Likwidacja granic w regionach przygranicznych - Europejskie Ugrupowanie Współpracy Terytorialnej (EUWT) jako instrument współpracy terytorialnej jednostek samorządu terytorialnego w Europie

Omówienie orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 25 lutego 2010 r. w sprawie C-381/08 (Car Trim GmbH vs. Key Safety Srl)

Zob. orzeczenie WyrokETSC38108

Właściwość sądu miejsca dostarczenia rzeczy ruchomych
(uwagi na tle orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 25 lutego 2010 r.)
Znaczącą część kontraktów w międzynarodowych relacjach handlowych stanowią umowy sprzedaży rzeczy ruchomych.1 Z tym wiąże się aktywność organizacji międzynarodowych w kształtowaniu jednolitych zasad międzynarodowej sprzedaży towarów.2 Także w prawie europejskim sprzedaż rzeczy ruchomych została poddana szczególnym regulacjom, przy czym przepisy prawa unijnego koncentrują się głównie na materialnoprawnych względnie kolizyjnych zagadnieniach sprzedaży w odmianie konsumenckiej.3 W sferze prawa procesowego znaczącym aktem prawa unijnego jest rozporządzenie Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych4, które w art. 5 pkt 1 lit. b) przewiduje szczególną właściwość miejscową dla roszczeń wynikających właśnie z typu umów sprzedaży rzeczy ruchomych. Przepis ten stał się w ostatnim czasie przedmiotem kilku orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Niniejsze opracowanie przedstawia motywy i konkluzje wynikające z orzeczenia z dnia 25 lutego 2010 r. w sprawie C-381/08 (Car Trim GmbH vs. Key Safety Srl)5.

STAN FAKTYCZNY I PYTANIA DO TRYBUNAŁU
Orzeczenie zapadło w następującym stanie faktycznym:
Pozwana spółka (Key Safety Srl z siedzibą we Włoszech) nabywała od powódki (Car Trim GmbH z siedzibą w Niemczech) od czerwca 2001 r. wyposażenie systemów poduszek powietrznych, które dostarczała następnie producentom samochodów we Włoszech. Na żądanie pozwanej wyposażenie systemów „air bag” dostarczane było przez powódkę do Włoch. W zakresie wyboru dostawców podzespołów oraz organizacji pracy, kontroli jakości, opakowania, etykietowania, dowodów dostawy i fakturowania powódka podlegała wytycznym pozwanej. Na koniec 2003 r. pozwana wypowiedziała umowy wiążące je z powódką. Powódka uważając, iż doszło do zerwania umów, zażądała przed sądem niemieckim odszkodowania z tego tytułu.
Sąd krajowy (Landgericht) w Chemnitz uznał się za niewłaściwy z uwagi na brak jurysdykcji sądów niemieckich w tym postępowaniu. Orzeczenie to podtrzymał sąd wyższej instancji. W toku postępowania kasacyjnego Bundesgerichtshof powziął wątpliwości co do wykładni art. 5 pkt 1 lit. b) rozp. Bruksela I. Wątpliwości dotyczyły kwalifikacji umowy zawartej między powódką i pozwaną oraz interpretacji pojęcia miejsca dostarczenia rzeczy ruchomych. W związku z tym BGH przedstawił Trybunałowi Sprawiedliwości dwa następujące pytania prejudycjalne:
1) Czy art. 5 pkt 1 lit. b) rozp. Bruksela I należy interpretować w ten sposób, że umowy dostawy towarów, które mają być wytworzone bądź wyprodukowane, niezależnie od określenia przez zamawiającego wymogów dotyczących pozyskania, obróbki i dostawy produkowanych przedmiotów, łącznie z zapewnieniem jakości produkcji, rzetelności dostawy oraz sprawnej formalnej realizacji zlecenia, należy uznać za sprzedaż rzeczy ruchomych (tiret pierwsze), a nie za świadczenie usług (tiret drugie)? Jakie kryteria decydują o tym rozróżnieniu?
2) Jeżeli należy uznać, że jest to sprzedaż rzeczy ruchomych, czy w przypadku sprzedaży na odległość miejscem, w którym sprzedane rzeczy zgodnie z umową zostały dostarczone albo miały zostać dostarczone, jest miejsce faktycznego wydania rzeczy kupującemu, czy też miejsce, w którym te rzeczy zostały wydane pierwszemu przewoźnikowi w celu przekazania ich kupującemu?

