Protokół zmian strony KazusUzytkowanieWieczyste2
Wersja [15515]
Czas ostatniej edycji: 2012-02-12 12:48:27. Autor: QbW. [zbędne zdanie, błędne określenie osoby uzyskującej użytkowanie]Dodane:
Pytanie natomiast, czy do nabycia (pochodnego) użytkowania wieczystego konieczny jest wpis nowego użytkownika do księgi wieczystej. Zgodnie z {{pu przepis="art. 27 zd. 2 UGospNier"}} taki wpis jest niezbędny i ma charakter konstytutywny także w przypadku przeniesienia tego prawa w drodze umowy. Z chwilą wpisania A do księgi wieczystej dojdzie więc do nabycia przez nią prawa użytkowania wieczystego oraz własności budynku.
Usunięte:
Dodane:
Należy jednak sprawdzić, czy R nie utracił swego prawa na skutek tego, iż od 1956 r. nieruchomością władała M. W grę wchodzi zasiedzenie użytkowania wieczystego wg {{pu przepis="art. 172 KC"}}.
Usunięte:
Dodane:
((2)) Wynik
A ma prawo domagać się od M opuszczenia nieruchomości na podstawie {{pu przepis="art. 233 zd. 1 KC"}} w zw. z {{pu przepis="art. 222 § 1 KC"}}.
A ma prawo domagać się od M opuszczenia nieruchomości na podstawie {{pu przepis="art. 233 zd. 1 KC"}} w zw. z {{pu przepis="art. 222 § 1 KC"}}.
Usunięte:
A ma prawo domagać się od M opuszczenia nieruchomości na podstawie {{pu przepis="art. 233 zd. 1 KC"}} w zw. z {{pu przepis="art. 222 § 1 KC"}}.
Dodane:
**(3) wynik tymczasowy**
Użytkownikiem wieczystym jest więc A od chwili dokonania wpisu.
Użytkownikiem wieczystym jest więc A od chwili dokonania wpisu.
Usunięte:
Użytkownikiem wieczystym jest więc A od chwili dokonania wpisu.
Dodane:
==zasiedzenie użytkowania wieczystego==
Dodane:
//(por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 6.10.2000 r., IV CKN 137/00, niepubl. (LEX 52495)) / Legalis//
Usunięte:
Dodane:
Generalnie nabycie użytkowania wieczystego przez zasiedzenie jest dopuszczalne (zob. więcej w dokumencie ZasiedzenieUzytkowaniaWieczystego).
Dalej, należy ustalić, czy spełnione zostały stosowne warunki nabycia użytkowania wieczystego ex lege (zob. ZasiedzenieUzytkowaniaWieczystego).
Warunkiem zasiedzenia użytkowania wieczystego jest to, że zostało ono już wcześniej ustanowione na rzecz oznaczonej osoby (uchwała 7 sędziów SN z 11.12.1975 r., III CZP 63/75, opubl. w OSNC z 1976 r. nr 12, poz. 259). Nie ma więc możliwości [[NabycieKonstytutywne konstytutywnego nabycia]] prawa użytkowania wieczystego przez zasiedzenie.
W tym wypadku użytkowanie wieczyste zostało ustanowione dopiero na mocy umowy z dnia 7.3.1996 r. Żądanie opuszczenia nieruchomości zgłoszone zostało natomiast już w 1997 r. W takim wypadku termin zasiedzenia jeszcze nie upłynął (20 lub 30 lat - {{pu przepis="art. 172 KC"}} analog.).
Dalej, należy ustalić, czy spełnione zostały stosowne warunki nabycia użytkowania wieczystego ex lege (zob. ZasiedzenieUzytkowaniaWieczystego).
Warunkiem zasiedzenia użytkowania wieczystego jest to, że zostało ono już wcześniej ustanowione na rzecz oznaczonej osoby (uchwała 7 sędziów SN z 11.12.1975 r., III CZP 63/75, opubl. w OSNC z 1976 r. nr 12, poz. 259). Nie ma więc możliwości [[NabycieKonstytutywne konstytutywnego nabycia]] prawa użytkowania wieczystego przez zasiedzenie.
W tym wypadku użytkowanie wieczyste zostało ustanowione dopiero na mocy umowy z dnia 7.3.1996 r. Żądanie opuszczenia nieruchomości zgłoszone zostało natomiast już w 1997 r. W takim wypadku termin zasiedzenia jeszcze nie upłynął (20 lub 30 lat - {{pu przepis="art. 172 KC"}} analog.).
Usunięte:
Dalej, należy ustalić, czy spełnione zostały stosowne warunki nabycia użytkowania wieczystego ex lege. Możliwość nabycia w drodze zasiedzenia użytkowania wieczystego podlega jednak istotnemu ograniczeniu. Należy mianowicie przyjąć, że dopuszczalne jest to tylko wtedy, gdy użytkowanie wieczyste zostało już ustanowione na rzecz oznaczonej osoby (uchwała 7 sędziów SN z 11.12.1975 r., III CZP 63/75, opubl. w OSNC z 1976 r. nr 12, poz. 259).
