpisywać, aby być właścicielem gruntu. B wykorzystał ten fakt i sprzedał nieruchomość C (także na podstawie dwóch umów – zobowiązującej z dnia 5 lipca 2010 r. i rozporządzającej z dnia 28 sierpnia 2010 r.). We wrześniu 2010 dokonano wpisu prawa własności na rzecz C.
//1. Kto jest właścicielem nieruchomości?
2. Czy, gdyby na przedmiotowej nieruchomości było ustanowione (ale nie wpisane do KW) prawo dożywocia na rzecz D,prawo to wygasłoby na skutek powyższych transakcji?//
((2)) Utrata na rzecz A na skutek umowy sprzedaży
B mógłby utracić prawo własności na podstawie umowy z dnia 2.3.2010 r.
Umowa sprzedaży jest skuteczna, pomimo przewidzianego w niej warunku, gdyż zgodnie z {{pu przepis="art. 157 § 2 KC"}} jest dopuszczalne, aby umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości zawarta została pod warunkiem. W tym wypadku zastrzeżenie niewykonania prawa pierwokupu dotyczyło wyłącznie umowy zobowiązującej , taki warunek jest dopuszczalny. Umowa z takim zastrzeżeniem jest więc ważna.
Jednakże B nie utracił prawa własności na skutek umowy sprzedaży, gdyż podwójny skutek wynikający z {{pu przepis="art. 155 § 1 KC"}} został wykluczony przez strony.
((2)) Utrata własności na rzecz A na skutek umowy rozporządzającej
B mógłby utracić prawo własności na podstawie umowy z dnia 20.10.2010 r.
Tego dnia strony zawarły skuteczną pod względem formalnym (forma aktu notarialnego) i materialnym (kauzalność wg {{pu przepis="art. 156 KC"}}) umowę przewłaszczeniową.
Ponieważ wpis do księgi wieczystej nie jest w Polsce warunkiem nabycia własności nieruchomości, A stał się właścicielem gruntu z chwilą zawarcia umowy rzeczowej, tj. dnia 20.10.2010 r.
B utracił własność na rzecz A.
((2)) Utrata własności przez A na rzecz C na skutek umowy B i C
Należy ustalić, czy A mógł następnie utracić własności na skutek umowy rozporządzającej dokonanej pomiędzy B i C.
Ze stanu faktycznego wynika, że B i C dokonali najpierw skutecznej umowy zobowiązującej, a następnie, gdy ANR nie wykonała swojego prawa pierwokupu, skutecznej umowy rozporządzającej. Obok skutecznej umowy wymagane jest jednakże również uprawnienie zbywcy do zbycia rzeczy (zasada: //nemo plus iuris...//).
Ponieważ dnia 28 sierpnia 2010 r. B nie był już właścicielem nieruchomości, zbywając nieruchomość nie był uprawnionym do rozporządzania nią. W przypadku nieruchomości również jest możliwe nabycie własności od nieuprawnionego na podstawie {{pu przepis="art. 5 i nast. UKsWieczHip"}}.
Zgodnie z tymi przepisami nabywca nieruchomości mającej urządzoną księgę wieczystą nabywa własność nieruchomości od osoby, która jest – niezgodnie z rzeczywistym stanem prawnym – wpisana do tej księgi jako właściciel, pod warunkiem jednak, iż umowa ma charakter odpłatny i nabywca jest w dobrej wierze (IgnatowiczStefaniukPrawoRzeczowe (2000), str. 101).
((3)) nieruchomość z urządzoną księgą wieczystą
Nieruchomością w rozumieniu KC jest nieruchomość gruntowa, budynkowa lub lokalowa. W tym wypadku chodziło o nieruchomość gruntową.
Dla nabycia własności jakiejkolwiek nieruchomości konieczne jest także, aby dana nieruchomość miała urządzoną księgę wieczystą, do której zbywca wpisany jest jako właściciel. W tym kazusie miało to miejsce.
((3)) brak uprawnienia zbywcy
Nieuprawnionym jest każdy, kto nie jest właścicielem i nie jest uprawniony do rozporządzania nieruchomością (np. syndyk wg {{pu akt="PrUpNapr"}}). Fakt, że dany podmiot jest wpisany do księgi wieczystej (KW) jako właściciel nie powoduje jeszcze, że jemu to prawo faktycznie przysługuje. Wpis ma bowiem charakter deklaratywny (a więc nie powoduje powstania prawa), choć obowiązkowy (co oznacza jedynie tyle, że wpis jest konieczny).
Ustalono wcześniej, że B nie był w chwili dokonywania transakcji z C właścicielem działki.
((3)) niezgodność ujawnionego w kw stanu prawnego z rzeczywistym stanem prawnym
Niezgodność może polegać na:
- omyłce w treści wpisu, wskutek której wpis nieprawidłowo odzwierciedla rzeczywisty stan prawny,
- wpisie prawa nieistniejącego,
- dokonaniu wpisu bez podstawy prawnej,
- braku wpisu dotyczącego istniejącego prawa (RudnickiUstawa, (2005), art. 5 uw. 3, str. 39).
Ujawniony w księdze wieczystej jest stan prawny wynikający z treści wpisanych praw (Rudnicki, Ustawa... (2005), art. 5 uw. 7, str. 44), rzeczywisty stan prawny nieruchomości to natomiast stan zgodny z prawem materialnym (RudnickiUstawa, (2005), art. 5 uw. 8, str. 45).
