====Umowy konsumenckie w świetle rozporządzenia Rzym I====
==normy kolizyjne dla umów konsumenckich wg {{pu przepis="art. 5 RozpUERzymI"}} ==

((1)) Zakres stosowania {{pu przepis="art. 6 RozpUERzymI"}} (hipoteza normy kolizyjnej)
Statut zobowiązaniowy zostanie ustalony na podstawie art. 5 ust. 1, jeżeli stosunek zobowiązaniowy wynika z umowy, która mieści się w zakresie stosowania tego przepisu.
W zakresie stosowania {{pu przepis="art. 6 RozpUERzymI"}} __nie__ jest dopuszczalny wybór prawa przez strony (MartinyZEuP2008, str. 96).

	((2)) Umowa konsumencka
	Musi być to przede wszystkim umowa konsumencka. Zgodnie z definicją w {{pu przepis="art. 6 ust. 1 RozpUERzymI"}} umowami konsumenckimi są //umowy zawarte przez osobę fizyczną, konsumenta, który ma miejsce zamieszkania w Państwie Członkowskim, z inną osobą, przedsiębiorcą, wykonującym swoją działalność zawodową, w celu, który można uznać za niezwiązany z jego działalnością zawodową.//

		((3)) konsument
		Jak wynika z brzmienia samej definicji, normę kolizyjną możemy stosować tylko wobec konsumentów, którzy mają miejsce zamieszkania na obszarze Unii Europejskiej. Nie do końca jest to do pogodzenia z uniwersalnym charakterem rozporządzenia, wyrażonym w {{pu przepis="art. 2 RozpUERzymI"}}. Stąd też w dokumencie Rady Unii Europejskiej z dnia 12.10.2006 r. nie przewiduje się już takiego ograniczenia.
		
		((3)) przedsiębiorca
		Kontrahentem konsumenta winien być przedsiębiorca, który musi spełniać jeden z dwóch warunków dotyczących wykonywania działalności zawodowej lub gospodarczej (wg brzmienia projektu: handlowej lub zawodowej). Musi on być ona:
			1) wykonywana w kraju członkowskim UE będącym miejscem zamieszkania konsumenta albo
			1) ukierunkowana stronę kraju zamieszkania konsumenta (grupy krajów obejmującej także państwo zamieszkania konsumenta).
		Ten drugi element wymaga sprecyzowania i wyjaśnienia przy pomocy pkt 10 części wstępnej rozporządzenia. Zgodnie z nim pojęcie "działalości ukierunkowanej" należy interpretować tak, jak przyjęto to dla potrzeb wykładni {{pu przepis="art. 15 RozpUEBrukselaI"}}. Z deklaracji Rady UE i Komisji wydanej w związku z tym przepisem działalność ukierunkowana obejmuje przede wszystkim umowy zawierane na odległość (głównie przy pomocy internetu lub inych środków porozumiewania się na odległość). W wypadku umów internetowych warunkiem jest, aby strona umożliwiała zawieranie umów.
		
		((3)) umowa w ramach działalności 
		Z deklaracji Rady UE i Komisji złożonej do {{pu przepis="art. 15 RozpUEBrukselaI"}} wynika dodatkowo, aby umowa konsumencka została zawarta w ramach działalności tego przedsiębiorstwa.
		
		((3)) znajomość miejsca zamieszkania konsumenta
		Nieznajomość miejsca zamieszkania konsumenta przez przedsiębiorcę także wyklucza możliwość zastosowania tego przepisu. Tylko w sytuacjach, gdy przedsiębiorca mógł się z łatwością dowiedzieć o miejscu zamieszkania, jego niewiedza nie ma znaczenia.

	((2)) Umowy wyłączone z zakresu stosowania 
	Nie wszystkie umowy, które spełniają warunki podane w punkcie A. będą oceniane wg przepisów prawa wskazanego w {{pu przepis="art. 5 ust. 1 RozpUERzymI"}}. Wyłączono bowiem umowy:
		- o świadczenie usług wykonywane wyłącznie w innym kraju niż kraj będący miejscem zamieszkania konsumenta,
		- umowy przewozu inne niż te, o których mowa jest w [[http://eur-lex.europa.eu/LexUriServ/LexUriServ.do?uri=OJ:L:1990:158:0059:067:PL:HTML dyrektywie 90/314/EWG]] w sprawie zorganizowanych podróży, wakacji i wycieczek,
		-  umowy o prawa rzeczowe na nieruchomości inne niż umowy timesharingu (wynikające z [[http://eur-lex.europa.eu/LexUriServ/LexUriServ.do?uri=OJ:L:1994:280:0083:063:PL:HTML dyrektywy 94/47/WE]] w sprawie ochrony nabywców w odniesieniu do niektórych aspektów umów odnoszących się do nabywania praw do korzystania z nieruchomości w oznaczonym czasie)).

((1)) Łącznik "miejsce zamieszkania konsumenta"
Łącznikiem, na mocy którego ustalane jest prawo właściwe, jest prawo państwa członkowskiego, w którym konsument ma miejsce zamieszkania. 
Jest to dość spora różnica w stosunku do Konwencji Rzymskiej z 1980 r., która wskazywała jako prawo właściwe, prawo państwa, w którym konsument ma miejsce zwykłego pobytu. Jak wynika z pkt 4, 6 i 10 części wstępnej posłużenie się tym łącznikiem ma zapewnić zbieżność z regulacjami [[http://europa.eu.int/eur-lex/lex/LexUriServ/LexUriServ.do?uri=CELEX:32001R0044:PL:HTML rozporządzenia 44/2001/WE]] w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych. Z {{pu przepis="art. 59 RozpUEBrukselaI"}} wynika, iż jeżeli wymaga ustalenia, czy strona ma miejsce zamieszkania na terytorium Państwa Członkowskiego, którego sądy rozpoznają sprawę, sąd stosuje swoje prawo. O miejscu zamieszkania konsumenta należy orzekać więc wg reguł //legis fori//.

((1)) Zakres statutu
Prawo właściwe dla umów konsumenckich (statut) obejmuje w szczególności elementy wymienione w {{pu przepis="art. 11 RozpUERzymI"}}.
----
CategoryRozporzadzenieRzymI