Protokół zmian strony KazusNabycieWlasnosciNieruchomosci6
Dodane:
Zgodnie z wykładnią SN umowa sprzedaży jest więc również nieważna z uwagi na niedochowanie formy aktu notarialnego. Sąd odrzucił koncepcję "użyczenia formy" przez umowę darowizny ukrytej umowie sprzedaży.
Usunięte:
Dodane:
Zob. [[http://80.237.160.189/taris/?root=2237 schemat Taris(R)]]
Usunięte:
Dodane:
Należy jednak rozważyć, czy ważna jest umowa ukryta (dyssymulowana), czyli w tym wypadku umowa sprzedaży. Jej ważność ocenia się według właściwości tej czynności ({{pu przepis="art. 83 § 1 zd. 2 KC"}}). W tym wypadku rozstrzygające będzie przyjęcie koncencji odrębności czynności pozornej i ukrytej. Przegląd wcześniejszych i obecnych koncepcji przedstawił Sąd Najwyższy w [[UchwalaSNIIICZP2109 uchwale z dnia 22.5.2009, III CZP21/09]]. W uchwale tej, odnosząc się do wykładni {{pu przepis="art. 83 § 1 KC"}}, SN uznał, iż w przypadku dwóch odrębnych czynności (tam: umowa sprzedaży i dożywocia, tu: umowa sprzedaży i darowizny) umowa dyssymulowana jest nieważna.
Usunięte:
Dodane:
Należy jednak rozważyć, czy ważna jest umowa ukryta (dyssymulowana), czyli w tym wypadku umowa sprzedaży. Jej ważność ocenia się według właściwości tej czynności ({{pu przepis="art. 83 § 1 zd. 2 KC"}}). W tym wypadku rozstrzygające będzie przyjęcie koncencji odrębności czynności pozornej i ukrytej. Przegląd wcześniejszych i obecnych koncepcji przedstawił Sąd Najwyższy w [[WyrokSNIIICZP2109 wyroku z dnia 22.5.2009, III CZP21/09]]. W uchwale tej, odnosząc się do wykładni {{pu przepis="art. 83 § 1 KC"}}, SN uznał, iż w przypadku dwóch odrębnych czynności (tam: umowa sprzedaży i dożywocia, tu: umowa sprzedaży i darowizny) umowa dyssymulowana jest nieważna.
CategoryKazusyNabycieWlasnosciNieruchomosci CategoryWadyOswiadczeniaWoli
CategoryKazusyNabycieWlasnosciNieruchomosci CategoryWadyOswiadczeniaWoli
Usunięte:
CategoryKazusyNabycieWlasnosciNieruchomosci
Dodane:
==nabycie nieruchomości w dobrej wierze od nieuprawnionego, pozorność umowy==
Dnia 1.2.2006 r. A i B zawarli umowę darowizny nieruchomości położonej w Słubicach. W rzeczywistości, w celu uniknięcia opłat i podatków, była to umowa sprzedaży nieruchomości, za którą B miał zapłacić A 200.000 zł. Notariusz nie był poinformowany o faktycznej treści umowy. Po wpisaniu B do księgi wieczystej nieruchomości, w dniu 7.7.2007 na mocy umowy notarialnej B sprzedał nieruchomość C za cenę 300.000 zł.
W 2008 r. A, który do tej pory nie otrzymał od B zapłaty za nieruchomość żąda od C zwrotu działki. C odmawia i utrzymuje, że stał się jej właścicielem.
B zniknął wraz z pieniędzmi od C i nie można go odnaleźć.
Na początku właścicielem był A.
((2)) Transakcja A i B z 1.2.2006
Mógł jednak utracić własność na skutek zawartej dnia 1.2.2006 umowy z B. Generalnie umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości przenosi własność na nabywcę //solo consensu//, jeżeli ustawa lub strony skutku rozporządzającego nie wyłączyły ({{pu przepis="art. 155 § 1 KC"}}). Brak jest informacji co do tego, czy nieruchomość podlegała szczególnym regulacjom (prawo pierwokupu) oraz co do wyłączenia przez same strony skutku rozporządzającego. Ponieważ darowizna jest umową zobowiązującą do przeniesienia własności dnia 1.2.2006 A mógł więc utracić własność na rzecz B.
