Protokół zmian strony KazusUzytkowanieWieczyste3
Dodane:
W wyroku z dnia 23.1.2003 r. (sygn. akt: II CKN 1155/00) SN skonkludował, że z {{pu przepis="art. 235 KC"}} oraz charakteru prawa wieczystego użytkowania wynika, że kodeks cywilny nadał prawu wieczystego użytkowania gruntu nadrzędny charakter w stosunku do prawa własności budynków na tym gruncie, co oznacza, że **prawem głównym** jest prawo wieczystego użytkowania, a **prawem związanym (podrzędnym)** jest prawo własności budynków i urządzeń. Z uregulowań tych wyprowadzony został w doktrynie pogląd, że "prawo własności budynków dzieli los prawny użytkowania wieczystego". Z tej akcesoryjności prawa własności budynków w stosunku do użytkowania wieczystego gruntu __nie__ wynika natomiast, że rozporządzenie prawem użytkowania wieczystego gruntu stanowi jednocześnie rozporządzenie, przysługującą użytkownikowi wieczystemu, własnością budynków. Akcesoryjność prawa własności budynków na gruncie oddanym w użytkowanie wieczyste ma ten skutek, że użytkowanie wieczyste gruntu nie może być przedmiotem obrotu prawnego odrębnym od prawa własności budynków wzniesionych na tym gruncie, i odwrotnie, to ostatnie prawo nie może być przedmiotem obrotu prawnego odrębnym od prawa użytkowania wieczystego. Oznacza to, że zbycie u.w. wymaga każdorazowo przeniesienia na własność budynków znajdujących się na gruncie, a więc dokonania __w tym samym akcie__ drugiej czynności prawnej. Również zbycie własności budynków wymaga jednoczesnego przeniesienia prawa użytkowania wieczystego gruntu. Brak postanowień w umowie o przeniesienie użytkowania wieczystego co do własności budynków znajdujących się na nieruchomości powoduje, że jest ona sprzeczna z ustawową zasadą akcesoryjności prawa własności budynków i użytkowania wieczystego ({{pu przepis="art. 235 § 1 KC"}}) i tym samym **nieważna** ({{pu przepis="art. 58 § 1 KC"}}).
A nie jest więc właścicielem nieruchomości, gdyż umowa była nieważna
A nie może domagać się eksmisji spółdzielni na podstawie {{pu przepis="art. 222 § 1 KC"}}, gdyż nie jest właścicielem magazynu.
A nie jest więc właścicielem nieruchomości, gdyż umowa była nieważna
A nie może domagać się eksmisji spółdzielni na podstawie {{pu przepis="art. 222 § 1 KC"}}, gdyż nie jest właścicielem magazynu.
Usunięte:
A nie jest więc właścicielem nieruchomości.
A nie może domagać się eksmisji spółdzielni na podst. {{pu przepis="art. 222 § 1 KC"}}, gdyż nie jest właścicielem magazynu.
Dodane:
((2)) Roszczenie o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z magazynu
Ponieważ A nie stał się właścicielem magazynu, nie może dochodzić także od S zapłaty za bezumowne korzystanie z budynku na podst. {{pu przepis="art. 225 zd. 1 KC"}}.
Ponieważ A nie stał się właścicielem magazynu, nie może dochodzić także od S zapłaty za bezumowne korzystanie z budynku na podst. {{pu przepis="art. 225 zd. 1 KC"}}.
Usunięte:
Ponieważ A nie stał się właścicielem magazynu, nie może dochodzić także od S zapłaty za bezumowne korzystanie z budynku na podst. {{pu przepis="art. 225 zd. 1 KC"}}.