ODPOWIEDŹ TRYBUNAŁU
W odpowiedzi na pierwsze pytanie Trybunał skoncentrował się na ustaleniu, jakie są charakterystyczne cechy pozwalające odróżnić umowę sprzedaży (art. 5 pkt 1 lit b) tiret pierwsze rozp. Bruksela I) od umowy o świadczenie usług (tiret drugie). Zdaniem Trybunału dla umowy sprzedaży charakterystyczna jest dostawa rzeczy (nb. 32). Okoliczność, iż towary, które mają być dostarczone zostaną wyprodukowane przez sprzedawcę, wcale nie wyklucza uznania danego kontraktu za umowę sprzedaży. Za tym poglądem przemawia m.in. treść art. 1 ust. 4 dyrektywy 1999/446, art. 3 CISG7 oraz art. 6 Konwencji Narodów Zjednoczonych o przedawnieniu w międzynarodowej sprzedaży towarów8. Podobnie zresztą sprzedaż jest rozumiana na obszarze zamówień publicznych.9
Trybunał przychylił się do poglądu Komisji Europejskiej, według której ważnym kryterium jest okoliczność, kto dostarczył materiały niezbędne do wykonania towarów. Stosownie do polskiego brzmienia uzasadnienia, za uznaniem umowy za umowę o świadczenie usług przemawia wskazówka, iż „sprzedający10 dostarczył całość lub większość materiałów, z których wytwarzany jest towar” (nb. 40 zdanie drugie).
Na tle tych rozważań Trybunał orzekł więc, iż umowa na mocy której, zbywca jest odpowiedzialny za jakość i zgodność z umową towaru wytworzonego i dostarczonego na zamówienie nabywcy z pozyskanych przez siebie komponentów jest umową sprzedaży rzeczy ruchomych, nawet jeżeli nabywca ustala precyzyjne wymagania dotyczące pozyskania, obróbki i dostawy produkowanych towarów (nb. 43).
Orzekając natomiast co do wykładni pojęcia „miejsce dostarczenia rzeczy ruchomych” Trybunał przypomniał, iż w pierwszej kolejności miejsce to określić mogą strony umowy. Dopiero w razie braku indywidualnych postanowień, należy przyjąć na potrzeby wykładni art. 5 pkt 1 lit. b) tiret pierwsze rozp. Bruksela I, że miejscem dostarczenia rzeczy sprzedanych jest miejsce faktycznego wydania rzeczy, w ramach którego kupujący uzyskuje lub powinien uzyskać uprawnienie do rzeczywistego rozporządzania rzeczami. Przemawiają za tym – dość enigmatycznie określone przez Trybunał – geneza, cele i systematyka rozporządzenia. O właściwości sądów krajowych decydować będzie więc ostateczne miejsce przeznaczenia (nb. 62), czyli z reguły siedziba kupującego. Trybunał przypomniał przy okazji, iż pojęcia stosowane w aktach unijnych należy interpretować w sposób autonomiczny tzn. bez sięgania do definicji wynikających z przepisów prawa międzynarodowego prywatnego legis fori albo legis causae (nb. 53).

