Protokół zmian strony TransgranicznyPublicznyTransportZbiorowy
Usunięte:
W zakresie pojazdów kolejowych prawo homologacji otrzymała Europejska Agencja Kolejowa (utworzona rozporządzeniem (WE) nr 881/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r.)
W zakresie pojazdów samochodowych (autobusów) homologacja w jednym kraju jest honorowana w innym na podstawie
Dodane:
Zob. TransgranicznyPublicznyTransportZbiorowyFinansowanie
((1)) POWIERZENIE USŁUGI PRZEWOZÓW TRANSGRANICZNYCH
Organizator, jeżeli samemu nie świadczy usługi, może powierzyć ją operatorowi.
((1)) POWIERZENIE USŁUGI PRZEWOZÓW TRANSGRANICZNYCH
Organizator, jeżeli samemu nie świadczy usługi, może powierzyć ją operatorowi.
Usunięte:
((1)) WSPÓLNE UDZIELENIE ZAMÓWIENIA NA REALIZACJĘ PRZEWOZÓW TRANSGRANICZNYCH
Dodane:
CategoryOpiniePrawne CategoryPublicznyTransportZbiorowy CategoryWspolpracaTransgraniczna CategoryProjektEVTZKompetenzzentrum
Usunięte:
Dodane:
Problem finansowania przewozów transgranicznych polega na:
1) ograniczeniach możliwości transferu środków publicznych za granicę (szczególnie w Polsce),
1) zawieraniu krótkoterminowych umów z operatorami.
((2)) Transfer środków publicznych za granicę
Zob. TransgranicznyPublicznyTransprtZbiorowyFinansowanie
((2)) Zawieranie umów krótkoterminowych
Operator, który ma inwestować w pojazdy o odpowiedniej jakości, musi otrzymać pewność, że przez czas amortyzacji infrastruktury będzie otrzymywał środki pozwalające na spłatę zobowiązań zaciągniętych na zakup pojazdów.
1) ograniczeniach możliwości transferu środków publicznych za granicę (szczególnie w Polsce),
1) zawieraniu krótkoterminowych umów z operatorami.
((2)) Transfer środków publicznych za granicę
Zob. TransgranicznyPublicznyTransprtZbiorowyFinansowanie
((2)) Zawieranie umów krótkoterminowych
Operator, który ma inwestować w pojazdy o odpowiedniej jakości, musi otrzymać pewność, że przez czas amortyzacji infrastruktury będzie otrzymywał środki pozwalające na spłatę zobowiązań zaciągniętych na zakup pojazdów.
Usunięte:
Brak różnic
Dodane:
Kolejnym zarzutem jest, iż podmioty z różnych krajów nie mogą udzielić jednego zamówienia, w związku z czym konieczne jest przeprowadzanie takiej ilości postępowań, ile krajów jest włączonych w realizację przewozów. Jedno zamówienie pozwala na stworzenie kompleksowej obsługi, uniknięcie perturbacji związanych z synchronizacją i tożsamością zamówienia we wszystkich państwach.
((2)) Aktualnie obowiązujące regulacje
Zarzut ten jest nie do końca trafny. Zob. na razie [[WspolneTransgraniczneUdzielenieZamowieniaPublicznego osobne opracowanie]]
((2)) Nowe dyrektywy
//to do//
((2)) Wykorzystanie instrumentu EUWT dla wspólnych zamówień
Także i tutaj należy zastanowić się nad korzyściami, które oferuje EUWT w zakresie wspólnych i transgranicznych zamówień publicznych. Na razie więcej w [[EUWTZamowieniaPubliczne osobnym opracowaniu]].
Zob. na razie [[TransgranicznyPlanTransportowy osobny dokument]]
W zakresie pojazdów kolejowych prawo homologacji otrzymała Europejska Agencja Kolejowa (utworzona rozporządzeniem (WE) nr 881/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r.)
W zakresie pojazdów samochodowych (autobusów) homologacja w jednym kraju jest honorowana w innym na podstawie
((2)) Aktualnie obowiązujące regulacje
Zarzut ten jest nie do końca trafny. Zob. na razie [[WspolneTransgraniczneUdzielenieZamowieniaPublicznego osobne opracowanie]]
((2)) Nowe dyrektywy
//to do//
((2)) Wykorzystanie instrumentu EUWT dla wspólnych zamówień
Także i tutaj należy zastanowić się nad korzyściami, które oferuje EUWT w zakresie wspólnych i transgranicznych zamówień publicznych. Na razie więcej w [[EUWTZamowieniaPubliczne osobnym opracowaniu]].
Zob. na razie [[TransgranicznyPlanTransportowy osobny dokument]]
W zakresie pojazdów kolejowych prawo homologacji otrzymała Europejska Agencja Kolejowa (utworzona rozporządzeniem (WE) nr 881/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r.)
W zakresie pojazdów samochodowych (autobusów) homologacja w jednym kraju jest honorowana w innym na podstawie
Usunięte:
Przede wszystkim w rachubę wchodzi porozumienie o powierzeniu realizacji zadania publicznego. Zob. więcej w: TransgranicznyPublicznyTransprtZbiorowyPorozumienie.
((1)) Finansowanie transgranicznego publicznego transportu zbiorowego
Dodane:
Pomimo pewnych ingerencji UE w zasady transportu publicznego, kraje członkowskie zachowały prawo do autonomicznego stanowienia kompetencji w zakresie transportu publicznego (zob. np. dokument [[http://eur-lex.europa.eu/legal-content/EN/TXT/PDF/?uri=CELEX:52000PC0007 KOM(2000) 7, ost. z 26.7.2000]], str. 10). Zatem wskazanie organów właściwych znajduje się w ustawodawstwie krajowym. Skutkiem tego mogą być znaczne nawet różnice w zakresie właściwości do organizacji transportu publicznego. Jednakże regulacje europejskie pozwoliły na wprowadzenie wspólnych funkcjonalnych kategorii podmiotów upoważnionych do ingerencji w publiczny transport zbiorowy. Stworzono kategorie: "właściwych organów", "właściwych organów lokalnych" oraz "podmiotów świadczących usługi publiczne" (zob. {{pu przepis="art. 2 RozpWE1370/2007"}}). Na płaszczyźnie krajowej wprowadzono często jednak nową nomenklaturę. W Polsce organy właściwe stały się organizatorami publicznego transportu zbiorowego (zob. {{pu przepis="art. 14 ust. 1 pkt 9) UPTZ"}}), w Niemczech zaś są określane jako Aufgabenträger ([[http://www.gesetze-im-internet.de/pbefg/__8.html § 8 ust. 3 PBefG]]).
Wspólne jest dla nich to, iż mają prawo do ingerowania w publiczny transport zbiorowy. Ingerencja ta może polegać na organizacji, zarządzaniu i wykonywaniu publicznego transportu zbiorowego.
Uruchomienie wspólnych przewozów transgranicznych wymaga zatem, aby "organy właściwe" swoim obszarem właściwości pokrywały co najmniej obszar, na którym miałyby być realizowane przewozy oraz aby były kompetentne do realizacji wybranego rodzaju transportu. Asymetryczne rozłożenie właściwości (np. w zakresie lokalnego transportu szynowego) może spowodować, iż po jednej stronie granicy właściwa będzie jedna duża jednostka (np. kraj związkowy) zaś po drugiej konieczne będzie włączenie wielu mniejszych podmiotów (np. gmin). Efektywność działania mogłoby zapewnić stworzenie wspólnego pomiotu, który realizowałby zadania zlecone przez wszystkie podmioty włączone we współpracę. Takim podmiotem mogłoby być EUWT, któremu można powierzyć zadania o charakterze transgranicznym, o ile wszyscy członkowie są do realizacji tego zadania upoważnieni ({{pu przepis="art. 7 ust. 1 RozpWEEUWT"}}).
Instrument EUWT może być także rozwiązaniem w sytuacji, gdy dla zapewnienia zamierzonego celu przewozów konieczna jest ponadgraniczna współpraca podmiotów przygranicznych oraz nie leżących bezpośrednio przy granicy. Tylko polska jednostka przygraniczna może być organizatorem przewozów publicznych w strefie transgranicznej ( {{pu przepis="art. 4 pkt 17 UPTZ"}}). Gdyby jednak wynikła potrzeba realizacji projektu, który polegałby na przewozach (kolejowych czy autobusowych) między Wielkopolską a Berlinem, wówczas jedynie EUWT mogłoby być wspólną platformą dla organizacji tego typu przewozów.
Szczególną cechą EUWT jest to, że członkiem ugrupowania może - wyjątkowo - być także podmiot, nie dysponujący kompetencją realizacji zadań z określonego zakresu. Państwo, do którego należy ów podmiot, może bowiem zgodzić się na jego uczestnictwo nawet wówczas, gdy członek ten nie posiada kompetencji w odniesieniu do wszystkich zadań określonych w konwencji ({{pu przepis="art. 7 ust. 2 RozpWEEUWT"}}).
((1)) ZAPEWNIENIE FINANSOWANIA PRZEWOZÓW TRANSGRANICZNYCH
((1)) WSPÓLNE UDZIELENIE ZAMÓWIENIA NA REALIZACJĘ PRZEWOZÓW TRANSGRANICZNYCH
((1)) WSPÓLNE PLANOWANIE PRZEWOZÓW
((1)) HOMOLOGACJA POJAZDÓW W RÓŻNYCH KRAJACH
Wspólne jest dla nich to, iż mają prawo do ingerowania w publiczny transport zbiorowy. Ingerencja ta może polegać na organizacji, zarządzaniu i wykonywaniu publicznego transportu zbiorowego.
Uruchomienie wspólnych przewozów transgranicznych wymaga zatem, aby "organy właściwe" swoim obszarem właściwości pokrywały co najmniej obszar, na którym miałyby być realizowane przewozy oraz aby były kompetentne do realizacji wybranego rodzaju transportu. Asymetryczne rozłożenie właściwości (np. w zakresie lokalnego transportu szynowego) może spowodować, iż po jednej stronie granicy właściwa będzie jedna duża jednostka (np. kraj związkowy) zaś po drugiej konieczne będzie włączenie wielu mniejszych podmiotów (np. gmin). Efektywność działania mogłoby zapewnić stworzenie wspólnego pomiotu, który realizowałby zadania zlecone przez wszystkie podmioty włączone we współpracę. Takim podmiotem mogłoby być EUWT, któremu można powierzyć zadania o charakterze transgranicznym, o ile wszyscy członkowie są do realizacji tego zadania upoważnieni ({{pu przepis="art. 7 ust. 1 RozpWEEUWT"}}).
Instrument EUWT może być także rozwiązaniem w sytuacji, gdy dla zapewnienia zamierzonego celu przewozów konieczna jest ponadgraniczna współpraca podmiotów przygranicznych oraz nie leżących bezpośrednio przy granicy. Tylko polska jednostka przygraniczna może być organizatorem przewozów publicznych w strefie transgranicznej ( {{pu przepis="art. 4 pkt 17 UPTZ"}}). Gdyby jednak wynikła potrzeba realizacji projektu, który polegałby na przewozach (kolejowych czy autobusowych) między Wielkopolską a Berlinem, wówczas jedynie EUWT mogłoby być wspólną platformą dla organizacji tego typu przewozów.
Szczególną cechą EUWT jest to, że członkiem ugrupowania może - wyjątkowo - być także podmiot, nie dysponujący kompetencją realizacji zadań z określonego zakresu. Państwo, do którego należy ów podmiot, może bowiem zgodzić się na jego uczestnictwo nawet wówczas, gdy członek ten nie posiada kompetencji w odniesieniu do wszystkich zadań określonych w konwencji ({{pu przepis="art. 7 ust. 2 RozpWEEUWT"}}).
((1)) ZAPEWNIENIE FINANSOWANIA PRZEWOZÓW TRANSGRANICZNYCH
((1)) WSPÓLNE UDZIELENIE ZAMÓWIENIA NA REALIZACJĘ PRZEWOZÓW TRANSGRANICZNYCH
((1)) WSPÓLNE PLANOWANIE PRZEWOZÓW
((1)) HOMOLOGACJA POJAZDÓW W RÓŻNYCH KRAJACH
Usunięte:
Z natury rzeczy takie zadanie można powierzyć Europejskiemu Ugrupowaniu Współpracy Terytorialnej, które realizuje zadania o charakterze transgranicznym, przekazane mu przez członków w konwencji ({{pu przepis="art. 7 ust. 1 RozpWEEUWT"}}).
Problematyczne jest, jak uwzględnić fakt, że z jednej strony organizatorem jest JST, ale - z natury rzeczy - ptz w strafie transgranicznej, zgodnie z definicją w {{pu przepis="art. 4 pkt 17 UPTZ"}}, jest realizowany również na obszarze administracyjnym obcego państwa. Siłą rzeczy potrzebna jest więc kooperacja.
Dodane:
Dla współpracy w zakresie transportu publicznego korzystna jest sytuacja, gdy kompetencje w tym zakresie są rozłożone symetrycznie. Efektywne realizowanie zadań transportowych wymaga, aby współpracujące podmioty mogły wykazać zbieżne kompetencje w zakresie interesujących je środków transportowych (kompetencja rzeczowa). Równie ważne jest, aby obszar współpracujących jednostek pokrywał się jak najdalej z obszarem ważnym dla realizacji zadań (właściwość miejscowa). Ważne jest więc, aby sąsiadujące przez granicę podmioty miały przynajmniej podobne, jeżeli nie identyczne uprawnienia.
Możliwości ingerencji w transport publiczny wyznaczają dwa czynniki: geograficzny i rzeczowy.
Ten pierwszy wskazuje na obszar, na którym dany organ realizuje swoje kompetencje i zadania. Ten drugi wyznaczony jest rodzajem przewozów. Optymalnym rozwiązaniem dla prawidłowej realizacji transgranicznych przewozów pasażerskich w ruchu lokalnym byłaby pełna zbieżność obydwu rodzajów właściwości.
Szczególnym emanacją właściwości miejscowej jest wyraźne upoważnienie do realizacji zadania publicznego transportu zbiorowego w strefie transgranicznej. Jak na ryzie jeedynie polska ustawa przewiduje szczególne rozwiązania w tym zakresie (zob. {{pu przepis="art. 7 ust. 3 UPTZ"}}).
W Polsce podmioty będące organizatorami publicznego transportu zbiorowego są w zasadzie władne realizować każdy rodzaj transportu publicznego. {{pu przepis="Art. 7 UPTZ"}} - poza kompetencją ministra dla określonych przewozów kolejowych - nie dywersyfikuje uprawnień pod względem rodzaju wykorzystywanego dla przewozów środka transportowego.
Możliwości ingerencji w transport publiczny wyznaczają dwa czynniki: geograficzny i rzeczowy.
Ten pierwszy wskazuje na obszar, na którym dany organ realizuje swoje kompetencje i zadania. Ten drugi wyznaczony jest rodzajem przewozów. Optymalnym rozwiązaniem dla prawidłowej realizacji transgranicznych przewozów pasażerskich w ruchu lokalnym byłaby pełna zbieżność obydwu rodzajów właściwości.
Szczególnym emanacją właściwości miejscowej jest wyraźne upoważnienie do realizacji zadania publicznego transportu zbiorowego w strefie transgranicznej. Jak na ryzie jeedynie polska ustawa przewiduje szczególne rozwiązania w tym zakresie (zob. {{pu przepis="art. 7 ust. 3 UPTZ"}}).
W Polsce podmioty będące organizatorami publicznego transportu zbiorowego są w zasadzie władne realizować każdy rodzaj transportu publicznego. {{pu przepis="Art. 7 UPTZ"}} - poza kompetencją ministra dla określonych przewozów kolejowych - nie dywersyfikuje uprawnień pod względem rodzaju wykorzystywanego dla przewozów środka transportowego.
Usunięte:
Zakres właściwości organów (organizatorów) wyznaczają dwa czynniki: geograficzny i rzeczowy. Ten pierwszy wskazuje na obszar, na którym dany organ realizuje swoje kompetencje i zadania. Ten drugi wyznaczony jest rodzajem przewozów. Optymalnym rozwiązaniem dla prawidłowej realizacji transgranicznych przewozów pasażerskich w ruchu lokalnym byłaby pełna zbieżność obydwu rodzajów właściwości.
W Polsce podmioty będące organizatorami publicznego transportu zbiorowego są w zasadzie władne realizować każdy rodzaj transportu publicznego. {{pu przepis="Art. 7 UPTZ"}} - poza kompetencją ministra - nie dywersyfikuje uprawnień pod względem rodzaju wykorzystywanego dla przewozów środka transportowego.
[[OrganizatorPublicznegoTransportuZbiorowego Organizatorami]] publicznego transportu zbiorowego realizowanego w strefie transgranicznej są tylko JST i ich związki ({{pu przepis="art. 7 ust. 3 UPTZ"}}).
Dodane:
((1)) TŁO PROBLEMATYKI
Dotychczas prowadzone badania rynku przewozów transgranicznych wykazały istnienie następujących problemów o charakterze jurydycznym:
W dalszej części zweryfikowane zostanie, na ile wskazane problemy faktycznie istnieją oraz zaproponowane zostaną - w razie konieczności - propozycje ich rozwiązania. W tych ostatnich szczególne miejsce przypadnie instrumentowi Europejskich Ugrupowań Współpracy Terytorialnej (EUWT).
Dla współpracy w zakresie transportu publicznego korzystna jest sytuacja, gdy kompetencje w tym zakresie są rozłożone symetrycznie. Ważne jest zatem, aby sąsiadujące przez granicę podmioty miały przynajmniej podobne, jeżeli nie identyczne kompetencje w zakresie transportu publicznego.
((2)) Struktura organizacyjna publicznego transportu zbiorowego
Pomimo pewnych ingerencji UE w zasady transportu publicznego, kraje członkowskie zachowały prawo do autonomicznego stanowienia kompetencji w zakresie transportu publicznego (zob. np. dokument [[http://eur-lex.europa.eu/legal-content/EN/TXT/PDF/?uri=CELEX:52000PC0007 KOM(2000) 7, ost. z 26.7.2000]], str. 10). Zatem wskazanie organów właściwych znajduje się w ustawodawstwie krajowym. Skutkiem tego mogą być znaczne nawet różnice w zakresie właściwości do organizacji transportu publicznego. Jednakże regulacje europejskie pozwoliły na wprowadzenie funkcjonalnego podziału podmiotów uwikłanych w publiczny transport zbiorowy. Stworzono zatem kategorię "właściwych organów", "właściwych organów lokalnych" oraz "podmiotów świadczących usługi publiczne" (zob. {{pu przepis="art. 2 RozpWE1370/2007"}}). Na płaszczyźnie krajowej wprowadzono często jednak nową nomenklaturę. W Polsce organy właściwe stały się organizatorami publicznego transportu zbiorowego (zob. {{pu przepis="art. 14 ust. 1 pkt 9) UPTZ"}}), w Niemczech zaś są określane jako Aufgabenträger ([[http://www.gesetze-im-internet.de/pbefg/__8.html § 8 ust. 3 PBefG]]). Porównujące
((2)) Właściwość miejscowa i rzeczowa
Zakres właściwości organów (organizatorów) wyznaczają dwa czynniki: geograficzny i rzeczowy. Ten pierwszy wskazuje na obszar, na którym dany organ realizuje swoje kompetencje i zadania. Ten drugi wyznaczony jest rodzajem przewozów. Optymalnym rozwiązaniem dla prawidłowej realizacji transgranicznych przewozów pasażerskich w ruchu lokalnym byłaby pełna zbieżność obydwu rodzajów właściwości.
((3)) właściwość miejscowa
Właściwość miejscowa organów uprawnionych do ingerowania w publiczny transport pasażerski pokrywa się z reguły z podziałem terytorialnym. Właściwość miejscowa pokrywa się więc z właściwością terytorialną administracji samorządowej i państwowej. Elastycznie ujęta definicja organu właściwego pozwala na uznanie właściwości nie tylko pojedynczych organów publicznych ale także ich grup oraz instytucji nie będących organami publicznymi (art. 2 lit. b) RozpWE1370/2007). Z perspektywy prawa polskiego grupami organów będą różnego rodzaju związki (gminne, powiatowe oraz - od 1.1.2016 r. - związki powiatowo-gminne). W Niemczech kwalifikuje się do grupy instytucji tzw. związki transportowe (Verkehrsverbünde). Tworzone są nie tylko przez podmioty publiczne i prywatne). W tym ostatnim wypadku konieczne jest jednak ustawowe umocowanie związku do "ingerencji w publiczny transport pasażerski na danym obszarze geograficznym".
((3)) właściwość rzeczowa
Ten rodzaj właściwości jest krytyczny dla możliwości podjęcia współpracy. Stąd niezwykle ważne jest zawsze ustalenie, jaki rodzaj transportu publicznego pozostaje w gestii partnera. Tymczasem transport publiczny w Europie obejmuje szerokie spektrum usług. W Polsce kwalifikuje się tutaj transport drogowy, kolejowy, innym szynowy, linowy, linowo-terenowy, morski oraz transport w żegludze śródlądowej (por. {{pu przepis="art. 1 ust. 1 UPTZ"}}). W Niemczech z olei ustawa PBefG dotyczy jedynie przewozów tramwajami, trolejbusami oraz innymi pojazdami lądowymi ([[http://www.gesetze-im-internet.de/pbefg/__1.html § 1 ust. 1 PBefG]]).
Z racji kapitałochłonności niektórych jego rodzajów oraz konieczności synchronizacji transportu w regionie niektóre państwa członkowskie zastrzegły właściwość dla określonego rodzaju transportu na rzecz podmiotów większych geograficznie i silniejszych ekonomicznie. Stąd np. w Niemczech lokalny transport szynowy jest - co do zasady - domeną krajów związkowych. W Polsce z kolei zastrzeżono na rzecz ministra właściwego dla spraw transportu wyłącznie właściwość w zakresie międzywojewódzkich i międzynarodowych przewozów pasażerskich w transporcie kolejowym ({{pu przepis="art. 7 ust. 1 pkt 6 UPTZ"}}).
W Polsce podmioty będące organizatorami publicznego transportu zbiorowego są w zasadzie władne realizować każdy rodzaj transportu publicznego. {{pu przepis="Art. 7 UPTZ"}} - poza kompetencją ministra - nie dywersyfikuje uprawnień pod względem rodzaju wykorzystywanego dla przewozów środka transportowego.
((2)) Przezwyciężenie różnic kompetencyjnych
[[OrganizatorPublicznegoTransportuZbiorowego Organizatorami]] publicznego transportu zbiorowego realizowanego w strefie transgranicznej są tylko JST i ich związki ({{pu przepis="art. 7 ust. 3 UPTZ"}}).
Z natury rzeczy takie zadanie można powierzyć Europejskiemu Ugrupowaniu Współpracy Terytorialnej, które realizuje zadania o charakterze transgranicznym, przekazane mu przez członków w konwencji ({{pu przepis="art. 7 ust. 1 RozpWEEUWT"}}).
Problematyczne jest, jak uwzględnić fakt, że z jednej strony organizatorem jest JST, ale - z natury rzeczy - ptz w strafie transgranicznej, zgodnie z definicją w {{pu przepis="art. 4 pkt 17 UPTZ"}}, jest realizowany również na obszarze administracyjnym obcego państwa. Siłą rzeczy potrzebna jest więc kooperacja.
Przede wszystkim w rachubę wchodzi porozumienie o powierzeniu realizacji zadania publicznego. Zob. więcej w: TransgranicznyPublicznyTransprtZbiorowyPorozumienie.
Dotychczas prowadzone badania rynku przewozów transgranicznych wykazały istnienie następujących problemów o charakterze jurydycznym:
W dalszej części zweryfikowane zostanie, na ile wskazane problemy faktycznie istnieją oraz zaproponowane zostaną - w razie konieczności - propozycje ich rozwiązania. W tych ostatnich szczególne miejsce przypadnie instrumentowi Europejskich Ugrupowań Współpracy Terytorialnej (EUWT).
Dla współpracy w zakresie transportu publicznego korzystna jest sytuacja, gdy kompetencje w tym zakresie są rozłożone symetrycznie. Ważne jest zatem, aby sąsiadujące przez granicę podmioty miały przynajmniej podobne, jeżeli nie identyczne kompetencje w zakresie transportu publicznego.
((2)) Struktura organizacyjna publicznego transportu zbiorowego
Pomimo pewnych ingerencji UE w zasady transportu publicznego, kraje członkowskie zachowały prawo do autonomicznego stanowienia kompetencji w zakresie transportu publicznego (zob. np. dokument [[http://eur-lex.europa.eu/legal-content/EN/TXT/PDF/?uri=CELEX:52000PC0007 KOM(2000) 7, ost. z 26.7.2000]], str. 10). Zatem wskazanie organów właściwych znajduje się w ustawodawstwie krajowym. Skutkiem tego mogą być znaczne nawet różnice w zakresie właściwości do organizacji transportu publicznego. Jednakże regulacje europejskie pozwoliły na wprowadzenie funkcjonalnego podziału podmiotów uwikłanych w publiczny transport zbiorowy. Stworzono zatem kategorię "właściwych organów", "właściwych organów lokalnych" oraz "podmiotów świadczących usługi publiczne" (zob. {{pu przepis="art. 2 RozpWE1370/2007"}}). Na płaszczyźnie krajowej wprowadzono często jednak nową nomenklaturę. W Polsce organy właściwe stały się organizatorami publicznego transportu zbiorowego (zob. {{pu przepis="art. 14 ust. 1 pkt 9) UPTZ"}}), w Niemczech zaś są określane jako Aufgabenträger ([[http://www.gesetze-im-internet.de/pbefg/__8.html § 8 ust. 3 PBefG]]). Porównujące
((2)) Właściwość miejscowa i rzeczowa
Zakres właściwości organów (organizatorów) wyznaczają dwa czynniki: geograficzny i rzeczowy. Ten pierwszy wskazuje na obszar, na którym dany organ realizuje swoje kompetencje i zadania. Ten drugi wyznaczony jest rodzajem przewozów. Optymalnym rozwiązaniem dla prawidłowej realizacji transgranicznych przewozów pasażerskich w ruchu lokalnym byłaby pełna zbieżność obydwu rodzajów właściwości.
((3)) właściwość miejscowa
Właściwość miejscowa organów uprawnionych do ingerowania w publiczny transport pasażerski pokrywa się z reguły z podziałem terytorialnym. Właściwość miejscowa pokrywa się więc z właściwością terytorialną administracji samorządowej i państwowej. Elastycznie ujęta definicja organu właściwego pozwala na uznanie właściwości nie tylko pojedynczych organów publicznych ale także ich grup oraz instytucji nie będących organami publicznymi (art. 2 lit. b) RozpWE1370/2007). Z perspektywy prawa polskiego grupami organów będą różnego rodzaju związki (gminne, powiatowe oraz - od 1.1.2016 r. - związki powiatowo-gminne). W Niemczech kwalifikuje się do grupy instytucji tzw. związki transportowe (Verkehrsverbünde). Tworzone są nie tylko przez podmioty publiczne i prywatne). W tym ostatnim wypadku konieczne jest jednak ustawowe umocowanie związku do "ingerencji w publiczny transport pasażerski na danym obszarze geograficznym".
((3)) właściwość rzeczowa
Ten rodzaj właściwości jest krytyczny dla możliwości podjęcia współpracy. Stąd niezwykle ważne jest zawsze ustalenie, jaki rodzaj transportu publicznego pozostaje w gestii partnera. Tymczasem transport publiczny w Europie obejmuje szerokie spektrum usług. W Polsce kwalifikuje się tutaj transport drogowy, kolejowy, innym szynowy, linowy, linowo-terenowy, morski oraz transport w żegludze śródlądowej (por. {{pu przepis="art. 1 ust. 1 UPTZ"}}). W Niemczech z olei ustawa PBefG dotyczy jedynie przewozów tramwajami, trolejbusami oraz innymi pojazdami lądowymi ([[http://www.gesetze-im-internet.de/pbefg/__1.html § 1 ust. 1 PBefG]]).
Z racji kapitałochłonności niektórych jego rodzajów oraz konieczności synchronizacji transportu w regionie niektóre państwa członkowskie zastrzegły właściwość dla określonego rodzaju transportu na rzecz podmiotów większych geograficznie i silniejszych ekonomicznie. Stąd np. w Niemczech lokalny transport szynowy jest - co do zasady - domeną krajów związkowych. W Polsce z kolei zastrzeżono na rzecz ministra właściwego dla spraw transportu wyłącznie właściwość w zakresie międzywojewódzkich i międzynarodowych przewozów pasażerskich w transporcie kolejowym ({{pu przepis="art. 7 ust. 1 pkt 6 UPTZ"}}).
W Polsce podmioty będące organizatorami publicznego transportu zbiorowego są w zasadzie władne realizować każdy rodzaj transportu publicznego. {{pu przepis="Art. 7 UPTZ"}} - poza kompetencją ministra - nie dywersyfikuje uprawnień pod względem rodzaju wykorzystywanego dla przewozów środka transportowego.
((2)) Przezwyciężenie różnic kompetencyjnych
[[OrganizatorPublicznegoTransportuZbiorowego Organizatorami]] publicznego transportu zbiorowego realizowanego w strefie transgranicznej są tylko JST i ich związki ({{pu przepis="art. 7 ust. 3 UPTZ"}}).