Skutek rozporządzający może jednak wystąpić jedynie wówczas, gdy zobowiązanie do przeniesienia własności było skuteczne (por. {{pu przepis="art. 156 KC"}}). Umowa przenosząca własność musi być bowiem umową ważną.
W tym wypadku istnieją wątpliwości co do skuteczności umowy darowizny, albowiem była ona umową pozorną, dokonaną dla ukrycia umowy sprzedaży. Zgodnie z {{pu przepis="art. 83 § 1 zd. 1 KC"}} oświadczenie woli złożone dla pozoru jest nieważne. Tym samym umowa darowizny jest nieważna.
Należy jednak rozważyć, czy ważna jest umowa ukryta (dyssymulowana), czyli w tym wypadku umowa sprzedaży. Jej ważność ocenia się według właściwości tej czynności ({{pu przepis="art. 83 § 1 zd. 2 KC"}}). W tym wypadku rozstrzygające będzie przyjęcie koncencji odrębności czynności pozornej i ukrytej. Dokładne rozważania nt. wcześniejszych i obecnych koncepcji zawarł SN w [[WyrokSNIIICZP2109 wyroku z dnia 22.5.2009]]. W uchwale dot. wykładni {{pu przepis="art. 83 § 1 KC"}} uznał, iż w przypadku dwóch odrębnych czynności (tam: umowa sprzedaży i dożywocia, tu: umowa sprzedaży i darowizny) umowa dyssymulowana jest nieważna.
Zgodnie z wykładnią SN umowa sprzedaży jest więc również nieważna.
B nie nabył tym samym własności nieruchomości.
((2)) Transakcja B i C z 7.7.2007
Mimo to A mógł utracić własność nieruchomości na rzecz C na skutek umowy sprzedaży z dnia 7.7.2007, jeżeli C nabył nieruchomość w dobrej wierze od nieuprawnionego ({{pu przepis="art. 5 UKsWieczHip"}}). Przesłanki nabycia nieruchomości w dobrej wierze przedstawione zostały w skrypcie: RekojmiaWiaryPublicznejKsiagWieczystych. Wszystkie zostały spełnione, wobec czego dnia 7.7.2007 właścicielem nieruchomości stał się C.
A nie jest właścicielem nieruchomości. Od 7.7.2007 jest nim C.
Zob. [[http://80.237.160.189/taris/?path=0-1-0-0-1-3-3-1-0-0-0-0-1-1&subsumsession=0&root=1 schemat Taris(R)]]
CategoryKazusyNabycieWlasnosciNieruchomosci
Dnia 1.2.2006 r. A i B zawarli umowę darowizny nieruchomości położonej w Słubicach. W rzeczywistości, w celu uniknięcia opłat i podatków, była to umowa sprzedaży nieruchomości, za którą B miał zapłacić A 200.000 zł. Notariusz nie był poinformowany o faktycznej treści umowy. Po wpisaniu B do księgi wieczystej nieruchomości, w dniu 7.7.2007 na mocy umowy notarialnej B sprzedał nieruchomość C za cenę 300.000 zł.
W 2008 r. A, który do tej pory nie otrzymał od B zapłaty za nieruchomość żąda od C zwrotu działki. C odmawia i utrzymuje, że stał się jej właścicielem.
B zniknął wraz z pieniędzmi od C i nie można go odnaleźć.
Na początku właścicielem był A.
((2)) Transakcja A i B z 1.2.2006
Mógł jednak utracić własność na skutek zawartej dnia 1.2.2006 umowy z B. Generalnie umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości przenosi własność na nabywcę //solo consensu//, jeżeli ustawa lub strony skutku rozporządzającego nie wyłączyły ({{pu przepis="art. 155 § 1 KC"}}). Brak jest informacji co do tego, czy nieruchomość podlegała szczególnym regulacjom (prawo pierwokupu) oraz co do wyłączenia przez same strony skutku rozporządzającego. Ponieważ darowizna jest umową zobowiązującą do przeniesienia własności dnia 1.2.2006 A mógł więc utracić własność na rzecz B.
