Wiki source for KazusRoszczenieWindykacyjne3
====Kazus nr 3 z zakresu roszczenia windykacyjnego====
((1)) Stan faktyczny
A (matka) i B (syn) są współwłaścicielami samochodu osobowego. Dnia 11.5.2006 r. samochód został skradziony przez C., który z kolei zbył auto na rzecz – będącego w dobrej wierze – D. Obecnie B domaga się od D wydania samochodu. D odmawia, twierdząc, że może wydać go co najwyżej obojgu właścicielom, a nie samemu B. Poza tym zatrzymuje samochód do czasu, aż zostaną mu zwrócone koszty poniesionych nakładów w postaci nowego lakieru, opon i nowych części silnika.
Czy B może domagać się wydania auta?
((1)) Odpowiedź
B mógłby się domagać od D wydania samochodu, gdyby był jego właścicielem, zaś D faktycznie nim władał nie mając wobec A skutecznego uprawnienia do władania komputerem, {{pu przepis="art. 222 § 1 KC"}}.
((2)) Własność B
B jest współwłaścicielem.
Nie utracił własności, gdyż nie zachodzą przesłanki z {{pu przepis="art. 169 § 2 KC"}}.
Współwłaściciel może natomiast zgodnie z {{pu przepis="art. 209 KC"}} dochodzić wszelkich roszczeń, które zmierzają do zachowania wspólnego prawa. Takim roszczeniem jest głównie roszczenie windykacyjne ({{pu przepis="art. 222 § 1 KC"}}). Ponieważ wydanie auta jest świadczeniem niepodzielnym, może on domagać się wydania wyłącznie do jego rąk ({{pu przepis="art. 381 § 1 KC"}}), chyba że matka zgłosi sprzeciw ({{pu przepis="art. 381 § 2 KC"}}).
((2)) Faktyczne władanie autem przez D
D faktycznie włada autem
((2)) Brak uprawnienia do władania
A i B nie łączył z D żaden stosunek tego rodzaju, z którego mogłoby wynikać uprawnienie D do władania rzeczą. Ponieważ D dokonał jednak napraw samochodu, w tym przypadku w grę wchodzi prawo zatrzymania ({{pu przepis="art. 461 § 1 KC"}}). Wbrew temu, co twierdzi się w podręcznikach (zob. GniewekPrawoRzeczowe, 5. wyd., nb. 343; IgnatowiczStefaniukPrawoRzeczowe, 2003, str. 149), prawo zatrzymania wynikające z {{pu przepis="art. 461 KC"}} albo {{pu przepis="art. 496 KC"}} nie wyklucza powstania roszczenia windykacyjnego i nie może być traktowane jako prawo do władania rzeczą w rozumieniu art. 222 § 1 in fine(zob. niżej). Skutkiem powołania się na prawo zatrzymania jest bowiem nakazanie wydania rzeczy za jednoczesnym zobowiązaniem wierzyciela do spełnienia świadczenia wzajemnego. Mamy więc do czynienia z zarzutem odraczającym (Popiołek w: PietrzykowskiKomentarzKC, 4. wyd., art. 461 nb. 14), którego uwzględnienie nie prowadzi do oddalenia powództwa (tak się natomiast dzieje, gdy przysługuje rzeczowe albo obligacyjne prawo do posiadania), ale do ograniczenia prawa podnoszącego roszczenie windykacyjne przez zobowiązanie go do wykonania ciążącego na nim obowiązku świadczenia (por. wyrok SA w Poznaniu z 29.2.1996 r., I ACr 769/95, opubl. w OSA z 1997 r. Nr 9, poz. 54).
((2)) Wynik
B może domagać się wydania samochodu wspólnie jemu i jego matce, pod warunkiem, iż sami jednocześnie zwrócą D wartość nakładów, jakie poczynił on na rzecz.
----
CategoryKazusyRoszczenieWindykacyjne
((1)) Stan faktyczny
A (matka) i B (syn) są współwłaścicielami samochodu osobowego. Dnia 11.5.2006 r. samochód został skradziony przez C., który z kolei zbył auto na rzecz – będącego w dobrej wierze – D. Obecnie B domaga się od D wydania samochodu. D odmawia, twierdząc, że może wydać go co najwyżej obojgu właścicielom, a nie samemu B. Poza tym zatrzymuje samochód do czasu, aż zostaną mu zwrócone koszty poniesionych nakładów w postaci nowego lakieru, opon i nowych części silnika.
Czy B może domagać się wydania auta?
((1)) Odpowiedź
B mógłby się domagać od D wydania samochodu, gdyby był jego właścicielem, zaś D faktycznie nim władał nie mając wobec A skutecznego uprawnienia do władania komputerem, {{pu przepis="art. 222 § 1 KC"}}.
((2)) Własność B
B jest współwłaścicielem.
Nie utracił własności, gdyż nie zachodzą przesłanki z {{pu przepis="art. 169 § 2 KC"}}.
Współwłaściciel może natomiast zgodnie z {{pu przepis="art. 209 KC"}} dochodzić wszelkich roszczeń, które zmierzają do zachowania wspólnego prawa. Takim roszczeniem jest głównie roszczenie windykacyjne ({{pu przepis="art. 222 § 1 KC"}}). Ponieważ wydanie auta jest świadczeniem niepodzielnym, może on domagać się wydania wyłącznie do jego rąk ({{pu przepis="art. 381 § 1 KC"}}), chyba że matka zgłosi sprzeciw ({{pu przepis="art. 381 § 2 KC"}}).
((2)) Faktyczne władanie autem przez D
D faktycznie włada autem
((2)) Brak uprawnienia do władania
A i B nie łączył z D żaden stosunek tego rodzaju, z którego mogłoby wynikać uprawnienie D do władania rzeczą. Ponieważ D dokonał jednak napraw samochodu, w tym przypadku w grę wchodzi prawo zatrzymania ({{pu przepis="art. 461 § 1 KC"}}). Wbrew temu, co twierdzi się w podręcznikach (zob. GniewekPrawoRzeczowe, 5. wyd., nb. 343; IgnatowiczStefaniukPrawoRzeczowe, 2003, str. 149), prawo zatrzymania wynikające z {{pu przepis="art. 461 KC"}} albo {{pu przepis="art. 496 KC"}} nie wyklucza powstania roszczenia windykacyjnego i nie może być traktowane jako prawo do władania rzeczą w rozumieniu art. 222 § 1 in fine(zob. niżej). Skutkiem powołania się na prawo zatrzymania jest bowiem nakazanie wydania rzeczy za jednoczesnym zobowiązaniem wierzyciela do spełnienia świadczenia wzajemnego. Mamy więc do czynienia z zarzutem odraczającym (Popiołek w: PietrzykowskiKomentarzKC, 4. wyd., art. 461 nb. 14), którego uwzględnienie nie prowadzi do oddalenia powództwa (tak się natomiast dzieje, gdy przysługuje rzeczowe albo obligacyjne prawo do posiadania), ale do ograniczenia prawa podnoszącego roszczenie windykacyjne przez zobowiązanie go do wykonania ciążącego na nim obowiązku świadczenia (por. wyrok SA w Poznaniu z 29.2.1996 r., I ACr 769/95, opubl. w OSA z 1997 r. Nr 9, poz. 54).
((2)) Wynik
B może domagać się wydania samochodu wspólnie jemu i jego matce, pod warunkiem, iż sami jednocześnie zwrócą D wartość nakładów, jakie poczynił on na rzecz.
----
CategoryKazusyRoszczenieWindykacyjne
