====Rozporządzenie europejskie====
==rozporządzenie wg art. 249 TWE==

Rozporządzeniu europejskiemu przysługują szczególne przymioty, określone w {{pu przepis="art. 249 zd. 2 i 3 TWE"}} (w przyszłości art. 249 TraktLizb). Wynika z niego, iż rozporządzenie ma ogólny zasięg na terytorium Wspólnoty Europejskiej. wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich. 

((1)) Rodzaje

((2)) rozporządzenie
Podstawowym rodzajem rozporządzenia jest rozporządzenie w rozumieniu {{pu przepis="art. 249 TWE"}}.
Podstawą do wydania rozporządzenia jest przepis {{pu przepis="art. 249 TWE"}}.
Zgodnie z jego treścią upoważnionymi do wydawania rozporządzeń są Parlament Europejski wspólnie z Radą, Rada i Komisja.
Tryb legislacyjny został określony w {{pu przepis="art. 251 TWE"}}.

((2)) rozporządzenie wykonawcze
Rodzaj rozporządzenia nie wynikający bezpośrednio z przepisów wspólnotowych. Podstawą wydania tych rozporządzeń są przepisy wspólnotowe, w których może zostać ustanowione upoważnienie do wydania aktu wykonawczego oraz tryb stanowienia takiego rozporządzenia.
Takie odsesłania znajdują się np. w:
	- przepisach Wspólnotowego Kodeksu Celnego: {{pu przepis="art. 247 WKC"}}, na podstawie którego zostały wydane Przepisy Wykonawcze do Wspólnotowego Kodeksu Celnego

((1)) Tryb legislacyjny

((1)) Publikacja
Koniecznym warunkiem wejścia w życie uchwalonego aktu prawa jest jego publikacja zgodnie z {{pu przepis="art. 254 TWE"}}.
Zgodnie z rozporządzeniem nr 1 w sprawie określenia systemu językowego Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (Dz.U. WE L 17 z 6.10.1958, str. 385 z późn. zm.) Dziennik Urzędowy publikuje się we wszystkich językach urzędowych Unii Europejskiej.

W związku z rozszerzeniem Unii Europejskiej powstał praktyczny problem związany z publikacją //aquis communae// w języku nowego państwa członkowskiego.
Zgodnie z art. 2 Traktatu akcesyjnego od dnia przystąpienia nowe państwa członkowskie są związane postanowieniami traktatów założycielskich i aktów przyjętych przez instytucje Wspólnot i Europejski Bank Centralny przed dniem przystąpienia; postanowienia te są stosowane w nowych państwach członkowskich zgodnie z warunkami określonymi w tych traktatach i w niniejszym akcie.
Zgodnie zaś z art. 58 Traktatu akcesyjnego teksty aktów wspólnotowych przyjętych przed przystąpieniem i sporządzone w językach nowych państw członkowskich są od dnia przystąpienia tekstami autentycznymi i zostaną opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, jeśli teksty w obecnych językach były w ten sposób opublikowane”. 
Tajemnicą poliszynale jest to, że nie wszystkie akty wspólnotowe zostały opublikowane w językach nowych Państw członkowskich. W takiej sytuacji możliwe wydawało się zarówno przyjęcie obowiązywania tych aktów na podstawie art. 2 Traktatu akcesyjnego jak również odmowa stosowania tych przepisów z uwagi na brak publikacji zgodnie z zart. 58 traktatu akcesyjnego.

Europejski trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 11 grudnia 2007 r. sygn. [[SprawaETSC16106 C-161/06]] potwierdził, że przepisy wspólnotowe bez publikacji nie mogą być stosowane.

((1)) Cechy rozporządzenia
Cechy rozporządzenia zostały określone w {{pu przepis="art. 249 TWE"}} lub wyinterpretowane z tego przepisu przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości w drodze wykładni.

((2)) Powszechne obowiązywanie (niem. allgemeine Geltung)
Rozporządzenie ma walor aktu powszechnie obowiązującego („o zasięgu ogólnym”  ({{pu przepis="art. 249 zd. 2 TWE"}}); zob. także np. wyrok ETS z 11.7.1968 r., 6/68 (Zuckerfabrik Watenstedt GmbH v. Kommission), co wynika nie tylko wprost z cytowanego właśnie {{pu przepis="Art. 249 zd. 2 TWE"}} lecz także abstrakcyjnego i generalnego charakteru norm w nim zawartych. Skutkiem tego z chwilą wejścia w życie rozporządzenie staje się częścią systemu prawnego każdego państwa członkowskiego (w przypadku rozporządzenia Rzym II – za wyjątkiem Danii), co oznacza, że mają one taki sam walor obowiązywania i stosowania jak przepisy prawa narodowego. Rozporządzenie wspólnotowe wiąże więc w zakresie przedmiotowym swojego stosowania wszystkie organy państw członkowskich, organy wspólnotowe oraz obywateli Wspólnoty i to zarówno w płaszczyźnie poziomej jak i pionowej (zob. wyrok w sprawie Polito s.a.s. (43/71) oraz Leonesio (93/71))

((2)) Wiążący w całości (niem. Gesamtverbindlichkeit)
Rozporządzenie jest aktem wiążącym w całości, co oznacza, że wiąże zarówno co do form i metod (Ruffert in: CalliesRuffertVerfassungsrechtEU, 3. Auflage 2007, Art. 249 Rnd.Nr. 41), jakimi ma być osiągnięty zamierzony przez nie skutek, jak również jest wiążący w zakresie wszystkich swoich norm (A. Kalisz, Wykładnia i stosowanie prawa wspólnotowego, Wolters Kluwer 2007, str. 72). Przepisy rozporządzenia są na tyle precyzyjne, aby ustalić z ich brzmienia istnienie lub nieistnienie normy materialnej (lub – jak w przypadku rozporządzenia Rzym II – normy kolizyjnej).

((2)) Bezpośrednie stosowanie (niem. unmittelbare Geltung)
Nie wymagają jednak dodatkowych aktów transformacyjnych ani promulgacji, d. h. sie können bei hinreichender Bestimmtheit mit ihrem Inkrafttreten Rechte verleihen und Pflichten auferlegen (Ruffert in: CalliesRuffertVerfassungsrechtEU, 3. Auflage 2007, Art. 249 Rnd.Nr. 42).

((2)) Bezpośrednia skuteczność (niem. unmittelbare Wirkung)
Jest to cecha nie wymieniona bezpośrednio w {{pu przepis="Art. 249 TWE"}} lecz będąca skutkiem przyjęcia wszystkich powyższych walorów (bezpośrednia skuteczność jest zagadnieniem łączącym się z dyrektywami w rozumieniu {{pu przepis="Art. 249 TWE"}}). Zapoczątkowana została w orzecznictwie ETS orzeczeniem z dnia 5.2.1963 r. ([[http://80.237.160.189/wikka/wikka.php?wakka=GendLoosFall van Gend & Loos]], C-26/62, ECR 1 (1963), str. 12 – 13) oznacza, że jest to zdolność normy do tworzenia praw i obowiązków dla podmiotów, których dotyczy bez potrzeby dodatkowej jej konkretyzacji w drodze aktu wykonawczego.
Oznacza ona moc wywoływania skutków zarówno w relacjach o orientacji poziomej jak i pionowej.

----
kategorie
[[CategoryPrawoEuropejskie Prawo europejskie]] [[PrawoWspolnotowe Prawo wspólnotowe]]