Skutek rozporządzający może jednak wystąpić jedynie wówczas, gdy zobowiązanie do przeniesienia własności było skuteczne (por. {{pu przepis="art. 156 KC"}}). Umowa przenosząca własność musi być bowiem umową ważną.
W tym wypadku istnieją wątpliwości co do skuteczności umowy darowizny, albowiem była ona umową pozorną, dokonaną dla ukrycia umowy sprzedaży. Zgodnie z {{pu przepis="art. 83 § 1 zd. 1 KC"}} oświadczenie woli złożone dla pozoru jest nieważne. Tym samym umowa darowizny jest nieważna.
Należy jednak rozważyć, czy ważna jest umowa ukryta (dyssymulowana), czyli w tym wypadku umowa sprzedaży. Jej ważność ocenia się według właściwości tej czynności ({{pu przepis="art. 83 § 1 zd. 2 KC"}}). W tym wypadku rozstrzygające będzie przyjęcie koncencji odrębności czynności pozornej i ukrytej. Dokładne rozważania nt. wcześniejszych i obecnych koncepcji zawarł SN w [[WyrokSNIIICZP2109 wyroku z dnia 22.5.2009]]. W uchwale dot. wykładni {{pu przepis="art. 83 § 1 KC"}} uznał, iż w przypadku dwóch odrębnych czynności (tam: umowa sprzedaży i dożywocia, tu: umowa sprzedaży i darowizny) umowa dyssymulowana jest nieważna.
Zgodnie z wykładnią SN umowa sprzedaży jest więc również nieważna.
B nie nabył tym samym własności nieruchomości.
((2)) Transakcja B i C z 7.7.2007
Mimo to A mógł utracić własność nieruchomości na rzecz C na skutek umowy sprzedaży z dnia 7.7.2007, jeżeli C nabył nieruchomość w dobrej wierze od nieuprawnionego ({{pu przepis="art. 5 UKsWieczHip"}}). Przesłanki nabycia nieruchomości w dobrej wierze przedstawione zostały w skrypcie: RekojmiaWiaryPublicznejKsiagWieczystych. Wszystkie zostały spełnione, wobec czego dnia 7.7.2007 właścicielem nieruchomości stał się C.
A nie jest właścicielem nieruchomości. Od 7.7.2007 jest nim C.
Zob. [[http://80.237.160.189/taris/?path=0-1-0-0-1-3-3-1-0-0-0-0-1-1&subsumsession=0&root=1 schemat Taris(R)]]
CategoryKazusyNabycieWlasnosciNieruchomosci
Usunięte:
A był od 1949 r. właścicielem nieruchomości gruntowej. Dnia 1.3.1978 r. zawarł z B, który chciał na niej wznieść szklarnie dla hodowli kwiatów, notarialną umowę sprzedaży tej nieruchomości. Przy zawarciu umowy B zapłacił połowę ceny. Umowa przenosząca własność miała zostać zwarta w ciągu roku od podpisania umowy zobowiązującej (tzn. do końca lutego 1979 r.), gdy B zgromadzi środki na pokrycie drugiej połowy ceny. Od 1.6.1978 r. B przejął za zgodą A nieruchomość, by móc generować zyski na zapłatę ceny sprzedaży.
W sierpniu 1978 A zginął w wypadku samochodowym. Jedynym spadkobiercą stał się 20-letni wówczas syn S, który nie wiedział o fakcie sprzedaży ziemi przez ojca. Wkrótce zresztą wyprowadził się z tej okolicy i nie interesował się losem nieruchomości.
B natomiast gospodarował cały czas na nieruchomości jak jej właściciel.
W marcu 1998 r. S zmarł nagle, a jego spadkobiercą została żona Z oraz 6-letni wówczas syn M (obecnie współwłaściciele w częściach równych masy spadkowej). W 2008 r w starych dokumentach dziadka (A) odkryli informacje o gruncie. Po sprawdzeniu w księdze wieczystej okazało się, że jako właściciel gruntu nadal jest wpisany A.