W tym wypadku użytkowanie wieczyste zostało ustanowione dopiero na mocy umowy z dnia 7.3.1996 r. Żądanie opuszczenia nieruchomości zgłoszone zostało natomiast już w 1997 r. W takim wypadku termin zasiedzenia jeszcze nie upłynął.
Dodane:
Generalnie nabycie użytkowania wieczystego przez zasiedzenie jest dopuszczalne (zob. ZasiedzenieUzytkowaniaWieczystego).
Dalej, należy ustalić, czy spełnione zostały stosowne warunki nabycia użytkowania wieczystego ex lege. Możliwość nabycia w drodze zasiedzenia użytkowania wieczystego podlega jednak istotnemu ograniczeniu. Należy mianowicie przyjąć, że dopuszczalne jest to tylko wtedy, gdy użytkowanie wieczyste zostało już ustanowione na rzecz oznaczonej osoby (uchwała 7 sędziów SN z 11.12.1975 r., III CZP 63/75, opubl. w OSNC z 1976 r. nr 12, poz. 259).
W tym wypadku użytkowanie wieczyste zostało ustanowione dopiero na mocy umowy z dnia 7.3.1996 r. Żądanie opuszczenia nieruchomości zgłoszone zostało natomiast już w 1997 r. W takim wypadku termin zasiedzenia jeszcze nie upłynął.
M nie nabyła użytkowania wieczystego przez zasiedzenie.
M nie przysługuje także skuteczne względem A uprawnienie do władania przedmiotem użytkowania wieczystego. Można ewentualnie zbadać przysługujące na mocy {{pu przepis="art. 461 KC"}} prawo zatrzymania. Ma ono i tak jedynie skutek odraczający a nie niweczący roszczenie.
Dalej, należy ustalić, czy spełnione zostały stosowne warunki nabycia użytkowania wieczystego ex lege. Możliwość nabycia w drodze zasiedzenia użytkowania wieczystego podlega jednak istotnemu ograniczeniu. Należy mianowicie przyjąć, że dopuszczalne jest to tylko wtedy, gdy użytkowanie wieczyste zostało już ustanowione na rzecz oznaczonej osoby (uchwała 7 sędziów SN z 11.12.1975 r., III CZP 63/75, opubl. w OSNC z 1976 r. nr 12, poz. 259).
W tym wypadku użytkowanie wieczyste zostało ustanowione dopiero na mocy umowy z dnia 7.3.1996 r. Żądanie opuszczenia nieruchomości zgłoszone zostało natomiast już w 1997 r. W takim wypadku termin zasiedzenia jeszcze nie upłynął.
M nie nabyła użytkowania wieczystego przez zasiedzenie.
M nie przysługuje także skuteczne względem A uprawnienie do władania przedmiotem użytkowania wieczystego. Można ewentualnie zbadać przysługujące na mocy {{pu przepis="art. 461 KC"}} prawo zatrzymania. Ma ono i tak jedynie skutek odraczający a nie niweczący roszczenie.
Usunięte:
Na początku jednak trzeba rozważyć, czy nabycie użytkowania wieczystego przez zasiedzenie jest w ogóle możliwe. KC przyjął zasadę, że __możność nabycia przez zasiedzenie prawa rzeczowego zależy od pozytywnego przepisu__, i zasada ta znalazła wyraz w normach {{pu przepis="art. 172 KC"}} i {{pu przepis="art. 292 KC"}}. Brak przepisu w kwestii nabycia wieczystego użytkowania przez zasiedzenie może więc prowadzić do wniosku, że nabycie tego prawa w tym trybie jest niedopuszczalne.
Jednakże należy - ze względu na potrzebę ochrony użytkownika wieczystego - przyjąć, że co do możności nabycia przez zasiedzenie prawa wieczystego użytkowania istnieje luka i że luka ta powinna być uzupełniona drogą analogii. W tym wypadku chodzi o analogiczne stosowanie przepisów o nabyciu w drodze zasiedzenia prawa własności, tj. art. 172 – {{pu przepis="art. 177 KC"}} (uchwała 7 sędziów SN z 11.12.1975 r., III CZP 63/75, opubl. w OSNC z 1976 r. nr 12, poz. 259).
Uzasadnienie dla analogii wynika "z porównania zakresu uprawnień właściciela oraz wieczystego użytkownika wynika, że są one bardzo zbieżne, jeśli chodzi o uprawnienie do rozporządzania i władania, z tą jednak różnicą, że uprawnienie do władania jest ograniczone sposobem korzystania z rzeczy wskazanych w umowie oraz czasem; może też ono powstać tylko na przedmiocie własności państwowej lub samorządowej. Oba te prawa spełniają te same funkcje w stosunku do mienia indywidualnego lub osobistego. Prawo wieczystego użytkowania podlega takiej samej ochronie jak prawo własności. Znajduje to oparcie w przepisach {{pu przepis="art. 140 KC"}} i {{pu przepis="art. 233 KC"}}, z których wynika, że zarówno właściciel, jak i użytkownik wieczysty mogą korzystać z rzeczy z wyłączeniem innych osób. Identyczne dyspozycje obu przepisów prowadzą do wniosku, że wieczysty użytkownik korzysta ze środków ochrony przewidzianych dla prawa własności. Ta rodzajowa bliskość obu praw i tożsamość spełnianych funkcji pozwalają przyjąć, że i w stosunku do wieczystego użytkowania mają w drodze analogii odpowiednie zastosowanie przepisy o zasiedzeniu" (uchwała 7 sędziów SN z 11.12.1975 r., III CZP 63/75, opubl. w OSNC z 1976 r. nr 12, poz. 259).