UWAGI W ZWIĄZKU Z ORZECZENIEM TRYBUNAŁU

Właściwość sądu miejsca dostarczenia rzeczy
Przepis art. 5 należy do drugiej sekcji rozdziału II rozporządzenia Bruksela I, w którym uregulowano tzw. właściwość szczególną. Odpowiada ona pojęciu polskiej właściwości przemiennej (por. art. 31 KPC - art. 371 KPC). Jest to instytucja znana innym porządkom prawnym.11 Ustanowienie właściwości szczególnej w sprawach, o których mowa jest w art. 5 – 7 rozp. Bruksela I pozwala powodowi dokonać wyboru pomiędzy sądem właściwości ogólnej ustalanej wg miejsca zamieszkania (siedziby) pozwanego (art. 2 rozp. Bruksela I) a sądem właściwym miejscowo na podstawie przepisów sekcji drugiej. Odnosząc to do roszczeń wynikających z umowy Trybunał stwierdził wielokrotnie12, iż przewidziana w art. 5 pkt 1 rozp. Bruksela I zasada jurysdykcji szczególnej ustalanej według łącznika miejsca wykonania zobowiązania w sprawach, których przedmiotem jest umowa lub roszczenie wynikające z umowy, odpowiada celowi bliskości sądu do sprawy i jest uzasadniona istnieniem ścisłego powiązania pomiędzy umową a sądem, do którego zwrócono się o rozpoznanie sprawy. Służy to także realizacji zasady przewidywalności właściwości sądów, wyrażonej w pkt 11 części wstępnej rozp. Bruksela I.
Na potrzeby regulacji właściwości miejscowej sądów do rozpoznania roszczeń z umów sprzedaży rzeczy ruchomych sprecyzowano, iż miejscem wykonania zobowiązania i tym samym właściwym kryterium ustalenia właściwości sądu jest miejsce dostarczenia rzeczy ruchomych (art. 5 pkt 1 lit. b) tiret pierwsze rozp. Bruksela I). Wynika to z faktu, iż zobowiązaniem charakterystycznym dla umowy sprzedaży jest przeniesienie własności rzeczy ruchomych na nabywcę. Z reguły sprzedaż dotyczy rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku. Przejście własności wymaga więc przekazania władztwa nad tymi przedmiotami (por. art. 155 § 2 KC), co odbywa się z reguły przez dostarczenie rzeczy do odbiorcy. Za uznaniem miejsca dostarczenia rzeczy ruchomych jako kryterium wyznaczającego właściwość sądów dla roszczeń wynikających z umowy sprzedaży przemawiają także powody pragmatyczne. Kryterium to jest bowiem w miarę proste do ustalenia, gdyż opiera się z reguły na okolicznościach faktycznych. Odpowiada również powszechnemu rozumieniu pojęcia „miejsca dostarczenia rzeczy”. Łącznik ten stwarza ponadto ścisły związek pomiędzy sądem a sporem prawnym i odpowiada w ten sposób interesom prawidłowo funkcjonującego wymiaru sprawiedliwości.
Art. 5 pkt 1 lit. a) nie znajdzie zastosowania, gdy strony same określą miejsca dostarczenia rzeczy. Tu pojawia się kwestia oceny skuteczności takiego uzgodnienia. Miarodajne tym zakresie są przepisy prawa ustalonego w oparciu o normy kolizyjne rozporządzenia Rzym I13. Uwzględnić należy również art. 23 rozp. Bruksela I, który przewiduje szczególne warunki dla ważności umów jurysdykcyjnych.
Mówiąc o skuteczności indywidualnych ustaleń miejsca dostarczenia rzeczy należy zwrócić jeszcze uwagę na popularne w obrocie między przedsiębiorcami stosowanie zapisów o właściwości sądów we wzorcach umów. Generalnie nie ma przeszkód, by zaakceptować taką praktykę jako formę skutecznego uzgodnienia jurysdykcji. Posłużenie się wzorcami umów powoduje, iż podlegają one ocenie wg szczególnych zasad (por. art. 384 i nast. KC, §§ 305 i nast. BGB14). Stąd też orzecznictwo niemieckie wyklucza dopuszczalność uzgodnień właściwości sądu w ogólnych warunkach umów, przesyłanych dopiero w rachunkach za wykonane dostawy.15
W sytuacji, gdy rzeczy ruchome zostały dostarczone w inne miejsce niż umówione, miejsce faktycznego dostarczenia rzeczy może uzasadniać właściwość, o ile druga strona przyjęła świadczenie jako zgodne z umową.16 Mamy tu bowiem do czynienia z formą indywidualnego uzgodnienia miejsca właściwości rzeczy. Przyjęcie świadczenia, uzasadniające zmianę miejsca dostarczenia rzeczy, może nastąpić również w sposób dorozumiany.
W stanie faktycznym leżącym u podstaw orzeczenia w sprawie C-381/08 sytuacja była o tyle nieproblematyczna, gdyż rzeczy były dostarczane do jednego określonego miejsca we Włoszech tj. fabryki należącej do pozwanej. Wykładnia Trybunału odnosiła się więc do wydania nabywcy w trybie traditio corporalis (por. art. 348 zd. 1 KC, § 929 zd. 1 BGB). Wątpliwości mogą się natomiast zrodzić, gdy do przeniesienia posiadania rzeczy sprzedanych dojdzie w inny sposób, niż poprzez wydanie ich nabywcy.
W sytuacji, gdy przeniesienie posiadania rzeczy następuje w trybie traditio longa manu (zob. art. 348 zd. 2 KC), miejscem wydania rzeczy może być miejsce wydania dokumentów lub środków dających możliwość rozporządzania rzeczą albo miejsce, w którym nabywca fizycznie odebrał przedmiot sprzedaży. Można wyobrazić sobie następującą sytuację: szwedzki wytwórca samochodów S wysyła kontener z samochodem do portu w Rotterdamie (Holandia), gdzie pojazd ma być odebrany przez mieszkającego we Francji nabywcę N. Natomiast dokumenty i kluczyki pojazdu S wysyła pocztą kurierską do miejsca zamieszkania N (Francja). W tym wypadku miejscem dostarczenia pojazdu może być Holandia lub Francja. Bazując na motywach rozstrzygnięcia wyrażonych przez Trybunał w akapicie 62 uzasadnienia wyroku z 25 lutego 2010 r. należało by uznać, że miejscem dostarczenia rzeczy jest Holandia. Miejscem dostarczenia rzeczy powinno być bowiem miejsce faktycznego wydania rzeczy, w ramach którego kupujący uzyskuje uprawnienie do rzeczywistego rozporządzania rzeczami. Wytoczenie powództwa przez sprzedawcę (np. o zapłatę ceny sprzedaży) lub przez nabywcę (np. o obniżenie ceny z powodu wad samochodu) przez sądem holenderskim wydaje się mało powiązane ze stanem faktycznym Skorzystanie z opcji wynikającej z art. 5 pkt 1 lit. b) rozp. Bruksela I nie jest jednak dla powoda obligatoryjne. Obie strony mogą więc poprzestać na właściwości ogólnej miejsca zamieszkania pozwanego.