W tym wypadku wpisany jako właściciel był B, choć faktycznie właścicielem był już A.
W tym kontekście należy pamiętać o domniemaniu wynikającym z {{pu przepis="art. 3 UKsWieczHip"}}, zgodnie z którym prawo jawne z księgi wieczystej jest wpisane zgodnie z rzeczywistym stanem prawnym oraz prawo wykreślone nie istnieje (domniemanie jawności materialnej ksiąg wieczystych). Oznacza to, że w tym wypadku mamy do czynienia z odwróceniem ciężaru dowodowego ({{pu przepis="art. 6 KC"}}).
((3)) umowa odpłatna
Jak wynika z {{pu przepis="art. 6 ust. 1 UKsWieczHip"}} nie podlegają ochronie na podstawie rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczystych nabywcy, którzy uzyskują prawo własności nieodpłatnie. Chodzi tu o takie czynności, dla których charakterystyczny jest brak świadczenia wzajemnego nabywcy własności. Wykluczyć należy tym samym wszystkie czynności, w ramach których świadczenie wzajemne nabywcy ma charakter choćby częściowej ekwiwalentności.
Sprzedaż jest [[UmowaOdplatna umową odpłatną]]. Świadczeniem wzajemnym wobec świadczenia sprzedawcy jest zapłata ceny przez kupującego.
((3)) dobra wiara nabywcy
Rękojmia wiary publicznej KW nie chroni rozporządzenia dokonanego na rzecz nabywcy, który wiedział albo chociażby tylko mógł się z łatwością dowiedzieć, że treść księgi wieczystej jest niezgodna z rzeczywistym stanem prawnym. Wykluczone jest więc nabycie od nieuprawnionego wówczas, gdy nabywca znał rzeczywisty stan prawny oraz wówczas, gdy nie znał go z powodu niedołożenia należytej staranności.
Zgodnie jednak z {{pu przepis="art. 7 KC"}} dobrą wiarę należy domniemywać.
((3)) brak okoliczności wyłączających rękojmię
Rękojmię wyklucza wzmianka (o wniosku, apelacji, kasacji) oraz ostrzeżenie o niezgodności stanu ujawnionego ze stanem rzeczywistym ({{pu przepis="art. 8 UKsWieczHip"}}). Ponieważ takiej wzmianki nie było, rękojmia nie została wykluczona.
Nie chodzi tu także o prawa trwałe, przeciw którym rękojmia wiary publicznej nie działa (zob. {{pu przepis="art. 7 UKsWieczHip"}}).
C nabył więc własność nieruchomości w dobrej wierze od nieuprawnionego wg {{pu przepis="art. 5 UKsWieczHip"}}.
((2)) Wynik
Właścicielem nieruchomości jest więc C.
//1. Kto jest właścicielem nieruchomości?
2. Czy, gdyby na przedmiotowej nieruchomości było ustanowione (ale nie wpisane do KW) prawo dożywocia na rzecz D,prawo to wygasłoby na skutek powyższych transakcji?//
((2)) Utrata na rzecz A na skutek umowy sprzedaży
B mógłby utracić prawo własności na podstawie umowy z dnia 2.3.2010 r.
Umowa sprzedaży jest skuteczna, pomimo przewidzianego w niej warunku, gdyż zgodnie z {{pu przepis="art. 157 § 2 KC"}} jest dopuszczalne, aby umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości zawarta została pod warunkiem. W tym wypadku zastrzeżenie niewykonania prawa pierwokupu dotyczyło wyłącznie umowy zobowiązującej , taki warunek jest dopuszczalny. Umowa z takim zastrzeżeniem jest więc ważna.
Jednakże B nie utracił prawa własności na skutek umowy sprzedaży, gdyż podwójny skutek wynikający z {{pu przepis="art. 155 § 1 KC"}} został wykluczony przez strony.
((2)) Utrata własności na rzecz A na skutek umowy rozporządzającej
B mógłby utracić prawo własności na podstawie umowy z dnia 20.10.2010 r.
Tego dnia strony zawarły skuteczną pod względem formalnym (forma aktu notarialnego) i materialnym (kauzalność wg {{pu przepis="art. 156 KC"}}) umowę przewłaszczeniową.
Ponieważ wpis do księgi wieczystej nie jest w Polsce warunkiem nabycia własności nieruchomości, A stał się właścicielem gruntu z chwilą zawarcia umowy rzeczowej, tj. dnia 20.10.2010 r.
B utracił własność na rzecz A.
((2)) Utrata własności przez A na rzecz C na skutek umowy B i C
Należy ustalić, czy A mógł następnie utracić własności na skutek umowy rozporządzającej dokonanej pomiędzy B i C.
Ze stanu faktycznego wynika, że B i C dokonali najpierw skutecznej umowy zobowiązującej, a następnie, gdy ANR nie wykonała swojego prawa pierwokupu, skutecznej umowy rozporządzającej. Obok skutecznej umowy wymagane jest jednakże również uprawnienie zbywcy do zbycia rzeczy (zasada: //nemo plus iuris...//).
Ponieważ dnia 28 sierpnia 2010 r. B nie był już właścicielem nieruchomości, zbywając nieruchomość nie był uprawnionym do rozporządzania nią. W przypadku nieruchomości również jest możliwe nabycie własności od nieuprawnionego na podstawie {{pu przepis="art. 5 i nast. UKsWieczHip"}}.