Tak więc nabycie użytkowania wieczystego przez zasiedzenie jest dopuszczalne.
//(b) zasiedzenie użytkowania wieczystego przez M//
Dalej, należy ustalić, czy spełnione zostały stosowne warunki nabycia użytkowania wieczystego ex lege. Możliwość nabycia w drodze zasiedzenia użytkowania wieczystego podlega jednak istotnemu ograniczeniu. Należy mianowicie przyjąć, że dopuszczalne jest to tylko wtedy, gdy użytkowanie wieczyste zostało już ustanowione na rzecz oznaczonej osoby (uchwała 7 sędziów SN z 11.12.1975 r., III CZP 63/75, opubl. w OSNC z 1976 r. nr 12, poz. 259).
W tym wypadku użytkowanie wieczyste zostało ustanowione dopiero na mocy umowy z dnia 7.3.1996 r. Żądanie opuszczenia nieruchomości zgłoszone zostało natomiast już w 1997 r. W takim wypadku termin zasiedzenia jeszcze nie upłynął.
M nie nabyła użytkowania wieczystego przez zasiedzenie.
M nie przysługuje także skuteczne względem A uprawnienie do władania przedmiotem użytkowania wieczystego. Może ewentualnie powołać się na przysługujące na mocy {{pu przepis="art. 461 KC"}} prawo zatrzymania, które ma jedynie skutek odraczający a nie niweczący roszczenie (zob. następny punkt).
Dodane:
Działka będąca własnością Skarbu Państwa była w posiadaniu J, a następnie - od 1955 r. - w posiadaniu jego syna R. Za zgodą R od 1956 r. korzystała z tej nieruchomości jego siostra M, która wzniosła na tej działce budynek przystosowany do zamieszkania. W ewidencji gruntów jako osoba władająca przedmiotową działką wykazany był R, który opłacał podatek od nieruchomości. M zwracała mu jednak te kwoty.
Usunięte:
Dodane:
Uzasadnienie dla analogii wynika "z porównania zakresu uprawnień właściciela oraz wieczystego użytkownika wynika, że są one bardzo zbieżne, jeśli chodzi o uprawnienie do rozporządzania i władania, z tą jednak różnicą, że uprawnienie do władania jest ograniczone sposobem korzystania z rzeczy wskazanych w umowie oraz czasem; może też ono powstać tylko na przedmiocie własności państwowej lub samorządowej. Oba te prawa spełniają te same funkcje w stosunku do mienia indywidualnego lub osobistego. Prawo wieczystego użytkowania podlega takiej samej ochronie jak prawo własności. Znajduje to oparcie w przepisach {{pu przepis="art. 140 KC"}} i {{pu przepis="art. 233 KC"}}, z których wynika, że zarówno właściciel, jak i użytkownik wieczysty mogą korzystać z rzeczy z wyłączeniem innych osób. Identyczne dyspozycje obu przepisów prowadzą do wniosku, że wieczysty użytkownik korzysta ze środków ochrony przewidzianych dla prawa własności. Ta rodzajowa bliskość obu praw i tożsamość spełnianych funkcji pozwalają przyjąć, że i w stosunku do wieczystego użytkowania mają w drodze analogii odpowiednie zastosowanie przepisy o zasiedzeniu" (uchwała 7 sędziów SN z 11.12.1975 r., III CZP 63/75, opubl. w OSNC z 1976 r. nr 12, poz. 259).
Usunięte:
Dodane:
W 1990 r. na mocy komunalizacji nieruchomości właścicielem działki stała się gmina G. W dniu 7.3.1996 r. G zawarła z R umowę o oddaniu mu gruntu w użytkowanie wieczyste i przeniosła nań własność budynku znajdującego się na działce. Wpisu użytkowania wieczystego do księgi wieczystej dokonano miesiąc później.
Dnia 20.12.1996 r., R darował prawo wieczystego użytkowania działki oraz własność budynku swej córce A. Wkrótce potem dokonano odpowiedniego wpisu w księdze wieczystej.
W 1997 r. A zażądała od M usunięcia się z nieruchomości.
//Czy jej żądanie jest zasadne?//
((2)) Powstanie roszczenia
Roszczenie powstaje, jeżeli A jest uprawnionym z tytułu [[UzytkowanieWieczyste użytkowania wieczystego]], zaś M włada jej gruntem, nie posiadając stosownego uprawnienia.
((3)) użytkownik wieczysty
Użytkownikiem wieczystym był R, z którym właściciel nieruchomości (gmina G) zawarła dnia od 7.3.1996 r. stosowną umowę, i który został wpisany do KW.
