Protokół zmian strony BrukselaIZakresStosowania
Dodane:
CategoryKosz
Usunięte:
==zakres rzeczowy, czasowy i terytorialny obowiązywania rozporządzenia==
((1)) Zakres rzeczowy
Rozporządzenie dotyczy kwestii ustalania jurysdykcji, uznawania orzeczeń sądowych oraz wykonywania tych orzeczeń w sprawach cywilnych i handlowych.
((2)) Sprawy cywilne i handlowe
Pojęcia spraw cywilnych i handlowych zostały już wyjaśnione w orzecznictwie ETS, szczególnie w odniesieniu do Konwencji Brukselskiej z 27 września 1968 o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń. w sprawach cywilnych i handlowych (Dz.U. UE z 1972 r., L 299, str. 32), którą zastąpiło rozporządzenie nr 44/2001/WE (stąd też określenie: Bruksela I).
Zgodnie z ustalonym już orzecznictwem oraz aprobującymi poglądami w literaturze pojęcia te powinny być interpretowane **w sposób autonomiczny**, w oparciu o cele przyświecające tworzeniu danego aktu oraz w oparciu o całokształt zasad wynikających z systemów prawnych państw członkowskich (Wyroki ETS z 14.10.1976 spr. 29/76 (LTU), z 22.2.1979 spr. 133/78 (Gourdain), nb. 3; z 16.12.1980 spr. 814/79 (Rüffer) nb. 7; z 21.4.1993 C-172/91 (Sonntag), nb.18, z 14.11.2002, spr. C-271/00 (Baten), nb. 28 oraz wyrok z 15.5.2003, spr. C-266/01 (TIARD SA), nb. 20). Stąd przyjęło się uważać, iż sprawami cywilnymi i handlowymi są sprawy, dla których charakterystyczna jest równorzędność stron stosunku prawnego i których źródłem są przepisy prawa cywilnego albo handlowego (por. wyrok ETS z 14.10.1976, spr. 29/76 (Eurocontrol); wyrok ETS z 5.2.2004, spr. C-265/02 (Frahuil)).
Przepisy rozporządzenia mają zastosowanie także w postępowniu adhezyjnym w sprawach karnych (action civile).
((2)) Sprawy wyłączone
Pewnego rodzaju sprawy, pomimo iż mają charakter spraw cywilnych lub handlowych, zostały wyłączone spod zakresu stosowania rozporządzenia. Są to sprawy określone w {{pu przepis="art. 1 ust. 2 RozpUEBrukselaI"}}. Z uwagi na to, iż mają charakter wyjątków, należy je interpretować ściśle.
((2)) Powiązanie z innym państwem
Rozporządzenie ma zastosowanie w sprawach transgranicznych. Jeżeli w sprawie nie występuje element zagraniczny, zastosowanie mają wyłącznie przepisy prawa krajowego. Powiązanie z innym krajem nie musi ograniczać się do państwa członkowskiego UE (wyrok ETS z 1. 3. 2005, sprawa. C-281/02 (Owusu)). W orzeczeniu tym ETS stwierdził (jeszcze w czasie obowiązywania Konwencji Brukselskiej z dnia 27 września 1968 r. o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych), iż przepisy (Konwencji - obecnie rozporządzenia) stoją na przeszkodzie temu, aby sąd państwa członkowskiego wyłączył swoją jurysdykcję, wynikającą z {{pu przepis="art. 2 RozpUEBrukselaI"}} na tej podstawie, że sąd państwa niebędącego członkiem UE jest bardziej odpowiedni dla rozpoznania danego sporu, nawet jeżeli nie może być brana pod uwagę jurysdykcja sądu innego państwa członkowskiego, lub nawet jeżeli w sporze nie występuje żaden łącznik z innym państwem członkowskim.
((1)) Zakres terytorialny i osobowy
Rozporządzenie obowiązuje na obszarze UE poza Danią.