Na początku właścicielem gruntu był A.
Nie utracił on własności nieruchomości na podstawie umowy z 1 marca 1978, albowiem nie doszło do przeniesienia własności gruntu ({{pu przepis="art. 155 § 2 KC"}}).
Po śmierci A właścicielem nieruchomości stał się więc S i był nim do 1998 r.
W 1998 r. Z i M jako spadkobiercy mogliby się stać współwłaścicielami gruntu w częściach ułamkowych, gdyby zniesiona została wspólność masy spadkowej i grunt nadal by do niej należał. Pierwsza przesłanka została spełniona, o czym wyraźnie wspomina stan faktyczny.
Problematyczne jest natomiast, czy w momencie podniesienia roszczenia Z i M nadal byli współwłaścicielami gruntu.
Wprawdzie w księdze wieczystej nadal figurował jako właściciel A, lecz zapis prawa własności w KW nie ma charakteru konstytutywnego a jedynie deklaratoryjny.
Jednakże Z i M mogli utracić własność nieruchomości na skutek jej zasiedzenia przez B.
Zasiedzenie jest sposobem nabycia własności ex lege. Do zasiedzenia konieczne jest spełnienie przesłanek określonych w {{pu przepis="art. 172 KC"}}.
B był samoistnym posiadaczem nieruchomości od dnia 1.6.1978 r., albowiem władał nią jak właściciel ({{pu przepis="art. 336 KC"}}). Jego posiadanie było od chwili objęcia gruntu we władanie nieprzerwane ({{pu przepis="art. 340 zd. 1 KC"}}).
B wszedł w posiadanie nieruchomości będąc w złej wierze, albowiem wiedział, iż nie doszło jeszcze do przeniesienia własności nieruchomości. W 1978 r. obowiązywał 20 letni okres zasiedzenia dla posiadaczy w złej wierze. Oznaczałoby to, iż B stał się właścicielem już w 1998 r. Jednakże na mocy ustawy z 28.7.1990 r. okres zasiedzenia własności nieruchomości przez posiadacza w złej wierze przedłużony został z 20 do 30 lat. Ponieważ okres zasiedzenia w 1990 r. (dokładnie 1.10.1990 r.) jeszcze nie upłynął, obowiązują nowe okresy zasiedzenia, czyli w tym wypadku 30 lat. Ten okres upłynął z dniem 1 czerwca 2008 r. Oznaczałoby to, że od tego dnia B byłby właścicielem gruntu.
Zgodnie z {{pu przepis="art. 173 KC"}} okres zasiedzenia biegnący przeciwko małoletniemu właścicielowi gruntu nie może skończyć się wcześniej niż z upływem dwóch lat od uzyskania przez niego pełnoletności. Ponieważ A w 2008 r. miał dopiero 16 lat, okres zasiedzenia nie może zakończyć się wcześniej niż w 2012 r.
B mógł jednak zasiedzieć udział we współwłasności należący do Z, wobec której ochrona z {{pu przepis="art. 173 KC"}} nie obowiązuje. Zasiedzenie udziału we współwłasności w częściach ułamkowych jest możliwe (zob. np. [[UchwalaSNIIICZP4169 uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 8 lipca 1969 r., III CZP 41/69, opubl. w OSNC 1970, Nr 7-8, poz. 121]]). Wszystkie przesłanki zasiedzenia byłyby w tym wypadku spełnione.
B zasiedział więc udział we współwłasności nieruchomości należący do Z.
Z nie ma roszczenia o wydanie nieruchomości, albowiem jej udział we współwłasności został zasiedziany przez B.
M ma jedynie roszczenie o dopuszczenie do wykonywania współwłasności na podstawie {{pu przepis="art. 206 KC"}}.
Zob. [[http://80.237.160.189/taris/?path=0-1-0-0-1-3-3-1-0-1-0&subsumsession=164&root=1 schemat Taris(R)]]
CategoryKazusyNabycieWlasnosciNieruchomosci CategoryZasiedzenie
Dodane:
Na początku właścicielem gruntu był A.