Zgodnie z tymi przepisami nabywca nieruchomości mającej urządzoną księgę wieczystą nabywa własność nieruchomości od osoby, która jest – niezgodnie z rzeczywistym stanem prawnym – wpisana do tej księgi jako właściciel, pod warunkiem jednak, iż umowa ma charakter odpłatny i nabywca jest w dobrej wierze (IgnatowiczStefaniukPrawoRzeczowe (2000), str. 101).
((3)) nieruchomość z urządzoną księgą wieczystą
Nieruchomością w rozumieniu KC jest nieruchomość gruntowa, budynkowa lub lokalowa. W tym wypadku chodziło o nieruchomość gruntową.
Dla nabycia własności jakiejkolwiek nieruchomości konieczne jest także, aby dana nieruchomość miała urządzoną księgę wieczystą, do której zbywca wpisany jest jako właściciel. W tym kazusie miało to miejsce.
((3)) brak uprawnienia zbywcy
Nieuprawnionym jest każdy, kto nie jest właścicielem i nie jest uprawniony do rozporządzania nieruchomością (np. syndyk wg {{pu akt="PrUpNapr"}}). Fakt, że dany podmiot jest wpisany do księgi wieczystej (KW) jako właściciel nie powoduje jeszcze, że jemu to prawo faktycznie przysługuje. Wpis ma bowiem charakter deklaratywny (a więc nie powoduje powstania prawa), choć obowiązkowy (co oznacza jedynie tyle, że wpis jest konieczny).
Ustalono wcześniej, że B nie był w chwili dokonywania transakcji z C właścicielem działki.
((3)) niezgodność ujawnionego w kw stanu prawnego z rzeczywistym stanem prawnym
Niezgodność może polegać na:
- omyłce w treści wpisu, wskutek której wpis nieprawidłowo odzwierciedla rzeczywisty stan prawny,
- wpisie prawa nieistniejącego,
- dokonaniu wpisu bez podstawy prawnej,
- braku wpisu dotyczącego istniejącego prawa (RudnickiUstawa, (2005), art. 5 uw. 3, str. 39).
Ujawniony w księdze wieczystej jest stan prawny wynikający z treści wpisanych praw (Rudnicki, Ustawa... (2005), art. 5 uw. 7, str. 44), rzeczywisty stan prawny nieruchomości to natomiast stan zgodny z prawem materialnym (RudnickiUstawa, (2005), art. 5 uw. 8, str. 45).
W tym wypadku wpisany jako właściciel był B, choć faktycznie właścicielem był już A.
W tym kontekście należy pamiętać o domniemaniu wynikającym z {{pu przepis="art. 3 UKsWieczHip"}}, zgodnie z którym prawo jawne z księgi wieczystej jest wpisane zgodnie z rzeczywistym stanem prawnym oraz prawo wykreślone nie istnieje (domniemanie jawności materialnej ksiąg wieczystych). Oznacza to, że w tym wypadku mamy do czynienia z odwróceniem ciężaru dowodowego ({{pu przepis="art. 6 KC"}}).
((3)) umowa odpłatna
Jak wynika z {{pu przepis="art. 6 ust. 1 UKsWieczHip"}} nie podlegają ochronie na podstawie rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczystych nabywcy, którzy uzyskują prawo własności nieodpłatnie. Chodzi tu o takie czynności, dla których charakterystyczny jest brak świadczenia wzajemnego nabywcy własności. Wykluczyć należy tym samym wszystkie czynności, w ramach których świadczenie wzajemne nabywcy ma charakter choćby częściowej ekwiwalentności.
Sprzedaż jest [[UmowaOdplatna umową odpłatną]]. Świadczeniem wzajemnym wobec świadczenia sprzedawcy jest zapłata ceny przez kupującego.
((3)) dobra wiara nabywcy
Rękojmia wiary publicznej KW nie chroni rozporządzenia dokonanego na rzecz nabywcy, który wiedział albo chociażby tylko mógł się z łatwością dowiedzieć, że treść księgi wieczystej jest niezgodna z rzeczywistym stanem prawnym. Wykluczone jest więc nabycie od nieuprawnionego wówczas, gdy nabywca znał rzeczywisty stan prawny oraz wówczas, gdy nie znał go z powodu niedołożenia należytej staranności.
Zgodnie jednak z {{pu przepis="art. 7 KC"}} dobrą wiarę należy domniemywać.
((3)) brak okoliczności wyłączających rękojmię
Rękojmię wyklucza wzmianka (o wniosku, apelacji, kasacji) oraz ostrzeżenie o niezgodności stanu ujawnionego ze stanem rzeczywistym ({{pu przepis="art. 8 UKsWieczHip"}}). Ponieważ takiej wzmianki nie było, rękojmia nie została wykluczona.
Nie chodzi tu także o prawa trwałe, przeciw którym rękojmia wiary publicznej nie działa (zob. {{pu przepis="art. 7 UKsWieczHip"}}).
C nabył więc własność nieruchomości w dobrej wierze od nieuprawnionego wg {{pu przepis="art. 5 UKsWieczHip"}}.
((2)) Wynik
Właścicielem nieruchomości jest więc C.
Usunięte:
//Czy C ma rację?//
((2)) Utrata na rzecz A na skutek umowy sprzedaży
B nie utracił prawa własności na skutek umowy sprzedaży, gdyż podwójny skutek wynikający z {{pu przepis="art. 155 § 1 KC"}} został wykluczony przez strony. Umowa sprzedaży jest skuteczna, pomimo przewidzianego w niej warunku, gdyż zgodnie z {{pu przepis="art. 157 § 2 KC"}} jest dopuszczalne, aby umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości zawarta została pod warunkiem.
