====Interpretacja indywidualna, 14.10.2016, IBPP3/4512-456/16-1/BJ====

**rodzaj  interpretacji:** interpretacja indywidualna
**data wydania:** 14 października 2016
**sygnatura:** IBPP3/4512-456/16-1/BJ
**publikacja:** [[http://sip.mf.gov.pl/faces/views/szczegoly/szczegoly-interpretacji-indywidualnej.xhtml?dokumentId=488488 sip.mf.gov.pl]]

**teza:**
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. 2015, poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 11 lipca 2016 r. (data wpływu 14 lipca 2016 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:
	- wyłączenia z opodatkowania opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych – **jest prawidłowe**
	- uwzględnienia przychodów z opłat za korzystanie z przystanków pobieranych w okresie od 1 stycznia 2015 r. do 30 września 2015 r. w celu ustalenia wskaźnika proporcji, o którym mowa w art. 90 ust. 3 ustawy o VAT na 2016 r. – **jest nieprawidłowe**. 


**uzasadnienie:**
W dniu 14 lipca 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:
wyłączenia z opodatkowania opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych,
uwzględnienia przychodów z opłat za korzystanie z przystanków pobieranych w okresie od 1 stycznia 2015 r. do 30 września 2015 r. w celu ustalenia wskaźnika proporcji, o którym mowa w art. 90 ust. 3 ustawy o VAT na 2016 r. 

**W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:** 

1. Gmina posiada osobowość prawną, jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT, w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług. Gmina wykonuje zadania nałożone na nią przepisami prawa, dla których realizacji została powołana. 

Na terenie Gminy znajdują się przystanki autobusowe, których właścicielem albo zarządzającym jest Gmina. W zamian za możliwość zatrzymywania się na przystankach, Gmina pobiera opłaty od przewoźników. 

Wysokość stawki opłaty za jedno zatrzymanie środka transportu przewoźnika na przystanku komunikacyjnym została określona w Uchwale Nr XXIII/XXX/12 Rady Gminy z dnia 27 września 2012 roku, w sprawie: ustalenia stawki opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest Gmina. 

Stawka opłaty została ustalona z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad dla wszystkich operatorów, przewoźników wykonujących publiczny transport zbiorowy na terenie Gminy. 

Opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych stanowią dochody Gminy i są przeznaczane na utrzymanie przystanków komunikacyjnych. 

Gmina zawiera z przewoźnikami umowy cywilnoprawne, regulujące w szczególności zasady wnoszenia opłat za korzystanie z przedmiotowych przystanków a także sposób informowania Gminy o bieżącym rozkładzie jazdy oraz regulaminie korzystania z przystanków. 

Zgodnie z otrzymaną interpretacją indywidualną wydaną, na wniosek Gminy, przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach (Nr IBPP1/443-473/14/DK, z dnia 18 sierpnia 2014 roku), Gmina wystawiała przewoźnikom faktury VAT, pobierając opłatę zawierającą VAT w wysokości 23%.

Gmina rozliczała należny podatek VAT w deklaracjach VAT-7 za poszczególne miesiące, począwszy od miesiąca czerwca 2013 roku, do miesiąca września 2015 roku włącznie. 

Począwszy od opłat należnych za miesiąc październik 2015 roku, Gmina zaprzestała doliczania podatku VAT do opłat za korzystanie z przystanków, mając na względzie:
Wyrok NSA Nr I FSK 472/14 z dnia 26 marca 2015 roku,
interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach Nr IBPP2/4512-482/15/AW z dnia 18 sierpnia 2015 roku,
przepis art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 16 grudnia 2010 roku o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2011 r. Nr 5, poz. 13 z późn. zm.), w myśl, którego gmina jest organizatorem publicznego transportu zbiorowego, właściwym ze względu na obszar działania lub zasięg gminnych przewozów pasażerskich
przepis art. 8 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 roku o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2011 r. Nr 5, poz. 13 z późn. zm.), zgodnie z którym, do zadań gminy należy planowanie rozwoju transportu, organizowanie publicznego transportu zbiorowego oraz zarządzanie publicznym transportem zbiorowym. Dochody uzyskiwane z opłat za korzystanie z przystanków, stanowią dochody publiczne i służą realizacji celów publicznych,
przepis art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, zgodnie z którym, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane. 