Rozporządzenie może dotyczyć tylko osób fizycznych lub prawych, które mają miejsce zamieszkania na obszarze któregoś z państw członkowskich ({{pu przepis="art. 3 ust. 1 RozpUEBrukselaI"}}). O tym, czy dana osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania, decyduje sąd państwa członkowskiego stosując swoje prawo ({{pu przepis="art. 59 ust. 1 RozpUEBrukselaI"}}). Siedzibę osób prawnych wyznacza się wg {{pu przepis="art. 60 ust. 1 RozpUEBrukselaI"}} badając miejsce, gdzie znajduje się statutowa siedziba lub główny organ zarządzający lub główne przedsiębiorstwo osoby prawnej.
Z rozszerzeniem zakresu stosowania mamy do czynienia w przepisach: {{pu przepis="art. 9 ust. 2 RozpUEBrukselaI"}}, {{pu przepis="art. 15 ust. 2 RozpUEBrukselaI"}}, {{pu przepis="art. 18 ust. 2 RozpUEBrukselaI"}}, {{pu przepis="art. 22 RozpUEBrukselaI"}} oraz {{pu przepis="art. 23 RozpUEBrukselaI"}}.
((1)) Zakres czasowy
W **zakresie ustalania jurysdykcji** UE rozporządzenie dotyczy powództw wniesionych w 15 "dawnych" krajach członkowskich po 1.3.2002 (zob. {{pu przepis="art. 66 RozpUEBrukselaI"}} i {{pu przepis="art. 76 RozpUEBrukselaI"}}) zaś w nowych państwach członkowskich, a więc i w Polsce, powództw wniesionych po dniu przystąpienia do UE, tzn. od 1.5.2004.
W **zakresie uznawania** orzeczeń na mocy {{pu przepis="art. 66 ust. 1 RozpUEBrukselaI"}}, {{pu przepis="art. 76 ust. 1 RozpUEBrukselaI"}} rozporządzenie stosuje się do wyroków, które zapadły w sprawach cywilnych lub handlowych na skutek powództwa wniesionego po 1.3.2002 (orzeczenia z dawnych krajów) albo po 1.5.2004 (orzeczenia z nowych krajów). Szczególna zasada wynika jeszcze z {{pu przepis="art. 66 ust. 2 RozpUEBrukselaI"}} dla przypadków, gdy powództwo zostało wytoczone w państwie członkowskim pochodzenia przed wejściem w życie rozporządzenia Bruksela I.
----
CategoryRozporzadzenieBrukselaI
Usunięte:
Dodane:
>>Przepisy bez podanego źródła pochodzą z [[http://www.polskieustawy.com/act_index.php?logic=&dzur=2001&dzup=1&SearchExp=&SearchExp2= rozporządzenia nr 44/2001/WE]] (Bruksela I).>>
Pewnego rodzaju sprawy, pomimo iż mają charakter spraw cywilnych lub handlowych, zostały wyłączone spod zakresu stosowania rozporządzenia. Są to sprawy określone w {{pu przepis="art. 1 ust. 2 RozpUEBrukselaI"}}. Z uwagi na to, iż mają charakter wyjątków, należy je interpretować ściśle.
Rozporządzenie ma zastosowanie w sprawach transgranicznych. Jeżeli w sprawie nie występuje element zagraniczny, zastosowanie mają wyłącznie przepisy prawa krajowego. Powiązanie z innym krajem nie musi ograniczać się do państwa członkowskiego UE (wyrok ETS z 1. 3. 2005, sprawa. C-281/02 (Owusu)). W orzeczeniu tym ETS stwierdził (jeszcze w czasie obowiązywania Konwencji Brukselskiej z dnia 27 września 1968 r. o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych), iż przepisy (Konwencji - obecnie rozporządzenia) stoją na przeszkodzie temu, aby sąd państwa członkowskiego wyłączył swoją jurysdykcję, wynikającą z {{pu przepis="art. 2 RozpUEBrukselaI"}} na tej podstawie, że sąd państwa niebędącego członkiem UE jest bardziej odpowiedni dla rozpoznania danego sporu, nawet jeżeli nie może być brana pod uwagę jurysdykcja sądu innego państwa członkowskiego, lub nawet jeżeli w sporze nie występuje żaden łącznik z innym państwem członkowskim.