**(1) nabycie przez M**
Należy jednak sprawdzić, czy R nie utracił oni swego prawa na skutek tego, iż od 1956 r. nieruchomością władała M. W grę wchodzi zasiedzenie użytkowania wieczystego wg {{pu przepis="art. 172 KC"}}.
//(a) dopuszczalność zasiedzenie użytkowania wieczystego//
Na początku jednak trzeba rozważyć, czy nabycie użytkowania wieczystego przez zasiedzenie jest w ogóle możliwe. KC przyjął zasadę, że __możność nabycia przez zasiedzenie prawa rzeczowego zależy od pozytywnego przepisu__, i zasada ta znalazła wyraz w normach {{pu przepis="art. 172 KC"}} i {{pu przepis="art. 292 KC"}}. Brak przepisu w kwestii nabycia wieczystego użytkowania przez zasiedzenie może więc prowadzić do wniosku, że nabycie tego prawa w tym trybie jest niedopuszczalne.
Jednakże należy - ze względu na potrzebę ochrony użytkownika wieczystego - przyjąć, że co do możności nabycia przez zasiedzenie prawa wieczystego użytkowania istnieje luka i że luka ta powinna być uzupełniona drogą analogii. W tym wypadku chodzi o analogiczne stosowanie przepisów o nabyciu w drodze zasiedzenia prawa własności, tj. art. 172 – {{pu przepis="art. 177 KC"}} (uchwała 7 sędziów SN z 11.12.1975 r., III CZP 63/75, opubl. w OSNC z 1976 r. nr 12, poz. 259).
"Z porównania zakresu uprawnień właściciela oraz wieczystego użytkownika wynika, że są one bardzo zbieżne, jeśli chodzi o uprawnienie do rozporządzania i władania, z tą jednak różnicą, że uprawnienie do władania jest ograniczone sposobem korzystania z rzeczy wskazanych w umowie oraz czasem; może też ono powstać tylko na przedmiocie własności państwowej lub samorządowej. Oba te prawa spełniają te same funkcje w stosunku do mienia indywidualnego lub osobistego. Prawo wieczystego użytkowania podlega takiej samej ochronie jak prawo własności. Znajduje to oparcie w przepisach {{pu przepis="art. 140 KC"}} i {{pu przepis="art. 233 KC"}}, z których wynika, że zarówno właściciel, jak i użytkownik wieczysty mogą korzystać z rzeczy z wyłączeniem innych osób. Identyczne dyspozycje obu przepisów prowadzą do wniosku, że wieczysty użytkownik korzysta ze środków ochrony przewidzianych dla prawa własności. Ta rodzajowa bliskość obu praw i tożsamość spełnianych funkcji pozwalają przyjąć, że i w stosunku do wieczystego użytkowania mają w drodze analogii odpowiednie zastosowanie przepisy o zasiedzeniu. Za takim ujęcie przemawiają także potrzeby życia społecznego. Wskazuje na to cel wieczystego użytkowania, którym jest prawidłowa organizacja zabudowy terenów państwowych dla zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych, przy uwzględnieniu planowej gospodarki terenami. Jak tego dowodzi praktyka, w tym zakresie niejednokrotnie powstają długotrwałe stany faktyczne nie odpowiadające rzeczywistemu stanowi rzeczy, co z punktu widzenia porządku prawnego jest zjawiskiem niepożądanym. Dlatego konieczne jest przyjęcie takiej konstrukcji, która pozwalałaby na usuwanie wspomnianych niezgodności. Konstrukcję tę zapewnia instytucja zasiedzenia"(uchwała 7 sędziów SN z 11.12.1975 r., III CZP 63/75, opubl. w OSNC z 1976 r. nr 12, poz. 259).
Tak więc nabycie użytkowania wieczystego przez zasiedzenie jest dopuszczalne.
//(b) zasiedzenie użytkowania wieczystego przez M//
Dalej, należy ustalić, czy spełnione zostały stosowne warunki nabycia użytkowania wieczystego ex lege. Możliwość nabycia w drodze zasiedzenia użytkowania wieczystego podlega jednak istotnemu ograniczeniu. Należy mianowicie przyjąć, że dopuszczalne jest to tylko wtedy, gdy użytkowanie wieczyste zostało już ustanowione na rzecz oznaczonej osoby (uchwała 7 sędziów SN z 11.12.1975 r., III CZP 63/75, opubl. w OSNC z 1976 r. nr 12, poz. 259).
W tym wypadku użytkowanie wieczyste zostało ustanowione dopiero na mocy umowy z dnia 7.3.1996 r. Żądanie opuszczenia nieruchomości zgłoszone zostało natomiast już w 1997 r. W takim wypadku termin zasiedzenia jeszcze nie upłynął.
M nie nabyła użytkowania wieczystego przez zasiedzenie.
**(2) nabycie użytkowania przez A**
Skoro R był użytkownikiem wieczystym w dniu dokonania darowizny, należy ustalić, czy skutecznie dokonał aktu przekazania tego prawa córce.