Z natury rzeczy takie zadanie można powierzyć Europejskiemu Ugrupowaniu Współpracy Terytorialnej, które realizuje zadania o charakterze transgranicznym, przekazane mu przez członków w konwencji ({{pu przepis="art. 7 ust. 1 RozpWEEUWT"}}).
Problematyczne jest, jak uwzględnić fakt, że z jednej strony organizatorem jest JST, ale - z natury rzeczy - ptz w strafie transgranicznej, zgodnie z definicją w {{pu przepis="art. 4 pkt 17 UPTZ"}}, jest realizowany również na obszarze administracyjnym obcego państwa. Siłą rzeczy potrzebna jest więc kooperacja.
Przede wszystkim w rachubę wchodzi porozumienie o powierzeniu realizacji zadania publicznego. Zob. więcej w: TransgranicznyPublicznyTransprtZbiorowyPorozumienie.
Usunięte:
Dotychczas prowadzone badania rynku przewozów transgranicznych wykazały istnienie następujących problemów jurydycznych:
Dla współpracy w zakresie transportu publicznego korzystna jest sytuacja, gdy kompetencje w tym zakresie są rozłożone symetrycznie.
((2)) Organizator publicznego
[[OrganizatorPublicznegoTransportuZbiorowego Organizatorami]] publicznego transportu zbiorowego realizowanego w strefie transgranicznej są tylko JST i ich związki ({{pu przepis="art. 7 ust. 3 UPTZ"}}).
Z natury rzeczy takie zadanie można powierzyć Europejskiemu Ugrupowaniu Współpracy Terytorialnej, które realizuje zadania o charakterze transgranicznym, przekazane mu przez członków w konwencji ({{pu przepis="art. 7 ust. 1 RozpWEEUWT"}}).
Problematyczne jest, jak uwzględnić fakt, że z jednej strony organizatorem jest JST, ale - z natury rzeczy - ptz w strafie transgranicznej, zgodnie z definicją w {{pu przepis="art. 4 pkt 17 UPTZ"}}, jest realizowany również na obszarze administracyjnym obcego państwa. Siłą rzeczy potrzebna jest więc kooperacja.
Przede wszystkim w rachubę wchodzi porozumienie o powierzeniu realizacji zadania publicznego. Zob. więcej w: TransgranicznyPublicznyTransprtZbiorowyPorozumienie
Dodane:
((1)) WSKAZANIE PROBLEMÓW PRAWNYCH
Dotychczas prowadzone badania rynku przewozów transgranicznych wykazały istnienie następujących problemów jurydycznych:
- brak równoległych kompetencji,
- niepewne finansowanie,
- niemożliwość wspólnego udzielenia zamówień,
- niemożliwość wspólnego planowania,
- konieczność wielokrotnej homologacji pojazdów.
((1)) PODZIAŁ KOMPETENCJI W ZAKRESIE PTZ
Dla współpracy w zakresie transportu publicznego korzystna jest sytuacja, gdy kompetencje w tym zakresie są rozłożone symetrycznie.
((2)) Organizator publicznego
Dotychczas prowadzone badania rynku przewozów transgranicznych wykazały istnienie następujących problemów jurydycznych:
- brak równoległych kompetencji,
- niepewne finansowanie,
- niemożliwość wspólnego udzielenia zamówień,
- niemożliwość wspólnego planowania,
- konieczność wielokrotnej homologacji pojazdów.
((1)) PODZIAŁ KOMPETENCJI W ZAKRESIE PTZ
Dla współpracy w zakresie transportu publicznego korzystna jest sytuacja, gdy kompetencje w tym zakresie są rozłożone symetrycznie.
((2)) Organizator publicznego
Usunięte:
Dotychczas prowadzone badania rynku przewozów transgranicznych wykazały istnienie następujących problemów jurydycznych.
((1)) Organizator publicznego
Dodane:
==publiczny transport zbiorowy realizowany na obszarze co najmniej dwóch państw==
((1)) Zarys problemu
Coraz częściej przewozy pasażerskie są realizowane na obszarze dwóch albo i więcej podmiotów z różnych krajów (zob. połączenia autobusowe Strasburg-Kehl, Frankfurt(Oder)-Słubice oraz liczne kolejowe połączenia regionalne). Potrzeba realizacji usług transportowych wynika z jednej strony z peryferyjnego położenia obszarów przygranicznych względem większych ośrodków we własnym kraju i związaną z tym obiektywną geograficzną trudność w realizacji usług przewozowych. Ponadto usługi transgraniczne powstają w ślad za potokami pasażerskimi, które prowadzą w kierunku centrów gospodarczych położonych po jednej stronie granicy oraz ośrodków turystycznych. Zjawiska mobilności pracowników i klientów ograniczają się z reguły do obszarów położonych w odległości do ok. 100 km od granicy. Stąd też najsilniejsze potrzeby przewozowe występują lokalnie (na obszarach sąsiednich gmin, ewentualnie powiatów, rzadziej regionów).
Intensywne przewozy transgraniczne wymagają koordynacji działań po obydwu stronach granicy. Tymczasem rynek usług transportowych jest po każdej stronie poddany innym regulacjom prawnym, występują odmienne zachowania społeczne i przyzwyczajenia kulturowe. Różna jest także infrastruktura taboru przewozowego, potencjał ekonomiczny oraz możliwości finansowe. Te aspekty nie pozwalają na taką realizację usług transportowych, która w pełni zaspokajałaby zapotrzebowania na przewozy na całym obszarze przygranicznym.
Dla potrzeb niniejszego opracowania przyjęto następujące założenia. Ograniczono się do przewozów realizowanych w strefie transgranicznej ({{pu przepis="art. 4 ust. 1 pkt 17 UPTZ"}}). Ponadto w poniższych rozważaniach nakreślone zostaną propozycje rozwiązania zagadnień prawnych związanych z realizacją usług przewozowych poprzez granicę. Analizy dotyczyć będą jednakże wyłącznie przewozów użyteczności publicznej. Przewozy komercyjne, podlegające innym zasadom prawnym i ekonomicznym, są z reguły poza sferą działalności samorządów, do których kierowana jest poniższa analiza.
W pierwszej kolejności zdefiniowane zostaną bariery o charakterze prawnym.
((1)) LOKALIZACJA PROBLEMÓW PRAWNYCH
Dotychczas prowadzone badania rynku przewozów transgranicznych wykazały istnienie następujących problemów jurydycznych.
((1)) Zarys problemu
Coraz częściej przewozy pasażerskie są realizowane na obszarze dwóch albo i więcej podmiotów z różnych krajów (zob. połączenia autobusowe Strasburg-Kehl, Frankfurt(Oder)-Słubice oraz liczne kolejowe połączenia regionalne). Potrzeba realizacji usług transportowych wynika z jednej strony z peryferyjnego położenia obszarów przygranicznych względem większych ośrodków we własnym kraju i związaną z tym obiektywną geograficzną trudność w realizacji usług przewozowych. Ponadto usługi transgraniczne powstają w ślad za potokami pasażerskimi, które prowadzą w kierunku centrów gospodarczych położonych po jednej stronie granicy oraz ośrodków turystycznych. Zjawiska mobilności pracowników i klientów ograniczają się z reguły do obszarów położonych w odległości do ok. 100 km od granicy. Stąd też najsilniejsze potrzeby przewozowe występują lokalnie (na obszarach sąsiednich gmin, ewentualnie powiatów, rzadziej regionów).
Intensywne przewozy transgraniczne wymagają koordynacji działań po obydwu stronach granicy. Tymczasem rynek usług transportowych jest po każdej stronie poddany innym regulacjom prawnym, występują odmienne zachowania społeczne i przyzwyczajenia kulturowe. Różna jest także infrastruktura taboru przewozowego, potencjał ekonomiczny oraz możliwości finansowe. Te aspekty nie pozwalają na taką realizację usług transportowych, która w pełni zaspokajałaby zapotrzebowania na przewozy na całym obszarze przygranicznym.
Dla potrzeb niniejszego opracowania przyjęto następujące założenia. Ograniczono się do przewozów realizowanych w strefie transgranicznej ({{pu przepis="art. 4 ust. 1 pkt 17 UPTZ"}}). Ponadto w poniższych rozważaniach nakreślone zostaną propozycje rozwiązania zagadnień prawnych związanych z realizacją usług przewozowych poprzez granicę. Analizy dotyczyć będą jednakże wyłącznie przewozów użyteczności publicznej. Przewozy komercyjne, podlegające innym zasadom prawnym i ekonomicznym, są z reguły poza sferą działalności samorządów, do których kierowana jest poniższa analiza.
W pierwszej kolejności zdefiniowane zostaną bariery o charakterze prawnym.
((1)) LOKALIZACJA PROBLEMÓW PRAWNYCH
Dotychczas prowadzone badania rynku przewozów transgranicznych wykazały istnienie następujących problemów jurydycznych.
Usunięte:
Dodane:
Problematyczne jest, jak uwzględnić fakt, że z jednej strony organizatorem jest JST, ale - z natury rzeczy - ptz w strafie transgranicznej, zgodnie z definicją w {{pu przepis="art. 4 pkt 17 UPTZ"}}, jest realizowany również na obszarze administracyjnym obcego państwa. Siłą rzeczy potrzebna jest więc kooperacja.
Dodane:
==publiczny transport zbiorowy realizowany w strefie transgranicznej==
((1)) Organizator publicznego
[[OrganizatorPublicznegoTransportuZbiorowego Organizatorami]] publicznego transportu zbiorowego realizowanego w strefie transgranicznej są tylko JST i ich związki ({{pu przepis="art. 7 ust. 3 UPTZ"}}).
((1)) Organizator publicznego
[[OrganizatorPublicznegoTransportuZbiorowego Organizatorami]] publicznego transportu zbiorowego realizowanego w strefie transgranicznej są tylko JST i ich związki ({{pu przepis="art. 7 ust. 3 UPTZ"}}).
Usunięte:
[[Organizatorami OrganizatorPublicznegoTransportuZbiorowego]] PTZ w strefie transgranicznej są tylko JST i ich związki ({{pu przepis="art. 7 ust. 3 UPTZ"}}).
Dodane:
((1)) Organizator publicznego transgranicznego PTZ
[[Organizatorami OrganizatorPublicznegoTransportuZbiorowego]] PTZ w strefie transgranicznej są tylko JST i ich związki ({{pu przepis="art. 7 ust. 3 UPTZ"}}).
Z natury rzeczy takie zadanie można powierzyć Europejskiemu Ugrupowaniu Współpracy Terytorialnej, które realizuje zadania o charakterze transgranicznym, przekazane mu przez członków w konwencji ({{pu przepis="art. 7 ust. 1 RozpWEEUWT"}}).
[[Organizatorami OrganizatorPublicznegoTransportuZbiorowego]] PTZ w strefie transgranicznej są tylko JST i ich związki ({{pu przepis="art. 7 ust. 3 UPTZ"}}).
Z natury rzeczy takie zadanie można powierzyć Europejskiemu Ugrupowaniu Współpracy Terytorialnej, które realizuje zadania o charakterze transgranicznym, przekazane mu przez członków w konwencji ({{pu przepis="art. 7 ust. 1 RozpWEEUWT"}}).
Dodane:
CategoryOpiniePrawne CategoryGospodarkaKomunalna CategoryPublicznyTransportZbiorowy CategoryWspolpracaTransgraniczna CategoryProjektEVTZKompetenzzentrum
Usunięte:
Dodane:
CategoryOpiniePrawne CategoryGospodarkaKomunalna CategoryPublicznyTransportZbiorowy CategoryWspolpracaTransgraniczna
Usunięte:
Dodane:
CategoryOpiniePrawne CategoryGospodarkaKomunalna CategoryPublicznyTransportZbiorowy
Usunięte:
Dodane:
((1)) Formy prawne współpracy
Przede wszystkim w rachubę wchodzi porozumienie o powierzeniu realizacji zadania publicznego. Zob. więcej w: TransgranicznyPublicznyTransprtZbiorowyPorozumienie
((1)) Finansowanie transgranicznego publicznego transportu zbiorowego
Zob. TransgranicznyPublicznyTransprtZbiorowyFinansowanie
Przede wszystkim w rachubę wchodzi porozumienie o powierzeniu realizacji zadania publicznego. Zob. więcej w: TransgranicznyPublicznyTransprtZbiorowyPorozumienie
((1)) Finansowanie transgranicznego publicznego transportu zbiorowego
Zob. TransgranicznyPublicznyTransprtZbiorowyFinansowanie
Usunięte:
((1)) Przedmiot opinii
Przedmiotem opinii jest zagadnienie, czy w świetle prawa polskiego dopuszczalne jest powierzenie, na podstawie porozumienia międzygminnego, gminie zagranicznej wykonywania zadania publicznego w postaci lokalnego transportu zbiorowego na obszarze gminy polskiej?
((1)) Stan faktyczny i prawny
Odpowiedź na powyższe pytanie wymaga sprecyzowania stanu faktycznego i prawnego.
((2)) Stan faktyczny
Polska gmina zamierza uruchomić publiczny transport zbiorowy na swoim obszarze. Z uwagi na brak własnych możliwości technicznych chciałaby powierzyć wykonywanie tego zadania spółce komunikacyjnej gminy niemieckiej. Powierzenie zadania miałoby nastąpić na podstawie porozumienia międzygminnego zawartego pomiędzy gminą polską i niemiecką według zasad przewidzianych w ustawie o publicznym transporcie zbiorowym oraz w ustawie o samorządzie gminnym.
((2)) Podstawy prawne
W Rzeczpospolitej Polskiej obowiązuje obecnie wiele aktów prawnych, obejmujących swoim zakresem zastosowania transport samochodowy osób. Dla odpowiedzi na zadane pytanie mają znaczenie następujące akty prawne:
1) ustawa z dnia 16 grudnia 2010 r. - o publicznym transporcie zbiorowym (Dz.U. 2011 nr 5, poz. 13 ze zm.), dalej zwana jako {{pu akt="UPTZ"}};
1) ustawa z dnia 6 września 2001 r. - o transporcie drogowym (t.j. Dz.U. z 2007 r. nr 125, poz. 874 ze zm. ) - dalej zwana jako {{pu akt="UTransDrog"}};
1) ustawa z dnia 8 marca 1990 r. - o samorządzie gminnym (t.j. Dz.U. z 2001 r. nr 142, poz. 1591 ze zm.) - dalej zwana jako {{pu akt="USamorzGm"}}.
Ponadto z mocy art. 288 zd. 2 TFUE (Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w brzmieniu z dnia 9 maja 2008 r. (Dz.Urz. UE C 83, z dnia 30.3.2010, str. 47 i nast.)) obowiązują w Polsce bezpośrednio przepisy rozporządzenie (WE) nr 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczące usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 1191/69 i (EWG) nr 1107/70 (Dz.Urz. UE L 315, z dnia 3 grudnia 2007, str. 1-13). Rozporządzenie to jest również wymienione jako miarodajny akt prawny w art. 3 ust. 1 pkt 1 UPTZ.
((1)) Podstawa prawna powierzenia zadania gminie niemieckiej
Jako podstawa powierzenia zadania organizacji publicznego transportu zbiorowego na terenie gminy A (Polska) gminie B (Niemcy) mógłby zostać zastosowany przepis art. 7 ust. 1 pkt 1) lit. b) w zw. z ust. 3 UPTZ i w zw. z {{pu przepis="art. 74 ust. 1 USamorzGm"}}.
Z normy stworzonej przez wskazane przepisy wynika, iż gmina jest organizatorem publicznego transportu zbiorowego na podstawie zawartego z odpowiednią jednostką administracyjną porozumienia o powierzeniu zadania organizacji publicznego transportu zbiorowego w strefie transgranicznej, na obszarze jednostek administracyjnych, które zawarły porozumienie.
Należy więc ustalić:
1) czy wskazane przepisy przyznają możliwość powierzenia zadania jednostce administracyjnej spoza terytorium Polski w formie porozumienia międzygminnego oraz
1) czy w sytuacji będącej przedmiotem niniejszej analizy spełnione są przesłanki, od których zależy zastosowanie normy wynikającej z powołanych przepisów.
((2)) Dyspozycja normy z art. 7 ust. 1 pkt 1) lit. b) w zw. z ust. 3 UPTZ i art. 74 ust. 1USamorzGm
Podstawę prawną do zawierania porozumień międzygminnych stanowi {{pu przepis="art. 74 ust. 1 USamorzGm"}}. Zgodnie z nim porozumienia międzygminne mogą być zawierane między gminami i muszą dotyczyć powierzenia jednej z umawiających się gmin określonych zadań publicznych.
((3)) Publiczny transport zbiorowy jako zadanie publiczne
Porozumienia międzygminne mogą być zawierane w zakresie dotyczącym powierzenie „zadań publicznych”. Zadaniami publicznymi są zarówno zadania własne gmin jaki i zadania zlecone (Cybulska w: Dolnicki (red.), Ustawa o samorządzie gminnym. Komentarz, ABC 2010, art. 74 uw. 2). Do zadań własnych gminy należą m.in. sprawy lokalnego transportu zbiorowego (art. 7 ust. 1 zd. 2 pkt 4 USamorzGm).
Ustawa nie precyzuje ani samego pojęcia lokalnego transportu zbiorowego ani szczegółowych zasad wykonywania tego zadania. Konieczne jest więc sięgnięcie do definicji zawartych w ustawie o publicznym transporcie zbiorowym. Posługuje się ona pojęciem zbliżonym, a mianowicie pojęciem „publicznego transportu zbiorowego”. Jest nim, jak wynika z art. 4 pkt 14 UPTZ, powszechnie dostępny regularny przewóz osób wykonywany w określonych odstępach czasu i po określonej linii komunikacyjnej, liniach komunikacyjnych lub sieci komunikacyjnej. Uwzględniając konieczność, aby był to transport lokalny, można uznać, że będzie nim publiczny transport zbiorowy, wykonywany w granicach administracyjnych jednej gminy lub gmin sąsiadujących, które zawarły stosowne porozumienie lub które utworzyły związek międzygminny (por. art. 4 pkt 3 UPTZ).
Sprawy związane z lokalnym transportem publicznym mogą być więc przedmiotem zawarcia porozumienia międzygminnego w rozumieniu {{pu przepis="art. 74 ust. 1 USamorzGm"}}.
((3)) Uprawnieni partnerzy
{{pu przepis="Art. 74 ust. 1 USamorzGm"}} ogranicza w zakresie podmiotowym możliwość zawierania porozumień międzygminnych do gmin. Należy więc rozważyć, czy pod użytym w {{pu przepis="art. 74 ust. 1 USamorzGm"}} pojęciem „gminy” można rozumieć również jednostki administracyjne innego państwa.
Wykładania gramatyczna prowadzi do wniosku, iż nie należy zawężać terminu „gmina” do polskich jednostek administracyjnych. Z {{pu przepis="art. 74 USamorzGm"}} nie wynika bowiem w żaden sposób ograniczenie, iż chodzi wyłącznie o gminy położone na obszarze Polski.
Art. 7 ust. 1 pkt 1 i ust. 3 UPTZ wychodzi z założenia, że organizacja transportu w strefie transgranicznej może być gminie powierzona przez inną jednostką administracyjną. Zgodnie z definicją z art. 4 pkt 17 UPTZ immanentną cechą strefy transgranicznej jest to, że obejmuje ona z natury rzeczy zarówno terytorium RP jak i gmin państw sąsiednich. Oznacza to, że ustawodawca przewidział powierzanie organizacji publicznego transportu zbiorowego również w kontekście transgranicznym.
Proponowanej tu wykładni nie stoi na przeszkodzie Art. 172 ust. 2 Konstytucji RP. Na mocy tego przepisu gmina ma bowiem prawo do współpracy ze „społecznościami lokalnymi i regionalnymi innych państw”. Sformułowanie tego przepisu Konstytucji jest na tyle ogólne, że pozwala na uwzględnienie struktur administracyjnych różnych państw, zarówno tych zbliżonych do polskich jak również tych, które są prawu polskiemu obce. Natomiast dla niniejszej sytuacji podobieństwo polskich i niemieckich struktur samorządowych zostało w szczególny sposób podkreślone w art. 12 ust. 1 Traktatu między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec o dobrym sąsiedztwie i przyjaznej współpracy z 17.06.1991 r. (Dz.U. z 1992 r. nr 14, poz. 56).
Wobec powyższego dopuszczalne jest w świetle {{pu przepis="art. 74 ust. 1 USamorzGm"}} i Art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. b) i ust. 3 UPTZ zawarcie porozumień międzygminnych między polską gminą i odpowiednią niemiecką jednostką administracyjną.
((3)) Wniosek
Z art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. b) w zw. z art. 7 ust. 3 UPTZ i {{pu przepis="art. 74 ust. 1 USamorzGm"}} wynika wobec tego norma, iż polska gmina może zawrzeć z odpowiednią jednostką administracyjną Niemiec, porozumienie o przekazaniu zadania organizacji publicznego transportu zbiorowego realizowanego w strefie transgranicznej.
((2)) Przesłanki zastosowania normy kompetencyjnej do niniejszej sytuacji
Warunkiem zastosowania tej tezy w sytuacji, będącej przedmiotem analizy, jest ustalenie, czy planowany przewóz na linii komunikacyjnej między polską i niemiecką gminą jest przewozem osób w publicznym transporcie zbiorowym na linii komunikacyjnej, którego realizacja nastąpi w strefie transgranicznej i w określonej ustawowo formie. Należy także ustalić, czy nie występują tutaj przesłanki negatywne określone w art. 2 UPTZ.
((3)) Przewóz osób w publicznym transporcie zbiorowym
Publicznym transportem zbiorowym jest powszechnie dostępny regularny przewóz osób wykonywany w określonych odstępach czasu i po określonej linii komunikacyjnej, liniach komunikacyjnych lub sieci komunikacyjnej (art. 4 pkt 14 UPTZ). Natomiast linią komunikacyjną jest połączenie komunikacyjne na sieci dróg publicznych wraz z oznaczonymi miejscami do wsiadania i wysiadania pasażerów (art. 4 pkt 5 lit a) UPTZ).
Wykonywanie regularnych, ustalonych uprzednio w rozkładzie jazdy, przejazdów autobusowych na linii łączącej polską i niemiecką gminę stanowi jedną z formy publicznego transportu zbiorowego.
((3)) Wykonywanie przewozów w strefie transgranicznej
Strefę transgraniczną tworzy obszar co najmniej jednej gminy (lub jednego powiatu lub co najmniej jednego województwa), na którym operator publicznego transportu zbiorowego świadczy usługi w zakresie publicznego transportu zbiorowego, o ile jest położony bezpośrednio przy granicy Polski i obejmuje również obszar odpowiedniej jednostki administracyjnej położonej poza granicą Polski na terytorium sąsiedniego państwa (art. 4 pkt 17 UPTZ).
Planowana linia autobusowa przekracza granicę polsko-niemiecką na Odrze na moście łączącym A i B. Łączy ona centra dwóch sąsiadujących miast. Niemieckie miasto jest samodzielną jednostką administracyjną (kreisfreie Stadt - zob. § 1 ust. 2 BbgKVerf (Kommunalverfassung des Landes Brandenburg z dnia 18 grudnia 2007 r., GVBl. I/07, [Nr. 19], S.286)) położoną bezpośrednio na granicy polsko-niemieckiej. Odpowiednikiem tego typu jednostki jest w Polsce miasto na prawach powiatu (por. art. 91 USamorzPow). A jest gminą w rozumieniu {{pu przepis="art. 1 USamorzGm"}}, położoną bezpośrednio przy granicy Polski. A i B graniczą bezpośrednio ze sobą.
Linia autobusowa byłaby więc wykonywana w strefie transgranicznej w rozumieniu ustawy.
((3)) Forma transportu
Ustawa dotyczy transportu wykonywanego w formie transportu drogowego, kolejowego, innego szynowego, linowego, linowo-terenowego, morskiego lub w żegludze śródlądowej (art. 1 ust. 1 UPTZ). Transportem drogowym jest przewóz osób pojazdami samochodowymi (zob. art. 4 pkt 18 UPTZ w zw. z {{pu przepis="art. 4 pkt 3 UTransDrog"}} i {{pu przepis="art. 4 pkt 2 UTransDrog"}} ).
Transport autobusowy jest więc formą transportu drogowego w pojęciu UPTZ.
((3)) Brak przesłanek negatywnych
Z art. 2 pkt 1 UPTZ wynika, iż nie podlega regulacjom tejże ustawy regularny przewóz osób w międzynarodowym transporcie drogowym. Międzynarodowy transport drogowy wg {{pu przepis="art. 4 pkt 2 UTransDrog"}} to - w skrócie - przewóz osób lub rzeczy pojazdami samochodowymi z przekroczeniem granicy Rzeczypospolitej Polskiej.
Z tego wynikałoby, że transport w strefie transgranicznej, o którym mowa jest w art. 4 pkt 17 UPTZ i który jest również związany z przewozem osób z przekroczeniem granicy Polski, byłby wyłączony z zakresu stosowania ustawy. Taki wniosek byłby jednakże sprzeczny z postanowieniem art. 1 ust. 1 UPTZ i innymi, w których wyraźnie chodzi o regulacje związane z wykonywaniem przewozów transgranicznych.
Wyjściem z tej sytuacji jest uznanie, iż art. 2 pkt 1 UPTZ ogranicza się do międzynarodowego transportu zbiorowego rozumianego jako międzynarodowy przewóz pasażerski. Pojęcie to nie obejmuje bowiem przewozów realizowanych w strefie transgranicznej (art. 4 pkt 6 UPTZ).
Ustawa UPTZ nie dotyczy więc przewozu osób w ramach publicznego transportu zbiorowego wykonywanego z przekroczeniem granicy Rzeczypospolitej Polskiej nie stanowiącego transportu w strefie transgranicznej. Ponieważ, jak wyżej wskazano, planowana linia komunikacyjna stanowi przewóz w strefie transgranicznej, nie zostaje ona wyłączona spod zakresu zastosowania ustawy.
((2)) Wniosek
Analizowana sytuacja dotyczy wobec tego publicznego transportu zbiorowego realizowanego w strefie transgranicznej. W niniejszej sytuacji można więc zastosować art. 7 ust. 3 w zw. z ust. 1 pkt 1 lit b) UPTZ, z którego wynika dopuszczalność zawarcia porozumienia między polską gminą a zagraniczną jednostką administracyjną w zakresie realizacji transportu zbiorowego w strefie transgranicznej.
((1)) Nadzór nad porozumieniem międzygminnym
Porozumienia międzygminne podlegają nadzorowi zgodnie z {{pu przepis="art. 99 ust. 1a USamorzGm"}}.
Możliwość powierzenie realizacji zadania publicznego na podstawie porozumienia zawartego z zagraniczną jednostką administracyjną nie prowadzi do zagrożenia brakiem nadzoru nad realizacją tego zadania. Nawet bowiem po zawarciu porozumienia polska gmina nadal podlega w zakresie finansowym i prawnym nadzorowi ustanowionemu w ustawie o samorządzie gminnym, w ustawie o finansach publicznych jak również w ustawie o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych.
Nadzór instytucjonalny może być natomiast realizowany zgodnie z {{pu przepis="art. 99 ust. 2 USamorzGm"}} , na mocy współpracy polskich i niemieckich jednostek nadzorczych. Ponadto polskie organy nadzoru mogą oddziaływać na realizację zadnia poprzez stosowne zapisy w porozumieniu, dyscyplinujące zagraniczną jednostkę administracyjną.
((1)) Odpowiedź
Zgodnie z prawem polskim gmina jest upoważniona do zawarcia porozumienia międzygminnego o powierzeniu wykonywania transportu na jej obszarze z odpowiednią jednostką administracyjną z Niemiec.
Dodane:
((2)) Podstawy prawne
W Rzeczpospolitej Polskiej obowiązuje obecnie wiele aktów prawnych, obejmujących swoim zakresem zastosowania transport samochodowy osób. Dla odpowiedzi na zadane pytanie mają znaczenie następujące akty prawne:
1) ustawa z dnia 16 grudnia 2010 r. - o publicznym transporcie zbiorowym (Dz.U. 2011 nr 5, poz. 13 ze zm.), dalej zwana jako {{pu akt="UPTZ"}};
1) ustawa z dnia 6 września 2001 r. - o transporcie drogowym (t.j. Dz.U. z 2007 r. nr 125, poz. 874 ze zm. ) - dalej zwana jako {{pu akt="UTransDrog"}};
1) ustawa z dnia 8 marca 1990 r. - o samorządzie gminnym (t.j. Dz.U. z 2001 r. nr 142, poz. 1591 ze zm.) - dalej zwana jako {{pu akt="USamorzGm"}}.
Ponadto z mocy art. 288 zd. 2 TFUE (Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w brzmieniu z dnia 9 maja 2008 r. (Dz.Urz. UE C 83, z dnia 30.3.2010, str. 47 i nast.)) obowiązują w Polsce bezpośrednio przepisy rozporządzenie (WE) nr 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczące usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 1191/69 i (EWG) nr 1107/70 (Dz.Urz. UE L 315, z dnia 3 grudnia 2007, str. 1-13). Rozporządzenie to jest również wymienione jako miarodajny akt prawny w art. 3 ust. 1 pkt 1 UPTZ.
((1)) Podstawa prawna powierzenia zadania gminie niemieckiej
Jako podstawa powierzenia zadania organizacji publicznego transportu zbiorowego na terenie gminy A (Polska) gminie B (Niemcy) mógłby zostać zastosowany przepis art. 7 ust. 1 pkt 1) lit. b) w zw. z ust. 3 UPTZ i w zw. z {{pu przepis="art. 74 ust. 1 USamorzGm"}}.