Rozporządzenie może dotyczyć tylko osób fizycznych lub prawych, które mają miejsce zamieszkania na obszarze któregoś z państw członkowskich ({{pu przepis="art. 3 ust. 1 RozpUEBrukselaI"}}). O tym, czy dana osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania, decyduje sąd państwa członkowskiego stosując swoje prawo ({{pu przepis="art. 59 ust. 1 RozpUEBrukselaI"}}). Siedzibę osób prawnych wyznacza się wg {{pu przepis="art. 60 ust. 1 RozpUEBrukselaI"}} badając miejsce, gdzie znajduje się statutowa siedziba lub główny organ zarządzający lub główne przedsiębiorstwo osoby prawnej.
Z rozszerzeniem zakresu stosowania mamy do czynienia w przepisach: {{pu przepis="art. 9 ust. 2 RozpUEBrukselaI"}}, {{pu przepis="art. 15 ust. 2 RozpUEBrukselaI"}}, {{pu przepis="art. 18 ust. 2 RozpUEBrukselaI"}}, {{pu przepis="art. 22 RozpUEBrukselaI"}} oraz {{pu przepis="art. 23 RozpUEBrukselaI"}}.
W **zakresie ustalania jurysdykcji** UE rozporządzenie dotyczy powództw wniesionych w 15 "dawnych" krajach członkowskich po 1.3.2002 (zob. {{pu przepis="art. 66 RozpUEBrukselaI"}} i {{pu przepis="art. 76 RozpUEBrukselaI"}}) zaś w nowych państwach członkowskich, a więc i w Polsce, powództw wniesionych po dniu przystąpienia do UE, tzn. od 1.5.2004.
W **zakresie uznawania** orzeczeń na mocy {{pu przepis="art. 66 ust. 1 RozpUEBrukselaI"}}, {{pu przepis="art. 76 ust. 1 RozpUEBrukselaI"}} rozporządzenie stosuje się do wyroków, które zapadły w sprawach cywilnych lub handlowych na skutek powództwa wniesionego po 1.3.2002 (orzeczenia z dawnych krajów) albo po 1.5.2004 (orzeczenia z nowych krajów). Szczególna zasada wynika jeszcze z {{pu przepis="art. 66 ust. 2 RozpUEBrukselaI"}} dla przypadków, gdy powództwo zostało wytoczone w państwie członkowskim pochodzenia przed wejściem w życie rozporządzenia Bruksela I.
Pewnego rodzaju sprawy, pomimo iż mają charakter spraw cywilnych lub handlowych, zostały wyłączone spod zakresu stosowania rozporządzenia. Są to sprawy określone w {{pu przepis="art. 1 ust. 2 RozpUEBrukselaI"}}. Z uwagi na to, iż mają charakter wyjątków, należy je interpretować ściśle.
Rozporządzenie ma zastosowanie w sprawach transgranicznych. Jeżeli w sprawie nie występuje element zagraniczny, zastosowanie mają wyłącznie przepisy prawa krajowego. Powiązanie z innym krajem nie musi ograniczać się do państwa członkowskiego UE (wyrok ETS z 1. 3. 2005, sprawa. C-281/02 (Owusu)). W orzeczeniu tym ETS stwierdził (jeszcze w czasie obowiązywania Konwencji Brukselskiej z dnia 27 września 1968 r. o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych), iż przepisy (Konwencji - obecnie rozporządzenia) stoją na przeszkodzie temu, aby sąd państwa członkowskiego wyłączył swoją jurysdykcję, wynikającą z {{pu przepis="art. 2 RozpUEBrukselaI"}} na tej podstawie, że sąd państwa niebędącego członkiem UE jest bardziej odpowiedni dla rozpoznania danego sporu, nawet jeżeli nie może być brana pod uwagę jurysdykcja sądu innego państwa członkowskiego, lub nawet jeżeli w sporze nie występuje żaden łącznik z innym państwem członkowskim.