Tryb tzw. constitutum possesorium polega na tym, że zbywca jako dotychczasowy posiadacz samoistny zachowa rzecz w swoim władaniu jako posiadacz zależny albo jako dzierżyciel na podstawie ustalonego z nabywcą stosunku prawnego (por. art. 349 KC, § 930 BGB). Stan faktyczny obrazujący tą sytuację mógłby więc wyglądać następująco: mający siedzibę w Polsce S (sprzedawca samochodu ciężarowego) zbywa samochód na podstawie umowy sprzedaży na rzecz mającego siedzibę w Czechach C, zachowując go w swoim posiadaniu jako najemca. Po zakończeniu najmu C domaga się od S wydania samochodu i zapłaty zaległych czynszów najmu. W tym wypadku nie doszło jeszcze do fizycznego wydania rzeczy, lecz do przekształcenia woli posiadania (pierwotnie jako posiadacz samoistny następnie jako posiadacz zależny). Nie ma więc dostarczenia rzeczy od zbywcy do nabywcy, gdyż przedmiot sprzedaży pozostaje w miejscu zamieszkania (siedziby) zbywcy. Natomiast wydanie, którego domaga się C, wynika faktycznie nie z umowy sprzedaży (własność została już przeniesiona zaś wydanie rzeczy nastąpiło w trybie constitutum possesorium) lecz ze stosunku najmu (por. art. 675 § 1 KC). W tych wypadkach właściwość miejscowa sądu dla żądania wydania rzeczy (czy też zapłaty czynszu najmu) wynika z art. 2 (właściwość ogólna) lub art. 5 pkt 1 lit. a) rozp. Bruksela I (właściwość szczególna miejsca wykonania umowy).
Gdy rzeczy znajdują się we władaniu osób trzecich, do wydania rzeczy może dojść przez umowę o przeniesienie posiadania i zawiadomienie posiadacza bezpośredniego (dzierżyciela) o zmianie posiadacza pośredniego (por. art. 350 KC) lub przez cesję roszczenia o wydanie rzeczy (§ 931 BGB). Także i tutaj nie ma bezpośredniego wydania rzeczy nabywcy przez zbywcę. Miejscem wydania w rozumieniu art. 5 pkt 1 lit. b) rozp. Bruksela I mogłoby być w tej sytuacji miejsce przeniesienia roszczenia o wydanie rzeczy przysługującego zbywcy przeciwko osobie trzeciej albo miejsce, gdzie osoba trzecia faktycznie wydaje rzecz nabywcy na jego żądanie. Wykładnia gramatyczna sprzyja temu drugiemu ujęciu. W zależności od uzgodnień pomiędzy osobą trzecią a nabywcą, miejscem wydania rzeczy byłaby więc bądź siedziba osoby trzeciej bądź miejsce wskazane przez nabywcę, gdyby miała ona zostać przetransportowana przez władającego faktycznie rzeczą do tego miejsca. Zbywca ponosiłby więc ryzyko wynikające z ustaleń dokonanych przez nabywcę z podmiotem bezpośrednio władającym rzeczą i związane z brakiem wpływu na miejsce wydania rzeczy a tym samym na właściwość sądu.
Przeniesienie posiadania samoistnego na posiadacza zależnego albo na dzierżyciela może nastąpić już na mocy samej umowy między stronami (traditio brevi manu; por. art. 351 KC, § 929 zd. 2 BGB). W tej sytuacji faktyczne wydanie rzeczy następuje znacznie wcześniej. Przeniesienie posiadania ogranicza się do zgodnego przekształcenia woli posiadania zależnego (dzierżenia) w wolę posiadania samoistnego. W takich stanach faktycznych zachodzi potrzeba rozważenia, czy właściwość sądu należy ustalać na podstawie wcześniejszego zdarzenia prowadzącego do przeniesienia władztwa nad rzeczą (np. zawarcie umowy najmu i wydanie rzeczy najemcy) czy też dopiero ograniczyć się do ostatniego zdarzenia w postaci umowy o przeniesienie posiadania. Przyjmując zasady wynikające z wykładni gramatycznej, popieranej przez Trybunał Sprawiedliwości, o właściwości miejscowej decydowałoby już faktyczne wydanie rzeczy poprzedzające moment przeniesienia własności. Tym samym więc kontrakt poprzedzający sprzedaż antycypowałby właściwość miejscową sądu dla roszczeń z późniejszej umowy sprzedaży.
Przepis art. 5 pkt 1 lit. b) rozp. Bruksela I określa właściwość miejscową sądów („miejsce w Państwie Członkowskim”), a nie jedynie jurysdykcję krajową sądów państwa członkowskiego UE. W razie ustalenia właściwości sądu na mocy tego przepisu, nie jest dopuszczalne sięganie do reguł prawa wewnętrznego w celu ustalenia właściwości miejscowej sądów krajowych.17 Przepis ten nie decyduje natomiast o właściwości rzeczowej. Jeżeli więc prawodawstwo danego kraju członkowskiego uzależnia właściwość sądu od wartość przedmiotu sporu (por. art. 17 pkt 4 k.p.c.), właściwość rzeczową ustala się już na podstawie przepisów prawa wewnętrznego.
Zasada wynikająca z art. 5 pkt 1 lit b) ma zastosowanie, o ile – umowne lub faktyczne – miejsce dostarczenia rzeczy ruchomych położone jest na obszarze obowiązywania rozp. Bruksela I. Z treści przepisu wynika bowiem bezpośrednio, iż chodzi wyłącznie o sytuacje, gdy miejsce wykonania umowy leży w państwie członkowskim. Jeżeli miejsce dostarczenia rzeczy leży poza obszarem Unii, to miarodajne dla określenia jurysdykcji krajowej są zasady wynikające z umów międzynarodowych lub – w razie ich braku – prawa wewnętrznego. To samo dotyczy sytuacji, gdy miejscem dostarczenia rzeczy jest wprawdzie obszar państwa członkowskiego, lecz pozwany nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby na terytorium państwa członkowskiego Unii (zdanie wstępne do art. 5 rozp. Bruksela I).
Właściwość szczególna miejsca dostarczenia rzeczy ruchomych wchodzi w rachubę niezależnie od tego, jakiego rodzaju roszczenie jest podnoszone przez powoda. Art. 5 pkt 1 lit. a) tiret pierwsze rozp. Bruksela I znajdzie zastosowanie również wówczas, gdy powód dochodzi np. roszczeń o zapłatę ceny sprzedaży.18 Dzięki temu zabiegowi wszystkie roszczenia z jednej umowy podlegają właściwości jednego sądu, co sprzyja bez wątpienia przewidywalności wymiaru sprawiedliwości.19
Jeżeli w jednym z krajów członkowskich UE jest więcej niż jedno miejsc, do którego rzeczy miały być dostarczone (np. części samochodowe są dostarczane do wszystkich fabryk w danym kraju), właściwy jest sąd miejsca w którego okręgu znajduje się miejsce głównej dostawy. Miejsce to wyznacza się w oparciu o kryteria ekonomiczne.20 W razie niemożliwości ustalenia miejsca dostawy, wybór właściwego sądu należy do powoda.21 Podobnie będzie, gdy miejsce faktycznej dostawy położone będzie w kilku państwach członkowskich UE i w oparciu o wskazane kryterium ekonomiczne nie da się ustalić miejsca głównej dostawy (np. dostawca wysyła towary do fabryk pozwanego położonych w kilku krajach UE).