W tym wypadku zastrzeżenie niewykonania prawa pierwokupu dotyczyło wyłącznie umowy zobowiązującej , taki warunek jest dopuszczalny. Umowa z takim zastrzeżeniem jest więc ważna.
Jednakże 15.10.2006 r. B uchylił się skutecznie od skutków oświadczenia woli o sprzedaży nieruchomości. Wobec tego umowa sprzedaży jest //ex tunc// nieważna.
((2)) Utrata własności na rzecz A na skutek umowy przewłaszczeniowej
Należy rozważyć, jaki wpływ ma nieważność umowy zobowiązaniowej na ważność umowy rozporządzającej.
W prawie niemieckim obowiązuje Abstraktionsprinzip, zgodnie z którym nieważność zobowiązania do przeniesienia własności (Verpflichtungsgeschäft) nie wpływa na ważność umowy rozporządzającej (Verfügungsgeschäft). Tym samym nabywca uzyskuje własność, którą jednak można wydobyć przy pomocy bezpodstawnego wzbogacenia (§ 812 BGB), jako uzyskaną bez podstawy prawnej.
Jednakże w Polsce obowiązuje zasada kauzalności, która jest przeciwieństwem zasady abstrakcyjności. Zasada kauzalności wyrażona została w {{pu przepis="art. 156 KC"}} (kauzalność materialna) i w {{pu przepis="art. 158 zd. 2 KC"}} na końcu (kauzalność formalna). Zgodnie z tą zasadą ważność rozporządzenia zależy więc od istnienia ważnej kauzy.
Stwierdzono powyżej, że na skutek uchylenia się od skutków oświadczenia woli umowa sprzedaży była nieważna. Tym samym odpadła kauza dla umowy rzeczowej. Stosownie do {{pu przepis="art. 156 KC"}} umowa rzeczowa jest więc także nieważna.
A nie stał się właścicielem na skutek umowy rzeczowej.
((2)) Utrata własności na rzecz C na skutek umowy rozporządzającej
Należy ustalić, czy B mógł utracić własność na skutek umowy rozporządzającej dokonanej pomiędzy A i C.
Ze stanu faktycznego wynika, że A i C dokonali najpierw skutecznej umowy zobowiązującej, a następnie, gdy ANR nie wykonała swojego prawa pierwokupu, skutecznej umowy rozporządzającej. Obok skutecznej umowy wymagane jest jednakże również uprawnienie zbywcy do zbycia rzeczy (zasada: //nemo plus iuris...//). Ponieważ 15.10.2006 r. B uchylił się skutecznie od skutków oświadczenia woli i jest nadal właścicielem nieruchomości (zob. wyżej), A zbywając nieruchomość nie był uprawnionym. W przypadku nieruchomości również jest możliwe nabycie własności od nieuprawnionego na podstawie {{pu przepis="art. 5 i nast. UKsWieczHip"}}. Zgodnie z tymi przepisami nabywca nieruchomości mającej urządzoną księgę wieczystą nabywa własność nieruchomości od osoby, która jest – niezgodnie z rzeczywistym stanem prawnym – wpisana do tej księgi jako właściciel, pod warunkiem jednak, iż umowa ma charakter odpłatny i nabywca jest w dobrej wierze (IgnatowiczStefaniukPrawoRzeczowe (2000), str. 101).
((3)) nieruchomość z urządzoną księgą wieczystą
Nieruchomością w rozumieniu KC jest nieruchomość gruntowa, budynkowa lub lokalowa. W tym wypadku chodziło o nieruchomość gruntową.
Dla nabycia własności jakiejkolwiek nieruchomości konieczne jest także, aby dana nieruchomość miała urządzoną księgę wieczystą, do której zbywca wpisany jest jako właściciel. W tym kazusie miało to miejsce.
((3)) brak uprawnienia zbywcy
Nieuprawnionym jest każdy, kto nie jest właścicielem i nie jest uprawniony do rozporządzania nieruchomością (np. syndyk wg {{pu akt="PrUpNapr"}}). Fakt, że dany podmiot jest wpisany do księgi wieczystej (KW) jako właściciel nie powoduje jeszcze, że jemu to prawo faktycznie przysługuje. Wpis ma bowiem charakter deklaratywny (a więc nie powoduje powstania prawa), choć obowiązkowy (co oznacza jedynie tyle, że wpis jest konieczny).
Ustalono wcześniej, że na skutek tego, iż B uchylił się od skutków oświadczenia woli, A nie był faktycznym właścicielem działki.
((3)) niezgodność ujawnionego w kw stanu prawnego z rzeczywistym stanem prawnym
Niezgodność może polegać na:
- omyłce w treści wpisu, wskutek której wpis nieprawidłowo odzwierciedla rzeczywisty stan prawny,
- wpisie prawa nieistniejącego,
- dokonaniu wpisu bez podstawy prawnej,
- braku wpisu dotyczącego istniejącego prawa (RudnickiUstawa, (2005), art. 5 uw. 3, str. 39).
Ujawniony w księdze wieczystej jest stan prawny wynikający z treści wpisanych praw (Rudnicki, Ustawa... (2005), art. 5 uw. 7, str. 44), rzeczywisty stan prawny nieruchomości to natomiast stan zgodny z prawem materialnym (RudnickiUstawa, (2005), art. 5 uw. 8, str. 45).