Rozporządzenie może dotyczyć tylko osób fizycznych lub prawych, które mają miejsce zamieszkania na obszarze któregoś z państw członkowskich ({{pu przepis="art. 3 ust. 1 RozpUEBrukselaI"}}). O tym, czy dana osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania, decyduje sąd państwa członkowskiego stosując swoje prawo ({{pu przepis="art. 59 ust. 1 RozpUEBrukselaI"}}). Siedzibę osób prawnych wyznacza się wg {{pu przepis="art. 60 ust. 1 RozpUEBrukselaI"}} badając miejsce, gdzie znajduje się statutowa siedziba lub główny organ zarządzający lub główne przedsiębiorstwo osoby prawnej.
Z rozszerzeniem zakresu stosowania mamy do czynienia w przepisach: {{pu przepis="art. 9 ust. 2 RozpUEBrukselaI"}}, {{pu przepis="art. 15 ust. 2 RozpUEBrukselaI"}}, {{pu przepis="art. 18 ust. 2 RozpUEBrukselaI"}}, {{pu przepis="art. 22 RozpUEBrukselaI"}} oraz {{pu przepis="art. 23 RozpUEBrukselaI"}}.
W **zakresie ustalania jurysdykcji** UE rozporządzenie dotyczy powództw wniesionych w 15 "dawnych" krajach członkowskich po 1.3.2002 (zob. {{pu przepis="art. 66 RozpUEBrukselaI"}} i {{pu przepis="art. 76 RozpUEBrukselaI"}}) zaś w nowych państwach członkowskich, a więc i w Polsce, powództw wniesionych po dniu przystąpienia do UE, tzn. od 1.5.2004.
W **zakresie uznawania** orzeczeń na mocy {{pu przepis="art. 66 ust. 1 RozpUEBrukselaI"}}, {{pu przepis="art. 76 ust. 1 RozpUEBrukselaI"}} rozporządzenie stosuje się do wyroków, które zapadły w sprawach cywilnych lub handlowych na skutek powództwa wniesionego po 1.3.2002 (orzeczenia z dawnych krajów) albo po 1.5.2004 (orzeczenia z nowych krajów). Szczególna zasada wynika jeszcze z {{pu przepis="art. 66 ust. 2 RozpUEBrukselaI"}} dla przypadków, gdy powództwo zostało wytoczone w państwie członkowskim pochodzenia przed wejściem w życie rozporządzenia Bruksela I.
Usunięte:
Pewnego rodzaju sprawy, pomimo iż mają charakter spraw cywilnych lub handlowych, zostały wyłączone spod zakresu stosowania rozporządzenia. Są to sprawy określone w art. 1 ust. 2. Z uwagi na to, iż mają charakter wyjątków, należy je interpretować ściśle.
Rozporządzenie ma zastosowanie w sprawach transgranicznych. Jeżeli w sprawie nie występuje element zagraniczny, zastosowanie mają wyłącznie przepisy prawa krajowego. Powiązanie z innym krajem nie musi ograniczać się do państwa członkowskiego UE (wyrok ETS z 1. 3. 2005, sprawa. C-281/02 (Owusu)). W orzeczeniu tym ETS stwierdził (jeszcze w czasie obowiązywania Konwencji Brukselskiej z dnia 27 września 1968 r. o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych), iż przepisy (Konwencji - obecnie rozporządzenia) stoją na przeszkodzie temu, aby sąd państwa członkowskiego wyłączył swoją jurysdykcję, wynikającą z art. 2 na tej podstawie, że sąd państwa niebędącego członkiem UE jest bardziej odpowiedni dla rozpoznania danego sporu, nawet jeżeli nie może być brana pod uwagę jurysdykcja sądu innego państwa członkowskiego, lub nawet jeżeli w sporze nie występuje żaden łącznik z innym państwem członkowskim.