Dodane:
W wyroku z dnia 23.1.2003 r. (sygn. akt: II CKN 1155/00) SN skonkludował, że z {{pu przepis="art. 235 KC"}} oraz charakteru prawa wieczystego użytkowania wynika, że kodeks cywilny nadał prawu wieczystego użytkowania gruntu nadrzędny charakter w stosunku do prawa własności budynków na tym gruncie, co oznacza, że prawem głównym jest prawo wieczystego użytkowania, a prawem związanym (podrzędnym) jest prawo własności budynków i urządzeń. Z uregulowań tych wyprowadzony został w doktrynie pogląd, że "prawo własności budynków dzieli los prawny użytkowania wieczystego". Z tej akcesoryjności prawa własności budynków w stosunku do użytkowania wieczystego gruntu nie wynika natomiast, że rozporządzenie prawem użytkowania wieczystego gruntu stanowi jednocześnie rozporządzenie, przysługującą użytkownikowi wieczystemu, własnością budynków. Akcesoryjność prawa własności budynków na gruncie oddanym w użytkowanie wieczyste ma ten skutek, że użytkowanie wieczyste gruntu nie może być przedmiotem obrotu prawnego odrębnym od prawa własności budynków wzniesionych na tym gruncie, i odwrotnie, to ostatnie prawo nie może być przedmiotem obrotu prawnego odrębnym od prawa użytkowania wieczystego. Oznacza to, że zbycie u.w. wymaga każdorazowo przeniesienia na własność budynków znajdujących się na gruncie, a więc dokonania w tym samym akcie drugiej czynności prawnej. Również zbycie własności budynków wymaga jednoczesnego przeniesienia prawa użytkowania wieczystego gruntu. Brak postanowień w umowie o przeniesienie użytkowania wieczystego co do własności budynków znajdujących się na nieruchomości powoduje, że jest ona sprzeczna z ustawową zasadą akcesoryjności prawa własności budynków i użytkowania wieczystego ({{pu przepis="art. 235 § 1 KC"}}) i tym samym nieważna ({{pu przepis="art. 58 § 1 KC"}}).
Usunięte:
Z tej akcesoryjności prawa własności budynków w stosunku do użytkowania wieczystego gruntu (RudnickiKomentarzKC, 1999, s. 363) __nie wynika__ natomiast, że rozporządzenie prawem użytkowania wieczystego gruntu stanowi jednocześnie rozporządzenie, przysługującą użytkownikowi wieczystemu, własnością budynków. Konkluzja może być tylko taka, że użytkowanie wieczyste gruntu nie może być przedmiotem obrotu prawnego odrębnym od prawa własności budynków wzniesionych na tym gruncie, i odwrotnie, to ostatnie prawo nie może być przedmiotem obrotu prawnego odrębnym od prawa użytkowania wieczystego (wyrok SN z dnia 23.1.2003 r., II CKN 1155/00). Oznacza to, że zbycie u.w. wymaga każdorazowo przeniesienia na własność budynków znajdujących się na gruncie, a więc dokonania w tym samym akcie drugiej czynności prawnej. Brak postanowień w umowie o przeniesienie użytkowania wieczystego co do własności budynków znajdujących się na nieruchomości powoduje, że jest ona sprzeczna z ustawą i tym samym nieważna ({{pu przepis="art. 58 § 1 KC"}}).
Dodane:
Zgodnie z {{pu przepis="art. 235 § 1 zd. 1 KC"}} użytkownik wieczysty jest właścicielem budynków, które wzniósł na gruncie oddanym w [[UzytkowanieWieczyste użytkowanie wieczyste]]. Budynki stanowiące własność użytkownika wieczystego są więc - w drodze wyjątku od zasady //super ficies solo cedit// - odrębnymi nieruchomościami (wyrok SN z dnia 23.1.2003 r., II CKN 1155/00). Właścicielem magazynów z chwilą ich wybudowania stała więc S.
Usunięte:
Dodane:
Skarb Państwa jest właścicielem nieruchomości gruntowej, a spółdzielnia S jej użytkownikiem wieczystym. W 2000 r. na gruncie tym S zbudowała magazyn. Likwidator spółdzielni zawarł dnia 23.12.2003 r. z A notarialną umowę, na podstawie której A nabył prawo użytkowania wieczystego tego gruntu. Umowa nie zawierała natomiast żadnych postanowień co do budynków magazynowych.
W roku 2006 A zażądał eksmisji spółdzielni z budynku magazynowego oraz zasądzenia kwoty 40.000 zł tytułem odszkodowania za bezumowne korzystanie przez S z tego budynku w okresie od 1.1.2004 r. do 28.2.2006 r.