Z normy stworzonej przez wskazane przepisy wynika, iż gmina jest organizatorem publicznego transportu zbiorowego na podstawie zawartego z odpowiednią jednostką administracyjną porozumienia o powierzeniu zadania organizacji publicznego transportu zbiorowego w strefie transgranicznej, na obszarze jednostek administracyjnych, które zawarły porozumienie.
Należy więc ustalić:
1) czy wskazane przepisy przyznają możliwość powierzenia zadania jednostce administracyjnej spoza terytorium Polski w formie porozumienia międzygminnego oraz
1) czy w sytuacji będącej przedmiotem niniejszej analizy spełnione są przesłanki, od których zależy zastosowanie normy wynikającej z powołanych przepisów.
((2)) Dyspozycja normy z art. 7 ust. 1 pkt 1) lit. b) w zw. z ust. 3 UPTZ i art. 74 ust. 1USamorzGm
Podstawę prawną do zawierania porozumień międzygminnych stanowi {{pu przepis="art. 74 ust. 1 USamorzGm"}}. Zgodnie z nim porozumienia międzygminne mogą być zawierane między gminami i muszą dotyczyć powierzenia jednej z umawiających się gmin określonych zadań publicznych.
((3)) Publiczny transport zbiorowy jako zadanie publiczne
Porozumienia międzygminne mogą być zawierane w zakresie dotyczącym powierzenie „zadań publicznych”. Zadaniami publicznymi są zarówno zadania własne gmin jaki i zadania zlecone (Cybulska w: Dolnicki (red.), Ustawa o samorządzie gminnym. Komentarz, ABC 2010, art. 74 uw. 2). Do zadań własnych gminy należą m.in. sprawy lokalnego transportu zbiorowego (art. 7 ust. 1 zd. 2 pkt 4 USamorzGm).
Ustawa nie precyzuje ani samego pojęcia lokalnego transportu zbiorowego ani szczegółowych zasad wykonywania tego zadania. Konieczne jest więc sięgnięcie do definicji zawartych w ustawie o publicznym transporcie zbiorowym. Posługuje się ona pojęciem zbliżonym, a mianowicie pojęciem „publicznego transportu zbiorowego”. Jest nim, jak wynika z art. 4 pkt 14 UPTZ, powszechnie dostępny regularny przewóz osób wykonywany w określonych odstępach czasu i po określonej linii komunikacyjnej, liniach komunikacyjnych lub sieci komunikacyjnej. Uwzględniając konieczność, aby był to transport lokalny, można uznać, że będzie nim publiczny transport zbiorowy, wykonywany w granicach administracyjnych jednej gminy lub gmin sąsiadujących, które zawarły stosowne porozumienie lub które utworzyły związek międzygminny (por. art. 4 pkt 3 UPTZ).
Sprawy związane z lokalnym transportem publicznym mogą być więc przedmiotem zawarcia porozumienia międzygminnego w rozumieniu {{pu przepis="art. 74 ust. 1 USamorzGm"}}.
((3)) Uprawnieni partnerzy
{{pu przepis="Art. 74 ust. 1 USamorzGm"}} ogranicza w zakresie podmiotowym możliwość zawierania porozumień międzygminnych do gmin. Należy więc rozważyć, czy pod użytym w {{pu przepis="art. 74 ust. 1 USamorzGm"}} pojęciem „gminy” można rozumieć również jednostki administracyjne innego państwa.
Wykładania gramatyczna prowadzi do wniosku, iż nie należy zawężać terminu „gmina” do polskich jednostek administracyjnych. Z {{pu przepis="art. 74 USamorzGm"}} nie wynika bowiem w żaden sposób ograniczenie, iż chodzi wyłącznie o gminy położone na obszarze Polski.
Art. 7 ust. 1 pkt 1 i ust. 3 UPTZ wychodzi z założenia, że organizacja transportu w strefie transgranicznej może być gminie powierzona przez inną jednostką administracyjną. Zgodnie z definicją z art. 4 pkt 17 UPTZ immanentną cechą strefy transgranicznej jest to, że obejmuje ona z natury rzeczy zarówno terytorium RP jak i gmin państw sąsiednich. Oznacza to, że ustawodawca przewidział powierzanie organizacji publicznego transportu zbiorowego również w kontekście transgranicznym.
Proponowanej tu wykładni nie stoi na przeszkodzie Art. 172 ust. 2 Konstytucji RP. Na mocy tego przepisu gmina ma bowiem prawo do współpracy ze „społecznościami lokalnymi i regionalnymi innych państw”. Sformułowanie tego przepisu Konstytucji jest na tyle ogólne, że pozwala na uwzględnienie struktur administracyjnych różnych państw, zarówno tych zbliżonych do polskich jak również tych, które są prawu polskiemu obce. Natomiast dla niniejszej sytuacji podobieństwo polskich i niemieckich struktur samorządowych zostało w szczególny sposób podkreślone w art. 12 ust. 1 Traktatu między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec o dobrym sąsiedztwie i przyjaznej współpracy z 17.06.1991 r. (Dz.U. z 1992 r. nr 14, poz. 56).
Wobec powyższego dopuszczalne jest w świetle {{pu przepis="art. 74 ust. 1 USamorzGm"}} i Art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. b) i ust. 3 UPTZ zawarcie porozumień międzygminnych między polską gminą i odpowiednią niemiecką jednostką administracyjną.
((3)) Wniosek
Z art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. b) w zw. z art. 7 ust. 3 UPTZ i {{pu przepis="art. 74 ust. 1 USamorzGm"}} wynika wobec tego norma, iż polska gmina może zawrzeć z odpowiednią jednostką administracyjną Niemiec, porozumienie o przekazaniu zadania organizacji publicznego transportu zbiorowego realizowanego w strefie transgranicznej.
((2)) Przesłanki zastosowania normy kompetencyjnej do niniejszej sytuacji
Warunkiem zastosowania tej tezy w sytuacji, będącej przedmiotem analizy, jest ustalenie, czy planowany przewóz na linii komunikacyjnej między polską i niemiecką gminą jest przewozem osób w publicznym transporcie zbiorowym na linii komunikacyjnej, którego realizacja nastąpi w strefie transgranicznej i w określonej ustawowo formie. Należy także ustalić, czy nie występują tutaj przesłanki negatywne określone w art. 2 UPTZ.
((3)) Przewóz osób w publicznym transporcie zbiorowym
Publicznym transportem zbiorowym jest powszechnie dostępny regularny przewóz osób wykonywany w określonych odstępach czasu i po określonej linii komunikacyjnej, liniach komunikacyjnych lub sieci komunikacyjnej (art. 4 pkt 14 UPTZ). Natomiast linią komunikacyjną jest połączenie komunikacyjne na sieci dróg publicznych wraz z oznaczonymi miejscami do wsiadania i wysiadania pasażerów (art. 4 pkt 5 lit a) UPTZ).
Wykonywanie regularnych, ustalonych uprzednio w rozkładzie jazdy, przejazdów autobusowych na linii łączącej polską i niemiecką gminę stanowi jedną z formy publicznego transportu zbiorowego.
((3)) Wykonywanie przewozów w strefie transgranicznej
Strefę transgraniczną tworzy obszar co najmniej jednej gminy (lub jednego powiatu lub co najmniej jednego województwa), na którym operator publicznego transportu zbiorowego świadczy usługi w zakresie publicznego transportu zbiorowego, o ile jest położony bezpośrednio przy granicy Polski i obejmuje również obszar odpowiedniej jednostki administracyjnej położonej poza granicą Polski na terytorium sąsiedniego państwa (art. 4 pkt 17 UPTZ).
Planowana linia autobusowa przekracza granicę polsko-niemiecką na Odrze na moście łączącym A i B. Łączy ona centra dwóch sąsiadujących miast. Niemieckie miasto jest samodzielną jednostką administracyjną (kreisfreie Stadt - zob. § 1 ust. 2 BbgKVerf (Kommunalverfassung des Landes Brandenburg z dnia 18 grudnia 2007 r., GVBl. I/07, [Nr. 19], S.286)) położoną bezpośrednio na granicy polsko-niemieckiej. Odpowiednikiem tego typu jednostki jest w Polsce miasto na prawach powiatu (por. art. 91 USamorzPow). A jest gminą w rozumieniu {{pu przepis="art. 1 USamorzGm"}}, położoną bezpośrednio przy granicy Polski. A i B graniczą bezpośrednio ze sobą.
Linia autobusowa byłaby więc wykonywana w strefie transgranicznej w rozumieniu ustawy.
((3)) Forma transportu
Ustawa dotyczy transportu wykonywanego w formie transportu drogowego, kolejowego, innego szynowego, linowego, linowo-terenowego, morskiego lub w żegludze śródlądowej (art. 1 ust. 1 UPTZ). Transportem drogowym jest przewóz osób pojazdami samochodowymi (zob. art. 4 pkt 18 UPTZ w zw. z {{pu przepis="art. 4 pkt 3 UTransDrog"}} i {{pu przepis="art. 4 pkt 2 UTransDrog"}} ).
Transport autobusowy jest więc formą transportu drogowego w pojęciu UPTZ.
((3)) Brak przesłanek negatywnych
Z art. 2 pkt 1 UPTZ wynika, iż nie podlega regulacjom tejże ustawy regularny przewóz osób w międzynarodowym transporcie drogowym. Międzynarodowy transport drogowy wg {{pu przepis="art. 4 pkt 2 UTransDrog"}} to - w skrócie - przewóz osób lub rzeczy pojazdami samochodowymi z przekroczeniem granicy Rzeczypospolitej Polskiej.
Z tego wynikałoby, że transport w strefie transgranicznej, o którym mowa jest w art. 4 pkt 17 UPTZ i który jest również związany z przewozem osób z przekroczeniem granicy Polski, byłby wyłączony z zakresu stosowania ustawy. Taki wniosek byłby jednakże sprzeczny z postanowieniem art. 1 ust. 1 UPTZ i innymi, w których wyraźnie chodzi o regulacje związane z wykonywaniem przewozów transgranicznych.
Wyjściem z tej sytuacji jest uznanie, iż art. 2 pkt 1 UPTZ ogranicza się do międzynarodowego transportu zbiorowego rozumianego jako międzynarodowy przewóz pasażerski. Pojęcie to nie obejmuje bowiem przewozów realizowanych w strefie transgranicznej (art. 4 pkt 6 UPTZ).
Ustawa UPTZ nie dotyczy więc przewozu osób w ramach publicznego transportu zbiorowego wykonywanego z przekroczeniem granicy Rzeczypospolitej Polskiej nie stanowiącego transportu w strefie transgranicznej. Ponieważ, jak wyżej wskazano, planowana linia komunikacyjna stanowi przewóz w strefie transgranicznej, nie zostaje ona wyłączona spod zakresu zastosowania ustawy.
Analizowana sytuacja dotyczy wobec tego publicznego transportu zbiorowego realizowanego w strefie transgranicznej. W niniejszej sytuacji można więc zastosować art. 7 ust. 3 w zw. z ust. 1 pkt 1 lit b) UPTZ, z którego wynika dopuszczalność zawarcia porozumienia między polską gminą a zagraniczną jednostką administracyjną w zakresie realizacji transportu zbiorowego w strefie transgranicznej.
((1)) Nadzór nad porozumieniem międzygminnym
Porozumienia międzygminne podlegają nadzorowi zgodnie z {{pu przepis="art. 99 ust. 1a USamorzGm"}}.
Możliwość powierzenie realizacji zadania publicznego na podstawie porozumienia zawartego z zagraniczną jednostką administracyjną nie prowadzi do zagrożenia brakiem nadzoru nad realizacją tego zadania. Nawet bowiem po zawarciu porozumienia polska gmina nadal podlega w zakresie finansowym i prawnym nadzorowi ustanowionemu w ustawie o samorządzie gminnym, w ustawie o finansach publicznych jak również w ustawie o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych.
Nadzór instytucjonalny może być natomiast realizowany zgodnie z {{pu przepis="art. 99 ust. 2 USamorzGm"}} , na mocy współpracy polskich i niemieckich jednostek nadzorczych. Ponadto polskie organy nadzoru mogą oddziaływać na realizację zadnia poprzez stosowne zapisy w porozumieniu, dyscyplinujące zagraniczną jednostkę administracyjną.
Zgodnie z prawem polskim gmina jest upoważniona do zawarcia porozumienia międzygminnego o powierzeniu wykonywania transportu na jej obszarze z odpowiednią jednostką administracyjną z Niemiec.
W Rzeczpospolitej Polskiej obowiązuje obecnie wiele aktów prawnych, obejmujących swoim zakresem zastosowania transport samochodowy osób. Dla odpowiedzi na zadane pytanie mają znaczenie następujące akty prawne:
1) ustawa z dnia 16 grudnia 2010 r. - o publicznym transporcie zbiorowym (Dz.U. 2011 nr 5, poz. 13 ze zm.), dalej zwana jako {{pu akt="UPTZ"}};
1) ustawa z dnia 6 września 2001 r. - o transporcie drogowym (t.j. Dz.U. z 2007 r. nr 125, poz. 874 ze zm. ) - dalej zwana jako {{pu akt="UTransDrog"}};
1) ustawa z dnia 8 marca 1990 r. - o samorządzie gminnym (t.j. Dz.U. z 2001 r. nr 142, poz. 1591 ze zm.) - dalej zwana jako {{pu akt="USamorzGm"}}.
Ponadto z mocy art. 288 zd. 2 TFUE (Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w brzmieniu z dnia 9 maja 2008 r. (Dz.Urz. UE C 83, z dnia 30.3.2010, str. 47 i nast.)) obowiązują w Polsce bezpośrednio przepisy rozporządzenie (WE) nr 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczące usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 1191/69 i (EWG) nr 1107/70 (Dz.Urz. UE L 315, z dnia 3 grudnia 2007, str. 1-13). Rozporządzenie to jest również wymienione jako miarodajny akt prawny w art. 3 ust. 1 pkt 1 UPTZ.
((1)) Podstawa prawna powierzenia zadania gminie niemieckiej
Jako podstawa powierzenia zadania organizacji publicznego transportu zbiorowego na terenie gminy A (Polska) gminie B (Niemcy) mógłby zostać zastosowany przepis art. 7 ust. 1 pkt 1) lit. b) w zw. z ust. 3 UPTZ i w zw. z {{pu przepis="art. 74 ust. 1 USamorzGm"}}.
Z normy stworzonej przez wskazane przepisy wynika, iż gmina jest organizatorem publicznego transportu zbiorowego na podstawie zawartego z odpowiednią jednostką administracyjną porozumienia o powierzeniu zadania organizacji publicznego transportu zbiorowego w strefie transgranicznej, na obszarze jednostek administracyjnych, które zawarły porozumienie.
Należy więc ustalić:
1) czy wskazane przepisy przyznają możliwość powierzenia zadania jednostce administracyjnej spoza terytorium Polski w formie porozumienia międzygminnego oraz
1) czy w sytuacji będącej przedmiotem niniejszej analizy spełnione są przesłanki, od których zależy zastosowanie normy wynikającej z powołanych przepisów.
((2)) Dyspozycja normy z art. 7 ust. 1 pkt 1) lit. b) w zw. z ust. 3 UPTZ i art. 74 ust. 1USamorzGm
Podstawę prawną do zawierania porozumień międzygminnych stanowi {{pu przepis="art. 74 ust. 1 USamorzGm"}}. Zgodnie z nim porozumienia międzygminne mogą być zawierane między gminami i muszą dotyczyć powierzenia jednej z umawiających się gmin określonych zadań publicznych.
((3)) Publiczny transport zbiorowy jako zadanie publiczne
Porozumienia międzygminne mogą być zawierane w zakresie dotyczącym powierzenie „zadań publicznych”. Zadaniami publicznymi są zarówno zadania własne gmin jaki i zadania zlecone (Cybulska w: Dolnicki (red.), Ustawa o samorządzie gminnym. Komentarz, ABC 2010, art. 74 uw. 2). Do zadań własnych gminy należą m.in. sprawy lokalnego transportu zbiorowego (art. 7 ust. 1 zd. 2 pkt 4 USamorzGm).
Ustawa nie precyzuje ani samego pojęcia lokalnego transportu zbiorowego ani szczegółowych zasad wykonywania tego zadania. Konieczne jest więc sięgnięcie do definicji zawartych w ustawie o publicznym transporcie zbiorowym. Posługuje się ona pojęciem zbliżonym, a mianowicie pojęciem „publicznego transportu zbiorowego”. Jest nim, jak wynika z art. 4 pkt 14 UPTZ, powszechnie dostępny regularny przewóz osób wykonywany w określonych odstępach czasu i po określonej linii komunikacyjnej, liniach komunikacyjnych lub sieci komunikacyjnej. Uwzględniając konieczność, aby był to transport lokalny, można uznać, że będzie nim publiczny transport zbiorowy, wykonywany w granicach administracyjnych jednej gminy lub gmin sąsiadujących, które zawarły stosowne porozumienie lub które utworzyły związek międzygminny (por. art. 4 pkt 3 UPTZ).
Sprawy związane z lokalnym transportem publicznym mogą być więc przedmiotem zawarcia porozumienia międzygminnego w rozumieniu {{pu przepis="art. 74 ust. 1 USamorzGm"}}.
((3)) Uprawnieni partnerzy
{{pu przepis="Art. 74 ust. 1 USamorzGm"}} ogranicza w zakresie podmiotowym możliwość zawierania porozumień międzygminnych do gmin. Należy więc rozważyć, czy pod użytym w {{pu przepis="art. 74 ust. 1 USamorzGm"}} pojęciem „gminy” można rozumieć również jednostki administracyjne innego państwa.
Wykładania gramatyczna prowadzi do wniosku, iż nie należy zawężać terminu „gmina” do polskich jednostek administracyjnych. Z {{pu przepis="art. 74 USamorzGm"}} nie wynika bowiem w żaden sposób ograniczenie, iż chodzi wyłącznie o gminy położone na obszarze Polski.
Art. 7 ust. 1 pkt 1 i ust. 3 UPTZ wychodzi z założenia, że organizacja transportu w strefie transgranicznej może być gminie powierzona przez inną jednostką administracyjną. Zgodnie z definicją z art. 4 pkt 17 UPTZ immanentną cechą strefy transgranicznej jest to, że obejmuje ona z natury rzeczy zarówno terytorium RP jak i gmin państw sąsiednich. Oznacza to, że ustawodawca przewidział powierzanie organizacji publicznego transportu zbiorowego również w kontekście transgranicznym.
Proponowanej tu wykładni nie stoi na przeszkodzie Art. 172 ust. 2 Konstytucji RP. Na mocy tego przepisu gmina ma bowiem prawo do współpracy ze „społecznościami lokalnymi i regionalnymi innych państw”. Sformułowanie tego przepisu Konstytucji jest na tyle ogólne, że pozwala na uwzględnienie struktur administracyjnych różnych państw, zarówno tych zbliżonych do polskich jak również tych, które są prawu polskiemu obce. Natomiast dla niniejszej sytuacji podobieństwo polskich i niemieckich struktur samorządowych zostało w szczególny sposób podkreślone w art. 12 ust. 1 Traktatu między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec o dobrym sąsiedztwie i przyjaznej współpracy z 17.06.1991 r. (Dz.U. z 1992 r. nr 14, poz. 56).
Wobec powyższego dopuszczalne jest w świetle {{pu przepis="art. 74 ust. 1 USamorzGm"}} i Art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. b) i ust. 3 UPTZ zawarcie porozumień międzygminnych między polską gminą i odpowiednią niemiecką jednostką administracyjną.
((3)) Wniosek
Z art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. b) w zw. z art. 7 ust. 3 UPTZ i {{pu przepis="art. 74 ust. 1 USamorzGm"}} wynika wobec tego norma, iż polska gmina może zawrzeć z odpowiednią jednostką administracyjną Niemiec, porozumienie o przekazaniu zadania organizacji publicznego transportu zbiorowego realizowanego w strefie transgranicznej.
((2)) Przesłanki zastosowania normy kompetencyjnej do niniejszej sytuacji
Warunkiem zastosowania tej tezy w sytuacji, będącej przedmiotem analizy, jest ustalenie, czy planowany przewóz na linii komunikacyjnej między polską i niemiecką gminą jest przewozem osób w publicznym transporcie zbiorowym na linii komunikacyjnej, którego realizacja nastąpi w strefie transgranicznej i w określonej ustawowo formie. Należy także ustalić, czy nie występują tutaj przesłanki negatywne określone w art. 2 UPTZ.
((3)) Przewóz osób w publicznym transporcie zbiorowym
Publicznym transportem zbiorowym jest powszechnie dostępny regularny przewóz osób wykonywany w określonych odstępach czasu i po określonej linii komunikacyjnej, liniach komunikacyjnych lub sieci komunikacyjnej (art. 4 pkt 14 UPTZ). Natomiast linią komunikacyjną jest połączenie komunikacyjne na sieci dróg publicznych wraz z oznaczonymi miejscami do wsiadania i wysiadania pasażerów (art. 4 pkt 5 lit a) UPTZ).
Wykonywanie regularnych, ustalonych uprzednio w rozkładzie jazdy, przejazdów autobusowych na linii łączącej polską i niemiecką gminę stanowi jedną z formy publicznego transportu zbiorowego.
((3)) Wykonywanie przewozów w strefie transgranicznej
Strefę transgraniczną tworzy obszar co najmniej jednej gminy (lub jednego powiatu lub co najmniej jednego województwa), na którym operator publicznego transportu zbiorowego świadczy usługi w zakresie publicznego transportu zbiorowego, o ile jest położony bezpośrednio przy granicy Polski i obejmuje również obszar odpowiedniej jednostki administracyjnej położonej poza granicą Polski na terytorium sąsiedniego państwa (art. 4 pkt 17 UPTZ).
Planowana linia autobusowa przekracza granicę polsko-niemiecką na Odrze na moście łączącym A i B. Łączy ona centra dwóch sąsiadujących miast. Niemieckie miasto jest samodzielną jednostką administracyjną (kreisfreie Stadt - zob. § 1 ust. 2 BbgKVerf (Kommunalverfassung des Landes Brandenburg z dnia 18 grudnia 2007 r., GVBl. I/07, [Nr. 19], S.286)) położoną bezpośrednio na granicy polsko-niemieckiej. Odpowiednikiem tego typu jednostki jest w Polsce miasto na prawach powiatu (por. art. 91 USamorzPow). A jest gminą w rozumieniu {{pu przepis="art. 1 USamorzGm"}}, położoną bezpośrednio przy granicy Polski. A i B graniczą bezpośrednio ze sobą.
Linia autobusowa byłaby więc wykonywana w strefie transgranicznej w rozumieniu ustawy.
((3)) Forma transportu
Ustawa dotyczy transportu wykonywanego w formie transportu drogowego, kolejowego, innego szynowego, linowego, linowo-terenowego, morskiego lub w żegludze śródlądowej (art. 1 ust. 1 UPTZ). Transportem drogowym jest przewóz osób pojazdami samochodowymi (zob. art. 4 pkt 18 UPTZ w zw. z {{pu przepis="art. 4 pkt 3 UTransDrog"}} i {{pu przepis="art. 4 pkt 2 UTransDrog"}} ).
Transport autobusowy jest więc formą transportu drogowego w pojęciu UPTZ.
((3)) Brak przesłanek negatywnych
Z art. 2 pkt 1 UPTZ wynika, iż nie podlega regulacjom tejże ustawy regularny przewóz osób w międzynarodowym transporcie drogowym. Międzynarodowy transport drogowy wg {{pu przepis="art. 4 pkt 2 UTransDrog"}} to - w skrócie - przewóz osób lub rzeczy pojazdami samochodowymi z przekroczeniem granicy Rzeczypospolitej Polskiej.
Z tego wynikałoby, że transport w strefie transgranicznej, o którym mowa jest w art. 4 pkt 17 UPTZ i który jest również związany z przewozem osób z przekroczeniem granicy Polski, byłby wyłączony z zakresu stosowania ustawy. Taki wniosek byłby jednakże sprzeczny z postanowieniem art. 1 ust. 1 UPTZ i innymi, w których wyraźnie chodzi o regulacje związane z wykonywaniem przewozów transgranicznych.
Wyjściem z tej sytuacji jest uznanie, iż art. 2 pkt 1 UPTZ ogranicza się do międzynarodowego transportu zbiorowego rozumianego jako międzynarodowy przewóz pasażerski. Pojęcie to nie obejmuje bowiem przewozów realizowanych w strefie transgranicznej (art. 4 pkt 6 UPTZ).
Ustawa UPTZ nie dotyczy więc przewozu osób w ramach publicznego transportu zbiorowego wykonywanego z przekroczeniem granicy Rzeczypospolitej Polskiej nie stanowiącego transportu w strefie transgranicznej. Ponieważ, jak wyżej wskazano, planowana linia komunikacyjna stanowi przewóz w strefie transgranicznej, nie zostaje ona wyłączona spod zakresu zastosowania ustawy.
Analizowana sytuacja dotyczy wobec tego publicznego transportu zbiorowego realizowanego w strefie transgranicznej. W niniejszej sytuacji można więc zastosować art. 7 ust. 3 w zw. z ust. 1 pkt 1 lit b) UPTZ, z którego wynika dopuszczalność zawarcia porozumienia między polską gminą a zagraniczną jednostką administracyjną w zakresie realizacji transportu zbiorowego w strefie transgranicznej.
((1)) Nadzór nad porozumieniem międzygminnym
Porozumienia międzygminne podlegają nadzorowi zgodnie z {{pu przepis="art. 99 ust. 1a USamorzGm"}}.
Możliwość powierzenie realizacji zadania publicznego na podstawie porozumienia zawartego z zagraniczną jednostką administracyjną nie prowadzi do zagrożenia brakiem nadzoru nad realizacją tego zadania. Nawet bowiem po zawarciu porozumienia polska gmina nadal podlega w zakresie finansowym i prawnym nadzorowi ustanowionemu w ustawie o samorządzie gminnym, w ustawie o finansach publicznych jak również w ustawie o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych.
Nadzór instytucjonalny może być natomiast realizowany zgodnie z {{pu przepis="art. 99 ust. 2 USamorzGm"}} , na mocy współpracy polskich i niemieckich jednostek nadzorczych. Ponadto polskie organy nadzoru mogą oddziaływać na realizację zadnia poprzez stosowne zapisy w porozumieniu, dyscyplinujące zagraniczną jednostkę administracyjną.
Zgodnie z prawem polskim gmina jest upoważniona do zawarcia porozumienia międzygminnego o powierzeniu wykonywania transportu na jej obszarze z odpowiednią jednostką administracyjną z Niemiec.
Usunięte:
W Rzeczpospolitej Polskiej obowiązuje obecnie wiele aktów prawnych, obejmujących swoim zakresem zastosowania transport osób. Do najważniejszych z nich należą:
- ustawa z dnia 16 grudnia 2010 r. - o publicznym transporcie zbiorowym (Dz.U. 2011 nr 5, poz. 13 ze zm.), poniżej określana jako UPTZ;
- ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r. – Prawo zamówień publicznych (t.j. Dz.U. z 2010 nr 113, poz. 759 ze zm.);
- ustawa z dnia 6 września 2001 r. - o transporcie drogowym (t.j. Dz.U. z 2007 r. nr 125, poz. 874 ze zm. );
- ustawa z dnia 8 marca 1990 r. - o samorządzie gminnym (t.j. Dz.U. z 2001 r. nr 142, poz. 1591 ze zm.);
- ustawa z dnia 15 listopada 1984 r. - Prawo przewozowe (t.j. w Dz.U. z 2000 r. nr 50, poz. 601 ze zm.);
- ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz.U. z 1964 r. nr 16, poz. 93 ze zm.).
Ponadto z mocy art. 288 zd. 2 TFUE (Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w brzmieniu z dnia 9 maja 2008 r. (Dz.Urz. UE C 83, z dnia 30.3.2010, str. 47 i nast.)) obowiązują w Polsce bezpośrednio przepisy [[http://eur-lex.europa.eu/LexUriServ/LexUriServ.do?uri=OJ:L:2007:315:0001:01:PL:HTML rozporządzenie (WE) nr 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczące usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 1191/69 i (EWG) nr 1107/70 (Dz.Urz. UE L 315, z dnia 3 grudnia 2007, str. 1-13)]]. Rozporządzenie to jest również wymienione jako miarodajny akt prawny w art. 3 ust. 1 pkt 1 UPTZ.
((1)) Publiczny transport zbiorowy w systemie prawa polskiego
((2)) Publiczny transport zbiorowy jako zadanie własne gminy
Gmina stanowi podstawową jednostkę samorządu terytorialnego ({{pu przepis="Art. 164 ust. 1 Konstytucja"}}). Działa m.in. w celu zaspokajania zbiorowych potrzeb wspólnoty (por. {{pu przepis="Art. 166 ust. 1 Konstytucja"}} RP, {{pu przepis="art. 7 ust. 1 zd. 1 USamorzGm"}}). Do potrzeb zbiorowych ustawa o samorządzie gminnym zalicza również lokalny transport zbiorowy (art. 7 ust. 1 zd. 2 pkt 4 USamorzGm). Ustawa nie precyzuje ani samego pojęcia transportu zbiorowego ani szczegółowych zasad wykonywania tego zadania. Zostało to bliżej uregulowane w ustawie z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (dalej zwana {{pu akt="UPTZ"}}).
