Protokół zmian strony WyrokSNICKN113799
Dodane:
W skardze kasacyjnej Bank podniósł, że wyrok Sądu Apelacyjnego zapadł z naruszeniem {{pu przepis="art. 29 PrPrywMiędzyn"}}, {{pu przepis="art. 6 KC"}}, {{pu przepis="art. 66 KC"}} i {{pu przepis="art. 70 § 2 KC"}} oraz {{pu przepis="art. 3 KPC"}}, {{pu przepis="art. 230 KPC"}}, {{pu przepis="art. 232 KPC"}} i {{pu przepis="art. 233 KPC"}}.
**Sąd Najwyższy zważył, co następuje:**
**Sąd Najwyższy zważył, co następuje:**
Usunięte:
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Dodane:
**glosa:** KosteckiRadcaPrawny2009
Dodane:
Sąd Apelacyjny, podzielając ustalenia i oceny Sądu Wojewódzkiego, podkreślił, że spór ogniskuje się wokół tego, czy między stronami doszło do zawarcia powoływanych przez Bank umów kredytowych, a jeśli tak, to czy obejmowały one zastrzeżenia o przeniesieniu na Bank własności maszyn wymienionych w pozwie. Dowód tych okoliczności, spoczywający na Banku, nie powiódł się. Powoływane umowy kredytowe miały być zawarte przez wymianę oświadczeń woli: wniosków kredytowych (ofert) - ze strony pozwanego, i odpowiedzi na te wnioski (akceptacji ofert) - ze strony Banku. Zgodnie z art. 29 ustawy z dnia 12 listopada 1965 r. - Prawo prywatne międzynarodowe (Dz. U. Nr 46, poz. 290 ze zm. - dalej {{pu akt ="PrPrywMiędzyn"}}), dla oceny, czy te oświadczenia doprowadziły do nawiązania stosunków prawnych między stronami, właściwe było prawo polskie. Wymieniony przepis przewiduje bowiem dla objętych nim zobowiązań z umów właściwość prawa państwa, w którym umowa została zawarta. Stosownie zaś do art. 70 § 2 k.c., za miejsce zawarcia umów, o które chodzi w sprawie, należy uznać miejsce otrzymania przez pozwanego odpowiedzi na złożone przez niego wnioski kredytowe, tj. Polskę. Zaakceptowany przez Bank wniosek, w którym pozwany wystąpił o udzielenie podlegającego spłacie w ciągu czterech lat kredytu w wysokości 80.000 marek niemieckich, nie mógł - według prawa polskiego - doprowadzić do zawarcia ważnej umowy kredytowej, ponieważ nie spełnione zostały wymagania ustawy z dnia 15 lutego 1989 r. - Prawo dewizowe (Dz. U. Nr 6, poz. 33 ze zm.). Artykuł 9 pkt 4 tej ustawy wymagał indywidualnego zezwolenia dewizowego, którego pozwany nie przedłożył, nie wiadomo zaś czy pozostałe wnioski kredytowe pozwanego zostały przyjęte przez Bank. Nie można stwierdzić, czy pisma Banku z dnia 18 września 1991 r. i z dnia 21 czerwca 1994 r. doszły do pozwanego - jak tego wymaga {{pu przepis="art. 66 § 2 KC"}} - w terminie wiązania jego ofert. Wnioski o kredyt na zakup maszyn z terminem dostawy "luty 1991 r." i "marzec 1991 r." nie zostały wypełnione w części dotyczącej terminów i sposobu spłaty kredytów, tj. istotnych elementów umowy kredytowej, w rezultacie czego nie czyniły zadość wymaganiom oferty ({{pu przepis="art. 66 § 1 KC"}}).
Zdaniem Sądu Apelacyjnego, nie można przyjąć, że w okolicznościach sprawy nie było potrzebne, stosownie do {{pu przepis="art. 69 KC"}}, dojście do pozwanego oświadczeń Banku o przyjęciu wniosków kredytowych (ofert) pozwanego. Sprzeciwia się temu treść wniosków kredytowych i ogólnych warunków kredytu inwestycyjnego Banku. Zawierają one klauzule przewidujące składanie przez Bank oświadczeń na piśmie pod rygorem nieważności. Powyższej oceny nie uchyla twierdzenie Banku, że stosownie do jego warunków kredytowych, kwoty kredytu zostały wypłacone oznaczonemu przez pozwanego podmiotowi (spółce N.Deutschland - sprzedawcy maszyn), na wskazany przez pozwanego cel, i pozwany dopiero po tej wypłacie otrzymał zamówione maszyny oraz rozpoczął spłacanie kredytów. Bank nie wykazał bowiem okoliczności, na które się powołał. Według pozwanego, dokonywane przez niego spłaty były konsekwencją kupna maszyn na raty od innego niż Bank podmiotu (spółki N.Deutschland). To twierdzenie pozwanego ma oparcie w protokole z dnia 1 czerwca 1995 r., podpisanym przez spółkę N.Deutschland i pozwanego oraz fakcie spłaty dwóch rat w dniu 20 czerwca 1991 r., tj. przed dniem 21 czerwca 1991 r. - datą pisma Banku dotyczącego uwzględnienia wniosków kredytowych.