//Czy roszczenie A zostanie uwzględnione?//
((2)) Roszczenie o eksmisję spółdzielni z budynku
Roszczenie A przeciwko S o usunięcie się z magazynu na podstawie {{pu przepis="art. 222 § 1 KC"}}
A mógłby mieć przeciw S roszczenie o usunięcie się z magazynu, gdyby był właścicielem magazynu, a S zajmowała go nie mając ku temu skutecznego wobec A uprawnienia.
((3)) własność magazynu
A musiałby być właścicielem magazynu.
Zgodnie z {{pu przepis="art. 235 § 1 zd. 2 KC"}} użytkownik wieczysty jest właścicielem budynków, które znajdowały się na gruncie oddanym we władanie w chwili zawarcia umowy o oddanie gruntu w [[UzytkowanieWieczyste użytkowanie wieczyste]]. Budynki stanowiące własność użytkownika wieczystego są więc - w drodze wyjątku od zasady //super ficies solo cedit// - odrębnymi nieruchomościami (wyrok SN z dnia 23.1.2003 r., II CKN 1155/00). Właścicielem magazynów z chwilą ich wybudowania stała więc S.
Należy się zastanowić, czy A nabył od S własność magazynu. A i L (jako likwidator S) zawarli umowę przeniesienia użytkowania wieczystego. Powstaje natomiast pytanie, jaki skutek ma pominięcie w umowie kwestii własności budynków znajdujących się na gruncie oddawanym w użytkowanie wieczyste w chwili podpisywania umowy. KC i UGospNier nie przewidują w tym zakresie bezpośrednich sankcji.
Z {{pu przepis="art. 235 KC"}} oraz charakteru prawa wieczystego użytkowania wynika, że kodeks cywilny nadał prawu wieczystego użytkowania gruntu nadrzędny charakter w stosunku do prawa własności budynków na tym gruncie, co oznacza, że prawem głównym jest prawo wieczystego użytkowania, a prawem związanym (podrzędnym) jest prawo własności budynków i urządzeń. Z uregulowań tych wyprowadzony został w doktrynie pogląd, że "prawo własności budynków dzieli los prawny użytkowania wieczystego". Zbycie więc tego prawa odnosi się także do budynków, sama zaś własność budynków nie może być przeniesiona na inną osobę bez przeniesienia użytkowania wieczystego" (IgnatowiczPrawoRzeczowe, 1979, s. 177).
Z tej akcesoryjności prawa własności budynków w stosunku do użytkowania wieczystego gruntu (RudnickiKomentarzKC, 1999, s. 363) __nie wynika__ natomiast, że rozporządzenie prawem użytkowania wieczystego gruntu stanowi jednocześnie rozporządzenie, przysługującą użytkownikowi wieczystemu, własnością budynków. Konkluzja może być tylko taka, że użytkowanie wieczyste gruntu nie może być przedmiotem obrotu prawnego odrębnym od prawa własności budynków wzniesionych na tym gruncie, i odwrotnie, to ostatnie prawo nie może być przedmiotem obrotu prawnego odrębnym od prawa użytkowania wieczystego (wyrok SN z dnia 23.1.2003 r., II CKN 1155/00). Oznacza to, że zbycie u.w. wymaga każdorazowo przeniesienia na własność budynków znajdujących się na gruncie, a więc dokonania w tym samym akcie drugiej czynności prawnej. Brak postanowień w umowie o przeniesienie użytkowania wieczystego co do własności budynków znajdujących się na nieruchomości powoduje, że jest ona sprzeczna z ustawą i tym samym nieważna ({{pu przepis="art. 58 § 1 KC"}}).
A nie jest więc właścicielem nieruchomości.
((3)) wynik
A nie może domagać się eksmisji spółdzielni na podst. {{pu przepis="art. 222 § 1 KC"}}, gdyż nie jest właścicielem magazynu.
W roku 2006 A zażądał eksmisji spółdzielni z budynku magazynowego oraz zasądzenia kwoty 40.000 zł tytułem odszkodowania za bezumowne korzystanie przez S z tego budynku w okresie od 1.1.2004 r. do 28.2.2006 r.
//Czy roszczenie A zostanie uwzględnione?//
((2)) Roszczenie o eksmisję spółdzielni z budynku
Roszczenie A przeciwko S o usunięcie się z magazynu na podstawie {{pu przepis="art. 222 § 1 KC"}}
A mógłby mieć przeciw S roszczenie o usunięcie się z magazynu, gdyby był właścicielem magazynu, a S zajmowała go nie mając ku temu skutecznego wobec A uprawnienia.