Natomiast w części, której UPTZ nie dotyczy sposób, w jaki gmina realizuje zadanie własne związane z transportem publicznym, jest pozostawiony jej samodzielnej decyzji (por. wyrok NSA w Łodzi z dnia 9.6.1998 r., I SA/Łd 1311/97 (Wspólnota z 1998 r. nr 49, s. 26; LEX nr 34178 (teza)).
((2)) Organizacja i funkcjonowanie publicznego transportu zbiorowego
UPTZ ustanawia przede wszystkim zasady organizacji i funkcjonowania regularnego przewozu osób w publicznym transporcie zbiorowym (art. 1 ust. 1 UPTZ). Ponadto reguluje również zagadnienia związane z finansowaniem transportu w zakresie przewozów o charakterze użyteczności publicznej (art. 1 ust. 2 UPTZ). Organizacja publicznego transportu zbiorowego obejmuje zagadnienia związane z uruchomieniem i funkcjonowaniem publicznego transportu zbiorowego (zob. {{pu przepis="art. 15 ust. 1 UPTZ"}}). Natomiast pod pojęciem funkcjonowania publicznego transportu zbiorowego trzeba rozumieć środki związane z zarządzaniem tymże transportem. Wskazuje na nie art. 43 UPTZ i nast. Te pojęcia wyznaczają w związku z tym zakres działalności podmiotów czynnych w zakresie publicznego transportu zbiorowego.
((2)) Kompetencje w zakresie publicznego transportu zbiorowego
Zadania o charakterze organizacyjnym ciążą przede wszystkim na organizatorze transportu (art. 8 pkt 2 UPTZ). Organizatorem transportu publicznego może być: gmina, związek międzygminny, powiat, związek powiatów, województwo lub minister właściwy do spraw transportu (art. 7 ust. 1 UPTZ).
Te same podmioty, oprócz ministra właściwego do spraw transportu, mogą być również organizatorami publicznego transportu realizowanego w strefie transgranicznej (art. 7 ust. 3 UPTZ).
Strefą transgraniczną jest obszar co najmniej jednej gminy, na którym operator publicznego transportu zbiorowego świadczy usługi w zakresie publicznego transportu zbiorowego, położony bezpośrednio przy granicy Rzeczypospolitej Polskiej i obszar odpowiedniej jednostki administracyjnej położonej poza granicą Rzeczypospolitej Polskiej na terytorium sąsiedniego państwa (art. 4 pkt 17 UPTZ).
**Z powyższych przepisów wynika wobec tego norma, iż polska gmina może zawrzeć z odpowiednią jednostką administracyjną położoną poza granicą Rzeczypospolitej Polskiej na terytorium sąsiedniego państwa, porozumienie o przekazaniu zadania organizacji publicznego transportu zbiorowego realizowanego w strefie transgranicznej.**
((1)) Subsumcja
Warunkiem zastosowania tej tezy w sytuacji, będącej przedmiotem analizy, jest ustalenie, czy wykonywaniy przewóz na linii komunikacyjnej między Frankfurtem nad Odrą i Słubicami jest przewozem osób w publicznym transporcie zbiorowym na linii komunikacyjnej, którego realizacja następuje w strefie transgranicznej i w określonej ustawowo formie. Należy także ustalić, czy nie występują tutaj przesłanki negatywne określone w art. 2 UPTZ.
((2)) Przewóz osób w publicznym transporcie zbiorowym
Publicznym transportem zbiorowym jest powszechnie dostępny regularny przewóz osób wykonywany w określonych odstępach czasu i po określonej linii komunikacyjnej, liniach komunikacyjnych lub sieci komunikacyjnej (art. 4 pkt 14 UPTZ). Natomiast linią komunikacyjną jest połączenie komunikacyjne na sieci dróg publicznych wraz z oznaczonymi miejscami do wsiadania i wysiadania pasażerów (art. 4 pkt 5 lit a) UPTZ).
Wykonywanie regularnych, ustalonych uprzednio w rozkładzie jazdy, przejazdów autobusowych na linii łączącej Dworzec Główny Deutsche Bahn Frankfurt nad Odrą ze Słubicami (obecna destynacja to Plac Bohaterów) stanowi jedną z formy publicznego transportu zbiorowego.
((2)) Wykonywanie przewozów w strefie transgranicznej
Strefę transgraniczną tworzy obszar co najmniej jednej gminy (lub jednego powiatu lub co najmniej jednego województwa), na którym operator publicznego transportu zbiorowego świadczy usługi w zakresie publicznego transportu zbiorowego, o ile jest położony bezpośrednio przy granicy Polski i obejmuje również obszar odpowiedniej jednostki administracyjnej położonej poza granicą Polski na terytorium sąsiedniego państwa (art. 4 pkt 17 UPTZ).
Planowana linia autobusowa przekracza granicę polsko-niemiecką na Odrze na moście łączącym Słubice i Frankfurt nad Odrą. Łączy ona centra dwóch sąsiadujących miast - Frankfurtu nad Odrą (Niemcy) i Słubic (Polska). Frankfurt nad Odrą jest samodzielną jednostką administracyjną (kreisfreie Stadt - zob. § 1 ust. 2 [[http://www.bravors.brandenburg.de/sixcms/detail.php?gsid=land_bb_bravors_01.c.47187.de BbgKVerf]]) położoną bezpośrednio na granicy polsko-niemieckiej. Odpowiednikiem tego typu jednostki jest w Polsce miasto na prawach powiatu (por. art. 91 USamorzPow). Słubice są gminą w rozumieniu {{pu przepis="art. 1 USamorzGm"}}, położoną bezpośrednio przy granicy Polski. Frankfurt nad Odrą i Słubice graniczą bezpośrednio ze sobą.
Linia autobusowa byłaby więc wykonywana w strefie transgranicznej w rozumieniu ustawy.
((2)) Forma transportu
Ustawa dotyczy transportu wykonywanego w formie transportu drogowego, kolejowego, innego szynowego, linowego, linowo-terenowego, morskiego lub w żegludze śródlądowej (art. 1 ust. 1 UPTZ). Transportem drogowym jest przewóz osób pojazdami samochodowymi (zob. art. 4 pkt 18 UPTZ w zw. z {{pu przepis="art. 4 pkt 3 UTransDrog"}} i {{pu przepis="art. 4 pkt 2 UTransDrog"}}),
Transport autobusowy jest więc formą transportu drogowego.
((2)) Brak przesłanek negatywnych
Z art. 2 pkt 1 UPTZ wynika, iż nie podlega regulacjom tejże ustawy regularny przewóz osób w międzynarodowym transporcie drogowym. Międzynarodowy transport drogowy wg {{pu przepis="art. 4 pkt 2 UTransDrog"}} to - w skrócie - przewóz osób lub rzeczy pojazdami samochodowymi z przekroczeniem granicy Rzeczypospolitej Polskiej.
Z tego wynikałoby, że transport w strefie transgranicznej, o którym mowa jest w art. 4 pkt 17 UPTZ i który jest również związany z przewozem osób z przekroczeniem granicy Polski, byłby wyłączony z zakresu stosowania ustawy. Taki wniosek byłby jednakże sprzeczny z postanowieniem art. 1 ust. 1 UPTZ i innymi, w których wyraźnie chodzi o regulacje związane z wykonywaniem przewozów transgranicznych.
Wyjściem z tej sytuacji jest uznanie, iż art. 2 pkt 1 UPTZ ogranicza się do międzynarodowego transportu zbiorowego rozumianego jako międzynarodowy przewóz pasażerski. Pojęcie to nie obejmuje bowiem przewozów realizowanych w strefie transgranicznej (art. 4 pkt 6 UPTZ).
Ustawa UPTZ nie dotyczy więc przewozu osób w ramach publicznego transportu zbiorowego wykonywanego z przekroczeniem granicy Rzeczypospolitej Polskiej nie stanowiącego transportu w strefie transgranicznej. Ponieważ, jak wyżej wskazano, planowana linia komunikacyjna stanowi przewóz w strefie transgranicznej, nie zostaje ona wyłączona spod zakresu zastosowania ustawy.
Analizowana sytuacja dotyczy wobec tego publicznego transportu zbiorowego realizowanego w strefie transgranicznej. W niniejszej sytuacji można więc zastosować art. 7 ust. 3 w zw. z ust. 1 pkt 1 UPTZ, z którego wynika dopuszczalność zawarcia porozumienia między polską gminą a zagraniczną jednostką administracyjną w zakresie realizacji transportu zbiorowego w strefie transgranicznej.
((1)) Zgodność z innymi regulacjami prawa polskiego
Konstatacja, iż polska gmina może zawrzeć z odpowiednią zagraniczną jednostką administracyjną porozumienie o powierzeniu realizacji zadania transportu zbiorowego w strefie transgranicznej jest zgodna z innymi regulacjami prawa polskiego.
((2)) Zgodność z Konstytucją RP
Zawarciu porozumienia nie stoi {{pu przepis="Art. 172 ust. 2 Konstytucja"}} RP. Na mocy tego przepisu gmina ma bowiem prawo do współpracy ze społecznościami lokalnymi i regionalnymi innych państw. Sformułowanie tego przepisu Konstytucji jest na tyle ogólne, że pozwala na uwzględnienie zarówno struktur administracyjnych różnych państw, zbliżonych do polskich jak również tych, które są charakterystyczne dla państw obcych.
Podobieństwo polskich i niemieckich struktur samorządowych zostało w szczególny sposób podkreślone w art. 12 ust. 1 Traktatu między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec o dobrym sąsiedztwie i przyjaznej współpracy z 17.06.1991 r. (Dz.U. z 1992 r. nr 14, poz. 56).
((2)) Zgodność z USamorzGm
Upoważnieniu gminy do zawarcia porozumienia z zagraniczną jednostką administracyjną nie przeciwstawia się {{pu przepis="art. 74 ust. 1 USamorzGm"}}. Stosownie do tego przepisu gminy mogą zawierać porozumienia międzygminne w sprawie powierzenia jednej z nich określonych przez nie zadań publicznych. Po pierwsze przepis ten stanowi deklarację ogólnej kompetencji gmin do zawierania porozumień, których treścią jest wykonywania zadania publicznego przez inną gminę. Art. 7 ust. 1 i 3 UPTZ stanowi więc uszczegółowienie tej normy w zakresie publicznego transportu zbiorowego. Ponadto z {{pu przepis="art. 74 USamorzGm"}} nie wynika również ograniczenie, iż chodzi wyłącznie o gminy położone na obszarze Polski. Odmienna interpretacja prowadziłaby do sprzeczności z jasno sformułowanym art. 7 UPTZ.
Możliwość powierzenie realizacji zadania publicznego na podstawie porozumienia zawartego z zagraniczną jednostką administracyjną nie prowadzi również do zagrożenia brakiem nadzoru nad realizacją tego zadania. Nadzór merytoryczny może być bowiem nadal realizowany przez polskie organy nadzoru na podstawie {{pu przepis="art. 99 ust. 1a USamorzGm"}}. Nawet bowiem po zawarciu porozumienia polska gmina nadal podlega w zakresie finansowym i prawnym nadzorowi ustanowionemu w ustawie o samorządzie gminnym, w ustawie o finansach publicznych jak również w ustawie o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych.
Nadzór instytucjonalny może być natomiast realizowany zgodnie z {{pu przepis="art. 99 ust. 2 USamorzGm"}}, na mocy współpracy polskich i niemieckich jednostek nadzorczych. Ponadto polskie organy nadzoru mogą oddziaływać na realizację zadnia poprzez stosowne zapisy w porozumieniu, dyscyplinujące zagraniczną jednostkę administracyjną.
Zgodnie z prawem polskim gmina jest upoważniona do zawarcia porozumienia o powierzeniu wykonywania transportu na jej obszarze z odpowiednią jednostką administracyjną innego państwa.
Dodane:
Strefą transgraniczną jest obszar co najmniej jednej gminy, na którym operator publicznego transportu zbiorowego świadczy usługi w zakresie publicznego transportu zbiorowego, położony bezpośrednio przy granicy Rzeczypospolitej Polskiej i obszar odpowiedniej jednostki administracyjnej położonej poza granicą Rzeczypospolitej Polskiej na terytorium sąsiedniego państwa (art. 4 pkt 17 UPTZ).
Linia autobusowa byłaby więc wykonywana w strefie transgranicznej w rozumieniu ustawy.
Ustawa UPTZ nie dotyczy więc przewozu osób w ramach publicznego transportu zbiorowego wykonywanego z przekroczeniem granicy Rzeczypospolitej Polskiej nie stanowiącego transportu w strefie transgranicznej. Ponieważ, jak wyżej wskazano, planowana linia komunikacyjna stanowi przewóz w strefie transgranicznej, nie zostaje ona wyłączona spod zakresu zastosowania ustawy.
Analizowana sytuacja dotyczy wobec tego publicznego transportu zbiorowego realizowanego w strefie transgranicznej. W niniejszej sytuacji można więc zastosować art. 7 ust. 3 w zw. z ust. 1 pkt 1 UPTZ, z którego wynika dopuszczalność zawarcia porozumienia między polską gminą a zagraniczną jednostką administracyjną w zakresie realizacji transportu zbiorowego w strefie transgranicznej.
Konstatacja, iż polska gmina może zawrzeć z odpowiednią zagraniczną jednostką administracyjną porozumienie o powierzeniu realizacji zadania transportu zbiorowego w strefie transgranicznej jest zgodna z innymi regulacjami prawa polskiego.
Zawarciu porozumienia nie stoi {{pu przepis="Art. 172 ust. 2 Konstytucja"}} RP. Na mocy tego przepisu gmina ma bowiem prawo do współpracy ze społecznościami lokalnymi i regionalnymi innych państw. Sformułowanie tego przepisu Konstytucji jest na tyle ogólne, że pozwala na uwzględnienie zarówno struktur administracyjnych różnych państw, zbliżonych do polskich jak również tych, które są charakterystyczne dla państw obcych.
Podobieństwo polskich i niemieckich struktur samorządowych zostało w szczególny sposób podkreślone w art. 12 ust. 1 Traktatu między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec o dobrym sąsiedztwie i przyjaznej współpracy z 17.06.1991 r. (Dz.U. z 1992 r. nr 14, poz. 56).
Upoważnieniu gminy do zawarcia porozumienia z zagraniczną jednostką administracyjną nie przeciwstawia się {{pu przepis="art. 74 ust. 1 USamorzGm"}}. Stosownie do tego przepisu gminy mogą zawierać porozumienia międzygminne w sprawie powierzenia jednej z nich określonych przez nie zadań publicznych. Po pierwsze przepis ten stanowi deklarację ogólnej kompetencji gmin do zawierania porozumień, których treścią jest wykonywania zadania publicznego przez inną gminę. Art. 7 ust. 1 i 3 UPTZ stanowi więc uszczegółowienie tej normy w zakresie publicznego transportu zbiorowego. Ponadto z {{pu przepis="art. 74 USamorzGm"}} nie wynika również ograniczenie, iż chodzi wyłącznie o gminy położone na obszarze Polski. Odmienna interpretacja prowadziłaby do sprzeczności z jasno sformułowanym art. 7 UPTZ.
Linia autobusowa byłaby więc wykonywana w strefie transgranicznej w rozumieniu ustawy.
Ustawa UPTZ nie dotyczy więc przewozu osób w ramach publicznego transportu zbiorowego wykonywanego z przekroczeniem granicy Rzeczypospolitej Polskiej nie stanowiącego transportu w strefie transgranicznej. Ponieważ, jak wyżej wskazano, planowana linia komunikacyjna stanowi przewóz w strefie transgranicznej, nie zostaje ona wyłączona spod zakresu zastosowania ustawy.
Analizowana sytuacja dotyczy wobec tego publicznego transportu zbiorowego realizowanego w strefie transgranicznej. W niniejszej sytuacji można więc zastosować art. 7 ust. 3 w zw. z ust. 1 pkt 1 UPTZ, z którego wynika dopuszczalność zawarcia porozumienia między polską gminą a zagraniczną jednostką administracyjną w zakresie realizacji transportu zbiorowego w strefie transgranicznej.
Konstatacja, iż polska gmina może zawrzeć z odpowiednią zagraniczną jednostką administracyjną porozumienie o powierzeniu realizacji zadania transportu zbiorowego w strefie transgranicznej jest zgodna z innymi regulacjami prawa polskiego.
Zawarciu porozumienia nie stoi {{pu przepis="Art. 172 ust. 2 Konstytucja"}} RP. Na mocy tego przepisu gmina ma bowiem prawo do współpracy ze społecznościami lokalnymi i regionalnymi innych państw. Sformułowanie tego przepisu Konstytucji jest na tyle ogólne, że pozwala na uwzględnienie zarówno struktur administracyjnych różnych państw, zbliżonych do polskich jak również tych, które są charakterystyczne dla państw obcych.
Podobieństwo polskich i niemieckich struktur samorządowych zostało w szczególny sposób podkreślone w art. 12 ust. 1 Traktatu między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec o dobrym sąsiedztwie i przyjaznej współpracy z 17.06.1991 r. (Dz.U. z 1992 r. nr 14, poz. 56).
Upoważnieniu gminy do zawarcia porozumienia z zagraniczną jednostką administracyjną nie przeciwstawia się {{pu przepis="art. 74 ust. 1 USamorzGm"}}. Stosownie do tego przepisu gminy mogą zawierać porozumienia międzygminne w sprawie powierzenia jednej z nich określonych przez nie zadań publicznych. Po pierwsze przepis ten stanowi deklarację ogólnej kompetencji gmin do zawierania porozumień, których treścią jest wykonywania zadania publicznego przez inną gminę. Art. 7 ust. 1 i 3 UPTZ stanowi więc uszczegółowienie tej normy w zakresie publicznego transportu zbiorowego. Ponadto z {{pu przepis="art. 74 USamorzGm"}} nie wynika również ograniczenie, iż chodzi wyłącznie o gminy położone na obszarze Polski. Odmienna interpretacja prowadziłaby do sprzeczności z jasno sformułowanym art. 7 UPTZ.
Usunięte:
Linia autobusowa byłaby więc wykonywana w strefie nadgranicznej w rozumieniu ustawy.
Ustawa UPTZ nie dotyczy więc przewozu osób w ramach publicznego transportu zbiorowego wykonywanego z przekroczeniem granicy Rzeczypospolitej Polskiej nie stanowiącego transportu w strefie nadgranicznej. Ponieważ, jak wyżej wskazano, planowana linia komunikacyjna stanowi przewóz w strefie nadgranicznej, nie zostaje ona wyłączona spod zakresu zastosowania ustawy.
Analizowana sytuacja dotyczy wobec tego publicznego transportu zbiorowego realizowanego w strefie transgranicznej. W tym wypadku można więc zastosować art. 7 ust. 3 w zw. z ust. 1 pkt 1 UPTZ.
Konstatacja, iż polska gmina może zawrzeć z odpowiednią zagraniczną jednostką administracyjną porozumienie o powierzeniu realizacji zadania transportu zbiorowego w strefie nadgranicznej jest zgodna z innymi regulacjami prawa polskiego.
Zawarciu porozumienia nie stoi {{pu przepis="Art. 172 ust. 2 Konstytucja"}} RP. Na mocy tego przepisu gmina ma bowiem prawo do współpracy ze społecznościami lokalnymi i regionalnymi innych państw. Sformułowanie tego przepisu Konstytucji jest na tyle ogólne, że pozwala na uwzględnienie struktur administracyjnych różnych państw, także tych w których nie funkcjonują struktury zbliżone do polskich. Aus diesem Grund muss der Wortlaut in der Verfassung breiter gefasst werden, damit auch die Gemeinschaften aus den Staaten erfasst werden, in denen keine territoriale Selbstverwaltung in der in Polen bekannten Form besteht. Aus der Vorschrift der Verfassung ist daher nur zu schließen, dass polnische Gemeinden mit ausländische Gemeinschaften jeglicher Art – nicht nur mit denen der kommunalen Selbstverwaltung – zusammenarbeiten können.
((2)) Zgodność z postanowieniami umowy polsko-niemieckiej
Zwischen Deutschland und Polen sind nämlich deutliche Parallelen im Aufbau der kommunalen Selbstverwaltung zu verzeichnen (vgl. Kommunalverfassung des Landes Brandenburg und polnisches GemSelbstVwG). In beiden Systemen werden die Gemeinden als Grundform der territorialen Selbstverwaltung angesehen. Sie werden auch als weitgehend vergleichbare Strukturen der kommunalen Selbstverwaltung betrachtet. Dafür spricht Art. 12 des deutsch-polnischen Freundschaftsvertrages von 1991. Danach werden eindeutig neben Regionen, Städten und anderen Gebietskörperschaften, auch die Gemeinden aus beiden Staaten als unmittelbar kooperationsberechtigten Körperschaften genannt.
Upoważnieniu gminy do zawarcia porozumienia z zagraniczną jednostką administracyjną nie przeciwstawia się {{pu przepis="art. 74 ust. 1 USamorzGm"}}.Stosownie do tego przepisu gminy mogą zawierać porozumienia międzygminne w sprawie powierzenia jednej z nich określonych przez nie zadań publicznych. Po pierwsze przepis ten stanowi deklarację ogólnej kompetencji gmin do zawierania porozumień, których treścią jest wykonywania zadania publicznego przez inną gminę. Art. 7 ust. 1 i 3 UPTZ stanowi więc uszczegółowienie tej normy w zakresie publicznego transportu zbiorowego. Ponadto z {{pu przepis="art. 74 USamorzGm"}} nie wynika również ograniczenie, iż chodzi wyłącznie o gminy położone na obszarze Polski. Odmienna interpretacja prowadziłaby do sprzeczności z jasno sformułowanym art. 7 UPTZ.
Dodane:
Analizowana sytuacja dotyczy wobec tego publicznego transportu zbiorowego realizowanego w strefie transgranicznej. W tym wypadku można więc zastosować art. 7 ust. 3 w zw. z ust. 1 pkt 1 UPTZ.
Usunięte:
Dodane:
Warunkiem zastosowania tej tezy w sytuacji, będącej przedmiotem analizy, jest ustalenie, czy wykonywaniy przewóz na linii komunikacyjnej między Frankfurtem nad Odrą i Słubicami jest przewozem osób w publicznym transporcie zbiorowym na linii komunikacyjnej, którego realizacja następuje w strefie transgranicznej i w określonej ustawowo formie. Należy także ustalić, czy nie występują tutaj przesłanki negatywne określone w art. 2 UPTZ.
Analizowana sytuacja dotyczy wobec tego publicznego transportu zbiorowego realizowanego w strefie transgranicznej. W tym wypadku można więc zastosować art. 7 ust. 3 w zw. z ust. 1 pkt 1 UPTZ może być
((1)) Zgodność z innymi regulacjami prawa polskiego
Konstatacja, iż polska gmina może zawrzeć z odpowiednią zagraniczną jednostką administracyjną porozumienie o powierzeniu realizacji zadania transportu zbiorowego w strefie nadgranicznej jest zgodna z innymi regulacjami prawa polskiego.
((2)) Zgodność z Konstytucją RP
Zawarciu porozumienia nie stoi {{pu przepis="Art. 172 ust. 2 Konstytucja"}} RP. Na mocy tego przepisu gmina ma bowiem prawo do współpracy ze społecznościami lokalnymi i regionalnymi innych państw. Sformułowanie tego przepisu Konstytucji jest na tyle ogólne, że pozwala na uwzględnienie struktur administracyjnych różnych państw, także tych w których nie funkcjonują struktury zbliżone do polskich. Aus diesem Grund muss der Wortlaut in der Verfassung breiter gefasst werden, damit auch die Gemeinschaften aus den Staaten erfasst werden, in denen keine territoriale Selbstverwaltung in der in Polen bekannten Form besteht. Aus der Vorschrift der Verfassung ist daher nur zu schließen, dass polnische Gemeinden mit ausländische Gemeinschaften jeglicher Art – nicht nur mit denen der kommunalen Selbstverwaltung – zusammenarbeiten können.
((2)) Zgodność z postanowieniami umowy polsko-niemieckiej
Zwischen Deutschland und Polen sind nämlich deutliche Parallelen im Aufbau der kommunalen Selbstverwaltung zu verzeichnen (vgl. Kommunalverfassung des Landes Brandenburg und polnisches GemSelbstVwG). In beiden Systemen werden die Gemeinden als Grundform der territorialen Selbstverwaltung angesehen. Sie werden auch als weitgehend vergleichbare Strukturen der kommunalen Selbstverwaltung betrachtet. Dafür spricht Art. 12 des deutsch-polnischen Freundschaftsvertrages von 1991. Danach werden eindeutig neben Regionen, Städten und anderen Gebietskörperschaften, auch die Gemeinden aus beiden Staaten als unmittelbar kooperationsberechtigten Körperschaften genannt.
((2)) Zgodność z USamorzGm
Upoważnieniu gminy do zawarcia porozumienia z zagraniczną jednostką administracyjną nie przeciwstawia się {{pu przepis="art. 74 ust. 1 USamorzGm"}}.Stosownie do tego przepisu gminy mogą zawierać porozumienia międzygminne w sprawie powierzenia jednej z nich określonych przez nie zadań publicznych. Po pierwsze przepis ten stanowi deklarację ogólnej kompetencji gmin do zawierania porozumień, których treścią jest wykonywania zadania publicznego przez inną gminę. Art. 7 ust. 1 i 3 UPTZ stanowi więc uszczegółowienie tej normy w zakresie publicznego transportu zbiorowego. Ponadto z {{pu przepis="art. 74 USamorzGm"}} nie wynika również ograniczenie, iż chodzi wyłącznie o gminy położone na obszarze Polski. Odmienna interpretacja prowadziłaby do sprzeczności z jasno sformułowanym art. 7 UPTZ.
Możliwość powierzenie realizacji zadania publicznego na podstawie porozumienia zawartego z zagraniczną jednostką administracyjną nie prowadzi również do zagrożenia brakiem nadzoru nad realizacją tego zadania. Nadzór merytoryczny może być bowiem nadal realizowany przez polskie organy nadzoru na podstawie {{pu przepis="art. 99 ust. 1a USamorzGm"}}. Nawet bowiem po zawarciu porozumienia polska gmina nadal podlega w zakresie finansowym i prawnym nadzorowi ustanowionemu w ustawie o samorządzie gminnym, w ustawie o finansach publicznych jak również w ustawie o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych.
Nadzór instytucjonalny może być natomiast realizowany zgodnie z {{pu przepis="art. 99 ust. 2 USamorzGm"}}, na mocy współpracy polskich i niemieckich jednostek nadzorczych. Ponadto polskie organy nadzoru mogą oddziaływać na realizację zadnia poprzez stosowne zapisy w porozumieniu, dyscyplinujące zagraniczną jednostkę administracyjną.
Zgodnie z prawem polskim gmina jest upoważniona do zawarcia porozumienia o powierzeniu wykonywania transportu na jej obszarze z odpowiednią jednostką administracyjną innego państwa.
Analizowana sytuacja dotyczy wobec tego publicznego transportu zbiorowego realizowanego w strefie transgranicznej. W tym wypadku można więc zastosować art. 7 ust. 3 w zw. z ust. 1 pkt 1 UPTZ może być
((1)) Zgodność z innymi regulacjami prawa polskiego
Konstatacja, iż polska gmina może zawrzeć z odpowiednią zagraniczną jednostką administracyjną porozumienie o powierzeniu realizacji zadania transportu zbiorowego w strefie nadgranicznej jest zgodna z innymi regulacjami prawa polskiego.
((2)) Zgodność z Konstytucją RP
Zawarciu porozumienia nie stoi {{pu przepis="Art. 172 ust. 2 Konstytucja"}} RP. Na mocy tego przepisu gmina ma bowiem prawo do współpracy ze społecznościami lokalnymi i regionalnymi innych państw. Sformułowanie tego przepisu Konstytucji jest na tyle ogólne, że pozwala na uwzględnienie struktur administracyjnych różnych państw, także tych w których nie funkcjonują struktury zbliżone do polskich. Aus diesem Grund muss der Wortlaut in der Verfassung breiter gefasst werden, damit auch die Gemeinschaften aus den Staaten erfasst werden, in denen keine territoriale Selbstverwaltung in der in Polen bekannten Form besteht. Aus der Vorschrift der Verfassung ist daher nur zu schließen, dass polnische Gemeinden mit ausländische Gemeinschaften jeglicher Art – nicht nur mit denen der kommunalen Selbstverwaltung – zusammenarbeiten können.
((2)) Zgodność z postanowieniami umowy polsko-niemieckiej
Zwischen Deutschland und Polen sind nämlich deutliche Parallelen im Aufbau der kommunalen Selbstverwaltung zu verzeichnen (vgl. Kommunalverfassung des Landes Brandenburg und polnisches GemSelbstVwG). In beiden Systemen werden die Gemeinden als Grundform der territorialen Selbstverwaltung angesehen. Sie werden auch als weitgehend vergleichbare Strukturen der kommunalen Selbstverwaltung betrachtet. Dafür spricht Art. 12 des deutsch-polnischen Freundschaftsvertrages von 1991. Danach werden eindeutig neben Regionen, Städten und anderen Gebietskörperschaften, auch die Gemeinden aus beiden Staaten als unmittelbar kooperationsberechtigten Körperschaften genannt.