Zgodnie z {{pu przepis="art. 237 KC"}} do przeniesienia użytkowania wieczystego stosuje się odpowiednio przepisy o przeniesieniu własności nieruchomości. Przeniesienie użytkowania wieczystego następuje więc wg przepisów {{pu przepis="art. 155 KC"}} i nast. Wynika stąd, że samo zawarcie umowy darowizny, jako umowy zobowiązującej do przeniesienia prawa użytkowania wieczystego, przenosi to prawo na nabywcę ({{pu przepis="art. 155 § 1 KC"}}), chyba że strony inaczej postanowią.
Ponadto konieczne jest dochowanie formy aktu notarialnego ({{pu przepis="art. 237 KC"}} w zw. z {{pu przepis="art. 158 KC"}}), z czego strony się wywiązały.
Pytanie natomiast, czy do nabycia (pochodnego) użytkowania wieczystego konieczny jest wpis nowego użytkownika do księgi wieczystej. Zgodnie z {{pu przepis="art. 27 zd. 2 UGospNier"}} taki wpis jest niezbędny i ma charakter konstytutywny także w przypadku przeniesienia tego prawa w drodze umowy. Wobec braku tego wpisu nie doszło do nabycia użytkowania wieczystego przez P. Z chwilą wpisania M do księgi wieczystej dojdzie więc do nabycia przez nią prawa użytkowania wieczystego.
**(3) wynik tymczasowy**
Użytkownikiem wieczystym jest więc A od chwili dokonania wpisu.
((3)) faktyczne władanie gruntem
M ma grunt we faktycznym władaniu od 1956 r.
((3)) brak uprawnienia do władania nieruchomością
M nie przysługuje także skuteczne względem A uprawnienie do władania przedmiotem użytkowania wieczystego. Może ewentualnie powołać się na przysługujące na mocy {{pu przepis="art. 461 KC"}} prawo zatrzymania, które ma jedynie skutek odraczający a nie niweczący roszczenie (zob. następny punkt).
((2)) Zaskarżalność
Z uwagi na poczynione na budowę budynków nakłady, M przysługuje prawo zatrzymania wg {{pu przepis="art. 461 § 1 KC"}}.
((1)) Wynik
A ma prawo domagać się od M opuszczenia nieruchomości na podstawie {{pu przepis="art. 233 zd. 1 KC"}} w zw. z {{pu przepis="art. 222 § 1 KC"}}.
CategoryKazusyUzytkowanieWieczyste CategoryZasiedzenie
Dnia 20.12.1996 r., R darował prawo wieczystego użytkowania działki oraz własność budynku swej córce A. Wkrótce potem dokonano odpowiedniego wpisu w księdze wieczystej.
W 1997 r. A zażądała od M usunięcia się z nieruchomości.
//Czy jej żądanie jest zasadne?//
((2)) Powstanie roszczenia
Roszczenie powstaje, jeżeli A jest uprawnionym z tytułu [[UzytkowanieWieczyste użytkowania wieczystego]], zaś M włada jej gruntem, nie posiadając stosownego uprawnienia.
((3)) użytkownik wieczysty
Użytkownikiem wieczystym był R, z którym właściciel nieruchomości (gmina G) zawarła dnia od 7.3.1996 r. stosowną umowę, i który został wpisany do KW.
**(1) nabycie przez M**
Należy jednak sprawdzić, czy R nie utracił oni swego prawa na skutek tego, iż od 1956 r. nieruchomością władała M. W grę wchodzi zasiedzenie użytkowania wieczystego wg {{pu przepis="art. 172 KC"}}.
//(a) dopuszczalność zasiedzenie użytkowania wieczystego//
Na początku jednak trzeba rozważyć, czy nabycie użytkowania wieczystego przez zasiedzenie jest w ogóle możliwe. KC przyjął zasadę, że __możność nabycia przez zasiedzenie prawa rzeczowego zależy od pozytywnego przepisu__, i zasada ta znalazła wyraz w normach {{pu przepis="art. 172 KC"}} i {{pu przepis="art. 292 KC"}}. Brak przepisu w kwestii nabycia wieczystego użytkowania przez zasiedzenie może więc prowadzić do wniosku, że nabycie tego prawa w tym trybie jest niedopuszczalne.
Jednakże należy - ze względu na potrzebę ochrony użytkownika wieczystego - przyjąć, że co do możności nabycia przez zasiedzenie prawa wieczystego użytkowania istnieje luka i że luka ta powinna być uzupełniona drogą analogii. W tym wypadku chodzi o analogiczne stosowanie przepisów o nabyciu w drodze zasiedzenia prawa własności, tj. art. 172 – {{pu przepis="art. 177 KC"}} (uchwała 7 sędziów SN z 11.12.1975 r., III CZP 63/75, opubl. w OSNC z 1976 r. nr 12, poz. 259).
