====Kazus nr 1 z zakresu własności lokali====
==ustanowienie odrębnej własności lokalu w Polsce i w Niemczech==

((1)) Stan faktyczny
Dnia 10.11.2006 r. A (nabywca) i B (zbywca) zawarli notarialną umowę o ustanowieniu odrębnej własności określonego lokalu. Wpis do księgi wieczystej nie został jeszcze dokonany. Czy prawo odrębnej własności lokalu powstało przy założeniu, że przedmiotowe mieszkanie znajduje się:
1. we Frankfurcie nad Odrą?
2. w Słubicach?

((1)) Rozwiązanie wg prawa niemieckiego
Wg WEG ([[http://www.gesetze-im-internet.de/woeigg/index.html Wohnungseigentumsgesetz]] z 1951 r.) umożliwia ustanowienie tzw. Sondereigentum (Eigentum an räumlich bestimmten Teilen eines Hauses, §§ 2 i 3 WEG). Części wspólne, nie wchodzące w skład danego lokalu stanowią przedmiot współwłasności (Miteigentumsanteil), przy czym jest to współwłasność w częściach ułamkowych (Miteigentum), która jest nierozerwalnie związana z własnością lokalu (§ 6 WEG).
Stosunki między właścicielami lokali polegają regulacji §§ 10 i nast. WEG oraz §§ 741 i nast. BGB (Gemeinschaft). 

	((2)) Przesłanki ustanowienia odrębnej własności wg WEG
	Własność lokalu i współwłasność części wspólnych może być ustanowiona tylko na dwa sposoby: 
		1) na podstawie umowy między dotychczasowymi współwłaścicielami budynku albo 
		1) na mocy jednostronnego oświadczenia właściciela budynku, złożonego wobec urzędu ksiąg wieczystych (§ 2 WEG).
	
		((3)) umowa między współwłaścicielami budynku (§ 3 WEG) 
		Dla swej skuteczności umowa między współwłaścicielami wymaga: 
			- zgody współwłaścicieli budynku co do ustanowienia prawa oraz 
			- wpisu do księgi wieczystej (§ 4 I WEG). 
		Zgoda wymaga zachowania formy przewidzianej dla powzdania (Auflassung), a więc formy notarialnej albo innej formy przewidzianej w §§ 925 i nast. BGB. Ustanowienie prawa odrębnej własności nie może być dokonane ani pod warunkiem ani z zachowaniem terminu.
		Możliwe jest także zawarcie umowy zobowiązującej do ustanowienia prawa odrębnej własności (§ 4 III WEG), a następnie umowy rozporządzającej. Pierwsza umowa wymaga dla ważności zachowania formy aktu notarialnego (§ 4 III WEG w zw. z art. 311b I BGB). 
		
		((3)) oświadczenie właściciela wobec urzędu ksiąg wieczystych (§ 8 WEG)
		Jednostronna czynność prawna właściciela budynku (już istniejącego albo takiego, który dopiero zostanie wybudowany) musi polegać na dokonaniu podziału własności gruntu w taki sposób, że z każdym z tych udziałów związane jest prawo odrębnej własności lokalu albo części budynku nie przeznaczonych do zamieszkiwania.
	
	((2)) Wynik
	Z powyższego wynika, że nie jest w zasadzie dopuszczalna umowa między ustanawiającym prawo odrębnej własności zbywcą a nie będącym współwłaścicielem nabywcą.
	Gdyby A i B byli natomiast współwłaścicielami budynku, wówczas oprócz (tu skutecznie wyrażonej) zgody na ustanowienie prawa odrębnej własności lokalu konieczny byłby jeszcze (konstytutywny) wpis do księgi wieczystej.

((1)) Rozwiązanie wg prawa polskiego
W Polsce obowiązują dwa reżimy związane z ustanawianiem własności lokali. Jeden z nich uregulowany został w ustawie o spółdzielniach mieszkaniowych, drugi natomiast w ustawie o własności lokali. W tym kazusie chodzi o ten pierwszy.
Zasady ustanawiania odrębnej własności lokali wg ustawy o własności lokali opisano w skrypcie pt. [[UstanowienieOdrebnejWlasnosciLokalu "Ustanowienie odrębnej własności lokalu w ustawie o własności lokali"]]. W tym miejscu wystarczy stwierdzenie, że z {{pu przepis="art. 7 ust. 2 UWłasnLokali"}} wynika, że **ustanowienie** odrębnej własności lokali wymaga w Polsce **konstytutywnego** wpisu do ksiąg wieczystych. Z uwagi na brak tego wpisu odrębna własność nie **powstała**.

((1)) Schematy
Zob. [[http://www.kt-texte.de/taris/?root=2129 Taris(R)]]
----
CategoryKazusyWlasnoscLokali