Rozporządzenie może dotyczyć tylko osób fizycznych lub prawych, które mają miejsce zamieszkania na obszarze któregoś z państw członkowskich (art. 3 ust. 1). O tym, czy dana osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania, decyduje sąd państwa członkowskiego stosując swoje prawo (art. 59 ust. 1). Siedzibę osób prawnych wyznacza się wg art. 60 ust. 1 badając miejsce, gdzie znajduje się statutowa siedziba lub główny organ zarządzający lub główne przedsiębiorstwo osoby prawnej.
Z rozszerzeniem zakresu stosowania mamy do czynienia w przepisach: art. 9 ust. 2, art. 15 ust. 2 , art. 18 ust. 2, art. 22 oraz art. 23.
W **zakresie ustalania jurysdykcji** UE rozporządzenie dotyczy powództw wniesionych w 15 "dawnych" krajach członkowskich po 1.3.2002 (zob. art. 66 i art. 76) zaś w nowych państwach członkowskich, a więc i w Polsce, powództw wniesionych po dniu przystąpienia do UE, tzn. od 1.5.2004.
W **zakresie uznawania** orzeczeń na mocy art. 66 ust. 1, art. 76 ust. 1 rozporządzenie stosuje się do wyroków, które zapadły w sprawach cywilnych lub handlowych na skutek powództwa wniesionego po 1.3.2002 (orzeczenia z dawnych krajów) albo po 1.5.2004 (orzeczenia z nowych krajów). Szczególna zasada wynika jeszcze z art. 66 ust. 2 dla przypadków, gdy powództwo zostało wytoczone w państwie członkowskim pochodzenia przed wejściem w życie rozporządzenia Bruksela I.
Dodane:
Rozporządzenie obowiązuje na obszarze UE poza Danią.
Dodane:
W **zakresie uznawania** orzeczeń na mocy art. 66 ust. 1, art. 76 ust. 1 rozporządzenie stosuje się do wyroków, które zapadły w sprawach cywilnych lub handlowych na skutek powództwa wniesionego po 1.3.2002 (orzeczenia z dawnych krajów) albo po 1.5.2004 (orzeczenia z nowych krajów). Szczególna zasada wynika jeszcze z art. 66 ust. 2 dla przypadków, gdy powództwo zostało wytoczone w państwie członkowskim pochodzenia przed wejściem w życie rozporządzenia Bruksela I.
Usunięte:
Dodane:
W **zakresie ustalania jurysdykcji** UE rozporządzenie dotyczy powództw wniesionych w 15 "dawnych" krajach członkowskich po 1.3.2002 (zob. art. 66 i art. 76) zaś w nowych państwach członkowskich, a więc i w Polsce, powództw wniesionych po dniu przystąpienia do UE, tzn. od 1.5.2004.
W **zakresie uzawania** orzeczeń na mocy art. 66 ust. 1, art. 76 ust. 1 rozporządzenie stosuje się do wyroków, które zapadły w sprawach cywilnych lub handlowych na skutek powództwa wniesionego po 1.3.2002 (orzeczenia z dawnych krajów) albo po 1.5.2004 (orzeczenia z nowych krajów). Szczególna zasada wynika jeszcze z art. 66 ust. 2 dla przypadków, gdy powództwo zostało wytoczone w państwie członkowskim pochodzenia przed wejściem w życie rozporządzenia Bruksela I.
W **zakresie uzawania** orzeczeń na mocy art. 66 ust. 1, art. 76 ust. 1 rozporządzenie stosuje się do wyroków, które zapadły w sprawach cywilnych lub handlowych na skutek powództwa wniesionego po 1.3.2002 (orzeczenia z dawnych krajów) albo po 1.5.2004 (orzeczenia z nowych krajów). Szczególna zasada wynika jeszcze z art. 66 ust. 2 dla przypadków, gdy powództwo zostało wytoczone w państwie członkowskim pochodzenia przed wejściem w życie rozporządzenia Bruksela I.