"Z porównania zakresu uprawnień właściciela oraz wieczystego użytkownika wynika, że są one bardzo zbieżne, jeśli chodzi o uprawnienie do rozporządzania i władania, z tą jednak różnicą, że uprawnienie do władania jest ograniczone sposobem korzystania z rzeczy wskazanych w umowie oraz czasem; może też ono powstać tylko na przedmiocie własności państwowej lub samorządowej. Oba te prawa spełniają te same funkcje w stosunku do mienia indywidualnego lub osobistego. Prawo wieczystego użytkowania podlega takiej samej ochronie jak prawo własności. Znajduje to oparcie w przepisach {{pu przepis="art. 140 KC"}} i {{pu przepis="art. 233 KC"}}, z których wynika, że zarówno właściciel, jak i użytkownik wieczysty mogą korzystać z rzeczy z wyłączeniem innych osób. Identyczne dyspozycje obu przepisów prowadzą do wniosku, że wieczysty użytkownik korzysta ze środków ochrony przewidzianych dla prawa własności. Ta rodzajowa bliskość obu praw i tożsamość spełnianych funkcji pozwalają przyjąć, że i w stosunku do wieczystego użytkowania mają w drodze analogii odpowiednie zastosowanie przepisy o zasiedzeniu. Za takim ujęcie przemawiają także potrzeby życia społecznego. Wskazuje na to cel wieczystego użytkowania, którym jest prawidłowa organizacja zabudowy terenów państwowych dla zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych, przy uwzględnieniu planowej gospodarki terenami. Jak tego dowodzi praktyka, w tym zakresie niejednokrotnie powstają długotrwałe stany faktyczne nie odpowiadające rzeczywistemu stanowi rzeczy, co z punktu widzenia porządku prawnego jest zjawiskiem niepożądanym. Dlatego konieczne jest przyjęcie takiej konstrukcji, która pozwalałaby na usuwanie wspomnianych niezgodności. Konstrukcję tę zapewnia instytucja zasiedzenia"(uchwała 7 sędziów SN z 11.12.1975 r., III CZP 63/75, opubl. w OSNC z 1976 r. nr 12, poz. 259).
Tak więc nabycie użytkowania wieczystego przez zasiedzenie jest dopuszczalne.
//(b) zasiedzenie użytkowania wieczystego przez M//
Dalej, należy ustalić, czy spełnione zostały stosowne warunki nabycia użytkowania wieczystego ex lege. Możliwość nabycia w drodze zasiedzenia użytkowania wieczystego podlega jednak istotnemu ograniczeniu. Należy mianowicie przyjąć, że dopuszczalne jest to tylko wtedy, gdy użytkowanie wieczyste zostało już ustanowione na rzecz oznaczonej osoby (uchwała 7 sędziów SN z 11.12.1975 r., III CZP 63/75, opubl. w OSNC z 1976 r. nr 12, poz. 259).
W tym wypadku użytkowanie wieczyste zostało ustanowione dopiero na mocy umowy z dnia 7.3.1996 r. Żądanie opuszczenia nieruchomości zgłoszone zostało natomiast już w 1997 r. W takim wypadku termin zasiedzenia jeszcze nie upłynął.
M nie nabyła użytkowania wieczystego przez zasiedzenie.
**(2) nabycie użytkowania przez A**
Skoro R był użytkownikiem wieczystym w dniu dokonania darowizny, należy ustalić, czy skutecznie dokonał aktu przekazania tego prawa córce.
Zgodnie z {{pu przepis="art. 237 KC"}} do przeniesienia użytkowania wieczystego stosuje się odpowiednio przepisy o przeniesieniu własności nieruchomości. Przeniesienie użytkowania wieczystego następuje więc wg przepisów {{pu przepis="art. 155 KC"}} i nast. Wynika stąd, że samo zawarcie umowy darowizny, jako umowy zobowiązującej do przeniesienia prawa użytkowania wieczystego, przenosi to prawo na nabywcę ({{pu przepis="art. 155 § 1 KC"}}), chyba że strony inaczej postanowią.
Ponadto konieczne jest dochowanie formy aktu notarialnego ({{pu przepis="art. 237 KC"}} w zw. z {{pu przepis="art. 158 KC"}}), z czego strony się wywiązały.
Pytanie natomiast, czy do nabycia (pochodnego) użytkowania wieczystego konieczny jest wpis nowego użytkownika do księgi wieczystej. Zgodnie z {{pu przepis="art. 27 zd. 2 UGospNier"}} taki wpis jest niezbędny i ma charakter konstytutywny także w przypadku przeniesienia tego prawa w drodze umowy. Wobec braku tego wpisu nie doszło do nabycia użytkowania wieczystego przez P. Z chwilą wpisania M do księgi wieczystej dojdzie więc do nabycia przez nią prawa użytkowania wieczystego.
**(3) wynik tymczasowy**
Użytkownikiem wieczystym jest więc A od chwili dokonania wpisu.
((3)) faktyczne władanie gruntem
M ma grunt we faktycznym władaniu od 1956 r.
((3)) brak uprawnienia do władania nieruchomością
M nie przysługuje także skuteczne względem A uprawnienie do władania przedmiotem użytkowania wieczystego. Może ewentualnie powołać się na przysługujące na mocy {{pu przepis="art. 461 KC"}} prawo zatrzymania, które ma jedynie skutek odraczający a nie niweczący roszczenie (zob. następny punkt).