Kwalifikacja umowy jako sprzedaż
Trybunał przyjął szeroką wykładnię umowy sprzedaży rzeczy ruchomych. Odpowiada ona zapatrywaniom, wyrażonym w powołanych przez Trybunał normach prawa europejskiego i międzynarodowego. Orzeczenie jest więc kompatybilne z dotychczasowym rozumieniem istoty sprzedaży towarów. Jako umowy sprzedaży należy więc traktować na potrzeby rozporządzeń Bruksela I oraz Rzym I także te umowy, które w prawie krajowym kwalifikowane są jako umowy dostawy.22 Można więc zgodzić się z tezą, iż za umowy sprzedaży uważa się wszelkie kontrakty dotyczące dostarczenia i przeniesienia własności na rzeczach ruchomych w zamian za zapłatę.23 Nie będą więc umowami sprzedaży takie kontrakty, choćby ich treścią było przeniesienie własności rzeczy ruchomych, jeżeli punkt ciężkości leży w dostarczeniu rzeczy lub gdy ich istota ogranicza się do używania rzeczy (albo używania i pobierania pożytków). Art. 5 ust. 1 lit a) tiret pierwsze rozp. Bruksela I nie obejmuje wobec tego umów leasingu (por. art. 709¹ KC i nast.) czy też umów ramowych o dystrybucji.24