2. Naliczając podatek VAT Gmina działała zgodnie z otrzymaną interpretacją indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach Nr IBPP1/443-473/14/DK, z dnia 18 sierpnia 2014 roku.
Począwszy od opłat należnych za miesiąc październik 2015 roku, Gmina zaprzestała doliczania podatku VAT do opłat za korzystanie z przystanków, mając na względzie wymieniony w pkt 1 Wyrok NSA, interpretację indywidualną Dyrektora izby Skarbowej w Katowicach oraz przepis art. 7 ust 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 16 grudnia 2010 roku o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2011 r. Nr 5, poz. 13 z późn, zm.). 

Ze względu na ww. interpretację indywidualną Gmina nie dokonała korekty wystawionych faktur za okres od miesiąca czerwca 2013 roku do grudnia 2014 roku, a także za okres od stycznia 2015 roku, do września 2015 roku. 

Gmina uwzględniła przychody z opłat za korzystanie z przystanków uzyskane w okresie od 1 stycznia 2015 r. – 30 września 2015 r. (tj. za okres w którym do opłat był doliczany podatek VAT), w sprzedaży opodatkowanej za 2015 rok, w celu ustalenia wskaźnika proporcji, o którym mowa w art. 90 ust. 3 ustawy o VAT, na 2016 rok. 

**W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:** 

Czy Gmina w odniesieniu do opłat za korzystanie z przystanków, mając na względzie aktualne orzecznictwa w zakresie prawidłowości naliczania podatku VAT, powinna naliczać podatek VAT?
Czy Gmina powinna uwzględnić przychody z opłat za korzystanie z przystanków uzyskane w okresie od 1 stycznia 2015 r. – do 30 września 2015 r. w sprzedaży opodatkowanej za 2015 rok, w celu ustalenia wskaźnika proporcji, o którym mowa w art. 90 ust. 3 ustawy o VAT, na 2016 rok? 

Stanowisko Wnioskodawcy: 
Ad. 1. Gmina stoi na stanowisku, że pobierane opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT, ze względu na to, że realizacja zadań z zakresu planowania rozwoju i organizowania publicznego transportu jest zadaniem własnym gminy.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane. Mając również na względzie przepisy art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. a oraz art. 8 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 roku o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2011 r. Nr 5, poz. 13 z późn. zm.).

Ad. 2. Zdaniem Gminy przychody z opłat za korzystanie z przystanków uzyskane w okresie od 1 stycznia 2015 r. – do 30 września 2015 r. powinny zostać uwzględnione w sprzedaży opodatkowanej za 2015 rok, w celu ustalenia wskaźnika proporcji, o którym mowa w art. 90 ust. 3 ustawy o VAT, na 2016 rok.

**W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:** 
wyłączenia z opodatkowania opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych, jest prawidłowe,
uwzględnienia przychodów z opłat za korzystanie z przystanków pobieranych w okresie od 1 stycznia 2015 r. do 30 września 2015 r. w celu ustalenia wskaźnika proporcji, o którym mowa w art. 90 ust. 3 ustawy o VAT na 2016 r., jest nieprawidłowe.


Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 710 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. 

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem. 

W świetle art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7. 

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania VAT – jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów, to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług. Powoduje to, że czynność polegająca na udostępnieniu przystanków operatorom i przewoźnikom jest, co do zasady, czynnością podlegającą regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług. 

Nie każda jednak czynność stanowiąca świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika. 

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. 

Działalność gospodarcza – na mocy ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. 

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. 

Analiza wskazanych powyżej przepisów prowadzi do następujących wniosków: 
wyłączenie organów władzy publicznej i urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników podatku od towarów i usług ma charakter wyłącznie podmiotowo – przedmiotowy, 
w celu skorzystania przez ww. podmioty z wyłączenia konieczne jest spełnienie dwóch kumulatywnych warunków: 
czynności, co do zasady podlegające opodatkowaniu VAT, muszą być wykonane przez ściśle określone podmioty, 
ponadto czynności te muszą być wykonywane w ramach sprawowanego przez te podmioty władztwa publicznego.

W związku z powyższym należy podkreślić, że tylko spełnienie ww. warunków łącznie daje możliwość legalnego wyłączenia z kategorii podatników podatku od towarów i usług na mocy art. 15 ust. 6 ustawy. 

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. 

