Wiki source for KazusNabycieWlasnosci4
====Kazus nr 4 z problematyki nabycia własności====
==nabycie od nieuprawnionego oraz zasiedzenie własności rzeczy ruchomej==
((1)) Stan faktyczny
Dnia 11.7.2003 r. A nabył na giełdzie od B samochód osobowy. W dowodzie rejestracyjnym auta wpisany był B. W październiku 2005 r. A dowiedział się przypadkiem, że auto było najprawdopodobniej kradzione, ale starał się nie wnikać w sprawę. Pod koniec sierpnia 2006 r. do A zgłosił się C i zażądał samochodu. Okazało się, że faktycznie auto zostało skradzione C 1.1.2000 r, zaś B był osobą fikcyjną. Ustalono, że A jest pierwszym nabywcą auta po jego kradzieży.
//Kto jest w tej sytuacji właścicielem auta?//
((1)) Rozwiązanie
((2)) Nabycie w dobrej wierze od nieuprawnionego, {{pu przepis="art. 169 § 2 zd. 1 KC"}}
Nabycie w dobrej wierze od nieuprawnionego wg {{pu przepis="art. 169 § 2 zd. 1 KC"}} nie wchodzi w grę, gdyż zbycie nastąpiło po upływie 3 lat od kradzieży.
((2)) Zasiedzenie
Mogłoby również dojść do zasiedzenia własności ruchomości na podstawie {{pu przepis="art. 174 KC"}}. A musiałby władać rzeczą jak właściciel przez trzy lata będąc w dobrej wierze.
Od 11.7.2003 A włada rzeczą jak właściciel, więc jest posiadaczem samoistnym ({{pu przepis="art. 336 KC"}}), co należy - zgodnie z {{pu przepis="art. 339 KC"}} - domniemywać.
Do zasiedzenie potrzebne jest władanie rzeczą przez trzy lata. Między 11.7.2003 (objęcie rzeczy w posiadanie) a sierpniem 2006 minęły ponad trzy lata.
Do zasiedzenia może dojść tylko w wypadku posiadania w dobrej wierze. Tutaj A do października 2005 r. miał powody, aby być przekonanym o tym, że jest właścicielem. Dobra wiara jest to błędne, lecz usprawiedliwione okolicznościami przekonanie o tym, że jest się właścicielem rzeczy. Domniemywać należy istnienie dobrej wiary, {{pu przepis="art. 7 KC"}}. Stąd też należy domniemywać, że do lipca 2004 A był w dobrej wierze. Decydujące jest, jak długo ma się utrzymywać stan dobrej wiary. Gdyby wystarczała dobra wiara w chwili obejmowania rzeczy w posiadanie, A byłby właścicielem auta już 11.7.2003 r. Jednakże SN w orzeczeniu z 17.5.2000 r. (I CKN 730/98) stwierdził, iż dobra wiara ma istnieć przez cały okres wymagany przez ustawę, co jest zgodne z brzmieniem {{pu przepis="art. 174 KC"}} ("chyba że **posiada** w złej wierze.").
A nie był w dobrej wierze od października 2005 r.
((2)) Nabycie w dobrej wierze od nieuprawnionego, {{pu przepis="art. 169 § 1 KC"}}
Można rozważać, czy w sytuacji, gdy rzecz została zbyta po raz pierwszy po upływie trzech lat od kradzieży, nie znajdzie zastosowania {{pu przepis="art. 169 § 1 KC"}}. Taką możliwość przyjął pośrednio Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 28.8.1984 r. (I CR 261/84, opubl. OSNC 1985, nr 5-6, poz. 71). Jeśli zatem zbycie rzeczy ruchomej nastąpi po upływie trzech lat od utraty rzeczy własność przejdzie na nabywcę z chwilą wydania rzeczy, o ile będzie on legitymował się dobrą wiarą (tak także Dadańska/Filipiak w: KidybaKomentarzKCTomII (2009), art. 169, uw. 6 oraz GniewekKCKomentarz (2001), art. 169, uw. 3.7). W niniejszym kazusie przesłanki {{pu przepis="art. 169 § 1 KC"}} byłyby spełnione.
((2)) Wynik
A nie nabył własności auta ani w trybie {{pu przepis="art. 169 § 2 KC"}} ani {{pu przepis="art. 174 KC"}}. Stał się natomiast właścicielem na mocy {{pu przepis="art. 169 § 1 KC"}}.