W tym wypadku wpisany jako właściciel był A, choć faktycznie był nim B. Wpisano więc nieistniejące faktycznie prawo własności A.
W tym kontekście należy pamiętać o domniemaniu wynikającym z {{pu przepis="art. 3 UKsWieczHip"}}, zgodnie z którym prawo jawne z księgi wieczystej jest wpisane zgodnie z rzeczywistym stanem prawnym oraz prawo wykreślone nie istnieje (domniemanie jawności materialnej ksiąg wieczystych). Oznacza to, że w tym wypadku mamy do czynienia z odwróceniem ciężaru dowodowego ({{pu przepis="art. 6 KC"}}).
Skutkiem tego jest, że to B musi udowodnić, iż nadal jest faktycznym właścicielem działki a nie był nim A i nie jest nim C.
((3)) umowa odpłatna
Jak wynika z {{pu przepis="art. 6 ust. 1 UKsWieczHip"}} nie podlegają ochronie na podstawie rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczystych nabywcy, którzy uzyskują prawo własności nieodpłatnie. Chodzi tu o takie czynności, dla których charakterystyczny jest brak świadczenia wzajemnego nabywcy własności. Wykluczyć należy tym samym wszystkie czynności, w ramach których świadczenie wzajemne nabywcy ma charakter choćby częściowej ekwiwalentności.
Sprzedaż jest [[UmowaOdplatna umową odpłatną]]. Świadczeniem wzajemnym wobec świadczenia sprzedawcy jest zapłata ceny przez kupującego.
((3)) dobra wiara nabywcy
Rękojmia wiary publicznej KW nie chroni rozporządzenia dokonanego na rzecz nabywcy, który wiedział albo chociażby tylko mógł się z łatwością dowiedzieć, że treść księgi wieczystej jest niezgodna z rzeczywistym stanem prawnym. Wykluczone jest więc nabycie od nieuprawnionego wówczas, gdy nabywca znał rzeczywisty stan prawny oraz wówczas, gdy nie znał go z powodu niedołożenia należytej staranności.
Zgodnie jednak z {{pu przepis="art. 7 KC"}} dobrą wiarę należy domniemywać.
((3)) brak okoliczności wyłączających rękojmi
Rękojmię wyklucza wzmianka (o wniosku, apelacji, kasacji) oraz ostrzeżenie o niezgodności stanu ujawnionego ze stanem rzeczywistym ({{pu przepis="art. 8 UKsWieczHip"}}). Ponieważ takiej wzmianki nie było, rękojmia nie została wykluczona.
Nie chodzi tu także o prawa trwałe, przeciw którym rękojmia wiary publicznej nie działa (zob. {{pu przepis="art. 7 UKsWieczHip"}}).
C nabył więc własność nieruchomości w dobrej wierze od nieuprawnionego wg {{pu przepis="art. 5 UKsWieczHip"}}.
((2)) Wynik
Właścicielem nieruchomości jest więc C.
Dodane:
B nie utracił prawa własności na skutek umowy sprzedaży, gdyż podwójny skutek wynikający z {{pu przepis="art. 155 § 1 KC"}} został wykluczony przez strony. Umowa sprzedaży jest skuteczna, pomimo przewidzianego w niej warunku, gdyż zgodnie z {{pu przepis="art. 157 § 2 KC"}} jest dopuszczalne, aby umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości zawarta została pod warunkiem.
Usunięte:
Dodane:
((1)) Uwagi
Ogólne rozważania nt. rękojmi wiary publicznej przedstawione zostały w dokumencie: RekojmiaWiaryPublicznejKsiagWieczystych
Ogólne rozważania nt. rękojmi wiary publicznej przedstawione zostały w dokumencie: RekojmiaWiaryPublicznejKsiagWieczystych
Dodane:
//Czy C ma rację?//
B nie utracił prawa własności na skutek umowy sprzedaży, gdyż podwójny skutek wynikający z art. 155 § 1 został wykluczony przez strony. Umowa sprzedaży jest skuteczna, pomimo przewidzianego w niej warunku, gdyż zgodnie z {{pu przepis="art. 157 § 2 KC"}} jest dopuszczalne, aby umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości zawarta została pod warunkiem.
W tym wypadku zastrzeżenie niewykonania prawa pierwokupu dotyczyło wyłącznie umowy zobowiązującej , taki warunek jest dopuszczalny. Umowa z takim zastrzeżeniem jest więc ważna.
Jednakże 15.10.2006 r. B uchylił się skutecznie od skutków oświadczenia woli o sprzedaży nieruchomości. Wobec tego umowa sprzedaży jest //ex tunc// nieważna.
Należy rozważyć, jaki wpływ ma nieważność umowy zobowiązaniowej na ważność umowy rozporządzającej.
W prawie niemieckim obowiązuje Abstraktionsprinzip, zgodnie z którym nieważność zobowiązania do przeniesienia własności (Verpflichtungsgeschäft) nie wpływa na ważność umowy rozporządzającej (Verfügungsgeschäft). Tym samym nabywca uzyskuje własność, którą jednak można wydobyć przy pomocy bezpodstawnego wzbogacenia (§ 812 BGB), jako uzyskaną bez podstawy prawnej.