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że na terenie Gminy znajdują się przystanki autobusowe, których właścicielem albo zarządzającym jest Gmina. W zamian za możliwość zatrzymywania się na przystankach, Gmina pobiera opłaty od przewoźników. Wysokość stawki opłaty za jedno zatrzymanie środka transportu przewoźnika na przystanku komunikacyjnym została określona w Uchwale Nr XXIII/XXX/12 Rady Gminy z dnia 27 września 2012 roku, w sprawie: ustalenia stawki opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest Gmina. Stawka opłaty została ustalona z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad dla wszystkich operatorów, przewoźników wykonujących publiczny transport zbiorowy na terenie Gminy. Opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych stanowią dochody Gminy i są przeznaczane na utrzymanie przystanków komunikacyjnych. 

Przedstawiona przez Wnioskodawcę wątpliwość dotyczy kwestii, czy pobieranie opłat za udostępnianie przystanków podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. 

W związku z powyższym należy wskazać, że myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 446), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W szczególności zadania własne obejmują m.in. sprawy lokalnego transportu zbiorowego (art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy o samorządzie gminnym). 

Należy wskazać, że zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 1440 ze zm.) organizatorem publicznego transportu zbiorowego, zwanym dalej „organizatorem”, właściwym ze względu na obszar działania lub zasięg przewozów, jest gmina: 
na linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej w gminnych przewozach pasażerskich,
której powierzono zadanie organizacji publicznego transportu zbiorowego na mocy porozumienia między gminami – na linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej w gminnych przewozach pasażerskich, na obszarze gmin, które zawarły porozumienie. 

W myśl {{pu przepis="art. 8 UPTZ"}} do zadań organizatora należy: 
	- planowanie rozwoju transportu;
	- organizowanie publicznego transportu zbiorowego;
	- zarządzanie publicznym transportem zbiorowym. 

W myśl {{pu przepis="art. 15 ust. 1 pkt 3 UPTZ"}}, organizowanie publicznego transportu zbiorowego polega w szczególności na zapewnieniu odpowiednich warunków funkcjonowania publicznego transportu zbiorowego, w szczególności w zakresie: 
	- standardów dotyczących przystanków komunikacyjnych oraz dworców,
	- korzystania z przystanków komunikacyjnych oraz dworców,
	- funkcjonowania zintegrowanych węzłów przesiadkowych,
	- funkcjonowania zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego,
	- systemu informacji dla pasażera. 

Z kolei art. 15 ust. 2 ww. ustawy stanowi, że określenie przystanków komunikacyjnych i dworców oraz warunków i zasad korzystania, o których mowa w ust. 1 pkt 6, następuje w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego. 

Przepisy ww. ustawy o publicznym transporcie zbiorowym wprowadzają pojęcie operatora publicznego transportu zbiorowego, przez którego w myśl {{pu przepis="art. 4 ust. 1 pkt 8 UPTZ"}} rozumie się samorządowy zakład budżetowy oraz przedsiębiorcę uprawnionego do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób, który zawarł z organizatorem publicznego transportu zbiorowego umowę o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego, na linii komunikacyjnej określonej w umowie. 

Natomiast zgodnie z art. 16 ust. 1 i ust. 2 UPTZ – w transporcie drogowym za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców mogą być pobierane opłaty. Stawki opłat za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców oraz standardy, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 3 lit. a, są ustalane w drodze negocjacji między gminą, na obszarze której jest usytuowany przystanek komunikacyjny lub dworzec, i właścicielem albo zarządzającym przystankiem komunikacyjnym lub dworcem. 

W przepisie art. 16 ust. 4 cyt. ustawy przewidziano również możliwość pobierania przez jednostkę samorządu terytorialnego opłat za korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których jest właścicielem albo zarządzającym, z tym, że stawka opłaty jest ustalana w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego, z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad. 

Zgodnie z art. 16 ust. 5 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, stawka opłaty, o której mowa w ust. 4, nie może być wyższa niż: 
	- 0,05 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na przystanku komunikacyjnym;
	- 1 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na dworcu. 

W myśl art. 16 ust. 7 ww. ustawy, opłaty, o których mowa w ust. 4, stanowią dochód właściwej jednostki samorządu terytorialnego, z przeznaczeniem na: 
utrzymanie przystanków komunikacyjnych oraz dworców, o których mowa w ust. 4, oraz
realizację zadań określonych w art. 18 - w przypadku gdy organizatorem jest gmina. 