((2)) Zgodność z USamorzGm
Upoważnieniu gminy do zawarcia porozumienia z zagraniczną jednostką administracyjną nie przeciwstawia się {{pu przepis="art. 74 ust. 1 USamorzGm"}}.Stosownie do tego przepisu gminy mogą zawierać porozumienia międzygminne w sprawie powierzenia jednej z nich określonych przez nie zadań publicznych. Po pierwsze przepis ten stanowi deklarację ogólnej kompetencji gmin do zawierania porozumień, których treścią jest wykonywania zadania publicznego przez inną gminę. Art. 7 ust. 1 i 3 UPTZ stanowi więc uszczegółowienie tej normy w zakresie publicznego transportu zbiorowego. Ponadto z {{pu przepis="art. 74 USamorzGm"}} nie wynika również ograniczenie, iż chodzi wyłącznie o gminy położone na obszarze Polski. Odmienna interpretacja prowadziłaby do sprzeczności z jasno sformułowanym art. 7 UPTZ.
Możliwość powierzenie realizacji zadania publicznego na podstawie porozumienia zawartego z zagraniczną jednostką administracyjną nie prowadzi również do zagrożenia brakiem nadzoru nad realizacją tego zadania. Nadzór merytoryczny może być bowiem nadal realizowany przez polskie organy nadzoru na podstawie {{pu przepis="art. 99 ust. 1a USamorzGm"}}. Nawet bowiem po zawarciu porozumienia polska gmina nadal podlega w zakresie finansowym i prawnym nadzorowi ustanowionemu w ustawie o samorządzie gminnym, w ustawie o finansach publicznych jak również w ustawie o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych.
Nadzór instytucjonalny może być natomiast realizowany zgodnie z {{pu przepis="art. 99 ust. 2 USamorzGm"}}, na mocy współpracy polskich i niemieckich jednostek nadzorczych. Ponadto polskie organy nadzoru mogą oddziaływać na realizację zadnia poprzez stosowne zapisy w porozumieniu, dyscyplinujące zagraniczną jednostkę administracyjną.
Zgodnie z prawem polskim gmina jest upoważniona do zawarcia porozumienia o powierzeniu wykonywania transportu na jej obszarze z odpowiednią jednostką administracyjną innego państwa.
Usunięte:
Analizowana sytuacja dotyczy wobec tego publicznego transportu zbiorowego realizowanego w strefie transgranicznej.
((1)) Przeszkody dla zawarcia porozumienia
((2)) Przeszkody terminologiczne w {{pu przepis="art. 74 USamorzGm"}}
Nach Art. 74 Abs. 1 GemSelbstVwG dürfen Gemeinden die Vereinbarungen abschließen, die sich auf die Beauftragung einer von ihnen mit öffentlichen Aufgaben beziehen. Aus der Vorschrift ergibt sich nicht eindeutig, dass es sich nur um Gemeinden aus Polen handeln kann.
Nach Auffassung des Ministeriums sind unter dem Begriff der Gemeinde i.S.v. Art. 74 GemSelbstVwG nur polnische Gemeinden zu verstehen. Dies ist aber nicht zutreffend. Entgegen der Auffassung des Ministeriums spricht der Wortlaut des Art. 172 der polnischen Verfassung nicht gegen die Einschränkung auf ausschließlich polnische Gemeinden . Man soll zunächst im Auge behalten, dass Art. 172 der polnischen Verfassung schon deswegen zwischen „Einheiten der territorialen Selbstverwaltung“ einerseits und „lokalen und regionalen Gemeinschaften aus anderen Staaten“ andererseits unterscheidet, weil nicht in allen Staaten Strukturen existieren, die mit polnischen Kommunen vergleichbar sind. Aus diesem Grund muss der Wortlaut in der Verfassung breiter gefasst werden, damit auch die Gemeinschaften aus den Staaten erfasst werden, in denen keine territoriale Selbstverwaltung in der in Polen bekannten Form besteht. Aus der Vorschrift der Verfassung ist daher nur zu schließen, dass polnische Gemeinden mit ausländische Gemeinschaften jeglicher Art – nicht nur mit denen der kommunalen Selbstverwaltung – zusammenarbeiten können.
Auch wenn man der Ansicht des Ministeriums folgen würde, spricht die vom Ministerium vertretene Auslegung noch nicht gegen die Beauftragung einer ausländischen Gemeinde mit den Aufgaben einer polnischen Gemeinde. Zwischen Deutschland und Polen sind nämlich deutliche Parallelen im Aufbau der kommunalen Selbstverwaltung zu verzeichnen (vgl. Kommunalverfassung des Landes Brandenburg und polnisches GemSelbstVwG). In beiden Systemen werden die Gemeinden als Grundform der territorialen Selbstverwaltung angesehen. Sie werden auch als weitgehend vergleichbare Strukturen der kommunalen Selbstverwaltung betrachtet. Dafür spricht Art. 12 des deutsch-polnischen Freundschaftsvertrages von 1991. Danach werden eindeutig neben Regionen, Städten und anderen Gebietskörperschaften, auch die Gemeinden aus beiden Staaten als unmittelbar kooperationsberechtigten Körperschaften genannt.
((2)) Kwestie nadzoru nad realizacją zadania
Die inhaltliche Aufsicht über die interkommunale Vereinbarung (Art. 99 Abs. 1a des Gesetzes über die Selbstverwaltung in der Gemeinde) wird – entgegen den Bedenken des Ministeriums – nicht beeinträchtigt. Die polnische Gemeinde unterliegt in rechtlicher und finanzpolitischer Hinsicht auch nach dem Abschluss der Vereinbarung weiterhin den polnischen Vorschriften (insb. dem Finanzgesetz und dem Gesetz über die Haftung für Verstoße gegen die Finanzdisziplin). Durch die Einflussnahme auf die Gemeinde können die Aufsichtsorgane mittelbar auch die ordnungsgemäße Erfüllung der Vereinbarung durch die andere Partei verlangen.
Die institutionelle Aufsicht kann hingegen dadurch vollzogen werden, dass – wie dies Art. 99 Abs. 2 GemSelbstVwG dies vorsieht – die zuständigen polnischen Aufsichtsorgane mit den entsprechenden aus Deutschland kooperieren.
Gmina jest upoważniona do zawarcia porozumienia o powierzeniu wykonywania transportu na jej obszarze z odpowiednią jednostką administracyjną innego państwa.
Dodane:
((1)) Publiczny transport zbiorowy w systemie prawa polskiego
Gmina stanowi podstawową jednostkę samorządu terytorialnego ({{pu przepis="Art. 164 ust. 1 Konstytucja"}}). Działa m.in. w celu zaspokajania zbiorowych potrzeb wspólnoty (por. {{pu przepis="Art. 166 ust. 1 Konstytucja"}} RP, {{pu przepis="art. 7 ust. 1 zd. 1 USamorzGm"}}). Do potrzeb zbiorowych ustawa o samorządzie gminnym zalicza również lokalny transport zbiorowy (art. 7 ust. 1 zd. 2 pkt 4 USamorzGm). Ustawa nie precyzuje ani samego pojęcia transportu zbiorowego ani szczegółowych zasad wykonywania tego zadania. Zostało to bliżej uregulowane w ustawie z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (dalej zwana {{pu akt="UPTZ"}}).
Natomiast w części, której UPTZ nie dotyczy sposób, w jaki gmina realizuje zadanie własne związane z transportem publicznym, jest pozostawiony jej samodzielnej decyzji (por. wyrok NSA w Łodzi z dnia 9.6.1998 r., I SA/Łd 1311/97 (Wspólnota z 1998 r. nr 49, s. 26; LEX nr 34178 (teza)).
((2)) Kompetencje w zakresie publicznego transportu zbiorowego
Zadania o charakterze organizacyjnym ciążą przede wszystkim na organizatorze transportu (art. 8 pkt 2 UPTZ). Organizatorem transportu publicznego może być: gmina, związek międzygminny, powiat, związek powiatów, województwo lub minister właściwy do spraw transportu (art. 7 ust. 1 UPTZ).
Te same podmioty, oprócz ministra właściwego do spraw transportu, mogą być również organizatorami publicznego transportu realizowanego w strefie transgranicznej (art. 7 ust. 3 UPTZ).
Strefą nadgraniczną jest obszar co najmniej jednej gminy, na którym operator publicznego transportu zbiorowego świadczy usługi w zakresie publicznego transportu zbiorowego, położony bezpośrednio przy granicy Rzeczypospolitej Polskiej i obszar odpowiedniej jednostki administracyjnej położonej poza granicą Rzeczypospolitej Polskiej na terytorium sąsiedniego państwa (art. 4 pkt 17 UPTZ).
**Z powyższych przepisów wynika wobec tego norma, iż polska gmina może zawrzeć z odpowiednią jednostką administracyjną położoną poza granicą Rzeczypospolitej Polskiej na terytorium sąsiedniego państwa, porozumienie o przekazaniu zadania organizacji publicznego transportu zbiorowego realizowanego w strefie transgranicznej.**
Warunkiem zastosowania tej tezy w sytuacji, będącej przedmiotem analizy, jest ustalenie, czy w ogóle mamy tutaj do czynienia z przewozem osób w publicznym transporcie zbiorowym na linii komunikacyjnej, którego realizacja następuje w strefie transgranicznej i w określonej ustawowo formie. Należy także zbadać, czy nie występują tutaj przesłanki negatywne określone w art. 2 UPTZ.
Gmina stanowi podstawową jednostkę samorządu terytorialnego ({{pu przepis="Art. 164 ust. 1 Konstytucja"}}). Działa m.in. w celu zaspokajania zbiorowych potrzeb wspólnoty (por. {{pu przepis="Art. 166 ust. 1 Konstytucja"}} RP, {{pu przepis="art. 7 ust. 1 zd. 1 USamorzGm"}}). Do potrzeb zbiorowych ustawa o samorządzie gminnym zalicza również lokalny transport zbiorowy (art. 7 ust. 1 zd. 2 pkt 4 USamorzGm). Ustawa nie precyzuje ani samego pojęcia transportu zbiorowego ani szczegółowych zasad wykonywania tego zadania. Zostało to bliżej uregulowane w ustawie z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (dalej zwana {{pu akt="UPTZ"}}).
Natomiast w części, której UPTZ nie dotyczy sposób, w jaki gmina realizuje zadanie własne związane z transportem publicznym, jest pozostawiony jej samodzielnej decyzji (por. wyrok NSA w Łodzi z dnia 9.6.1998 r., I SA/Łd 1311/97 (Wspólnota z 1998 r. nr 49, s. 26; LEX nr 34178 (teza)).
((2)) Kompetencje w zakresie publicznego transportu zbiorowego
Zadania o charakterze organizacyjnym ciążą przede wszystkim na organizatorze transportu (art. 8 pkt 2 UPTZ). Organizatorem transportu publicznego może być: gmina, związek międzygminny, powiat, związek powiatów, województwo lub minister właściwy do spraw transportu (art. 7 ust. 1 UPTZ).
Te same podmioty, oprócz ministra właściwego do spraw transportu, mogą być również organizatorami publicznego transportu realizowanego w strefie transgranicznej (art. 7 ust. 3 UPTZ).
Strefą nadgraniczną jest obszar co najmniej jednej gminy, na którym operator publicznego transportu zbiorowego świadczy usługi w zakresie publicznego transportu zbiorowego, położony bezpośrednio przy granicy Rzeczypospolitej Polskiej i obszar odpowiedniej jednostki administracyjnej położonej poza granicą Rzeczypospolitej Polskiej na terytorium sąsiedniego państwa (art. 4 pkt 17 UPTZ).
**Z powyższych przepisów wynika wobec tego norma, iż polska gmina może zawrzeć z odpowiednią jednostką administracyjną położoną poza granicą Rzeczypospolitej Polskiej na terytorium sąsiedniego państwa, porozumienie o przekazaniu zadania organizacji publicznego transportu zbiorowego realizowanego w strefie transgranicznej.**
Warunkiem zastosowania tej tezy w sytuacji, będącej przedmiotem analizy, jest ustalenie, czy w ogóle mamy tutaj do czynienia z przewozem osób w publicznym transporcie zbiorowym na linii komunikacyjnej, którego realizacja następuje w strefie transgranicznej i w określonej ustawowo formie. Należy także zbadać, czy nie występują tutaj przesłanki negatywne określone w art. 2 UPTZ.
Usunięte:
Gmina stanowi podstawową jednostkę samorządu terytorialnego ({{pu przepis="Art. 164 ust. 1 Konstytucja"}}). Działa m.in. w celu zaspokajania zbiorowych potrzeb wspólnoty (por. {{pu przepis="Art. 166 ust. 1 Konstytucja"}} RP, {{pu przepis="art. 7 ust. 1 zd. 1 USamorzGm"}}). Do potrzeb zbiorowych ustawa o samorządzie gminnym zalicza również lokalny transport zbiorowy (art. 7 ust. 1 zd. 2 pkt 4 USamorzGm). Ustawa nie precyzuje jednak zasad wykonywania tego zadania.
Zagadnienie to zostało bliżej uregulowany w ustawie z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (dalej zwana {{pu akt="UPTZ"}}). Natomiast w części, której UPTZ nie dotyczy sposób, w jaki gmina realizuje zadanie własne związane z transportem publicznym, jest pozostawiony jej samodzielnej decyzji (por. wyrok NSA w Łodzi z dnia 9.6.1998 r., I SA/Łd 1311/97 (Wspólnota z 1998 r. nr 49, s. 26; LEX nr 34178 (teza)).
((1)) Kompetencje w zakresie publicznego transportu zbiorowego
Zadania o charakterze organizacyjnym ciążą przede wszystkim na organizatorze transportu (art. 8 pkt 2 UPTZ). Organizatorem transportu publicznego może być: gmina, związek międzygminny, powiat, związek powiatów, województwo lub minister właściwy do spraw transportu (art. 7 ust. 1 UPTZ).
Te same podmioty, oprócz ministra właściwego do spraw transportu, mogą być również organizatorami publicznego transportu realizowanego w strefie transgranicznej (art. 7 ust. 3 UPTZ).
Strefą nadgraniczną jest obszar co najmniej jednej gminy, na którym operator publicznego transportu zbiorowego świadczy usługi w zakresie publicznego transportu zbiorowego, położony bezpośrednio przy granicy Rzeczypospolitej Polskiej i obszar odpowiedniej jednostki administracyjnej położonej poza granicą Rzeczypospolitej Polskiej na terytorium sąsiedniego państwa (art. 4 pkt 17 UPTZ).
**Z powyższych przepisów wynika wobec tego norma, iż przepisu tego wynika, iż gmina polska może zawrzeć z odpowiednią jednostką administracyjną położoną poza granicą Rzeczypospolitej Polskiej na terytorium sąsiedniego państwa, porozumienie o przekazaniu zadania organizacji publicznego transportu zbiorowego realizowanego w strefie transgranicznej.**
Pozostaje więc ustalić, czy sytuacja występująca w niniejszym stanie faktycznym odpowiada przesłankom stawianym przez ustawę o publicznym transporcie zbiorowym. Wymaga to ustalenia, czy w niniejszej sytuacji, będącej przedmiotem analizy, mamy w ogóle do czynienia z przewozem osób w publicznym transporcie zbiorowym na linii komunikacyjnej, którego realizacja następuje w strefie transgranicznej i w w określonej ustawowo formie. Ponadto nie mogą wystąpić przesłanki negatywne określone w art. 2 UPTZ.
Dodane:
((1)) Przeszkody dla zawarcia porozumienia
((2)) Przeszkody terminologiczne w {{pu przepis="art. 74 USamorzGm"}}
Nach Art. 74 Abs. 1 GemSelbstVwG dürfen Gemeinden die Vereinbarungen abschließen, die sich auf die Beauftragung einer von ihnen mit öffentlichen Aufgaben beziehen. Aus der Vorschrift ergibt sich nicht eindeutig, dass es sich nur um Gemeinden aus Polen handeln kann.
Nach Auffassung des Ministeriums sind unter dem Begriff der Gemeinde i.S.v. Art. 74 GemSelbstVwG nur polnische Gemeinden zu verstehen. Dies ist aber nicht zutreffend. Entgegen der Auffassung des Ministeriums spricht der Wortlaut des Art. 172 der polnischen Verfassung nicht gegen die Einschränkung auf ausschließlich polnische Gemeinden . Man soll zunächst im Auge behalten, dass Art. 172 der polnischen Verfassung schon deswegen zwischen „Einheiten der territorialen Selbstverwaltung“ einerseits und „lokalen und regionalen Gemeinschaften aus anderen Staaten“ andererseits unterscheidet, weil nicht in allen Staaten Strukturen existieren, die mit polnischen Kommunen vergleichbar sind. Aus diesem Grund muss der Wortlaut in der Verfassung breiter gefasst werden, damit auch die Gemeinschaften aus den Staaten erfasst werden, in denen keine territoriale Selbstverwaltung in der in Polen bekannten Form besteht. Aus der Vorschrift der Verfassung ist daher nur zu schließen, dass polnische Gemeinden mit ausländische Gemeinschaften jeglicher Art – nicht nur mit denen der kommunalen Selbstverwaltung – zusammenarbeiten können.
Auch wenn man der Ansicht des Ministeriums folgen würde, spricht die vom Ministerium vertretene Auslegung noch nicht gegen die Beauftragung einer ausländischen Gemeinde mit den Aufgaben einer polnischen Gemeinde. Zwischen Deutschland und Polen sind nämlich deutliche Parallelen im Aufbau der kommunalen Selbstverwaltung zu verzeichnen (vgl. Kommunalverfassung des Landes Brandenburg und polnisches GemSelbstVwG). In beiden Systemen werden die Gemeinden als Grundform der territorialen Selbstverwaltung angesehen. Sie werden auch als weitgehend vergleichbare Strukturen der kommunalen Selbstverwaltung betrachtet. Dafür spricht Art. 12 des deutsch-polnischen Freundschaftsvertrages von 1991. Danach werden eindeutig neben Regionen, Städten und anderen Gebietskörperschaften, auch die Gemeinden aus beiden Staaten als unmittelbar kooperationsberechtigten Körperschaften genannt.
((2)) Kwestie nadzoru nad realizacją zadania
Die inhaltliche Aufsicht über die interkommunale Vereinbarung (Art. 99 Abs. 1a des Gesetzes über die Selbstverwaltung in der Gemeinde) wird – entgegen den Bedenken des Ministeriums – nicht beeinträchtigt. Die polnische Gemeinde unterliegt in rechtlicher und finanzpolitischer Hinsicht auch nach dem Abschluss der Vereinbarung weiterhin den polnischen Vorschriften (insb. dem Finanzgesetz und dem Gesetz über die Haftung für Verstoße gegen die Finanzdisziplin). Durch die Einflussnahme auf die Gemeinde können die Aufsichtsorgane mittelbar auch die ordnungsgemäße Erfüllung der Vereinbarung durch die andere Partei verlangen.
Die institutionelle Aufsicht kann hingegen dadurch vollzogen werden, dass – wie dies Art. 99 Abs. 2 GemSelbstVwG dies vorsieht – die zuständigen polnischen Aufsichtsorgane mit den entsprechenden aus Deutschland kooperieren.
((1)) Odpowiedź
Gmina jest upoważniona do zawarcia porozumienia o powierzeniu wykonywania transportu na jej obszarze z odpowiednią jednostką administracyjną innego państwa.
((2)) Przeszkody terminologiczne w {{pu przepis="art. 74 USamorzGm"}}
Nach Art. 74 Abs. 1 GemSelbstVwG dürfen Gemeinden die Vereinbarungen abschließen, die sich auf die Beauftragung einer von ihnen mit öffentlichen Aufgaben beziehen. Aus der Vorschrift ergibt sich nicht eindeutig, dass es sich nur um Gemeinden aus Polen handeln kann.
Nach Auffassung des Ministeriums sind unter dem Begriff der Gemeinde i.S.v. Art. 74 GemSelbstVwG nur polnische Gemeinden zu verstehen. Dies ist aber nicht zutreffend. Entgegen der Auffassung des Ministeriums spricht der Wortlaut des Art. 172 der polnischen Verfassung nicht gegen die Einschränkung auf ausschließlich polnische Gemeinden . Man soll zunächst im Auge behalten, dass Art. 172 der polnischen Verfassung schon deswegen zwischen „Einheiten der territorialen Selbstverwaltung“ einerseits und „lokalen und regionalen Gemeinschaften aus anderen Staaten“ andererseits unterscheidet, weil nicht in allen Staaten Strukturen existieren, die mit polnischen Kommunen vergleichbar sind. Aus diesem Grund muss der Wortlaut in der Verfassung breiter gefasst werden, damit auch die Gemeinschaften aus den Staaten erfasst werden, in denen keine territoriale Selbstverwaltung in der in Polen bekannten Form besteht. Aus der Vorschrift der Verfassung ist daher nur zu schließen, dass polnische Gemeinden mit ausländische Gemeinschaften jeglicher Art – nicht nur mit denen der kommunalen Selbstverwaltung – zusammenarbeiten können.
Auch wenn man der Ansicht des Ministeriums folgen würde, spricht die vom Ministerium vertretene Auslegung noch nicht gegen die Beauftragung einer ausländischen Gemeinde mit den Aufgaben einer polnischen Gemeinde. Zwischen Deutschland und Polen sind nämlich deutliche Parallelen im Aufbau der kommunalen Selbstverwaltung zu verzeichnen (vgl. Kommunalverfassung des Landes Brandenburg und polnisches GemSelbstVwG). In beiden Systemen werden die Gemeinden als Grundform der territorialen Selbstverwaltung angesehen. Sie werden auch als weitgehend vergleichbare Strukturen der kommunalen Selbstverwaltung betrachtet. Dafür spricht Art. 12 des deutsch-polnischen Freundschaftsvertrages von 1991. Danach werden eindeutig neben Regionen, Städten und anderen Gebietskörperschaften, auch die Gemeinden aus beiden Staaten als unmittelbar kooperationsberechtigten Körperschaften genannt.
((2)) Kwestie nadzoru nad realizacją zadania
Die inhaltliche Aufsicht über die interkommunale Vereinbarung (Art. 99 Abs. 1a des Gesetzes über die Selbstverwaltung in der Gemeinde) wird – entgegen den Bedenken des Ministeriums – nicht beeinträchtigt. Die polnische Gemeinde unterliegt in rechtlicher und finanzpolitischer Hinsicht auch nach dem Abschluss der Vereinbarung weiterhin den polnischen Vorschriften (insb. dem Finanzgesetz und dem Gesetz über die Haftung für Verstoße gegen die Finanzdisziplin). Durch die Einflussnahme auf die Gemeinde können die Aufsichtsorgane mittelbar auch die ordnungsgemäße Erfüllung der Vereinbarung durch die andere Partei verlangen.
Die institutionelle Aufsicht kann hingegen dadurch vollzogen werden, dass – wie dies Art. 99 Abs. 2 GemSelbstVwG dies vorsieht – die zuständigen polnischen Aufsichtsorgane mit den entsprechenden aus Deutschland kooperieren.
((1)) Odpowiedź
Gmina jest upoważniona do zawarcia porozumienia o powierzeniu wykonywania transportu na jej obszarze z odpowiednią jednostką administracyjną innego państwa.
Usunięte:
W związku z tym gmina ma kompetencję do zawarcia stosowanego porozumienia o powierzeniu wykonywania transportu na jej obszarze z odpowiednią jednostką administracyjną innego państwa.
Dodane:
((1)) Stan faktyczny i prawny
((1)) Ogólna charakterystyka publicznego transport zbiorowego
((2)) Publiczny transport zbiorowy jako zadanie własne gminy
Gmina stanowi podstawową jednostkę samorządu terytorialnego ({{pu przepis="Art. 164 ust. 1 Konstytucja"}}). Działa m.in. w celu zaspokajania zbiorowych potrzeb wspólnoty (por. {{pu przepis="Art. 166 ust. 1 Konstytucja"}} RP, {{pu przepis="art. 7 ust. 1 zd. 1 USamorzGm"}}). Do potrzeb zbiorowych ustawa o samorządzie gminnym zalicza również lokalny transport zbiorowy (art. 7 ust. 1 zd. 2 pkt 4 USamorzGm). Ustawa nie precyzuje jednak zasad wykonywania tego zadania.
Zagadnienie to zostało bliżej uregulowany w ustawie z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (dalej zwana {{pu akt="UPTZ"}}). Natomiast w części, której UPTZ nie dotyczy sposób, w jaki gmina realizuje zadanie własne związane z transportem publicznym, jest pozostawiony jej samodzielnej decyzji (por. wyrok NSA w Łodzi z dnia 9.6.1998 r., I SA/Łd 1311/97 (Wspólnota z 1998 r. nr 49, s. 26; LEX nr 34178 (teza)).
UPTZ ustanawia przede wszystkim zasady organizacji i funkcjonowania regularnego przewozu osób w publicznym transporcie zbiorowym (art. 1 ust. 1 UPTZ). Ponadto reguluje również zagadnienia związane z finansowaniem transportu w zakresie przewozów o charakterze użyteczności publicznej (art. 1 ust. 2 UPTZ). Organizacja publicznego transportu zbiorowego obejmuje zagadnienia związane z uruchomieniem i funkcjonowaniem publicznego transportu zbiorowego (zob. {{pu przepis="art. 15 ust. 1 UPTZ"}}). Natomiast pod pojęciem funkcjonowania publicznego transportu zbiorowego trzeba rozumieć środki związane z zarządzaniem tymże transportem. Wskazuje na nie art. 43 UPTZ i nast. Te pojęcia wyznaczają w związku z tym zakres działalności podmiotów czynnych w zakresie publicznego transportu zbiorowego.
((1)) Kompetencje w zakresie publicznego transportu zbiorowego
Zadania o charakterze organizacyjnym ciążą przede wszystkim na organizatorze transportu (art. 8 pkt 2 UPTZ). Organizatorem transportu publicznego może być: gmina, związek międzygminny, powiat, związek powiatów, województwo lub minister właściwy do spraw transportu (art. 7 ust. 1 UPTZ).
Te same podmioty, oprócz ministra właściwego do spraw transportu, mogą być również organizatorami publicznego transportu realizowanego w strefie transgranicznej (art. 7 ust. 3 UPTZ).
Strefą nadgraniczną jest obszar co najmniej jednej gminy, na którym operator publicznego transportu zbiorowego świadczy usługi w zakresie publicznego transportu zbiorowego, położony bezpośrednio przy granicy Rzeczypospolitej Polskiej i obszar odpowiedniej jednostki administracyjnej położonej poza granicą Rzeczypospolitej Polskiej na terytorium sąsiedniego państwa (art. 4 pkt 17 UPTZ).
**Z powyższych przepisów wynika wobec tego norma, iż przepisu tego wynika, iż gmina polska może zawrzeć z odpowiednią jednostką administracyjną położoną poza granicą Rzeczypospolitej Polskiej na terytorium sąsiedniego państwa, porozumienie o przekazaniu zadania organizacji publicznego transportu zbiorowego realizowanego w strefie transgranicznej.**
((1)) Subsumcja
Pozostaje więc ustalić, czy sytuacja występująca w niniejszym stanie faktycznym odpowiada przesłankom stawianym przez ustawę o publicznym transporcie zbiorowym. Wymaga to ustalenia, czy w niniejszej sytuacji, będącej przedmiotem analizy, mamy w ogóle do czynienia z przewozem osób w publicznym transporcie zbiorowym na linii komunikacyjnej, którego realizacja następuje w strefie transgranicznej i w w określonej ustawowo formie. Ponadto nie mogą wystąpić przesłanki negatywne określone w art. 2 UPTZ.
((2)) Przewóz osób w publicznym transporcie zbiorowym
Publicznym transportem zbiorowym jest powszechnie dostępny regularny przewóz osób wykonywany w określonych odstępach czasu i po określonej linii komunikacyjnej, liniach komunikacyjnych lub sieci komunikacyjnej (art. 4 pkt 14 UPTZ). Natomiast linią komunikacyjną jest połączenie komunikacyjne na sieci dróg publicznych wraz z oznaczonymi miejscami do wsiadania i wysiadania pasażerów (art. 4 pkt 5 lit a) UPTZ).
Wykonywanie regularnych, ustalonych uprzednio w rozkładzie jazdy, przejazdów autobusowych na linii łączącej Dworzec Główny Deutsche Bahn Frankfurt nad Odrą ze Słubicami (obecna destynacja to Plac Bohaterów) stanowi jedną z formy publicznego transportu zbiorowego.
((2)) Wykonywanie przewozów w strefie transgranicznej
Strefę transgraniczną tworzy obszar co najmniej jednej gminy (lub jednego powiatu lub co najmniej jednego województwa), na którym operator publicznego transportu zbiorowego świadczy usługi w zakresie publicznego transportu zbiorowego, o ile jest położony bezpośrednio przy granicy Polski i obejmuje również obszar odpowiedniej jednostki administracyjnej położonej poza granicą Polski na terytorium sąsiedniego państwa (art. 4 pkt 17 UPTZ).
Planowana linia autobusowa przekracza granicę polsko-niemiecką na Odrze na moście łączącym Słubice i Frankfurt nad Odrą. Łączy ona centra dwóch sąsiadujących miast - Frankfurtu nad Odrą (Niemcy) i Słubic (Polska). Frankfurt nad Odrą jest samodzielną jednostką administracyjną (kreisfreie Stadt - zob. § 1 ust. 2 [[http://www.bravors.brandenburg.de/sixcms/detail.php?gsid=land_bb_bravors_01.c.47187.de BbgKVerf]]) położoną bezpośrednio na granicy polsko-niemieckiej. Odpowiednikiem tego typu jednostki jest w Polsce miasto na prawach powiatu (por. art. 91 USamorzPow). Słubice są gminą w rozumieniu {{pu przepis="art. 1 USamorzGm"}}, położoną bezpośrednio przy granicy Polski. Frankfurt nad Odrą i Słubice graniczą bezpośrednio ze sobą.