((2)) Zaskarżalność
Z uwagi na poczynione na budowę budynków nakłady, M przysługuje prawo zatrzymania wg {{pu przepis="art. 461 § 1 KC"}}.
((1)) Wynik
A ma prawo domagać się od M opuszczenia nieruchomości na podstawie {{pu przepis="art. 233 zd. 1 KC"}} w zw. z {{pu przepis="art. 222 § 1 KC"}}.
CategoryKazusyUzytkowanieWieczyste CategoryZasiedzenie
Usunięte:
Czy jej żądanie jest zasadne?
((2)) Powstanie roszczenia
Roszczenie powstaje, jeżeli A jest uprawnionym z tytułu [[UzytkowanieWieczyste użytkowania wieczystego]], zaś M włada jej gruntem, nie posiadając stosownego uprawnienia.
((3)) użytkownik wieczysty
Na początku użytkownikiem wieczystym był R, z którym właściciel nieruchomości (gmina G) zawarła dnia 7.3.1996 r. stosowną umowę.
**(1) nabycie przez M**
Należy jednak sprawdzić, czy R nie utracił oni swego prawa na skutek tego, iż od 1956 r. nieruchomością władała M. W grę wchodzi zasiedzenie użytkowania wieczystego wg {{pu przepis="art. 172 KC"}}.
//(a) dopuszczalność zasiedzenie użytkowania wieczystego//
Na początku jednak trzeba rozważyć, czy nabycie użytkowania wieczystego przez zasiedzenie jest w ogóle możliwe. KC przyjął zasadę, że możność nabycia przez zasiedzenie prawa rzeczowego zależy od pozytywnego przepisu, i zasada ta znalazła wyraz w normach {{pu przepis="art. 172 KC"}} i {{pu przepis="art. 292 KC"}}. Brak przepisu w kwestii nabycia wieczystego użytkowania przez zasiedzenie może więc prowadzić do wniosku, że nabycie tego prawa w tym trybie jest niedopuszczalne.
Jednakże należy - ze względu na potrzebę ochrony użytkownika wieczystego - przyjąć, że co do możności nabycia przez zasiedzenie prawa wieczystego użytkowania istnieje luka i że luka ta powinna być uzupełniona drogą analogii. W tym wypadku chodzi o analogiczne stosowanie przepisów o nabyciu w drodze zasiedzenia prawa własności, tj. art. 172 – {{pu przepis="art. 177 KC"}} (uchwała 7 sędziów SN z 11.12.1975 r., III CZP 63/75, opubl. w OSNC z 1976 r. nr 12, poz. 259).
Z porównania zakresu uprawnień właściciela oraz wieczystego użytkownika wynika, że są one bardzo zbieżne, jeśli chodzi o uprawnienie do rozporządzania i władania, z tą jednak różnicą, że uprawnienie do władania jest ograniczone sposobem korzystania z rzeczy wskazanych w umowie oraz czasem; może też ono powstać tylko na przedmiocie własności państwowej. Oba te prawa spełniają te same funkcje w stosunku do mienia indywidualnego lub osobistego. Prawo wieczystego użytkowania podlega takiej samej ochronie jak prawo własności. Znajduje to oparcie w przepisach {{pu przepis="art. 140 KC"}} i {{pu przepis="art. 233 KC"}}, z których wynika, że zarówno właściciel, jak i użytkownik wieczysty mogą korzystać z rzeczy z wyłączeniem innych osób. Identyczne dyspozycje obu przepisów prowadzą do wniosku, że wieczysty użytkownik korzysta ze środków ochrony przewidzianych dla prawa własności. Ta rodzajowa bliskość obu praw i tożsamość spełnianych funkcji pozwalają - jak już zaznaczono - przyjąć, że i w stosunku do wieczystego użytkowania mają w drodze analogii odpowiednie zastosowanie przepisy o zasiedzeniu. Za takim ujęcie przemawiają także potrzeby życia społecznego. Wskazuje na to cel wieczystego użytkowania, którym jest prawidłowa organizacja zabudowy terenów państwowych dla zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych, przy uwzględnieniu planowej gospodarki terenami. Jak tego dowodzi praktyka, w tym zakresie niejednokrotnie powstają długotrwałe stany faktyczne nie odpowiadające rzeczywistemu stanowi rzeczy, co z punktu widzenia porządku prawnego jest zjawiskiem niepożądanym. Dlatego konieczne jest przyjęcie takiej konstrukcji, która pozwalałaby na usuwanie wspomnianych niezgodności. Konstrukcję tę zapewnia instytucja zasiedzenia (uchwała 7 sędziów SN z 11.12.1975 r., III CZP 63/75, opubl. w OSNC z 1976 r. nr 12, poz. 259).
Tak więc nabycie użytkowania wieczystego przez zasiedzenie jest dopuszczalne.