W przypadku więc, gdy właściwa jednostka samorządowa ustanowi – w drodze uchwały wydanej na podstawie art. 16 ust. 4 – opłatę za korzystanie z przystanków, jednym z warunków korzystania z tych obiektów, określonych uchwałą wydaną na podstawie art. 15 ust. 2, powinien być obowiązek ponoszenia przez podmioty świadczące usługi przewozowe tej opłaty w wysokości wynikającej z pomnożenia opłaty przez liczbę zatrzymań wynikającą z rozkładu jazdy. 

Ponadto należy zauważyć, że gmina nie ma swobody wydatkowania dochodów uzyskanych z opłat za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których właścicielem albo zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego. Środki uzyskane w ww. sposób mogą być wydatkowane wyłącznie na cele wskazane w ustawie o publicznym transporcie drogowym. 

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis zaistniałego stanu faktycznego oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa stwierdzić należy, że czynności prawne, objęte zapytaniem Wnioskodawcy, należą do imperium uprawnionego organu zarządzającego daną drogą publiczną i infrastrukturą jej towarzyszącą, który wyposażony w kompetencje do orzekania w tych sprawach, realizuje zadania publiczne, wynikające z ustawowego powołania do pełnienia funkcji zarządcy dróg. 

W konsekwencji uznać należy, że Wnioskodawca, w przedstawionym we wniosku zakresie, spełnia obie przesłanki wskazane w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT. Pobieranie przez samorząd opłat (daniny publicznej) za korzystanie z przystanków komunikacyjnych jest bez wątpienia przejawem wykonywania władztwa publicznego. Podmiot sprawujący zarząd i organizowanie lokalnego transportu zbiorowego przy wykonywaniu tych czynności działa na ustawowo uregulowanych zasadach, a zatem nie jest w stanie dokonywać modyfikacji, dopuszczalnych w stosunkach cywilnoprawnych w ramach swobody zawierania umów. Organ taki, co istotne, pobiera należność o charakterze daniny publicznej, zaś dochód uzyskany z jej poboru służy celom publicznym. 

Tak więc w świetle art. 15 ust. 6 VATU Wnioskodawca nie jest w tym przypadku podatnikiem podatku od towarów i usług, a opłaty pobierane od przewoźników za korzystanie z przystanków, w okolicznościach opisanych we wniosku, nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT. 

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe. 

W przedmiotowej sprawie wyjaśnienia wymaga także, czy przychody Wnioskodawcy z opłat za korzystanie z przystanków uzyskane w okresie od 1 stycznia 2015 r. do 30 września 2015 r. powinny zostać uwzględnione w sprzedaży opodatkowanej za 2015 r. w celu ustalenia proporcji, o którym mowa w art. 90 ust. 3 VATU. 

Zgodnie natomiast z art. 90 ust. 1 ustawy o VAT, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego. 

Jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, to na mocy art. 90 ust. 2 ustawy, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10. 

Proporcję, o której mowa w cyt. wyżej ust. 2, na podstawie art. 90 ust. 3 VATU, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo. 

Art. 90 ust. 4 ustawy stanowi, że proporcję, o której mowa w ust. 3, określa się procentowo w stosunku rocznym na podstawie obrotu osiągniętego w roku poprzedzającym rok podatkowy, w odniesieniu do którego jest ustalana proporcja. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej. 

W świetle art. 90 ust. 5 ustawy, do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z dostawy towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, oraz gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli są zaliczane do środków trwałych podatnika – używanych przez podatnika na potrzeby jego działalności. 

Natomiast, stosownie do art. 90 ust. 6 ustawy do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu z tytułu transakcji dotyczących: 
	- pomocniczych transakcji w zakresie nieruchomości i pomocniczych transakcji finansowych;
	- usług wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41, w zakresie, w jakim transakcje te mają charakter pomocniczy. 

Zgodnie z art. 90 ust. 8 ustawy, podatnicy, którzy w poprzednim roku podatkowym nie osiągnęli obrotu, o którym mowa w ust. 3, lub u których obrót ten w poprzednim roku podatkowym był niższy niż 30.000 zł, do obliczenia kwoty podatku naliczonego podlegającej odliczeniu od kwoty podatku należnego przyjmują proporcję wyliczoną szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego, w formie protokołu. 

Na mocy art. 90 ust. 9a ustawy, obowiązującego od 1 stycznia 2014 r., przy ustalaniu proporcji zgodnie z ust. 2-6 do obrotu nie wlicza się kwoty podatku. 

