Wiki source for KazusUzytkowanie2
====Kazus nr 2 z zakresu użytkowania====
((1)) Stan faktyczny
W 2000 r. A zrezygnował z hodowli krów, siano przestało być dla niego potrzebne. Przez 4 lata nie korzystał z pola. W marcu 2004 r. zwrócił się do niego C, który akurat powiększył swoje stado i potrzebował więcej siana, aby A umożliwił mu zbieranie siana z łąki należącej do B. A i C zawarli więc „umowę dzierżawy prawa przysługującego A”. Przez następne 7 lat z łąki korzystał C.
Gdy B dowiedział się w styczniu 2014 r. o tym, że C korzysta z jego nieruchomości, zażądał od C, aby zaprzestał koszenia łąki.
//Czy B może domagać się od C zaprzestania koszenia łąki?//
((1)) Roszczenie B wobec C o wydanie części łąki z {{pu przepis="art. 262 KC"}}.
Zgodnie z tym przepisem użytkownik ma obowiązek zwrócić rzecz właścicielowi po wygaśnięciu [[Uzytkowanie użytkowania]].
((2)) Legitymacja czynna
Uprawnionym do podniesienia roszczenia jest właściciel, czyli B.
((2)) Legitymacja bierna
Legitymowanym biernie jest użytkownik. C nie jest jednak użytkownikiem, gdyż nie zawarł z B stosownej umowy ani też nie mógł nabyć od A użytkowania, gdyż jest ono – zgodnie z {{pu przepis="art. 254 KC"}} – niezbywalne.
((2)) Wynik
Ponieważ roszczenie z {{pu przepis="art. 262 KC"}} przysługuje wyłącznie przeciw użytkownikowi, a C nim nie jest, B nie może podnieść roszczenia o wydanie nieruchomości z tego przepisu.
((1)) Roszczenie B wobec C o wydanie części łąki z {{pu przepis="art. 222 § 2 KC"}}
((2)) Właściciel
B jest właścicielem całej łąki.
((2)) Naruszenie własności
C wchodząc na łąkę B i zbierając siano narusza wynikające z {{pu przepis="art. 140 KC"}} prawo własności, które gwarantuje właścicielowi korzystanie z wyłączeniem innych osób oraz wyłączne prawo do pobierania pożytków. Naruszenie to nie polega na pozbawieniu faktycznego władztwa nad rzeczą, ale na fizycznych oddziaływaniach na nieruchomość B.
((2)) Bezprawność naruszenia
Należy się zastanowić, czy C nie ma prawa do korzystania z działki B. Może ono wynikać np. z użytkowania albo dzierżawy zawartej między A i C.
((3)) nabycie użytkowania
Ponieważ użytkowanie jest prawem niezbywalnym, C nie mógł nabyć tego prawa.
((3)) dzierżawa użytkowania
Należy więc ustalić, jaki skutek ma zwarta między A i C umowa dzierżawy części pola.
Dzierżawa to prawo do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony ({{pu przepis="art. 693 § 1 KC"}}). Jest więc to uprawnienie, które wyłącza bezprawność naruszania własności.
Pytanie, czy C może podnieść wobec B zarzut, iż przysługuje mu na mocy umowy dzierżawy prawo korzystania z nieruchomości. Z {{pu przepis="art. 254 KC"}} wynika wprawdzie, iż użytkowanie jest niezbywalne. Niemniej jednak panuje opinia, iż ten zakaz zbywania użytkowania nie obliguje użytkownika do osobistego wykonywania użytkowania, wobec czego użytkownik może oddać rzecz w najem, dzierżawę, użyczenie. Taka czynność nie oznacza rozporządzenia prawem niezbywalnym, lecz powinna być traktowana jako wykonywanie użytkowania za pośrednictwem osób trzecich (GniewekKCKomentarz, str. 655; RudnickiKomentarzKC, str. 416; Szachułowicz w: PietrzykowskiKomentarzKC, art. 254 nb. 2). Tym samym osobie faktycznie korzystającej z nieruchomości przysługuje skuteczne wobec właściciela uprawnienie do korzystania z rzeczy.
C nie mógłby jednak powołać się na dzierżawę, gdyby użytkowanie wygasło. W tym wypadku są to bowiem prawa nierozerwalnie związane. Użytkowanie mogło zaś wygasnąć na skutek niewykonywania przez użytkownika przez lat 10 ({{pu przepis="art. 255 KC"}}). Termin ten jest terminem zawitym. A wprawdzie nie wykonuje sam swojego uprawnienia od 11 lat, ale od 7 lat w jego imieniu działa C. Fakt, że użytkownik działa przez osoby trzecie powoduje, iż termin 10-letni jeszcze nie upłynął. Dlatego użytkowanie nadal istnieje a tym samym istnieje przedmiot dzierżawy.
Problematyczne jest natomiast, czy C może przeciwstawić B swoje uprawnienie, które wynika wyłącznie z umowy obligacyjnej i to zawartej nie z właścicielem, ale uprawnionym posiadaczem zależnym. Generalnie stosunki obligacyjne wiążą wyłącznie strony. Nie mają więc - inaczej niż prawa rzeczowe podmiotowe - skutku //erga omnes//. Stąd też C nie ma skutecznego względem B uprawnienia do władania rzeczą.
((1)) Wynik
B ma wobec tego roszczenie o zaprzestanie koszenia łąki przez C z {{pu przepis="art. 222 § 2 KC"}}.