Jednakże w Polsce obowiązuje zasada kauzalności, która jest przeciwieństwem zasady abstrakcyjności. Zasada kauzalności wyrażona została w {{pu przepis="art. 156 KC"}} (kauzalność materialna) i w {{pu przepis="art. 158 zd. 2 KC"}} na końcu (kauzalność formalna). Zgodnie z tą zasadą ważność rozporządzenia zależy więc od istnienia ważnej kauzy.
Stwierdzono powyżej, że na skutek uchylenia się od skutków oświadczenia woli umowa sprzedaży była nieważna. Tym samym odpadła kauza dla umowy rzeczowej. Stosownie do {{pu przepis="art. 156 KC"}} umowa rzeczowa jest więc także nieważna.
Należy ustalić, czy B mógł utracić własność na skutek umowy rozporządzającej dokonanej pomiędzy A i C.
Ze stanu faktycznego wynika, że A i C dokonali najpierw skutecznej umowy zobowiązującej, a następnie, gdy ANR nie wykonała swojego prawa pierwokupu, skutecznej umowy rozporządzającej. Obok skutecznej umowy wymagane jest jednakże również uprawnienie zbywcy do zbycia rzeczy (zasada: //nemo plus iuris...//). Ponieważ 15.10.2006 r. B uchylił się skutecznie od skutków oświadczenia woli i jest nadal właścicielem nieruchomości (zob. wyżej), A zbywając nieruchomość nie był uprawnionym. W przypadku nieruchomości również jest możliwe nabycie własności od nieuprawnionego na podstawie {{pu przepis="art. 5 i nast. UKsWieczHip"}}. Zgodnie z tymi przepisami nabywca nieruchomości mającej urządzoną księgę wieczystą nabywa własność nieruchomości od osoby, która jest – niezgodnie z rzeczywistym stanem prawnym – wpisana do tej księgi jako właściciel, pod warunkiem jednak, iż umowa ma charakter odpłatny i nabywca jest w dobrej wierze (IgnatowiczStefaniukPrawoRzeczowe (2000), str. 101).
Dla nabycia własności jakiejkolwiek nieruchomości konieczne jest także, aby dana nieruchomość miała urządzoną księgę wieczystą, do której zbywca wpisany jest jako właściciel. W tym kazusie miało to miejsce.
Nieuprawnionym jest każdy, kto nie jest właścicielem i nie jest uprawniony do rozporządzania nieruchomością (np. syndyk wg {{pu akt="PrUpNapr"}}). Fakt, że dany podmiot jest wpisany do księgi wieczystej (KW) jako właściciel nie powoduje jeszcze, że jemu to prawo faktycznie przysługuje. Wpis ma bowiem charakter deklaratywny (a więc nie powoduje powstania prawa), choć obowiązkowy (co oznacza jedynie tyle, że wpis jest konieczny).
- omyłce w treści wpisu, wskutek której wpis nieprawidłowo odzwierciedla rzeczywisty stan prawny,
- wpisie prawa nieistniejącego,
- dokonaniu wpisu bez podstawy prawnej,
- braku wpisu dotyczącego istniejącego prawa (RudnickiUstawa, (2005), art. 5 uw. 3, str. 39).
Ujawniony w księdze wieczystej jest stan prawny wynikający z treści wpisanych praw (Rudnicki, Ustawa... (2005), art. 5 uw. 7, str. 44), rzeczywisty stan prawny nieruchomości to natomiast stan zgodny z prawem materialnym (RudnickiUstawa, (2005), art. 5 uw. 8, str. 45).
Sprzedaż jest [[UmowaOdplatna umową odpłatną]]. Świadczeniem wzajemnym wobec świadczenia sprzedawcy jest zapłata ceny przez kupującego.
Rękojmię wyklucza wzmianka (o wniosku, apelacji, kasacji) oraz ostrzeżenie o niezgodności stanu ujawnionego ze stanem rzeczywistym ({{pu przepis="art. 8 UKsWieczHip"}}). Ponieważ takiej wzmianki nie było, rękojmia nie została wykluczona.
Nie chodzi tu także o prawa trwałe, przeciw którym rękojmia wiary publicznej nie działa (zob. {{pu przepis="art. 7 UKsWieczHip"}}).
B nie utracił prawa własności na skutek umowy sprzedaży, gdyż podwójny skutek wynikający z art. 155 § 1 został wykluczony przez strony. Umowa sprzedaży jest skuteczna, pomimo przewidzianego w niej warunku, gdyż zgodnie z {{pu przepis="art. 157 § 2 KC"}} jest dopuszczalne, aby umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości zawarta została pod warunkiem.
W tym wypadku zastrzeżenie niewykonania prawa pierwokupu dotyczyło wyłącznie umowy zobowiązującej , taki warunek jest dopuszczalny. Umowa z takim zastrzeżeniem jest więc ważna.
Jednakże 15.10.2006 r. B uchylił się skutecznie od skutków oświadczenia woli o sprzedaży nieruchomości. Wobec tego umowa sprzedaży jest //ex tunc// nieważna.
Należy rozważyć, jaki wpływ ma nieważność umowy zobowiązaniowej na ważność umowy rozporządzającej.
W prawie niemieckim obowiązuje Abstraktionsprinzip, zgodnie z którym nieważność zobowiązania do przeniesienia własności (Verpflichtungsgeschäft) nie wpływa na ważność umowy rozporządzającej (Verfügungsgeschäft). Tym samym nabywca uzyskuje własność, którą jednak można wydobyć przy pomocy bezpodstawnego wzbogacenia (§ 812 BGB), jako uzyskaną bez podstawy prawnej.