Usunięte:
Dodane:
Rozporządzenie ma zastosowanie w sprawach transgranicznych. Jeżeli w sprawie nie występuje element zagraniczny, zastosowanie mają wyłącznie przepisy prawa krajowego. Powiązanie z innym krajem nie musi ograniczać się do państwa członkowskiego UE (wyrok ETS z 1. 3. 2005, sprawa. C-281/02 (Owusu)). W orzeczeniu tym ETS stwierdził (jeszcze w czasie obowiązywania Konwencji Brukselskiej z dnia 27 września 1968 r. o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych), iż przepisy (Konwencji - obecnie rozporządzenia) stoją na przeszkodzie temu, aby sąd państwa członkowskiego wyłączył swoją jurysdykcję, wynikającą z art. 2 na tej podstawie, że sąd państwa niebędącego członkiem UE jest bardziej odpowiedni dla rozpoznania danego sporu, nawet jeżeli nie może być brana pod uwagę jurysdykcja sądu innego państwa członkowskiego, lub nawet jeżeli w sporze nie występuje żaden łącznik z innym państwem członkowskim.
Usunięte:
Brak różnic
Dodane:
Zgodnie z ustalonym już orzecznictwem oraz aprobującymi poglądami w literaturze pojęcia te powinny być interpretowane **w sposób autonomiczny**, w oparciu o cele przyświecające tworzeniu danego aktu oraz w oparciu o całokształt zasad wynikających z systemów prawnych państw członkowskich (Wyroki ETS z 14.10.1976 spr. 29/76 (LTU), z 22.2.1979 spr. 133/78 (Gourdain), nb. 3; z 16.12.1980 spr. 814/79 (Rüffer) nb. 7; z 21.4.1993 C-172/91 (Sonntag), nb.18, z 14.11.2002, spr. C-271/00 (Baten), nb. 28 oraz wyrok z 15.5.2003, spr. C-266/01 (TIARD SA), nb. 20). Stąd przyjęło się uważać, iż sprawami cywilnymi i handlowymi są sprawy, dla których charakterystyczna jest równorzędność stron stosunku prawnego i których źródłem są przepisy prawa cywilnego albo handlowego (por. wyrok ETS z 14.10.1976, spr. 29/76 (Eurocontrol); wyrok ETS z 5.2.2004, spr. C-265/02 (Frahuil)).
((2)) Sprawy wyłączone
Pewnego rodzaju sprawy, pomimo iż mają charakter spraw cywilnych lub handlowych, zostały wyłączone spod zakresu stosowania rozporządzenia. Są to sprawy określone w art. 1 ust. 2. Z uwagi na to, iż mają charakter wyjątków, należy je interpretować ściśle.
((2)) Powiązanie z innym państwem
Rozporządzenie ma zastosowanie w sprawach transgranicznych. Jeżeli w sprawie nie występuje element zagraniczny, zastosowanie mają wyłącznie przepisy prawa krajowego. Powiązanie z innym krajem nie musi ograniczać się do państwa członkowskiego UE (wyrok ETS z 1. 3. 2005, sprawa. C-281/02 (Owusu)).
((2)) Sprawy wyłączone
Pewnego rodzaju sprawy, pomimo iż mają charakter spraw cywilnych lub handlowych, zostały wyłączone spod zakresu stosowania rozporządzenia. Są to sprawy określone w art. 1 ust. 2. Z uwagi na to, iż mają charakter wyjątków, należy je interpretować ściśle.
((2)) Powiązanie z innym państwem
Rozporządzenie ma zastosowanie w sprawach transgranicznych. Jeżeli w sprawie nie występuje element zagraniczny, zastosowanie mają wyłącznie przepisy prawa krajowego. Powiązanie z innym krajem nie musi ograniczać się do państwa członkowskiego UE (wyrok ETS z 1. 3. 2005, sprawa. C-281/02 (Owusu)).
Usunięte:
Wyjątki zostały określone w art. 1 ust. 2. Należy je interpretować ściśle.