Nie utracił on własności nieruchomości na podstawie umowy z 1 marca 1978, albowiem nie doszło do przeniesienia własności gruntu ({{pu przepis="art. 155 § 2 KC"}}).
Po śmierci A właścicielem nieruchomości stał się więc S i był nim do 1998 r.
W 1998 r. Z i M jako spadkobiercy mogliby się stać współwłaścicielami gruntu w częściach ułamkowych, gdyby zniesiona została wspólność masy spadkowej i grunt nadal by do niej należał. Pierwsza przesłanka została spełniona, o czym wyraźnie wspomina stan faktyczny.
Problematyczne jest natomiast, czy w momencie podniesienia roszczenia Z i M nadal byli współwłaścicielami gruntu.
Wprawdzie w księdze wieczystej nadal figurował jako właściciel A, lecz zapis prawa własności w KW nie ma charakteru konstytutywnego a jedynie deklaratoryjny.
Jednakże Z i M mogli utracić własność nieruchomości na skutek jej zasiedzenia przez B.
Zasiedzenie jest sposobem nabycia własności ex lege. Do zasiedzenia konieczne jest spełnienie przesłanek określonych w {{pu przepis="art. 172 KC"}}.
B był samoistnym posiadaczem nieruchomości od dnia 1.6.1978 r., albowiem władał nią jak właściciel ({{pu przepis="art. 336 KC"}}). Jego posiadanie było od chwili objęcia gruntu we władanie nieprzerwane ({{pu przepis="art. 340 zd. 1 KC"}}).
B wszedł w posiadanie nieruchomości będąc w złej wierze, albowiem wiedział, iż nie doszło jeszcze do przeniesienia własności nieruchomości. W 1978 r. obowiązywał 20 letni okres zasiedzenia dla posiadaczy w złej wierze. Oznaczałoby to, iż B stał się właścicielem już w 1998 r. Jednakże na mocy ustawy z 28.7.1990 r. okres zasiedzenia własności nieruchomości przez posiadacza w złej wierze przedłużony został z 20 do 30 lat. Ponieważ okres zasiedzenia w 1990 r. (dokładnie 1.10.1990 r.) jeszcze nie upłynął, obowiązują nowe okresy zasiedzenia, czyli w tym wypadku 30 lat. Ten okres upłynął z dniem 1 czerwca 2008 r. Oznaczałoby to, że od tego dnia B byłby właścicielem gruntu.
Zgodnie z {{pu przepis="art. 173 KC"}} okres zasiedzenia biegnący przeciwko małoletniemu właścicielowi gruntu nie może skończyć się wcześniej niż z upływem dwóch lat od uzyskania przez niego pełnoletności. Ponieważ A w 2008 r. miał dopiero 16 lat, okres zasiedzenia nie może zakończyć się wcześniej niż w 2012 r.
B mógł jednak zasiedzieć udział we współwłasności należący do Z, wobec której ochrona z {{pu przepis="art. 173 KC"}} nie obowiązuje. Zasiedzenie udziału we współwłasności w częściach ułamkowych jest możliwe (zob. np. [[UchwalaSNIIICZP4169 uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 8 lipca 1969 r., III CZP 41/69, opubl. w OSNC 1970, Nr 7-8, poz. 121]]). Wszystkie przesłanki zasiedzenia byłyby w tym wypadku spełnione.
B zasiedział więc udział we współwłasności nieruchomości należący do Z.
((2)) Wynik
Z nie ma roszczenia o wydanie nieruchomości, albowiem jej udział we współwłasności został zasiedziany przez B.
M ma jedynie roszczenie o dopuszczenie do wykonywania współwłasności na podstawie {{pu przepis="art. 206 KC"}}.
((1)) Schemat Taris(R)
Zob. [[http://80.237.160.189/taris/?path=0-1-0-0-1-3-3-1-0-1-0&subsumsession=164&root=1 schemat Taris(R)]]
CategoryKazusyNabycieWlasnosciNieruchomosci CategoryZasiedzenie
Nie utracił on własności nieruchomości na podstawie umowy z 1 marca 1978, albowiem nie doszło do przeniesienia własności gruntu ({{pu przepis="art. 155 § 2 KC"}}).