Linia autobusowa byłaby więc wykonywana w strefie nadgranicznej w rozumieniu ustawy.
((2)) Forma transportu
Ustawa dotyczy transportu wykonywanego w formie transportu drogowego, kolejowego, innego szynowego, linowego, linowo-terenowego, morskiego lub w żegludze śródlądowej (art. 1 ust. 1 UPTZ). Transportem drogowym jest przewóz osób pojazdami samochodowymi (zob. art. 4 pkt 18 UPTZ w zw. z {{pu przepis="art. 4 pkt 3 UTransDrog"}} i {{pu przepis="art. 4 pkt 2 UTransDrog"}}),
Transport autobusowy jest więc formą transportu drogowego.
((2)) Brak przesłanek negatywnych
Z art. 2 pkt 1 UPTZ wynika, iż nie podlega regulacjom tejże ustawy regularny przewóz osób w międzynarodowym transporcie drogowym. Międzynarodowy transport drogowy wg {{pu przepis="art. 4 pkt 2 UTransDrog"}} to - w skrócie - przewóz osób lub rzeczy pojazdami samochodowymi z przekroczeniem granicy Rzeczypospolitej Polskiej.
Z tego wynikałoby, że transport w strefie transgranicznej, o którym mowa jest w art. 4 pkt 17 UPTZ i który jest również związany z przewozem osób z przekroczeniem granicy Polski, byłby wyłączony z zakresu stosowania ustawy. Taki wniosek byłby jednakże sprzeczny z postanowieniem art. 1 ust. 1 UPTZ i innymi, w których wyraźnie chodzi o regulacje związane z wykonywaniem przewozów transgranicznych.
Wyjściem z tej sytuacji jest uznanie, iż art. 2 pkt 1 UPTZ ogranicza się do międzynarodowego transportu zbiorowego rozumianego jako międzynarodowy przewóz pasażerski. Pojęcie to nie obejmuje bowiem przewozów realizowanych w strefie transgranicznej (art. 4 pkt 6 UPTZ).
Ustawa UPTZ nie dotyczy więc przewozu osób w ramach publicznego transportu zbiorowego wykonywanego z przekroczeniem granicy Rzeczypospolitej Polskiej nie stanowiącego transportu w strefie nadgranicznej. Ponieważ, jak wyżej wskazano, planowana linia komunikacyjna stanowi przewóz w strefie nadgranicznej, nie zostaje ona wyłączona spod zakresu zastosowania ustawy.
((2)) Wniosek
Analizowana sytuacja dotyczy wobec tego publicznego transportu zbiorowego realizowanego w strefie transgranicznej.
W związku z tym gmina ma kompetencję do zawarcia stosowanego porozumienia o powierzeniu wykonywania transportu na jej obszarze z odpowiednią jednostką administracyjną innego państwa.
((1)) Ogólna charakterystyka publicznego transport zbiorowego
((2)) Publiczny transport zbiorowy jako zadanie własne gminy
Gmina stanowi podstawową jednostkę samorządu terytorialnego ({{pu przepis="Art. 164 ust. 1 Konstytucja"}}). Działa m.in. w celu zaspokajania zbiorowych potrzeb wspólnoty (por. {{pu przepis="Art. 166 ust. 1 Konstytucja"}} RP, {{pu przepis="art. 7 ust. 1 zd. 1 USamorzGm"}}). Do potrzeb zbiorowych ustawa o samorządzie gminnym zalicza również lokalny transport zbiorowy (art. 7 ust. 1 zd. 2 pkt 4 USamorzGm). Ustawa nie precyzuje jednak zasad wykonywania tego zadania.
Zagadnienie to zostało bliżej uregulowany w ustawie z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (dalej zwana {{pu akt="UPTZ"}}). Natomiast w części, której UPTZ nie dotyczy sposób, w jaki gmina realizuje zadanie własne związane z transportem publicznym, jest pozostawiony jej samodzielnej decyzji (por. wyrok NSA w Łodzi z dnia 9.6.1998 r., I SA/Łd 1311/97 (Wspólnota z 1998 r. nr 49, s. 26; LEX nr 34178 (teza)).
UPTZ ustanawia przede wszystkim zasady organizacji i funkcjonowania regularnego przewozu osób w publicznym transporcie zbiorowym (art. 1 ust. 1 UPTZ). Ponadto reguluje również zagadnienia związane z finansowaniem transportu w zakresie przewozów o charakterze użyteczności publicznej (art. 1 ust. 2 UPTZ). Organizacja publicznego transportu zbiorowego obejmuje zagadnienia związane z uruchomieniem i funkcjonowaniem publicznego transportu zbiorowego (zob. {{pu przepis="art. 15 ust. 1 UPTZ"}}). Natomiast pod pojęciem funkcjonowania publicznego transportu zbiorowego trzeba rozumieć środki związane z zarządzaniem tymże transportem. Wskazuje na nie art. 43 UPTZ i nast. Te pojęcia wyznaczają w związku z tym zakres działalności podmiotów czynnych w zakresie publicznego transportu zbiorowego.
((1)) Kompetencje w zakresie publicznego transportu zbiorowego
Zadania o charakterze organizacyjnym ciążą przede wszystkim na organizatorze transportu (art. 8 pkt 2 UPTZ). Organizatorem transportu publicznego może być: gmina, związek międzygminny, powiat, związek powiatów, województwo lub minister właściwy do spraw transportu (art. 7 ust. 1 UPTZ).
Te same podmioty, oprócz ministra właściwego do spraw transportu, mogą być również organizatorami publicznego transportu realizowanego w strefie transgranicznej (art. 7 ust. 3 UPTZ).
Strefą nadgraniczną jest obszar co najmniej jednej gminy, na którym operator publicznego transportu zbiorowego świadczy usługi w zakresie publicznego transportu zbiorowego, położony bezpośrednio przy granicy Rzeczypospolitej Polskiej i obszar odpowiedniej jednostki administracyjnej położonej poza granicą Rzeczypospolitej Polskiej na terytorium sąsiedniego państwa (art. 4 pkt 17 UPTZ).
**Z powyższych przepisów wynika wobec tego norma, iż przepisu tego wynika, iż gmina polska może zawrzeć z odpowiednią jednostką administracyjną położoną poza granicą Rzeczypospolitej Polskiej na terytorium sąsiedniego państwa, porozumienie o przekazaniu zadania organizacji publicznego transportu zbiorowego realizowanego w strefie transgranicznej.**
((1)) Subsumcja
Pozostaje więc ustalić, czy sytuacja występująca w niniejszym stanie faktycznym odpowiada przesłankom stawianym przez ustawę o publicznym transporcie zbiorowym. Wymaga to ustalenia, czy w niniejszej sytuacji, będącej przedmiotem analizy, mamy w ogóle do czynienia z przewozem osób w publicznym transporcie zbiorowym na linii komunikacyjnej, którego realizacja następuje w strefie transgranicznej i w w określonej ustawowo formie. Ponadto nie mogą wystąpić przesłanki negatywne określone w art. 2 UPTZ.
((2)) Przewóz osób w publicznym transporcie zbiorowym
Publicznym transportem zbiorowym jest powszechnie dostępny regularny przewóz osób wykonywany w określonych odstępach czasu i po określonej linii komunikacyjnej, liniach komunikacyjnych lub sieci komunikacyjnej (art. 4 pkt 14 UPTZ). Natomiast linią komunikacyjną jest połączenie komunikacyjne na sieci dróg publicznych wraz z oznaczonymi miejscami do wsiadania i wysiadania pasażerów (art. 4 pkt 5 lit a) UPTZ).
Wykonywanie regularnych, ustalonych uprzednio w rozkładzie jazdy, przejazdów autobusowych na linii łączącej Dworzec Główny Deutsche Bahn Frankfurt nad Odrą ze Słubicami (obecna destynacja to Plac Bohaterów) stanowi jedną z formy publicznego transportu zbiorowego.
((2)) Wykonywanie przewozów w strefie transgranicznej
Strefę transgraniczną tworzy obszar co najmniej jednej gminy (lub jednego powiatu lub co najmniej jednego województwa), na którym operator publicznego transportu zbiorowego świadczy usługi w zakresie publicznego transportu zbiorowego, o ile jest położony bezpośrednio przy granicy Polski i obejmuje również obszar odpowiedniej jednostki administracyjnej położonej poza granicą Polski na terytorium sąsiedniego państwa (art. 4 pkt 17 UPTZ).
Planowana linia autobusowa przekracza granicę polsko-niemiecką na Odrze na moście łączącym Słubice i Frankfurt nad Odrą. Łączy ona centra dwóch sąsiadujących miast - Frankfurtu nad Odrą (Niemcy) i Słubic (Polska). Frankfurt nad Odrą jest samodzielną jednostką administracyjną (kreisfreie Stadt - zob. § 1 ust. 2 [[http://www.bravors.brandenburg.de/sixcms/detail.php?gsid=land_bb_bravors_01.c.47187.de BbgKVerf]]) położoną bezpośrednio na granicy polsko-niemieckiej. Odpowiednikiem tego typu jednostki jest w Polsce miasto na prawach powiatu (por. art. 91 USamorzPow). Słubice są gminą w rozumieniu {{pu przepis="art. 1 USamorzGm"}}, położoną bezpośrednio przy granicy Polski. Frankfurt nad Odrą i Słubice graniczą bezpośrednio ze sobą.
Linia autobusowa byłaby więc wykonywana w strefie nadgranicznej w rozumieniu ustawy.
((2)) Forma transportu
Ustawa dotyczy transportu wykonywanego w formie transportu drogowego, kolejowego, innego szynowego, linowego, linowo-terenowego, morskiego lub w żegludze śródlądowej (art. 1 ust. 1 UPTZ). Transportem drogowym jest przewóz osób pojazdami samochodowymi (zob. art. 4 pkt 18 UPTZ w zw. z {{pu przepis="art. 4 pkt 3 UTransDrog"}} i {{pu przepis="art. 4 pkt 2 UTransDrog"}}),
Transport autobusowy jest więc formą transportu drogowego.
((2)) Brak przesłanek negatywnych
Z art. 2 pkt 1 UPTZ wynika, iż nie podlega regulacjom tejże ustawy regularny przewóz osób w międzynarodowym transporcie drogowym. Międzynarodowy transport drogowy wg {{pu przepis="art. 4 pkt 2 UTransDrog"}} to - w skrócie - przewóz osób lub rzeczy pojazdami samochodowymi z przekroczeniem granicy Rzeczypospolitej Polskiej.
Z tego wynikałoby, że transport w strefie transgranicznej, o którym mowa jest w art. 4 pkt 17 UPTZ i który jest również związany z przewozem osób z przekroczeniem granicy Polski, byłby wyłączony z zakresu stosowania ustawy. Taki wniosek byłby jednakże sprzeczny z postanowieniem art. 1 ust. 1 UPTZ i innymi, w których wyraźnie chodzi o regulacje związane z wykonywaniem przewozów transgranicznych.
Wyjściem z tej sytuacji jest uznanie, iż art. 2 pkt 1 UPTZ ogranicza się do międzynarodowego transportu zbiorowego rozumianego jako międzynarodowy przewóz pasażerski. Pojęcie to nie obejmuje bowiem przewozów realizowanych w strefie transgranicznej (art. 4 pkt 6 UPTZ).
Ustawa UPTZ nie dotyczy więc przewozu osób w ramach publicznego transportu zbiorowego wykonywanego z przekroczeniem granicy Rzeczypospolitej Polskiej nie stanowiącego transportu w strefie nadgranicznej. Ponieważ, jak wyżej wskazano, planowana linia komunikacyjna stanowi przewóz w strefie nadgranicznej, nie zostaje ona wyłączona spod zakresu zastosowania ustawy.
((2)) Wniosek
Analizowana sytuacja dotyczy wobec tego publicznego transportu zbiorowego realizowanego w strefie transgranicznej.
W związku z tym gmina ma kompetencję do zawarcia stosowanego porozumienia o powierzeniu wykonywania transportu na jej obszarze z odpowiednią jednostką administracyjną innego państwa.
Usunięte:
((1)) Odpowiedź
((2)) Lokalny transport publiczny jako zadanie własne gminy
Gminy stanowią w Polsce podstawową jednostkę samorządu terytorialnego ({{pu przepis="Art. 164 ust. 1 Konstytucja"}}). Działa ona m.in. w celu zaspokajaniu zbiorowych potrzeb wspólnoty (por. Art. 166 ust. 1 Konstytucji RP, {{pu przepis="art. 7 ust. 1 zd. 1 USamorzGm"}}). Realizacja tych potrzeb stanowi w związku z tym zadanie własne gminy ({{pu przepis="art. 7 ust. 1 zd. 2 USamorzGm"}}). Do katalogu zadań własnych należą również sprawy związane z lokalnym transportem zbiorowym (""art. 7 ust. 1 zd. 2 pkt 4 USamorzGm""). Sposób, w jaki gmina realizuje to zadanie określają przepisy szczególne. Do aktów tych należy w pierwszej kolejności ustawa z 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (W pozostałym zakresie sposób, w jaki gmina realizuje zadanie, jest pozostawiony do jej samodzielnej dyspozycji (por. wyrok NSA w Łodzi z dnia 9.6.1998 r., I SA/Łd 1311/97 (Wspólnota z 1998 r. nr 49, s. 26; LEX nr 34178 (teza)).
Szczegóły związane z organizacją, planowaniem i zarządzaniem publicznym transportem zbiorowym określa ustawa o publicznym transporcie zbiorowym. Ustawa ta ustanawia z jednej strony zasady organizacji i funkcjonowania regularnego przewozu osób w publicznym transporcie zbiorowym (art. 1 ust. 1 UPTZ) z drugiej zaś zasad finansowania transportu w zakresie przewozów o charakterze użyteczności publicznej (art. 1 ust. 2 UPTZ).
Organizacja publicznego transportu zbiorowego obejmuje zagadnienia określone w {{pu przepis="art. 15 ust. 1 UPTZ"}}. Natomiast pod pojęciem funkcjonowania publicznego transportu zbiorowego trzeba rozumieć środki związane z zarządzaniem tymże transportem. Wskazuje na nie art. 43 UPTZ i nast.
Zastosowanie reguł organizacji i funkcjonowaniu ustawy (UPTZ) zależy od tego, czy przedmiotowe zagadnienie (transgraniczny publiczny transport zbiorowy) mieści się w zakresie stosowania ustawy.
((3)) zakres zastosowania ustawy
Zakres zastosowania ustawy w tej części (organizacja i funkcjonowanie publicznego transportu zbiorowego) wyznaczają następujące elementy:
1) przewóz osób w publicznym transporcie zbiorowym,
1) realizacja na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub w strefie transgranicznej
1) w określonej formie (transportu drogowego, kolejowego, innego szynowego, linowego, linowo-terenowego, morskiego lub w żegludze śródlądowej) oraz
1) brak negatywnych przesłanek określonych w art. 2 UPTZ.
**(1) przewóz osób w publicznym transporcie zbiorowym**
Publicznym transportem zbiorowym jest powszechnie dostępny regularny przewóz osób wykonywany w określonych odstępach czasu i po określonej linii komunikacyjnej, liniach komunikacyjnych lub sieci komunikacyjnej (art. 4 pkt 14 UPTZ).
Wykonywanie regularnych, ustalonych uprzednio w rozkładzie jazdy, przejazdów autobusowych na linii łączącej Dworzec Główny Deutsche Bahn Frankfurt nad Odrą ze Słubicami (obecna destynacja to Plac Bohaterów) stanowi jedną z formy publicznego transportu zbiorowego.
**(2) wykonywania transportu na obszarze Polski lub w strefie transgranicznej**
Transport zbiorowy musi być wykonywany na na obszarze Polski lub w strefie transgranicznej. W tym wypadku linia autobusowa ma przekraczać granicę Polski. W rachubę wchodzi więc wykonywanie transportu w strefie nadgranicznej.
Strefa transgraniczną tworzy obszar co najmniej jednej gminy (lub jednego powiatu lub co najmniej jednego województwa), na którym operator publicznego transportu zbiorowego świadczy usługi w zakresie publicznego transportu zbiorowego, o ile jest położony bezpośrednio przy granicy Polski i obejmuje również obszar odpowiedniej jednostki administracyjnej położonej poza granicą Polski na terytorium sąsiedniego państwa (art. 4 pkt 17 UPTZ).
Planowana linia autobusowa przekracza granicę polsko-niemiecką na Odrze na moście łączącym Słubice i Frankfurt nad Odrą. Łączy ona centra dwóch sąsiadujących miast - Frankfurtu nad Odrą (Niemcy) i Słubic (Polska). Frankfurt nad Odrą jest samodzielną jednostką administracyjną (kreisfreie Stadt - zob. § 1 ust. 2 [[http://www.bravors.brandenburg.de/sixcms/detail.php?gsid=land_bb_bravors_01.c.47187.de BbgKVerf]]) położoną bezpośrednio na granicy polsko-niemieckiej. Odpowiednikiem tego typu jednostki jest w Polsce miasto na prawach powiatu (por. art. 91 USamorzPow). Słubice są gminą w rozumieniu {{pu przepis="art. 1 USamorzGm"}}, położoną bezpośrednio przy granicy Polski. Frankfurt nad Odrą i Słubice graniczą bezpośrednio ze sobą.
Linia autobusowa byłaby więc wykonywana w strefie nadgranicznej w rozumieniu ustawy.
**(3) forma transportu**
Planowane jest uruchomienie linii autobusowej. Wykonywanie transportu autobusowego jest formą transportu drogowego w rozumieniu ustawy o publicznym transporcie zbiorowym (zob. art. 4 pkt 18 UPTZ w zw. z {{pu przepis="art. 4 pkt 3 UTransDrog"}} i {{pu przepis="art. 4 pkt 2 UTransDrog"}}), gdyż chodzi tu przewóz osób pojazdami samochodowymi.
**(4) brak przesłanek negatywnych**
Z art. 2 pkt 1 UPTZ wynika, iż nie podlega regulacjom tejże ustawy regularny przewóz osób w międzynarodowym transporcie drogowym. Międzynarodowy transport drogowy wg {{pu przepis="art. 4 pkt 2 UTransDrog"}} to - w skrócie - przewóz osób lub rzeczy pojazdami samochodowymi z przekroczeniem granicy Rzeczypospolitej Polskiej.
Z tego wynikałoby, że transport w strefie transgranicznej, o którym mowa jest w art. 4 pkt 17 UPTZ i który jest również związany z przewozem osób z przekroczeniem granicy Polski, byłby wyłączony z zakresu stosowania ustawy. Taki wniosek byłby jednakże sprzeczny z postanowieniem art. 1 ust. 1 UPTZ i innymi, w których wyraźnie chodzi o regulacje związane z wykonywaniem przewozów transgranicznych.
Wyjściem z tej sytuacji jest uznanie, iż art. 2 pkt 1 UPTZ ogranicza się do międzynarodowego transportu zbiorowego rozumianego jako międzynarodowy przewóz pasażerski. Pojęcie to nie obejmuje bowiem przewozów realizowanych w strefie transgranicznej (art. 4 pkt 6 UPTZ).
Ustawa UPTZ nie dotyczy więc przewozu osób w ramach publicznego transportu zbiorowego wykonywanego z przekroczeniem granicy Rzeczypospolitej Polskiej nie stanowiącego transportu w strefie nadgranicznej. Ponieważ, jak wyżej wskazano, planowana linia komunikacyjna stanowi przewóz w strefie nadgranicznej, nie zostaje ona wyłączona spod zakresu zastosowania ustawy.
**(5) wnioski**
Do organizacji i funkcjonowania linii autobusowej pomiędzy miastem Frankfurt nad Odrą i Słubicami należy stosować ustawę o publicznym transporcie drogowym.
((3)) zasady organizacji i funkcjonowania transportu w strefie transgranicznej
Organizacja publicznego transportu zbiorowego obejmuje m.in. przygotowanie i przeprowadzenie postępowania prowadzącego do zawarcia umowy o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego oraz zawarcie umowy o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego (art. 15 ust. 1 pkt 8 i 9 UPTZ). Zadania te ciążą na organizatorze publicznego transportu zbiorowego (art. 8 pkt 2 UPTZ).
**(1) ogólne zasady organizowania gminnego transportu publicznego**
Organizatorem publicznego transportu zbiorowego jest gmina właściwa ze względu na obszar działania lub zasięg gminnych przewozów pasażerskich na linii komunikacyjnej lub sieci komunikacyjnej (art. 7 ust. 1 pkt 1 UPTZ). Może być to jedna gmina, jeżeli transport jest wykonywany w granicach administracyjnych jednej gminy (art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. a) UPTZ w zw. z art. 4 pkt 3 UPTZ). Jeżeli zaś linia komunikacyjna albo sieć komunikacyjna w gminnych przewozach pasażerskich obejmuje kilka gmin, wówczas organizatorem jest gmina, której powierzono zadanie organizacji publicznego transportu zbiorowego na mocy porozumienia między gminami (art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. b) UPTZ w zw. z art. 4 pkt 3 UPTZ).
**(2) zasady organizowania publicznego transportu zbiorowego w strefie transgranicznej**
Powyższe zasady stosuje się odpowiednio do organizacji publicznego transportu zbiorowego realizowanego w strefie transgranicznej (art. 7 ust. 3 UPTZ). Ponieważ - siłą rzeczy - transport transgraniczny jest wykonywany na obszarze dwóch jednostek administracyjnych (polskiej i kraju sąsiedniego), organizatorem może być gmina, której której powierzono zadanie organizacji publicznego transportu zbiorowego na mocy porozumienia między polską i zagraniczną jednostką administracyjną.
Z powyższego wynika **bezpośrednio** uprawnienie gminy do zawierania porozumień z zagraniczną jednostką administracyjną, na terenie której ma być wykonywany transgraniczny publiczny transport zbiorowy, do zawarcia stosowanego porozumienia międzygminnego.
**(3) konflikt z innymi regulacjami dotyczącymi współpracy gminny z zagranicznymi jednostkami administracyjnymi**
Nach Art. 74 Abs. 1 GemSelbstVwG dürfen Gemeinden die Vereinbarungen abschließen, die sich auf die Beauftragung einer von ihnen mit öffentlichen Aufgaben beziehen. Aus der Vorschrift ergibt sich nicht eindeutig, dass es sich nur um Gemeinden aus Polen handeln kann.
Die Auffassung, nach der unter dem Begriff der Gemeinde i.S.v. Art. 74 GemSelbstVwG nur polnische Gemeinden zu verstehen sind, vermag nicht zu überzeugen. Gegen diese Auffassung spricht bereits der Wortlaut des Art. 172 der polnischen Verfassung. Eine Einschränkung auf ausschließlich polnische Gemeinden ist nicht ersichtlich, da Art. 172 der polnischen Verfassung schon deswegen zwischen „Einheiten der territorialen Selbstverwaltung“ einerseits und „lokalen und regionalen Gemeinschaften aus anderen Staaten“ andererseits unterscheidet, weil nicht in allen Staaten Strukturen existieren, die mit polnischen Kommunen vergleichbar sind. Aus diesem Grund muss der Wortlaut in der Verfassung breiter gefasst werden, damit auch die Gemeinschaften aus den Staaten erfasst werden, in denen keine territoriale Selbstverwaltung in der in Polen bekannten Form besteht. Aus der Vorschrift der Verfassung ist daher nur zu schließen, dass polnische Gemeinden mit ausländische Gemeinschaften jeglicher Art – nicht nur mit denen der kommunalen Selbstverwaltung – zusammenarbeiten können.
Auch wenn man der Ansicht des Ministeriums folgen würde, spricht die vom Ministerium vertretene Auslegung noch nicht gegen die Beauftragung einer ausländischen Gemeinde mit den Aufgaben einer polnischen Gemeinde. Zwischen Deutschland und Polen sind nämlich deutliche Parallelen im Aufbau der kommunalen Selbstverwaltung zu verzeichnen (vgl. Kommunalverfassung des Landes Brandenburg und polnisches GemSelbstVwG). In beiden Systemen werden die Gemeinden als Grundform der territorialen Selbstverwaltung angesehen. Sie werden auch als weitgehend vergleichbare Strukturen der kommunalen Selbstverwaltung betrachtet. Dafür spricht Art. 12 des deutsch-polnischen Freundschaftsvertrages von 1991. Danach werden eindeutig neben Regionen, Städten und anderen Gebietskörperschaften, auch die Gemeinden aus beiden Staaten als unmittelbar kooperationsberechtigten Körperschaften genannt.
Des Weiteren steht den polnischen Gemeinden das Recht auf die Kooperation mit ausländischen Gebietskörperschaften zu. Dieses ergibt sich zunächst aus dem in der Stellungnahme genannten Art. 172 Abs. 2 der polnischen Verfassung. Das Nähere regelt in diesem Fall ein Gesetz. Als solches Gesetz ist unter anderem auch das Gesetz über die Selbstverwaltung in der Gemeinde zu verstehen. Aus diesem Gesetz folgt weiter, dass die Kooperation mit den ausländischen regionalen und lokalen Gemeinschaften anderer Staaten zu den Eigenaufgaben der Gemeinde gehört (Art. 7 Abs. 1 S. 2 Nr. 20 GemSelbstVwG). Diese Aufgabe kann daher auch durch die in diesem Gesetz genannten Maßnahmen erfüllt werden, soweit sie nicht ausdrücklich auf die polnischen Gebietskörperschaften beschränkt sind. Anderenfalls würde entweder die Aufgabe der grenzüberschreitenden Kooperation nicht im Katalog der Eigenaufgaben genannt werden oder Art. 74 wäre entsprechend eingeschränkt.
Die Übertragung der Eigenaufgaben aufgrund des Art. 74 GemSelbstVwG auf eine ausländische Gemeinde ist weiter deswegen möglich, dass aufgrund dieser Vorschrift keine hoheitlichen Befugnisse übertragen werden können, so dass auch der Sinn und Zweck dieser Regelung nicht gegen die Einschränkung der interkommunalen Vereinbarung ausschließlich auf inländische Gebietskörperschaften spricht.
Die **inhaltliche Aufsicht** über die interkommunale Vereinbarung (Art. 99 Abs. 1a des Gesetzes über die Selbstverwaltung in der Gemeinde) wird – entgegen den Bedenken des Ministeriums – nicht beeinträchtigt. Die polnische Gemeinde unterliegt in rechtlicher und finanzpolitischer Hinsicht auch nach dem Abschluss der Vereinbarung weiterhin den polnischen Vorschriften (insb. dem Finanzgesetz und dem Gesetz über die Haftung für Verstoße gegen die Finanzdisziplin). Durch die Einflussnahme auf die Gemeinde können die Aufsichtsorgane mittelbar auch die ordnungsgemäße Erfüllung der Vereinbarung durch die andere Partei verlangen. Die **institutionelle Aufsicht** kann hingegen dadurch vollzogen werden, dass – wie dies Art. 99 Abs. 2 GemSelbstVwG dies vorsieht – die zuständigen polnischen Aufsichtsorgane mit den entsprechenden aus Deutschland kooperieren.
Z powyższego wynika, iż polska gmina ma prawo zawrzeć z zagraniczną jednostką administracyjną porozumienie w sprawie powierzenia zadania organizacji publicznego transportu zbiorowego w strefie transgranicznej.
Dodane:
Przedmiotem opinii jest zagadnienie, czy w świetle prawa polskiego dopuszczalne jest powierzenie, na podstawie porozumienia międzygminnego, gminie zagranicznej wykonywania zadania publicznego w postaci lokalnego transportu zbiorowego na obszarze gminy polskiej?
Odpowiedź na powyższe pytanie wymaga sprecyzowania stanu faktycznego i prawnego.
Ponadto z mocy art. 288 zd. 2 TFUE (Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w brzmieniu z dnia 9 maja 2008 r. (Dz.Urz. UE C 83, z dnia 30.3.2010, str. 47 i nast.)) obowiązują w Polsce bezpośrednio przepisy [[http://eur-lex.europa.eu/LexUriServ/LexUriServ.do?uri=OJ:L:2007:315:0001:01:PL:HTML rozporządzenie (WE) nr 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczące usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 1191/69 i (EWG) nr 1107/70 (Dz.Urz. UE L 315, z dnia 3 grudnia 2007, str. 1-13)]]. Rozporządzenie to jest również wymienione jako miarodajny akt prawny w art. 3 ust. 1 pkt 1 UPTZ.
Odpowiedź na powyższe pytanie wymaga sprecyzowania stanu faktycznego i prawnego.
Ponadto z mocy art. 288 zd. 2 TFUE (Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w brzmieniu z dnia 9 maja 2008 r. (Dz.Urz. UE C 83, z dnia 30.3.2010, str. 47 i nast.)) obowiązują w Polsce bezpośrednio przepisy [[http://eur-lex.europa.eu/LexUriServ/LexUriServ.do?uri=OJ:L:2007:315:0001:01:PL:HTML rozporządzenie (WE) nr 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczące usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 1191/69 i (EWG) nr 1107/70 (Dz.Urz. UE L 315, z dnia 3 grudnia 2007, str. 1-13)]]. Rozporządzenie to jest również wymienione jako miarodajny akt prawny w art. 3 ust. 1 pkt 1 UPTZ.