((3)) własność magazynu
A musiałby być właścicielem magazynu.
Zgodnie z {{pu przepis="art. 235 § 1 zd. 2 KC"}} użytkownik wieczysty jest właścicielem budynków, które znajdowały się na gruncie oddanym we władanie w chwili zawarcia umowy o oddanie gruntu w [[UzytkowanieWieczyste użytkowanie wieczyste]]. Budynki stanowiące własność użytkownika wieczystego są więc - w drodze wyjątku od zasady //super ficies solo cedit// - odrębnymi nieruchomościami (wyrok SN z dnia 23.1.2003 r., II CKN 1155/00). Właścicielem magazynów z chwilą ich wybudowania stała więc S.
Należy się zastanowić, czy A nabył od S własność magazynu. A i L (jako likwidator S) zawarli umowę przeniesienia użytkowania wieczystego. Powstaje natomiast pytanie, jaki skutek ma pominięcie w umowie kwestii własności budynków znajdujących się na gruncie oddawanym w użytkowanie wieczyste w chwili podpisywania umowy. KC i UGospNier nie przewidują w tym zakresie bezpośrednich sankcji.
Z {{pu przepis="art. 235 KC"}} oraz charakteru prawa wieczystego użytkowania wynika, że kodeks cywilny nadał prawu wieczystego użytkowania gruntu nadrzędny charakter w stosunku do prawa własności budynków na tym gruncie, co oznacza, że prawem głównym jest prawo wieczystego użytkowania, a prawem związanym (podrzędnym) jest prawo własności budynków i urządzeń. Z uregulowań tych wyprowadzony został w doktrynie pogląd, że "prawo własności budynków dzieli los prawny użytkowania wieczystego". Zbycie więc tego prawa odnosi się także do budynków, sama zaś własność budynków nie może być przeniesiona na inną osobę bez przeniesienia użytkowania wieczystego" (IgnatowiczPrawoRzeczowe, 1979, s. 177).
Z tej akcesoryjności prawa własności budynków w stosunku do użytkowania wieczystego gruntu (RudnickiKomentarzKC, 1999, s. 363) __nie wynika__ natomiast, że rozporządzenie prawem użytkowania wieczystego gruntu stanowi jednocześnie rozporządzenie, przysługującą użytkownikowi wieczystemu, własnością budynków. Konkluzja może być tylko taka, że użytkowanie wieczyste gruntu nie może być przedmiotem obrotu prawnego odrębnym od prawa własności budynków wzniesionych na tym gruncie, i odwrotnie, to ostatnie prawo nie może być przedmiotem obrotu prawnego odrębnym od prawa użytkowania wieczystego (wyrok SN z dnia 23.1.2003 r., II CKN 1155/00). Oznacza to, że zbycie u.w. wymaga każdorazowo przeniesienia na własność budynków znajdujących się na gruncie, a więc dokonania w tym samym akcie drugiej czynności prawnej. Brak postanowień w umowie o przeniesienie użytkowania wieczystego co do własności budynków znajdujących się na nieruchomości powoduje, że jest ona sprzeczna z ustawą i tym samym nieważna ({{pu przepis="art. 58 § 1 KC"}}).
A nie jest więc właścicielem nieruchomości.
((3)) wynik
A nie może domagać się eksmisji spółdzielni na podst. {{pu przepis="art. 222 § 1 KC"}}, gdyż nie jest właścicielem magazynu.
Usunięte:
Czy roszczenie A zostanie uwzględnione?
((2)) Roszczenie o eksmisję spółdzielni z budynku
Roszczenie A przeciwko S o usunięcie się z magazynu na podstawie {{pu przepis="art. 222 § 1 KC"}}
A mógłby mieć przeciw S roszczenie o usunięcie się z magazynu, gdyby był właścicielem magazynu, a S zajmowała go nie mając ku temu skutecznego wobec A uprawnienia.