//(b) zasiedzenie użytkowania wieczystego przez M//
Dalej, należy ustalić, czy spełnione zostały stosowne warunki nabycia użytkowania wieczystego ex lege. Możliwość nabycia w drodze zasiedzenia użytkowania wieczystego podlega jednak istotnemu ograniczeniu. Należy mianowicie przyjąć, że dopuszczalne jest to tylko wtedy, gdy użytkowanie wieczyste zostało już ustanowione na rzecz oznaczonej osoby (uchwała 7 sędziów SN z 11.12.1975 r., III CZP 63/75, opubl. w OSNC z 1976 r. nr 12, poz. 259).
W tym wypadku użytkowanie wieczyste zostało ustanowione dopiero na mocy umowy z dnia 7.3.1996 r. Żądanie opuszczenia nieruchomości zgłoszone zostało natomiast już w 1997 r. W takim wypadku termin zasiedzenia jeszcze nie upłynął.
M nie nabyła użytkowania wieczystego. Użytkownikiem wieczystym nieruchomości był więc w dniu dokonania darowizny (20.12.1996 r.) R.
**(2) nabycie użytkowania przez A**
Skoro R był użytkownikiem wieczystym w dniu dokonania darowizny, należy ustalić, czy skutecznie dokonał aktu przekazania tego prawa córce.
Zgodnie z {{pu przepis="art. 237 KC"}} do przeniesienia użytkowania wieczystego stosuje się odpowiednio przepisy o przeniesieniu własności nieruchomości. Przeniesienie użytkowania wieczystego następuje więc wg przepisów {{pu przepis="art. 155 KC"}} i nast. Wynika stąd, że samo zawarcie umowy darowizny, jako umowy zobowiązującej do przeniesienia prawa użytkowania wieczystego, przenosi to prawo na nabywcę ({{pu przepis="art. 155 § 1 KC"}}), chyba że strony inaczej postanowią.
Ponadto konieczne jest dochowanie formy aktu notarialnego ({{pu przepis="art. 237 KC"}} w zw. z {{pu przepis="art. 158 KC"}}), z czego strony się wywiązały.
Pytanie natomiast, czy do nabycia (pochodnego) użytkowania wieczystego konieczny jest wpis nowego użytkownika do księgi wieczystej. Zgodnie z {{pu przepis="art. 27 zd. 2 UGospNier"}} taki wpis jest niezbędny i ma charakter konstytutywny także w przypadku przeniesienia tego prawa w drodze umowy. Wobec braku tego wpisu nie doszło do nabycia użytkowania wieczystego przez P. Z chwilą wpisania M do księgi wieczystej dojdzie więc do nabycia przez nią prawa użytkowania wieczystego.
**(3) wynik tymczasowy**
Użytkownikiem wieczystym będzie więc A z chwilą dokonania wpisu.
((3)) faktyczne władanie gruntem
M ma grunt we faktycznym władaniu od 1956 r.
((3)) brak uprawnienia do władania nieruchomością
M nie przysługuje także skuteczne względem A uprawnienie do władania przedmiotem użytkowania wieczystego. Może ewentualnie powołać się na przysługujące na mocy {{pu przepis="art. 461 KC"}} prawo zatrzymania, które ma jedynie skutek odraczający a nie niweczący roszczenie (zob. następny punkt).
((2)) Zaskarżalność
Z uwagi na poczynione na budowę budynków nakłady, M przysługuje prawo zatrzymania wg {{pu przepis="art. 461 § 1 KC"}}.
((2)) Wynik
A ma prawo domagać się od M opuszczenia nieruchomości.
CategoryKazusyUzytkowanieWieczyste
Dodane:
Roszczenie powstaje, jeżeli A jest uprawnionym z tytułu [[UzytkowanieWieczyste użytkowania wieczystego]], zaś M włada jej gruntem, nie posiadając stosownego uprawnienia.
Usunięte:
Dodane:
Należy jednak sprawdzić, czy R nie utracił oni swego prawa na skutek tego, iż od 1956 r. nieruchomością władała M. W grę wchodzi zasiedzenie użytkowania wieczystego wg {{pu przepis="art. 172 KC"}}.
//(a) dopuszczalność zasiedzenie użytkowania wieczystego//
//(b) zasiedzenie użytkowania wieczystego przez M//
//(a) dopuszczalność zasiedzenie użytkowania wieczystego//
//(b) zasiedzenie użytkowania wieczystego przez M//
Usunięte:
Dodane:
Roszczenie powstaje, jeżeli A jest użytkownikiem wieczystym, zaś M włada jej gruntem, nie posiadając stosownego uprawnienia.
Usunięte:
Dodane:
//(por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 6.10.2000 r., IV CKN 137/00, niepubl. (LEX 52495))//
Usunięte:
Dodane:
//(por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 6.10.2000 r., IV CKN 137/00, niepubl. (LEX 52495)))
Dodane:
Roszczenie A przeciwko M o usunięcie się z nieruchomości z {{pu przepis="art. 233 zd. 1 KC"}} w zw. z {{pu przepis="art. 222 § 1 KC"}}.
Usunięte:
Dodane:
CategoryKazusyUzytkowanieWieczyste
