Protokół zmian strony KazusRoszczenieWindykacyjne3
Dodane:
((2)) Własność B
B jest współwłaścicielem.
Nie utracił własności, gdyż nie zachodzą przesłanki z {{pu przepis="art. 169 § 2 KC"}}.
Współwłaściciel może natomiast zgodnie z {{pu przepis="art. 209 KC"}} dochodzić wszelkich roszczeń, które zmierzają do zachowania wspólnego prawa. Takim roszczeniem jest głównie roszczenie windykacyjne ({{pu przepis="art. 222 § 1 KC"}}). Ponieważ wydanie auta jest świadczeniem niepodzielnym, może on domagać się wydania wyłącznie do jego rąk ({{pu przepis="art. 381 § 1 KC"}}), chyba że matka zgłosi sprzeciw ({{pu przepis="art. 381 § 2 KC"}}).
((2)) Faktyczne władanie autem przez D
D faktycznie włada autem
((2)) Brak uprawnienia do władania
A i B nie łączył z D żaden stosunek tego rodzaju, z którego mogłoby wynikać uprawnienie D do władania rzeczą. Ponieważ D dokonał jednak napraw samochodu, w tym przypadku w grę wchodzi prawo zatrzymania ({{pu przepis="art. 461 § 1 KC"}}). Wbrew temu, co twierdzi się w podręcznikach (zob. GniewekPrawoRzeczowe, 5. wyd., nb. 343; IgnatowiczStefaniukPrawoRzeczowe, 2003, str. 149), prawo zatrzymania wynikające z {{pu przepis="art. 461 KC"}} albo {{pu przepis="art. 496 KC"}} nie wyklucza powstania roszczenia windykacyjnego i nie może być traktowane jako prawo do władania rzeczą w rozumieniu art. 222 § 1 in fine(zob. niżej). Skutkiem powołania się na prawo zatrzymania jest bowiem nakazanie wydania rzeczy za jednoczesnym zobowiązaniem wierzyciela do spełnienia świadczenia wzajemnego. Mamy więc do czynienia z zarzutem odraczającym (Popiołek w: PietrzykowskiKomentarzKC, 4. wyd., art. 461 nb. 14), którego uwzględnienie nie prowadzi do oddalenia powództwa (tak się natomiast dzieje, gdy przysługuje rzeczowe albo obligacyjne prawo do posiadania), ale do ograniczenia prawa podnoszącego roszczenie windykacyjne przez zobowiązanie go do wykonania ciążącego na nim obowiązku świadczenia (por. wyrok SA w Poznaniu z 29.2.1996 r., I ACr 769/95, opubl. w OSA z 1997 r. Nr 9, poz. 54).
((2)) Wynik
B może domagać się wydania samochodu wspólnie jemu i jego matce, pod warunkiem, iż sami jednocześnie zwrócą D wartość nakładów, jakie poczynił on na rzecz.
B jest współwłaścicielem.
Nie utracił własności, gdyż nie zachodzą przesłanki z {{pu przepis="art. 169 § 2 KC"}}.
Współwłaściciel może natomiast zgodnie z {{pu przepis="art. 209 KC"}} dochodzić wszelkich roszczeń, które zmierzają do zachowania wspólnego prawa. Takim roszczeniem jest głównie roszczenie windykacyjne ({{pu przepis="art. 222 § 1 KC"}}). Ponieważ wydanie auta jest świadczeniem niepodzielnym, może on domagać się wydania wyłącznie do jego rąk ({{pu przepis="art. 381 § 1 KC"}}), chyba że matka zgłosi sprzeciw ({{pu przepis="art. 381 § 2 KC"}}).