Usunięte:
Ponadto z mocy art. 288 zd. 2 TFUE (Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w brzmieniu z dnia 9 maja 2008 r. (Dz.Urz. UE C 83, z dnia 30.3.2010, str. 47 i nast.)) obowiązują w Polsce bezpośrednio przepisy [[http://eur-lex.europa.eu/LexUriServ/LexUriServ.do?uri=OJ:L:2007:315:0001:01:PL:HTML rozporządzenie (WE) nr 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczące usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 1191/69 i (EWG) nr 1107/70 (Dz.Urz. UE L 315, z dnia 3 grudnia 2007, str. 1-13)]].
Dodane:
Organizacja publicznego transportu zbiorowego obejmuje zagadnienia określone w {{pu przepis="art. 15 ust. 1 UPTZ"}}. Natomiast pod pojęciem funkcjonowania publicznego transportu zbiorowego trzeba rozumieć środki związane z zarządzaniem tymże transportem. Wskazuje na nie art. 43 UPTZ i nast.
Usunięte:
Dodane:
- ustawa z dnia 16 grudnia 2010 r. - o publicznym transporcie zbiorowym (Dz.U. 2011 nr 5, poz. 13 ze zm.), poniżej określana jako UPTZ;
Gminy stanowią w Polsce podstawową jednostkę samorządu terytorialnego ({{pu przepis="Art. 164 ust. 1 Konstytucja"}}). Działa ona m.in. w celu zaspokajaniu zbiorowych potrzeb wspólnoty (por. Art. 166 ust. 1 Konstytucji RP, {{pu przepis="art. 7 ust. 1 zd. 1 USamorzGm"}}). Realizacja tych potrzeb stanowi w związku z tym zadanie własne gminy ({{pu przepis="art. 7 ust. 1 zd. 2 USamorzGm"}}). Do katalogu zadań własnych należą również sprawy związane z lokalnym transportem zbiorowym (""art. 7 ust. 1 zd. 2 pkt 4 USamorzGm""). Sposób, w jaki gmina realizuje to zadanie określają przepisy szczególne. Do aktów tych należy w pierwszej kolejności ustawa z 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (W pozostałym zakresie sposób, w jaki gmina realizuje zadanie, jest pozostawiony do jej samodzielnej dyspozycji (por. wyrok NSA w Łodzi z dnia 9.6.1998 r., I SA/Łd 1311/97 (Wspólnota z 1998 r. nr 49, s. 26; LEX nr 34178 (teza)).
Szczegóły związane z organizacją, planowaniem i zarządzaniem publicznym transportem zbiorowym określa ustawa o publicznym transporcie zbiorowym. Ustawa ta ustanawia z jednej strony zasady organizacji i funkcjonowania regularnego przewozu osób w publicznym transporcie zbiorowym (art. 1 ust. 1 UPTZ) z drugiej zaś zasad finansowania transportu w zakresie przewozów o charakterze użyteczności publicznej (art. 1 ust. 2 UPTZ).
Gminy stanowią w Polsce podstawową jednostkę samorządu terytorialnego ({{pu przepis="Art. 164 ust. 1 Konstytucja"}}). Działa ona m.in. w celu zaspokajaniu zbiorowych potrzeb wspólnoty (por. Art. 166 ust. 1 Konstytucji RP, {{pu przepis="art. 7 ust. 1 zd. 1 USamorzGm"}}). Realizacja tych potrzeb stanowi w związku z tym zadanie własne gminy ({{pu przepis="art. 7 ust. 1 zd. 2 USamorzGm"}}). Do katalogu zadań własnych należą również sprawy związane z lokalnym transportem zbiorowym (""art. 7 ust. 1 zd. 2 pkt 4 USamorzGm""). Sposób, w jaki gmina realizuje to zadanie określają przepisy szczególne. Do aktów tych należy w pierwszej kolejności ustawa z 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (W pozostałym zakresie sposób, w jaki gmina realizuje zadanie, jest pozostawiony do jej samodzielnej dyspozycji (por. wyrok NSA w Łodzi z dnia 9.6.1998 r., I SA/Łd 1311/97 (Wspólnota z 1998 r. nr 49, s. 26; LEX nr 34178 (teza)).
Szczegóły związane z organizacją, planowaniem i zarządzaniem publicznym transportem zbiorowym określa ustawa o publicznym transporcie zbiorowym. Ustawa ta ustanawia z jednej strony zasady organizacji i funkcjonowania regularnego przewozu osób w publicznym transporcie zbiorowym (art. 1 ust. 1 UPTZ) z drugiej zaś zasad finansowania transportu w zakresie przewozów o charakterze użyteczności publicznej (art. 1 ust. 2 UPTZ).
Usunięte:
Gminy stanowią w Polsce podstawową jednostkę samorządu terytorialnego ({{pu przepis="Art. 164 ust. 1 Konstytucja"}}). Działa ona m.in. w celu zaspokajaniu zbiorowych potrzeb wspólnoty (por. Art. 166 ust. 1 Konstytucji RP, {{pu przepis="art. 7 zd. 1 USamorzGm"}}). Realizacja tych potrzeb stanowi w związku z tym zadanie własne gminy ({{pu przepis="art. 7 zd. 2 USamorzGm"}}). Do katalogu zadań własnych należą również sprawy związane z lokalnym transportem zbiorowym (art. 7 zd. 2 pkt 4 USamorzGm). Sposób, w jaki gmina realizuje to zadanie określają przepis szczególne. Do aktów tych należy w pierwszej kolejności ustawa o publicznym transporcie zbiorowym. W pozostałym zakresie sposób, w jaki gmina realizuje zadanie, jest pozostawiony jej samodzielnej decyzji (por. wyrok NSA w Łodzi z dnia 9.6.1998 r., I SA/Łd 1311/97 (Wspólnota z 1998 r. nr 49, s. 26; LEX nr 34178 (teza)).
Szczegóły związane z organizacją, planowaniem i zarządzaniem publicznym transportem zbiorowym określa ustawa z 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym. Ustawa ta ustanawia z jednej strony zasady organizacji i funkcjonowania regularnego przewozu osób w publicznym transporcie zbiorowym (art. 1 ust. 1 UPTZ) z drugiej zaś zasad finansowania transportu w zakresie przewozów o charakterze użyteczności publicznej (art. 1 ust. 2 UPTZ).
Dodane:
Ponadto z mocy art. 288 zd. 2 TFUE (Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w brzmieniu z dnia 9 maja 2008 r. (Dz.Urz. UE C 83, z dnia 30.3.2010, str. 47 i nast.)) obowiązują w Polsce bezpośrednio przepisy [[http://eur-lex.europa.eu/LexUriServ/LexUriServ.do?uri=OJ:L:2007:315:0001:01:PL:HTML rozporządzenie (WE) nr 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczące usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 1191/69 i (EWG) nr 1107/70 (Dz.Urz. UE L 315, z dnia 3 grudnia 2007, str. 1-13)]].
Nach Art. 74 Abs. 1 GemSelbstVwG dürfen Gemeinden die Vereinbarungen abschließen, die sich auf die Beauftragung einer von ihnen mit öffentlichen Aufgaben beziehen. Aus der Vorschrift ergibt sich nicht eindeutig, dass es sich nur um Gemeinden aus Polen handeln kann.
Die Auffassung, nach der unter dem Begriff der Gemeinde i.S.v. Art. 74 GemSelbstVwG nur polnische Gemeinden zu verstehen sind, vermag nicht zu überzeugen. Gegen diese Auffassung spricht bereits der Wortlaut des Art. 172 der polnischen Verfassung. Eine Einschränkung auf ausschließlich polnische Gemeinden ist nicht ersichtlich, da Art. 172 der polnischen Verfassung schon deswegen zwischen „Einheiten der territorialen Selbstverwaltung“ einerseits und „lokalen und regionalen Gemeinschaften aus anderen Staaten“ andererseits unterscheidet, weil nicht in allen Staaten Strukturen existieren, die mit polnischen Kommunen vergleichbar sind. Aus diesem Grund muss der Wortlaut in der Verfassung breiter gefasst werden, damit auch die Gemeinschaften aus den Staaten erfasst werden, in denen keine territoriale Selbstverwaltung in der in Polen bekannten Form besteht. Aus der Vorschrift der Verfassung ist daher nur zu schließen, dass polnische Gemeinden mit ausländische Gemeinschaften jeglicher Art – nicht nur mit denen der kommunalen Selbstverwaltung – zusammenarbeiten können.
Nach Art. 74 Abs. 1 GemSelbstVwG dürfen Gemeinden die Vereinbarungen abschließen, die sich auf die Beauftragung einer von ihnen mit öffentlichen Aufgaben beziehen. Aus der Vorschrift ergibt sich nicht eindeutig, dass es sich nur um Gemeinden aus Polen handeln kann.
Die Auffassung, nach der unter dem Begriff der Gemeinde i.S.v. Art. 74 GemSelbstVwG nur polnische Gemeinden zu verstehen sind, vermag nicht zu überzeugen. Gegen diese Auffassung spricht bereits der Wortlaut des Art. 172 der polnischen Verfassung. Eine Einschränkung auf ausschließlich polnische Gemeinden ist nicht ersichtlich, da Art. 172 der polnischen Verfassung schon deswegen zwischen „Einheiten der territorialen Selbstverwaltung“ einerseits und „lokalen und regionalen Gemeinschaften aus anderen Staaten“ andererseits unterscheidet, weil nicht in allen Staaten Strukturen existieren, die mit polnischen Kommunen vergleichbar sind. Aus diesem Grund muss der Wortlaut in der Verfassung breiter gefasst werden, damit auch die Gemeinschaften aus den Staaten erfasst werden, in denen keine territoriale Selbstverwaltung in der in Polen bekannten Form besteht. Aus der Vorschrift der Verfassung ist daher nur zu schließen, dass polnische Gemeinden mit ausländische Gemeinschaften jeglicher Art – nicht nur mit denen der kommunalen Selbstverwaltung – zusammenarbeiten können.
Usunięte:
Konflikt z ustawą o samorządzie gminnym w zakresie porozumień międzygminnych. Nach Art. 74 Abs. 1 GemSelbstVwG dürfen Gemeinden die Vereinbarungen abschließen, die sich auf die Beauftragung einer von ihnen mit öffentlichen Aufgaben beziehen. Aus der Vorschrift ergibt sich nicht eindeutig, dass es sich nur um Gemeinden aus Polen handeln kann.
Nach Auffassung des Ministeriums sind unter dem Begriff der Gemeinde i.S.v. Art. 74 GemSelbstVwG nur polnische Gemeinden zu verstehen. Dies ist aber nicht zutreffend. Entgegen der Auffassung des Ministeriums spricht der Wortlaut des Art. 172 der polnischen Verfassung nicht gegen die Einschränkung auf ausschließlich polnische Gemeinden . Man soll zunächst im Auge behalten, dass Art. 172 der polnischen Verfassung schon deswegen zwischen „Einheiten der territorialen Selbstverwaltung“ einerseits und „lokalen und regionalen Gemeinschaften aus anderen Staaten“ andererseits unterscheidet, weil nicht in allen Staaten Strukturen existieren, die mit polnischen Kommunen vergleichbar sind. Aus diesem Grund muss der Wortlaut in der Verfassung breiter gefasst werden, damit auch die Gemeinschaften aus den Staaten erfasst werden, in denen keine territoriale Selbstverwaltung in der in Polen bekannten Form besteht. Aus der Vorschrift der Verfassung ist daher nur zu schließen, dass polnische Gemeinden mit ausländische Gemeinschaften jeglicher Art – nicht nur mit denen der kommunalen Selbstverwaltung – zusammenarbeiten können.
Dodane:
Powyższe zasady stosuje się odpowiednio do organizacji publicznego transportu zbiorowego realizowanego w strefie transgranicznej (art. 7 ust. 3 UPTZ). Ponieważ - siłą rzeczy - transport transgraniczny jest wykonywany na obszarze dwóch jednostek administracyjnych (polskiej i kraju sąsiedniego), organizatorem może być gmina, której której powierzono zadanie organizacji publicznego transportu zbiorowego na mocy porozumienia między polską i zagraniczną jednostką administracyjną.
Z powyższego wynika **bezpośrednio** uprawnienie gminy do zawierania porozumień z zagraniczną jednostką administracyjną, na terenie której ma być wykonywany transgraniczny publiczny transport zbiorowy, do zawarcia stosowanego porozumienia międzygminnego.
**(3) konflikt z innymi regulacjami dotyczącymi współpracy gminny z zagranicznymi jednostkami administracyjnymi**
Konflikt z ustawą o samorządzie gminnym w zakresie porozumień międzygminnych. Nach Art. 74 Abs. 1 GemSelbstVwG dürfen Gemeinden die Vereinbarungen abschließen, die sich auf die Beauftragung einer von ihnen mit öffentlichen Aufgaben beziehen. Aus der Vorschrift ergibt sich nicht eindeutig, dass es sich nur um Gemeinden aus Polen handeln kann.
Nach Auffassung des Ministeriums sind unter dem Begriff der Gemeinde i.S.v. Art. 74 GemSelbstVwG nur polnische Gemeinden zu verstehen. Dies ist aber nicht zutreffend. Entgegen der Auffassung des Ministeriums spricht der Wortlaut des Art. 172 der polnischen Verfassung nicht gegen die Einschränkung auf ausschließlich polnische Gemeinden . Man soll zunächst im Auge behalten, dass Art. 172 der polnischen Verfassung schon deswegen zwischen „Einheiten der territorialen Selbstverwaltung“ einerseits und „lokalen und regionalen Gemeinschaften aus anderen Staaten“ andererseits unterscheidet, weil nicht in allen Staaten Strukturen existieren, die mit polnischen Kommunen vergleichbar sind. Aus diesem Grund muss der Wortlaut in der Verfassung breiter gefasst werden, damit auch die Gemeinschaften aus den Staaten erfasst werden, in denen keine territoriale Selbstverwaltung in der in Polen bekannten Form besteht. Aus der Vorschrift der Verfassung ist daher nur zu schließen, dass polnische Gemeinden mit ausländische Gemeinschaften jeglicher Art – nicht nur mit denen der kommunalen Selbstverwaltung – zusammenarbeiten können.
Auch wenn man der Ansicht des Ministeriums folgen würde, spricht die vom Ministerium vertretene Auslegung noch nicht gegen die Beauftragung einer ausländischen Gemeinde mit den Aufgaben einer polnischen Gemeinde. Zwischen Deutschland und Polen sind nämlich deutliche Parallelen im Aufbau der kommunalen Selbstverwaltung zu verzeichnen (vgl. Kommunalverfassung des Landes Brandenburg und polnisches GemSelbstVwG). In beiden Systemen werden die Gemeinden als Grundform der territorialen Selbstverwaltung angesehen. Sie werden auch als weitgehend vergleichbare Strukturen der kommunalen Selbstverwaltung betrachtet. Dafür spricht Art. 12 des deutsch-polnischen Freundschaftsvertrages von 1991. Danach werden eindeutig neben Regionen, Städten und anderen Gebietskörperschaften, auch die Gemeinden aus beiden Staaten als unmittelbar kooperationsberechtigten Körperschaften genannt.
Des Weiteren steht den polnischen Gemeinden das Recht auf die Kooperation mit ausländischen Gebietskörperschaften zu. Dieses ergibt sich zunächst aus dem in der Stellungnahme genannten Art. 172 Abs. 2 der polnischen Verfassung. Das Nähere regelt in diesem Fall ein Gesetz. Als solches Gesetz ist unter anderem auch das Gesetz über die Selbstverwaltung in der Gemeinde zu verstehen. Aus diesem Gesetz folgt weiter, dass die Kooperation mit den ausländischen regionalen und lokalen Gemeinschaften anderer Staaten zu den Eigenaufgaben der Gemeinde gehört (Art. 7 Abs. 1 S. 2 Nr. 20 GemSelbstVwG). Diese Aufgabe kann daher auch durch die in diesem Gesetz genannten Maßnahmen erfüllt werden, soweit sie nicht ausdrücklich auf die polnischen Gebietskörperschaften beschränkt sind. Anderenfalls würde entweder die Aufgabe der grenzüberschreitenden Kooperation nicht im Katalog der Eigenaufgaben genannt werden oder Art. 74 wäre entsprechend eingeschränkt.
Die Übertragung der Eigenaufgaben aufgrund des Art. 74 GemSelbstVwG auf eine ausländische Gemeinde ist weiter deswegen möglich, dass aufgrund dieser Vorschrift keine hoheitlichen Befugnisse übertragen werden können, so dass auch der Sinn und Zweck dieser Regelung nicht gegen die Einschränkung der interkommunalen Vereinbarung ausschließlich auf inländische Gebietskörperschaften spricht.
Die **inhaltliche Aufsicht** über die interkommunale Vereinbarung (Art. 99 Abs. 1a des Gesetzes über die Selbstverwaltung in der Gemeinde) wird – entgegen den Bedenken des Ministeriums – nicht beeinträchtigt. Die polnische Gemeinde unterliegt in rechtlicher und finanzpolitischer Hinsicht auch nach dem Abschluss der Vereinbarung weiterhin den polnischen Vorschriften (insb. dem Finanzgesetz und dem Gesetz über die Haftung für Verstoße gegen die Finanzdisziplin). Durch die Einflussnahme auf die Gemeinde können die Aufsichtsorgane mittelbar auch die ordnungsgemäße Erfüllung der Vereinbarung durch die andere Partei verlangen. Die **institutionelle Aufsicht** kann hingegen dadurch vollzogen werden, dass – wie dies Art. 99 Abs. 2 GemSelbstVwG dies vorsieht – die zuständigen polnischen Aufsichtsorgane mit den entsprechenden aus Deutschland kooperieren.
((1)) Wynik
Z powyższego wynika, iż polska gmina ma prawo zawrzeć z zagraniczną jednostką administracyjną porozumienie w sprawie powierzenia zadania organizacji publicznego transportu zbiorowego w strefie transgranicznej.
Z powyższego wynika **bezpośrednio** uprawnienie gminy do zawierania porozumień z zagraniczną jednostką administracyjną, na terenie której ma być wykonywany transgraniczny publiczny transport zbiorowy, do zawarcia stosowanego porozumienia międzygminnego.
**(3) konflikt z innymi regulacjami dotyczącymi współpracy gminny z zagranicznymi jednostkami administracyjnymi**
Konflikt z ustawą o samorządzie gminnym w zakresie porozumień międzygminnych. Nach Art. 74 Abs. 1 GemSelbstVwG dürfen Gemeinden die Vereinbarungen abschließen, die sich auf die Beauftragung einer von ihnen mit öffentlichen Aufgaben beziehen. Aus der Vorschrift ergibt sich nicht eindeutig, dass es sich nur um Gemeinden aus Polen handeln kann.
Nach Auffassung des Ministeriums sind unter dem Begriff der Gemeinde i.S.v. Art. 74 GemSelbstVwG nur polnische Gemeinden zu verstehen. Dies ist aber nicht zutreffend. Entgegen der Auffassung des Ministeriums spricht der Wortlaut des Art. 172 der polnischen Verfassung nicht gegen die Einschränkung auf ausschließlich polnische Gemeinden . Man soll zunächst im Auge behalten, dass Art. 172 der polnischen Verfassung schon deswegen zwischen „Einheiten der territorialen Selbstverwaltung“ einerseits und „lokalen und regionalen Gemeinschaften aus anderen Staaten“ andererseits unterscheidet, weil nicht in allen Staaten Strukturen existieren, die mit polnischen Kommunen vergleichbar sind. Aus diesem Grund muss der Wortlaut in der Verfassung breiter gefasst werden, damit auch die Gemeinschaften aus den Staaten erfasst werden, in denen keine territoriale Selbstverwaltung in der in Polen bekannten Form besteht. Aus der Vorschrift der Verfassung ist daher nur zu schließen, dass polnische Gemeinden mit ausländische Gemeinschaften jeglicher Art – nicht nur mit denen der kommunalen Selbstverwaltung – zusammenarbeiten können.
Auch wenn man der Ansicht des Ministeriums folgen würde, spricht die vom Ministerium vertretene Auslegung noch nicht gegen die Beauftragung einer ausländischen Gemeinde mit den Aufgaben einer polnischen Gemeinde. Zwischen Deutschland und Polen sind nämlich deutliche Parallelen im Aufbau der kommunalen Selbstverwaltung zu verzeichnen (vgl. Kommunalverfassung des Landes Brandenburg und polnisches GemSelbstVwG). In beiden Systemen werden die Gemeinden als Grundform der territorialen Selbstverwaltung angesehen. Sie werden auch als weitgehend vergleichbare Strukturen der kommunalen Selbstverwaltung betrachtet. Dafür spricht Art. 12 des deutsch-polnischen Freundschaftsvertrages von 1991. Danach werden eindeutig neben Regionen, Städten und anderen Gebietskörperschaften, auch die Gemeinden aus beiden Staaten als unmittelbar kooperationsberechtigten Körperschaften genannt.
Des Weiteren steht den polnischen Gemeinden das Recht auf die Kooperation mit ausländischen Gebietskörperschaften zu. Dieses ergibt sich zunächst aus dem in der Stellungnahme genannten Art. 172 Abs. 2 der polnischen Verfassung. Das Nähere regelt in diesem Fall ein Gesetz. Als solches Gesetz ist unter anderem auch das Gesetz über die Selbstverwaltung in der Gemeinde zu verstehen. Aus diesem Gesetz folgt weiter, dass die Kooperation mit den ausländischen regionalen und lokalen Gemeinschaften anderer Staaten zu den Eigenaufgaben der Gemeinde gehört (Art. 7 Abs. 1 S. 2 Nr. 20 GemSelbstVwG). Diese Aufgabe kann daher auch durch die in diesem Gesetz genannten Maßnahmen erfüllt werden, soweit sie nicht ausdrücklich auf die polnischen Gebietskörperschaften beschränkt sind. Anderenfalls würde entweder die Aufgabe der grenzüberschreitenden Kooperation nicht im Katalog der Eigenaufgaben genannt werden oder Art. 74 wäre entsprechend eingeschränkt.
Die Übertragung der Eigenaufgaben aufgrund des Art. 74 GemSelbstVwG auf eine ausländische Gemeinde ist weiter deswegen möglich, dass aufgrund dieser Vorschrift keine hoheitlichen Befugnisse übertragen werden können, so dass auch der Sinn und Zweck dieser Regelung nicht gegen die Einschränkung der interkommunalen Vereinbarung ausschließlich auf inländische Gebietskörperschaften spricht.
Die **inhaltliche Aufsicht** über die interkommunale Vereinbarung (Art. 99 Abs. 1a des Gesetzes über die Selbstverwaltung in der Gemeinde) wird – entgegen den Bedenken des Ministeriums – nicht beeinträchtigt. Die polnische Gemeinde unterliegt in rechtlicher und finanzpolitischer Hinsicht auch nach dem Abschluss der Vereinbarung weiterhin den polnischen Vorschriften (insb. dem Finanzgesetz und dem Gesetz über die Haftung für Verstoße gegen die Finanzdisziplin). Durch die Einflussnahme auf die Gemeinde können die Aufsichtsorgane mittelbar auch die ordnungsgemäße Erfüllung der Vereinbarung durch die andere Partei verlangen. Die **institutionelle Aufsicht** kann hingegen dadurch vollzogen werden, dass – wie dies Art. 99 Abs. 2 GemSelbstVwG dies vorsieht – die zuständigen polnischen Aufsichtsorgane mit den entsprechenden aus Deutschland kooperieren.
((1)) Wynik
Z powyższego wynika, iż polska gmina ma prawo zawrzeć z zagraniczną jednostką administracyjną porozumienie w sprawie powierzenia zadania organizacji publicznego transportu zbiorowego w strefie transgranicznej.
Usunięte:
Dodane:
Organizatorem publicznego transportu zbiorowego jest gmina właściwa ze względu na obszar działania lub zasięg gminnych przewozów pasażerskich na linii komunikacyjnej lub sieci komunikacyjnej (art. 7 ust. 1 pkt 1 UPTZ). Może być to jedna gmina, jeżeli transport jest wykonywany w granicach administracyjnych jednej gminy (art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. a) UPTZ w zw. z art. 4 pkt 3 UPTZ). Jeżeli zaś linia komunikacyjna albo sieć komunikacyjna w gminnych przewozach pasażerskich obejmuje kilka gmin, wówczas organizatorem jest gmina, której powierzono zadanie organizacji publicznego transportu zbiorowego na mocy porozumienia między gminami (art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. b) UPTZ w zw. z art. 4 pkt 3 UPTZ).
Usunięte:
Dodane:
((2)) Organizacja i funkcjonowanie publicznego transportu zbiorowego
Organizacja publicznego transportu zbiorowego obejmuje zagadnienia określone w art. 15 ust. 1 UPTZ. Natomiast pod pojęciem funkcjonowania publicznego transportu zbiorowego trzeba rozumieć środki związane z zarządzaniem tymże transportem. Wskazuje na nie art. 43 UPTZ i nast.
Zastosowanie reguł organizacji i funkcjonowaniu ustawy (UPTZ) zależy od tego, czy przedmiotowe zagadnienie (transgraniczny publiczny transport zbiorowy) mieści się w zakresie stosowania ustawy.
((3)) zakres zastosowania ustawy
1) realizacja na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub w strefie transgranicznej
1) w określonej formie (transportu drogowego, kolejowego, innego szynowego, linowego, linowo-terenowego, morskiego lub w żegludze śródlądowej) oraz
**(1) przewóz osób w publicznym transporcie zbiorowym**
Publicznym transportem zbiorowym jest powszechnie dostępny regularny przewóz osób wykonywany w określonych odstępach czasu i po określonej linii komunikacyjnej, liniach komunikacyjnych lub sieci komunikacyjnej (art. 4 pkt 14 UPTZ).
Wykonywanie regularnych, ustalonych uprzednio w rozkładzie jazdy, przejazdów autobusowych na linii łączącej Dworzec Główny Deutsche Bahn Frankfurt nad Odrą ze Słubicami (obecna destynacja to Plac Bohaterów) stanowi jedną z formy publicznego transportu zbiorowego.
**(2) wykonywania transportu na obszarze Polski lub w strefie transgranicznej**
Transport zbiorowy musi być wykonywany na na obszarze Polski lub w strefie transgranicznej. W tym wypadku linia autobusowa ma przekraczać granicę Polski. W rachubę wchodzi więc wykonywanie transportu w strefie nadgranicznej.
Strefa transgraniczną tworzy obszar co najmniej jednej gminy (lub jednego powiatu lub co najmniej jednego województwa), na którym operator publicznego transportu zbiorowego świadczy usługi w zakresie publicznego transportu zbiorowego, o ile jest położony bezpośrednio przy granicy Polski i obejmuje również obszar odpowiedniej jednostki administracyjnej położonej poza granicą Polski na terytorium sąsiedniego państwa (art. 4 pkt 17 UPTZ).
Planowana linia autobusowa przekracza granicę polsko-niemiecką na Odrze na moście łączącym Słubice i Frankfurt nad Odrą. Łączy ona centra dwóch sąsiadujących miast - Frankfurtu nad Odrą (Niemcy) i Słubic (Polska). Frankfurt nad Odrą jest samodzielną jednostką administracyjną (kreisfreie Stadt - zob. § 1 ust. 2 [[http://www.bravors.brandenburg.de/sixcms/detail.php?gsid=land_bb_bravors_01.c.47187.de BbgKVerf]]) położoną bezpośrednio na granicy polsko-niemieckiej. Odpowiednikiem tego typu jednostki jest w Polsce miasto na prawach powiatu (por. art. 91 USamorzPow). Słubice są gminą w rozumieniu {{pu przepis="art. 1 USamorzGm"}}, położoną bezpośrednio przy granicy Polski. Frankfurt nad Odrą i Słubice graniczą bezpośrednio ze sobą.
Linia autobusowa byłaby więc wykonywana w strefie nadgranicznej w rozumieniu ustawy.
**(3) forma transportu**
Planowane jest uruchomienie linii autobusowej. Wykonywanie transportu autobusowego jest formą transportu drogowego w rozumieniu ustawy o publicznym transporcie zbiorowym (zob. art. 4 pkt 18 UPTZ w zw. z {{pu przepis="art. 4 pkt 3 UTransDrog"}} i {{pu przepis="art. 4 pkt 2 UTransDrog"}}), gdyż chodzi tu przewóz osób pojazdami samochodowymi.
**(4) brak przesłanek negatywnych**
Z art. 2 pkt 1 UPTZ wynika, iż nie podlega regulacjom tejże ustawy regularny przewóz osób w międzynarodowym transporcie drogowym. Międzynarodowy transport drogowy wg {{pu przepis="art. 4 pkt 2 UTransDrog"}} to - w skrócie - przewóz osób lub rzeczy pojazdami samochodowymi z przekroczeniem granicy Rzeczypospolitej Polskiej.
Z tego wynikałoby, że transport w strefie transgranicznej, o którym mowa jest w art. 4 pkt 17 UPTZ i który jest również związany z przewozem osób z przekroczeniem granicy Polski, byłby wyłączony z zakresu stosowania ustawy. Taki wniosek byłby jednakże sprzeczny z postanowieniem art. 1 ust. 1 UPTZ i innymi, w których wyraźnie chodzi o regulacje związane z wykonywaniem przewozów transgranicznych.