Jednakże w Polsce obowiązuje zasada kauzalności, która jest przeciwieństwem zasady abstrakcyjności. Zasada kauzalności wyrażona została w {{pu przepis="art. 156 KC"}} (kauzalność materialna) i w {{pu przepis="art. 158 zd. 2 KC"}} na końcu (kauzalność formalna). Zgodnie z tą zasadą ważność rozporządzenia zależy więc od istnienia ważnej kauzy.
Stwierdzono powyżej, że na skutek uchylenia się od skutków oświadczenia woli umowa sprzedaży była nieważna. Tym samym odpadła kauza dla umowy rzeczowej. Stosownie do {{pu przepis="art. 156 KC"}} umowa rzeczowa jest więc także nieważna.
Należy ustalić, czy B mógł utracić własność na skutek umowy rozporządzającej dokonanej pomiędzy A i C.
Ze stanu faktycznego wynika, że A i C dokonali najpierw skutecznej umowy zobowiązującej, a następnie, gdy ANR nie wykonała swojego prawa pierwokupu, skutecznej umowy rozporządzającej. Obok skutecznej umowy wymagane jest jednakże również uprawnienie zbywcy do zbycia rzeczy (zasada: //nemo plus iuris...//). Ponieważ 15.10.2006 r. B uchylił się skutecznie od skutków oświadczenia woli i jest nadal właścicielem nieruchomości (zob. wyżej), A zbywając nieruchomość nie był uprawnionym. W przypadku nieruchomości również jest możliwe nabycie własności od nieuprawnionego na podstawie {{pu przepis="art. 5 i nast. UKsWieczHip"}}. Zgodnie z tymi przepisami nabywca nieruchomości mającej urządzoną księgę wieczystą nabywa własność nieruchomości od osoby, która jest – niezgodnie z rzeczywistym stanem prawnym – wpisana do tej księgi jako właściciel, pod warunkiem jednak, iż umowa ma charakter odpłatny i nabywca jest w dobrej wierze (IgnatowiczStefaniukPrawoRzeczowe (2000), str. 101).
Dla nabycia własności jakiejkolwiek nieruchomości konieczne jest także, aby dana nieruchomość miała urządzoną księgę wieczystą, do której zbywca wpisany jest jako właściciel. W tym kazusie miało to miejsce.
Nieuprawnionym jest każdy, kto nie jest właścicielem i nie jest uprawniony do rozporządzania nieruchomością (np. syndyk wg {{pu akt="PrUpNapr"}}). Fakt, że dany podmiot jest wpisany do księgi wieczystej (KW) jako właściciel nie powoduje jeszcze, że jemu to prawo faktycznie przysługuje. Wpis ma bowiem charakter deklaratywny (a więc nie powoduje powstania prawa), choć obowiązkowy (co oznacza jedynie tyle, że wpis jest konieczny).
- omyłce w treści wpisu, wskutek której wpis nieprawidłowo odzwierciedla rzeczywisty stan prawny,
- wpisie prawa nieistniejącego,
- dokonaniu wpisu bez podstawy prawnej,
- braku wpisu dotyczącego istniejącego prawa (RudnickiUstawa, (2005), art. 5 uw. 3, str. 39).
Ujawniony w księdze wieczystej jest stan prawny wynikający z treści wpisanych praw (Rudnicki, Ustawa... (2005), art. 5 uw. 7, str. 44), rzeczywisty stan prawny nieruchomości to natomiast stan zgodny z prawem materialnym (RudnickiUstawa, (2005), art. 5 uw. 8, str. 45).
Sprzedaż jest [[UmowaOdplatna umową odpłatną]]. Świadczeniem wzajemnym wobec świadczenia sprzedawcy jest zapłata ceny przez kupującego.
Rękojmię wyklucza wzmianka (o wniosku, apelacji, kasacji) oraz ostrzeżenie o niezgodności stanu ujawnionego ze stanem rzeczywistym ({{pu przepis="art. 8 UKsWieczHip"}}). Ponieważ takiej wzmianki nie było, rękojmia nie została wykluczona.
Nie chodzi tu także o prawa trwałe, przeciw którym rękojmia wiary publicznej nie działa (zob. {{pu przepis="art. 7 UKsWieczHip"}}).
Usunięte:
B nie utracił prawa własności na skutek umowy sprzedaży, gdyż podwójny skutek wynikający z art. 155 § 1 został wykluczony przez strony. Umowa sprzedaży jest skuteczna, pomimo przewidzianego w niej warunku, gdyż zgodnie z {{pu przepis="art. 157 § 2 KC"}} jest dopuszczalne, aby umowa zobowiązująca zawarta została pod warunkiem.
Jeżeli umowa zobowiązująca do przeniesienia własności została zawarta pod warunkiem, do przeniesienia własności potrzebne jest dodatkowe porozumienie stron obejmujące ich bezwarunkową zgodę na niezwłoczne przejście własności ({{pu przepis="art. 157 § 2 KC"}}), a więc bezwarunkowa umowa rzeczowa.
Do przeniesienia własności nieruchomości na mocy umowy rzeczowej konieczne jest jej skuteczne zawarcie.
W zakresie pierwszej przesłanki obowiązują zasady części ogólnej KC. Co do zgodności o.w. i treści umowy nie ma wątpliwości. Konieczne jest natomiast ustalenie, czy umowa ta posiada ważną kauzę, gdyż zgodnie z zasadą kauzalności wyrażoną w {{pu przepis="art. 156 KC"}} ważność rozporządzenia zależy od istnienia ważnej kauzy (skuteczność umowy).