((2)) Faktyczne władanie autem przez D
D faktycznie włada autem
((2)) Brak uprawnienia do władania
A i B nie łączył z D żaden stosunek tego rodzaju, z którego mogłoby wynikać uprawnienie D do władania rzeczą. Ponieważ D dokonał jednak napraw samochodu, w tym przypadku w grę wchodzi prawo zatrzymania ({{pu przepis="art. 461 § 1 KC"}}). Wbrew temu, co twierdzi się w podręcznikach (zob. GniewekPrawoRzeczowe, 5. wyd., nb. 343; IgnatowiczStefaniukPrawoRzeczowe, 2003, str. 149), prawo zatrzymania wynikające z {{pu przepis="art. 461 KC"}} albo {{pu przepis="art. 496 KC"}} nie wyklucza powstania roszczenia windykacyjnego i nie może być traktowane jako prawo do władania rzeczą w rozumieniu art. 222 § 1 in fine(zob. niżej). Skutkiem powołania się na prawo zatrzymania jest bowiem nakazanie wydania rzeczy za jednoczesnym zobowiązaniem wierzyciela do spełnienia świadczenia wzajemnego. Mamy więc do czynienia z zarzutem odraczającym (Popiołek w: PietrzykowskiKomentarzKC, 4. wyd., art. 461 nb. 14), którego uwzględnienie nie prowadzi do oddalenia powództwa (tak się natomiast dzieje, gdy przysługuje rzeczowe albo obligacyjne prawo do posiadania), ale do ograniczenia prawa podnoszącego roszczenie windykacyjne przez zobowiązanie go do wykonania ciążącego na nim obowiązku świadczenia (por. wyrok SA w Poznaniu z 29.2.1996 r., I ACr 769/95, opubl. w OSA z 1997 r. Nr 9, poz. 54).
((2)) Wynik
B może domagać się wydania samochodu wspólnie jemu i jego matce, pod warunkiem, iż sami jednocześnie zwrócą D wartość nakładów, jakie poczynił on na rzecz.
Usunięte:
B jest współwłaścicielem.
Nie utracił własności, gdyż nie zachodzą przesłanki z {{pu przepis="art. 169 § 2 KC"}}.
Współwłaściciel może natomiast zgodnie z {{pu przepis="art. 209 KC"}} dochodzić wszelkich roszczeń, które zmierzają do zachowania wspólnego prawa. Takim roszczeniem jest głównie roszczenie windykacyjne ({{pu przepis="art. 222 § 1 KC"}}). Ponieważ wydanie auta jest świadczeniem niepodzielnym, może on domagać się wydania wyłącznie do jego rąk ({{pu przepis="art. 381 § 1 KC"}}), chyba że matka zgłosi sprzeciw ({{pu przepis="art. 381 § 2 KC"}}).
((2)) Faktyczne władanie autem przez D
D faktycznie włada autem
((2)) Brak uprawnienia do władania
A i B nie łączył z D żaden stosunek tego rodzaju, z którego mogłoby wynikać uprawnienie D do władania rzeczą. Ponieważ D dokonał jednak napraw samochodu, w tym przypadku w grę wchodzi prawo zatrzymania ({{pu przepis="art. 461 § 1 KC"}}). Wbrew temu, co twierdzi się w podręcznikach (zob. GniewekPrawoRzeczowe, 5. wyd., nb. 343; IgnatowiczStefaniukPrawoRzeczowe, 2003, str. 149), prawo zatrzymania wynikające z {{pu przepis="art. 461 KC"}} albo {{pu przepis="art. 496 KC"}} nie wyklucza powstania roszczenia windykacyjnego i nie może być traktowane jako prawo do władania rzeczą w rozumieniu art. 222 § 1 in fine(zob. niżej). Skutkiem powołania się na prawo zatrzymania jest bowiem nakazanie wydania rzeczy za jednoczesnym zobowiązaniem wierzyciela do spełnienia świadczenia wzajemnego. Mamy więc do czynienia z zarzutem odraczającym (Popiołek w: PietrzykowskiKomentarzKC, 4. wyd., art. 461 nb. 14), którego uwzględnienie nie prowadzi do oddalenia powództwa (tak się natomiast dzieje, gdy przysługuje rzeczowe albo obligacyjne prawo do posiadania), ale do ograniczenia prawa podnoszącego roszczenie windykacyjne przez zobowiązanie go do wykonania ciążącego na nim obowiązku świadczenia (por. wyrok SA w Poznaniu z 29.2.1996 r., I ACr 769/95, opubl. w OSA z 1997 r. Nr 9, poz. 54).
((2)) Wynik
B może domagać się wydania samochodu wspólnie jemu i jego matce, pod warunkiem, iż sami jednocześnie zwrócą D wartość nakładów, jakie poczynił on na rzecz.