((2)) przesłanki niepisane
Dodane:
Pojęcia spraw cywilnych i handlowych zostały już wyjaśnione w orzecznictwie ETS, szczególnie w odniesieniu do Konwencji Brukselskiej z 27 września 1968 o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń. w sprawach cywilnych i handlowych (Dz.U. UE z 1972 r., L 299, str. 32), którą zastąpiło rozporządzenie nr 44/2001/WE (stąd też określenie: Bruksela I).
Zgodnie z ustalonym już orzecznictwem oraz aprobującymi poglądami w literaturze pojęcia te powinny być interpretowane **w sposób autonomiczny**, w oparciu o cele przyświecające tworzeniu danego aktu oraz w oparciu o całokształt zasad wynikających z systemów prawnych państw członkowskich (Wyroki z 14.10.1976 spr. 29/76 (LTU), z 22.2.1979 spr. 133/78 (Gourdain), nb. 3; z 16.12.1980 spr. 814/79 (Rüffer) nb. 7; z 21.4.1993 C-172/91 (Sonntag), nb.18, z 14.11.2002, spr. C-271/00 (Baten), nb. 28 oraz wyrok z 15.5.2003, spr. C-266/01 (TIARD SA), nb. 20). Stąd przyjęło się uważać, iż sprawami cywilnymi i handlowymi są sprawy, dla których charakterystyczna jest równorzędność stron stosunku prawnego i których źródłem są przepisy prawa cywilnego albo handlowego (por. EuGH 14.10.1976, Rs. 29/76 (Eurocontro); EuGH, 5.2.2004, Rs. C-265/02 (Frahuil)).
Przepisy rozporządzenia mają zastosowanie także w postępowniu adhezyjnym w sprawach karnych (action civile).
Wyjątki zostały określone w art. 1 ust. 2. Należy je interpretować ściśle.
((2)) przesłanki niepisane
((1)) Zakres terytorialny i osobowy
Rozporządzenie może dotyczyć tylko osób fizycznych lub prawych, które mają miejsce zamieszkania na obszarze któregoś z państw członkowskich (art. 3 ust. 1). O tym, czy dana osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania, decyduje sąd państwa członkowskiego stosując swoje prawo (art. 59 ust. 1). Siedzibę osób prawnych wyznacza się wg art. 60 ust. 1 badając miejsce, gdzie znajduje się statutowa siedziba lub główny organ zarządzający lub główne przedsiębiorstwo osoby prawnej.
Z rozszerzeniem zakresu stosowania mamy do czynienia w przepisach: art. 9 ust. 2, art. 15 ust. 2 , art. 18 ust. 2, art. 22 oraz art. 23.
Zgodnie z ustalonym już orzecznictwem oraz aprobującymi poglądami w literaturze pojęcia te powinny być interpretowane **w sposób autonomiczny**, w oparciu o cele przyświecające tworzeniu danego aktu oraz w oparciu o całokształt zasad wynikających z systemów prawnych państw członkowskich (Wyroki z 14.10.1976 spr. 29/76 (LTU), z 22.2.1979 spr. 133/78 (Gourdain), nb. 3; z 16.12.1980 spr. 814/79 (Rüffer) nb. 7; z 21.4.1993 C-172/91 (Sonntag), nb.18, z 14.11.2002, spr. C-271/00 (Baten), nb. 28 oraz wyrok z 15.5.2003, spr. C-266/01 (TIARD SA), nb. 20). Stąd przyjęło się uważać, iż sprawami cywilnymi i handlowymi są sprawy, dla których charakterystyczna jest równorzędność stron stosunku prawnego i których źródłem są przepisy prawa cywilnego albo handlowego (por. EuGH 14.10.1976, Rs. 29/76 (Eurocontro); EuGH, 5.2.2004, Rs. C-265/02 (Frahuil)).
Przepisy rozporządzenia mają zastosowanie także w postępowniu adhezyjnym w sprawach karnych (action civile).
Wyjątki zostały określone w art. 1 ust. 2. Należy je interpretować ściśle.