Wyjściem z tej sytuacji jest uznanie, iż art. 2 pkt 1 UPTZ ogranicza się do międzynarodowego transportu zbiorowego rozumianego jako międzynarodowy przewóz pasażerski. Pojęcie to nie obejmuje bowiem przewozów realizowanych w strefie transgranicznej (art. 4 pkt 6 UPTZ).
Ustawa UPTZ nie dotyczy więc przewozu osób w ramach publicznego transportu zbiorowego wykonywanego z przekroczeniem granicy Rzeczypospolitej Polskiej nie stanowiącego transportu w strefie nadgranicznej. Ponieważ, jak wyżej wskazano, planowana linia komunikacyjna stanowi przewóz w strefie nadgranicznej, nie zostaje ona wyłączona spod zakresu zastosowania ustawy.
**(5) wnioski**
Do organizacji i funkcjonowania linii autobusowej pomiędzy miastem Frankfurt nad Odrą i Słubicami należy stosować ustawę o publicznym transporcie drogowym.
((3)) zasady organizacji i funkcjonowania transportu w strefie transgranicznej
Organizacja publicznego transportu zbiorowego obejmuje m.in. przygotowanie i przeprowadzenie postępowania prowadzącego do zawarcia umowy o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego oraz zawarcie umowy o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego (art. 15 ust. 1 pkt 8 i 9 UPTZ). Zadania te ciążą na organizatorze publicznego transportu zbiorowego (art. 8 pkt 2 UPTZ).
**(1) ogólne zasady organizowania gminnego transportu publicznego**
Organizatorem publicznego transportu zbiorowego jest gmina właściwa ze względu na obszar działania lub zasięg przewozów (art. 7 ust. 1 pkt 1 UPTZ). Jeżeli chodzi o wykonywanie transportu na linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej w gminnych przewozach pasażerskich to jest to gmina, na której obszarze znajduje się linia lub sieć komunikacyjna gminnych przewozów pasażerskich. Jeżeli zaś linia komunikacyjna albo sieć komunikacyjna w gminnych przewozach pasażerskich obejmuje kilka gmin, wówczas organizatorem jest gmina, której powierzono zadanie organizacji publicznego transportu zbiorowego na mocy porozumienia między gminami.
**(2) zasady organizowania publicznego transportu zbiorowego w strefie transgranicznej**
Powyższe zasady stosuje się odpowiednio do organizacji publicznego transportu zbiorowego realizowanego w strefie transgranicznej (art. 7 ust. 3 UPTZ).
Organizacja publicznego transportu zbiorowego obejmuje zagadnienia określone w art. 15 ust. 1 UPTZ. Natomiast pod pojęciem funkcjonowania publicznego transportu zbiorowego trzeba rozumieć środki związane z zarządzaniem tymże transportem. Wskazuje na nie art. 43 UPTZ i nast.
Zastosowanie reguł organizacji i funkcjonowaniu ustawy (UPTZ) zależy od tego, czy przedmiotowe zagadnienie (transgraniczny publiczny transport zbiorowy) mieści się w zakresie stosowania ustawy.
((3)) zakres zastosowania ustawy
1) realizacja na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub w strefie transgranicznej
1) w określonej formie (transportu drogowego, kolejowego, innego szynowego, linowego, linowo-terenowego, morskiego lub w żegludze śródlądowej) oraz
**(1) przewóz osób w publicznym transporcie zbiorowym**
Publicznym transportem zbiorowym jest powszechnie dostępny regularny przewóz osób wykonywany w określonych odstępach czasu i po określonej linii komunikacyjnej, liniach komunikacyjnych lub sieci komunikacyjnej (art. 4 pkt 14 UPTZ).
Wykonywanie regularnych, ustalonych uprzednio w rozkładzie jazdy, przejazdów autobusowych na linii łączącej Dworzec Główny Deutsche Bahn Frankfurt nad Odrą ze Słubicami (obecna destynacja to Plac Bohaterów) stanowi jedną z formy publicznego transportu zbiorowego.
**(2) wykonywania transportu na obszarze Polski lub w strefie transgranicznej**
Transport zbiorowy musi być wykonywany na na obszarze Polski lub w strefie transgranicznej. W tym wypadku linia autobusowa ma przekraczać granicę Polski. W rachubę wchodzi więc wykonywanie transportu w strefie nadgranicznej.
Strefa transgraniczną tworzy obszar co najmniej jednej gminy (lub jednego powiatu lub co najmniej jednego województwa), na którym operator publicznego transportu zbiorowego świadczy usługi w zakresie publicznego transportu zbiorowego, o ile jest położony bezpośrednio przy granicy Polski i obejmuje również obszar odpowiedniej jednostki administracyjnej położonej poza granicą Polski na terytorium sąsiedniego państwa (art. 4 pkt 17 UPTZ).
Planowana linia autobusowa przekracza granicę polsko-niemiecką na Odrze na moście łączącym Słubice i Frankfurt nad Odrą. Łączy ona centra dwóch sąsiadujących miast - Frankfurtu nad Odrą (Niemcy) i Słubic (Polska). Frankfurt nad Odrą jest samodzielną jednostką administracyjną (kreisfreie Stadt - zob. § 1 ust. 2 [[http://www.bravors.brandenburg.de/sixcms/detail.php?gsid=land_bb_bravors_01.c.47187.de BbgKVerf]]) położoną bezpośrednio na granicy polsko-niemieckiej. Odpowiednikiem tego typu jednostki jest w Polsce miasto na prawach powiatu (por. art. 91 USamorzPow). Słubice są gminą w rozumieniu {{pu przepis="art. 1 USamorzGm"}}, położoną bezpośrednio przy granicy Polski. Frankfurt nad Odrą i Słubice graniczą bezpośrednio ze sobą.
Linia autobusowa byłaby więc wykonywana w strefie nadgranicznej w rozumieniu ustawy.
**(3) forma transportu**
Planowane jest uruchomienie linii autobusowej. Wykonywanie transportu autobusowego jest formą transportu drogowego w rozumieniu ustawy o publicznym transporcie zbiorowym (zob. art. 4 pkt 18 UPTZ w zw. z {{pu przepis="art. 4 pkt 3 UTransDrog"}} i {{pu przepis="art. 4 pkt 2 UTransDrog"}}), gdyż chodzi tu przewóz osób pojazdami samochodowymi.
**(4) brak przesłanek negatywnych**
Z art. 2 pkt 1 UPTZ wynika, iż nie podlega regulacjom tejże ustawy regularny przewóz osób w międzynarodowym transporcie drogowym. Międzynarodowy transport drogowy wg {{pu przepis="art. 4 pkt 2 UTransDrog"}} to - w skrócie - przewóz osób lub rzeczy pojazdami samochodowymi z przekroczeniem granicy Rzeczypospolitej Polskiej.
Z tego wynikałoby, że transport w strefie transgranicznej, o którym mowa jest w art. 4 pkt 17 UPTZ i który jest również związany z przewozem osób z przekroczeniem granicy Polski, byłby wyłączony z zakresu stosowania ustawy. Taki wniosek byłby jednakże sprzeczny z postanowieniem art. 1 ust. 1 UPTZ i innymi, w których wyraźnie chodzi o regulacje związane z wykonywaniem przewozów transgranicznych.
Wyjściem z tej sytuacji jest uznanie, iż art. 2 pkt 1 UPTZ ogranicza się do międzynarodowego transportu zbiorowego rozumianego jako międzynarodowy przewóz pasażerski. Pojęcie to nie obejmuje bowiem przewozów realizowanych w strefie transgranicznej (art. 4 pkt 6 UPTZ).
Ustawa UPTZ nie dotyczy więc przewozu osób w ramach publicznego transportu zbiorowego wykonywanego z przekroczeniem granicy Rzeczypospolitej Polskiej nie stanowiącego transportu w strefie nadgranicznej. Ponieważ, jak wyżej wskazano, planowana linia komunikacyjna stanowi przewóz w strefie nadgranicznej, nie zostaje ona wyłączona spod zakresu zastosowania ustawy.
**(5) wnioski**
Do organizacji i funkcjonowania linii autobusowej pomiędzy miastem Frankfurt nad Odrą i Słubicami należy stosować ustawę o publicznym transporcie drogowym.
((3)) zasady organizacji i funkcjonowania transportu w strefie transgranicznej
Organizacja publicznego transportu zbiorowego obejmuje m.in. przygotowanie i przeprowadzenie postępowania prowadzącego do zawarcia umowy o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego oraz zawarcie umowy o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego (art. 15 ust. 1 pkt 8 i 9 UPTZ). Zadania te ciążą na organizatorze publicznego transportu zbiorowego (art. 8 pkt 2 UPTZ).
**(1) ogólne zasady organizowania gminnego transportu publicznego**
Organizatorem publicznego transportu zbiorowego jest gmina właściwa ze względu na obszar działania lub zasięg przewozów (art. 7 ust. 1 pkt 1 UPTZ). Jeżeli chodzi o wykonywanie transportu na linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej w gminnych przewozach pasażerskich to jest to gmina, na której obszarze znajduje się linia lub sieć komunikacyjna gminnych przewozów pasażerskich. Jeżeli zaś linia komunikacyjna albo sieć komunikacyjna w gminnych przewozach pasażerskich obejmuje kilka gmin, wówczas organizatorem jest gmina, której powierzono zadanie organizacji publicznego transportu zbiorowego na mocy porozumienia między gminami.
**(2) zasady organizowania publicznego transportu zbiorowego w strefie transgranicznej**
Powyższe zasady stosuje się odpowiednio do organizacji publicznego transportu zbiorowego realizowanego w strefie transgranicznej (art. 7 ust. 3 UPTZ).
Usunięte:
((3)) Organizacja i funkcjonowanie publicznego transportu zbiorowego
1) realizowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub w strefie transgranicznej
1) w formie transportu drogowego, kolejowego, innego szynowego, linowego, linowo-terenowego, morskiego lub w żegludze śródlądowej oraz
((3)) przewóz osób w publicznym transporcie zbiorowym
Publicznym transportem zbiorowym jest powszechnie dostępny regularny przewóz osób wykonywany w określonych odstępach czasu i po określonej linii komunikacyjnej, liniach komunikacyjnych lub sieci komunikacyjnej (art. 4 pkt 14 UPTZ).
Wykonywanie regularnych przejazdów autobusowych na linii łączącej Dworzec Główny Deutsche Bahn Frankfurt nad Odrą ze Słubocami (Plac Bohaterów) stanowi jedną z formy publicznego transportu zbiorowego.
((3)) wykonywania transportu na obszarze Polski lub w strefie transgranicznej
Strefa transgraniczną tworzy obszar co najmniej jednej gminy (lub jednego powiatu lub co najmniej jednego województwa), na którym operator publicznego transportu zbiorowego świadczy usługi w zakresie publicznego transportu zbiorowego, o ile jest położony bezpośrednio przy granicy Polski i obejmuje również obszar odpowiedniej jednostki administracyjnej położonej poza granicą Polski na terytorium sąsiedniego państwa (art. 4 pkt 17 UPTZ).
Planowana linia autobusowa przekracza granicę polsko-niemiecką na Odrze na moście łączącym Słubice i Frankfurt nad Odrą. Łączy ona centra dwóch sąsiadujących miast - Frankfurtu nad Odrą (Niemcy) i Słubic (Polska). Frankfurt nad Odrą jest samodzielną jednostką administracyjną (kreisfreie Stadt - zob. ?????????), położoną bezpośrednio na grnaicy polsko-niemieckiej. Odpowiednikiem tego typu jednostki jest w Polsce miasto na prawach powiatu (por. art. 91 USamorzPow). Słubice są gminą w rozumieniu {{pu przepis="art. 1 USamorzGm"}}, położoną bezpośrednio przy granicy Polski. Frankfurt nad Odrą i Słubice graniczą bezpośrednio ze sobą.
Linia autobusowa byłaby więc wykonywana w strefie nadgranicznej w rozumieniu ustawy.
((3)) forma transportu
Planowane jest uruchomienie linii autobusowej. Wykonywanie transportu autobusowego jest formą transportu drogowego w rozumieniu ustawy o publicznym transporcie zbiorowym (art. 4 pkt 18 UPTZ w zw. z {{pu przepis="art. 4 pkt 3 UTransDrog"}} i {{pu przepis="art. 4 pkt 2 UTransDrog"}}), gdyż chodzi tu przewóz osób pojazdami samochodowymi.
((3)) brak przesłanek negatywnych
Z art. 2 pkt 1 UPTZ wynika, iż nie podlega regulacjom tejże ustawy regularny przewóz osób w międzynarodowym transporcie drogowym. Sformułowanie to nie jest zbyt szczęśliwe, gdyż prowadzi do sprzecznych ze sobą rezultatów. Według bowiem powyższego transport drogowy w rozumieniu ustawy jest transportem, o którym mowa jest w ustawie o transporcie drogowym. Transport drogowy według ustawy o transporcie drogowym obejmuje natomiast zarówno transport krajowy jak i międzynarodowy ({{pu przepis="art. 4 pkt 3 UTransDrog"}}). Definicję międzynarodowego transportu drogowego zawiera {{pu przepis="art. 4 pkt 2 UTransDrog"}}. Jeżeli więc zrównać pojęcie "międzynarodowego transportu drogowego" według ustawy UPTZ z pojęciem z UTransDrog, to ustawa nie mogłaby być zastosowana do transportu w strefie nadgranicznej. Tymczasem zgodnie z art. 1 ust. 1 UPTZ ustaw ta określa również zasady organizowania i funkcjonowania transportu realizowanego w strefie nadgranicznej, a więc z przekroczeniem granicy Polski.
Wyjściem z tej sytuacji jest uznanie, iż art. 2 pkt 1 UPTZ ogranicza się do międzynarodowego transportu zbiorowego rozumianego jako międzynarodowy przewóz pasażerski. Pojęcie to nie obejmuje bowiem przewozów realizowanych w strefie transgranicznej (art. 4 pkt 6 UPTZ).
Ustawa UPTZ nie dotyczy więc przewozu osób w ramach publicznego transportu zbiorowego wykonywanego z przekroczeniem granicy Rzeczypospolitej Polskiej nie stanowiącego transportu w strefie nadgranicznej. Ponieważ, jak wyżej wskazano, planowana linia komunikacyjna stanowi przewóz w strefie nadgranicznej, wobec czego nie zostaje ona wyłączona spod zakresu zastosowania ustawy.
((3)) wnioski
Ustawę o publicznym transporcie drogowym stosuje się do organizacji i funkcjonowania linii autobusowej pomiędzy miastem Frankfurt nad Odrą i Słubicami.
Zgodnie z ustawą o publicznym transporcie zbiorowym gmina właściwa ze względu na obszar działania lub zasięg przewozów jest organizatorem publicznego transportu zbiorowego (art. 7 ust. 1 pkt 1 UPTZ). Zadania z tym związane określa art. 8 UPTZ.
Dodane:
((2)) Lokalny transport publiczny jako zadanie własne gminy
Gminy stanowią w Polsce podstawową jednostkę samorządu terytorialnego ({{pu przepis="Art. 164 ust. 1 Konstytucja"}}). Działa ona m.in. w celu zaspokajaniu zbiorowych potrzeb wspólnoty (por. Art. 166 ust. 1 Konstytucji RP, {{pu przepis="art. 7 zd. 1 USamorzGm"}}). Realizacja tych potrzeb stanowi w związku z tym zadanie własne gminy ({{pu przepis="art. 7 zd. 2 USamorzGm"}}). Do katalogu zadań własnych należą również sprawy związane z lokalnym transportem zbiorowym (art. 7 zd. 2 pkt 4 USamorzGm). Sposób, w jaki gmina realizuje to zadanie określają przepis szczególne. Do aktów tych należy w pierwszej kolejności ustawa o publicznym transporcie zbiorowym. W pozostałym zakresie sposób, w jaki gmina realizuje zadanie, jest pozostawiony jej samodzielnej decyzji (por. wyrok NSA w Łodzi z dnia 9.6.1998 r., I SA/Łd 1311/97 (Wspólnota z 1998 r. nr 49, s. 26; LEX nr 34178 (teza)).
((2)) Zasady wykonywania zadania lokalnego transportu publicznego w strefie nadgranicznej
Szczegóły związane z organizacją, planowaniem i zarządzaniem publicznym transportem zbiorowym określa ustawa z 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym. Ustawa ta ustanawia z jednej strony zasady organizacji i funkcjonowania regularnego przewozu osób w publicznym transporcie zbiorowym (art. 1 ust. 1 UPTZ) z drugiej zaś zasad finansowania transportu w zakresie przewozów o charakterze użyteczności publicznej (art. 1 ust. 2 UPTZ).
((3)) Organizacja i funkcjonowanie publicznego transportu zbiorowego
Zakres zastosowania ustawy w tej części (organizacja i funkcjonowanie publicznego transportu zbiorowego) wyznaczają następujące elementy:
1) przewóz osób w publicznym transporcie zbiorowym,
1) realizowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub w strefie transgranicznej
1) w formie transportu drogowego, kolejowego, innego szynowego, linowego, linowo-terenowego, morskiego lub w żegludze śródlądowej oraz
1) brak negatywnych przesłanek określonych w art. 2 UPTZ.
((3)) przewóz osób w publicznym transporcie zbiorowym
Publicznym transportem zbiorowym jest powszechnie dostępny regularny przewóz osób wykonywany w określonych odstępach czasu i po określonej linii komunikacyjnej, liniach komunikacyjnych lub sieci komunikacyjnej (art. 4 pkt 14 UPTZ).
Wykonywanie regularnych przejazdów autobusowych na linii łączącej Dworzec Główny Deutsche Bahn Frankfurt nad Odrą ze Słubocami (Plac Bohaterów) stanowi jedną z formy publicznego transportu zbiorowego.
((3)) wykonywania transportu na obszarze Polski lub w strefie transgranicznej
Strefa transgraniczną tworzy obszar co najmniej jednej gminy (lub jednego powiatu lub co najmniej jednego województwa), na którym operator publicznego transportu zbiorowego świadczy usługi w zakresie publicznego transportu zbiorowego, o ile jest położony bezpośrednio przy granicy Polski i obejmuje również obszar odpowiedniej jednostki administracyjnej położonej poza granicą Polski na terytorium sąsiedniego państwa (art. 4 pkt 17 UPTZ).
Planowana linia autobusowa przekracza granicę polsko-niemiecką na Odrze na moście łączącym Słubice i Frankfurt nad Odrą. Łączy ona centra dwóch sąsiadujących miast - Frankfurtu nad Odrą (Niemcy) i Słubic (Polska). Frankfurt nad Odrą jest samodzielną jednostką administracyjną (kreisfreie Stadt - zob. ?????????), położoną bezpośrednio na grnaicy polsko-niemieckiej. Odpowiednikiem tego typu jednostki jest w Polsce miasto na prawach powiatu (por. art. 91 USamorzPow). Słubice są gminą w rozumieniu {{pu przepis="art. 1 USamorzGm"}}, położoną bezpośrednio przy granicy Polski. Frankfurt nad Odrą i Słubice graniczą bezpośrednio ze sobą.
Linia autobusowa byłaby więc wykonywana w strefie nadgranicznej w rozumieniu ustawy.
((3)) forma transportu
Planowane jest uruchomienie linii autobusowej. Wykonywanie transportu autobusowego jest formą transportu drogowego w rozumieniu ustawy o publicznym transporcie zbiorowym (art. 4 pkt 18 UPTZ w zw. z {{pu przepis="art. 4 pkt 3 UTransDrog"}} i {{pu przepis="art. 4 pkt 2 UTransDrog"}}), gdyż chodzi tu przewóz osób pojazdami samochodowymi.
((3)) brak przesłanek negatywnych
Z art. 2 pkt 1 UPTZ wynika, iż nie podlega regulacjom tejże ustawy regularny przewóz osób w międzynarodowym transporcie drogowym. Sformułowanie to nie jest zbyt szczęśliwe, gdyż prowadzi do sprzecznych ze sobą rezultatów. Według bowiem powyższego transport drogowy w rozumieniu ustawy jest transportem, o którym mowa jest w ustawie o transporcie drogowym. Transport drogowy według ustawy o transporcie drogowym obejmuje natomiast zarówno transport krajowy jak i międzynarodowy ({{pu przepis="art. 4 pkt 3 UTransDrog"}}). Definicję międzynarodowego transportu drogowego zawiera {{pu przepis="art. 4 pkt 2 UTransDrog"}}. Jeżeli więc zrównać pojęcie "międzynarodowego transportu drogowego" według ustawy UPTZ z pojęciem z UTransDrog, to ustawa nie mogłaby być zastosowana do transportu w strefie nadgranicznej. Tymczasem zgodnie z art. 1 ust. 1 UPTZ ustaw ta określa również zasady organizowania i funkcjonowania transportu realizowanego w strefie nadgranicznej, a więc z przekroczeniem granicy Polski.
Wyjściem z tej sytuacji jest uznanie, iż art. 2 pkt 1 UPTZ ogranicza się do międzynarodowego transportu zbiorowego rozumianego jako międzynarodowy przewóz pasażerski. Pojęcie to nie obejmuje bowiem przewozów realizowanych w strefie transgranicznej (art. 4 pkt 6 UPTZ).
Ustawa UPTZ nie dotyczy więc przewozu osób w ramach publicznego transportu zbiorowego wykonywanego z przekroczeniem granicy Rzeczypospolitej Polskiej nie stanowiącego transportu w strefie nadgranicznej. Ponieważ, jak wyżej wskazano, planowana linia komunikacyjna stanowi przewóz w strefie nadgranicznej, wobec czego nie zostaje ona wyłączona spod zakresu zastosowania ustawy.
((3)) wnioski
Ustawę o publicznym transporcie drogowym stosuje się do organizacji i funkcjonowania linii autobusowej pomiędzy miastem Frankfurt nad Odrą i Słubicami.
Zgodnie z ustawą o publicznym transporcie zbiorowym gmina właściwa ze względu na obszar działania lub zasięg przewozów jest organizatorem publicznego transportu zbiorowego (art. 7 ust. 1 pkt 1 UPTZ). Zadania z tym związane określa art. 8 UPTZ.
Gminy stanowią w Polsce podstawową jednostkę samorządu terytorialnego ({{pu przepis="Art. 164 ust. 1 Konstytucja"}}). Działa ona m.in. w celu zaspokajaniu zbiorowych potrzeb wspólnoty (por. Art. 166 ust. 1 Konstytucji RP, {{pu przepis="art. 7 zd. 1 USamorzGm"}}). Realizacja tych potrzeb stanowi w związku z tym zadanie własne gminy ({{pu przepis="art. 7 zd. 2 USamorzGm"}}). Do katalogu zadań własnych należą również sprawy związane z lokalnym transportem zbiorowym (art. 7 zd. 2 pkt 4 USamorzGm). Sposób, w jaki gmina realizuje to zadanie określają przepis szczególne. Do aktów tych należy w pierwszej kolejności ustawa o publicznym transporcie zbiorowym. W pozostałym zakresie sposób, w jaki gmina realizuje zadanie, jest pozostawiony jej samodzielnej decyzji (por. wyrok NSA w Łodzi z dnia 9.6.1998 r., I SA/Łd 1311/97 (Wspólnota z 1998 r. nr 49, s. 26; LEX nr 34178 (teza)).
((2)) Zasady wykonywania zadania lokalnego transportu publicznego w strefie nadgranicznej
Szczegóły związane z organizacją, planowaniem i zarządzaniem publicznym transportem zbiorowym określa ustawa z 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym. Ustawa ta ustanawia z jednej strony zasady organizacji i funkcjonowania regularnego przewozu osób w publicznym transporcie zbiorowym (art. 1 ust. 1 UPTZ) z drugiej zaś zasad finansowania transportu w zakresie przewozów o charakterze użyteczności publicznej (art. 1 ust. 2 UPTZ).
((3)) Organizacja i funkcjonowanie publicznego transportu zbiorowego
Zakres zastosowania ustawy w tej części (organizacja i funkcjonowanie publicznego transportu zbiorowego) wyznaczają następujące elementy:
1) przewóz osób w publicznym transporcie zbiorowym,
1) realizowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub w strefie transgranicznej
1) w formie transportu drogowego, kolejowego, innego szynowego, linowego, linowo-terenowego, morskiego lub w żegludze śródlądowej oraz
1) brak negatywnych przesłanek określonych w art. 2 UPTZ.
((3)) przewóz osób w publicznym transporcie zbiorowym
Publicznym transportem zbiorowym jest powszechnie dostępny regularny przewóz osób wykonywany w określonych odstępach czasu i po określonej linii komunikacyjnej, liniach komunikacyjnych lub sieci komunikacyjnej (art. 4 pkt 14 UPTZ).
Wykonywanie regularnych przejazdów autobusowych na linii łączącej Dworzec Główny Deutsche Bahn Frankfurt nad Odrą ze Słubocami (Plac Bohaterów) stanowi jedną z formy publicznego transportu zbiorowego.
((3)) wykonywania transportu na obszarze Polski lub w strefie transgranicznej
Strefa transgraniczną tworzy obszar co najmniej jednej gminy (lub jednego powiatu lub co najmniej jednego województwa), na którym operator publicznego transportu zbiorowego świadczy usługi w zakresie publicznego transportu zbiorowego, o ile jest położony bezpośrednio przy granicy Polski i obejmuje również obszar odpowiedniej jednostki administracyjnej położonej poza granicą Polski na terytorium sąsiedniego państwa (art. 4 pkt 17 UPTZ).
Planowana linia autobusowa przekracza granicę polsko-niemiecką na Odrze na moście łączącym Słubice i Frankfurt nad Odrą. Łączy ona centra dwóch sąsiadujących miast - Frankfurtu nad Odrą (Niemcy) i Słubic (Polska). Frankfurt nad Odrą jest samodzielną jednostką administracyjną (kreisfreie Stadt - zob. ?????????), położoną bezpośrednio na grnaicy polsko-niemieckiej. Odpowiednikiem tego typu jednostki jest w Polsce miasto na prawach powiatu (por. art. 91 USamorzPow). Słubice są gminą w rozumieniu {{pu przepis="art. 1 USamorzGm"}}, położoną bezpośrednio przy granicy Polski. Frankfurt nad Odrą i Słubice graniczą bezpośrednio ze sobą.
Linia autobusowa byłaby więc wykonywana w strefie nadgranicznej w rozumieniu ustawy.
((3)) forma transportu
Planowane jest uruchomienie linii autobusowej. Wykonywanie transportu autobusowego jest formą transportu drogowego w rozumieniu ustawy o publicznym transporcie zbiorowym (art. 4 pkt 18 UPTZ w zw. z {{pu przepis="art. 4 pkt 3 UTransDrog"}} i {{pu przepis="art. 4 pkt 2 UTransDrog"}}), gdyż chodzi tu przewóz osób pojazdami samochodowymi.
((3)) brak przesłanek negatywnych
Z art. 2 pkt 1 UPTZ wynika, iż nie podlega regulacjom tejże ustawy regularny przewóz osób w międzynarodowym transporcie drogowym. Sformułowanie to nie jest zbyt szczęśliwe, gdyż prowadzi do sprzecznych ze sobą rezultatów. Według bowiem powyższego transport drogowy w rozumieniu ustawy jest transportem, o którym mowa jest w ustawie o transporcie drogowym. Transport drogowy według ustawy o transporcie drogowym obejmuje natomiast zarówno transport krajowy jak i międzynarodowy ({{pu przepis="art. 4 pkt 3 UTransDrog"}}). Definicję międzynarodowego transportu drogowego zawiera {{pu przepis="art. 4 pkt 2 UTransDrog"}}. Jeżeli więc zrównać pojęcie "międzynarodowego transportu drogowego" według ustawy UPTZ z pojęciem z UTransDrog, to ustawa nie mogłaby być zastosowana do transportu w strefie nadgranicznej. Tymczasem zgodnie z art. 1 ust. 1 UPTZ ustaw ta określa również zasady organizowania i funkcjonowania transportu realizowanego w strefie nadgranicznej, a więc z przekroczeniem granicy Polski.
Wyjściem z tej sytuacji jest uznanie, iż art. 2 pkt 1 UPTZ ogranicza się do międzynarodowego transportu zbiorowego rozumianego jako międzynarodowy przewóz pasażerski. Pojęcie to nie obejmuje bowiem przewozów realizowanych w strefie transgranicznej (art. 4 pkt 6 UPTZ).
Ustawa UPTZ nie dotyczy więc przewozu osób w ramach publicznego transportu zbiorowego wykonywanego z przekroczeniem granicy Rzeczypospolitej Polskiej nie stanowiącego transportu w strefie nadgranicznej. Ponieważ, jak wyżej wskazano, planowana linia komunikacyjna stanowi przewóz w strefie nadgranicznej, wobec czego nie zostaje ona wyłączona spod zakresu zastosowania ustawy.
((3)) wnioski
Ustawę o publicznym transporcie drogowym stosuje się do organizacji i funkcjonowania linii autobusowej pomiędzy miastem Frankfurt nad Odrą i Słubicami.
Zgodnie z ustawą o publicznym transporcie zbiorowym gmina właściwa ze względu na obszar działania lub zasięg przewozów jest organizatorem publicznego transportu zbiorowego (art. 7 ust. 1 pkt 1 UPTZ). Zadania z tym związane określa art. 8 UPTZ.
Usunięte:
Do aktów tych należy w pierwszej kolejności ustawa o publicznym transporcie zbiorowym.