((3)) własność magazynu
A musiałby być właścicielem magazynu. Zgodnie bowiem z {{pu przepis="art. 235 § 1 zd. 2 KC"}} użytkownik wieczysty jest właścicielem budynków, które znajdowały się na gruncie oddanym we władanie w chwili zawarcia umowy o oddanie gruntu w [[UzytkowanieWieczyste użytkowanie wieczyste]]. Budynki stanowiące własność użytkownika wieczystego są więc - w drodze wyjątku od zasady //super ficies solo cedit// - odrębnymi nieruchomościami (wyrok SN z dnia 23.1.2003 r., II CKN 1155/00).
Tak by było, gdyby A i L zawarli skuteczną umowę przeniesieniu użytkowania wieczystego. Zgodnie z {{pu przepis="art. 237 KC"}} do przeniesienia tego prawa stosuje się odpowiednio przepisy o przeniesieniu własności nieruchomości, czyli {{pu przepis="art. 155 KC"}} i nast..
Konieczne jest więc zawarcie umowy cywilnoprawnej o przeniesieniu użytkowania wieczystego.
A i L zawarli stosowną umowę. Powstaje natomiast pytanie, jaki skutek ma pominięcie w umowie kwestii własności budynków znajdujących się na gruncie oddawanym w użytkowanie wieczyste w chwili podpisywania umowy. KC i UGospNier nie przewidują w tym zakresie bezpośrednich sankcji.
Przepis {{pu przepis="art. 235 KC"}}, który ma charakter //iuris cogentis//, a więc nie może być zmieniany wolą stron stanowi, że właścicielem budynków i innych urządzeń na gruncie oddanym w wieczyste użytkowanie jest użytkownik wieczysty (§ 1) oraz, że własność tych budynków i urządzeń jest prawem związanym z użytkowaniem wieczystym. Z przedstawionych uregulowań oraz charakteru prawa wieczystego użytkowania płynie wniosek, że kodeks cywilny nadał prawu wieczystego użytkowania gruntu nadrzędny charakter w stosunku do prawa własności budynków na tym gruncie, co oznacza, że prawem głównym jest prawo wieczystego użytkowania, a prawem związanym (podrzędnym) jest prawo własności budynków i urządzeń. Z uregulowań tych wyprowadzony został w doktrynie pogląd, że "prawo własności budynków dzieli los prawny użytkowania wieczystego. Zbycie więc tego prawa odnosi się także do budynków, sama zaś własność budynków nie może być przeniesiona na inną osobę bez przeniesienia użytkowania wieczystego" (IgnatowiczPrawoRzeczowe, 1979, s. 177). Wypowiedzi tej oraz zaprezentowanego także w doktrynie stwierdzenia, że z tak ukształtowanej relacji obu praw wynika "akcesoryjność" prawa własności budynków w stosunku do użytkowania wieczystego gruntu (RudnickiKomentarzKC, 1999, s. 363), nie można interpretować w ten sposób, że rozporządzenie prawem użytkowania wieczystego gruntu stanowi jednocześnie rozporządzenie, przysługującą użytkownikowi wieczystemu, własnością budynków. Uwzględniając pełen kontekst przytoczonych wypowiedzi oraz abstrahując od sformułowań użytych dla zaznaczenia relacji zachodzących między obu prawami, należy wyraźnie podkreślić, że użytkowanie wieczyste gruntu nie może być przedmiotem obrotu prawnego odrębnym od prawa własności budynków wzniesionych na tym gruncie, i odwrotnie, to ostatnie prawo nie może być przedmiotem obrotu prawnego odrębnym od prawa użytkowania wieczystego (wyrok SN z dnia 23.1.2003 r., II CKN 1155/00).
Brak postanowień co do własności budynków znajdujących się na nieruchomości w umowie oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste powoduje, że jest ona sprzeczna z ustawą i tym samym nieważna ({{pu przepis="art. 58 § 1 KC"}}).
A nie jest więc właścicielem nieruchomości.
((3)) wynik
A nie może domagać się eksmisji spółdzielni na podst. {{pu przepis="art. 222 § 1 KC"}}, gdyż nie jest właścicielem budynku.
Dodane:
A musiałby być właścicielem magazynu. Zgodnie bowiem z {{pu przepis="art. 235 § 1 zd. 2 KC"}} użytkownik wieczysty jest właścicielem budynków, które znajdowały się na gruncie oddanym we władanie w chwili zawarcia umowy o oddanie gruntu w [[UzytkowanieWieczyste użytkowanie wieczyste]]. Budynki stanowiące własność użytkownika wieczystego są więc - w drodze wyjątku od zasady //super ficies solo cedit// - odrębnymi nieruchomościami (wyrok SN z dnia 23.1.2003 r., II CKN 1155/00).
