Likwidacja granic w regionach przygranicznych - Europejskie Ugrupowanie Współpracy Terytorialnej (EUWT) jako instrument współpracy terytorialnej jednostek samorządu terytorialnego w Europie

1. Teoria ekwiwalentności przyczyn
Zasada: condicio sine qua non.

2. Teoria adekwatnej przyczynowości
Fakt, że art. 361 § 1 KC powołuje się na normalne następstwa czynu, nakazuje postępować zgodnie z teorią adekwatnej przyczynowości.

1. Pierwszy krok - ekwiwalencja przyczyn
Pierwszy krok – powinien polegać na ustaleniu, czy pomiędzy poszczególnymi faktami w ogóle istnieją obiektywne powiązania (mamy więc tu do czynienia z teorią ekwiwalencji przyczyn, która sprawdza łańcuch przyczynowy zgodnie z regułą condicio sine qua non).

2. Drugi krok - adekwatność przyczyny i skutku
2 krok – po pozytywnej odpowiedzi na pierwsze pytanie – sprawdzenie, czy powiązanie pomiędzy tymi faktami można traktować jako normalne, typowe. "Normalnymi następstwami zdarzenia, z którego wynikła szkoda, są następstwa, jakie tego rodzaju zdarzenie jest w ogóle w stanie wywołać i w zwyczajnym biegu rzeczy, a nie tylko na skutek szczególnego zbiegu okoliczności, z reguły je wywołuje. Natomiast anormalne jest następstwo, gdy doszło do niego z powodu zdarzenia niezwykłego, nienormalnego, niemieszczącego się w granicach doświadczenia życiowego na skutek nadzwyczajnego zbiegu okoliczności, którego przeciętnie nie bierze się w rachubę. Nie wyłącza normalności w rozumieniu tego przepisu okoliczność, że mimo identycznych warunków zdarzenia określone następstwo nie zawsze występuje, ani też jego statystyczna rzadkość. Sformułowanie "normalne następstwo" nie musi oznaczać skutku koniecznego." (wyrok SN z dnia 28.2.2006 r., III CSK 135/05, LEX nr 201033).
Przy tej ocenie należy się posługiwać nie tylko przytoczonymi przez SN zasadami doświadczenia życiowego, ale także wiedzą naukową, specjalną.
Nie mieści się z kolei w płaszczyźnie adekwatnego związku przyczynowego skutek, który wprawdzie daje się łączyć z określonym zdarzeniem początkowym w sensie oddziaływania sprawczego, ale jest następstwem nietypowym, tj. nie występującym w kolejności zdarzeń, która charakterystyczna jest dla określonej przyczyny i przez to nie dającym się uwzględnić w ewentualnych przewidywaniach, a zarazem zależny jest w istocie od innych zdarzeń, które w zbiegu z przyczyną wyjściową jawią się jako przypadkowy zbieg okoliczności (wyrok z 18.5.2000).
Dla oceny istnienia normalnego związku przyczynowego nie ma natomiast znaczenia, czy dane zdarzenie może być przez sprawcę przewidziane, gdyż przewidywalność jest kategorią winy, a nie związku przyczynowego, który jest okolicznością obiektywną. (wyrok SN z dnia 12.2.1998).
Nie ma znaczenia także wieloczynnikowość związku przyczynowo-skutkowego. Ważne jest tylko, żeby poszczególnymi elementami zachodził adekwatny związek przyczynowy. Nie jest więc istotne, czy kauzalność ma charakter bezpośredni czy pośredni.
Dla stwierdzenia przyczynowości zaniechania konieczne jest ustalenie, że do skutku (np. w postaci naruszenia dobra w przypadku odpowiedzialności odszkodowawczej) nie doszłoby, gdyby pomiędzy przyczynę, która wywołała skutek, a tenże skutek włączyło się określone działanie, którego podjęcia zaniechano.

3. Wpływ związku normatywnego
Związek normatywny – pod tym pojęciem należy rozumieć szeroką i niesprecyzowaną grupę powiązań przyczynowych „determinowanych obowiązującymi normami prawnymi i aktami ich stosowania, a więc związkami zachodzącymi poza naturalnymi zależnościami świata faktów” (KochOSP2004).

1. Rozszerzenie odpowiedzialności
Z rozszerzeniem odpowiedzialności poza granice normalnego związku przyczynowego mamy do czynienia w przypadku odpowiedzialności za tzw. casus mixtus, czyli za skutki przypadku, które nie zaszłyby, gdyby odpowiedzialny nie uchybił swoim obowiązkom (zob. zwłaszcza art. 714 KC).

2. Ograniczenie odpowiedzialności
(...)