W skardze kasacyjnej Bank podniósł, że wyrok Sądu Apelacyjnego zapadł z naruszeniem {{pu przepis="art. 29 PrPrywMiędzyn"}}, {{pu przepis="art. 6 KC"}}, {{pu przepis="art. 66 KC"}} i {{pu przepis="art. 70 § 2 KC"}} oraz {{pu przepis="art. 3 KPC"}}, {{pu przepis="art. 230 KPC"}}, {{pu przepis="art. 232 KPC"}} i {{pu przepis="art. 233 KPC"}}
Zdaniem Sądu Apelacyjnego, nie można przyjąć, że w okolicznościach sprawy nie było potrzebne, stosownie do {{pu przepis="art. 69 KC"}}, dojście do pozwanego oświadczeń Banku o przyjęciu wniosków kredytowych (ofert) pozwanego. Sprzeciwia się temu treść wniosków kredytowych i ogólnych warunków kredytu inwestycyjnego Banku. Zawierają one klauzule przewidujące składanie przez Bank oświadczeń na piśmie pod rygorem nieważności. Powyższej oceny nie uchyla twierdzenie Banku, że stosownie do jego warunków kredytowych, kwoty kredytu zostały wypłacone oznaczonemu przez pozwanego podmiotowi (spółce N.Deutschland - sprzedawcy maszyn), na wskazany przez pozwanego cel, i pozwany dopiero po tej wypłacie otrzymał zamówione maszyny oraz rozpoczął spłacanie kredytów. Bank nie wykazał bowiem okoliczności, na które się powołał. Według pozwanego, dokonywane przez niego spłaty były konsekwencją kupna maszyn na raty od innego niż Bank podmiotu (spółki N.Deutschland). To twierdzenie pozwanego ma oparcie w protokole z dnia 1 czerwca 1995 r., podpisanym przez spółkę N.Deutschland i pozwanego oraz fakcie spłaty dwóch rat w dniu 20 czerwca 1991 r., tj. przed dniem 21 czerwca 1991 r. - datą pisma Banku dotyczącego uwzględnienia wniosków kredytowych.
W skardze kasacyjnej Bank podniósł, że wyrok Sądu Apelacyjnego zapadł z naruszeniem {{pu przepis="art. 29 PrPrywMiędzyn"}}, {{pu przepis="art. 6 KC"}}, {{pu przepis="art. 66 KC"}} i {{pu przepis="art. 70 § 2 KC"}} oraz {{pu przepis="art. 3 KPC"}}, {{pu przepis="art. 230 KPC"}}, {{pu przepis="art. 232 KPC"}} i {{pu przepis="art. 233 KPC"}}
Usunięte:
Zdaniem Sądu Apelacyjnego, nie można przyjąć, że w okolicznościach sprawy nie było potrzebne, stosownie do art. 69 k.c., dojście do pozwanego oświadczeń Banku o przyjęciu wniosków kredytowych (ofert) pozwanego. Sprzeciwia się temu treść wniosków kredytowych i ogólnych warunków kredytu inwestycyjnego Banku. Zawierają one klauzule przewidujące składanie przez Bank oświadczeń na piśmie pod rygorem nieważności. Powyższej oceny nie uchyla twierdzenie Banku, że stosownie do jego warunków kredytowych, kwoty kredytu zostały wypłacone oznaczonemu przez pozwanego podmiotowi (spółce N.Deutschland - sprzedawcy maszyn), na wskazany przez pozwanego cel, i pozwany dopiero po tej wypłacie otrzymał zamówione maszyny oraz rozpoczął spłacanie kredytów. Bank nie wykazał bowiem okoliczności, na które się powołał. Według pozwanego, dokonywane przez niego spłaty były konsekwencją kupna maszyn na raty od innego niż Bank podmiotu (spółki N.Deutschland). To twierdzenie pozwanego ma oparcie w protokole z dnia 1 czerwca 1995 r., podpisanym przez spółkę N.Deutschland i pozwanego oraz fakcie spłaty dwóch rat w dniu 20 czerwca 1991 r., tj. przed dniem 21 czerwca 1991 r. - datą pisma Banku dotyczącego uwzględnienia wniosków kredytowych.
W skardze kasacyjnej Bank podniósł, że wyrok Sądu Apelacyjnego zapadł z naruszeniem {{pu przepis="art. 29 PrPrywMiędzyn"}}, art. 6, 66 i 70 § 2 k.c. oraz art. 3, 230, 232 i 233 KPC