((2)) przesłanki niepisane
((1)) Zakres terytorialny i osobowy
Rozporządzenie może dotyczyć tylko osób fizycznych lub prawych, które mają miejsce zamieszkania na obszarze któregoś z państw członkowskich (art. 3 ust. 1). O tym, czy dana osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania, decyduje sąd państwa członkowskiego stosując swoje prawo (art. 59 ust. 1). Siedzibę osób prawnych wyznacza się wg art. 60 ust. 1 badając miejsce, gdzie znajduje się statutowa siedziba lub główny organ zarządzający lub główne przedsiębiorstwo osoby prawnej.
Z rozszerzeniem zakresu stosowania mamy do czynienia w przepisach: art. 9 ust. 2, art. 15 ust. 2 , art. 18 ust. 2, art. 22 oraz art. 23.
Usunięte:
Stąd przyjęło się uważać, iż sprawami cywilnymi i handlowymi są sprawy, dla których charakterystyczna jest równorzędność stron stosunku prawnego i których źródłem są przepisy prawa cywilnego albo handlowego.
((2)) Jurysdykcja
W znaczeniu rozporządzenia jurysdykcja oznacza właściwość międzynarodową sądów określonego państwa. Regulują ją art. 2 - 30 rozporządzenia. Więcej na ten temat w pliku BrukselaIJurysdykcja.
((2)) Uznawanie orzeczeń
Uznawanie orzeczeń polega na nadaniu im przez państwo członkoweskie UE mocy obowiązującej równej orzeczeniom własnych sądów tego państwa. Zasady uznawania ujęto w art. 31 - 37 oraz 53 - 56.
((2)) Wykonywanie orzeczeń
Wykonywanie orzeczeń (art. 38 - 52 oraz 53 - 56) oznacza przymusową realizację obowiązków wynikających z orzeczenia.
((2)) Pojęcie "orzeczenie"
Na potrzeby przepisów rozporządzenia zdecydowano, iż orzeczeniem jest "każde orzeczenie wydane przez sąd Państwa Członkowskiego, niezależnie od tego, czy zostanie określone jako wyrok, postanowienie, nakaz zapłaty lub nakaz egzekucyjny, włącznie z postanowieniem w przedmiocie ustalenia kosztów postępowania wydanym przez urzędnika sądowego" (art. 32).
((1)) Zakres terytorialny
Brak różnic
Dodane:
>>Przepisy bez podanego źródła pochodzą z [[http://europa.eu.int/eur-lex/lex/LexUriServ/LexUriServ.do?uri=CELEX:32001R0044:PL:HTML rozporządzenia nr 44/2001/WE]] (Bruksela I).>>
Usunięte:
Brak różnic
Dodane:
<<Przepisy bez podanego źródła pochodzą z [[http://europa.eu.int/eur-lex/lex/LexUriServ/LexUriServ.do?uri=CELEX:32001R0044:PL:HTML rozporządzenia nr 44/2001/WE]] (Bruksela I).<<
Usunięte:
Brak różnic
Brak różnic
Dodane:
>>Przepisy bez podanego źródła pochodzą z [[http://europa.eu.int/eur-lex/lex/LexUriServ/LexUriServ.do?uri=CELEX:32001R0044:PL:HTML rozporządzenia nr 44/2001/WE]] (Bruksela I).>>
Dodane:
W 15 "dawnych" krajach członkowskich UE rozporządzenie dotyczy powództw wniesionych po 1.3.2002 (zob. art. 66 i art. 76). W nowych państwach członkowskich, a więc i w Polsce rozporządzenie obowiązuje od dnia przystąpienia do UE, tzn. od 1.5.2004.
Dodane:
W znaczeniu rozporządzenia jurysdykcja oznacza właściwość międzynarodową sądów określonego państwa. Regulują ją art. 2 - 30 rozporządzenia. Więcej na ten temat w pliku BrukselaIJurysdykcja.
Usunięte:
Dodane:
((1)) Zakres terytorialny
((1)) Zakres czasowy
----
CategoryRozporzadzenieBrukselaI
((1)) Zakres czasowy
----
CategoryRozporzadzenieBrukselaI