Usunięte:
Dodane:
Tak by było, gdyby A i L zawarli skuteczną umowę przeniesieniu użytkowania wieczystego. Zgodnie z {{pu przepis="art. 237 KC"}} do przeniesienia tego prawa stosuje się odpowiednio przepisy o przeniesieniu własności nieruchomości, czyli {{pu przepis="art. 155 KC"}} i nast..
Przepis {{pu przepis="art. 235 KC"}}, który ma charakter //iuris cogentis//, a więc nie może być zmieniany wolą stron stanowi, że właścicielem budynków i innych urządzeń na gruncie oddanym w wieczyste użytkowanie jest użytkownik wieczysty (§ 1) oraz, że własność tych budynków i urządzeń jest prawem związanym z użytkowaniem wieczystym. Z przedstawionych uregulowań oraz charakteru prawa wieczystego użytkowania płynie wniosek, że kodeks cywilny nadał prawu wieczystego użytkowania gruntu nadrzędny charakter w stosunku do prawa własności budynków na tym gruncie, co oznacza, że prawem głównym jest prawo wieczystego użytkowania, a prawem związanym (podrzędnym) jest prawo własności budynków i urządzeń. Z uregulowań tych wyprowadzony został w doktrynie pogląd, że "prawo własności budynków dzieli los prawny użytkowania wieczystego. Zbycie więc tego prawa odnosi się także do budynków, sama zaś własność budynków nie może być przeniesiona na inną osobę bez przeniesienia użytkowania wieczystego" (IgnatowiczPrawoRzeczowe, 1979, s. 177). Wypowiedzi tej oraz zaprezentowanego także w doktrynie stwierdzenia, że z tak ukształtowanej relacji obu praw wynika "akcesoryjność" prawa własności budynków w stosunku do użytkowania wieczystego gruntu (RudnickiKomentarzKC, 1999, s. 363), nie można interpretować w ten sposób, że rozporządzenie prawem użytkowania wieczystego gruntu stanowi jednocześnie rozporządzenie, przysługującą użytkownikowi wieczystemu, własnością budynków. Uwzględniając pełen kontekst przytoczonych wypowiedzi oraz abstrahując od sformułowań użytych dla zaznaczenia relacji zachodzących między obu prawami, należy wyraźnie podkreślić, że użytkowanie wieczyste gruntu nie może być przedmiotem obrotu prawnego odrębnym od prawa własności budynków wzniesionych na tym gruncie, i odwrotnie, to ostatnie prawo nie może być przedmiotem obrotu prawnego odrębnym od prawa użytkowania wieczystego (wyrok SN z dnia 23.1.2003 r., II CKN 1155/00).
Ponieważ A nie stał się właścicielem magazynu, nie może dochodzić także od S zapłaty za bezumowne korzystanie z budynku na podst. {{pu przepis="art. 225 zd. 1 KC"}}.
Przepis {{pu przepis="art. 235 KC"}}, który ma charakter //iuris cogentis//, a więc nie może być zmieniany wolą stron stanowi, że właścicielem budynków i innych urządzeń na gruncie oddanym w wieczyste użytkowanie jest użytkownik wieczysty (§ 1) oraz, że własność tych budynków i urządzeń jest prawem związanym z użytkowaniem wieczystym. Z przedstawionych uregulowań oraz charakteru prawa wieczystego użytkowania płynie wniosek, że kodeks cywilny nadał prawu wieczystego użytkowania gruntu nadrzędny charakter w stosunku do prawa własności budynków na tym gruncie, co oznacza, że prawem głównym jest prawo wieczystego użytkowania, a prawem związanym (podrzędnym) jest prawo własności budynków i urządzeń. Z uregulowań tych wyprowadzony został w doktrynie pogląd, że "prawo własności budynków dzieli los prawny użytkowania wieczystego. Zbycie więc tego prawa odnosi się także do budynków, sama zaś własność budynków nie może być przeniesiona na inną osobę bez przeniesienia użytkowania wieczystego" (IgnatowiczPrawoRzeczowe, 1979, s. 177). Wypowiedzi tej oraz zaprezentowanego także w doktrynie stwierdzenia, że z tak ukształtowanej relacji obu praw wynika "akcesoryjność" prawa własności budynków w stosunku do użytkowania wieczystego gruntu (RudnickiKomentarzKC, 1999, s. 363), nie można interpretować w ten sposób, że rozporządzenie prawem użytkowania wieczystego gruntu stanowi jednocześnie rozporządzenie, przysługującą użytkownikowi wieczystemu, własnością budynków. Uwzględniając pełen kontekst przytoczonych wypowiedzi oraz abstrahując od sformułowań użytych dla zaznaczenia relacji zachodzących między obu prawami, należy wyraźnie podkreślić, że użytkowanie wieczyste gruntu nie może być przedmiotem obrotu prawnego odrębnym od prawa własności budynków wzniesionych na tym gruncie, i odwrotnie, to ostatnie prawo nie może być przedmiotem obrotu prawnego odrębnym od prawa użytkowania wieczystego (wyrok SN z dnia 23.1.2003 r., II CKN 1155/00).