Po śmierci A właścicielem nieruchomości stał się więc S i był nim do 1998 r.
W 1998 r. Z i M jako spadkobiercy mogliby się stać współwłaścicielami gruntu w częściach ułamkowych, gdyby zniesiona została wspólność masy spadkowej i grunt nadal by do niej należał. Pierwsza przesłanka została spełniona, o czym wyraźnie wspomina stan faktyczny.
Problematyczne jest natomiast, czy w momencie podniesienia roszczenia Z i M nadal byli współwłaścicielami gruntu.
Wprawdzie w księdze wieczystej nadal figurował jako właściciel A, lecz zapis prawa własności w KW nie ma charakteru konstytutywnego a jedynie deklaratoryjny.
Jednakże Z i M mogli utracić własność nieruchomości na skutek jej zasiedzenia przez B.
Zasiedzenie jest sposobem nabycia własności ex lege. Do zasiedzenia konieczne jest spełnienie przesłanek określonych w {{pu przepis="art. 172 KC"}}.
B był samoistnym posiadaczem nieruchomości od dnia 1.6.1978 r., albowiem władał nią jak właściciel ({{pu przepis="art. 336 KC"}}). Jego posiadanie było od chwili objęcia gruntu we władanie nieprzerwane ({{pu przepis="art. 340 zd. 1 KC"}}).
B wszedł w posiadanie nieruchomości będąc w złej wierze, albowiem wiedział, iż nie doszło jeszcze do przeniesienia własności nieruchomości. W 1978 r. obowiązywał 20 letni okres zasiedzenia dla posiadaczy w złej wierze. Oznaczałoby to, iż B stał się właścicielem już w 1998 r. Jednakże na mocy ustawy z 28.7.1990 r. okres zasiedzenia własności nieruchomości przez posiadacza w złej wierze przedłużony został z 20 do 30 lat. Ponieważ okres zasiedzenia w 1990 r. (dokładnie 1.10.1990 r.) jeszcze nie upłynął, obowiązują nowe okresy zasiedzenia, czyli w tym wypadku 30 lat. Ten okres upłynął z dniem 1 czerwca 2008 r. Oznaczałoby to, że od tego dnia B byłby właścicielem gruntu.
Zgodnie z {{pu przepis="art. 173 KC"}} okres zasiedzenia biegnący przeciwko małoletniemu właścicielowi gruntu nie może skończyć się wcześniej niż z upływem dwóch lat od uzyskania przez niego pełnoletności. Ponieważ A w 2008 r. miał dopiero 16 lat, okres zasiedzenia nie może zakończyć się wcześniej niż w 2012 r.
B mógł jednak zasiedzieć udział we współwłasności należący do Z, wobec której ochrona z {{pu przepis="art. 173 KC"}} nie obowiązuje. Zasiedzenie udziału we współwłasności w częściach ułamkowych jest możliwe (zob. np. [[UchwalaSNIIICZP4169 uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 8 lipca 1969 r., III CZP 41/69, opubl. w OSNC 1970, Nr 7-8, poz. 121]]). Wszystkie przesłanki zasiedzenia byłyby w tym wypadku spełnione.
B zasiedział więc udział we współwłasności nieruchomości należący do Z.
((2)) Wynik
Z nie ma roszczenia o wydanie nieruchomości, albowiem jej udział we współwłasności został zasiedziany przez B.
M ma jedynie roszczenie o dopuszczenie do wykonywania współwłasności na podstawie {{pu przepis="art. 206 KC"}}.
((1)) Schemat Taris(R)
Zob. [[http://80.237.160.189/taris/?path=0-1-0-0-1-3-3-1-0-1-0&subsumsession=164&root=1 schemat Taris(R)]]
CategoryKazusyNabycieWlasnosciNieruchomosci CategoryZasiedzenie
Usunięte:
CategoryKazusyNabycieWlasnosciNieruchomosci
Dodane:
Zob. KazusZasiedzenieWlasnosciNieruchomosci1