SKUTKI ORZECZENIA
Skutki orzeczenia z 25 lutego 2010 r. nie ograniczają się tylko do kwestii proceduralnych, choć przedmiotem orzeczenia jest przepis stricte procesowy. Wykładnia pojęcia umowy sprzedaży będzie obowiązywać także w zakresie zastosowania rozporządzenia Rzym I. Z pkt 17 części wstępnej rozp. Rzym I wynika bowiem nakaz wykładni pojęcia "sprzedaży towarów" w ten sam sposób, co w przypadku stosowania art. 5 rozp. Bruksela I. Dla umów mających za przedmiot przeniesienie własności rzeczy ruchomej, nawet jeżeli nabywcy decyduje w dużym stopniu o sposobie wytworzenia, właściwe będzie więc - w razie braku wyboru prawa przez strony lub braku możliwości zastosowania reguł CISG - prawo kraju siedziby sprzedawcy (art. 4 ust. 1 lit. a) rozp. Rzym I).
Wykładnia "miejsca dostarczenia rzeczy ruchomych" przyjęta przez Trybunał w orzeczeniu C-381/08 jest z pewnością korzystna dla kupujących. Daje im bowiem realny wybór między właściwością ogólną siedziby dłużnika (sprzedawcy) i właściwością szczególną w miejscu, gdzie rzeczy zostały lub miały zostać dostarczone. Roszczenia np. z tytułu braku dostawy nabywca będzie mógł więc wytoczyć także przed sądem miejsca, w którym rzeczy miały mu zostać przekazane. Miejscem tym będzie z reguły siedziba nabywcy lub jednego z jego oddziałów. Dla sprzedawcy natomiast wykładnia Trybunału nie stwarza dodatkowych możliwości. Roszczenia o apłatę czy odebranie rzeczy zakupionej będzie musiał wytaczać przed sądem właściwym dla siedziby pozwanego i to niezależnie od tego, czy powoła się na art. 2 czy na art. 5 pkt 1 lit. b) tiret pierwsze rozp. Bruksela I. Oczywiście pod warunkiem, że strony nie dokonają innych ustaleń w kontrakcie oraz że rzeczy zostały dostarczone do siedziby nabywcy. Dalszym skutkiem orzeczenia będzie także to, iż sąd właściwy ze względu na miejsce dostarczenia rzeczy będzie musiał stosować prawo obce ustalone w art. 4 ust. 1 lit. a) rozp. Rzym I. Niemniej jednak za rozwiązaniem przyjętym w rozporządzeniu przemawia bliskość sądu do dowodów a tym samym ścisły związek pomiędzy sądem a sporem prawnym.



cytowane przepisy: art. 5 RozpUEBrukselaI, art. 4 RozpUERzymI

---

CategoryRozporzadzenieBrukselaI CategoryPrawoEuropejskieOrzecznictwo