W kwestii wątpliwości Wnioskodawcy w przedmiocie ustalania proporcji, której stosowanie i sposób obliczania jest przedmiotem regulacji art. 90 ustawy o VAT, w pierwszej kolejności należy odnieść się do wskazanej przez Wnioskodawcę i wydanej na jego wniosek w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, interpretacji indywidualnej z 18 sierpnia 2014 r., nr IBPP1/443-473/14/DK. Należy wskazać, że Organ jest uprawniony do zajęcia odmiennego, niż w uprzednio wydanej interpretacji stanowiska. Winno to być uzasadnione weryfikowalnymi przesłankami, takimi choćby jak zmiana dotychczasowej linii orzeczniczej sądów administracyjnych, czy trybunałów. Wyjaśnić należy, że właśnie taka sytuacja ma miejsce w przedmiotowej sprawie. 

W świetle przywołanego art. 90 ust. 3 ustawy o VAT, proporcja sprzedaży powinna zostać obliczona jako ułamek, w którym w liczniku znajdują się obroty umożliwiające podatnikowi odliczenie podatku VAT, a w mianowniku – suma obrotów umożliwiających odliczenie VAT oraz obrotów, w stosunku do których podatnik nie posiada prawa do odliczenia podatku VAT. 

Wskazać należy, że proporcję wstępną oblicza się na podstawie obrotów z roku poprzedniego, natomiast wartość podatku naliczonego podlegającego odliczeniu określa się przez przemnożenie wartości niewyodrębnionego podatku (związanego zarówno z czynnościami opodatkowanymi jak i zwolnionymi z podatku VAT) przez wskaźnik proporcji wstępnej. Po zakończeniu roku podatkowego, może pojawić się konieczność korekty dokonanych odliczeń, w sytuacji, gdy część podatku do odliczenia z wykorzystaniem proporcji ostatecznej różniłaby się od kwoty odliczonej wyznaczonej w ciągu roku z zastosowaniem proporcji wstępnej. Wskaźnik proporcji ostatecznej oblicza się na podstawie obrotu uzyskanego w roku kalendarzowym, w którym podatnik nabył prawo do odliczenia podatku VAT. 

Przenosząc powyższe na grunt omawianej sprawy, należy stwierdzić, że mimo tego, że Wnioskodawca w okresie od 1 stycznia 2015 r. do 30 września 2015 r. zgodnie z otrzymaną interpretacją indywidualną opodatkowywał opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych, i powstawał u niego obrót opodatkowany z tytułu tych czynności, to jednak wartość tego obrotu nie powinna być uwzględniana w liczniku i mianowniku proporcji wstępnej obliczanej na podstawie obrotów za rok 2015 i stosowanej do ustalenia wartości podatku naliczonego do odliczenia z tytułu dokonywanych w 2016 r. zakupów mieszanych służących działalności opodatkowanej i zwolnionej. Uwzględnienie w obliczaniu proporcji wstępnej wartości obrotu powstałego z tytułu opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych, czyli z tytułu czynności, które (zgodnie z linią orzeczniczą sądów administracyjnych uwzględnioną przez Ministra Finansów w aktualnie wydawanych interpretacjach indywidualnych) z istoty swojej są przejawem wykonywania władztwa publicznego, prowadzałoby do zachwiania odliczenia wartości podatku naliczonego z tytułu zakupów związanych równocześnie z czynnościami opodatkowanymi oraz zwolnionymi w dokonywanych w roku 2016 r. Również fakt, że Gmina ze względu na ww. interpretację indywidualną nie dokonała korekty wystawionych faktur z tytułu opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych, nie może wpływać na prawidłowość rozliczeń podatku naliczonego w roku następnym tj. 2016. 

Tym samym odpowiadając na pytanie Wnioskodawcy należy stwierdzić, że Gmina nie powinna uwzględnić przychodów z opłat za korzystanie z przystanków uzyskanych w okresie od 1 stycznia 2015 r. do 30 września 2015 r. w sprzedaży opodatkowanej za 2015 r., w celu ustalenia wskaźnika proporcji, o którym mowa w art. 90 ust. 3 ustawy o VAT, na 2016. r. 

Zatem w ocenie Organu stanowisko Wnioskodawcy prezentowane w tej kwestii – jest nieprawidłowe. 

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym. 

Końcowo wskazać należy, że w niniejszej interpretacji dokonano oceny tylko w przedmiocie sformułowanych przez Wnioskodawcę pytań. Inne kwestie opisane we wniosku, które nie zostały objęte pytaniami nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone. 

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). 
Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. 
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.
----
 CategoryInterpretacjePodatkowe CategoryPublicznyTransportZbiorowy