----
CategoryKazusyNabycieWlasnosciRuchomosci
==nabycie od nieuprawnionego oraz zasiedzenie własności rzeczy ruchomej==
((1)) Stan faktyczny
Dnia 11.7.2003 r. A nabył na giełdzie od B samochód osobowy. W dowodzie rejestracyjnym auta wpisany był B. W październiku 2005 r. A dowiedział się przypadkiem, że auto było najprawdopodobniej kradzione, ale starał się nie wnikać w sprawę. Pod koniec sierpnia 2006 r. do A zgłosił się C i zażądał samochodu. Okazało się, że faktycznie auto zostało skradzione C 1.1.2000 r, zaś B był osobą fikcyjną. Ustalono, że A jest pierwszym nabywcą auta po jego kradzieży.
//Kto jest w tej sytuacji właścicielem auta?//
((1)) Rozwiązanie
((2)) Nabycie w dobrej wierze od nieuprawnionego, {{pu przepis="art. 169 § 2 zd. 1 KC"}}
Nabycie w dobrej wierze od nieuprawnionego wg {{pu przepis="art. 169 § 2 zd. 1 KC"}} nie wchodzi w grę, gdyż zbycie nastąpiło po upływie 3 lat od kradzieży.
((2)) Zasiedzenie
Mogłoby również dojść do zasiedzenia własności ruchomości na podstawie {{pu przepis="art. 174 KC"}}. A musiałby władać rzeczą jak właściciel przez trzy lata będąc w dobrej wierze.
Od 11.7.2003 A włada rzeczą jak właściciel, więc jest posiadaczem samoistnym ({{pu przepis="art. 336 KC"}}), co należy - zgodnie z {{pu przepis="art. 339 KC"}} - domniemywać.
Do zasiedzenie potrzebne jest władanie rzeczą przez trzy lata. Między 11.7.2003 (objęcie rzeczy w posiadanie) a sierpniem 2006 minęły ponad trzy lata.
Do zasiedzenia może dojść tylko w wypadku posiadania w dobrej wierze. Tutaj A do października 2005 r. miał powody, aby być przekonanym o tym, że jest właścicielem. Dobra wiara jest to błędne, lecz usprawiedliwione okolicznościami przekonanie o tym, że jest się właścicielem rzeczy. Domniemywać należy istnienie dobrej wiary, {{pu przepis="art. 7 KC"}}. Stąd też należy domniemywać, że do lipca 2004 A był w dobrej wierze. Decydujące jest, jak długo ma się utrzymywać stan dobrej wiary. Gdyby wystarczała dobra wiara w chwili obejmowania rzeczy w posiadanie, A byłby właścicielem auta już 11.7.2003 r. Jednakże SN w orzeczeniu z 17.5.2000 r. (I CKN 730/98) stwierdził, iż dobra wiara ma istnieć przez cały okres wymagany przez ustawę, co jest zgodne z brzmieniem {{pu przepis="art. 174 KC"}} ("chyba że **posiada** w złej wierze.").
A nie był w dobrej wierze od października 2005 r.
((2)) Nabycie w dobrej wierze od nieuprawnionego, {{pu przepis="art. 169 § 1 KC"}}
Można rozważać, czy w sytuacji, gdy rzecz została zbyta po raz pierwszy po upływie trzech lat od kradzieży, nie znajdzie zastosowania {{pu przepis="art. 169 § 1 KC"}}. Taką możliwość przyjął pośrednio Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 28.8.1984 r. (I CR 261/84, opubl. OSNC 1985, nr 5-6, poz. 71). Jeśli zatem zbycie rzeczy ruchomej nastąpi po upływie trzech lat od utraty rzeczy własność przejdzie na nabywcę z chwilą wydania rzeczy, o ile będzie on legitymował się dobrą wiarą (tak także Dadańska/Filipiak w: KidybaKomentarzKCTomII (2009), art. 169, uw. 6 oraz GniewekKCKomentarz (2001), art. 169, uw. 3.7). W niniejszym kazusie przesłanki {{pu przepis="art. 169 § 1 KC"}} byłyby spełnione.
((2)) Wynik
A nie nabył własności auta ani w trybie {{pu przepis="art. 169 § 2 KC"}} ani {{pu przepis="art. 174 KC"}}. Stał się natomiast właścicielem na mocy {{pu przepis="art. 169 § 1 KC"}}.
----
CategoryKazusyNabycieWlasnosciRuchomosci