Należy ocenić skutek warunku, pod jakim A i B zawarli umowę sprzedaży. Zgodnie bowiem z {{pu przepis="art. 157 KC"}} własność nieruchomości nie może być przeniesiona pod warunkiem ani z zastrzeżeniem terminu. Zastrzeżenie to dotyczy jednak wyłącznie umów rzeczowych. Samo zobowiązanie do przeniesienia własności może być natomiast zawarte pod warunkiem i z zastrzeżeniem terminu, {{pu przepis="art. 157 § 2 KC"}}. Ponieważ w tym wypadku zastrzeżenie niewykonania prawa pierwokupu dotyczyło wyłącznie umowy zobowiązującej. Taki warunek jest natomiast dopuszczalny. Umowa z takim zastrzeżeniem jest więc ważna. Tym samym rozporządzenie nieruchomością jest skuteczne.
Jednakże 15.10.2006 r. B uchylił się skutecznie od skutków oświadczenia woli o sprzedaży nieruchomości. Wobec tego umowa jest ex tunc nieważna. Tym samym odpadła kauza dla umowy rzeczowej. Ponieważ jej ważność zależy od ważności zobowiązania, umowa rzeczowa również jest nieważna.
B mógł utracić własność na skutek umowy rozporządzającej dokonanej pomiędzy A i C.
Ze stanu faktycznego wynika, że A i C dokonali najpierw skutecznej umowy zobowiązującej, a następnie, gdy ANR nie wykonała swojego prawa pierwokupu, skutecznej umowy rozporządzającej. Mamy więc do czynienia ze skuteczną umową rzeczową. Obok wymogu skutecznej umowy, wymagane jest jednakże również uprawnienie zbywcy do zbycia rzeczy (nemo plus iuris...). Ponieważ 15.10.2006 r. B uchylił się skutecznie od skutków oświadczenia woli i jest nadal właścicielem nieruchomości (zob. wyżej), A zbywając nieruchomość nie był uprawnionym. W przypadku nieruchomości również jest możliwe nabycie własności od nieuprawnionego na podstawie {{pu przepis="art. 5 i nast. UKsWieczHip"}}. Zgodnie z tymi przepisami nabywca nieruchomości mającej urządzoną księgę wieczystą nabywa własność nieruchomości od osoby, która jest – niezgodnie z rzeczywistym stanem prawnym – wpisana do tej księgi jako właściciel, pod warunkiem jednak, iż umowa ma charakter odpłatny i nabywca jest w dobrej wierze (Ignatowicz (2000), str. 101).
Dla nabycia własności jakiejkolwiek nieruchomości konieczne jest także, aby dana nieruchomość miała urządzoną księgę wieczystą, do której zbywca wpisany jest jako właściciel. Tak też było.
Nieuprawnionym jest każdy, kto w rzeczywistości nie jest właścicielem. Fakt, że dany podmiot jest wpisany do księgi wieczystej (kw) jako właściciel nie powoduje jeszcze, że jemu to prawo faktycznie przysługuje. Wpis ma bowiem charakter deklaratywny (a więc nie powoduje powstania prawa), choć obowiązkowy (co oznacza jedynie tyle, że wpis jest konieczny).
- omyłce w treści wpisu, wskutek której wpis nieprawidłowo odzwierciedla rzeczywisty stan prawny,
- wpisie prawa nieistniejącego lub dokonanym bez podstawy prawnej,
- braku wpisu dotyczącego istniejącego prawa (Rudnicki, Ustawa... (2005), art. 5 uw. 3, str. 39).
Ujawniony w księdze wieczystej jest stan prawny wynikający z treści wpisanych praw (Rudnicki, Ustawa... (2005), art. 5 uw. 7, str. 44), rzeczywisty stan prawny nieruchomości to natomiast stan zgodny z prawem materialnym (Rudnicki, Ustawa... (2005), art. 5 uw. 8, str. 45).
Sprzedaż jest umową odpłatną. Świadczeniem wzajemnym wobec świadczenia sprzedawcy jest zapłata ceny przez kupującego.
Rękojmię wyklucza wzmianka (o wniosku, apelacji, kasacji) oraz ostrzeżenie o niezgodności stanu ujawnionego ze stanem rzeczywistym.
Ponieważ takiej wzmianki nie było, rękojmia nie została wykluczona.
Dodane:
Należy ocenić skutek warunku, pod jakim A i B zawarli umowę sprzedaży. Zgodnie bowiem z {{pu przepis="art. 157 KC"}} własność nieruchomości nie może być przeniesiona pod warunkiem ani z zastrzeżeniem terminu. Zastrzeżenie to dotyczy jednak wyłącznie umów rzeczowych. Samo zobowiązanie do przeniesienia własności może być natomiast zawarte pod warunkiem i z zastrzeżeniem terminu, {{pu przepis="art. 157 § 2 KC"}}. Ponieważ w tym wypadku zastrzeżenie niewykonania prawa pierwokupu dotyczyło wyłącznie umowy zobowiązującej. Taki warunek jest natomiast dopuszczalny. Umowa z takim zastrzeżeniem jest więc ważna. Tym samym rozporządzenie nieruchomością jest skuteczne.
Usunięte:
Dodane:
----
CategoryKazusyNabycieWlasnosciNieruchomosci
CategoryKazusyNabycieWlasnosciNieruchomosci