Ponieważ A nie stał się właścicielem magazynu, nie może dochodzić także od S zapłaty za bezumowne korzystanie z budynku na podst. {{pu przepis="art. 225 zd. 1 KC"}}.
Usunięte:
Przepis {{pu przepis="art. 235 KC"}}, który mają charakter iuris cogentis, a więc nie może być zmieniany wolą stron stanowi, że właścicielem budynków i innych urządzeń na gruncie oddanym w wieczyste użytkowanie jest użytkownik wieczysty (§ 1) oraz, że własność tych budynków i urządzeń jest prawem związanym z użytkowaniem wieczystym. Z przedstawionych uregulowań oraz charakteru prawa wieczystego użytkowania płynie wniosek, że kodeks cywilny nadał prawu wieczystego użytkowania gruntu nadrzędny charakter w stosunku do prawa własności budynków na tym gruncie, co oznacza, że prawem głównym jest prawo wieczystego użytkowania, a prawem związanym (podrzędnym) jest prawo własności budynków i urządzeń. Z uregulowań tych wyprowadzony został w doktrynie pogląd, że "prawo własności budynków dzieli los prawny użytkowania wieczystego. Zbycie więc tego prawa odnosi się także do budynków, sama zaś własność budynków nie może być przeniesiona na inną osobę bez przeniesienia użytkowania wieczystego" (IgnatowiczPrawoRzeczowe, 1979, s. 177). Wypowiedzi tej oraz zaprezentowanego także w doktrynie stwierdzenia, że z tak ukształtowanej relacji obu praw wynika "akcesoryjność" prawa własności budynków w stosunku do użytkowania wieczystego gruntu (RudnickiKomentarzKC, 1999, s. 363), nie można interpretować w ten sposób, że rozporządzenie prawem użytkowania wieczystego gruntu stanowi jednocześnie rozporządzenie, przysługującą użytkownikowi wieczystemu, własnością budynków. Uwzględniając pełen kontekst przytoczonych wypowiedzi oraz abstrahując od sformułowań użytych dla zaznaczenia relacji zachodzących między obu prawami, należy wyraźnie podkreślić, że użytkowanie wieczyste gruntu nie może być przedmiotem obrotu prawnego odrębnym od prawa własności budynków wzniesionych na tym gruncie, i odwrotnie, to ostatnie prawo nie może być przedmiotem obrotu prawnego odrębnym od prawa użytkowania wieczystego (wyrok SN z dnia 23.1.2003 r., II CKN 1155/00).
Ponieważ A nie stał się właścicielem magazynu, nie może dochodzić także od S zapłaty za bezumowne korzystanie z budynku na podst. {{pu przepis="art. 225 zd. 1 KC"}} (w tej sytuacji S należałoby uznać za posiadacza w złej wierze, gdyż błąd popełniony przy zawieraniu umowy jest tak oczywisty, iż należy uznać, że S powinna była wiedzieć o tym, że A nie nabył własności budynków magazynowych).
Dodane:
//(por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23.1.2003 r., II CKN 1155/00, niepubl. (LEX 78872))//
Dodane:
CategoryKazusyUzytkowanieWieczyste