----
CategoryKazusyUzytkowanie
((1)) Stan faktyczny
W 2000 r. A zrezygnował z hodowli krów, siano przestało być dla niego potrzebne. Przez 4 lata nie korzystał z pola. W marcu 2004 r. zwrócił się do niego C, który akurat powiększył swoje stado i potrzebował więcej siana, aby A umożliwił mu zbieranie siana z łąki należącej do B. A i C zawarli więc „umowę dzierżawy prawa przysługującego A”. Przez następne 7 lat z łąki korzystał C.
Gdy B dowiedział się w styczniu 2014 r. o tym, że C korzysta z jego nieruchomości, zażądał od C, aby zaprzestał koszenia łąki.
//Czy B może domagać się od C zaprzestania koszenia łąki?//
((1)) Roszczenie B wobec C o wydanie części łąki z {{pu przepis="art. 262 KC"}}.
Zgodnie z tym przepisem użytkownik ma obowiązek zwrócić rzecz właścicielowi po wygaśnięciu [[Uzytkowanie użytkowania]].
((2)) Legitymacja czynna
Uprawnionym do podniesienia roszczenia jest właściciel, czyli B.
((2)) Legitymacja bierna
Legitymowanym biernie jest użytkownik. C nie jest jednak użytkownikiem, gdyż nie zawarł z B stosownej umowy ani też nie mógł nabyć od A użytkowania, gdyż jest ono – zgodnie z {{pu przepis="art. 254 KC"}} – niezbywalne.
((2)) Wynik
Ponieważ roszczenie z {{pu przepis="art. 262 KC"}} przysługuje wyłącznie przeciw użytkownikowi, a C nim nie jest, B nie może podnieść roszczenia o wydanie nieruchomości z tego przepisu.
((1)) Roszczenie B wobec C o wydanie części łąki z {{pu przepis="art. 222 § 2 KC"}}
((2)) Właściciel
B jest właścicielem całej łąki.
((2)) Naruszenie własności
C wchodząc na łąkę B i zbierając siano narusza wynikające z {{pu przepis="art. 140 KC"}} prawo własności, które gwarantuje właścicielowi korzystanie z wyłączeniem innych osób oraz wyłączne prawo do pobierania pożytków. Naruszenie to nie polega na pozbawieniu faktycznego władztwa nad rzeczą, ale na fizycznych oddziaływaniach na nieruchomość B.
((2)) Bezprawność naruszenia
Należy się zastanowić, czy C nie ma prawa do korzystania z działki B. Może ono wynikać np. z użytkowania albo dzierżawy zawartej między A i C.
((3)) nabycie użytkowania
Ponieważ użytkowanie jest prawem niezbywalnym, C nie mógł nabyć tego prawa.
((3)) dzierżawa użytkowania
Należy więc ustalić, jaki skutek ma zwarta między A i C umowa dzierżawy części pola.
Dzierżawa to prawo do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony ({{pu przepis="art. 693 § 1 KC"}}). Jest więc to uprawnienie, które wyłącza bezprawność naruszania własności.
Pytanie, czy C może podnieść wobec B zarzut, iż przysługuje mu na mocy umowy dzierżawy prawo korzystania z nieruchomości. Z {{pu przepis="art. 254 KC"}} wynika wprawdzie, iż użytkowanie jest niezbywalne. Niemniej jednak panuje opinia, iż ten zakaz zbywania użytkowania nie obliguje użytkownika do osobistego wykonywania użytkowania, wobec czego użytkownik może oddać rzecz w najem, dzierżawę, użyczenie. Taka czynność nie oznacza rozporządzenia prawem niezbywalnym, lecz powinna być traktowana jako wykonywanie użytkowania za pośrednictwem osób trzecich (GniewekKCKomentarz, str. 655; RudnickiKomentarzKC, str. 416; Szachułowicz w: PietrzykowskiKomentarzKC, art. 254 nb. 2). Tym samym osobie faktycznie korzystającej z nieruchomości przysługuje skuteczne wobec właściciela uprawnienie do korzystania z rzeczy.
C nie mógłby jednak powołać się na dzierżawę, gdyby użytkowanie wygasło. W tym wypadku są to bowiem prawa nierozerwalnie związane. Użytkowanie mogło zaś wygasnąć na skutek niewykonywania przez użytkownika przez lat 10 ({{pu przepis="art. 255 KC"}}). Termin ten jest terminem zawitym. A wprawdzie nie wykonuje sam swojego uprawnienia od 11 lat, ale od 7 lat w jego imieniu działa C. Fakt, że użytkownik działa przez osoby trzecie powoduje, iż termin 10-letni jeszcze nie upłynął. Dlatego użytkowanie nadal istnieje a tym samym istnieje przedmiot dzierżawy.
Problematyczne jest natomiast, czy C może przeciwstawić B swoje uprawnienie, które wynika wyłącznie z umowy obligacyjnej i to zawartej nie z właścicielem, ale uprawnionym posiadaczem zależnym. Generalnie stosunki obligacyjne wiążą wyłącznie strony. Nie mają więc - inaczej niż prawa rzeczowe podmiotowe - skutku //erga omnes//. Stąd też C nie ma skutecznego względem B uprawnienia do władania rzeczą.
((1)) Wynik
B ma wobec tego roszczenie o zaprzestanie koszenia łąki przez C z {{pu przepis="art. 222 § 2 KC"}}.
----
CategoryKazusyUzytkowanie
